Zondekennis als voorwaarde? (Uit gelezen, gedacht, gehoord)

[Posthoorn]

Het gaat over het tijdstip, voor de levensmaking of erna.

Het tijdstip waarvan? Het gaat hier over twee zaken, namelijk eerst de vernedering, daarna de verhoging. Eerst het buigen onder het oordeel en het aanvaarden van het vonnis, dán de vrijspraak.

Dat buigen kan niet voor een Heere die je niet kent.

Waarom niet?

[samanthi]

Het gaat over het tijdstip, voor de levensmaking of erna.

Het tijdstip waarvan? Het gaat hier over twee zaken, namelijk eerst de vernedering, daarna de verhoging. Eerst het buigen onder het oordeel en het aanvaarden van het vonnis, dán de vrijspraak.

Dat buigen kan niet voor een Heere die je niet kent.

Waarom niet?

Straks wel... dan zal alle knie zich buigen, maar niet van harte, maar hoe kun je berouw hebben over je zonden als je niet echt geloofd, als je niet ziet wie God is en hoe goed Hij is.

Begrijp je hoe verdorven een mens is, hij zal nooit naar God gaan, alleen mensen die levendgemaakt worden, vernedering en verhoging, dat heeft de Heere Jezus voor ons ondervonden, wij zullen altijd weten waar we vandaan komen, als wij onze zonden belijden worden we vergeven maar verhoogd? ik moet daar nog over nadenken. Alleen de Heere Jezus wordt verhoogd in ons leven. De Heere Jezus heeft gebogen onder het oordeel, Hij heeft de straf gedragen, de schande veracht.

Het staat twee keer in de in Lukas, een keer om te onderwijzen dat je jezelf nederig moet gedragen, de andere keer dat je jezelf tegenover God nederig moet gedragen.

[Posthoorn]

Straks wel... dan zal alle knie zich buigen, maar niet van harte, maar hoe kun je berouw hebben over je zonden als je niet echt geloofd, als je niet ziet wie God is en hoe goed Hij is.

Denk eens aan de pinksterlingen. Zij werden verslagen in het hart. Maar toen waren ze nog niet gered. Gered waren ze pas toen ze het woord van de apostelen geloofden en het gaarne aannamen. En toen waren ze niet verslagen meer, maar blij, 'omdat ze aan God gelovig geworden waren', net als de stokbewaarder. Dat is toch niet zo moeilijk te begrijpen?

[-DIA-]

Toen Petrus zijn eenvoudige Pinksterpreek deed, wat gebeurde er toen?
Namen vol vreugde Jezus aan en waren toen gered?
Of kan het misschien ook zo zijn dat ze verlagen in het hart uitriepen: Mannen broeders! Wat moeten wijn doen om zalig te worden?!

Ik begrijp heel goed hoe dit door de ogen van de nieuwe leer wordt gelezen. Maar spant u een weinig in, en bedenk hoe dit zou zijn beleeft? Die mensen werden verslagen in het hart, en wisten niet wat ze moesten doen? Ja, dat is wel een ontdekking, elk mens gaat eerst met het verbroken werkverbond werken, en er dan achter te komen dat het in der eeuwigheid niet meer kan door de werken der wet. Toch is de mens gehouden aan dit werkverbond, want het ligt niet aan Gods kant verbroken: Van Gods kant blijft de eis: Doet dat en gij zult leven.

[Posthoorn]

Toen Petrus zijn eenvoudige Pinksterpreek deed, wat gebeurde er toen?
Namen vol vreugde Jezus aan en waren toen gered?
Of kan het misschien ook zo zijn dat ze verlagen in het hart uitriepen: Mannen broeders! Wat moeten wijn doen om zalig te worden?!

Ik begrijp heel goed hoe dit door de ogen van de nieuwe leer wordt gelezen. Maar spant u een weinig in, en bedenk hoe dit zou zijn beleeft? Die mensen werden verslagen in het hart, en wisten niet wat ze moesten doen? Ja, dat is wel een ontdekking, elk mens gaat eerst met het verbroken werkverbond werken, en er dan achter te komen dat het in der eeuwigheid niet meer kan door de werken der wet. Toch is de mens gehouden aan dit werkverbond, want het ligt niet aan Gods kant verbroken: Van Gods kant blijft de eis: Doet dat en gij zult leven.

