Levensbeschrijving ds Mallan

[-DIA-]

En daarom hebben wij in het heden van genade ook de stem van Zijn Woord ontvangen.

Goed, je was zo het lijkt, geen vriend van ds. Mallan.
Maar Zijn Woord is door zijn mond helder verkondigd.
En dat Woord is een eeuwigblijvend woord.

We moeten de mensen niet vergeten die ons Gods Woord hebben verkondigd.
Gedenken, herdenken is niet verkeed, ik denk juist dat het Bijbels is dat
we die mensen niet vergeten, en het Woord wat ze spraken.
Dat is toch wel iets anders ale heiligenverering, dacht ik zo.

Laten we dan proberen om alsnog te luisteren wat hij spreekt, nadat hij
gestorven is.

Ik heb diep respect voor hetgeen ds. Mallan gepredikt heeft. Maar kon eerlijk gezegd niet zo uit de voeten met die verering. Maar dat doen de mensen toch en niet hijzelf?
Ik kan me de foto's herinneren van zijn begrafenis. Ik begreep het niet zo.

Als je de citaten uit dat artikel leest zie je dat ds. Mallan ook wel eens te strijden
had met doe pauw in hem....
Maar verder was hij wars van mensverheerlijking. Hij wist goed dat hij een mens was.
Zijn unieke plaats bezorgde hem wel eens de spotnaam Paus. Dat heeft hij zelf niet
gezocht. Hij was de laatste leerling van ds. Kersten. En tevens de laatste in leven zijnde
getuigen van de verwikkelingen in de jaren 50.

[-DIA-]

En daarom hebben wij in het heden van genade ook de stem van Zijn Woord ontvangen.

Goed, je was zo het lijkt, geen vriend van ds. Mallan.
Maar Zijn Woord is door zijn mond helder verkondigd.
En dat Woord is een eeuwigblijvend woord.

We moeten de mensen niet vergeten die ons Gods Woord hebben verkondigd.
Gedenken, herdenken is niet verkeed, ik denk juist dat het Bijbels is dat
we die mensen niet vergeten, en het Woord wat ze spraken.
Dat is toch wel iets anders ale heiligenverering, dacht ik zo.

Laten we dan proberen om alsnog te luisteren wat hij spreekt, nadat hij
gestorven is.

Ik heb hem nauwelijk gekend. In mijn jonge jaren heb ik hem een paar keer gehoord.
De manier van preken is me meer bijgebleven dan zijn woorden.

Hij blijft voor mij toch vooral één van de hoofdrolspelers van de verwarring in 1953. Toen moesten mensen opeens vóór of tegen iets of een dominee kiezen. Waardoor veel families uit elkaar vielen. Alsof we vlak na de ramp niets beters te doen hadden.

Maar gelukkig heeft hij nog mee mogen maken hoe ds. Golverdingen die zaken recht heeft gezet, en in feite de schuld erkend die bij de synode lag.

[refo]

De schuld kan nooit bij een synode liggen, want dat is een vergadering.
En als deze onjuiste besluiten neemt dan ga je niet voor jezelf beginnen, maar beroep je je op een volgende.

[-DIA-]

De schuld kan nooit bij een synode liggen, want dat is een vergadering.
En als deze onjuiste besluiten neemt dan ga je niet voor jezelf beginnen, maar beroep je je op een volgende.

Toch is ds. Golverdingen tot de conclusie gekomen dat de synode toen verkeerd had gehandeld.
Het docentschap van dr. Steenblok stond nota bene niet eens op de agenda van de synode... Dat kwam gewoon als een donderslag bij heldere hemel... De synode kan niet op eigen houtje zomaar een agendapunt toevoegen dacht ik...

[Mara]

En daarom hebben wij in het heden van genade ook de stem van Zijn Woord ontvangen.

Goed, je was zo het lijkt, geen vriend van ds. Mallan.
Maar Zijn Woord is door zijn mond helder verkondigd.
En dat Woord is een eeuwigblijvend woord.

We moeten de mensen niet vergeten die ons Gods Woord hebben verkondigd.
Gedenken, herdenken is niet verkeed, ik denk juist dat het Bijbels is dat
we die mensen niet vergeten, en het Woord wat ze spraken.
Dat is toch wel iets anders ale heiligenverering, dacht ik zo.

Laten we dan proberen om alsnog te luisteren wat hij spreekt, nadat hij
gestorven is.

Ik heb diep respect voor hetgeen ds. Mallan gepredikt heeft. Maar kon eerlijk gezegd niet zo uit de voeten met die verering. Maar dat doen de mensen toch en niet hijzelf?
Ik kan me de foto's herinneren van zijn begrafenis. Ik begreep het niet zo.

Als je de citaten uit dat artikel leest zie je dat ds. Mallan ook wel eens te strijden
had met doe pauw in hem....
Maar verder was hij wars van mensverheerlijking. Hij wist goed dat hij een mens was.
Zijn unieke plaats bezorgde hem wel eens de spotnaam Paus. Dat heeft hij zelf niet
gezocht. Hij was de laatste leerling van ds. Kersten. En tevens de laatste in leven zijnde
getuigen van de verwikkelingen in de jaren 50.

