Psalm schreef: ↑19 dec 2023, 09:54 In dat artikel gaat het met name over het effect van theoretisch opgeleid versus duurzaamheid relatie. Dus dit zegt nog niet zoveel over het verband jong trouwen versus duurzaamheid relatie.

Dat klopt. Maar je vergeet de statistiek dat hoger opgeleiden gemiddeld ouder zijn als ze gaan samenwonen of trouwen.

Ambtenaar schreef: ↑19 dec 2023, 10:06

Psalm schreef: ↑19 dec 2023, 09:54 In dat artikel gaat het met name over het effect van theoretisch opgeleid versus duurzaamheid relatie. Dus dit zegt nog niet zoveel over het verband jong trouwen versus duurzaamheid relatie.

Dat klopt. Maar je vergeet de statistiek dat hoger opgeleiden gemiddeld ouder zijn als ze gaan samenwonen of trouwen.

Ja, dat is correlatie, maar hoeft dan nog geen sprake te zijn van een causaal verband. Ik denk dat je dan de groepen zou moeten scheiden in praktisch opgeleid en lager opgeleid. Als je dan binnen deze groepen zou kijken naar leeftijd versus duurzaamheid relatie, zou je denk wel iets meer hier over kunnen zeggen.

Job schreef: ↑19 dec 2023, 08:49

HersteldHervormd schreef: ↑19 dec 2023, 06:37

Job schreef: ↑18 dec 2023, 23:06

merel schreef: ↑18 dec 2023, 22:52 Wat zou de oorzaak zijn dat toch nog zoveel huwelijken van christenen sneuvelen?

Erg jong getrouwd? Niet samengewoond waardoor de stap van thuis naar getrouwd heel radicaal is? Bij een rein gebleven verkeringstijd je luchtkastelen bouwen van het huwelijk zelf, zonder realiteitszin?

Verder gaat de tijdgeest ook ons niet voorbij. Zelfverloochening is moeilijk. Ik heb weleens een ds. horen zeggen: Je trouwt met iemand omdat je van de ander houdt. En je houdt van de ander omdat je ermee getrouwd bent. Niet andersom, dat laatste.

Een beetje een rare reactie van je eerlijk gezegd. Ik ben er stellig van overtuigd dat dit juist de wil van de Heere is. Wil je misschien e.e.a. verduidelijken?

Dat wil ik!

- Jong getrouwd: nogal eens zijn refo-bruidsparen net 20, 21. Je kunt dan al heel volwassen zijn, maar ook vaak zie ik dan nog twee grote pubers, genietend van het leven, alles is rozengeur en manenschijn. Wat beseffen ze dan van het belang van samen praten, samen bidden? Is hun relatie zorgen-proof? Ik zie schrijnende voorbeelden daarvan in mijn omgeving. Vanzelfsprekend gaat dit lang niet voor alle koppeltjes op.
- Samenwonen. Vanzelfsprekend ben ik tegen samenwonen voor het huwelijk. Wel stappen best wat jongeren vanuit het warme all-in nest van pa en ma waar dagelijks hun wasje werd gedraaid en hun potje gekookt , het huwelijk in. Ineens 24/7 zelfstandig, maar wat ik vooral bedoel: dag in dag uit samenleven met je vrouw/man. Vanuit de verkeringstijd waarin men elkaar niet constant meemaakte. Ik zou, als het Bijbels verantwoord zou zijn, jonge stellen wat proeftijd gunnen. De verkeringstijd geeft niet altijd een realistisch beeld van 24/7 samenleven met de ander, zeker niet als die vooral uit 'samen leuke dingen doen' bestond.
- Jongeren die rein blijven: men kan zich er wettisch aan houden en intussen wel 'branden' en een ideaalbeeld in het hoofd hebben van als het eindelijk zover is. Dat dat onderdeel bijna een droom/obsessie wordt en het huwelijksgeluk daaraan opgehangen wordt.

Als je nog vragen hebt hierover hoor ik het wel.