Met wie ben je nu in gesprek?

[-DIA-]

Toen Petrus zijn eenvoudige Pinksterpreek deed, wat gebeurde er toen?
Namen vol vreugde Jezus aan en waren toen gered?
Of kan het misschien ook zo zijn dat ze verlagen in het hart uitriepen: Mannen broeders! Wat moeten wijn doen om zalig te worden?!

Ik begrijp heel goed hoe dit door de ogen van de nieuwe leer wordt gelezen. Maar spant u een weinig in, en bedenk hoe dit zou zijn beleeft? Die mensen werden verslagen in het hart, en wisten niet wat ze moesten doen? Ja, dat is wel een ontdekking, elk mens gaat eerst met het verbroken werkverbond werken, en er dan achter te komen dat het in der eeuwigheid niet meer kan door de werken der wet. Toch is de mens gehouden aan dit werkverbond, want het ligt niet aan Gods kant verbroken: Van Gods kant blijft de eis: Doet dat en gij zult leven.

Met wie ben je nu in gesprek?

Met hen die er nu anders over zijn gaan denken. Ik zal maar zeggen: wie de schoen past trekke hem aan.

[huisman]

@Samanthi een stukje uit het bekende boek van prof. G. Wisse. Dit boek werd over kerkmuren heen gewaardeerd vanwege zijn helder Schriftuurlijke en bevindelijke uitleg.

Evenmin ontstaat deze droefheid naar God, als een begeerte van de ziel naar de God des levens, uit onze zelfkennis. Niet de blik, die we in ons zelf leren slaan, is de oorsprong van onze begeerte tot God; veeleer omgekeerd, het inwendig zien van Gods beminnelijkheid doet ons walgen van onszelf. De blik in God leert ons de ware blik in onszelf te slaan. En de walging van onszelf heeft alleen waarde en geestelijke betekenis, als die walging ontstaat uit een ontmoeting van God, en het erkennen van Zijn heerlijkheid. Zeker wij moeten twee dingen leren kennen: God en onszelf. Maar eerst bij het licht, dat ons doet zien, wie en wat God is, zullen we een rechte kennis van ons zelf verkrijgen. De zelfkennis staat in het teken van de Godskennis.Zelfs ontstaat dit heimwee naar God ook niet uit een verlangen naar Christus. Het zien van de noodzakelijkheid van Christus, het verlangen naar de Heere Jezus,. om in Hem alles te vinden, wat wij missen, is niet de bron, waaruit ons Godsverlangen ontstaat. Het schreien naar God is geen gevolg en vrucht van ons Christusverlangen. Wel omgekeerd alweer. Immers, zolang er nog geen rechte ontmoeting met God als God heeft plaats gevonden, kan er van een zuivere begeerte naar Christus nog geen sprake zijn. Wie nog niet met God te doen heeft gekregen, weet nog niet, wat hij met Christus zal aanvangen. De ware begeerte naar Christus, naar de volle Christus, is dan ook juist, om in die weg hersteld te worden uit ons Godsgemis. In het Paradijs toch hebben we niet Christus, maar God verloren

[Arja]

Straks wel... dan zal alle knie zich buigen, maar niet van harte, maar hoe kun je berouw hebben over je zonden als je niet echt geloofd, als je niet ziet wie God is en hoe goed Hij is.

Denk eens aan de pinksterlingen. Zij werden verslagen in het hart. Maar toen waren ze nog niet gered. Gered waren ze pas toen ze het woord van de apostelen geloofden en het gaarne aannamen. En toen waren ze niet verslagen meer, maar blij, 'omdat ze aan God gelovig geworden waren', net als de stokbewaarder. Dat is toch niet zo moeilijk te begrijpen?

Dit was helemaal het werk van de Heilige Geest en de vervulling van Zacharias 12:10 "Doch over het huis Davids, en over de inwoners van Jeruzalem, zal Ik uitstorten den Geest der genade en der gebeden; en zij zullen Mij aanschouwen, Dien zij doorstoken hebben, en zij zullen over Hem rouwklagen, als met de rouwklage over een enigen zoon; en zij zullen over Hem bitterlijk kermen, gelijk men bitterlijk kermt over een eerstgeborene."

De rechte overtuiging is de sleutel die de Heilige Geest gebruikt om het hart voor verlossing te openen.

