Gereformeerde Gemeenten

[refo]

Als ik politicus was, zou ik zeggen: ik ga over mijn eigen woorden. En ik weet het ja, dat deze ergernis bestaat. Ik begon niet voor niets met dat te benoemen. Zie verder mijn reactie op Maanenschijn. Het was niet voorwaardelijk bedoeld, maar ontegenzeglijk moet het mes toch in de eigen werken en werkheiligheid?

Alles goed en wel, Job, en je gaat inderdaad over je eigen woorden.
En ja, het mes moet erin, hoor.
Maar moet je dan zeggen dat iedereen zich maar moet doodwerken? Dan moet je dat juist toch níét zeggen? Of zitten we nu op een andere lijn? Misschien begrijp ik je niet helemaal goed Wat bedoel je eigenlijk met doodwerken? Dat is dan misschien vraag 1.

Dit vind ik zo'n mooi citaat van James Durham, aangehaald door ds. C. Harinck in het boek De toeleidende weg tot Christus:

Indien het mogelijk was dat een ziel zou komen zonder een gevoel van zonde, de genade zou hem omhelzen. Einde citaat.

Met andere woorden: beseffen we wel waar het om gaat? Of zijn we zo bezig met de weg die we menen dat God gaat, dat we het grote einddoel uit het oog verliezen?

Ha Reiziger,

Bedankt voor je vragen. Ik interpreteer je laatste vraag als retorisch.

Maar even beginnen met je eerste vraag. Met doodwerken bedoel ik dat een mens aan het einde van zijn werken/aan het einde van de wet moet komen. Sterven aan zijn werken. Een doodsteek voor de eigen werken. Sterven aan zichzelf. Een afgesneden zaak. En welke termen er ook voor bestaan. Een definitief en dodelijk NEE voor het eigen vlees. Opdat.... Dit is geen doel op zichzelf. Maar er is een groot Opdat. Opdat er eindelijk alle ruimte is voor een gewillige Zaligmaker Die alles aanbracht en -brengt.

Het is een profijtelijke weg. Eentje die volgens mij vooral geleerd wordt wanneer je aan het werk gaat en dus ook (daar begon deze discussie mee) wanneer je in de prediking aan het werk gezet wordt en je dan gaat ervaren geen stap dichterbij God te kunnen komen. Ook weer niet als doel op zichzelf. Maar wel zo noodzakelijk.

Ik weet dat er veel ergernis tegen is. Het pijnpunt bij velen is volgens mij dat er van henzelf op godsdienstig vlak dan niets overblijft. Eerlijk: daar ben ikzelf in elk geval vijand van. God kan ons mensen en onze inzet niet gebruiken. Hij vindt alleen voldoening in het werk van Zijn Zoon. Maar joh, daarom opent dat sterven van ons ook het zicht op zo'n brede en ruime Deur buiten ons. Als wij niets zijn kan Hij ein-de-lijk alles zijn. Een rijke plaats, door sterven van onze kant heen, die je iedereen gunt.

Ik geloof inderdaad dat de gereformeerde gemeenten uit elkaar aan het groeien zijn en misschien wel precies op dit punt.

Want in een klein deel van de gemeenten lijkt de gelovende mens meer centraal komen te staan. Meer ruimte voor geloofsopbouw, misschien minder voor een afsnijdende prediking. Belijdenisdiensten waarbij via brieven van jongeren en het zingen van wat dan ook wordt belicht hoe goed de voornemens zijn. Ik ben echt overtuigd van de goede intenties. Het is ook aangenaam om het mee te maken. Maar: God kan ons vrome mensen niet gebruiken. Ten enenmale niet.

Helemaal aan de andere zijde is een prediking waarin alléén kenmerken van Gods kinderen worden gepreekt óók een gevaar, wat eigenlijk op hetzelfde punt terug te voeren is.

Met die heiligingskrukken kom je de berg Sion niet op. Bij jou staat de gelovende mens volkomen centraal. In het negatieve weliswaar, maar centraal.

[Framboos]

Met die heiligingskrukken kom je de berg Sion niet op. Bij jou staat de gelovende mens volkomen centraal. In het negatieve weliswaar, maar centraal.

