Bussemaker: vrouw te veel afhankelijk van man

[merel]

Laten we vaststellen dat mantelzorg niet mogelijk is in de uren die besteed worden aan werken.
Maar verder zijn het inderdaad keuzen waarbij ik ook constateer dat jij anderen hun keuze niet gunt. In ieder geval vind jij dat ze financieel daarvoor gestraft moeten worden.

Zelfs daar vergis jij je in. Alleen hang ik dat niet aan de grote klok. Het zou jou sieren als je vaker vragen stelt in plaats van te veroordelen.

Het kan zijn dat dit veranderd is, dan is dat fijn!
Maar in het verleden was jij het gewoon eens met belastingdrukverschillen tussen 1 en 2 verdieners. Het lijkt me - hopelijk - niet dat ik telkens moet vragen of wat je eerder beweerd nog wel waar is?

Ik heb het over mantelzorg. Ik ben het nog steeds eens met het huidige belastingstelsel.

Afgelopen weken hebben meerdere mensen aangegeven dat het communiceren met jou eenvoudiger zou zijn als je minder zou veroordelen. Uit eerder post van jou onder een andere nickname komt naar voren dat jij dat best wel kunt. Blijkbaar is daarin iets veranderd. Dat vind ik jammer.

[merel]

De meeste mensen reageren hier vanuit een situatie waar beiden werken, en de meeste daarvan hebben geen lage levensstandaard.... klinkt cru. ( zolang we in luxe auto's, dure woningen en behoorlijk materialistisch zijn, geld hebben voor dure sporten, dure hobby's en dure kleding. De luxe hebben gezond te eten. De modernste snufjes van huishoudelijke apparatuur hebben denk ik dat dat aardig klopt.) Er zijn ook door hen ( los of ik het ermee eens ben) keuzes gemaakt. Waar in dit soort discussies een beroep op wordt gedaan.
Daarnaast wordt er gesproken over een schipperswereld die voor velen onbekend is. En niet vanuit.
We denken met zijn allen een ruim wereldbeeld te hebben. Maar het is in feite beperkt tot ons eigen wereldje waar we op zijn hoogst een uitstapje maken naar waar onze interesses liggen. . En als we dan over dat onbekende wereldje spreken, gebeurt dat weinig tactisch, lomp gewoon.

De opmerking van Wim 't.o.v. mantelzorg ondersteun ik ten volle. En wij ervaren persoonlijk dat we niet de zorg aan onze ouders hadden kunnen geven als ik buitenshuis had gewerkt. Ook had ik de mantelzorg aan onze jongste niet kunnen geven toen dat zo nodig was. De zorg in Nederland wordt steeds verder uitgekleed. Voordat iemand überhaupt in een verpleeghuis komt is er al een hele lange weg vooraf gegaan waar meer en meer een beroep op familie wordt gedaan. ( en ja we wonen niet allemaal zo dat we ouders dichtbij of in ons huis kunnen nemen als we dat al zouden willen) Vanuit bijbels perspectief meer dan normaal. Maar waar in onze moderne beide liefst bijna fulltime werkende ouders levensstijl geen tijd en energie voor is. Onze levenstijl ook in refo kring is niet gemeenschappelijk maar individueel. Dat heeft consequenties. En daar lopen we keihard tegenaan met zijn allen. Denk ik.
Mantelzorg beperkt zich m.i. ook niet alleen tot eigen familie. Maar ook in je kerkgemeenschap, woongemeenschap.

Luxe auto's, dure woningen, dure sporten en hobby's, dure kleding, modernste snufjes. Waarop baseer je dat allemaal?

[Edelweiss]

Nee, we konden niet altijd overal bij zijn. Soms waren we te ver weg voor een ouderavond of een belangrijk moment. En dat was zeker moeilijk. Een telefoontje is dan inderdaad geen arm om je schouder.
Maar we probeerden er te zijn waar en wanneer het maar kon.

Onze kinderen groeiden op met andere schipperskinderen. Ze vonden herkenning, vriendschap en steun bij elkaar, een soort tweede familie. En ja, het ging heus wel eens mis in de puberteit. Onze zoons hebben ook echt hun streken gehad, en daarover voerden we soms gesprekken onderweg, of aan boord zodra het kon.

Ik kijk terug op een mooie en kostbare periode van ons leven. Tegelijk heb ik ook de nodige schrijnende situaties aan de wal gezien. Elke gezinssituatie heeft zijn eigen zorgen en uitdagingen – geen enkele vorm is vanzelf ideaal. Maar liefde, trouw en verantwoordelijkheid kennen veel vormen.

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Dank voor je eerlijke antwoord, waardeer ik. En met je laatste twee zinnen ben ik het hartelijk eens.

[Wim Anker]

Laten we vaststellen dat mantelzorg niet mogelijk is in de uren die besteed worden aan werken.
Maar verder zijn het inderdaad keuzen waarbij ik ook constateer dat jij anderen hun keuze niet gunt. In ieder geval vind jij dat ze financieel daarvoor gestraft moeten worden.

Zelfs daar vergis jij je in. Alleen hang ik dat niet aan de grote klok. Het zou jou sieren als je vaker vragen stelt in plaats van te veroordelen.

