Bussemaker: vrouw te veel afhankelijk van man

[Zeeuw]

Feit blijft dat de kinderen worden uitbesteed zodat vader en moeder kunnen werken.

Ja, het is waar: kinderen van schippers worden doordeweeks toevertrouwd aan een internaat. Je kunt dat benoemen als ‘uitbesteden’ maar dan wel graag met de juiste nuance. Want er is een wereld van verschil tussen ‘je kinderen kwijt willen zijn’ en ‘met pijn en liefde een weg zoeken die in jouw unieke situatie het beste lijkt’.

Onze kinderen werden niet afgestaan omdat wij carrière wilden maken of onszelf wilden ontplooien. Wij wilden trouw blijven aan het levenswerk waarin we als gezin stonden. We kozen niet tégen onze kinderen, maar vóór hen, door hen een plek te geven waar ze stabiliteit, onderwijs, vriendjes en structuur hadden. En tegelijk bleven we als ouders nauw betrokken, in gebed, in contact en in het weekend trokken we intensief als gezin met elkaar op.

We hebben er veel voor moeten opgeven, en geen enkele beslissing ging vanzelf. Maar de vraag is niet alleen of een kind thuis slaapt, maar of het zich gekend, geliefd en geestelijk gedragen weet. Dáár ligt de echte opvoeding, of dat nu aan boord, aan wal of in een internaat is.
Een schippersgezin leeft in een spanningsveld, dat erken ik voluit. Maar ook in dat spanningsveld kun je als vader en moeder je roeping vervullen in afhankelijkheid van de HEERE. Niet volmaakt, maar wel met een bewogen hart. En dat is, naar mijn diepe overtuiging, niet minder waard dan welke andere vorm van opvoeding dan ook.”

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Eerlijk gezegd vind ik dat je veel mooie woorden gebruikt om een situatie te rechtvaardigen, maar eigenlijk zeg je niets. Daarnaast ontwijk je de essentie die in dit topic besproken wordt.

Wij kozen niet voor het varen omwille van eer, geld of gemak. Het is een bestaansvorm waarin je als gezin leeft, werkt en afhankelijk bent van de HEERE. In dat leven is het internaat niet een gemakkelijke uitweg, maar soms de enige verantwoorde manier om kinderen stabiliteit te bieden terwijl ouders hun werk (als zelfstandig ondernemer) uitvoeren.
Ik voelde dagelijks de verantwoordelijkheid als moeder. Het was voor mij geen lichtvaardige keuze.

De Bijbel vraagt van ouders om hun kinderen op te voeden in de vreze des HEEREN, maar Hij geeft ons geen blauwdruk voor elke situatie. Denk aan Mozes, die in zijn jonge jaren door anderen werd verzorgd, maar toch gevormd werd tot Gods knecht. Denk aan de vrouw uit Spreuken 31, die werkte én haar huis bestuurde met eer.

Daarom geloof ik dat het niet draait om de vorm waarin een gezin leeft, maar om de gezindheid waarmee ouders hun kinderen liefhebben, dragen en geestelijk toerusten, in afhankelijkheid van God.

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Nu geef je weer exact dezelfde reactie. Je voelt de verantwoordelijkheid als moeder, maar maakt toch die keuze. Er zijn simpelweg ook varenden die matrozen in dienst hebben.
Alles is uiteindelijk een keuze.

Je laatste zin geeft, hetzij bedekt, een antwoord op de vraag. Met dat antwoord ben ik het eens qua het laatste deel, maar niet in het eerste.

[DDD]

Ik zie totaal niet in waarom dat voor ander werk niet zou gelden.

[Zeeuw]

Ik zie totaal niet in waarom dat voor ander werk niet zou gelden.

Geen idee wat je bedoelt.

[merel]

Feit blijft dat de kinderen worden uitbesteed zodat vader en moeder kunnen werken.

Ja, het is waar: kinderen van schippers worden doordeweeks toevertrouwd aan een internaat. Je kunt dat benoemen als ‘uitbesteden’ maar dan wel graag met de juiste nuance. Want er is een wereld van verschil tussen ‘je kinderen kwijt willen zijn’ en ‘met pijn en liefde een weg zoeken die in jouw unieke situatie het beste lijkt’.