Juist niet, dan heb je het gewoon niet begrepen. Het gaat juist om Christus alleen. Als je niet aan het einde van de wet komt, heb je genoeg aan een helpende Jezus, in plaats van een volkomen Zaligmaker

[Mistig]

Als ik politicus was, zou ik zeggen: ik ga over mijn eigen woorden. En ik weet het ja, dat deze ergernis bestaat. Ik begon niet voor niets met dat te benoemen. Zie verder mijn reactie op Maanenschijn. Het was niet voorwaardelijk bedoeld, maar ontegenzeglijk moet het mes toch in de eigen werken en werkheiligheid?

Alles goed en wel, Job, en je gaat inderdaad over je eigen woorden.
En ja, het mes moet erin, hoor.
Maar moet je dan zeggen dat iedereen zich maar moet doodwerken? Dan moet je dat juist toch níét zeggen? Of zitten we nu op een andere lijn? Misschien begrijp ik je niet helemaal goed Wat bedoel je eigenlijk met doodwerken? Dat is dan misschien vraag 1.

Dit vind ik zo'n mooi citaat van James Durham, aangehaald door ds. C. Harinck in het boek De toeleidende weg tot Christus:

Indien het mogelijk was dat een ziel zou komen zonder een gevoel van zonde, de genade zou hem omhelzen. Einde citaat.

Met andere woorden: beseffen we wel waar het om gaat? Of zijn we zo bezig met de weg die we menen dat God gaat, dat we het grote einddoel uit het oog verliezen?

Ha Reiziger,

Bedankt voor je vragen. Ik interpreteer je laatste vraag als retorisch.

Maar even beginnen met je eerste vraag. Met doodwerken bedoel ik dat een mens aan het einde van zijn werken/aan het einde van de wet moet komen. Sterven aan zijn werken. Een doodsteek voor de eigen werken. Sterven aan zichzelf. Een afgesneden zaak. En welke termen er ook voor bestaan. Een definitief en dodelijk NEE voor het eigen vlees. Opdat.... Dit is geen doel op zichzelf. Maar er is een groot Opdat. Opdat er eindelijk alle ruimte is voor een gewillige Zaligmaker Die alles aanbracht en -brengt.

Het is een profijtelijke weg. Eentje die volgens mij vooral geleerd wordt wanneer je aan het werk gaat en dus ook (daar begon deze discussie mee) wanneer je in de prediking aan het werk gezet wordt en je dan gaat ervaren geen stap dichterbij God te kunnen komen. Ook weer niet als doel op zichzelf. Maar wel zo noodzakelijk.

Ik weet dat er veel ergernis tegen is. Het pijnpunt bij velen is volgens mij dat er van henzelf op godsdienstig vlak dan niets overblijft. Eerlijk: daar ben ikzelf in elk geval vijand van. God kan ons mensen en onze inzet niet gebruiken. Hij vindt alleen voldoening in het werk van Zijn Zoon. Maar joh, daarom opent dat sterven van ons ook het zicht op zo'n brede en ruime Deur buiten ons. Als wij niets zijn kan Hij ein-de-lijk alles zijn. Een rijke plaats, door sterven van onze kant heen, die je iedereen gunt.

Ik geloof inderdaad dat de gereformeerde gemeenten uit elkaar aan het groeien zijn en misschien wel precies op dit punt.

Want in een klein deel van de gemeenten lijkt de gelovende mens meer centraal komen te staan. Meer ruimte voor geloofsopbouw, misschien minder voor een afsnijdende prediking. Belijdenisdiensten waarbij via brieven van jongeren en het zingen van wat dan ook wordt belicht hoe goed de voornemens zijn. Ik ben echt overtuigd van de goede intenties. Het is ook aangenaam om het mee te maken. Maar: God kan ons vrome mensen niet gebruiken. Ten enenmale niet.

Helemaal aan de andere zijde is een prediking waarin alléén kenmerken van Gods kinderen worden gepreekt óók een gevaar, wat eigenlijk op hetzelfde punt terug te voeren is.

Mag ik wat vragen? Een antwoord hoef je niet te geven.
Maar ken jij dit persoonlijk?