Het kan zijn dat dit veranderd is, dan is dat fijn!
Maar in het verleden was jij het gewoon eens met belastingdrukverschillen tussen 1 en 2 verdieners. Het lijkt me - hopelijk - niet dat ik telkens moet vragen of wat je eerder beweerd nog wel waar is?

Ik heb het over mantelzorg. Ik ben het nog steeds eens met het huidige belastingstelsel.

Precies. Dus als mensen het anders doen dan jij (anderen keuzen maken) dan moet dat financieel worden gestraft. Het is dan wel wat irritant dat je praat over "keuzen" maar andere "keuzen" fiscaal wil straffen.

Afgelopen weken hebben meerdere mensen aangegeven dat het communiceren met jou eenvoudiger zou zijn als je minder zou veroordelen. Uit eerder post van jou onder een andere nickname komt naar voren dat jij dat best wel kunt. Blijkbaar is daarin iets veranderd. Dat vind ik jammer.

Het is wat algemeen allemaal. Ik veroordeel helemaal niet. Ik krijg alleen wel heel veel "op de persoon" aanvallen en veroordelingen als vragen stel bij gemaakte keuzen. Maar daar is dit een discussie forum voor.
Ik heb idd eerdere nicknames gehad (Willem, WimA). Maar ik weet niet welke postings je bedoeld verder.

[Maanenschijn]

Ik merk dat deze discussie gemakkelijk vervalt in een sfeer waarin ik me als schippersmoeder moet verantwoorden. Maar laat ik dit nogmaals zeggen: wij hebben onze keuzes niet gemaakt uit gemak, ambitie of onverschilligheid, maar in liefde en met bewustzijn van onze verantwoordelijkheid tegenover God en onze kinderen.

Ik wil me niet weg laten zetten alsof ik mijn kinderen “uitbesteed” heb of tekort zou zijn geschoten in geloofsopvoeding.
We hebben met bewogenheid, gebed en offers gekozen voor een manier van leven die niet ideaal was, maar waarin we trouw probeerden te zijn, als ouders en als gezin.

En ja, je hebt gelijk: uiteindelijk is alles een keuze. Ook het besluit om te blijven varen met kinderen aan boord, en om hen toe te vertrouwen aan een reformatorisch internaat, het was onze keuze.

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Jij hoeft je niet te verantwoorden. Misschien proberen anderen ten diepste hun keuzes te rechtvaardigen. En kunnen of willen daarom het verschil niet horen.
Ik zou zeggen. Als het aantal echtscheidingen, ook binnen werkende refo ouders, aan wal een stuk lager zou liggen. Als gedragsproblematiek onder walkinderen een stuk lager zou liggen, dan werd het verhaal voor mij anders. Net als kinderen op schepen ontwikkelingsachterstanden zouden hebben 't.o.v. walkinderen. Dat is gewoonweg niet aan de orde!

De meeste mensen reageren hier vanuit een situatie waar beiden werken, en de meeste daarvan hebben geen lage levensstandaard.... klinkt cru. ( zolang we in luxe auto's, dure woningen en behoorlijk materialistisch zijn, geld hebben voor dure sporten, dure hobby's en dure kleding. De luxe hebben gezond te eten. De modernste snufjes van huishoudelijke apparatuur hebben denk ik dat dat aardig klopt.) Er zijn ook door hen ( los of ik het ermee eens ben) keuzes gemaakt. Waar in dit soort discussies een beroep op wordt gedaan.
Daarnaast wordt er gesproken over een schipperswereld die voor velen onbekend is. En niet vanuit.
We denken met zijn allen een ruim wereldbeeld te hebben. Maar het is in feite beperkt tot ons eigen wereldje waar we op zijn hoogst een uitstapje maken naar waar onze interesses liggen. . En als we dan over dat onbekende wereldje spreken, gebeurt dat weinig tactisch, lomp gewoon.

De opmerking van Wim 't.o.v. mantelzorg ondersteun ik ten volle. En wij ervaren persoonlijk dat we niet de zorg aan onze ouders hadden kunnen geven als ik buitenshuis had gewerkt. Ook had ik de mantelzorg aan onze jongste niet kunnen geven toen dat zo nodig was. De zorg in Nederland wordt steeds verder uitgekleed. Voordat iemand überhaupt in een verpleeghuis komt is er al een hele lange weg vooraf gegaan waar meer en meer een beroep op familie wordt gedaan. ( en ja we wonen niet allemaal zo dat we ouders dichtbij of in ons huis kunnen nemen als we dat al zouden willen) Vanuit bijbels perspectief meer dan normaal. Maar waar in onze moderne beide liefst bijna fulltime werkende ouders levensstijl geen tijd en energie voor is. Onze levenstijl ook in refo kring is niet gemeenschappelijk maar individueel. Dat heeft consequenties. En daar lopen we keihard tegenaan met zijn allen. Denk ik.
Mantelzorg beperkt zich m.i. ook niet alleen tot eigen familie. Maar ook in je kerkgemeenschap, woongemeenschap.

Ik vind je bijdrage helaas aanmatigend, veroordelend en stigmatiserend.

Je ontwijkt stelselmatig de principiële vraag. Haalt er nu van alles bij (wat vaker gebeurt) wat met de discussie niets te maken heeft. Het maakt het gesprek moeizaam.

