priscilla schreef:

vogeltje schreef:

priscilla schreef:Ik ben niet zo negatief over de ik gerichtheid van de mensen. Misschien te maken met persoonlijke ervaringen?

Als ik lees over de eenzaamheid van mensen, in ons land, dan denk ik dat het een klein beetje naief is om op grond van persoonlijk ervaringen een balans op te maken over de ik - gerichtheid van mensen.

Maar gelukkig zijn er idd positieve uitzonderingen
Ik vond het een indringende toespraak van de koningin.

Er zijn veel eenzame mensen, dat weet ik, maar om op grond daarvan te zeggen dat ned.alleen maar individualistisch is. Nee, ik zie ook veel hulpvaardigheid en omzien naar elkaar.
Ik vond de toespraak een hoog ivoren toren gehalte hebben. Zo van: sommigen mensen weten niet eens wie hun buren zijn. ik dacht: zou ze het zelf wel weten?

Er zijn dorpen waar met elkaar allemaal kent en bijstaat. (persoonlijk niets voor mij, ik wordt helemaal niet goed van die sociale controle)
Er zijn grote dorpen, met flats. Daar ken je niet altijd je buren. Je weet wie het zijn. Zo bij ons in de flat: toen ik nachtdienst had, wilde ik heerlijk gaan slapen, zijn ze beneden een badkamer aan het uitboren. Heerlijk als je al meer dan 24 uur wakker bent en wilt gaan slapen. Maar we weten nog steeds niet of die vrouw nu is verhuisd of is overleden... Dat is ook jammer, je kunt zo elkaar ook niet helpen en bij staan. Moet ik er wel bij zeggen dat dit alleen bij haar was, met de andere buren hebben we vaker een praatje.
Er zijn steden, waar men zich niet om elkaar bekommerd. Ik zie dat heel veel in het ziekenhuis. Je wilt niet weten hoe vaak wij vragen om een contactpersoon (er kan tenslotte iets gebeuren of nodig zijn) en dat mensen alleen een collega op kunnen geven, een verre neef waarvan ze niet eens weten waar die precies woont en ook geen telefoonnummer bij de hand heeft. Dat gebeurt echt heel veel. Mensen die nooit bezoek krijgen (o ja, alleen als ze net overleden zijn, kamers vol )
Dan heb ik het niet over ambulancepersoneel, buschauffeurs, agenten die afgetuigd worden omdat ze hun werk doen.

Ik denk dat het inderdaad naief is om te denken dat het wel mee valt als je persoonlijk er geen last van hebt. Welkom in de wijde wereld, met name de steden (met veel donkergekleurde medelanders).

Ik hoop dat hier nog meer reacties komen, want er is genoeg over te zeggen!

wat zouden we kunnen doen aan het vereenzamen van mensen??
Ik woon zelf gelukkig wel in zo'n dorp waar iedereen alles van elkaar weet en voor elkaar doet. Toch zullen er ook hier wel eenzamen zijn. Zelf probeer ik in ieder geval zondags met degene die naast me zit een praatje te maken. Buren die eenzaam zijn hebben we eigenlijk ook niet, regelmatig zie ik toch wel bij alle deuren verschillende mensen in en uit lopen en men groet elkaar en weet ook wie wie is.
Maar ja, ik woon ook niet in een stad. Ik denk echter wel dat de grootste stap naar de-individualisering bij jezelf begint.

JolandaOudshoorn schreef:wat zouden we kunnen doen aan het vereenzamen van mensen??
Ik woon zelf gelukkig wel in zo'n dorp waar iedereen alles van elkaar weet en voor elkaar doet. Toch zullen er ook hier wel eenzamen zijn. Zelf probeer ik in ieder geval zondags met degene die naast me zit een praatje te maken. Buren die eenzaam zijn hebben we eigenlijk ook niet, regelmatig zie ik toch wel bij alle deuren verschillende mensen in en uit lopen en men groet elkaar en weet ook wie wie is.
Maar ja, ik woon ook niet in een stad. Ik denk echter wel dat de grootste stap naar de-individualisering bij jezelf begint.

Hm ja, bij jezelf... maar het heeft ook wat met cultuur te maken... waar je makkelijk aan mee doet... wat niet altijd even makkelijk te doorbreken is... Dat is de "interesse" (soms helaas ook "bemoeizucht") in dorpen ook. Iedereen doet het dus krijg je er zelf ook van mee, doe je zelf makkelijker mee. Daarnaast heb je gewoon veel meer overzicht in een dorp... daar valt het nog een beetje bij te houden, in steden wordt dat lastig... Maar je kan er inderdaad ook wel wat aan doen in directe omgeving. Mijn schoonouders gaan als ze ergens komen te wonen altijd de buurt uitnodigen... en dan hoor je soms van mensen dat ze dat heel leuk vinden, nooit hebben meegemaakt... zo leer je iedereen kennen en komen er gelijk wat mensen uit de buurt bij elkaar... en als ze weer gaan verhuizen komen ze al spontaan en kent iedereen elkaar een beetje.... wel leuk