[Herman]

Nou... "Tot stichting van henzelf en de gemeente Gods". Dat is wel een (waarde)oordeel. En deze stelling zou je uit het woord moeten bewijzen dat de prediking bijbels is. Het doel van de vraag is om inzicht te geven dat waarheid niet af te leiden is uit allerlei meta kenmerken (zoals vol of leeg) maar uit het Woord.

Ik vind dat een positieve formulering. En die is zeker wel te onderbouwen vanuit het woord. Want waar het woord recht gepredikt wordt, daar werkt de Geest en groeit het geloof. Ik vind dat positieve onderdelen van een goede opkomst bij een bepaald soort kerkdiensten en ik wil bij dat positieve ook graag de vinger leggen.
Dat is een heel andere manier dan zeggen 'de preek is rechtzinnig' dus het zit allemaal wel snor. "Ja, er kwamen verder geen mensen op af, maar het was wel rechtzinnig hoor". Hoe kan je daar dan wel van bewijzen vanuit het Woord dat het klopt?

Ik denk dat we finaal langs elkaar heen praten.

Nou, dat weet ik niet. Je kunt kritiek leveren, en daar wil ik best in mee gaan, maar je kunt niet voor andere mensen bepalen of zij op dezelfde manier naar zo'n preek luisteren als jij/wij met kritische oren. Dus ze zullen gesticht worden, anders ga je er niet heen.

Ik lees voor vermaak de preken van Bernardus van Clairvaux. De beste man geldt als de grootste redenaar van de middeleeuwen. Maar als ik zijn preken analyseer, dan bevinden ze zich op hetzelfde uitlegkundige niveau als waar je zelf twee voorbeelden van geeft.

[Mannetje]

Klopt. Maar jij zei ook nog wat in een aparte reactie, dus ik vond het wel raadzaam je er ook in mee te nemen.

Maar daar ga je vervolgens niet op in...

[Wim Anker]

Nou... "Tot stichting van henzelf en de gemeente Gods". Dat is wel een (waarde)oordeel. En deze stelling zou je uit het woord moeten bewijzen dat de prediking bijbels is. Het doel van de vraag is om inzicht te geven dat waarheid niet af te leiden is uit allerlei meta kenmerken (zoals vol of leeg) maar uit het Woord.

Ik vind dat een positieve formulering. En die is zeker wel te onderbouwen vanuit het woord. Want waar het woord recht gepredikt wordt, daar werkt de Geest en groeit het geloof. Ik vind dat positieve onderdelen van een goede opkomst bij een bepaald soort kerkdiensten en ik wil bij dat positieve ook graag de vinger leggen.
Dat is een heel andere manier dan zeggen 'de preek is rechtzinnig' dus het zit allemaal wel snor. "Ja, er kwamen verder geen mensen op af, maar het was wel rechtzinnig hoor". Hoe kan je daar dan wel van bewijzen vanuit het Woord dat het klopt?

Ik denk dat we finaal langs elkaar heen praten.

Nou, dat weet ik niet. Je kunt kritiek leveren, en daar wil ik best in mee gaan, maar je kunt niet voor andere mensen bepalen of zij op dezelfde manier naar zo'n preek luisteren als jij/wij met kritische oren. Dus ze zullen gesticht worden, anders ga je er niet heen.

Ik lees voor vermaak de preken van Bernardus van Clairvaux. De beste man geldt als de grootste redenaar van de middeleeuwen. Maar als ik zijn preken analyseer, dan bevinden ze zich op hetzelfde uitlegkundige niveau als waar je zelf twee voorbeelden van geeft.

Issue is dat deze discussies ook over imans gevoerd kunnen worden. Daar worden dan ook mensen "gesticht"?

[Mannetje]

Beslag... zo'n lastige term. Is alle beslag werkelijk vrucht? Of speelt de psyche daar ook een rol in, in de ernst? In het samen opgaan? In het samen blijk geven van je 'honger'?
Stiekem verwachting hebben van beloning voor je inspanning om naar de weekdienst van die ernstige prediker te gaan?

En ja! De Heere is een Beloner van die Hem zoeken. Dat is absoluut waar!

@GG-lid: deze bedoelde je toch?

