Dat heeft toch niet met verwachting te maken?Ambtenaar schreef:Ik denk dat met name jouw verwachtingen niet realistisch zijn.Wim Anker schreef:"Gaat heen en wordt warm" was de boodschap.
Wat een ontstellende armoede.
Ik vond het laatste stukje van de toespraak van de paus waardevoller dan wat onze koning zei. De paus sprak over duisternis in het hart van veel mensen. "Maar het licht van Christus is groter".Maanenschijn schreef:Dat heeft toch niet met verwachting te maken?Ambtenaar schreef:Ik denk dat met name jouw verwachtingen niet realistisch zijn.Wim Anker schreef:"Gaat heen en wordt warm" was de boodschap.
Wat een ontstellende armoede.
Ook als je niks verwacht kun je de inhoud als armoedig ervaren.
Ik had ook wel meer inhoud verwacht. Ik meen mij te herinneren dat vorig jaar ook meer verwijzing was naar de religieuze betekenis van kerst.
Bron: Herald of His ComingA.W. Tozer schreef:O Christus, gezegende Hoop, hoe verlangen we naar U. De wereld om ons heen brengt ons vermoeidheid naar het vlees. We zijn vermoeid van ons vlees, de wereld en de duivel, en we verlangen om thuis te komen. Deze wereld is niet ons thuis, en we hebben heimwee om in Uw aanwezigheid te komen. Daarom, kom, Heere Jezus. Amen.
Thomas Halyburton in ‘De zondaar verheugd in Gods Heiligdom’ schreef: Christus de Gekruisigde is de kracht Gods tot rechtvaardigmaking. Dit wordt uitvoerig door onze Apostel behandeld, in de vijf eerste kapittels van zijn brief aan de Romeinen, en op andere plaatsen meer. Het is met deze zaak aldus gesteld: De strafschuldige mens wordt rekenschap gevraagd, en hij wegens zijn zonden aangeklaagd bij God; wat zal hij ter verdediging inbrengen? Wat zal hij voor zichzelf antwoorden hetwelk hem krachtdadig zal vrijspreken? O, indien het oordeel eens tegen hem is uitgesproken, zo is hij geheel verloren. De wijsheid van de mensen, zowel heidenen als christenen, hebben getracht verdedigingen uit te vinden, en tot heden toe worden nog naar nieuwe uitvluchten gezocht.En ik kracht komt het hier alles op uit, dat zij ponden schuldig zijn en penningen willen betalen.
- sommige zoeken zich te verontschuldigen door ontkennen,
- anderen door hun schuld, gelijk Adam, te verbloemen en te verkleinen.
- Sommigen door verbeteren, en doen beloften om het in ’t toekomende beter te maken.
- Andere beloven meer te doen dan geëist wordt.
- Enigen trachten hun zonden te verzoenen door hun tranen,
- Andere gebruiken daartoe boetedoeningen,
- Weer anderen nemen hun toevlucht tot het offeren van beesten,
- Anderen tot hun eigen kinderen op te offeren,
- Sommige vrezen dat dit alles nog niet voldoende is, en zouden zich wel willen wenden tot onmogelijk zaken.
- Sommigen stellen veel verdienste in liefdadige werken,
- Anderen verkiezen kloosterbeloften, afzonderingen en afstervingen (gelijk zij het verkeerd noemen - of om het gewone woord te noemen: boete doen),
- Sommigen stellen hun vertrouwen in hun eigen geloof,
- Andere in hun oprechte gehoorzaamheid, zoals zij die kunnen volbrengen.
Ik mis degene die te klein van God denkt en te klein van het offer van Christus, ze vinden hun zonden te groot.Adagio schreef:Thomas Halyburton in ‘De zondaar verheugd in Gods Heiligdom’ schreef: Christus de Gekruisigde is de kracht Gods tot rechtvaardigmaking. Dit wordt uitvoerig door onze Apostel behandeld, in de vijf eerste kapittels van zijn brief aan de Romeinen, en op andere plaatsen meer. Het is met deze zaak aldus gesteld: De strafschuldige mens wordt rekenschap gevraagd, en hij wegens zijn zonden aangeklaagd bij God; wat zal hij ter verdediging inbrengen? Wat zal hij voor zichzelf antwoorden hetwelk hem krachtdadig zal vrijspreken? O, indien het oordeel eens tegen hem is uitgesproken, zo is hij geheel verloren. De wijsheid van de mensen, zowel heidenen als christenen, hebben getracht verdedigingen uit te vinden, en tot heden toe worden nog naar nieuwe uitvluchten gezocht.En ik kracht komt het hier alles op uit, dat zij ponden schuldig zijn en penningen willen betalen.
