In dit soort situaties heeft de kerkenraad zeker een taak, en dan mogen de betrokkenen ervan uitgaan dat er geheimhouding wordt betracht etc. Als dat niet zo is, is dat zeer ernstig.
Wel weet ik dat het vaak zo is dat er bij huwelijksproblemen vaak pas een beroep op de kerkenraad wordt gedaan als de situatie al zodanig is geescaleerd, dat er - menselijkerwijze gesproken - vaak weinig meer te doen valt.
Al komen er ook positieve situaties voor.
Naast de hulp vanuit de kerkenraad valt professionele hulp zeer aan te bevelen. Maar dat werkt alleen als beide betrokkenen bereid zijn om hier serieus aan mee te werken.
Pastorale zorg en huwelijksproblematiek
Re: Pastorale zorg en huwelijksproblematiek
Vreemd om bij huwelijksproblemen niet als eerste aan de KR te denken. We vragen in de kerk een zegen over ons huwelijk, roepen de gemeente als getuige, en als er dan problemen ontstaan niet als eerste aan de KR denken? Dat is juist de eerste plek waar je moet zijn. De oplossing voor ieder huwelijk vind je in Efeze 5 (vanaf vers 22).Mara schreef:Ik heb geen idee, maar iemand kaart dat toch aan? Is dat het "slachtoffer" of de "dader"? Want dat is nl een verschil. Of is het zelfs een derde? De k.r. kan zoiets niet ruiken. Maar bij huwelijksproblemen zou ik niet als eerste aan de k.r. denken.
Mits de agenda nog niet weg is en vol is. Vervolgstap zal per kerkverband of kerkgenootschap verschillen. Kan binnen het kerkverband Ger Gem wellicht mogelijk zijn, binnen het kerkgenootschap HHK weer niet. Maar een verstandige kerkenraad zal niet op zoek zijn naar een schuldige, maar naar een oplossing en daarvoor verwijzen naar de hulpverlening. Daarbij zij opgemerkt dat een gesprek van een uur of ander half uur per week met een hulpverlener niet echt zoden aan de dijk zet. In dat geval is dit veel zinvoller: http://www.digibron.nl/search/detail.js ... 24&docid=2 of http://www.digibron.nl/search/detail.js ... 73&docid=0Zo'n brief moet behandeld worden op de eerstvolgende kerkenraadsvergadering, als ingekomen post, en de kerkenraad zal dan een antwoord sturen.
Als dat antwoord niet voldoet, kan betrokkene de zaak "ter overweging" voorleggen aan de classis.
Re: Pastorale zorg en huwelijksproblematiek
Wij zitten nog niet zo heel lang in deze kerk, dus ik heb geen idee.
Ik zou zelf niet met zoiets naar de kerkenraad gaan. Is gewoon karakter, denk ik. Het zijn hardstikke aardige mensen, maar een deskundige zou ik veel fijner vinden. En als die (tijdelijk) adviseren eventjes uit de kerk te gaan, om alles eens van een afstand te kunnen bekijken (dat lukt niet als je er middenin zit en iedereen een mening heeft) vind ik dat denk ik juist heel goed.
Ik zou wel die brief schrijven, maar uitkijken met wat je schrijft. Inderdaad iemand inschakelen die daarmee helpt.
Ik hoop dat de betrokkenen zelf een schuilplaats mogen hebben bij de Allerhoogste. Dat gun ik ze van harte. En bij Hem mag je komen, zoals je bent. We zondigen allemaal.. zijn echt niet beter. Dat zou je als christen toch langzamerhand moeten weten.
Ik zou zelf niet met zoiets naar de kerkenraad gaan. Is gewoon karakter, denk ik. Het zijn hardstikke aardige mensen, maar een deskundige zou ik veel fijner vinden. En als die (tijdelijk) adviseren eventjes uit de kerk te gaan, om alles eens van een afstand te kunnen bekijken (dat lukt niet als je er middenin zit en iedereen een mening heeft) vind ik dat denk ik juist heel goed.
