Zijn de meesten van Gods kinderen bekommerden? (uit: Gereformeerde Gemeenten)

[GerefGemeente-lid]

@mistig, waarom zo raadselachtig? Wat is je probleem?

Ik stel deze vraag ook.

[Johannes S]

Bij ons wordt het woord bekommerden nooit gebruikt. Alleen gelovig of ongelovig

Het is ook geen normaal Nederlands. Dus daar mis je verder niets aan.

1 Petrus 5:7: Werpt al uw bekommernis op Hem,...
Psalm 55:23: Werp uw zorg op den HEERE,...

[Bezorgd]

Ik heb wel eens een bekommerde gesproken die onder tranen vertelde dat ze uitzag naar de kennis van Christus; omdat ze Hem zo nodig had.
Een andere bekommerde reageerde boos toen er gevraagd werd naar het uitzien naar Christus. Christus kennen maakte niet iedereen mee.

Dat is mijns inziens het grote verschil....
Het uitzien: och dat ik Hem kenne moge

En sterker, zij die met een zwak geloof, noem het bekommering, uit zien naar de kennis van Hem, kennen Hem al.
Je kunt niet iemand liefhebben die je niet kent.
Daarom moet dat gepreekt worden. Ter vertroosting en bemoediging.

[TSD]

Ik heb wel eens een bekommerde gesproken die onder tranen vertelde dat ze uitzag naar de kennis van Christus; omdat ze Hem zo nodig had.
Een andere bekommerde reageerde boos toen er gevraagd werd naar het uitzien naar Christus. Christus kennen maakte niet iedereen mee.

Dat is mijns inziens het grote verschil....
Het uitzien: och dat ik Hem kenne moge

In alle besprekingen over bekommering is deze toch wel het meest treffende.

De Heilige Geest verheerlijkt Christus, daar kan je het werk van de Heilige Geest aan herkennen, of dat nu is in een bekommerde of meer verzekerde.

Tegelijkertijd, als de Heere begint is er nog niet gelijk plaats voor Hem, er moet ook plaats gemaakt worden. Er kan dus denk ik een bekommering zijn waarbij er nog nauwelijks plaats, laat staan zicht op Christus is. Maar als als de Heere werkt, dan wórdt er ook plaats gemaakt.

Over de laatsten: ik geloof dat het heel belangrijk is dat zulken niet de handen opgelegd wordt, niet in het pastoraat en niet in de prediking.

[JCM]

Kan het zo zijn dat we (de natuurlijke mens, en ook de 'bekommerde') vanwege onze blindheid op zoek zijn naar zekerheid die niet bestaat?
Dat we op zoek zijn naar een 'directe bevestiging' of een altijd blijvend gevoel of bewijs (bijv. een hele heldere bekering of versje of preek om aan vast te houden)? Om ons leven maar niet te hoeven verliezen? Die zekerheid is bij God niet te verkrijgen, zeker niet op de menselijke wijze die wij vaak voor ogen hebben. Wellicht blijven velen daardoor 'bekommerd'? En is het zwijgen van God in deze zoektocht niet ook veelzeggend?

Wat dan wel? Met onze diepe nood direct naar God en Zijn Woord!

Een treffend citaat van Kohlbrugge uit een brief van hem:

Wij zijn mensen, zondaars, vlees, stof en aarde en dat wij dit zijn, wil er maar in het geheel niet bij ons in. Wij willen wat anders wezen, dan wat wij werkelijk zijn. Het is daarom, dat ons hart zo hard is, dat wij de Waarheid Christus niet als waarachtig voor ons aannemen kunnen, tenzij wij om het zo eens uit te drukken tot de oren toe er in zitten, dan drijft ons de nood tot het gebed, tot het roepen om genade en dan maken wij ervaringen, dat Gods getuigenis, hetgeen Hij van Zijn Zoon getuigd heeft, waarachtig is. Maar aan die ervaringen hebben wij geen houvast. Gevoel en bewustheid van de waarheid, van de genade geeft geen houvast en daarom ook geen blijvende vrede. De enige houvast is hetgeen er geschreven staat. De Bijbel, die wij hebben, is Gods Woord. Wij hebben daarop acht te geven, wat dat Woord zegt en niet te vragen naar onze bevindingen of gevoel dienaangaande. Dat Woord zegt ons wat wij zijn, wat God voor ons gedaan heeft. Dat Woord zegt ons, dat Christus voor ons gestorven is, dat Hij ook opgewekt is, dat Hij ter rechterhand van de Vader zit en dat Hij voor ons in al gevallen intreedt. Dat Woord zegt ons, dat er geen verdoemenis is voor degenen, die zich aan dat Woord houden. Want daarin hebben wij Christus en Zijn Geest, daarin hebben wij God, de levende God. Ook Rom. 6 beschrijft wat wij in Christus zijn, afgetrokken van ons gevoel, bevinding of gewaarwording dienaangaande. Nu zoekt u het steeds bij uzelf. Houdt dat Woord voor waarachtig, ook voor u en dit voor waarachtig houden van dat Woord, dat zal wel zulk een indruk op u maken, dat ook u weet, waarin u overgezet zijt en dat u uwszelfs niet meer zijt.