1: Dat je volwassen moet zijn om te gaan trouwen is evident. Dat is eigenlijk niet leeftijd gebonden vind ik. Mijn vrouw en ik waren ook allebei 20 jaar toen we trouwden. Het volwassen worden is ook een stukje opvoeding die je mee moet krijgen vind ik.
2: De Bijbelse lijn is: Daarom zal de man zijn vader en zijn moeder verlaten en zijn vrouw aankleven, en zij zullen tot één vlees zijn. Dat de opvoeding mislukt is, dat jongeren minder verantwoordelijk door het leven gaan etc zijn allemaal terechte zorgen, maar m.i. geen reden om dan maar aan de Bijbelse lijn min of meer los te laten. Het gedrag zal moeten veranderen. Daarnaast denk ik dat je de verkeringstijd nu romantiseert. Het beeld wat je nu schetst lijkt op de 15-jarige verkering. Leuke dingen doen. Ik zie dat zelf niet zo terug eigenlijk.
3: Rein blijven is iets prachtigs Job! Ook al zou het wettisch zijn. Als je voor elkaar bestemd bent komen ook vanzelf dat soort dingen wel goed, extraordinaire omstandigheden daar gelaten uiteraard. Het huwelijk is de laatste bloem uit het paradijs. Laten we proberen die bloem zo zuiver mogelijk te houden.

Vooral je 2e en 3e punt verbaasd me echt. Kun je misschien aangeven waarom je hier enigszins afwijkend over denkt? Wat is de aanleiding daarvoor?

Psalm schreef: ↑19 dec 2023, 09:05 Jong een relatie hebben of trouwen heeft als voordeel dat je nog buigzaam bent. Je bent flexibel en kunt daardoor beter naar elkaar toegroeien. Je ontwikkelt dan samen. Als je op latere leeftijd een relatie aangaat, wordt het veel lastiger om naar elkaar toe te groeien.

Exact beantwoord, zo sta ik er ook in.
Ik wil verder nog aanvullen dat dit misschien moeilijker past in de hedendaagse tijd, omdat tegenwoordig zelfontplooiing heel belangrijk is, maar dat betekent niet dat je dan maar de goede dingen aan de kant moet schuiven. Het is misschien moeilijker, maar wel beter. Dan moet het wel lukken, en daar zit het spanningsveld denk ik.

Ambtenaar schreef: ↑19 dec 2023, 09:41

Psalm schreef: ↑19 dec 2023, 09:05 Jong een relatie hebben of trouwen heeft als voordeel dat je nog buigzaam bent. Je bent flexibel en kunt daardoor beter naar elkaar toegroeien. Je ontwikkelt dan samen. Als je op latere leeftijd een relatie aangaat, wordt het veel lastiger om naar elkaar toe te groeien.

De statistieken wijzen dit niet uit. Hoger opgeleiden zijn gemiddeld ouder wanneer ze gaan samenwonen of trouwen en de kans dat hoger opgeleiden scheiden is lager dan de kans dat lager opgeleiden scheiden. Het CBS heeft hier onderzoek naar gedaan.

Ik heb geen tijd om het onderzoek te lezen, maar mogelijk komt het ook door inkomen.
Hoger opgeleiden verdienen vaak meer en zijn gezonder. (Geld)stress is schadelijk voor relaties.

Ik denk ook aan (inmiddels ken ik er veel) stellen die al 25/35 jaar getrouwd zijn/waren en door angst/druk/bedreiging, lichamelijk en/of geestelijk geweld uiteindelijk toch gaan scheiden.
Ik hoor de laatste jaren véél over narcisten, - is inmiddels ook wél een modewoord en word, lijkt het, overal op gelabeld maar het is er wél en het is ook echt schrikbarend wat een leed er in huwelijken/gezinnen plaats vind.
Al met al; een triest gebeuren!

Verhuizingen...
Mijn broer...
Een woning toegewezen...
Seniorenappartementen...
Gesprek...
Veel gedoe...

Meer kan en mag ik niet onthullen.
Wel dit: komt nogal onverwacht.
Hoe het gaat
en hoe het moet,
ik weet het niet
mijn broer ook niet.
Een ding:
Verandering!
En de laatste fase van het leven van de mens deze aarde.