Ik heb dat met geen enkele predikant. Als iemand op aangename wijze preekt en de prediking is recht, dan is het goed het daarbij te laten.
De mensen stoppen zelf het gist in de schoenen van zo'n man. En als je er dan nog gevoelig voor bent, kan ik me voorstellen dat het best lastig te hendelen is.
Ik ben in mijn jeugd bevriend geweest met kinderen van verschillende predikanten, het waren gewone vaders. Met hun boze of onredelijke gedrag soms.
Maar ook vaders die met hun kinderen een patatje gingen halen, als ze doordeweeks uit preken waren geweest en kind(eren) gingen mee.
Zal misschien ook wel eens commentaar op gekomen zijn. (De grote gele M was toen nog niet in ons land )

[jakobmarin]

Hij blijft voor mij toch vooral één van de hoofdrolspelers van de verwarring in 1953. Toen moesten mensen opeens vóór of tegen iets of een dominee kiezen. Waardoor veel families uit elkaar vielen. Alsof we vlak na de ramp niets beters te doen hadden.

Én ook nog eens vlak na de oorlog... Niet echt een goed oorbeeld om na te volgen.
Hij blijft toch echt een voorbeeld voor een aantal insiders; de gemiddelde GG-jongere zal weinig met hem hebben, denk ik.

Maar als nakomelingen zitten we wel met de gebakken peren na de scheuring. En dan wordt er wel gezegd hoe erg het allemaal wel niet is, maar daadwerkelijk toenadering zoeken gebeurd ook niet snel (zelfs nu nog maar heel voorzichtig).

De nieuwe generatie gaat daar gelukkig een stuk makkelijker mee om, je kerkban is veel minder interessant geworden. En terecht!

[Mara]

Hij blijft voor mij toch vooral één van de hoofdrolspelers van de verwarring in 1953. Toen moesten mensen opeens vóór of tegen iets of een dominee kiezen. Waardoor veel families uit elkaar vielen. Alsof we vlak na de ramp niets beters te doen hadden.

Én ook nog eens vlak na de oorlog... Niet echt een goed oorbeeld om na te volgen.
Hij blijft toch echt een voorbeeld voor een aantal insiders; de gemiddelde GG-jongere zal weinig met hem hebben, denk ik.

Maar als nakomelingen zitten we wel met de gebakken peren na de scheuring. En dan wordt er wel gezegd hoe erg het allemaal wel niet is, maar daadwerkelijk toenadering zoeken gebeurd ook niet snel (zelfs nu nog maar heel voorzichtig).

De nieuwe generatie gaat daar gelukkig een stuk makkelijker mee om, je kerkban is veel minder interessant geworden. En terecht!

Ach ja, roem is vergankelijk, ook in refokringen.

[WimA]

Dit :

Mastenbroek (66) heeft zware weken achter de rug. De afronding van het boek ”Israëls Wachter sluimert niet. Herinneringen van ds. F. Mallan” (in leven predikant van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland) trok een zware wissel op zijn tijd. Zes dagen per week lichtte rond halfzes zijn computerscherm op, ’s avonds tegen de klok van twaalf gingen de lichten in huize Mastenbroek uit. „De lunch gebruikte ik vaak staande aan het aanrecht.”

rijmt toch niet met dit:

„En zo zat ik één middag in de zes weken in de pastorie in Albasserdam. Ds. Mallan vertelde, en ik schreef. Dit boek is volledig in zijn geest geschreven, en op het laatste hoofdstuk na (over zijn ziekbed, het sterven en de begrafenis) door hemzelf geautoriseerd.”

Zulke zware weken voor maar 1 hoofdstuk?

[eilander]

Dit :

Mastenbroek (66) heeft zware weken achter de rug. De afronding van het boek ”Israëls Wachter sluimert niet. Herinneringen van ds. F. Mallan” (in leven predikant van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland) trok een zware wissel op zijn tijd. Zes dagen per week lichtte rond halfzes zijn computerscherm op, ’s avonds tegen de klok van twaalf gingen de lichten in huize Mastenbroek uit. „De lunch gebruikte ik vaak staande aan het aanrecht.”

rijmt toch niet met dit:

„En zo zat ik één middag in de zes weken in de pastorie in Albasserdam. Ds. Mallan vertelde, en ik schreef. Dit boek is volledig in zijn geest geschreven, en op het laatste hoofdstuk na (over zijn ziekbed, het sterven en de begrafenis) door hemzelf geautoriseerd.”

Zulke zware weken voor maar 1 hoofdstuk?

Beetje flauw. Als je een interview met iemand houdt, kun je niet alles direct opschrijven zoals het ook in het boek terecht moet komen.
Overigens kreeg ik (ook) enorm medelijden met de heer Mastenbroek en miste ik nog wat gegevens hoe, wat, wanneer en hoelang hij ontbeet of het diner gebruikte.

[WimA]

Is het niet een beetje snel, dat er nu al een boek verschijnt?

Nee hoor, hij is in juli 2010 overleden en het boek mocht niet eerder dan een jaar na zijn overlijden uitgegeven worden.