Laat ik je ook aangeven dat het verlenen van mantelzorg niets te maken heeft met welvaart. Maar alles met Bijbelse verantwoordelijkheid en naastenliefde. Mogelijk verbaasd het je: zelfs mensen met een zekere welvaart kunnen dat verlenen. Zelfs als ze werken.

Jouw opmerkingen over mantelzorg doen me oprecht pijn omdat je generaliseert vanuit je eigen perspectief. Wetende wat mijn vrouw (die vooral!) en ik gedaan hebben en doen daarin. Tot aan het huisvesten en verzorgen van onze ouders in huis en op het erf. Aan de taken die we ook in de kerkelijke gemeenschap op ons nemen.

En nee, daar hoef ik zeker geen pluim of dankjewel voor, het is vanzelfsprekend. Ik schrijf dit alleen maar als tegenwicht voor je framing en het plaatsen van een ander beeld. Een beeld wat in mijn ‘materialistische omgeving’ zeker geen uitzondering is.

Ik moest het even kwijt.

[MGG]

Laten we vaststellen dat mantelzorg niet mogelijk is in de uren die besteed worden aan werken.
Maar verder zijn het inderdaad keuzen waarbij ik ook constateer dat jij anderen hun keuze niet gunt. In ieder geval vind jij dat ze financieel daarvoor gestraft moeten worden.

Zelfs daar vergis jij je in. Alleen hang ik dat niet aan de grote klok. Het zou jou sieren als je vaker vragen stelt in plaats van te veroordelen.

Het kan zijn dat dit veranderd is, dan is dat fijn!
Maar in het verleden was jij het gewoon eens met belastingdrukverschillen tussen 1 en 2 verdieners. Het lijkt me - hopelijk - niet dat ik telkens moet vragen of wat je eerder beweerd nog wel waar is?

Ik heb het over mantelzorg. Ik ben het nog steeds eens met het huidige belastingstelsel.

Afgelopen weken hebben meerdere mensen aangegeven dat het communiceren met jou eenvoudiger zou zijn als je minder zou veroordelen. Uit eerder post van jou onder een andere nickname komt naar voren dat jij dat best wel kunt. Blijkbaar is daarin iets veranderd. Dat vind ik jammer.

Waarom vind je het een taak van de overheid om door middel van grote financiële gevolgen proberen invloed uit te oefenen op de taakverdeling in gezinnen?

[Edelweiss]

De meeste mensen reageren hier vanuit een situatie waar beiden werken, en de meeste daarvan hebben geen lage levensstandaard.... klinkt cru. ( zolang we in luxe auto's, dure woningen en behoorlijk materialistisch zijn, geld hebben voor dure sporten, dure hobby's en dure kleding. De luxe hebben gezond te eten. De modernste snufjes van huishoudelijke apparatuur hebben denk ik dat dat aardig klopt.) Er zijn ook door hen ( los of ik het ermee eens ben) keuzes gemaakt. Waar in dit soort discussies een beroep op wordt gedaan.
Daarnaast wordt er gesproken over een schipperswereld die voor velen onbekend is. En niet vanuit.
We denken met zijn allen een ruim wereldbeeld te hebben. Maar het is in feite beperkt tot ons eigen wereldje waar we op zijn hoogst een uitstapje maken naar waar onze interesses liggen. . En als we dan over dat onbekende wereldje spreken, gebeurt dat weinig tactisch, lomp gewoon.

De opmerking van Wim 't.o.v. mantelzorg ondersteun ik ten volle. En wij ervaren persoonlijk dat we niet de zorg aan onze ouders hadden kunnen geven als ik buitenshuis had gewerkt. Ook had ik de mantelzorg aan onze jongste niet kunnen geven toen dat zo nodig was. De zorg in Nederland wordt steeds verder uitgekleed. Voordat iemand überhaupt in een verpleeghuis komt is er al een hele lange weg vooraf gegaan waar meer en meer een beroep op familie wordt gedaan. ( en ja we wonen niet allemaal zo dat we ouders dichtbij of in ons huis kunnen nemen als we dat al zouden willen) Vanuit bijbels perspectief meer dan normaal. Maar waar in onze moderne beide liefst bijna fulltime werkende ouders levensstijl geen tijd en energie voor is. Onze levenstijl ook in refo kring is niet gemeenschappelijk maar individueel. Dat heeft consequenties. En daar lopen we keihard tegenaan met zijn allen. Denk ik.
Mantelzorg beperkt zich m.i. ook niet alleen tot eigen familie. Maar ook in je kerkgemeenschap, woongemeenschap.

Luxe auto's, dure woningen, dure sporten en hobby's, dure kleding, modernste snufjes. Waarop baseer je dat allemaal?

Daar ben ik ook wel benieuwd naar, want die zaken zijn in de binnenvaart ook gewoon een ding hoor. Schepen met superdeluxe hypermoderne natuurstenen keukens, een luxe Duitse auto op de roef, soms zelfs twee, en moeder de vrouw in een kast van een huis aan de wal.
Daar wordt keihard voor gewerkt, daar niet van. Midden in de nacht verhalen in de stromende regen of in de bijtende kou in de sluis je touwtje gooien zijn daar nog de minste voorbeelden van, maar om te suggereren dat wereldse luxe geen plaats zou hebben in de binnenvaart slaat natuurlijk kant noch wal, om maar even in de termen te blijven.