Orchidee schreef: ↑19 dec 2023, 12:02 Ik denk ook aan (inmiddels ken ik er veel) stellen die al 25/35 jaar getrouwd zijn/waren en door angst/druk/bedreiging, lichamelijk en/of geestelijk geweld uiteindelijk toch gaan scheiden.
Ik hoor de laatste jaren véél over narcisten, - is inmiddels ook wél een modewoord en word, lijkt het, overal op gelabeld maar het is er wél en het is ook echt schrikbarend wat een leed er in huwelijken/gezinnen plaats vind.
Al met al; een triest gebeuren!

Dat je veel over narcisten hoort heeft 2 kanten. Vroeger werd het niet uitgezocht en werd er heel wat afgeleden in duurzaam ontwrichte relaties, maar ja scheiden mocht niet. Nu is er simpelweg meer oog voor en ook kerkenraden enz. hebben er tegenwoordig meer oog voor dat het in het belang van kinderen en geestelijke gezondheid soms beter is om wél te scheiden van een narcist.

De andere kant is dat een ex wel heel erg makkelijk het etiket 'narcist' opgeplakt krijgt. Dat is namelijk lekker makkelijk, dan kun je de schuld bij de ander laten liggen en hoef je niet op zoek naar je eigen aandeel in het mislukken van je huwelijk.

Het eerste heb ik helaas van zeer dichtbij zien gebeuren, het tweede zie ik regelmatig bij kennissen gebeuren.

HersteldHervormd schreef: ↑19 dec 2023, 10:33

Job schreef: ↑19 dec 2023, 08:49

HersteldHervormd schreef: ↑19 dec 2023, 06:37

Job schreef: ↑18 dec 2023, 23:06

Erg jong getrouwd? Niet samengewoond waardoor de stap van thuis naar getrouwd heel radicaal is? Bij een rein gebleven verkeringstijd je luchtkastelen bouwen van het huwelijk zelf, zonder realiteitszin?

Verder gaat de tijdgeest ook ons niet voorbij. Zelfverloochening is moeilijk. Ik heb weleens een ds. horen zeggen: Je trouwt met iemand omdat je van de ander houdt. En je houdt van de ander omdat je ermee getrouwd bent. Niet andersom, dat laatste.

Een beetje een rare reactie van je eerlijk gezegd. Ik ben er stellig van overtuigd dat dit juist de wil van de Heere is. Wil je misschien e.e.a. verduidelijken?

Dat wil ik!

- Jong getrouwd: nogal eens zijn refo-bruidsparen net 20, 21. Je kunt dan al heel volwassen zijn, maar ook vaak zie ik dan nog twee grote pubers, genietend van het leven, alles is rozengeur en manenschijn. Wat beseffen ze dan van het belang van samen praten, samen bidden? Is hun relatie zorgen-proof? Ik zie schrijnende voorbeelden daarvan in mijn omgeving. Vanzelfsprekend gaat dit lang niet voor alle koppeltjes op.
- Samenwonen. Vanzelfsprekend ben ik tegen samenwonen voor het huwelijk. Wel stappen best wat jongeren vanuit het warme all-in nest van pa en ma waar dagelijks hun wasje werd gedraaid en hun potje gekookt , het huwelijk in. Ineens 24/7 zelfstandig, maar wat ik vooral bedoel: dag in dag uit samenleven met je vrouw/man. Vanuit de verkeringstijd waarin men elkaar niet constant meemaakte. Ik zou, als het Bijbels verantwoord zou zijn, jonge stellen wat proeftijd gunnen. De verkeringstijd geeft niet altijd een realistisch beeld van 24/7 samenleven met de ander, zeker niet als die vooral uit 'samen leuke dingen doen' bestond.
- Jongeren die rein blijven: men kan zich er wettisch aan houden en intussen wel 'branden' en een ideaalbeeld in het hoofd hebben van als het eindelijk zover is. Dat dat onderdeel bijna een droom/obsessie wordt en het huwelijksgeluk daaraan opgehangen wordt.