[Job]

Als ik politicus was, zou ik zeggen: ik ga over mijn eigen woorden. En ik weet het ja, dat deze ergernis bestaat. Ik begon niet voor niets met dat te benoemen. Zie verder mijn reactie op Maanenschijn. Het was niet voorwaardelijk bedoeld, maar ontegenzeglijk moet het mes toch in de eigen werken en werkheiligheid?

Alles goed en wel, Job, en je gaat inderdaad over je eigen woorden.
En ja, het mes moet erin, hoor.
Maar moet je dan zeggen dat iedereen zich maar moet doodwerken? Dan moet je dat juist toch níét zeggen? Of zitten we nu op een andere lijn? Misschien begrijp ik je niet helemaal goed Wat bedoel je eigenlijk met doodwerken? Dat is dan misschien vraag 1.

Dit vind ik zo'n mooi citaat van James Durham, aangehaald door ds. C. Harinck in het boek De toeleidende weg tot Christus:

Indien het mogelijk was dat een ziel zou komen zonder een gevoel van zonde, de genade zou hem omhelzen. Einde citaat.

Met andere woorden: beseffen we wel waar het om gaat? Of zijn we zo bezig met de weg die we menen dat God gaat, dat we het grote einddoel uit het oog verliezen?

Ha Reiziger,

Bedankt voor je vragen. Ik interpreteer je laatste vraag als retorisch.

Maar even beginnen met je eerste vraag. Met doodwerken bedoel ik dat een mens aan het einde van zijn werken/aan het einde van de wet moet komen. Sterven aan zijn werken. Een doodsteek voor de eigen werken. Sterven aan zichzelf. Een afgesneden zaak. En welke termen er ook voor bestaan. Een definitief en dodelijk NEE voor het eigen vlees. Opdat.... Dit is geen doel op zichzelf. Maar er is een groot Opdat. Opdat er eindelijk alle ruimte is voor een gewillige Zaligmaker Die alles aanbracht en -brengt.

Het is een profijtelijke weg. Eentje die volgens mij vooral geleerd wordt wanneer je aan het werk gaat en dus ook (daar begon deze discussie mee) wanneer je in de prediking aan het werk gezet wordt en je dan gaat ervaren geen stap dichterbij God te kunnen komen. Ook weer niet als doel op zichzelf. Maar wel zo noodzakelijk.

Ik weet dat er veel ergernis tegen is. Het pijnpunt bij velen is volgens mij dat er van henzelf op godsdienstig vlak dan niets overblijft. Eerlijk: daar ben ikzelf in elk geval vijand van. God kan ons mensen en onze inzet niet gebruiken. Hij vindt alleen voldoening in het werk van Zijn Zoon. Maar joh, daarom opent dat sterven van ons ook het zicht op zo'n brede en ruime Deur buiten ons. Als wij niets zijn kan Hij ein-de-lijk alles zijn. Een rijke plaats, door sterven van onze kant heen, die je iedereen gunt.

Ik geloof inderdaad dat de gereformeerde gemeenten uit elkaar aan het groeien zijn en misschien wel precies op dit punt.

Want in een klein deel van de gemeenten lijkt de gelovende mens meer centraal komen te staan. Meer ruimte voor geloofsopbouw, misschien minder voor een afsnijdende prediking. Belijdenisdiensten waarbij via brieven van jongeren en het zingen van wat dan ook wordt belicht hoe goed de voornemens zijn. Ik ben echt overtuigd van de goede intenties. Het is ook aangenaam om het mee te maken. Maar: God kan ons vrome mensen niet gebruiken. Ten enenmale niet.

Helemaal aan de andere zijde is een prediking waarin alléén kenmerken van Gods kinderen worden gepreekt óók een gevaar, wat eigenlijk op hetzelfde punt terug te voeren is.

Mag ik wat vragen? Een antwoord hoef je niet te geven.
Maar ken jij dit persoonlijk?

Dat mag, hoe kwetsbaar het ook is. Maar wie A zegt moet ook B durven zeggen. Ik hoop dat je mijn kwetsbaarheid wilt respecteren, al vind ik kritisch erop reflecteren geen probleem.

Ik heb er twee antwoorden op: helaas wel en: gelukkig wel.