[merel]

Zelfs daar vergis jij je in. Alleen hang ik dat niet aan de grote klok. Het zou jou sieren als je vaker vragen stelt in plaats van te veroordelen.

Het kan zijn dat dit veranderd is, dan is dat fijn!
Maar in het verleden was jij het gewoon eens met belastingdrukverschillen tussen 1 en 2 verdieners. Het lijkt me - hopelijk - niet dat ik telkens moet vragen of wat je eerder beweerd nog wel waar is?

Ik heb het over mantelzorg. Ik ben het nog steeds eens met het huidige belastingstelsel.

Afgelopen weken hebben meerdere mensen aangegeven dat het communiceren met jou eenvoudiger zou zijn als je minder zou veroordelen. Uit eerder post van jou onder een andere nickname komt naar voren dat jij dat best wel kunt. Blijkbaar is daarin iets veranderd. Dat vind ik jammer.

Waarom vind je het een taak van de overheid om door middel van grote financiële gevolgen proberen invloed uit te oefenen op de taakverdeling in gezinnen?

Ik begrijp niet zo goed wat jij bedoelt.

[Lilian1975]

Ik merk dat deze discussie gemakkelijk vervalt in een sfeer waarin ik me als schippersmoeder moet verantwoorden. Maar laat ik dit nogmaals zeggen: wij hebben onze keuzes niet gemaakt uit gemak, ambitie of onverschilligheid, maar in liefde en met bewustzijn van onze verantwoordelijkheid tegenover God en onze kinderen.

Ik wil me niet weg laten zetten alsof ik mijn kinderen “uitbesteed” heb of tekort zou zijn geschoten in geloofsopvoeding.
We hebben met bewogenheid, gebed en offers gekozen voor een manier van leven die niet ideaal was, maar waarin we trouw probeerden te zijn, als ouders en als gezin.

En ja, je hebt gelijk: uiteindelijk is alles een keuze. Ook het besluit om te blijven varen met kinderen aan boord, en om hen toe te vertrouwen aan een reformatorisch internaat, het was onze keuze.

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Jij hoeft je niet te verantwoorden. Misschien proberen anderen ten diepste hun keuzes te rechtvaardigen. En kunnen of willen daarom het verschil niet horen.
Ik zou zeggen. Als het aantal echtscheidingen, ook binnen werkende refo ouders, aan wal een stuk lager zou liggen. Als gedragsproblematiek onder walkinderen een stuk lager zou liggen, dan werd het verhaal voor mij anders. Net als kinderen op schepen ontwikkelingsachterstanden zouden hebben 't.o.v. walkinderen. Dat is gewoonweg niet aan de orde!

De meeste mensen reageren hier vanuit een situatie waar beiden werken, en de meeste daarvan hebben geen lage levensstandaard.... klinkt cru. ( zolang we in luxe auto's, dure woningen en behoorlijk materialistisch zijn, geld hebben voor dure sporten, dure hobby's en dure kleding. De luxe hebben gezond te eten. De modernste snufjes van huishoudelijke apparatuur hebben denk ik dat dat aardig klopt.) Er zijn ook door hen ( los of ik het ermee eens ben) keuzes gemaakt. Waar in dit soort discussies een beroep op wordt gedaan.
Daarnaast wordt er gesproken over een schipperswereld die voor velen onbekend is. En niet vanuit.
We denken met zijn allen een ruim wereldbeeld te hebben. Maar het is in feite beperkt tot ons eigen wereldje waar we op zijn hoogst een uitstapje maken naar waar onze interesses liggen. . En als we dan over dat onbekende wereldje spreken, gebeurt dat weinig tactisch, lomp gewoon.

De opmerking van Wim 't.o.v. mantelzorg ondersteun ik ten volle. En wij ervaren persoonlijk dat we niet de zorg aan onze ouders hadden kunnen geven als ik buitenshuis had gewerkt. Ook had ik de mantelzorg aan onze jongste niet kunnen geven toen dat zo nodig was. De zorg in Nederland wordt steeds verder uitgekleed. Voordat iemand überhaupt in een verpleeghuis komt is er al een hele lange weg vooraf gegaan waar meer en meer een beroep op familie wordt gedaan. ( en ja we wonen niet allemaal zo dat we ouders dichtbij of in ons huis kunnen nemen als we dat al zouden willen) Vanuit bijbels perspectief meer dan normaal. Maar waar in onze moderne beide liefst bijna fulltime werkende ouders levensstijl geen tijd en energie voor is. Onze levenstijl ook in refo kring is niet gemeenschappelijk maar individueel. Dat heeft consequenties. En daar lopen we keihard tegenaan met zijn allen. Denk ik.
Mantelzorg beperkt zich m.i. ook niet alleen tot eigen familie. Maar ook in je kerkgemeenschap, woongemeenschap.

Ik vind je bijdrage helaas aanmatigend, veroordelend en stigmatiserend.

Je ontwijkt stelselmatig de principiële vraag. Haalt er nu van alles bij (wat vaker gebeurt) wat met de discussie niets te maken heeft. Het maakt het gesprek moeizaam.

