Gereformeerde Gemeenten

[-DIA-]

Als we zo her en der op dit forum lezen komen er wel eens vragen naar boven. We zien uit reacties soms een vreemd beeld ontstaan. Soms vraag ik me dan af of het beeld van een mens niet is veranderd, en tegelijk ook het Godsbeeld. We lijken ons steeds minder te realiseren dat we een schuld bij God hebben die wij nooit meer kunnen betalen. De ernst hiervan lijkt weg te ebben, want: er is toch een Jezus, en Hij heeft voor de mensen voldaan, voor zondaren, en ja, ik ben een zondaar en ik geloof, en daar vertrouw ik op. Dus waarom moeilijk doen? Geloof alleen, pak het aan en je bent er.

Daartegenover zien we niet onze onmacht, onze onwil, onze schuld die dagelijks meer wordt, en de toorn van God die we opwekken door wat we mogelijk in onze ogen als een hele kleine zonden zien.
Maar zo krijgen we wel een heel ander Gods- en mensbeeld. Een meer optimistisch mensbeeld: immers de mens mag dan wel verloren liggen, maar (zo oppervlakkig) hij hoeft niet te weten dat hij een vijand van God is en dat hij tot God nimmer kan komen dan enkel uit vrije genade, niet omdat dat van de mens uitgaat, maar omdat God wil dat zij zalig worden. Zo is er het wonder van zalig worden voor de grootste zondaar, maar ook het wonder dat nooit te vatten is: Waarom was het op mij gemunt, daar zovelen gaan verloren die Gij geen ontferming gunt.

Tegelijk zien we een meer ‘vermenselijkt’ denken over God. Vooral over Zijn soevereiniteit en rechtvaardigheid. Past in zo’n denken over God nog een regel als: Zijt Gij met mijn doem gediend? Zoek Uw eer, ik heb het verdiend. Er is een godsdienst die niet meer lijkt te weten een schuld tegenover God om te dragen en dan God in Zijn recht te billijken? Ik voel dat zo aan: dit past niet meer in het hedendaagse denken over wie God en wie de mens is. Dit geeft wel een heel ander Gods- en mensbeeld.

Ik vind dit oprecht jammer. Er vindt hier een goede gedachtewisseling plaats. Dit kan ik natuurlijk gewoon negeren maar een post met wat aannames, ontsproten uit een menselijk brein, zonder 1 verwijzing naar Gods Woord maar enkel een gedichtregel, ia nauwelijks serieus te nemen.

Neem ons eens mee, bijvoorbeeld vanuit de Romeinen- of Hebreeënbrief en vertel dan iets over het Godsbeeld en mensbeeld. Inderdaad; een zondaar die op het diepst vernederd wordt en een God die in Christus oneindig genadig, rechtvaardig, barmhartig en vergevend is.

Ad, ik vind het vervolgens jammer dat je een post op deze manier wegzet. Ook Dia heeft zijn gedachten over dit onderwerp. Ben je het er niet mee eens? Prima, maar kom dan ook met jouw gedachten, zonder de post met een paar woorden weg te zetten. Je daagt Dia uit met iets wat je ook zelf zou kunnen doen.

DIA formuleert geen gedachten over het onderwerp, maar over wat ‘we’ tegenwoordig allemaal niet meer goed zien. Terwijl er juist een mooi en kwetsbaar gesprek gaande is. Het zou mooi zijn als daarop wordt ingegaan.

En omdat ik dat opmerk ben ik abuis? Laten we eerlijk zijn, we zijn heel ver van het pad af. Of we dat opmerken of dat we ermee kunnen leven is wel een verschil.

[Zeeuw]

Dat mag, hoe kwetsbaar het ook is. Maar wie A zegt moet ook B durven zeggen. Ik hoop dat je mijn kwetsbaarheid wilt respecteren, al vind ik kritisch erop reflecteren geen probleem.

Ik heb er twee antwoorden op: helaas wel en: gelukkig wel.

Helaas wel: heb lang gedacht het best goed te bedoelen met de Heere en een best al fijne christen voor Hem te zijn. Althans, kon dan wel niet zeggen gered te zijn, maar wel aardig op weg. Ik liep op de derde weg, dicht tegen de smalle weg aan. Ik wil verder niet teveel zeggen over wat ik zoal in mijn hart ben tegengekomen afgelopen jaren. Maar "niet best" dekt de lading niet. De allerfelste vijandschap blijkt bij mij te zitten in dat er niets van mij mee mag doen. Het is onbevattelijk wat een moordkuil er op dat punt open is gegaan. Geen woorden verder voor.