- sommige zoeken zich te verontschuldigen door ontkennen,
- anderen door hun schuld, gelijk Adam, te verbloemen en te verkleinen.
- Sommigen door verbeteren, en doen beloften om het in ’t toekomende beter te maken.
- Andere beloven meer te doen dan geëist wordt.
- Enigen trachten hun zonden te verzoenen door hun tranen,
- Andere gebruiken daartoe boetedoeningen,
- Weer anderen nemen hun toevlucht tot het offeren van beesten,
- Anderen tot hun eigen kinderen op te offeren,
- Sommige vrezen dat dit alles nog niet voldoende is, en zouden zich wel willen wenden tot onmogelijk zaken.
- Sommigen stellen veel verdienste in liefdadige werken,
- Anderen verkiezen kloosterbeloften, afzonderingen en afstervingen (gelijk zij het verkeerd noemen - of om het gewone woord te noemen: boete doen),
- Sommigen stellen hun vertrouwen in hun eigen geloof,
- Andere in hun oprechte gehoorzaamheid, zoals zij die kunnen volbrengen.
Pak het zelf ter hand, en lees dan de toepassing vanaf bladzijde 237 (in mijn uitgave) over de tekst "En Abraham noemde den naam van die plaats: De HEERE zal het voorzien. Waarom heden ten dage gezegd wordt: Op den berg des HEEREN zal het voorzien worden." En bijvoorbeeld op bladzijde 308 "het woord tot bestiering van de zoodanigen die waarlijk oprecht zijn":samanthi schreef:Ik mis degene die te klein van God denkt en te klein van het offer van Christus, ze vinden hun zonden te groot.Thomas Halyburton in ‘De zondaar verheugd in Gods Heiligdom’ schreef: En in kracht komt het hier alles op uit, dat zij ponden schuldig zijn en penningen willen betalen.
?Adagio schreef:Pak het zelf ter hand, en lees dan de toepassing vanaf bladzijde 237 (in mijn uitgave) over de tekst "En Abraham noemde den naam van die plaats: De HEERE zal het voorzien. Waarom heden ten dage gezegd wordt: Op den berg des HEEREN zal het voorzien worden." En bijvoorbeeld op bladzijde 308 "het woord tot bestiering van de zoodanigen die waarlijk oprecht zijn":samanthi schreef:Ik mis degene die te klein van God denkt en te klein van het offer van Christus, ze vinden hun zonden te groot.Thomas Halyburton in ‘De zondaar verheugd in Gods Heiligdom’ schreef: En in kracht komt het hier alles op uit, dat zij ponden schuldig zijn en penningen willen betalen.
- Zijt met ootmoedigheid bekleedt.
- Leeft door het geloof.
- Voegt u bij de treurigen Zions.
- Draagt de kerk Gods veel op uw hart.
- Maakt veel gebruik van de bediening des Evangelies.
- Waakt en bidt, dat gij in geen verzoeking komt.
Bron: https://www.digibron.nl/search/detail/0 ... en-maanden31 december 2009 - Ds. M. van Kooten schreef:Uren, dagen, maanden...
1900 - Scherpenisse
"Met oudejaarsavond was er om acht uur een kerkdienst. In gezelschap van mijn vader woonde ik op die laatste dag van het jaar meestal die avonddienst bij. Het was zoiets heel bijzonders, zo'n grote ruimte verlicht door kaarsen."
"We waren altijd nogal vroeg en konden uit onze hoge banken aan een der zijkanten, die men bochten noemde, de binnenkomende schare goed zien. (?) De vele brandende kaarsen in de grote geelkoperen kronen, die aan de lange enigszins gedraaide staven vanuit het dak boven de hoofden der mensen hingen, benevens de vredige stilte, schepten een sfeer van deemoed en rust. Zo nu en dan werd deze verstoord door het verzetten van een stoof, het sluiten van een kerkbankdeurtje door een laatkomer of door het hoesten van iemand die verkouden was. Plotseling werd het dan heel stil; zelfs geen geruis was er meer te horen: de dominee werd naar de kansel geleid.
Na het gebed klonk dan het: "Uren dagen maanden, jaren, vliegen als een schaduw heen." Het was een belevenis, die haar indrukken bij mij heeft achtergelaten en die met oudejaarsavond onbewust uit mijn herinnering te voorschijn treden. In die tijd had men nog geen orgel in de kerk."
Gezangen
Dit is geen herinnering uit het leven van ds. J. T. Doornenbal, zoals er zo veel aan het papier zijn toevertrouwd, maar het relaas van Kees Jobse. Het is een van de vele herinneringen aan zijn geboortedorp Scherpenisse rond 1900. Waar op het eiland Tholen de ene na de andere gemeente de gezangen afschafte (Poortvliet in 1890, Sint Annaland en Oud-Vossemeer rond 1900, Sint Maartensdijk in 1904, Tholen rond 1910 en Stavenisse in 1937), bleef dit in Scherpenisse het langst gehandhaafd.
