Zonden in de gemeente/ in je gezin

[DDD]

Je bedoelt dat je bij een fotosessie geen foto zou maken van een samenwonende partner van één van de kinderen. Ik ben wel heel benieuwd of er families zijn die daarvoor kiezen.

In onze familie zou dat niet gebeuren, het zou zelfs geen punt van gesprek zijn.

Los daarvan verwacht ik dat iemand in zulke gevallen op zoek gaat naar vervangende ouders en familie. Dat zou ik althans zelf doen.

[Valcke]

Ja. Maar dat je de relatie niet aanvaardt, hoeft geen sociaal probleem te zijn. Ik neem aan dat kinderen daar ook geen punt van maken. Dat is toch iets anders dan iemand die altijd samen op bezoek gaat bij anderen verplichten om zijn vriend thuis te laten? Dan beperk je iemand in zijn gewone omgangsvormen, want het is algemeen gebruikelijk dat mensen hun partner mogen meenemen naar sociale activiteiten, uitgezonderd bedrijfsfeestjes, vrouwenmiddagen en vrijgezellenfeesten etc.

Dan zou je dus uitkomen op de constructie die Valcke al opperde: wel gewone bezoekjes, maar niet op familiefeestjes/gezinsuitjes - foto's.
Maar er kunnen mogelijkheden (moeilijkheden) zijn dat zo'n constructie niet haalbaar is.

Ik denk aan een vorm van autisme waar zo'n constructie misschien niet uit te leggen is. Of dat je zelf binnen je huwelijk hier niet hetzelfde over denkt. Er spelen altijd meer factoren mee die beslissingen kunnen beïnvloeden

Allereerst: het was allemaal al eerder besproken hier. Ik bewonder echter het geduld en de duidelijke uitleg van Helma.

De reden waarom ik dit onderscheid maakte (als keuze die ik vermoedelijk persoonlijk zou maken), is dat ik de relatie niet erken. Dat heeft ook de consequentie dat ik de vriend van mijn zoon of de vriendin van mijn dochter niet beschouw als hun 'partner'. En wanneer ik voor mijn eigen verjaardag of bv. 25-jarige of 40-jarige bruiloft naast mijn kinderen alleen hun partners uitnodig, en geen andere vrienden, dan is het toch niet vreemd dat ik ook de vriend van mijn zoon of de vriendin van mijn dochter niet uitnodig?

Nogmaals, dat is een persoonlijke keuze. Maar wat ik niet begrijp is dat dit door sommigen zo 'bijzonder' gevonden wordt. M.i. komt dat doordat een homofiele relatie feitelijk reeds als 'normaal' beschouwd wordt. Dan wordt ook niet begrepen dat anderen principieel andere keuzes maken.

Nogmaals: ik laat ieder daarin vrij, bv. in de voorbeelden die Helma noemt. Maar ik verwonder mij er wel over dat mijn persoonlijke keuze aanleiding is voor zoveel 'tegenstand'.

[Geytenbeekje]

Ik vraag me echt wel af waarom hier mensen zijn die moeite hebben om ook die mensen uit te nodigen/ of met hen te praten ?
Ik ben ook wel eens naar een feestje geweest van iemand die veel vrienden had die homo zijn.
Was erg gezellig

[Valcke]

Ik vraag me echt wel af waarom hier mensen zijn die moeite hebben om ook die mensen uit te nodigen/ of met hen te praten ?

Hiermee heb ik geen moeite.

[helma]

Je bedoelt dat je bij een fotosessie geen foto zou maken van een samenwonende partner van één van de kinderen. Ik ben wel heel benieuwd of er families zijn die daarvoor kiezen.

In onze familie zou dat niet gebeuren, het zou zelfs geen punt van gesprek zijn.

Los daarvan verwacht ik dat iemand in zulke gevallen op zoek gaat naar vervangende ouders en familie. Dat zou ik althans zelf doen.

Ook als je zou weten dat het voor je ouders de meest moeilijke beslissing is die ze zelf ook hartverscheurend vinden maar dat dit toch de weg is waarvan zij denken dat God het van hen vraagt?
Je zou liever zien dat dan de drempel ligt bij helemaal geen contact?

[helma]

Ik bedoel dat je mensen die je niet kan beschouwen als schoonkind uiteraard ook niet op je gezinsfoto zet.

[Ambtenaar]

Ik bedoel dat je mensen die je niet kan beschouwen als schoonkind uiteraard ook niet op je gezinsfoto zet.

Als ik dan kind zou zijn, zou ik dan ook niet op de foto willen.

[Valcke]

Ik bedoel dat je mensen die je niet kan beschouwen als schoonkind uiteraard ook niet op je gezinsfoto zet.

Als ik dan kind zou zijn, zou ik dan ook niet op de foto willen.

Doet dat ter zake?

[parsifal]

Ja. Maar dat je de relatie niet aanvaardt, hoeft geen sociaal probleem te zijn. Ik neem aan dat kinderen daar ook geen punt van maken. Dat is toch iets anders dan iemand die altijd samen op bezoek gaat bij anderen verplichten om zijn vriend thuis te laten? Dan beperk je iemand in zijn gewone omgangsvormen, want het is algemeen gebruikelijk dat mensen hun partner mogen meenemen naar sociale activiteiten, uitgezonderd bedrijfsfeestjes, vrouwenmiddagen en vrijgezellenfeesten etc.