[DDD]

Bij ons wordt het woord bekommerden nooit gebruikt. Alleen gelovig of ongelovig

Het is ook geen normaal Nederlands. Dus daar mis je verder niets aan.

1 Petrus 5:7: Werpt al uw bekommernis op Hem,...
Psalm 55:23: Werp uw zorg op den HEERE,...

Dat zegt helemaal niets, want dat is ook ouderwets Nederlands. In de NBV en HSV staat het anders.

[Bogerman]

Tegelijkertijd, als de Heere begint is er nog niet gelijk plaats voor Hem, er moet ook plaats gemaakt worden. Er kan dus denk ik een bekommering zijn waarbij er nog nauwelijks plaats, laat staan zicht op Christus is. Maar als als de Heere werkt, dan wórdt er ook plaats gemaakt.

Waar staat dat? Dat wordt altijd wel gezegd, maar kennis aan de gaven van Christus, terwijl er ‘plaatsgemaakt moet worden’ voor Christus wordt in de Bijbel zo niet genoemd. Ook in de HC gaat het altijd over Christus en Zijn weldaden. We zijn vaak veel te gefocusd op het begin, maar het gaat om de vrucht. En die is er alleen bij de kennis van Christus, hoe gering die kennis ook is.

[Johannes S]

Bij ons wordt het woord bekommerden nooit gebruikt. Alleen gelovig of ongelovig

Het is ook geen normaal Nederlands. Dus daar mis je verder niets aan.

1 Petrus 5:7: Werpt al uw bekommernis op Hem,...
Psalm 55:23: Werp uw zorg op den HEERE,...

Dat zegt helemaal niets, want dat is ook ouderwets Nederlands. In de NBV en HSV staat het anders.

Zegt het jou niets? Werp je jouw zorgen/bezorgdheid niet op de Heere? Mattheus 11:28-30.
Dat is waar ik op wil wijzen.

[Ad Anker]

https://www.digibron.nl/viewer/collecti ... 07aefae46f

Ik raad aan dit eens rustig door te lezen, als het over deze zaken gaat. Het rekent af met onbijbelse uitspraken als 'bedekte schuld is nog geen vergeven schuld' en geeft wel een duidelijk beeld.

[TSD]

Tegelijkertijd, als de Heere begint is er nog niet gelijk plaats voor Hem, er moet ook plaats gemaakt worden. Er kan dus denk ik een bekommering zijn waarbij er nog nauwelijks plaats, laat staan zicht op Christus is. Maar als als de Heere werkt, dan wórdt er ook plaats gemaakt.

Waar staat dat? Dat wordt altijd wel gezegd, maar kennis aan de gaven van Christus, terwijl er ‘plaatsgemaakt moet worden’ voor Christus wordt in de Bijbel zo niet genoemd. Ook in de HC gaat het altijd over Christus en Zijn weldaden. We zijn vaak veel te gefocusd op het begin, maar het gaat om de vrucht. En die is er alleen bij de kennis van Christus, hoe gering die kennis ook is.

Je maakt nu iets van mijn zin wat er allemaal niet staat. Of wil je beweren dan Gods gewone weg met een mens is dat die mens als eerste Christus leert kennen en naar Hem verlangen?

Ik heb nergens gezegd dat er kennis is aan de gaven van Christus terwijl er nog geheel plaats gemaakt moet worden voor Hem.

Verder ben ik het eens met je laatste zin, maar volgens mij onderstreep ik dat eerder in mijn reactie dan dat ik het ontkracht. Niet voor niets schreef ik dat hen niet de handen opgelegd moet worden, niet in het pastoraat en ook niet in de prediking.

Of, om nog duidelijker te zijn: ook in de prediking geloof ik niet dat het gezond is om mensen die nog geen kennis van Hem, nog ook verlangen naar Hem hebben, steeds de benaming van “Gods kind” te geven.

Bij een rechte afsnijdende prediking, waar voortdurend Christus als enige rustgrond wordt gepreekt, daar geloof ik ook niet dat Gods ware kinderen rust vinden in de eerste overtuigingen.

Wel ken ik verschillende mensen die aanvankelijk enigermate overtuigt zijn geworden van hun bestaan, daar een tijdje diep in hun hart enige rust in vonden, namelijk dat God in hen begonnen was, maar zij allen werden door de Heilige Geest, door het Woord overtuigt van de zandgrond van hun bestaan en heengedreven naar Christus.

[DDD]

Bij ons wordt het woord bekommerden nooit gebruikt. Alleen gelovig of ongelovig

Het is ook geen normaal Nederlands. Dus daar mis je verder niets aan.

1 Petrus 5:7: Werpt al uw bekommernis op Hem,...
Psalm 55:23: Werp uw zorg op den HEERE,...

Dat zegt helemaal niets, want dat is ook ouderwets Nederlands. In de NBV en HSV staat het anders.

Zegt het jou niets? Werp je jouw zorgen/bezorgdheid niet op de Heere?
Dat is waar ik op wil wijzen.

Dat slaat als een tang op een varken. Het ging er nu om of het woord in de preken langskomt. En dat is niet nodig.