In het door W. Banning in het midden van de vorige eeuw samengestelde "Handboek pastorale sociologie" schreef ds. R. C. van Putten uit Oud-Vossemeer over het eiland Tholen dat alle gemeenten tot de Gereformeerde Bond behoorden, behalve Scherpenisse. Tot het einde van de jaren vijftig klonk daar op 31 december "Uren, dagen, maanden, jaren" door het ruim van de oude kerk, inmiddels begeleid door orgelspel.
Het lied is geschreven door de Zwolse burgemeester Rhijnvis Feith en kwam terecht in de vervolgbundel van de Evangelische Gezangen. Het ontbrak in het gezangboek van 1806, omdat het toen nog niet de gewoonte was om op oudejaarsavond kerk te houden. De Dordtse kerkorde noemt in artikel 67 behalve zondag, Kerst, Pasen, hemelvaart en Pinksteren ook de dag van de besnijdenis van Christus (1 januari) als dag om als gemeente samen te komen rondom het Woord. Het was de bedoeling dat dan het geven van de naam Jezus de prediking zou beheersen.
Sinds 1817 is het een kerkordelijke bepaling om op oudjaar kerk te houden. Dat diende tevens een avonddienst te zijn. Om ook op die avond passende liederen te zingen, kwam "Uren, dagen, maanden, jaren" in de vervolgbundel van 1869 terecht. Vanaf die tijd klonk het her en der in den lande:
Uren, dagen, maanden, jaren,
Vliegen als een schaduw heen.
Ach, wij vinden waar wij staren
Niets bestendigs hier beneÛn!
Op den weg die wij betreden
Staat geen voetstap die beklijft.
Al het heden wordt verleden
Schoon ''t ons toegerekend blijft.
"Uren, dagen maanden jaren" is een van de liederen geweest waartegen bezwaren zijn aangetekend. Ds. Jac. van Dijk grapte eens bij een oudejaarsdienst in de Grote Kerk van IJsselstein dat men ook wel zong: "Uren, dagen, maanden, jaren, vliegen als een schaap door ''t veen". Het was immers maar een gezang. Een gezang met een dwaling nota bene?
Jaren geleden kwam ds. J. van der Haar bij ons op bezoek. Een van onze jongens speelde zijn orgelles uit Folk Dean die bestond uit "Uren, dagen, maanden, jaren". Ds. Van der Haar zong het lied mee tot de woorden: "schoon ''t ons toegerekend blijft." "Dat kan ik, dat mag ik en dat hoef ik niet te zingen", zei hij. Hij wist dat voor Hem betaald was op Golgotha.
Toen de Gereformeerde Kerken in 1905 besloten dat er voor de jongeren naast het psalmboek toch ook een liedbundel moest zijn om op de verenigingsavonden te zingen, kreeg "Uren, dagen, maanden, jaren" daar ook een plaats in. In het woord vooraf van die liedbundel werd over de laatste regels van het lied geschreven: "Wij gelooven echter in de vergeeving der zonden van ''t verleden zoowel als het heden om Christus'' wil. Deze onbijbelsche regel werd derhalve veranderd in: "Waarvan slechts de heugnis blijft.""
Ds. Mieras
Het was uitgerekend dit gezang dat ooit het hart trof van Marinus Abraham Mieras. Het was op oudejaarsavond in een herberg te Axel. Opeens schalde door de radio: "Uren, dagen, maanden, jaren, vliegen als een schaduw heen". Dit greep hem zo aan dat hij de herberg verliet. De ernst van die woorden lieten hem niet los. Het was het begin van een radicale ommekeer in zijn leven.
Al lag het begin van zijn bekering in het horen van een gezang, het is vrijwel zeker dat ds. Mieras "Uren, dagen, maanden, jaren" nooit heeft opgegeven tijdens een kerkdienst. Hij behoorde meer tot degenen die zouden zeggen: "We hebben aan 150 psalmen genoeg". En als het ging om de omstreden regel "Schoon ''t ons toegerekend blijft", mocht hij weten wat iemand dichtte ter gelegenheid van zijn 56e verjaardag:
Toen ontving gij van de Vader
De vrijspraak duidelijk in uw ziel.
Toen de schuld van u, o leraar,
Op dat Lamme Gods verviel.
Schatgraven Nieuwsbrief GG Terneuzen schreef:CHRISTUS IN DE ARMEN VAN SIMEON
Zo nam hij Hetzelve in zijn armen, en loofde God, en zeide: Nu laat Gij, Heere! Uw dienstknecht gaan in vrede naar Uw woord; Want mijn ogen hebben Uw zaligheid gezien (Lukas 2:28-30).