Helaas wel: heb lang gedacht het best goed te bedoelen met de Heere en een best al fijne christen voor Hem te zijn. Althans, kon dan wel niet zeggen gered te zijn, maar wel aardig op weg. Ik liep op de derde weg, dicht tegen de smalle weg aan. Ik wil verder niet teveel zeggen over wat ik zoal in mijn hart ben tegengekomen afgelopen jaren. Maar "niet best" dekt de lading niet. De allerfelste vijandschap blijkt bij mij te zitten in dat er niets van mij mee mag doen. Het is onbevattelijk wat een moordkuil er op dat punt open is gegaan. Geen woorden verder voor.

Maar ook: gelukkig wel! Genade triumfeert. Het bloed van Christus en de verbondstrouw blijkt onbevattelijk krachtiger, dieper, hoger, sterker dan al mijn vijandschap bij elkaar. En dat wil heel wat zeggen. Wat is het een heerlijke plek om eindelijk alles te verliezen, om te sterven aan mezelf (juist ook dat blijkt achteraf grote genade!) om dan VEEL MEER in Hem te mogen vinden. Jezus, Uw verzoenend sterven, is dan het Rustpunt van mijn hart.

[pierre27]

Prima punt, ik versta je goed.

Dan kun je misschien ook wel antwoord geven op de vragen die ik stelde:

Alles goed en wel, Job, en je gaat inderdaad over je eigen woorden.
En ja, het mes moet erin, hoor.
Maar moet je dan zeggen dat iedereen zich maar moet doodwerken? Dan moet je dat juist toch níét zeggen? Of zitten we nu op een andere lijn? Misschien begrijp ik je niet helemaal goed Wat bedoel je eigenlijk met doodwerken? Dat is dan misschien vraag 1.

Dit vind ik zo'n mooi citaat van James Durham, aangehaald door ds. C. Harinck in het boek De toeleidende weg tot Christus:

Indien het mogelijk was dat een ziel zou komen zonder een gevoel van zonde, de genade zou hem omhelzen. Einde citaat.

Met andere woorden: beseffen we wel waar het om gaat? Of zijn we zo bezig met de weg die we menen dat God gaat, dat we het grote einddoel uit het oog verliezen?

Ik begrijp de reactie van Job! Ik vind dat er veels teveel tegenover elkaar wordt gezet, alsof het een het andere uitsluit. Ik vertik het daar aan mee te doen.

Als je niets te melden hebt, meld dan niets.

Waarom doe je zo onaardig? Ik mag toch mijn instemming betuigen met de woorden van Job, erbij geef ik de uitleg dat ik vind dat teveel tegenover elkaar gezet gaat worden.

[Ad Anker]

Waardering en respect voor Job. Ik geloof dat ik het helemaal met hem eens ben.
Ik heb een wat algemene opmerking gemaakt met diverse voorgangers in weekdiensten en de opkomst, ik meen Maanenschijn over 2 diensten in zijn gemeente.

Mijn ervaring heeft ook te maken (uiteraard) met wat ik meemaak en zie. Een verheerlijking van een bepaald soort dominees en afkeuren van een ander soort is mijn allergie. Terwijl in de ene dienst de christen gepreekt wordt en bij de ander meer de Christus. En dat is natuurlijk ook niet helemaal zwart-wit.

[Mistig]

Dat mag, hoe kwetsbaar het ook is. Maar wie A zegt moet ook B durven zeggen. Ik hoop dat je mijn kwetsbaarheid wilt respecteren, al vind ik kritisch erop reflecteren geen probleem.

Ik heb er twee antwoorden op: helaas wel en: gelukkig wel.

Helaas wel: heb lang gedacht het best goed te bedoelen met de Heere en een best al fijne christen voor Hem te zijn. Althans, kon dan wel niet zeggen gered te zijn, maar wel aardig op weg. Ik liep op de derde weg, dicht tegen de smalle weg aan. Ik wil verder niet teveel zeggen over wat ik zoal in mijn hart ben tegengekomen afgelopen jaren. Maar "niet best" dekt de lading niet. De allerfelste vijandschap blijkt bij mij te zitten in dat er niets van mij mee mag doen. Het is onbevattelijk wat een moordkuil er op dat punt open is gegaan. Geen woorden verder voor.

