Klavier schreef:Zonderling schreef:Voor mijn gevoel maakt zo'n stelling het beslist niet duidelijker. Want is dat een gekende en geopenbaarde Christus of is Christus dan nog een verborgen Persoon zoals dat meen ik in jullie kerkgenootschap wel wordt uitgedrukt.
Evenwel schreef een vooraanstaand predikant onlangs in de SB dat een zondaar geen rust mag worden gegund voor de geopenbaarde Christus. Zolang de prediking uitdrijft tot de Zaligmaker, kan die theologische onderbouwing, naar de achtergrond.
Mijn vrees is dat die rust wel degelijk wordt gegund, al is het niet in theorie, maar wel in de praktijk. Ik denk wel dat dit per predikant in de GerGem verschillend zal zijn, maar zoals ik eerder op dit forum las, dat predikanten soms spreken over "Gods volk dat Christus nog niet kent", dan denk ik dat dit toch wel een heel erg gevaarlijke leer is.
Klavier schreef:Andersom geldt m.i. ook, dat als we het werk van Gods Geest duiden op het moment van de openbaring van Christus aan de ziel, dan is het voorbereidende werk, of toeleidend zoals mijn kerkverband het dan noemt, nog steeds Gods Eigen werk dat dan onwederstandelijk uitloopt in geloof waaruit de wedergeboorte blijkt. Of zie ik dat dan verkeerd?
Ik noem dat het liefst in navolging van de puriteinen en Schotten het voorbereidende werk. Jazeker, dat is ook Gods werk, maar het voorbereidend werk is niet in zichzelf zaligmakend. En puriteinen, Schotten, Van der Groe, m.i. ook Calvijn, en inderdaad ook ds. Paauwe leerden dat het voorbeidend werk plaatsvindt in NIET wedergeborenen. Ook de algemene werkingen van de Geest zijn werkingen door de Heilige Geest!! En daarom is het denk ik toch wel een heel andere benadering om steeds maar te benadrukken dat de toeleidende weg reeds het werk van de Geest is (wat op zichzelf zeker waar is). Echter: Zolang de doodslager de vrijstad Christus niet heeft bereikt, is hij niet veilig en kan hij definitief omkomen!! De voorafgaande werkingen van de Heilige Geest ten spijt.
Bovendien zijn er oude schrijvers aan te wijzen die de wedergeboorte duiden als in het verborgene gewerkt en zoals Brakel zegt veelal te laat geduidt.
Dat is waar. Er was ook onder de oude schrijvers inderdaad wel enig verschil hierin. Toch houd ik het wat dit betreft liever bij Boston, de Erskines, Van der Groe, de Reformatie en onze belijdenissen. Ook de Dordtse Leerregels kennen geen tijdsverschil tussen wedergeboorte en dádelijk geloven (dus niet alleen hebbelijk).
Zo zwart-wit als jij hier stelt, ligt het mijns inziens niet. Juist dan krijg je onderlinge verwarring, omdat jij het anders ziet, dan een GG predikant, terwijl de ware rust, de verzoening met God, het ware geloof, niet eerder is aan te wijzen dan na de openbaring van Christus aan de ziel. Beide visies leren het werk van Gods Geest naar dat punt toe. Dus wat is het wezenlijke verschil? Als Gods Werk begint maakt Hij het bovendien af...
Over wat de ware rust zou moeten zijn, zijn we het denk ik wel eens, Klavier. Maar echt, er wordt al heel wat (valse) rust gegeven wanneer we zeggen dat we reeds éérder wedergeboren zijn. En dat gebeurt in de praktijk wel degelijk.
Klavier schreef:dus een rechtvaardigmaking te vroeg of te laat duiden, is ook niet echt een probleempunt als het erop aankomt. We moeten met God verzoend worden en weten dat niet te zijn voordat Christus aan de ziel is geopenbaard. Dat is toch de kern?
Jawel. Maar ik houd het ervoor dat een mens daarvóór niet gerechtvaardigd is. De Heidelbergse Catechismus leert ons duidelijk dat zaligmakend geloof en rechtvaardiging altijd samengaan. En zaligmakend geloof is een geloof van toe-eigening en rusten op Christus.
M.vr.gr.,
Zonderling