Ik zou wel die brief schrijven, maar uitkijken met wat je schrijft. Inderdaad iemand inschakelen die daarmee helpt.
Ik hoop dat de betrokkenen zelf een schuilplaats mogen hebben bij de Allerhoogste. Dat gun ik ze van harte. En bij Hem mag je komen, zoals je bent. We zondigen allemaal.. zijn echt niet beter. Dat zou je als christen toch langzamerhand moeten weten.
We moeten ons niet alleen in God verblijden om wat we van Hem ontvangen hebben en nog dagelijks ontvangen,
maar ook om wat Hij beloofd heeft en wat we nog van Hem hopen te ontvangen.
Matthew Henry
maar ook om wat Hij beloofd heeft en wat we nog van Hem hopen te ontvangen.
Matthew Henry
Re: Pastorale zorg en huwelijksproblematiek
Dit artikel stond deze week in de krant. Ik denk dat er vooral in afgescheiden kerken nog een braakliggend terrein ligt t.a.v. deze problematiek. Vooral als het gaat om het kijken naar de mens zelf, geen zondebok zoeken en niet schermen met kerkelijke protocollen, waardoor mensen eigenlijk de kerk uitgejaagd worden (zeker als ze dit aanvankelijk niet wilden, maar zo murw gemaakt worden door onhandige kerkenraadsleden, dat er haast geen andere weg is):
Kerk moet beter omgaan met gescheiden leden
„Bij een breuk in een huwelijk passen geen oneliners. Mensen gaan niet met veel gemak uiteen zodra de roze wolk verdampt is.” beeld Henk Visscher
De toename van het aantal gebroken huwelijken betekent niet dat we in de kerk steeds beter leren omgaan met gescheiden gemeenteleden, betoogt drs. P. J. Vergunst .
Gewoonlijk horen we in de kerkelijke gemeente niet meer dan het plotselinge bericht „dat Karel en Joke uit elkaar gaan”, waarna we er even bij stil staan, nagaan hoe oud hun kinderen ongeveer zijn en overgaan tot de orde van de dag. Op deze wijze gaan we voorbij aan het leed dat gekomen is in het leven van de echtgenoten, van kinderen, van een familie. Echtscheidingen ontwrichten het persoonlijke leven van man en vrouw, verstoren de natuurlijke groei tot volwassen personen van de kinderen en vormen een groot kwaad voor de opbouw van de christelijke gemeente.
Cijfers Cijfers kunnen niet liegen. Ze vertellen ons dat echtscheiding als maatschappelijk verschijnsel in Nederland nog altijd toeneemt. Statistisch wordt de kans dat een huwelijk strandt steeds groter. Cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek leren ons dat in 2010 36,2 procent van de Nederlandse huwelijken eindigde vanwege een echtscheiding. Dat zijn er 34.000 per jaar! Daarnaast worden er jaarlijks 70.000 niet-huwelijkse relaties verbroken, wat inhoudt dat bijna de helft (47 procent) van de volwassen Nederlanders een scheiding heeft meegemaakt. Onder christenen ligt het percentage (gelukkig) 30 procent onder het landelijke gemiddelde, maar er is (helaas) wel sprake van een inhaalslag.
De vraag is wat deze schokkende cijfers betekenen voor zowel het beleid als het pastoraat in de christelijke gemeente. Een open klimaat om de zorg voor gescheiden gemeenteleden en hun kinderen te bespreken, is er eerder niet dan wel. Het tekent de verlegenheid van kerkenraden, de ongemakkelijkheid in families en onder vrienden.
Psychisch lijden Het doorbreken van de onzichtbaarheid van de gebroken levens van broeders en zusters binnen de christelijke gemeente is geen overbodige luxe, maar is hard nodig. Kerkenraadsleden, familie of vrienden hoeven we veelal de betekenis van het zevende gebod –„U zult niet echtbreken” (Ex. 20:14) of „U zult geen overspel plegen” (Deut. 5:18)– niet duidelijk te maken. Van de strekking van deze woorden uit de wet van God zijn gescheiden gemeenteleden zelf ook goed doordrongen.