Als je nog vragen hebt hierover hoor ik het wel.

1: Dat je volwassen moet zijn om te gaan trouwen is evident. Dat is eigenlijk niet leeftijd gebonden vind ik. Mijn vrouw en ik waren ook allebei 20 jaar toen we trouwden. Het volwassen worden is ook een stukje opvoeding die je mee moet krijgen vind ik.
2: De Bijbelse lijn is: Daarom zal de man zijn vader en zijn moeder verlaten en zijn vrouw aankleven, en zij zullen tot één vlees zijn. Dat de opvoeding mislukt is, dat jongeren minder verantwoordelijk door het leven gaan etc zijn allemaal terechte zorgen, maar m.i. geen reden om dan maar aan de Bijbelse lijn min of meer los te laten. Het gedrag zal moeten veranderen. Daarnaast denk ik dat je de verkeringstijd nu romantiseert. Het beeld wat je nu schetst lijkt op de 15-jarige verkering. Leuke dingen doen. Ik zie dat zelf niet zo terug eigenlijk.
3: Rein blijven is iets prachtigs Job! Ook al zou het wettisch zijn. Als je voor elkaar bestemd bent komen ook vanzelf dat soort dingen wel goed, extraordinaire omstandigheden daar gelaten uiteraard. Het huwelijk is de laatste bloem uit het paradijs. Laten we proberen die bloem zo zuiver mogelijk te houden.

Vooral je 2e en 3e punt verbaasd me echt. Kun je misschien aangeven waarom je hier enigszins afwijkend over denkt? Wat is de aanleiding daarvoor?

Goedemiddag Hersteld,
Ik ben het met je eens en ik heb me vermoedelijk niet duidelijk genoeg uitgedrukt. Ik pleit beslist niet voor samenwonen voor het huwelijk en ik pleit ook niet voor geslachtsgemeenschap voor het huwelijk. Ook meen ik niet dat huwelijken beter zouden slagen wanneer één van twee of beide wel toegestaan worden, ofzo.

Punt 2: Ik kom veel jongeren tegen die al jong snappen wat het leven inhoudt. Die verantwoordelijk, nauwgezet leven en die met een behoorlijk realistische blik aan het huwelijk beginnen. Trouwens, ook als het leven tot dan toe zonder veel hindernissen is verlopen, zou het kopen van een eerste huis tegenwoordig al een zaak zijn die bezadiging brengt.

Ik ontmoet echter ook best wel wat jongelui (steeds meer, lijkt het) die van borrel naar borrel gaan, elke week één of meer keer buiten de deur eten, van wie het bedje thuis gespreid is. Ik zou het samen willen vatten met refohedonisme, zoals Steef de Bruyn eens verwoorde. Sommigen van die jongeren, sorry dat ik het zo zeg, zijn prins of prinses thuis, een verschijnsel wat ik steeds meer zie. Alle dromen en ambities van de ouders samengebald in hun zorgvuldig samengestelde gezin, geprojecteerd op de kinderen. Alle luxe en welvaart die men maar kan wensen met verre vakanties. De eerste tegenvaller is dat er dan toch maar een klein huisje gekocht kan worden vergeleken met wat men gewend was. Maar okay. In de toekomst wacht er vast meer. Er komt een hyper-perfecte bruiloft en werkelijk alles lijkt rozengeur en ma(a)nenschijn. Het plaatje klopt en alles vind ik best hoor.

Maar ineens zitten ze dan samen in hun mooi ingerichte huis. De bruiloft was toch wel duur en de inrichting van het huis ook en men kan een tijdje niet alles meer doen wat men gewend was. Er moeten ook wassen gedraaid worden, het verfwerk moet bijgehouden worden, dat koken elke dag ... en de eega is bij het opstaan 's morgens toch wel mwa... minder leuk dan in de verkeringstijd. En eigenlijk blijkt zij meer in haar smartphone te leven dan ik had gedacht.