[Posthoorn]

Denk eens aan de pinksterlingen. Zij werden verslagen in het hart. Maar toen waren ze nog niet gered. Gered waren ze pas toen ze het woord van de apostelen geloofden en het gaarne aannamen. En toen waren ze niet verslagen meer, maar blij, 'omdat ze aan God gelovig geworden waren', net als de stokbewaarder. Dat is toch niet zo moeilijk te begrijpen?

Dit was helemaal het werk van de Heilige Geest en de vervulling van Zacharias 12:10 "Doch over het huis Davids, en over de inwoners van Jeruzalem, zal Ik uitstorten den Geest der genade en der gebeden; en zij zullen Mij aanschouwen, Dien zij doorstoken hebben, en zij zullen over Hem rouwklagen, als met de rouwklage over een enigen zoon; en zij zullen over Hem bitterlijk kermen, gelijk men bitterlijk kermt over een eerstgeborene."

Natuurlijk was dit het werk van de Heilige Geest. Daar twijfelt toch niemand aan? Maar er was wel sprake van een 'eerst' en een 'daarna'. Samanthi lijkt van dat 'eerst' niet te willen weten, maar stapt meteen over naar het 'daarna'.

[Arja]

Denk eens aan de pinksterlingen. Zij werden verslagen in het hart. Maar toen waren ze nog niet gered. Gered waren ze pas toen ze het woord van de apostelen geloofden en het gaarne aannamen. En toen waren ze niet verslagen meer, maar blij, 'omdat ze aan God gelovig geworden waren', net als de stokbewaarder. Dat is toch niet zo moeilijk te begrijpen?

Dit was helemaal het werk van de Heilige Geest en de vervulling van Zacharias 12:10 "Doch over het huis Davids, en over de inwoners van Jeruzalem, zal Ik uitstorten den Geest der genade en der gebeden; en zij zullen Mij aanschouwen, Dien zij doorstoken hebben, en zij zullen over Hem rouwklagen, als met de rouwklage over een enigen zoon; en zij zullen over Hem bitterlijk kermen, gelijk men bitterlijk kermt over een eerstgeborene."

Natuurlijk was dit het werk van de Heilige Geest. Daar twijfelt toch niemand aan? Maar er was wel sprake van een 'eerst' en een 'daarna'. Samanthi lijkt van dat 'eerst' niet te willen weten, maar stapt meteen over naar het 'daarna'.

O dat heb ik niet echt begrepen. Naar mijn idee schrijft ze: hoe kun je berouw hebben over je zonden als je niet echt geloofd, als je niet ziet wie God is en hoe goed Hij is.

Ik wilde dat onderstrepen. Deze Joodse mensen geloofden dat zij de Messias omgebracht hadden en rouwden voor Gods aangezicht. Ik kan niet anders zien dan dit is een daad van de Heilige Geest was, zoals Hij eerder beloofde. Alles draaide tijdens de toespraak van Petrus om het aanvaarden van het Lam van God, Jezus, als de Zoon van God en dat deden ze. Ik denk dat voordat de Geest over hen werd uitgestort zij niet geloofden. Maar zodra de Geest over hen uitgestort werd, werden zij levend en rouwden over wat zij gedaan hadden.

Ik heb het ook over een 'eerst' en een 'daarna'.

[samanthi]

Straks wel... dan zal alle knie zich buigen, maar niet van harte, maar hoe kun je berouw hebben over je zonden als je niet echt geloofd, als je niet ziet wie God is en hoe goed Hij is.

Denk eens aan de pinksterlingen. Zij werden verslagen in het hart. Maar toen waren ze nog niet gered. Gered waren ze pas toen ze het woord van de apostelen geloofden en het gaarne aannamen. En toen waren ze niet verslagen meer, maar blij, 'omdat ze aan God gelovig geworden waren', net als de stokbewaarder. Dat is toch niet zo moeilijk te begrijpen?

Ja dat klopt geloof en bekering.
Het gebeurt allemaal in één preek, het is allemaal zoals ik al zei, op hetzelfde tijdstip het echt bewenen en de diepte van de zonden zie je pas door de liefde van Christus.

[samanthi]

@Samanthi een stukje uit het bekende boek van prof. G. Wisse. Dit boek werd over kerkmuren heen gewaardeerd vanwege zijn helder Schriftuurlijke en bevindelijke uitleg.