Onze kinderen werden niet afgestaan omdat wij carrière wilden maken of onszelf wilden ontplooien. Wij wilden trouw blijven aan het levenswerk waarin we als gezin stonden. We kozen niet tégen onze kinderen, maar vóór hen, door hen een plek te geven waar ze stabiliteit, onderwijs, vriendjes en structuur hadden. En tegelijk bleven we als ouders nauw betrokken, in gebed, in contact en in het weekend trokken we intensief als gezin met elkaar op.

We hebben er veel voor moeten opgeven, en geen enkele beslissing ging vanzelf. Maar de vraag is niet alleen of een kind thuis slaapt, maar of het zich gekend, geliefd en geestelijk gedragen weet. Dáár ligt de echte opvoeding, of dat nu aan boord, aan wal of in een internaat is.
Een schippersgezin leeft in een spanningsveld, dat erken ik voluit. Maar ook in dat spanningsveld kun je als vader en moeder je roeping vervullen in afhankelijkheid van de HEERE. Niet volmaakt, maar wel met een bewogen hart. En dat is, naar mijn diepe overtuiging, niet minder waard dan welke andere vorm van opvoeding dan ook.”

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Eerlijk gezegd vind ik dat je veel mooie woorden gebruikt om een situatie te rechtvaardigen, maar eigenlijk zeg je niets. Daarnaast ontwijk je de essentie die in dit topic besproken wordt.

Wij kozen niet voor het varen omwille van eer, geld of gemak. Het is een bestaansvorm waarin je als gezin leeft, werkt en afhankelijk bent van de HEERE. In dat leven is het internaat niet een gemakkelijke uitweg, maar soms de enige verantwoorde manier om kinderen stabiliteit te bieden terwijl ouders hun werk (als zelfstandig ondernemer) uitvoeren.
Ik voelde dagelijks de verantwoordelijkheid als moeder. Het was voor mij geen lichtvaardige keuze.

De Bijbel vraagt van ouders om hun kinderen op te voeden in de vreze des HEEREN, maar Hij geeft ons geen blauwdruk voor elke situatie. Denk aan Mozes, die in zijn jonge jaren door anderen werd verzorgd, maar toch gevormd werd tot Gods knecht. Denk aan de vrouw uit Spreuken 31, die werkte én haar huis bestuurde met eer.

Daarom geloof ik dat het niet draait om de vorm waarin een gezin leeft, maar om de gezindheid waarmee ouders hun kinderen liefhebben, dragen en geestelijk toerusten, in afhankelijkheid van God.

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Natuurlijk kozen jullie wel voor varen omwille van het geld. Anders zouden jullie een filantropische instelling zijn. Jullie maakten een bewuste keuze om te varen en om niet aan wal te leven. Dat is uiteraard jullie goed recht Woorden als 'leven, werken in afhankelijkheid van God zijn voor mij vaak loze woorden om een keuze te rechtvaardigen. Het is namelijk voor christenen allemaal de bedoeling om zo te leven.

Dat uit bewust maken van deze keuze automatisch voortvloeit dat kinderen naar een internaat gaan is dan de beste keuze. Hierbij leg ik de nadruk op het woord dan. Ik vraag mij daadwerkelijk af of het de beste keuze is voor de kinderen om op deze wijze te groeien. Vaak besef je als ouders niet welke emotionele gevolgen het maken van bepaalde keuzes hebben op kinderen. Dat zie je vaak pas achteraf.

[Wim Anker]

Bestaansvormen (boeren, schippers, militairen, zeemannen, predikanten, zendingswerkers) denigreren tot "ook maar een keuze" is natuurlijk wel veel te kort door de bocht. Het is nog erger als de consequenties van de levenswijze afgemeten wordt aan het welzijn "kinderen", al dan niet ingevuld zoals het het beste uitkomt.
Op deze manier is een zendeling een schoft omdat t'ie z'n kinderen meeneemt naar Verwegistan en is de eigen keuze helemaal goed want ik ben tenminste niet (zoals ik het invul) zoals een ander.

Nog erger wordt het - en dat is precies mijn punt - dat een bredere maatschappelijke discussie, hoe omgaan met keuzevrijheid, ouderen, met zieken, (mantelzorg), vrijwilligerswerk en hoe zou een christen hiermee moeten omgaan - verwordt tot het zondebokken in de trant van: "schippers gaan toch ook beroerd met hun kinderen om, waarom mag ik dan dit of dat niet?". Het is een onzinnig frame.