Maar ook: gelukkig wel! Genade triumfeert. Het bloed van Christus en de verbondstrouw blijkt onbevattelijk krachtiger, dieper, hoger, sterker dan al mijn vijandschap bij elkaar. En dat wil heel wat zeggen. Wat is het een heerlijke plek om eindelijk alles te verliezen, om te sterven aan mezelf (juist ook dat blijkt achteraf grote genade!) om dan VEEL MEER in Hem te mogen vinden. Jezus, Uw verzoenend sterven, is dan het Rustpunt van mijn hart.

Dit roept dan (gelukkig) wel weer herkenning op. En ik ben ook blij dit te lezen.

Tegelijkertijd het volgende: De reden dat ik de vraag stel is wel met een reden. Want juist toen ik er achter kwam wie ik zelf ben voor God en dat genade zelfs voor mij mogelijk was, werd ik wat voorzichtig met het voorschrijven wat anderen moeten kennen. Ik hoor bij anderen soms dat het (nog) heel ingewikkeld is om deze zaken terug te vinden in hun leven, terwijl ze een (niet door henzelf gewerkt, maar) hartelijk verlangen kennen om met de Heere te leven.

Soms denk ik wel eens (en ik bedoel dat niet hard), is het niet een soort (onbedoelde) vrome arrogantie dat we anderen ook moeten wijzen op hoe de zaken moeten lopen in de bekering? Is het profijtelijk om je zelf dood te werken (wat dat dan ook inhoudt) om vervolgens bij Christus uit te komen? Ja, zeker! Is het noodzakelijk? Dat durf ik niet te stellen. Wel weet ik vanuit de Schrift dat het noodzakelijk is om in Christus te geloven (want dan zul je zalig worden). Moet er dan nog meer geleerd worden? Ja. Maar het is wel genoeg. Bij bijvoorbeeld Koelman en Brakel lees je dat ook terug. Sommige zaken worden pas veel later geleerd (of misschien wel nooit).

Bedankt voor de fijne manier van in gesprek zijn zo.

Het klopt inderdaad: één ding is nodig en het is wel goed daar bewust van te blijven. Ook ontdekking en afsnijding zijn niet de betaling. Ik meen dat er veel zaken zijn waarin we terughoudend hebben te zijn. Nog niet eens naar mensen toe, maar vooral richting de Heere is het vaak nogal potsierlijk dat we de weg wel even voorschrijven, alsof Hij de Weg Zelf niet is.

Maar in alle voorzichtigheid: het "der wet" sterven: is dat niet een kruispunt? Juist omdat de oude mens zo vergroeid en verworteld is met de wet?

Ik vind deze laatste nog wel een ingewikkelde Job. Je weet dat je als mens geen gebod kan houden, maar als je Hem hebt leren kennen ga je dat, uit dankbaarheid, wel proberen, maar komt er steeds weer achter dat je dat totaal niet kunt, waardoor je Hem nog meer nodig hebt.

[Zeeuw]

Ik vind dit oprecht jammer. Er vindt hier een goede gedachtewisseling plaats. Dit kan ik natuurlijk gewoon negeren maar een post met wat aannames, ontsproten uit een menselijk brein, zonder 1 verwijzing naar Gods Woord maar enkel een gedichtregel, ia nauwelijks serieus te nemen.

Neem ons eens mee, bijvoorbeeld vanuit de Romeinen- of Hebreeënbrief en vertel dan iets over het Godsbeeld en mensbeeld. Inderdaad; een zondaar die op het diepst vernederd wordt en een God die in Christus oneindig genadig, rechtvaardig, barmhartig en vergevend is.

Ad, ik vind het vervolgens jammer dat je een post op deze manier wegzet. Ook Dia heeft zijn gedachten over dit onderwerp. Ben je het er niet mee eens? Prima, maar kom dan ook met jouw gedachten, zonder de post met een paar woorden weg te zetten. Je daagt Dia uit met iets wat je ook zelf zou kunnen doen.

DIA formuleert geen gedachten over het onderwerp, maar over wat ‘we’ tegenwoordig allemaal niet meer goed zien. Terwijl er juist een mooi en kwetsbaar gesprek gaande is. Het zou mooi zijn als daarop wordt ingegaan.

En omdat ik dat opmerk ben ik abuis? Laten we eerlijk zijn, we zijn heel ver van het pad af. Of we dat opmerken of dat we ermee kunnen leven is wel een verschil.