Evenmin hoeven we elkaar binnen de gemeente te stimuleren tot een pastorale houding. We horen het te weten dat het cruciaal is voor een levende gemeente om als door de ogen van Christus naar elkaar om te zien. We horen het ook te doen.
Op het psychisch lijden in het huwelijk is echter veel minder zicht. Wie hiermee te maken heeft, ervaart de echtscheiding als een nederlaag, ondanks de maatschappelijke acceptatie van het verschijnsel echtscheiding in ons land. Daarom moeten we ons keren tegen de stigmatisering van mensen die een echtscheiding meemaakten. Hun levenssituatie vraagt om de houding waarin Jezus ons voorging, toen Hij mensen zag als schapen zonder herder en Hij sprak over de geboden van Zijn Vader.
Ik pleit ervoor lang te luisteren naar hun levensverhaal, ánders te luisteren. Luisteren, en niet labelen. Zelf eerst ontdekken waar de pijn bij onze naaste zit, in plaats van onze mening onder woorden brengen. Zicht op de complexiteit in een gebroken huwelijksrelatie leert ons voorgoed gemakkelijke antwoorden, laat staan overhaaste oordelen, achter ons te laten. Juist ín de gebrokenheid van het leven zoeken we naar de weg die God wijst, die Hij heilzaam voor ons acht.
Het volledig mee laten wegen van de gebrokenheid van ons bestaan en van de doorwerking van de zonde is geen tegenstelling met het gaan van de weg die Jezus wijst. Zoals Hij kon overigens niemand anders het: bewogen zijn met mensen én hen onderwijzen in de geboden van Zijn Vader.
Littekens De Bijbel is een Boek dat tot onze troost de littekens in mensenlevens nergens verhult. Wie niet met een kerkelijk protocol onder de arm, maar met de liefde van Christus in het hart, zijn naaste uit het Woord wil leren, die mens verstaat zijn Bijbelse roeping.
Bij de breuk in een huwelijk passen geen oneliners. Mensen gaan niet met veel gemak uiteen zodra de roze wolk verdampt is. Soms zien getrouwde christenen geen leefbare toekomst voor hen samen. De kerk zal de weg van de scheiding daarin niet wijzen, al zal ze in haar pastoraat begrip hebben voor het feit dat er in de gebrokenheid geen andere weg kan zijn. En ze zal zich keren tegen de stigmatisering van hen die een echtscheiding meemaken. Hun levenssituatie vraagt om de houding waarin Jezus ons voorging.
De auteur is algemeen secretaris van de Gereformeerde Bond en voerde de redactie van de deze week verschenen bundel ”Toch gescheiden. Over de complexiteit in een gebroken huwelijk”.
© Reformatorisch Dagblad | Pagina 16 | 25 oktober 2012
Kerk moet beter omgaan met gescheiden leden
„Bij een breuk in een huwelijk passen geen oneliners. Mensen gaan niet met veel gemak uiteen zodra de roze wolk verdampt is.” beeld Henk Visscher
De toename van het aantal gebroken huwelijken betekent niet dat we in de kerk steeds beter leren omgaan met gescheiden gemeenteleden, betoogt drs. P. J. Vergunst .
Gewoonlijk horen we in de kerkelijke gemeente niet meer dan het plotselinge bericht „dat Karel en Joke uit elkaar gaan”, waarna we er even bij stil staan, nagaan hoe oud hun kinderen ongeveer zijn en overgaan tot de orde van de dag. Op deze wijze gaan we voorbij aan het leed dat gekomen is in het leven van de echtgenoten, van kinderen, van een familie. Echtscheidingen ontwrichten het persoonlijke leven van man en vrouw, verstoren de natuurlijke groei tot volwassen personen van de kinderen en vormen een groot kwaad voor de opbouw van de christelijke gemeente.