Laat ik je ook aangeven dat het verlenen van mantelzorg niets te maken heeft met welvaart. Maar alles met Bijbelse verantwoordelijkheid en naastenliefde. Mogelijk verbaasd het je: zelfs mensen met een zekere welvaart kunnen dat verlenen. Zelfs als ze werken.

Jouw opmerkingen over mantelzorg doen me oprecht pijn omdat je generaliseert vanuit je eigen perspectief. Wetende wat mijn vrouw (die vooral!) en ik gedaan hebben en doen daarin. Tot aan het huisvesten en verzorgen van onze ouders in huis en op het erf. Aan de taken die we ook in de kerkelijke gemeenschap op ons nemen.

En nee, daar hoef ik zeker geen pluim of dankjewel voor, het is vanzelfsprekend. Ik schrijf dit alleen maar als tegenwicht voor je framing en het plaatsen van een ander beeld. Een beeld wat in mijn ‘materialistische omgeving’ zeker geen uitzondering is.

Ik moest het even kwijt.

Ik reageer op woordgebruik als kinderen uit huis plaatsen etc. Nee ik spreek over situaties waarin mantelzorg moeizaam gaat omdat ouders verder weg wonen (niet op erf!) En waarin zoveel gewerkt i.v.m. cariere wordt dat die zorg niet gegeven kan worden. ( ook in refowereld meer en meer) Waar gezinnen zo klein zijn en zo verscheurd dat het op 1 paar schouders terecht komt. Ik heb nergens gezegd dat Maanenschijn het fout doet. Het is niet zo in kerkelijke gemeentes dat ook daar minder moeite gedaan moet worden om vrijwilligers te vinden. En iedereen heeft zijn reden. Ik zeg niet dat dat bij Maanenschijn zo was.
We kunnen net doen dat in heel Nederland de mantelzorg op rolletjes loopt. Maar dat is helaas niet de werkelijkheid.

[DDD]

Ja, het is waar: kinderen van schippers worden doordeweeks toevertrouwd aan een internaat. Je kunt dat benoemen als ‘uitbesteden’ maar dan wel graag met de juiste nuance. Want er is een wereld van verschil tussen ‘je kinderen kwijt willen zijn’ en ‘met pijn en liefde een weg zoeken die in jouw unieke situatie het beste lijkt’.

Onze kinderen werden niet afgestaan omdat wij carrière wilden maken of onszelf wilden ontplooien. Wij wilden trouw blijven aan het levenswerk waarin we als gezin stonden. We kozen niet tégen onze kinderen, maar vóór hen, door hen een plek te geven waar ze stabiliteit, onderwijs, vriendjes en structuur hadden. En tegelijk bleven we als ouders nauw betrokken, in gebed, in contact en in het weekend trokken we intensief als gezin met elkaar op.

We hebben er veel voor moeten opgeven, en geen enkele beslissing ging vanzelf. Maar de vraag is niet alleen of een kind thuis slaapt, maar of het zich gekend, geliefd en geestelijk gedragen weet. Dáár ligt de echte opvoeding, of dat nu aan boord, aan wal of in een internaat is.
Een schippersgezin leeft in een spanningsveld, dat erken ik voluit. Maar ook in dat spanningsveld kun je als vader en moeder je roeping vervullen in afhankelijkheid van de HEERE. Niet volmaakt, maar wel met een bewogen hart. En dat is, naar mijn diepe overtuiging, niet minder waard dan welke andere vorm van opvoeding dan ook.”

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Eerlijk gezegd vind ik dat je veel mooie woorden gebruikt om een situatie te rechtvaardigen, maar eigenlijk zeg je niets. Daarnaast ontwijk je de essentie die in dit topic besproken wordt.

Wij kozen niet voor het varen omwille van eer, geld of gemak. Het is een bestaansvorm waarin je als gezin leeft, werkt en afhankelijk bent van de HEERE. In dat leven is het internaat niet een gemakkelijke uitweg, maar soms de enige verantwoorde manier om kinderen stabiliteit te bieden terwijl ouders hun werk (als zelfstandig ondernemer) uitvoeren.
Ik voelde dagelijks de verantwoordelijkheid als moeder. Het was voor mij geen lichtvaardige keuze.

De Bijbel vraagt van ouders om hun kinderen op te voeden in de vreze des HEEREN, maar Hij geeft ons geen blauwdruk voor elke situatie. Denk aan Mozes, die in zijn jonge jaren door anderen werd verzorgd, maar toch gevormd werd tot Gods knecht. Denk aan de vrouw uit Spreuken 31, die werkte én haar huis bestuurde met eer.

Daarom geloof ik dat het niet draait om de vorm waarin een gezin leeft, maar om de gezindheid waarmee ouders hun kinderen liefhebben, dragen en geestelijk toerusten, in afhankelijkheid van God.

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Natuurlijk kozen jullie wel voor varen omwille van het geld. Anders zouden jullie een filantropische instelling zijn. Jullie maakten een bewuste keuze om te varen en om niet aan wal te leven. Dat is uiteraard jullie goed recht Woorden als 'leven, werken in afhankelijkheid van God zijn voor mij vaak loze woorden om een keuze te rechtvaardigen. Het is namelijk voor christenen allemaal de bedoeling om zo te leven.