Ik zeg niet dat iedereen zo is/ leeft, gelukkig niet. Maar ik bespeur wel een toenemende tendens van een leven in luxe, een verkeringstijd die vooral insta-waardig is en een heerlijk leventje, met veel feest en weinig praten en dat de realiteit dan best een beetje tegenvalt. Maar daar is allemaal nog wel goed aan te wennen. Maar wat als er al snel een chronische ziekte opduikt? Als de gehoopte zwangerschap uitblijft? Als er een handicap het huwelijk binnenkomt? Was de verkeringstijd dan voldoende? Dat laatste vraag ik me in een toenemend aantal gevallen af en trouwens: de voorbeelden heb ik in m'n omgeving. "Hadden we maar gepraat, dan waren we nooit getrouwd", hoorde ik iemand letterlijk zeggen.

Punt 3: Als geslachtsgemeenschap alleen maar wordt uitgesteld onder het mom van "het mag gewoon niet, punt" is het a moeilijk vol te houden, maar je gaat het denk ik in je gedachten ook overschatten. "Straks mag alles". De waarde van het wachten, het waarom ervan, het kostbare geschenk van seksualiteit binnen de bedding van het Christelijke huwelijk: daar is al zoveel over te ontdekken en bespreken in de verkeringstijd waardoor het precies op tijd mogelijk wordt en het denk ik ook meer in proportie wordt gezien.

Ik weet niet zo goed hoe ik het anders duidelijk moet maken. Misschien zijn allebei de punten het best samen te vatten met: gebrek aan gesprek en de focus op de buitenkant zorgen (mijns inziens) voor brokken.

-DIA- schreef: ↑19 dec 2023, 12:22 Verhuizingen...
Mijn broer...
Een woning toegewezen...
Seniorenappartementen...
Gesprek...
Veel gedoe...

Meer kan en mag ik niet onthullen.
Wel dit: komt nogal onverwacht.
Hoe het gaat
en hoe het moet,
ik weet het niet
mijn broer ook niet.
Een ding:
Verandering!
En de laatste fase van het leven van de mens deze aarde.

Geldt dit nu voor jou of voor je broer?
Of voor allebei?

Ik denk dat je dat inderdaad goed signaleert @Job . Ik maak me hier ook al langer zorgen over.
Huwelijkscatechese zou hierin een belangrijke rol kunnen spelen. Niet alleen voor jonge stellen maar ook voor oudere echtparen.

ik denk dat het heel veel ook scheelt als beide echtelieden eerst hun ouders verlaten en dan elkaar aankleven.
Wat ik bedoel dat ze een tijdje (niet te lang) voor zichzelf gezorgd moeten hebben voordat ze trouwen.
Realiseer me gelijk dat het in de huidige huizenmarkt bijzonder moeilijk is!

helma schreef:Ik denk dat je dat inderdaad goed signaleert @Job . Ik maak me hier ook al langer zorgen over.
Huwelijkscatechese zou hierin een belangrijke rol kunnen spelen. Niet alleen voor jonge stellen maar ook voor oudere echtparen.

Boeiend. Ik signaleer dat nauwelijks, maar zal dan komen omdat ik in een andere 'bubbel' leef?

@Job de juiste spelling is: maneschijn .

Job schreef: ↑19 dec 2023, 13:50 Punt 2: Ik kom veel jongeren tegen die al jong snappen wat het leven inhoudt. Die verantwoordelijk, nauwgezet leven en die met een behoorlijk realistische blik aan het huwelijk beginnen. Trouwens, ook als het leven tot dan toe zonder veel hindernissen is verlopen, zou het kopen van een eerste huis tegenwoordig al een zaak zijn die bezadiging brengt.

Ik ontmoet echter ook best wel wat jongelui (steeds meer, lijkt het) die van borrel naar borrel gaan, elke week één of meer keer buiten de deur eten, van wie het bedje thuis gespreid is. Ik zou het samen willen vatten met refohedonisme, zoals Steef de Bruyn eens verwoorde. Sommigen van die jongeren, sorry dat ik het zo zeg, zijn prins of prinses thuis, een verschijnsel wat ik steeds meer zie. Alle dromen en ambities van de ouders samengebald in hun zorgvuldig samengestelde gezin, geprojecteerd op de kinderen. Alle luxe en welvaart die men maar kan wensen met verre vakanties. De eerste tegenvaller is dat er dan toch maar een klein huisje gekocht kan worden vergeleken met wat men gewend was. Maar okay. In de toekomst wacht er vast meer. Er komt een hyper-perfecte bruiloft en werkelijk alles lijkt rozengeur en ma(a)nenschijn. Het plaatje klopt en alles vind ik best hoor.