Cijfers Cijfers kunnen niet liegen. Ze vertellen ons dat echtscheiding als maatschappelijk verschijnsel in Nederland nog altijd toeneemt. Statistisch wordt de kans dat een huwelijk strandt steeds groter. Cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek leren ons dat in 2010 36,2 procent van de Nederlandse huwelijken eindigde vanwege een echtscheiding. Dat zijn er 34.000 per jaar! Daarnaast worden er jaarlijks 70.000 niet-huwelijkse relaties verbroken, wat inhoudt dat bijna de helft (47 procent) van de volwassen Nederlanders een scheiding heeft meegemaakt. Onder christenen ligt het percentage (gelukkig) 30 procent onder het landelijke gemiddelde, maar er is (helaas) wel sprake van een inhaalslag.
De vraag is wat deze schokkende cijfers betekenen voor zowel het beleid als het pastoraat in de christelijke gemeente. Een open klimaat om de zorg voor gescheiden gemeenteleden en hun kinderen te bespreken, is er eerder niet dan wel. Het tekent de verlegenheid van kerkenraden, de ongemakkelijkheid in families en onder vrienden.
Psychisch lijden Het doorbreken van de onzichtbaarheid van de gebroken levens van broeders en zusters binnen de christelijke gemeente is geen overbodige luxe, maar is hard nodig. Kerkenraadsleden, familie of vrienden hoeven we veelal de betekenis van het zevende gebod –„U zult niet echtbreken” (Ex. 20:14) of „U zult geen overspel plegen” (Deut. 5:18)– niet duidelijk te maken. Van de strekking van deze woorden uit de wet van God zijn gescheiden gemeenteleden zelf ook goed doordrongen.
Evenmin hoeven we elkaar binnen de gemeente te stimuleren tot een pastorale houding. We horen het te weten dat het cruciaal is voor een levende gemeente om als door de ogen van Christus naar elkaar om te zien. We horen het ook te doen.
Op het psychisch lijden in het huwelijk is echter veel minder zicht. Wie hiermee te maken heeft, ervaart de echtscheiding als een nederlaag, ondanks de maatschappelijke acceptatie van het verschijnsel echtscheiding in ons land. Daarom moeten we ons keren tegen de stigmatisering van mensen die een echtscheiding meemaakten. Hun levenssituatie vraagt om de houding waarin Jezus ons voorging, toen Hij mensen zag als schapen zonder herder en Hij sprak over de geboden van Zijn Vader.
Ik pleit ervoor lang te luisteren naar hun levensverhaal, ánders te luisteren. Luisteren, en niet labelen. Zelf eerst ontdekken waar de pijn bij onze naaste zit, in plaats van onze mening onder woorden brengen. Zicht op de complexiteit in een gebroken huwelijksrelatie leert ons voorgoed gemakkelijke antwoorden, laat staan overhaaste oordelen, achter ons te laten. Juist ín de gebrokenheid van het leven zoeken we naar de weg die God wijst, die Hij heilzaam voor ons acht.
Het volledig mee laten wegen van de gebrokenheid van ons bestaan en van de doorwerking van de zonde is geen tegenstelling met het gaan van de weg die Jezus wijst. Zoals Hij kon overigens niemand anders het: bewogen zijn met mensen én hen onderwijzen in de geboden van Zijn Vader.
Littekens De Bijbel is een Boek dat tot onze troost de littekens in mensenlevens nergens verhult. Wie niet met een kerkelijk protocol onder de arm, maar met de liefde van Christus in het hart, zijn naaste uit het Woord wil leren, die mens verstaat zijn Bijbelse roeping.