Wij mogen in deze woorden het grote voorrecht van Simeon zien: Hij nam het Kindeke Jezus in zijn armen. Dat betekent in zijn lichamelijke armen. Maar tegelijk omhelsde hij Hem ook in zijn geloofsarmen door Hem op te nemen als de Zaligheid Gods, want anders zou hij God nooit hebben kunnen loven om de beloofde Messias voor zichzelf, en als een Licht om de heidenen te verlichten en als de heerlijkheid van Zijn volk Israël (vers 32).
Ik twijfel niet of velen hebben Christus, toen Hij een Kindeke was, in de armen gehad, terwijl Hij in hun hart nooit een plaats gekregen heeft, maar Simeon ontving Hem in de armen van zijn lichaam en zijn ziel tegelijk. Sommigen mogen gereed staan om te denken: O, wat was Simeon gelukkig toen hij de grote Messias, de Immanuël, God en mens, in zijn lichamelijke armen had! ’t Is waar: dit was zeker een voorrecht, maar zijn grootste voorrecht was dat hij Hem omhelsde in de armen des geloofs. En hoewel Zijn lichaam nu buiten ons bereik is, is er toch toegang tot Hem door de omhelzing door het geloof. Dit is het ook wat elke gelovige in meerdere of mindere mate ervaart.
Simeon had een belofte van de Heere, dat hij de dood niet zien zou, voor hij de Christus des Heeren zou zien. Hiervan geeft onze tekst de vervulling aan. O, mijn vrienden, waag het maar op de beloften die in Gods woord staan en beschouw die als de beste zekerheid die u hebben kunt, want Die het beloofd heeft, is getrouw (Hebr. 10:23). Zijn eenvoudig spreken is net zo zeker als de vervulling. Hij heeft nooit een woord gebroken, ja, het is voor Hem onmogelijk dat Hij liegen zou. Simeon had alleen een belofte, dat hij de Heere zou zien, maar wij zien dat hij meer ontvangt dan zomaar een gezicht op Hem, want hij ontvangt Hem tegelijk in zijn armen en in zijn hart. Leer hier ook uit dat een waar gelovige Christus zo liefheeft, dat hij Hem wel in zijn hart zou willen leggen. Simeon neemt Christus hier in zijn armen en legt Hem zo dicht aan zijn hart als hij kon. Dat zegt ook de bruid (Hooglied 1:13): Mijn Liefste is mij een bundeltje mirre, dat tussen mijn borsten vernacht. O, die wederzijdse liefkozingen die er zijn tussen Christus en de gelovigen. Hij draagt hen als lammetjes in Zijn schoot en zij dragen Hem als het Lam Gods in hun schoot (Jes. 40:11).
Het gelovig omhelzen van Christus vervult de mond met lof. Simeon nam Christus in zijn armen en loofde God. Het waren de armen des geloofs, die Christus omhelsden, die hem met lof en dankzegging vervulden, terwijl hij Hem opnam als de Christus des Heeren.
Auteur: Ebenezer Erskine (1680-1754)
Titel: Christus in de armen van een gelovige, pg. 6-9
Uitg.: De Roo
ISBN: 978-90-8718-041-6
Veel dank! Zondag werd er een preek gelezen over deze tekst. Gods weg is in het heiligdom. Echter, de staat en stand van Simeon werd uitgebreid ontleed en verklaard. Ik vond het moeilijk om te beluisteren. Wat is dit stuk dan helder.J.C. Philpot schreef:Schatgraven Nieuwsbrief GG Terneuzen schreef:CHRISTUS IN DE ARMEN VAN SIMEON
[Auteur: Ebenezer Erskine (1680-1754)
Titel: Christus in de armen van een gelovige, pg. 6-9
Uitg.: De Roo
ISBN: 978-90-8718-041-6
Is het dan niet het idee om dit aan een ouderling voor te leggen die de standenpreek heeft voorgelezen ?Ad Anker schreef:Veel dank! Zondag werd er een preek gelezen over deze tekst. Gods weg is in het heiligdom. Echter, de staat en stand van Simeon werd uitgebreid ontleed en verklaard. Ik vond het moeilijk om te beluisteren. Wat is dit stuk dan helder.J.C. Philpot schreef:Schatgraven Nieuwsbrief GG Terneuzen schreef:CHRISTUS IN DE ARMEN VAN SIMEON
[Auteur: Ebenezer Erskine (1680-1754)
Titel: Christus in de armen van een gelovige, pg. 6-9
Uitg.: De Roo
ISBN: 978-90-8718-041-6