Maar ineens zitten ze dan samen in hun mooi ingerichte huis. De bruiloft was toch wel duur en de inrichting van het huis ook en men kan een tijdje niet alles meer doen wat men gewend was. Er moeten ook wassen gedraaid worden, het verfwerk moet bijgehouden worden, dat koken elke dag ... en de eega is bij het opstaan 's morgens toch wel mwa... minder leuk dan in de verkeringstijd. En eigenlijk blijkt zij meer in haar smartphone te leven dan ik had gedacht.

Ik zeg niet dat iedereen zo is/ leeft, gelukkig niet. Maar ik bespeur wel een toenemende tendens van een leven in luxe, een verkeringstijd die vooral insta-waardig is en een heerlijk leventje, met veel feest en weinig praten en dat de realiteit dan best een beetje tegenvalt. Maar daar is allemaal nog wel goed aan te wennen. Maar wat als er al snel een chronische ziekte opduikt? Als de gehoopte zwangerschap uitblijft? Als er een handicap het huwelijk binnenkomt? Was de verkeringstijd dan voldoende? Dat laatste vraag ik me in een toenemend aantal gevallen af en trouwens: de voorbeelden heb ik in m'n omgeving. "Hadden we maar gepraat, dan waren we nooit getrouwd", hoorde ik iemand letterlijk zeggen.

Tja, er zijn ook jongeren die minder serieus in het leven staan. Dat is van alle tijden. Je leest dat mensen vroeger ook al zo spraken over jongeren. Het heeft in elke tijd weer andere uitingsvormen. Dus ik vind het lastig om dit meteen aan echtscheiding te verbinden. Ik denk wel dat het in sommige gevallen een oorzaak kan zijn, maar ik weet ook van serieuze stellen die zijn gescheiden. De redenen zijn zeer divers.

Dat het mensen tegenwoordig sneller scheiden komt wel voort uit de huidige tijdsgeest. Ik zou het zelf zoeken ik emancipatie van de vrouw en het belang van persoonlijk welbevinden. Vrouwen hadden vroeger minder rechten waardoor ze vaak veel moesten lijden onder hun man. Nu heeft de vrouw veel meer mogelijkheden om voor zichzelf op te komen, dat wordt benut, dus komt het ook eerder openbaar. Daarnaast heb je het persoonlijk welbevinden dat belangrijker gevonden wordt. Men ziet meer de consequenties van het niet welbevinden.

Maarja, hoe ga je daarmee om als kerk? De Gereformeerde Gemeenten zien twee bijbelse echtscheidingsgronden: (1) overspel of (2) kwaadwillige verlating om het geloof. Op basis van deze echtscheidingsgronden kunnen veel mensen niet scheiden. Want wat is bijvoorbeeld overspel? Alleen geslachtsgemeenschap? Intimiteiten? Pornoverslaving dat diepe sporen trekt? En: Wat is kwaadwillige verlating om het geloof? Een ander kerkverband? Helemaal niet meet naar de kerk gaan? En wat als verlating om het geloof niet de eigenlijke reden is van scheiding? Best complexe materie om zomaar wat van te vinden.

Psalm schreef: ↑19 dec 2023, 10:15 Ja, dat is correlatie, maar hoeft dan nog geen sprake te zijn van een causaal verband. Ik denk dat je dan de groepen zou moeten scheiden in praktisch opgeleid en lager opgeleid. Als je dan binnen deze groepen zou kijken naar leeftijd versus duurzaamheid relatie, zou je denk wel iets meer hier over kunnen zeggen.

Klopt, er is sprake van correlatie. Dus er is waarschijnlijk sprake van samenhang.