Wat vooral opvalt als niet het volledige seculiere model wordt gevolgd en er kanttekeningen bij worden geplaatst dan reageert men als "door een wesp gestoken". Het D66 verkiezingsprogramma lijkt wel regelrecht uit de Bijbel herleidt te zijn de postings lezende.

[merel]

Want? Als JPM niks tegen werkende vrouwen en BSO heeft, dan valt het prima samen met de bijdragen.

Zoals Maandenschijn al verwoord heeft, kan het opgroeien in een internaat absoluut niet vergeleken worden met kinderopvang en BSO

[merel]

Ik zie totaal niet in waarom dat voor ander werk niet zou gelden.

Geen idee wat je bedoelt.

Ik vul in voor DDD. DDD ziet geen verschil in het gaan naar een internaat en opgroeien bij ouders. Terwijl jij en ik dit verschil wel degelijk zien.

[JPM]

Ik merk dat deze discussie gemakkelijk vervalt in een sfeer waarin ik me als schippersmoeder moet verantwoorden. Maar laat ik dit nogmaals zeggen: wij hebben onze keuzes niet gemaakt uit gemak, ambitie of onverschilligheid, maar in liefde en met bewustzijn van onze verantwoordelijkheid tegenover God en onze kinderen.

Ik wil me niet weg laten zetten alsof ik mijn kinderen “uitbesteed” heb of tekort zou zijn geschoten in geloofsopvoeding.
We hebben met bewogenheid, gebed en offers gekozen voor een manier van leven die niet ideaal was, maar waarin we trouw probeerden te zijn, als ouders en als gezin.

En ja, je hebt gelijk: uiteindelijk is alles een keuze. Ook het besluit om te blijven varen met kinderen aan boord, en om hen toe te vertrouwen aan een reformatorisch internaat, het was onze keuze.

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

[Zeeuw]

Ik merk dat deze discussie gemakkelijk vervalt in een sfeer waarin ik me als schippersmoeder moet verantwoorden. Maar laat ik dit nogmaals zeggen: wij hebben onze keuzes niet gemaakt uit gemak, ambitie of onverschilligheid, maar in liefde en met bewustzijn van onze verantwoordelijkheid tegenover God en onze kinderen.

Ik wil me niet weg laten zetten alsof ik mijn kinderen “uitbesteed” heb of tekort zou zijn geschoten in geloofsopvoeding.
We hebben met bewogenheid, gebed en offers gekozen voor een manier van leven die niet ideaal was, maar waarin we trouw probeerden te zijn, als ouders en als gezin.

En ja, je hebt gelijk: uiteindelijk is alles een keuze. Ook het besluit om te blijven varen met kinderen aan boord, en om hen toe te vertrouwen aan een reformatorisch internaat, het was onze keuze.

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Nou, dat was meer omdat jij vooral antwoorden ontweek. Die heb je nu wel gegeven.

Hoe zie je dan precies het 'trouw zijn als ouders en gezin?'. Het voelt voor mij meer als trouw zijn aan het het werk en de manier waarop jullie vonden dat je dit moesten invullen. Als partners ben je heel veel samen, wat met zich meeneemt dat je veel minderen bij je kinderen bent. Is het überhaupt ooit een overweging geweest dat één van de ouders zou varen en de ander aan de wal bij de kinderen zou zijn?

[merel]

Bestaansvormen (boeren, schippers, militairen, zeemannen, predikanten, zendingswerkers) denigreren tot "ook maar een keuze" is natuurlijk wel veel te kort door de bocht. Het is nog erger als de consequenties van de levenswijze afgemeten wordt aan de "kinderen". Op deze manier is een zendeling een schoft omdat t'ie z'n kinderen meeneemt naar Verwegistan.

Nog erger wordt het - en dat is precies mijn punt - een brede maatschappelijke discussie, hoe omgaan met keuzevrijheid, ouderen, met zieken, (mantelzorg), vrijwilligerswerk en de sociale cohesie verwoord tot het zondebokken in de trant van: "schippers gaan toch ook beroerd met hun kinderen om, waarom mag ik dan dit of dat niet?". Het is een onzinnig frame.

