.

[Johann Gottfried Walther]

Op verzoek van de topicstarter heb ik dit topic weer heropend.
Voorwaarde is wel, dat er NIET op de persoon van predikanten gespeeld wordt.

Fijn! Nu maar hopen dat men over 5 pagina's daar nog aan denkt.
Opmerkelijk trouwens, daar de topic titel Reactie's gevraagd, Bijbels onderbouwd. is. In grote delen van de discussie wordt daaraan voorbijgegaan en valt het kwartje bij sommigen niet dat de genoemde bevindingen in de startpost op zichzelf wel waar (kunnen) zijn, maar dat de Schrift bij de geschiedenis van Anna geen grond geeft omdat zo op Anna te 'projecteren'.
Daarom trof de preek van het eerder aangehaalde citaat over de gelijkenis van de verloren zoon mij ook.

Ik hoop daarom ook op een vervolg van de discussie waar bijbelse argumenten worden aangedragen waarom je wel/niet de genoemde bevindingen op Anna mag 'projecteren'/toepassen. Want daar gaat het m.i.z. om.

Volgens mij is dat het grote probleem met de bevindelijke prediking. Er wordt gepreekt over bevindingen en ervaringen en gestalten die op zichzelf heel herkenbaar zijn, en die je bij de bijbelheiligen(voor een deel) ook wel terug kunt vinden, soms met enige moeite en inleg. Te stellen dat dat allemaal onzin zou zijn is onzin. Het is echter wel de vraag of de prediking in de gemeentelijke samenkomsten moet bestaan uit beschouwingen over de ervaringen van Gods kinderen. Voor een bepaald soort mensen is het misschien erg aangenaam, maar het heeft weinig meer te maken met de bijbelse typering van het evangelie als een kracht van God tot zaligheid. Want van het luisteren naar verhalen over hoe missend Gods volk kan zijn, wordt niemand zalig. "Hoort wat mij God deed ondervinden, wat hij gedaan heeft aan mijn geest", heeft daar ook heel weinig mee te maken.

Volgens mij wordt er ook soms (vaak?) te snel en gemakkelijk gezegd, dat is de ondervinding/bevinding van al Gods kinderen.
En wat de prediking betreft, zoals ergens anders op het forum gezegd werd, men moet preken wat er staat.
En ik zou zeggen als je dan in één Bijbelvers niet genoeg preekstof vind neem dan een groter gedeelte, in de Reformatie preekte men eerder over een perikoop en als die te lang was dan werd het in stukjes verdeeld. Maar wat wel eens tegenwoordig gebeurt preken over 1 zinsnede of over 1 woord zelfs dat was toen zeker niet gebruikelijk. En zeer goed het verband in het oog houden kan voor veel valkuilen, ook de prediker, behoeden.
En wat betreft bevinding in het ene Bijbelgedeelte valt daar meer van de vinden dan in anderen. Iedereen zal het eens zijn dat de Psalmen uit het hart gegrepen zijn, dat gaat duidelijk over bevinding van gelovigen, maar dat wil nog niet zeggen dat iedere gelovige alles wat er in die 149 Psalmen (Ps 42 en 43 zijn één) genoemd wordt bevindelijk zal kennen. God gaat met een ieder van Zijn kinderen, Zijn Eigen weg.

Uiteindelijk gaat het niet om bevinding, maar of we HEM kennen, voor eigen hart en leven, in tijd en eeuwigheid. En in bevinding ligt geen grond maar alleen in HEM en Zijn volmaakte offer.

[Mister]

@JGW: van de psalmen 9 en 10 is er ook het vermoeden dat het bij elkaar horende eenheid is wegens een doorlopend acrostichon. Ik meen zelfs dat het in de Septuagint ook 1 geheel is.

[Tiberius]

@JGW: Ook tussen de psalmen 14 en 53 zit niet zoveel verschil.

[Afgewezen]

Want laten we wel wezen , velen bedriegen zich door dat "gewoon" geloven ..

En velen bedriegen zich, door "gewoon niet" te geloven. En dat zijn er in onze kringen véél meer, dan hen die op valse gronden "gewoon geloven".

De post waarop ik wilde reageren, is geloof ik verdwenen. Maar er zijn nog wel wat reacties overgebleven.
Theoloog schreef ergens (in eigen woorden samengevat): we moeten niet moeilijk doen, gewoon geloven, zo ging dat in de Bijbel ook, op één dag kwam iemand tot bekering.
Op zich heeft hij daar een punt: inderdaad kom je in de Bijbel nooit langdurige bekeringen tegen!
Maar door de hele kerkgeschiedenis heen zie je dat dit wel gebeurt. Een heel bekend voorbeeld is de bekering van Augustinus. Je gaat toch niet zeggen: de bekering van Augustinus was 'onzin', want het ging niet snel genoeg? Nee, blijkbaar werkt de Heilige Geest in andere tijden wel eens langzamer dan bijv. op de Pinksterdag en bij de stichting van nieuwe gemeenten.
Nu kun je natuurlijk stellen dat dit komt doordat de mensen kunstmatig in het donker gehouden worden o.i.d. Op zich geloof ik wel dat een verkeerde (te beperkte) Evangelieverkondiging debet is aan het gebrek aan geloof en doorbrekend geloof. Ook zou de kracht van het gebed wel eens onderschat kunnen worden, waar theoloog elders ook op wijst.
Anderzijds, als dat de gegeven situatie is, dat er bijv. veel zoekende mensen zijn met een geloof dat niet doorbreekt, wat de oorzaak daar ook van is, dan kun je dat niet forceren of overschreeuwen met 'je moet gewoon geloven' of 'ja, als je de beloften niet gelooft, dan kan God ook niks meer voor je doen'. Zouden de apostelen zo gedaan hebben?
Wie écht gelooft, weet dat ook, ervaart de blijdschap en de vrede. Jezelf voorhouden: ik geloof gewoon (lees: ik doe maar alsof ik geloof), werkt niet. Je bent nog even gebonden, blind en in het donker als daarvoor. Ook daarvoor heeft men dan een oplossing: je moet niets willen voelen, maar je moet gelóven. Ja, dat zal wel, maar een geloof waarbij er niks gebeurt (verlossing, vergeving, bevrijding) is toch echt niet het Bijbelse geloof. De mensen in het NT, om daar maar eens bij te blijven, waren blij toen ze tot geloof gekomen waren, zie de Moorman, de stokbewaarder, enz. En Paulus heeft het over een 'vrede die alle verstand te boven gaat'.
Terugkerend tot het topiconderwerp: doordat er zovelen zijn, die zoeken en tobben en geen doorbrekend geloof hebben, mede als gevolg van een magere Evangelieprediking, heeft zich een nieuw type preek ontwikkeld: de beschrijving van wat zoekende en tobbende mensen voelen en meemaken. Men gebruikt dan allerlei Bijbelse geschiedenissen, waarin men dit patroon meent te herkennen. En zo krijg je op den duur een heel andere Bijbel dan waarvoor deze bedoeld was...