Ik hou gewoon niet van zo'n algemene uitroep: ned. worden steeds individualistischer.
Ik zou liever zeggen: wat fijn dat er nog veel mensen zijn die omkijken naar anderen en hulpvaardig zijn.
Op een dorp gaat dit idd veel makkelijker, omdat alles overzichtelijk is, maar overal zijn mogelijkheden.
Wij parkeerden onlangs onze auto bij een station in een grote stad. Uitstappen........parkeerautomaat........helaas.......... alleen chipcard. Laat nu onze kaart precies leeg zijn. Wat nu?
Komt er een man aanlopen en hij zegt: lukt het niet.
Uitgelegd en hij was zo vriendelijk om een kaartje voor ons te kopen met zijn chipcard. Ik kon hem met contant geld natuurlijk wel betalen.
Heel veel mensen zijn wel sociaal voelend.

Ik ben een heel zorgzaam type, sta altijd voor anderen klaar, maar in mijn hart ben ik individualistisch. wat is individualisme? op wikipedia staat: een standpunt waarbij het belang van de gemeenschap niet boven het individu wordt geplaatst. Ik heb er moeite mee het belang van een ander (m'n huwelijkspartner of God) boven die van mezelf te zetten! En soms heb ik wel het idee dat God dat van ons vraagt! Terwijl het voor mij gevoel zo lijnrecht tegen m'n gevoel en de heersende opvatting gaat. Herkennen jullie dit?

oortje schreef:Ik ben een heel zorgzaam type, sta altijd voor anderen klaar, maar in mijn hart ben ik individualistisch. wat is individualisme? op wikipedia staat: een standpunt waarbij het belang van de gemeenschap niet boven het individu wordt geplaatst. Ik heb er moeite mee het belang van een ander (m'n huwelijkspartner of God) boven die van mezelf te zetten! En soms heb ik wel het idee dat God dat van ons vraagt! Terwijl het voor mij gevoel zo lijnrecht tegen m'n gevoel en de heersende opvatting gaat. Herkennen jullie dit?

Ja, hier ben ik het helemaal mee eens. Ik denk dat er nog meer in het begrip individualisme schuilt. Volgens mij is het ook dat verschillende persoonlijkheden apart staan, geen uitwisseling hebben met andere persoonlijkheden. Je kan zeggen dat mensen een muur om zichzelf heen bouwen. "Ik ben ik en wie ik ben en waarom ik ik ben is mijn zaak".

Elke Christen heeft er moeite mee het belang van een ander (huwelijkspartner, God) boven dat van zichzelf te zetten. Ieder mens heeft dat.
Dat is nu juist wat God van ons vraagt. En wat we uit onszelf niet kunnen. Maar wat God met Zijn Geest toch wil geven.

oortje schreef:Ik ben een heel zorgzaam type, sta altijd voor anderen klaar, maar in mijn hart ben ik individualistisch. wat is individualisme? op wikipedia staat: een standpunt waarbij het belang van de gemeenschap niet boven het individu wordt geplaatst. Ik heb er moeite mee het belang van een ander (m'n huwelijkspartner of God) boven die van mezelf te zetten! En soms heb ik wel het idee dat God dat van ons vraagt! Terwijl het voor mij gevoel zo lijnrecht tegen m'n gevoel en de heersende opvatting gaat. Herkennen jullie dit?

Je bedoelt meer dat ieder mens(persoonlijk) zijn recht heeft(mensenrechten)? Een mens wil graag zelf beslissen wat goed of fout, dat hebben we vanuit onze zondeval meegenomen. Het is, denk ik, alleen genade als we een warm hart hebben voor de ander.

Gijs83 schreef:
Je bedoelt meer dat ieder mens(persoonlijk) zijn recht heeft(mensenrechten)? Een mens wil graag zelf beslissen wat goed of fout, dat hebben we vanuit onze zondeval meegenomen. Het is, denk ik, alleen genade als we een warm hart hebben voor de ander.

Ik denk dat de humanist dat, zonder genade, ook kan hebben. De humanist draagt de gevallen mens een warm hart toe. Hij heeft het gevallene van de mens lief.

oortje schreef:Ik ben een heel zorgzaam type, sta altijd voor anderen klaar, maar in mijn hart ben ik individualistisch. wat is individualisme? op wikipedia staat: een standpunt waarbij het belang van de gemeenschap niet boven het individu wordt geplaatst. Ik heb er moeite mee het belang van een ander (m'n huwelijkspartner of God) boven die van mezelf te zetten! En soms heb ik wel het idee dat God dat van ons vraagt! Terwijl het voor mij gevoel zo lijnrecht tegen m'n gevoel en de heersende opvatting gaat. Herkennen jullie dit?

Ik herken dit wel ja.

Gijs83 zei: Je bedoelt meer dat ieder mens(persoonlijk) zijn recht heeft(mensenrechten)? Een mens wil graag zelf beslissen wat goed of fout, dat hebben we vanuit onze zondeval meegenomen. Het is, denk ik, alleen genade als we een warm hart hebben voor de ander.