Jij haalt zaken door elkaar. De kinderen van zendelingen wonen bij hun ouders en groeien daar op. Als die zendeling elk jaar verkast naar een ander deel van de wereld had hij, net zoals Paulus, beter alleen kunnen blijven. Ik heb een vriendin die in haar jeugd 5 keer verhuisd is naar verschillende continenten en zij en haar broer en zus ondervinden daar wel de gevolgen van. Het maakt dat zij bewust andere keuzes maken. Een andere vriendin die vanwege het predikantswerk tot aan haar 18e ook 5 keer verhuisd is geeft zelf aan dat zij en broer en zussen moeite hebben met het hechten in vriendschappen.

Jouw stelling dat werken inherent staat aan geen sociale cohesie hebben en geen vrijwilligerswerk en/of mantelzorg doen is niet onderbouwd. En als ik mag spreken vanuit mijn eigen situatie ook absoluut niet waar.

[Wim Anker]

Bestaansvormen (boeren, schippers, militairen, zeemannen, predikanten, zendingswerkers) denigreren tot "ook maar een keuze" is natuurlijk wel veel te kort door de bocht. Het is nog erger als de consequenties van de levenswijze afgemeten wordt aan de "kinderen". Op deze manier is een zendeling een schoft omdat t'ie z'n kinderen meeneemt naar Verwegistan.

Nog erger wordt het - en dat is precies mijn punt - een brede maatschappelijke discussie, hoe omgaan met keuzevrijheid, ouderen, met zieken, (mantelzorg), vrijwilligerswerk en de sociale cohesie verwoord tot het zondebokken in de trant van: "schippers gaan toch ook beroerd met hun kinderen om, waarom mag ik dan dit of dat niet?". Het is een onzinnig frame.

Jij haalt zaken door elkaar. De kinderen van zendelingen wonen bij hun ouders en groeien daar op. Als die zendeling elk jaar verkast naar een ander deel van de wereld had hij, net zoals Paulus, beter alleen kunnen blijven. Ik heb een vriendin die in haar jeugd 5 keer verhuisd is naar verschillende continenten en zij en haar broer en zus ondervinden daar wel de gevolgen van. Het maakt dat zij bewust andere keuzes maken. Een andere vriendin die vanwege het predikantswerk tot aan haar 18e ook 5 keer verhuisd is geeft zelf aan dat zij en broer en zussen moeite hebben met het hechten in vriendschappen.

Maar waarom is dit in deze discussie relevant? Behalve dat het blijkbaar nodig gevonden wordt dit ter sprake te brengen ter verdediging van het eigen werkpatroon?

Jouw stelling dat werken inherent staat aan geen sociale cohesie hebben en geen vrijwilligerswerk en/of mantelzorg doen is niet onderbouwd.

Laten we vaststellen dat mantelzorg niet mogelijk is in de uren die besteed worden aan werken.
Maar verder zijn het inderdaad keuzen waarbij ik ook constateer dat jij anderen hun keuze niet gunt. In ieder geval vind jij dat ze financieel daarvoor gestraft moeten worden.

[MGG]

Want? Als JPM niks tegen werkende vrouwen en BSO heeft, dan valt het prima samen met de bijdragen.

Zoals Maandenschijn al verwoord heeft, kan het opgroeien in een internaat absoluut niet vergeleken worden met kinderopvang en BSO

Blijkbaar heb ik een andere opvatting over de essentie van dit draadje.

[merel]

Laten we vaststellen dat mantelzorg niet mogelijk is in de uren die besteed worden aan werken.
Maar verder zijn het inderdaad keuzen waarbij ik ook constateer dat jij anderen hun keuze niet gunt. In ieder geval vind jij dat ze financieel daarvoor gestraft moeten worden.

Zelfs daar vergis jij je in. Alleen hang ik dat niet aan de grote klok. Het zou jou sieren als je vaker vragen stelt in plaats van te veroordelen.

[Wim Anker]

Laten we vaststellen dat mantelzorg niet mogelijk is in de uren die besteed worden aan werken.
Maar verder zijn het inderdaad keuzen waarbij ik ook constateer dat jij anderen hun keuze niet gunt. In ieder geval vind jij dat ze financieel daarvoor gestraft moeten worden.