Dat uit bewust maken van deze keuze automatisch voortvloeit dat kinderen naar een internaat gaan is dan de beste keuze. Hierbij leg ik de nadruk op het woord dan. Ik vraag mij daadwerkelijk af of het de beste keuze is voor de kinderen om op deze wijze te groeien. Vaak besef je als ouders niet welke emotionele gevolgen het maken van bepaalde keuzes hebben op kinderen. Dat zie je vaak pas achteraf.

Dat kun je zo niet stellen. Ik heb ook niet voor mijn werk gekozen voor het geld. Je kunt ook geroepen zijn om schipper te zijn.

[DDD]

Ik zie totaal niet in waarom dat voor ander werk niet zou gelden.

Geen idee wat je bedoelt.

Ik vul in voor DDD. DDD ziet geen verschil in het gaan naar een internaat en opgroeien bij ouders. Terwijl jij en ik dit verschil wel degelijk zien.

Ik zie wel verschil, maar vind dat in al deze gevallen er vrijheid is van geweten, om te doen wat in het concrete geval het beste is, binnen de grenzen van de heilige Schrift.

[Lilian1975]

De meeste mensen reageren hier vanuit een situatie waar beiden werken, en de meeste daarvan hebben geen lage levensstandaard.... klinkt cru. ( zolang we in luxe auto's, dure woningen en behoorlijk materialistisch zijn, geld hebben voor dure sporten, dure hobby's en dure kleding. De luxe hebben gezond te eten. De modernste snufjes van huishoudelijke apparatuur hebben denk ik dat dat aardig klopt.) Er zijn ook door hen ( los of ik het ermee eens ben) keuzes gemaakt. Waar in dit soort discussies een beroep op wordt gedaan.
Daarnaast wordt er gesproken over een schipperswereld die voor velen onbekend is. En niet vanuit.
We denken met zijn allen een ruim wereldbeeld te hebben. Maar het is in feite beperkt tot ons eigen wereldje waar we op zijn hoogst een uitstapje maken naar waar onze interesses liggen. . En als we dan over dat onbekende wereldje spreken, gebeurt dat weinig tactisch, lomp gewoon.

De opmerking van Wim 't.o.v. mantelzorg ondersteun ik ten volle. En wij ervaren persoonlijk dat we niet de zorg aan onze ouders hadden kunnen geven als ik buitenshuis had gewerkt. Ook had ik de mantelzorg aan onze jongste niet kunnen geven toen dat zo nodig was. De zorg in Nederland wordt steeds verder uitgekleed. Voordat iemand überhaupt in een verpleeghuis komt is er al een hele lange weg vooraf gegaan waar meer en meer een beroep op familie wordt gedaan. ( en ja we wonen niet allemaal zo dat we ouders dichtbij of in ons huis kunnen nemen als we dat al zouden willen) Vanuit bijbels perspectief meer dan normaal. Maar waar in onze moderne beide liefst bijna fulltime werkende ouders levensstijl geen tijd en energie voor is. Onze levenstijl ook in refo kring is niet gemeenschappelijk maar individueel. Dat heeft consequenties. En daar lopen we keihard tegenaan met zijn allen. Denk ik.
Mantelzorg beperkt zich m.i. ook niet alleen tot eigen familie. Maar ook in je kerkgemeenschap, woongemeenschap.

Luxe auto's, dure woningen, dure sporten en hobby's, dure kleding, modernste snufjes. Waarop baseer je dat allemaal?

Daar ben ik ook wel benieuwd naar, want die zaken zijn in de binnenvaart ook gewoon een ding hoor. Schepen met superdeluxe hypermoderne natuurstenen keukens, een luxe Duitse auto op de roef, soms zelfs twee, en moeder de vrouw in een kast van een huis aan de wal.
Daar wordt keihard voor gewerkt, daar niet van. Midden in de nacht verhalen in de stromende regen of in de bijtende kou in de sluis je touwtje gooien zijn daar nog de minste voorbeelden van, maar om te suggereren dat wereldse luxe geen plaats zou hebben in de binnenvaart slaat natuurlijk kant noch wal, om maar even in de termen te blijven.

Ook dat heb ik niet gezegd...
Wat ik zeg laten we allemaal eens naar onze levensstandaard kijken. En waar ons dubbele inkomen noodzakelijk voor is...ten koste van allerlei zaken. Durven we ons die vraag zelf te stellen. Ipv te praten over anderen!
Die vraag stel ik ook mijzelf. Dat is mijn punt.

En nee ik zeg ook niet dat iedereen baan voor geld kiest. Uiteraard voelen we ons allemaal geroepen tot iets.... ( en is voor niemand hier geld een hele prettige bijkomstigheid ) dat ter discussie stellen is ook link.

[MGG]

Het kan zijn dat dit veranderd is, dan is dat fijn!
Maar in het verleden was jij het gewoon eens met belastingdrukverschillen tussen 1 en 2 verdieners. Het lijkt me - hopelijk - niet dat ik telkens moet vragen of wat je eerder beweerd nog wel waar is?

Ik heb het over mantelzorg. Ik ben het nog steeds eens met het huidige belastingstelsel.