Ik vind een langere periode beter. Waarom niet een jaar of 10 wachten? Zo kun je ook meer bronnen raadplegen en er meer van een afstand over schrijven. Anders lijkt het erop dat er zo snel mogelijk een boek over een persoon uitgegeven moet worden.

t'is bijna anderhalf jaar geworden. Net voor Sinterklaas en Kerst.
Gewoon wat rustiger werken en het boek in januari 2013 laten verschijnen was niet echt de bedoeling denk ik.

Van de hand van Mastenbroek verscheen reeds eerder een boek met daarin een hoofdstuk over ds. Mallan: ”’t Gevaar ontkomen”, een bundel met zestien oorlogsverhalen. „Het was al in die tijd dat ds. Mallan mij vroeg of ik zijn levensverhaal zou willen schrijven.

Dat boek verscheen overigens in 2005.

[WimA]

Dit :

Mastenbroek (66) heeft zware weken achter de rug. De afronding van het boek ”Israëls Wachter sluimert niet. Herinneringen van ds. F. Mallan” (in leven predikant van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland) trok een zware wissel op zijn tijd. Zes dagen per week lichtte rond halfzes zijn computerscherm op, ’s avonds tegen de klok van twaalf gingen de lichten in huize Mastenbroek uit. „De lunch gebruikte ik vaak staande aan het aanrecht.”

rijmt toch niet met dit:

„En zo zat ik één middag in de zes weken in de pastorie in Albasserdam. Ds. Mallan vertelde, en ik schreef. Dit boek is volledig in zijn geest geschreven, en op het laatste hoofdstuk na (over zijn ziekbed, het sterven en de begrafenis) door hemzelf geautoriseerd.”

Zulke zware weken voor maar 1 hoofdstuk?

Beetje flauw. Als je een interview met iemand houdt, kun je niet alles direct opschrijven zoals het ook in het boek terecht moet komen.
Overigens kreeg ik (ook) enorm medelijden met de heer Mastenbroek en miste ik nog wat gegevens hoe, wat, wanneer en hoelang hij ontbeet of het diner gebruikte.

Er staat wel: "door hemzelf geautoriseerd". Hoe moet ik dat dan opvatten? Wat betekend dat dan?

[Ad Anker]

Nou ja, zo belangrijk is het niet wanneer dat boek verschijnt, al zal er vast wel over nagedacht zijn om dit voor de kerst te doen. Dan hebben de kerkenraden gelijk een goed geschenkboek voor de ouderen in de gemeente, al is dat wel behoorlijk kostbaar.

Het is natuurlijk best interessant om een inkijkje te krijgen in hoe wijlen ds. Mallan de zaken op het kerkelijk gebied heeft beleefd. Het is wel een toonaangevende predikant geweest in de gereformeerde gezindte. Alleen, van een aantal zaken is allang bekend hoe hij dat beleefd heeft en wat zijn visie erop is. Het boek van ds. Golverdingen 'om het behoud van een kerk; heeft hij zelf nog gerecenseerd in de Wachter Sions.

Een citaat wat duidelijk maakt wat zijn visie was:

Ds. Kok heeft niet zelf zijn studie voor een tijd afgebroken. Ds. Kersten heeft hem weggestuurd met de toevoeging erbij: "Kok, ga jij maar weer koeken bakken." Later moest ds. Kersten op aandringen van de Synode Kok weer tot de studie toelaten. Wat ik nu schrijf, is zomaar geen praatje. Ik heb het uit betrouwbare bron zwart op wit op papier staan. Tot aan het eind van het leven van ds. Kersten is er een scheiding gebleven. Met dr. Steenblok viel er geen scheiding.

Uit het schrijven van ds. Golverdingen proef ik een voorliefde voor een bepaalde leraar, die ook liefst niet in de prediking vanuit de eeuwigheid opkwam. Maar de predikers die op een rechte wijze uit de eeuwigheid opkomen, droegen de liefde van het ware volk van God weg. Zij spraken naar het hart van Jeruzalem. De scheiding die er gekomen is in 1953 is er zomaar niet gekomen. Ds. Kersten heeft die voorspeld en heeft zijn kinderen nog op het laatst van zijn leven doen weten dat hij bepaald was bij Jeremia 45, bij de woorden die mij ook veel te zeggen hebben gekregen: "Zie, wat ik gebouwd heb, breek Ik af, en wat Ik geplant heb, ruk Ik uit, zelfs dit ganse land."

Een en ander staat in de Wachter Sions van donderdag 17 februari 2005. Het zal op digibron wel terug te lezen zijn.

[Afgewezen]

Zulke zware weken voor maar 1 hoofdstuk?

Weet je hoe arbeidsintensief schrijven is?

[jan34willem]

Beste mensen, hier is een bericht weggehaald. We gaan hier niet oordelen over intenties van mensen.

[Mara]

Zulke zware weken voor maar 1 hoofdstuk?

Weet je hoe arbeidsintensief schrijven is?

Zou jij aan een dergelijk "project" beginnen, als je gevraagd zou worden?