We zijn al sinds het Paradijs van het pad af. Maar als hier een paar mensen een eerlijk en kwetsbaar gesprek voeren en je komt alleen maar met ‘’we’ snappen het tegenwoordig allemaal niet meer’ dan begrijp je niet dat je tijd en plaats voor zaken moet weten. Ga dan eens eerlijk vanuit je eigen leven in op het gesprek, ipv te wijzen naar anderen. Juist al je de kennis van de jaren hebt, wees eens eerlijk over jezelf en toon die kwetsbaarheid.

[Maanenschijn]

Als we zo her en der op dit forum lezen komen er wel eens vragen naar boven. We zien uit reacties soms een vreemd beeld ontstaan. Soms vraag ik me dan af of het beeld van een mens niet is veranderd, en tegelijk ook het Godsbeeld. We lijken ons steeds minder te realiseren dat we een schuld bij God hebben die wij nooit meer kunnen betalen. De ernst hiervan lijkt weg te ebben, want: er is toch een Jezus, en Hij heeft voor de mensen voldaan, voor zondaren, en ja, ik ben een zondaar en ik geloof, en daar vertrouw ik op. Dus waarom moeilijk doen? Geloof alleen, pak het aan en je bent er.

Daartegenover zien we niet onze onmacht, onze onwil, onze schuld die dagelijks meer wordt, en de toorn van God die we opwekken door wat we mogelijk in onze ogen als een hele kleine zonden zien.
Maar zo krijgen we wel een heel ander Gods- en mensbeeld. Een meer optimistisch mensbeeld: immers de mens mag dan wel verloren liggen, maar (zo oppervlakkig) hij hoeft niet te weten dat hij een vijand van God is en dat hij tot God nimmer kan komen dan enkel uit vrije genade, niet omdat dat van de mens uitgaat, maar omdat God wil dat zij zalig worden. Zo is er het wonder van zalig worden voor de grootste zondaar, maar ook het wonder dat nooit te vatten is: Waarom was het op mij gemunt, daar zovelen gaan verloren die Gij geen ontferming gunt.

Tegelijk zien we een meer ‘vermenselijkt’ denken over God. Vooral over Zijn soevereiniteit en rechtvaardigheid. Past in zo’n denken over God nog een regel als: Zijt Gij met mijn doem gediend? Zoek Uw eer, ik heb het verdiend. Er is een godsdienst die niet meer lijkt te weten een schuld tegenover God om te dragen en dan God in Zijn recht te billijken? Ik voel dat zo aan: dit past niet meer in het hedendaagse denken over wie God en wie de mens is. Dit geeft wel een heel ander Gods- en mensbeeld.

https://drpdevries.blogspot.com/2016/08 ... ut-is.html

Lees vooral de laatste alinea van dit blog.

Doe het hele blog maar! Dank voor het plaatsen!

Ruk die dichtregels nu niet als op zichzelf staand uit zijn verband. Het gaat hier over het kennen van en liefhebben van Gods recht. Voelt u niet dat een mens dan komt op een plek, dat hij zegt: Als ik buiten Uw recht moet zalig worden zou de hemel door mij ontheiligd worden. Immers God is geheel heilig en rein, daarom dat er geschreven staat: Zijt heilig want Ik ben heilig. Als een mens zichzelf in dat licht ziet en God in Zijn recht, dan wil een mens niet anders dan door recht zalig worden. Zo dat er niet één van Gods deugden wordt gekrenkt. Dan kun je ook niet meer verlangen om naar de hemel te gaan want buiten die rechtsgang is de hemel geen hemel meer. Als u zich zo leert zien wens je ook niet om zo de reine heilige hemel van God te ontheiligen, en zou je daar dan toch komen, dan zou je toch wel voelen: dit kan niet, dan wordt de hemel, en de God van de hemel door mij ontheiligd. Ik vraag me wel af of dr. De Vries dit zo heeft bezien.

Nee, want dr. De Vries weet dat alleen het toevallen naar Gods recht een mens niet bekeerd. Zij die niet verder komen dan dat, wacht de eeuwige dood.

Daarnaast bewijst de Schrift ons dat niet een ieder die ervaringen zo diep en op deze wijze ervaart. Daarom zal dr. De Vries deze ervaringen op zichzelf laten staan, maar niet als voorwaardelijk gekend omschrijven.

Daarbij: het idee dat we Gods recht liever moeten krijgen dan onze zaligheid (iets wat we ook nog wel eens horen) wordt door onze Gereformeerde Vaderen niet geleerd en is niet schriftuurlijk.