Ik weet niet of ik je helemaal goed begrijp hoor, maar ik bedoel het iig meer persoonlijk/individueel dan algemeen/de gemeenschap betreffende/zorg voor de naaste. Ik kan makkelijk een warm hart voor een ander hebben, zolang dat maar geen inbreuk heeft op mijzelf en mijn eigen ik. en wanneer maakt het inbreuk, ik denk als je je zelf moet verloochenen.

oortje schreef:Gijs83 zei: Je bedoelt meer dat ieder mens(persoonlijk) zijn recht heeft(mensenrechten)? Een mens wil graag zelf beslissen wat goed of fout, dat hebben we vanuit onze zondeval meegenomen. Het is, denk ik, alleen genade als we een warm hart hebben voor de ander.

Ik weet niet of ik je helemaal goed begrijp hoor, maar ik bedoel het iig meer persoonlijk/individueel dan algemeen/de gemeenschap betreffende/zorg voor de naaste. Ik kan makkelijk een warm hart voor een ander hebben, zolang dat maar geen inbreuk heeft op mijzelf en mijn eigen ik. en wanneer maakt het inbreuk, ik denk als je je zelf moet verloochenen.

Misschien.
Maar daarbij komt ook overweging: Wie/wat heeft in mijn leven de hoogste prioriteit (naast God).
Bij mij is dat: mijn man, de kinderen, het huishouden, geestelijke groei etc.
Ja en kijk...als een depressieve vriendin voor de zoveelse keer opbelt en aandacht nodig heeft zeg ik met een gerust hart dat het echt niet uitkomt omdat ik.... ( met de kids bezig ben, of mijn man en ik net even aandacht voor elkaar wilden hebben of..) dan spreek ik een ander moment met haar af.

Ik vind het steeds ingewikkelder worden eigenlijk.
Want dit is toch geen individualisme. Dit is meer: je prioriteiten bewaken.

vogeltje schreef:

oortje schreef:Gijs83 zei: Je bedoelt meer dat ieder mens(persoonlijk) zijn recht heeft(mensenrechten)? Een mens wil graag zelf beslissen wat goed of fout, dat hebben we vanuit onze zondeval meegenomen. Het is, denk ik, alleen genade als we een warm hart hebben voor de ander.

Ik weet niet of ik je helemaal goed begrijp hoor, maar ik bedoel het iig meer persoonlijk/individueel dan algemeen/de gemeenschap betreffende/zorg voor de naaste. Ik kan makkelijk een warm hart voor een ander hebben, zolang dat maar geen inbreuk heeft op mijzelf en mijn eigen ik. en wanneer maakt het inbreuk, ik denk als je je zelf moet verloochenen.

Misschien.
Maar daarbij komt ook overweging: Wie/wat heeft in mijn leven de hoogste prioriteit (naast God).
Bij mij is dat: mijn man, de kinderen, het huishouden, geestelijke groei etc.
Ja en kijk...als een depressieve vriendin voor de zoveelse keer opbelt en aandacht nodig heeft zeg ik met een gerust hart dat het echt niet uitkomt omdat ik.... ( met de kids bezig ben, of mijn man en ik net even aandacht voor elkaar wilden hebben of..) dan spreek ik een ander moment met haar af.

Ik vind het steeds ingewikkelder worden eigenlijk.
Want dit is toch geen individualisme. Dit is meer: je prioriteiten bewaken.

Nee, daar heb je gelijk in, dit is geen individualisme, dat gaat niet om prioriteiten stellen.
Individualisme is meer het jezelf afsluiten voor momenten waarin je je open zou moeten stellen voor de naaste, of waarin je tijd, moeite etc vrij moet maken voor de naaste, maar waarin je dat niet doet.
Wanneer we hoe moeten handelen dat moet Gods Geest ons leren. Hij moet ons in ons geweten overtuigen van dat wat goed is. De momenten waarin we tegen het getuigenis van de Geest in ons hart in gaan en ten onrechte voor onszelf kiezen en ons ten onrechte afsluiten van de naaste zijn dan tekenen van het individualisme van de oude mens.

oortje schreef:Gijs83 zei: Je bedoelt meer dat ieder mens(persoonlijk) zijn recht heeft(mensenrechten)? Een mens wil graag zelf beslissen wat goed of fout, dat hebben we vanuit onze zondeval meegenomen. Het is, denk ik, alleen genade als we een warm hart hebben voor de ander.

Ik weet niet of ik je helemaal goed begrijp hoor, maar ik bedoel het iig meer persoonlijk/individueel dan algemeen/de gemeenschap betreffende/zorg voor de naaste. Ik kan makkelijk een warm hart voor een ander hebben, zolang dat maar geen inbreuk heeft op mijzelf en mijn eigen ik. en wanneer maakt het inbreuk, ik denk als je je zelf moet verloochenen.

Dit topic is meer algemeen/maatschappelijk bedoeld. Je kunt bij individulisme ook denken aan hogere percentage echtscheidingen de laatse decennia. Misschien heeft iemand meerdere voorbeelden en kunnen we aan de hand daarvan verder discussieren!