Afgelopen weken hebben meerdere mensen aangegeven dat het communiceren met jou eenvoudiger zou zijn als je minder zou veroordelen. Uit eerder post van jou onder een andere nickname komt naar voren dat jij dat best wel kunt. Blijkbaar is daarin iets veranderd. Dat vind ik jammer.

Waarom vind je het een taak van de overheid om door middel van grote financiële gevolgen proberen invloed uit te oefenen op de taakverdeling in gezinnen?

Ik begrijp niet zo goed wat jij bedoelt.

Gezien je het eens bent met het huidige belastingstelsel vind je het blijkbaar rechtvaardig dat eenverdieners op huishoud niveau veel zwaarder belast worden. Dit is een politieke keuze uit de liberale hoek. Het doel was en is om door middel van vaak grote bedragen extra te betalen belasting mensen te 'stimuleren' om betaalde arbeid te gaan verrichten.

[merel]

Eerlijk gezegd vind ik dat je veel mooie woorden gebruikt om een situatie te rechtvaardigen, maar eigenlijk zeg je niets. Daarnaast ontwijk je de essentie die in dit topic besproken wordt.

Wij kozen niet voor het varen omwille van eer, geld of gemak. Het is een bestaansvorm waarin je als gezin leeft, werkt en afhankelijk bent van de HEERE. In dat leven is het internaat niet een gemakkelijke uitweg, maar soms de enige verantwoorde manier om kinderen stabiliteit te bieden terwijl ouders hun werk (als zelfstandig ondernemer) uitvoeren.
Ik voelde dagelijks de verantwoordelijkheid als moeder. Het was voor mij geen lichtvaardige keuze.

De Bijbel vraagt van ouders om hun kinderen op te voeden in de vreze des HEEREN, maar Hij geeft ons geen blauwdruk voor elke situatie. Denk aan Mozes, die in zijn jonge jaren door anderen werd verzorgd, maar toch gevormd werd tot Gods knecht. Denk aan de vrouw uit Spreuken 31, die werkte én haar huis bestuurde met eer.

Daarom geloof ik dat het niet draait om de vorm waarin een gezin leeft, maar om de gezindheid waarmee ouders hun kinderen liefhebben, dragen en geestelijk toerusten, in afhankelijkheid van God.

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Natuurlijk kozen jullie wel voor varen omwille van het geld. Anders zouden jullie een filantropische instelling zijn. Jullie maakten een bewuste keuze om te varen en om niet aan wal te leven. Dat is uiteraard jullie goed recht Woorden als 'leven, werken in afhankelijkheid van God zijn voor mij vaak loze woorden om een keuze te rechtvaardigen. Het is namelijk voor christenen allemaal de bedoeling om zo te leven.

Dat uit bewust maken van deze keuze automatisch voortvloeit dat kinderen naar een internaat gaan is dan de beste keuze. Hierbij leg ik de nadruk op het woord dan. Ik vraag mij daadwerkelijk af of het de beste keuze is voor de kinderen om op deze wijze te groeien. Vaak besef je als ouders niet welke emotionele gevolgen het maken van bepaalde keuzes hebben op kinderen. Dat zie je vaak pas achteraf.

Dat kun je zo niet stellen. Ik heb ook niet voor mijn werk gekozen voor het geld. Je kunt ook geroepen zijn om schipper te zijn.

Als je er geen stuiver mee zou verdienen zou je het huidige werk ook niet doen. Je moet namelijk ergens van leven.

Dat neemt niet weg dat je mijns inziens als ouder een verantwoordelijkheid hebt om een keuze te maken welke het beste is voor het gezin. Vanuit mijn visie valt de keuze 'internaat' niet onder deze keuze. Wij zouden die keuze nooit gemaakt hebben. Mijn man is bijvoorbeeld recent gevraagd voor een functie waarbij hij af en aan en ook vaak adhoc naar het buitenland zou moeten. Wij hebben ervoor gekozen om dat niet te doen, omdat wij menen dat de kinderen in hun huidige levensfase ook hun vader hard nodig hebben. Zo heb ik ook bepaalde keuzes met betrekking tot het werk gemaakt zodat ik veel thuis kan zijn bij hen. Zonder onze kinderen was ik mij waarschijnlijk gaan omscholen . Dat zijn rationele keuzes die wij samen hieromtrent maken.

[DDD]

Ik merk dat deze discussie gemakkelijk vervalt in een sfeer waarin ik me als schippersmoeder moet verantwoorden. Maar laat ik dit nogmaals zeggen: wij hebben onze keuzes niet gemaakt uit gemak, ambitie of onverschilligheid, maar in liefde en met bewustzijn van onze verantwoordelijkheid tegenover God en onze kinderen.

Ik wil me niet weg laten zetten alsof ik mijn kinderen “uitbesteed” heb of tekort zou zijn geschoten in geloofsopvoeding.
We hebben met bewogenheid, gebed en offers gekozen voor een manier van leven die niet ideaal was, maar waarin we trouw probeerden te zijn, als ouders en als gezin.

En ja, je hebt gelijk: uiteindelijk is alles een keuze. Ook het besluit om te blijven varen met kinderen aan boord, en om hen toe te vertrouwen aan een reformatorisch internaat, het was onze keuze.