[-DIA-]

Daarbij: het idee dat we Gods recht liever moeten krijgen dan onze zaligheid (iets wat we ook nog wel eens horen) wordt door onze Gereformeerde Vaderen niet geleerd en is niet schriftuurlijk.

Dit is wel de praktijk. En niet zoals men nu wel als een karikatuur noemt "Werp mij maar in de hel" Nee, verre, verre, daarvan! Dit karikaturale denken komt omdat een mens dit van nature dit verstaat.

[Mannetje]

Daarbij: het idee dat we Gods recht liever moeten krijgen dan onze zaligheid (iets wat we ook nog wel eens horen) wordt door onze Gereformeerde Vaderen niet geleerd en is niet schriftuurlijk.

Dit is wel de praktijk. En niet zoals men nu wel als een karikatuur noemt "Werp mij maar in de hel" Nee, verre, verre, daarvan! Dit karikaturale denken komt omdat een mens dit van nature dit verstaat.

Het hoeft de praktijk niet te zijn. Het kan de praktijk wel zijn.

[-DIA-]

Daarbij: het idee dat we Gods recht liever moeten krijgen dan onze zaligheid (iets wat we ook nog wel eens horen) wordt door onze Gereformeerde Vaderen niet geleerd en is niet schriftuurlijk.

Dit is wel de praktijk. En niet zoals men nu wel als een karikatuur noemt "Werp mij maar in de hel" Nee, verre, verre, daarvan! Dit karikaturale denken komt omdat een mens dit van nature dit verstaat.

Het hoeft de praktijk niet te zijn. Het kan de praktijk wel zijn.

Wat gebeurt er dan in een mens, als hij het eens mag worden met God? Ik geloof toch dat het daar moet komen.
Niet het offer, dat ik breng,
niet de tranen, die ik pleng,
schoon ik ganse nachten ween,
kunnen redden, Gij alleen.
Heel de wet houden zal niet een mens kunnen.
Maar het blijft dan wel staan: God lief hebben boven alles en uw naasten liefhebben als u zelf. Uit het liefhebben van God (wat we van nature niet doen) vloeit als vanzelf het liefhebben van onze naasten. We zien de algemene verdorvenheid die we bij onszelf waarnemen ook bij onze naasten die dit als zodanig niet zien. Zo zal zich de mens die hieraan niet aan is ontdekt zich hiertegen keren. Het is niet voor niets dat het leven dat uit God is een continue strijd is tegen de duivel, de wereld en ons eigen vrome vlees, maar dit ook ziende bij onze naasten die dit niet opmeken verwekt onbegrip, wrevel of zelfs haat. Zie, om een voorbeeld te noemen dat we wel kennen: In Bunyans christenreis wordt hij ontdekt wie hij is voor God. Daar keert zich dan alles tegen: Hij is ziek, overspannen, of wat ook, en men tracht hem te 'troosten'. Lukt dit niet, dan wordt men boos, en tenslotte vertrekt Bunyan uit zijn eigen huis. En dat biddend voor hen daar achterbleven. Geen haat, maar medelijden.

[Maanenschijn]

Daarbij: het idee dat we Gods recht liever moeten krijgen dan onze zaligheid (iets wat we ook nog wel eens horen) wordt door onze Gereformeerde Vaderen niet geleerd en is niet schriftuurlijk.

Dit is wel de praktijk. En niet zoals men nu wel als een karikatuur noemt "Werp mij maar in de hel" Nee, verre, verre, daarvan! Dit karikaturale denken komt omdat een mens dit van nature dit verstaat.

Het hoeft de praktijk niet te zijn. Het kan de praktijk wel zijn.

Wat gebeurt er dan in een mens, als hij het eens mag worden met God? Ik geloof toch dat het daar moet komen.
Niet het offer, dat ik breng,
niet de tranen, die ik pleng,
schoon ik ganse nachten ween,
kunnen redden, Gij alleen.
Heel de wet houden zal niet een mens kunnen.
Maar het blijft dan wel staan: God lief hebben boven alles en uw naasten liefhebben als u zelf. Uit het liefhebben van God (wat we van nature niet doen) vloeit als vanzelf het liefhebben van onze naasten. We zien de algemene verdorvenheid die we bij onszelf waarnemen ook bij onze naasten die dit als zodanig niet zien. Zo zal zich de mens die hieraan niet aan is ontdekt zich hiertegen keren. Het is niet voor niets dat het leven dat uit God is een continue strijd is tegen de duivel, de wereld en ons eigen vrome vlees, maar dit ook ziende bij onze naasten die dit niet opmeken verwekt onbegrip, wrevel of zelfs haat. Zie, om een voorbeeld te noemen dat we wel kennen: In Bunyans christenreis wordt hij ontdekt wie hij is voor God. Daar keert zich dan alles tegen: Hij is ziek, overspannen, of wat ook, en men tracht hem te 'troosten'. Lukt dit niet, dan wordt men boos, en tenslotte vertrekt Bunyan uit zijn eigen huis. En dat biddend voor hen daar achterbleven. Geen haat, maar medelijden.