[TSD]

https://www.digibron.nl/viewer/collecti ... 07aefae46f

Ik raad aan dit eens rustig door te lezen, als het over deze zaken gaat. Het rekent af met onbijbelse uitspraken als 'bedekte schuld is nog geen vergeven schuld' en geeft wel een duidelijk beeld.

Ik vind het een mooi stukje,

Maar hoe je er uithaalt dat deze schijver afrekent met die uitspraak vind ik toch bijzonder, hooguit rekent hij af met een verkeerd verstaan ervan. Dat is het probleem van deze uitspraken, ze worden nauwelijks meer uitgelegd en zijn een eigen leven gaan leiden.

Ik geloof dat deze uitspraak in de oorspronkelijke betekenis wel degelijk wijst op Bijbelse bevinding, al is de de formulering erg ongelukkig.

[Ad Anker]

Je hebt gelijk hoor TSD. Toch meen ik wel eens een verkeerd gebruik te horen in de prediking. Ook mensen die niet weten vsn een vergeven schuld worden zalig gesproken. En daarom is dit voor mij helder uit vermeld artikel:

Als men er zo over spreekt moet men niet vergeten, dat zonden, die wel bedekt zijn, doch niet vergeven, tenvolle voor rekening van de zondaar liggen en dat hij voor eeuwig omkomt als hij niet door een waar geloof Christus wordt ingelijfd en in Christus de rechtvaardigmaking erlangt.

[TSD]

Je hebt gelijk hoor TSD. Toch meen ik wel eens een verkeerd gebruik te horen in de prediking. Ook mensen die niet weten vsn een vergeven schuld worden zalig gesproken. En daarom is dit voor mij helder uit vermeld artikel:

Als men er zo over spreekt moet men niet vergeten, dat zonden, die wel bedekt zijn, doch niet vergeven, tenvolle voor rekening van de zondaar liggen en dat hij voor eeuwig omkomt als hij niet door een waar geloof Christus wordt ingelijfd en in Christus de rechtvaardigmaking erlangt.

Ik weet het niet, voor mij is dit ook al spraakverwarring, immers:
1. Hier wordt bedekking en vergeving wél tegen elkaar uitgespeeld, en dat is nu juist wat hij zou moeten ontkrachten.
2. Ik geloof dat in de oorspronkelijke betekenis van de genoemde zin, er in beide gevallen sprake is van een vergeven schuld. Het grote verschil zit in het volle zicht hierop en de verzekering hieruit. Aan beiden (om het dan nu even te personificeren) is Christus geopenbaard als hún Zaligmaker.

Maar misschien begrijp ik je verkeerd en bedoel je hetzelfde

[Forummer]

Toch vind ik zelfs het gebruik van de term bekommerde als zijnde wél reeds een kind van God, verwarrend.

Wij mogen uit Gods eigen Woord weten, dat als God genadig onze zonden vergeeft, Hij ze in het diepste van de zee gooit en er niet eens meer aan dénkt. Hij ziet ons door Christus aan alsof we nooit zonden gedaan hebben. Dat kunnen wij ons als mensen niet voorstellen, want zo steken wij niet in elkaar. Maar we mogen dit wél weten en geloven.

En bijvoorbeeld een tekst als: komt allen tot Mij die vermoeid en belast zijt, en Ik ZAL u RUST geven. Dat is niet misschien, het is ZEKER! En er staat ook RUST, er staat niet ik zal u bekommernis geven.

En bijvoorbeeld de stok bewaarder, die van Paulus te horen krijgt: gelooft in de Heere Jezus Christus en gij ZULT zalig worden. Dat is ook geen misschien, maar heel erg zeker. Ook daar lees ik niet: gelooft en gij zult bekommerd worden, en wellicht krijgt hij ooit nog eens verzekering daarvan, maar dat is niet zeker.

Ook uit genoemde citaten en bijbelteksten haal ik dit niet. En zondag 1 spreekt toch ook duidelijk over verzekering.
Met andere woorden, als je door genade een kind van God mag zijn, dan mag je dat toch ook weten en daar zeker van zijn? Dat we door onze eigen zondige leven, ook na genade, het zicht daarop soms kwijt zijn, dat is niet aan God te wijten. Maar dat is niet de gewone weg, gewoonlijk mogen we dit geloven en weten. Hoe moeten we anders goed van onze Koning spreken, hoe moeten we anders roemen in Christus, zoals Paulus dat verwoord?

Ik lees dit bij bijvoorbeeld Spurgeon, Boston, Ryle of Erskine ook niet, al heb ik slechts enkele boeken van hen gelezen.

Ik ben dan ook echt benieuwd waar dit idee vandaan komt. Is dit misschien een typisch Nadere Reformatie dingetje? Ik weet het niet, vandaar dat ik het vraag.

En als het niet Bijbels te onderbouwen is, waarom wordt het dan breed goedgepraat?

Bij bijvoorbeeld Luther schuwen we niet om zijn dwalingen aan te wijzen, maar bij hedendaagse predikanten schijnt dat not done te zijn. Dat vind ik wat vreemd.