Bij de breuk in een huwelijk passen geen oneliners. Mensen gaan niet met veel gemak uiteen zodra de roze wolk verdampt is. Soms zien getrouwde christenen geen leefbare toekomst voor hen samen. De kerk zal de weg van de scheiding daarin niet wijzen, al zal ze in haar pastoraat begrip hebben voor het feit dat er in de gebrokenheid geen andere weg kan zijn. En ze zal zich keren tegen de stigmatisering van hen die een echtscheiding meemaken. Hun levenssituatie vraagt om de houding waarin Jezus ons voorging.
De auteur is algemeen secretaris van de Gereformeerde Bond en voerde de redactie van de deze week verschenen bundel ”Toch gescheiden. Over de complexiteit in een gebroken huwelijk”.
© Reformatorisch Dagblad | Pagina 16 | 25 oktober 2012
Re: Pastorale zorg en huwelijksproblematiek
huwelijkscatechese o.i.d. (en niet alleen voor pasgetrouwden!) is m.i. onmisbaar in de kerkelijke gemeente
Zeker in een tijd met zóveel echtscheidingen zou de kerk dat meteen op moeten pakken.
Er is de laatste decennia zo'n onbijbelse visie ontstaan over verkering en trouwen/de verhoudingen tussen man en vrouw dat het niet anders kan dan dat zoveel huwelijken (ook in de ger. gezindte) stranden.
Hier ligt een heel stuk nood.
Achteraf is het moeilijker te lijmen dan vooraf Bijbels praktisch onderwijs geven.
We kunnen van alles hebben tegen Heart Cry; maar dit zijn zaken die zij wél oppakken.
Ik vind dat onmisbaar voor onszelf en onze kinderen.
Zeker in een tijd met zóveel echtscheidingen zou de kerk dat meteen op moeten pakken.
Er is de laatste decennia zo'n onbijbelse visie ontstaan over verkering en trouwen/de verhoudingen tussen man en vrouw dat het niet anders kan dan dat zoveel huwelijken (ook in de ger. gezindte) stranden.
Hier ligt een heel stuk nood.
Achteraf is het moeilijker te lijmen dan vooraf Bijbels praktisch onderwijs geven.
We kunnen van alles hebben tegen Heart Cry; maar dit zijn zaken die zij wél oppakken.
Ik vind dat onmisbaar voor onszelf en onze kinderen.
Re: Pastorale zorg en huwelijksproblematiek
Ik vind aparte huwelijkscatechese onzin, maar het onderwerp zelf wel zinvol.
Inderdaad zou wel eens veel meer de nadruk gelegd kunnen worden dat 'verkering' altijd dient te leiden tot 'huwelijk'. Ik weet dat verkeringen vaak stranden, maar het lijkt tegenwoordig vaak op een soort samenwonen-light: eerst eens kijken of hij of zij in de praktijk ook zo leuk is en dan zien we wel weer.
Het lijkt me handiger dit op catechisatie of in de leerpreek te behadelen. Als er op een onbijbelse manier tegen aan gekeken wordt en er is al sprake van trouwplannen ben je uiteindelijk veel te laat.
Want wat komen op deze manier de ongetrouwde of allang getrouwde leden aangaande dat onderwerp dan alsnog te weten? Niets, omdat ze niet in de doelgroep zitten.
Inderdaad zou wel eens veel meer de nadruk gelegd kunnen worden dat 'verkering' altijd dient te leiden tot 'huwelijk'. Ik weet dat verkeringen vaak stranden, maar het lijkt tegenwoordig vaak op een soort samenwonen-light: eerst eens kijken of hij of zij in de praktijk ook zo leuk is en dan zien we wel weer.
Het lijkt me handiger dit op catechisatie of in de leerpreek te behadelen. Als er op een onbijbelse manier tegen aan gekeken wordt en er is al sprake van trouwplannen ben je uiteindelijk veel te laat.
Want wat komen op deze manier de ongetrouwde of allang getrouwde leden aangaande dat onderwerp dan alsnog te weten? Niets, omdat ze niet in de doelgroep zitten.