Beste DIA, als dit is wat je omschrijft als niet buiten Gods recht zalig worden, dan kan ik daar helemaal mee instemmen.

[Mannetje]

Ik ook.

[CvD]

Ik ben het dan ook met DIA eens. Maar als het goeds is heb je dan ook iets van de liefde van Christus mogen smaken en proeven in het hart. Een dat mis ik eerlijk gezegd wel bij DIA. Want dat is de andere kant van de zaak. Want dat heeft die zelfde Bunyan ook mogen getuigen. Maar toch wil ik ook op de Christine reis wijzen, hoe verschillend Gods wegen zijn. En dan gaat het niet om de diepte of om de zwaarte standen ,trappen . Maar het gaat erom of het bij God vandaan is.

[Ararat]

Job en alle anderen die zich kwetsbaar opstelden bedankt. Zo herken je elkaar zomaar op een forum waar soms ook harde noten worden gekraakt of zaken doorgaans net wat anders verwoord worden dan je zelfzou doen.

Ik neem me (opnieuw) voor om vooral te vragen met als doel te begrijpen en voorzichtiger te zijn met m'n opmerkingen.

En DIA, ik kijk er oprecht naar uit om eens vanuit jouw hart te horen. Dat mag gewoon in je eigen woorden, dat hoeft niet met bekende dichtregels, gewoon net als Job zojuist deed. Maar ook hierbij geldt: niet verplicht.

[Ad Anker]

Ik ben het dan ook met DIA eens. Maar als het goeds is heb je dan ook iets van de liefde van Christus mogen smaken en proeven in het hart. Een dat mis ik eerlijk gezegd wel bij DIA. Want dat is de andere kant van de zaak. Want dat heeft die zelfde Bunyan ook mogen getuigen. Maar toch wil ik ook op de Christine reis wijzen, hoe verschillend Gods wegen zijn. En dan gaat het niet om de diepte of om de zwaarte standen ,trappen . Maar het gaat erom of het bij God vandaan is.

Ik denk dat je hier wel de kern raakt. In sommige preken (vooral rechtsaf) hoor je uitgebreide beschrijvingen over hoe de Heere Zijn volk leidt. Soms zo gedetailleerd dat het een gevaar vormt: 1. de christen staat centraal. 2. De Christusprediking komt in het gedrang.
Ik lees momenteel met grote regelmaat in de werken van Kohlbrugge en Luther. Daar lees je ook echt over het recht, de rechteloosheid en totale verdorvenheid van de mens maar in één adem het uitdrijven naar Christus en het verkondigen van Christus liefde voor zondaren.

Wellicht preekten zij voor mensen met een onhoudbare nood in plaats van voor mensen die hun leven lang 'in leven' kunnen blijven met de boodschap dat een bepaalde beleving noodzakelijk is om bekeerd te worden. Exemplarisch is dat dit soort prediking vol is met bevinding en beleving en heiliging van het leven minder aan bod komt.

In Romeinen 6 vers 3 en 4 worden de trappen van wedergeboorte uitgelegd.
1. In Christus Jezus gedoopt = Door het geloof en de doop verzekerd zijn van vergeving van zonden en de heersende kracht van de zonde door de Heilige Geest is weggenomen.
2. In Zijn dood gedoopt = de volharding van de doding van de zonde.
3. Met Hem opstaan in een nieuw leven = de kracht ontvangen om voortaan in heiligheid en reinheid te wandelen.

[CvD]

Ik ben het dan ook met DIA eens. Maar als het goeds is heb je dan ook iets van de liefde van Christus mogen smaken en proeven in het hart. Een dat mis ik eerlijk gezegd wel bij DIA. Want dat is de andere kant van de zaak. Want dat heeft die zelfde Bunyan ook mogen getuigen. Maar toch wil ik ook op de Christine reis wijzen, hoe verschillend Gods wegen zijn. En dan gaat het niet om de diepte of om de zwaarte standen ,trappen . Maar het gaat erom of het bij God vandaan is.