Maar ook: gelukkig wel! Genade triumfeert. Het bloed van Christus en de verbondstrouw blijkt onbevattelijk krachtiger, dieper, hoger, sterker dan al mijn vijandschap bij elkaar. En dat wil heel wat zeggen. Wat is het een heerlijke plek om eindelijk alles te verliezen, om te sterven aan mezelf (juist ook dat blijkt achteraf grote genade!) om dan VEEL MEER in Hem te mogen vinden. Jezus, Uw verzoenend sterven, is dan het Rustpunt van mijn hart.

Dit roept dan (gelukkig) wel weer herkenning op. En ik ben ook blij dit te lezen.

Tegelijkertijd het volgende: De reden dat ik de vraag stel is wel met een reden. Want juist toen ik er achter kwam wie ik zelf ben voor God en dat genade zelfs voor mij mogelijk was, werd ik wat voorzichtig met het voorschrijven wat anderen moeten kennen. Ik hoor bij anderen soms dat het (nog) heel ingewikkeld is om deze zaken terug te vinden in hun leven, terwijl ze een (niet door henzelf gewerkt, maar) hartelijk verlangen kennen om met de Heere te leven.

Soms denk ik wel eens (en ik bedoel dat niet hard), is het niet een soort (onbedoelde) vrome arrogantie dat we anderen ook moeten wijzen op hoe de zaken moeten lopen in de bekering? Is het profijtelijk om je zelf dood te werken (wat dat dan ook inhoudt) om vervolgens bij Christus uit te komen? Ja, zeker! Is het noodzakelijk? Dat durf ik niet te stellen. Wel weet ik vanuit de Schrift dat het noodzakelijk is om in Christus te geloven (want dan zul je zalig worden). Moet er dan nog meer geleerd worden? Ja. Maar het is wel genoeg. Bij bijvoorbeeld Koelman en Brakel lees je dat ook terug. Sommige zaken worden pas veel later geleerd (of misschien wel nooit).

[Job]

Dat mag, hoe kwetsbaar het ook is. Maar wie A zegt moet ook B durven zeggen. Ik hoop dat je mijn kwetsbaarheid wilt respecteren, al vind ik kritisch erop reflecteren geen probleem.

Ik heb er twee antwoorden op: helaas wel en: gelukkig wel.

Helaas wel: heb lang gedacht het best goed te bedoelen met de Heere en een best al fijne christen voor Hem te zijn. Althans, kon dan wel niet zeggen gered te zijn, maar wel aardig op weg. Ik liep op de derde weg, dicht tegen de smalle weg aan. Ik wil verder niet teveel zeggen over wat ik zoal in mijn hart ben tegengekomen afgelopen jaren. Maar "niet best" dekt de lading niet. De allerfelste vijandschap blijkt bij mij te zitten in dat er niets van mij mee mag doen. Het is onbevattelijk wat een moordkuil er op dat punt open is gegaan. Geen woorden verder voor.

Maar ook: gelukkig wel! Genade triumfeert. Het bloed van Christus en de verbondstrouw blijkt onbevattelijk krachtiger, dieper, hoger, sterker dan al mijn vijandschap bij elkaar. En dat wil heel wat zeggen. Wat is het een heerlijke plek om eindelijk alles te verliezen, om te sterven aan mezelf (juist ook dat blijkt achteraf grote genade!) om dan VEEL MEER in Hem te mogen vinden. Jezus, Uw verzoenend sterven, is dan het Rustpunt van mijn hart.

Dit roept dan (gelukkig) wel weer herkenning op. En ik ben ook blij dit te lezen.

Tegelijkertijd het volgende: De reden dat ik de vraag stel is wel met een reden. Want juist toen ik er achter kwam wie ik zelf ben voor God en dat genade zelfs voor mij mogelijk was, werd ik wat voorzichtig met het voorschrijven wat anderen moeten kennen. Ik hoor bij anderen soms dat het (nog) heel ingewikkeld is om deze zaken terug te vinden in hun leven, terwijl ze een (niet door henzelf gewerkt, maar) hartelijk verlangen kennen om met de Heere te leven.