Re: Pastorale zorg en huwelijksproblematiek
Als single heb ik een serie avonden bezocht over 'God en mijn partnerkeuze'. Daar een leerpreek van of inderdaad behandelen op catechisatie lijkt me inderdaad zinvol.
let sin never hold true, that Love never broke through.
Re: Pastorale zorg en huwelijksproblematiek
Huwelijkscatechese of huwelijkskring kan zeer zinvol zijn. Met elkaar luisteren naar de Schrift om te zien wat de Heere binnen het huwelijk van ons vraagt. Samen bespreken wat het betekent om in het midden van de gemeente de Heere om Zijn zegen over het huwelijk te vragen. Samen bespreken dat dan de gemeente ook het eerste adres is om aan te kloppen als er problemen ontstaan. Dat is een investering in de toekomst van de echtparen en gezinnen en in de tijd van ambtsdragers bij problemen. Zo kan voorkomen worden dat stellen pas aankloppen als de echtscheidingspapieren zo ongeveer zijn ingevuld.refo schreef:Ik vind aparte huwelijkscatechese onzin, maar het onderwerp zelf wel zinvol.
Inderdaad zou wel eens veel meer de nadruk gelegd kunnen worden dat 'verkering' altijd dient te leiden tot 'huwelijk'. Ik weet dat verkeringen vaak stranden, maar het lijkt tegenwoordig vaak op een soort samenwonen-light: eerst eens kijken of hij of zij in de praktijk ook zo leuk is en dan zien we wel weer.
Het lijkt me handiger dit op catechisatie of in de leerpreek te behadelen. Als er op een onbijbelse manier tegen aan gekeken wordt en er is al sprake van trouwplannen ben je uiteindelijk veel te laat.
Want wat komen op deze manier de ongetrouwde of allang getrouwde leden aangaande dat onderwerp dan alsnog te weten? Niets, omdat ze niet in de doelgroep zitten.
Re: Pastorale zorg en huwelijksproblematiek
Dat het gezelllig is zal wel waar zijn.Ditbenik schreef:Huwelijkscatechese of huwelijkskring kan zeer zinvol zijn. Met elkaar luisteren naar de Schrift om te zien wat de Heere binnen het huwelijk van ons vraagt. Samen bespreken wat het betekent om in het midden van de gemeente de Heere om Zijn zegen over het huwelijk te vragen. Samen bespreken dat dan de gemeente ook het eerste adres is om aan te kloppen als er problemen ontstaan. Dat is een investering in de toekomst van de echtparen en gezinnen en in de tijd van ambtsdragers bij problemen. Zo kan voorkomen worden dat stellen pas aankloppen als de echtscheidingspapieren zo ongeveer zijn ingevuld.refo schreef:Ik vind aparte huwelijkscatechese onzin, maar het onderwerp zelf wel zinvol.
Inderdaad zou wel eens veel meer de nadruk gelegd kunnen worden dat 'verkering' altijd dient te leiden tot 'huwelijk'. Ik weet dat verkeringen vaak stranden, maar het lijkt tegenwoordig vaak op een soort samenwonen-light: eerst eens kijken of hij of zij in de praktijk ook zo leuk is en dan zien we wel weer.
Het lijkt me handiger dit op catechisatie of in de leerpreek te behadelen. Als er op een onbijbelse manier tegen aan gekeken wordt en er is al sprake van trouwplannen ben je uiteindelijk veel te laat.
Want wat komen op deze manier de ongetrouwde of allang getrouwde leden aangaande dat onderwerp dan alsnog te weten? Niets, omdat ze niet in de doelgroep zitten.
Wat je zegt is precies wat er niet klopt.
Die dingen moeten openbaar worden geleerd en niet op zo'n clubje pasgehuwden.