Evenmin ontstaat deze droefheid naar God, als een begeerte van de ziel naar de God des levens, uit onze zelfkennis. Niet de blik, die we in ons zelf leren slaan, is de oorsprong van onze begeerte tot God; veeleer omgekeerd, het inwendig zien van Gods beminnelijkheid doet ons walgen van onszelf. De blik in God leert ons de ware blik in onszelf te slaan. En de walging van onszelf heeft alleen waarde en geestelijke betekenis, als die walging ontstaat uit een ontmoeting van God, en het erkennen van Zijn heerlijkheid. Zeker wij moeten twee dingen leren kennen: God en onszelf. Maar eerst bij het licht, dat ons doet zien, wie en wat God is, zullen we een rechte kennis van ons zelf verkrijgen. De zelfkennis staat in het teken van de Godskennis.Zelfs ontstaat dit heimwee naar God ook niet uit een verlangen naar Christus. Het zien van de noodzakelijkheid van Christus, het verlangen naar de Heere Jezus,. om in Hem alles te vinden, wat wij missen, is niet de bron, waaruit ons Godsverlangen ontstaat. Het schreien naar God is geen gevolg en vrucht van ons Christusverlangen. Wel omgekeerd alweer. Immers, zolang er nog geen rechte ontmoeting met God als God heeft plaats gevonden, kan er van een zuivere begeerte naar Christus nog geen sprake zijn. Wie nog niet met God te doen heeft gekregen, weet nog niet, wat hij met Christus zal aanvangen. De ware begeerte naar Christus, naar de volle Christus, is dan ook juist, om in die weg hersteld te worden uit ons Godsgemis. In het Paradijs toch hebben we niet Christus, maar God verloren

Niet mee eens.

[Posthoorn]

Straks wel... dan zal alle knie zich buigen, maar niet van harte, maar hoe kun je berouw hebben over je zonden als je niet echt geloofd, als je niet ziet wie God is en hoe goed Hij is.

Denk eens aan de pinksterlingen. Zij werden verslagen in het hart. Maar toen waren ze nog niet gered. Gered waren ze pas toen ze het woord van de apostelen geloofden en het gaarne aannamen. En toen waren ze niet verslagen meer, maar blij, 'omdat ze aan God gelovig geworden waren', net als de stokbewaarder. Dat is toch niet zo moeilijk te begrijpen?

Ja dat klopt geloof en bekering.
Het gebeurt allemaal in één preek, het is allemaal zoals ik al zei, op hetzelfde tijdstip het echt bewenen en de diepte van de zonden zie je pas door de liefde van Christus.

Het gebeurt in één preek, maar niet op één tijdstip. Eerst is er verslagenheid en vernedering, daarná het aannemen van het Woord en het geloven in Christus.

[Geytenbeekje]

Straks wel... dan zal alle knie zich buigen, maar niet van harte, maar hoe kun je berouw hebben over je zonden als je niet echt geloofd, als je niet ziet wie God is en hoe goed Hij is.

Denk eens aan de pinksterlingen. Zij werden verslagen in het hart. Maar toen waren ze nog niet gered. Gered waren ze pas toen ze het woord van de apostelen geloofden en het gaarne aannamen. En toen waren ze niet verslagen meer, maar blij, 'omdat ze aan God gelovig geworden waren', net als de stokbewaarder. Dat is toch niet zo moeilijk te begrijpen?

Ja dat klopt geloof en bekering.
Het gebeurt allemaal in één preek, het is allemaal zoals ik al zei, op hetzelfde tijdstip het echt bewenen en de diepte van de zonden zie je pas door de liefde van Christus.

Het gebeurt in één preek, maar niet op één tijdstip. Eerst is er verslagenheid en vernedering, daarná het aannemen van het Woord en het geloven in Christus.

Waarom moet er eerst ellende wezen ?
Timotheüs-bekeringen heb je niet meer tegenwoordig ?

[samanthi]

Ik heb al eerder vermeld, Zacheus belijdt zijn zonden als hij uit de boom klimt, de Samaritaanse vrouw wordt ontdekt door prikkelende vragen, maar Levi staat op en gaat.
Laten we stoppen met het voorschrijven wanneer je naar de Heere Jezus mag gaan.