Soms denk ik wel eens (en ik bedoel dat niet hard), is het niet een soort (onbedoelde) vrome arrogantie dat we anderen ook moeten wijzen op hoe de zaken moeten lopen in de bekering? Is het profijtelijk om je zelf dood te werken (wat dat dan ook inhoudt) om vervolgens bij Christus uit te komen? Ja, zeker! Is het noodzakelijk? Dat durf ik niet te stellen. Wel weet ik vanuit de Schrift dat het noodzakelijk is om in Christus te geloven (want dan zul je zalig worden). Moet er dan nog meer geleerd worden? Ja. Maar het is wel genoeg. Bij bijvoorbeeld Koelman en Brakel lees je dat ook terug. Sommige zaken worden pas veel later geleerd (of misschien wel nooit).

Bedankt voor de fijne manier van in gesprek zijn zo.

Het klopt inderdaad: één ding is nodig en het is wel goed daar bewust van te blijven. Ook ontdekking en afsnijding zijn niet de betaling. Ik meen dat er veel zaken zijn waarin we terughoudend hebben te zijn. Nog niet eens naar mensen toe, maar vooral richting de Heere is het vaak nogal potsierlijk dat we de weg wel even voorschrijven, alsof Hij de Weg Zelf niet is.

Maar in alle voorzichtigheid: het "der wet" sterven: is dat niet een kruispunt? Juist omdat de oude mens zo vergroeid en verworteld is met de wet?

[Mistig]

Bedankt voor de fijne manier van in gesprek zijn zo.

Het klopt inderdaad: één ding is nodig en het is wel goed daar bewust van te blijven. Ook ontdekking en afsnijding zijn niet de betaling. Ik meen dat er veel zaken zijn waarin we terughoudend hebben te zijn. Nog niet eens naar mensen toe, maar vooral richting de Heere is het vaak nogal potsierlijk dat we de weg wel even voorschrijven, alsof Hij de Weg Zelf niet is.

Maar in alle voorzichtigheid: het "der wet" sterven: is dat niet een kruispunt? Juist omdat de oude mens zo vergroeid en verworteld is met de wet?

Eens! En dank voor de manier waarop inderdaad!

Maar juist hier durf ik een voorzichtig vraagteken bij te zetten. Wie bepaalt dat? En is het in lijn met alle schriftwoorden?

Hier Brakel bijvoorbeeld:
Het vierde dat aan te merken is, is de wijze van wedergeboorte, welke zeer verscheiden is;
(a) Sommigen worden schielijk, in een korte tijd overgebracht, als in één ogenblik, gelijk Zachéus en de moordenaar; velen op de Pinksterdag, de stokbewaarder. Anderen langzamer.
(b) Sommigen worden overgebracht door en met grote verschrikkingen en ontsteltenissen der wet, des doods en der verdoemenis, zoals op de Pinksterdag, en de stokbewaarder, Hand. 16:27.
(c) Sommigen op een zeer Evangelische wijze. De zaligheden en de volheid van de Middelaar Jezus Christus overstelpen de ziel, en de zoetheid van de Evangelische goederen vervullen zó hun ziel, dat ze geen tijd hebben, aan hun zonden met verschrikking te denken. Maar zij worden als verslonden door het Evangelie, en zij ontvangen Jezus met blijdschap als Zachéus, Lukas 19:3, 10.

Daar lees ik niet van het sterven aan de wet of het vijand worden van God.

[Maanenschijn]

Dat mag, hoe kwetsbaar het ook is. Maar wie A zegt moet ook B durven zeggen. Ik hoop dat je mijn kwetsbaarheid wilt respecteren, al vind ik kritisch erop reflecteren geen probleem.

Ik heb er twee antwoorden op: helaas wel en: gelukkig wel.

Helaas wel: heb lang gedacht het best goed te bedoelen met de Heere en een best al fijne christen voor Hem te zijn. Althans, kon dan wel niet zeggen gered te zijn, maar wel aardig op weg. Ik liep op de derde weg, dicht tegen de smalle weg aan. Ik wil verder niet teveel zeggen over wat ik zoal in mijn hart ben tegengekomen afgelopen jaren. Maar "niet best" dekt de lading niet. De allerfelste vijandschap blijkt bij mij te zitten in dat er niets van mij mee mag doen. Het is onbevattelijk wat een moordkuil er op dat punt open is gegaan. Geen woorden verder voor.