Ik denk dat je hier wel de kern raakt. In sommige preken (vooral rechtsaf) hoor je uitgebreide beschrijvingen over hoe de Heere Zijn volk leidt. Soms zo gedetailleerd dat het een gevaar vormt: 1. de christen staat centraal. 2. De Christusprediking komt in het gedrang.
Ik lees momenteel met grote regelmaat in de werken van Kohlbrugge en Luther. Daar lees je ook echt over het recht, de rechteloosheid en totale verdorvenheid van de mens maar in één adem het uitdrijven naar Christus en het verkondigen van Christus liefde voor zondaren.

Wellicht preekten zij voor mensen met een onhoudbare nood in plaats van voor mensen die hun leven lang 'in leven' kunnen blijven met de boodschap dat een bepaalde beleving noodzakelijk is om bekeerd te worden. Exemplarisch is dat dit soort prediking vol is met bevinding en beleving en heiliging van het leven minder aan bod komt.

In Romeinen 6 vers 3 en 4 worden de trappen van wedergeboorte uitgelegd.
1. In Christus Jezus gedoopt = Door het geloof en de doop verzekerd zijn van vergeving van zonden en de heersende kracht van de zonde door de Heilige Geest is weggenomen.
2. In Zijn dood gedoopt = de volharding van de doding van de zonde.
3. Met Hem opstaan in een nieuw leven = de kracht ontvangen om voortaan in heiligheid en reinheid te wandelen.

Het gevaar is namelijk vaak, kijk eens hoe diep ik geleid ben wat ik meegemaakt hebt. Vroeger hadden ze er handje van om iemand te veroordelen als het niet overeenkwam zoals zij geleid waren. Natuurlijk heb je trappen in de wedergeboorte maar niet in die trend van ,eerst heb ik dit beleeft en toen dat een nu weet ik dit al. Zo werkt het niet volgens mij, wel dat je leert hoe groot je ellenede een schuld is een dat je met een rechtvaardig God vandoen krijgt. Maar ook dat de weg wordt aangewezen in wie nu het leven te vinden. Een als je denkt om te komen van mensen zijden ,wordt het wonder van Genade zo groot als er in je ziel klinkt. Wat we lezen in Joh 17 vers 24 24 Vader, Ik wil, dat waar Ik ben, ook die bij Mij zijn, die Gij Mij gegeven hebt; opdat zij Mijn heerlijkheid mogen aanschouwen, die Gij Mij gegeven hebt; En ja natuurlijk liggen er ook verdere lessen in ,maar dat leer je niet in 1 keer. Het wordt ook niets voor niets de leerschool van vrije genade genoemd. Ieder keer leren achter hem aan te komen met vallen een opstaan. Een aan zijn bevel gehoor geven .Dit is de weg wandel in dezelfde. Met al je struikelen een vallen, de bijbel staat vol met die voorbeelden van Gods kinderen. Een toch alle hebben ze hun loopbaan mogen voleinde ,ieder op zijn eigen wijzen geroepen een onderwezen.

[Mistig]

Hoi Mistig,

Ik zal proberen te reageren maar wil aan de voorkant vast aangeven dat ik daarmee niet de wens heb vader Brakel te ondergraven, als ik de capaciteit daar al voor zou hebben.

Een paar gedachten:

(...)

Ik kom hier nog op terug

[Inwoner]

Job en alle anderen die zich kwetsbaar opstelden bedankt. Zo herken je elkaar zomaar op een forum waar soms ook harde noten worden gekraakt of zaken doorgaans net wat anders verwoord worden dan je zelfzou doen.

Ik neem me (opnieuw) voor om vooral te vragen met als doel te begrijpen en voorzichtiger te zijn met m'n opmerkingen.

En DIA, ik kijk er oprecht naar uit om eens vanuit jouw hart te horen. Dat mag gewoon in je eigen woorden, dat hoeft niet met bekende dichtregels, gewoon net als Job zojuist deed. Maar ook hierbij geldt: niet verplicht.

Ik snap de behoefte, maar ik proef wel een beetje een drang: Dia kom nou eens met meer. Maar het zou zomaar kunnen dat Dia niet meer heeft of niet meer heeft beleefd. En de vraag is of jij en ik dat accepteren. En áls we het al accepteren, kunnen we dan de juiste weg wijzen?

Ik ben overigens geen Dia, maar heb wel het idee waar hij zich in geestelijk opzicht bevindt.