Zelfs daar vergis jij je in. Alleen hang ik dat niet aan de grote klok. Het zou jou sieren als je vaker vragen stelt in plaats van te veroordelen.

Het kan zijn dat dit veranderd is, dan is dat fijn!
Maar in het verleden was jij het gewoon eens met belastingdrukverschillen tussen 1 en 2 verdieners. Het lijkt me - hopelijk - niet dat ik telkens moet vragen of wat je eerder beweerd nog wel waar is?

[Lilian1975]

Ik merk dat deze discussie gemakkelijk vervalt in een sfeer waarin ik me als schippersmoeder moet verantwoorden. Maar laat ik dit nogmaals zeggen: wij hebben onze keuzes niet gemaakt uit gemak, ambitie of onverschilligheid, maar in liefde en met bewustzijn van onze verantwoordelijkheid tegenover God en onze kinderen.

Ik wil me niet weg laten zetten alsof ik mijn kinderen “uitbesteed” heb of tekort zou zijn geschoten in geloofsopvoeding.
We hebben met bewogenheid, gebed en offers gekozen voor een manier van leven die niet ideaal was, maar waarin we trouw probeerden te zijn, als ouders en als gezin.

En ja, je hebt gelijk: uiteindelijk is alles een keuze. Ook het besluit om te blijven varen met kinderen aan boord, en om hen toe te vertrouwen aan een reformatorisch internaat, het was onze keuze.

Verstuurd vanaf mijn SM-A536B met Tapatalk

Jij hoeft je niet te verantwoorden. Misschien proberen anderen ten diepste hun keuzes te rechtvaardigen. En kunnen of willen daarom het verschil niet horen.
Ik zou zeggen. Als het aantal echtscheidingen, ook binnen werkende refo ouders, aan wal een stuk lager zou liggen. Als gedragsproblematiek onder walkinderen een stuk lager zou liggen, dan werd het verhaal voor mij anders. Net als kinderen op schepen ontwikkelingsachterstanden zouden hebben 't.o.v. walkinderen. Dat is gewoonweg niet aan de orde!

De meeste mensen reageren hier vanuit een situatie waar beiden werken, en de meeste daarvan hebben geen lage levensstandaard.... klinkt cru. ( zolang we in luxe auto's, dure woningen en behoorlijk materialistisch zijn, geld hebben voor dure sporten, dure hobby's en dure kleding. De luxe hebben gezond te eten. De modernste snufjes van huishoudelijke apparatuur hebben denk ik dat dat aardig klopt.) Er zijn ook door hen ( los of ik het ermee eens ben) keuzes gemaakt. Waar in dit soort discussies een beroep op wordt gedaan.
Daarnaast wordt er gesproken over een schipperswereld die voor velen onbekend is. En niet vanuit.
We denken met zijn allen een ruim wereldbeeld te hebben. Maar het is in feite beperkt tot ons eigen wereldje waar we op zijn hoogst een uitstapje maken naar waar onze interesses liggen. . En als we dan over dat onbekende wereldje spreken, gebeurt dat weinig tactisch, lomp gewoon.

De opmerking van Wim 't.o.v. mantelzorg ondersteun ik ten volle. En wij ervaren persoonlijk dat we niet de zorg aan onze ouders hadden kunnen geven als ik buitenshuis had gewerkt. Ook had ik de mantelzorg aan onze jongste niet kunnen geven toen dat zo nodig was. De zorg in Nederland wordt steeds verder uitgekleed. Voordat iemand überhaupt in een verpleeghuis komt is er al een hele lange weg vooraf gegaan waar meer en meer een beroep op familie wordt gedaan. ( en ja we wonen niet allemaal zo dat we ouders dichtbij of in ons huis kunnen nemen als we dat al zouden willen) Vanuit bijbels perspectief meer dan normaal. Maar waar in onze moderne beide liefst bijna fulltime werkende ouders levensstijl geen tijd en energie voor is. Onze levenstijl ook in refo kring is niet gemeenschappelijk maar individueel. Dat heeft consequenties. En daar lopen we keihard tegenaan met zijn allen. Denk ik.
Mantelzorg beperkt zich m.i. ook niet alleen tot eigen familie. Maar ook in je kerkgemeenschap, woongemeenschap.