Re: Pastorale zorg en huwelijksproblematiek
Het woord gezellig heb ik niet gebruikt. Dat is weer zo'n typische reforedenatie. Plak er snel een etiket op en je hebt een legitieme reden om het van je af te werpen. Ik gebruikte het woord zinvol. Dat is iets anders dan gezellig.refo schreef:Dat het gezelllig is zal wel waar zijn.Ditbenik schreef:Huwelijkscatechese of huwelijkskring kan zeer zinvol zijn. Met elkaar luisteren naar de Schrift om te zien wat de Heere binnen het huwelijk van ons vraagt. Samen bespreken wat het betekent om in het midden van de gemeente de Heere om Zijn zegen over het huwelijk te vragen. Samen bespreken dat dan de gemeente ook het eerste adres is om aan te kloppen als er problemen ontstaan. Dat is een investering in de toekomst van de echtparen en gezinnen en in de tijd van ambtsdragers bij problemen. Zo kan voorkomen worden dat stellen pas aankloppen als de echtscheidingspapieren zo ongeveer zijn ingevuld.refo schreef:Ik vind aparte huwelijkscatechese onzin, maar het onderwerp zelf wel zinvol.
Inderdaad zou wel eens veel meer de nadruk gelegd kunnen worden dat 'verkering' altijd dient te leiden tot 'huwelijk'. Ik weet dat verkeringen vaak stranden, maar het lijkt tegenwoordig vaak op een soort samenwonen-light: eerst eens kijken of hij of zij in de praktijk ook zo leuk is en dan zien we wel weer.
Het lijkt me handiger dit op catechisatie of in de leerpreek te behadelen. Als er op een onbijbelse manier tegen aan gekeken wordt en er is al sprake van trouwplannen ben je uiteindelijk veel te laat.
Want wat komen op deze manier de ongetrouwde of allang getrouwde leden aangaande dat onderwerp dan alsnog te weten? Niets, omdat ze niet in de doelgroep zitten.
Wat je zegt is precies wat er niet klopt.
Die dingen moeten openbaar worden geleerd en niet op zo'n clubje pasgehuwden.
En de zaken van een huwelijkskring of hoe je het ook wilt noemen, worden ook openbaar geleerd. Geweldig dat dit bij jou in de kerk ieder jaar uitvoerig aan bod komt. Bij ons lukt dat niet. Zes avonden per jaar, stop je niet in zes preken.
Ik neem aan dat bij jullie ook geen doopzitting wordt gehouden? De dingen moeten immers in het openbaar geleerd worden en niet in een clubje. Ook geen belijdeniscatechisatie? De dingen moeten immers in het openbaar worden geleerd.
Re: Pastorale zorg en huwelijksproblematiek
Precies. Openbaar. In de dienst. Want wat zou je dan moeten als je op die avonden onmogelijk gelegenheid hebt om te komen? En de andere mensen die niet in de doelgroep vallen? Dan zijn die 'onvoorbereid'.
Het is overigens vooral een aanbod-economie die vanzelf vraag doet ontstaan. Diverse kerkelijk bekende figuren bieden het aan. Die vinden dat er behoefte aan is.
Tijdje terug stond er in de krant iets over een nieuwe schrijfster.
Ze nam haar jongste kind mee naar de kerk en ontdekte dat er nergens een boekje was over wat je moet zeggen als je kind vragen stelt over de kerkdienst. Nou vraag ik je!
Toen had ze er zelf maar 1 geschreven. Het leven hangt van ook al van boekies aan elkaar. Het zal vast wel weer goed verkopen.
Het is overigens vooral een aanbod-economie die vanzelf vraag doet ontstaan. Diverse kerkelijk bekende figuren bieden het aan. Die vinden dat er behoefte aan is.
Tijdje terug stond er in de krant iets over een nieuwe schrijfster.
Ze nam haar jongste kind mee naar de kerk en ontdekte dat er nergens een boekje was over wat je moet zeggen als je kind vragen stelt over de kerkdienst. Nou vraag ik je!
Toen had ze er zelf maar 1 geschreven. Het leven hangt van ook al van boekies aan elkaar. Het zal vast wel weer goed verkopen.