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Jij hoeft je niet te verantwoorden. Misschien proberen anderen ten diepste hun keuzes te rechtvaardigen. En kunnen of willen daarom het verschil niet horen.
Ik zou zeggen. Als het aantal echtscheidingen, ook binnen werkende refo ouders, aan wal een stuk lager zou liggen. Als gedragsproblematiek onder walkinderen een stuk lager zou liggen, dan werd het verhaal voor mij anders. Net als kinderen op schepen ontwikkelingsachterstanden zouden hebben 't.o.v. walkinderen. Dat is gewoonweg niet aan de orde!

De meeste mensen reageren hier vanuit een situatie waar beiden werken, en de meeste daarvan hebben geen lage levensstandaard.... klinkt cru. ( zolang we in luxe auto's, dure woningen en behoorlijk materialistisch zijn, geld hebben voor dure sporten, dure hobby's en dure kleding. De luxe hebben gezond te eten. De modernste snufjes van huishoudelijke apparatuur hebben denk ik dat dat aardig klopt.) Er zijn ook door hen ( los of ik het ermee eens ben) keuzes gemaakt. Waar in dit soort discussies een beroep op wordt gedaan.
Daarnaast wordt er gesproken over een schipperswereld die voor velen onbekend is. En niet vanuit.
We denken met zijn allen een ruim wereldbeeld te hebben. Maar het is in feite beperkt tot ons eigen wereldje waar we op zijn hoogst een uitstapje maken naar waar onze interesses liggen. . En als we dan over dat onbekende wereldje spreken, gebeurt dat weinig tactisch, lomp gewoon.

De opmerking van Wim 't.o.v. mantelzorg ondersteun ik ten volle. En wij ervaren persoonlijk dat we niet de zorg aan onze ouders hadden kunnen geven als ik buitenshuis had gewerkt. Ook had ik de mantelzorg aan onze jongste niet kunnen geven toen dat zo nodig was. De zorg in Nederland wordt steeds verder uitgekleed. Voordat iemand überhaupt in een verpleeghuis komt is er al een hele lange weg vooraf gegaan waar meer en meer een beroep op familie wordt gedaan. ( en ja we wonen niet allemaal zo dat we ouders dichtbij of in ons huis kunnen nemen als we dat al zouden willen) Vanuit bijbels perspectief meer dan normaal. Maar waar in onze moderne beide liefst bijna fulltime werkende ouders levensstijl geen tijd en energie voor is. Onze levenstijl ook in refo kring is niet gemeenschappelijk maar individueel. Dat heeft consequenties. En daar lopen we keihard tegenaan met zijn allen. Denk ik.
Mantelzorg beperkt zich m.i. ook niet alleen tot eigen familie. Maar ook in je kerkgemeenschap, woongemeenschap.

Ik vind je bijdrage helaas aanmatigend, veroordelend en stigmatiserend.

Je ontwijkt stelselmatig de principiële vraag. Haalt er nu van alles bij (wat vaker gebeurt) wat met de discussie niets te maken heeft. Het maakt het gesprek moeizaam.

Laat ik je ook aangeven dat het verlenen van mantelzorg niets te maken heeft met welvaart. Maar alles met Bijbelse verantwoordelijkheid en naastenliefde. Mogelijk verbaasd het je: zelfs mensen met een zekere welvaart kunnen dat verlenen. Zelfs als ze werken.

Jouw opmerkingen over mantelzorg doen me oprecht pijn omdat je generaliseert vanuit je eigen perspectief. Wetende wat mijn vrouw (die vooral!) en ik gedaan hebben en doen daarin. Tot aan het huisvesten en verzorgen van onze ouders in huis en op het erf. Aan de taken die we ook in de kerkelijke gemeenschap op ons nemen.

En nee, daar hoef ik zeker geen pluim of dankjewel voor, het is vanzelfsprekend. Ik schrijf dit alleen maar als tegenwicht voor je framing en het plaatsen van een ander beeld. Een beeld wat in mijn ‘materialistische omgeving’ zeker geen uitzondering is.

Ik moest het even kwijt.

Ik reageer op woordgebruik als kinderen uit huis plaatsen etc. Nee ik spreek over situaties waarin mantelzorg moeizaam gaat omdat ouders verder weg wonen (niet op erf!) En waarin zoveel gewerkt i.v.m. cariere wordt dat die zorg niet gegeven kan worden. ( ook in refowereld meer en meer) Waar gezinnen zo klein zijn en zo verscheurd dat het op 1 paar schouders terecht komt. Ik heb nergens gezegd dat Maanenschijn het fout doet. Het is niet zo in kerkelijke gemeentes dat ook daar minder moeite gedaan moet worden om vrijwilligers te vinden. En iedereen heeft zijn reden. Ik zeg niet dat dat bij Maanenschijn zo was.
We kunnen net doen dat in heel Nederland de mantelzorg op rolletjes loopt. Maar dat is helaas niet de werkelijkheid.

Je drukt je in ieder geval ontzettend onduidelijk uit. Het zou mij erg helpen als je in ieder betoog een aanleiding, een argumentatie, en een conclusie opnam. Dat zou in het onderwijs toch ook zo gaan?

Dan kunnen we over de argumenten en eventueel de conclusie(s) een gesprek voeren.