Maar ook: gelukkig wel! Genade triumfeert. Het bloed van Christus en de verbondstrouw blijkt onbevattelijk krachtiger, dieper, hoger, sterker dan al mijn vijandschap bij elkaar. En dat wil heel wat zeggen. Wat is het een heerlijke plek om eindelijk alles te verliezen, om te sterven aan mezelf (juist ook dat blijkt achteraf grote genade!) om dan VEEL MEER in Hem te mogen vinden. Jezus, Uw verzoenend sterven, is dan het Rustpunt van mijn hart.

Dank Job voor je persoonlijke woorden. Ik weet hoe lastig dat is op een openbaar forum. Soms is zelfs dat een reden van aanvechting als ik het eens teruglees.

Allereerst excuus als mijn opmerkingen onbedoeld je gekwetst hebben. Dat is zeker niet de bedoeling geweest. Ik ontmoet in mijn omgeving (vanwege SGP activiteiten ontmoet ik veel mensen uit de verschillende kerkverbanden) die erg eerlijk onbekeerd zijn. Zij lijken elke bevindelijke term aan te grijpen om aan te geven dat ze juist dat (nog) niet kennen. @Herman heeft mij al op mijn plek gezet door aan te geven dat er onder, zoals ik noemde, arme prediking ook mensen gesticht worden. Ik ben nog niet uit wat dat in de praktijk inhoud. Want waar Christus in de prediking ontbreekt of bedenkt is, is het vooral stichting van ‘de mens’.

Dan ook even persoonlijk: Jaren heb ik geworsteld met deze zaken. Mijn gelijkmatige en opgewekte karakter helpen ook niet mee om diepe ervaringen te kennen, hoewel ik daar veel om gebeden heb. Gelukkig heeft de Heere mij (onder andere door het lezen van oudvaders en puriteinen) vanaf gebracht. Dat is mogelijk de reden dat ik aansla op termen als ‘doodgeworsteld’. Excuus.

Maar bottomline blijft staan: En ik, broeders, als ik tot u ben gekomen, ben niet gekomen met uitnemendheid van woorden, of van wijsheid, u verkondigende de getuigenis van God. Want ik heb niet voorgenomen iets te weten onder u, dan Jezus Christus, en Dien gekruisigd.

[Mistig]

Dank Job voor je persoonlijke woorden. Ik weet hoe lastig dat is op een openbaar forum. Soms is zelfs dat een reden van aanvechting als ik het eens teruglees.

Allereerst excuus als mijn opmerkingen onbedoeld je gekwetst hebben. Dat is zeker niet de bedoeling geweest. Ik ontmoet in mijn omgeving (vanwege SGP activiteiten ontmoet ik veel mensen uit de verschillende kerkverbanden) die erg eerlijk onbekeerd zijn. Zij lijken elke bevindelijke term aan te grijpen om aan te geven dat ze juist dat (nog) niet kennen. @Herman heeft mij al op mijn plek gezet door aan te geven dat er onder, zoals ik noemde, arme prediking ook mensen gesticht worden. Ik ben nog niet uit wat dat in de praktijk inhoud. Want waar Christus in de prediking ontbreekt of bedenkt is, is het vooral stichting van ‘de mens’.

Dan ook even persoonlijk: Jaren heb ik geworsteld met deze zaken. Mijn gelijkmatige en opgewekte karakter helpen ook niet mee om diepe ervaringen te kennen, hoewel ik daar veel om gebeden heb. Gelukkig heeft de Heere mij (onder andere door het lezen van oudvaders en puriteinen) vanaf gebracht. Dat is mogelijk de reden dat ik aansla op termen als ‘doodgeworsteld’. Excuus.

Maar bottomline blijft staan: En ik, broeders, als ik tot u ben gekomen, ben niet gekomen met uitnemendheid van woorden, of van wijsheid, u verkondigende de getuigenis van God. Want ik heb niet voorgenomen iets te weten onder u, dan Jezus Christus, en Dien gekruisigd.

Blij met deze post. Eigenlijk elke zin is voor mij herkenbaar. Fijn dat dit zo kan.