Re: Pastorale zorg en huwelijksproblematiek
Ja, dat vond ik ook nogal bizar. Hoe hebben de mensen het alle eeuwen door zonder zo'n boekje gedaan?refo schreef:Tijdje terug stond er in de krant iets over een nieuwe schrijfster.
Ze nam haar jongste kind mee naar de kerk en ontdekte dat er nergens een boekje was over wat je moet zeggen als je kind vragen stelt over de kerkdienst. Nou vraag ik je!
Toen had ze er zelf maar 1 geschreven. Het leven hangt van ook al van boekies aan elkaar. Het zal vast wel weer goed verkopen.
Re: Pastorale zorg en huwelijksproblematiek
Het is m.i. nog veel erger. Diverse kerkelijk bekende figuren creëren eerst de behoefte - door veel te schrijven hoe erg het probleem wel niet is - om vervolgens te melden dat er gelukkig oplossingen zijn gevonden of worden gemaakt. Eerst de vraagmarkt creëren alvorens met de oplossing te komen.refo schreef:Het is overigens vooral een aanbod-economie die vanzelf vraag doet ontstaan. Diverse kerkelijk bekende figuren bieden het aan. Die vinden dat er behoefte aan is.
Het is een beetje hetzelfde idee als bij de multi-vitaminen pillen. Eerst de mensen vertellen dat zonder extra vitaminen het leven ondraagelijk is - en als men dat niet zo merkt, dan vertellen dat het wel ondraagelijk wordt in de toekomst - en dan uitleggen dat er gelukkig pillen zijn die al die problemen doet verdwijnen of ervoor zorgt dat de problemen zich ook in de toekomst niet zullen voordoen.
Re: Pastorale zorg en huwelijksproblematiek
De reden voor dat boekje is wel wat apart, ja. Zo verschijnen er wel meer bizarre titels op de markt: over E-nummer vrij koken, etc. Maar goed, schrijven is een tamelijk eenvoudige en geaccepteerde manier om bekend te worden.
Echter kan je m.i. zulk soort boekjes niet op één lijn zetten met huwelijkscatechese. Ik denk dat het artikel van Vergunst daarom terecht is, maar wat laat inzet. Zo vroeg mogelijk beginnen met huwelijkscatechese is het beste; het liefst al tijdens reguliere catechese in de oudere groepen.
En nee, Wim, die behoefte wordt niet gecreëerd, maar die is er. Overigens komt de kerkenraad bij huwelijksproblemen meestal veel te laat in het vizier; dan is de scheiding al zo goed als voltrokken. Daarom is catechese, onderwijs, in een vroeg stadium, het liefst vóór het huwelijk, zeer gewenst.
Het enige, grote nadeel van huwelijkscatechese is, dat je eigenlijk de verkeerde mensen krijgt.
Echter kan je m.i. zulk soort boekjes niet op één lijn zetten met huwelijkscatechese. Ik denk dat het artikel van Vergunst daarom terecht is, maar wat laat inzet. Zo vroeg mogelijk beginnen met huwelijkscatechese is het beste; het liefst al tijdens reguliere catechese in de oudere groepen.
En nee, Wim, die behoefte wordt niet gecreëerd, maar die is er. Overigens komt de kerkenraad bij huwelijksproblemen meestal veel te laat in het vizier; dan is de scheiding al zo goed als voltrokken. Daarom is catechese, onderwijs, in een vroeg stadium, het liefst vóór het huwelijk, zeer gewenst.
Het enige, grote nadeel van huwelijkscatechese is, dat je eigenlijk de verkeerde mensen krijgt.
Re: Pastorale zorg en huwelijksproblematiek
Het probleem is er. De behoefte niet echt:Tiberius schreef:En nee, Wim, die behoefte wordt niet gecreëerd, maar die is er.
Het is goed dat te onderscheiden.Tiberius schreef:Het enige, grote nadeel van huwelijkscatechese is, dat je eigenlijk de verkeerde mensen krijgt.