Dan zou je dus uitkomen op de constructie die Valcke al opperde: wel gewone bezoekjes, maar niet op familiefeestjes/gezinsuitjes - foto's.
Maar er kunnen mogelijkheden (moeilijkheden) zijn dat zo'n constructie niet haalbaar is.

Ik denk aan een vorm van autisme waar zo'n constructie misschien niet uit te leggen is. Of dat je zelf binnen je huwelijk hier niet hetzelfde over denkt. Er spelen altijd meer factoren mee die beslissingen kunnen beïnvloeden

Allereerst: het was allemaal al eerder besproken hier. Ik bewonder echter het geduld en de duidelijke uitleg van Helma.

De reden waarom ik dit onderscheid maakte (als keuze die ik vermoedelijk persoonlijk zou maken), is dat ik de relatie niet erken. Dat heeft ook de consequentie dat ik de vriend van mijn zoon of de vriendin van mijn dochter niet beschouw als hun 'partner'. En wanneer ik voor mijn eigen verjaardag of bv. 25-jarige of 40-jarige bruiloft naast mijn kinderen alleen hun partners uitnodig, en geen andere vrienden, dan is het toch niet vreemd dat ik ook de vriend van mijn zoon of de vriendin van mijn dochter niet uitnodig?

Nogmaals, dat is een persoonlijke keuze. Maar wat ik niet begrijp is dat dit door sommigen zo 'bijzonder' gevonden wordt. M.i. komt dat doordat een homofiele relatie feitelijk reeds als 'normaal' beschouwd wordt. Dan wordt ook niet begrepen dat anderen principieel andere keuzes maken.

Nogmaals: ik laat ieder daarin vrij, bv. in de voorbeelden die Helma noemt. Maar ik verwonder mij er wel over dat mijn persoonlijke keuze aanleiding is voor zoveel 'tegenstand'.

Ik begrijp je punt, en ik denk dat ik er deels achter sta. Maar hoe kijk je dan naar de gescheiden en hertrouwde zoon of dochter als je weet dat zij de oorzaak van de scheiding zijn? Of spreek je bijvoorbeeld bij mevrouw Macron of Trump over first ladies?

[Ambtenaar]

Nou en...?

Dan heb je dus een breuk in je gezin.

Een van mijn nichtjes, wier opa een gewaardeerde predikant is binnen reformatorisch Nederland, is gewoon met haar vriendin welkom bij haar grootouders. En zo hoort het ook.

[eilander]

Nou en...?

Dan heb je dus een breuk in je gezin.

Een van mijn nichtjes, wier opa een gewaardeerde predikant is binnen reformatorisch Nederland, is gewoon met haar vriendin welkom bij haar grootouders. En zo hoort het ook.

Heb je wel respect voor mensen die met pijn in hun hart een andere keuze maken hierin? Het zinnetje 'en zo hoort het ook' laat niet direct ruimte voor de mening van een ander.

[Ambtenaar]

De reden waarom ik dit onderscheid maakte (als keuze die ik vermoedelijk persoonlijk zou maken), is dat ik de relatie niet erken. Dat heeft ook de consequentie dat ik de vriend van mijn zoon of de vriendin van mijn dochter niet beschouw als hun 'partner'. En wanneer ik voor mijn eigen verjaardag of bv. 25-jarige of 40-jarige bruiloft naast mijn kinderen alleen hun partners uitnodig, en geen andere vrienden, dan is het toch niet vreemd dat ik ook de vriend van mijn zoon of de vriendin van mijn dochter niet uitnodig?

De facto is de relatie er, dus vind ik het uitermate vreemd dat je die niet zou erkennen. Wie houdt dan wie voor de gek? Ik kan me voorstellen dat een kind dan zegt dat het de uitnodiging aan zich voorbij laat gaan.

[eilander]

En, @Ambtenaar, nog even over de 'breuk in je gezin' waar je het over hebt.
Wiens schuld is dat?
Als je als (groot)ouders hebt gezegd 'Maar aangaande mij en mijn huis, wij zullen de Heere dienen' en je kind maakt een andere keuze, en wil daar openlijk aan vasthouden, wie zorgt dan eigenlijk voor die breuk?
Er is dan maar één weg: bekering!
Dit staat los van de vraag of je je kind met partner thuis ontvangt, in alle gevallen doet zo'n breuk pijn.

[Valcke]

Ja. Maar dat je de relatie niet aanvaardt, hoeft geen sociaal probleem te zijn. Ik neem aan dat kinderen daar ook geen punt van maken. Dat is toch iets anders dan iemand die altijd samen op bezoek gaat bij anderen verplichten om zijn vriend thuis te laten? Dan beperk je iemand in zijn gewone omgangsvormen, want het is algemeen gebruikelijk dat mensen hun partner mogen meenemen naar sociale activiteiten, uitgezonderd bedrijfsfeestjes, vrouwenmiddagen en vrijgezellenfeesten etc.

Dan zou je dus uitkomen op de constructie die Valcke al opperde: wel gewone bezoekjes, maar niet op familiefeestjes/gezinsuitjes - foto's.
Maar er kunnen mogelijkheden (moeilijkheden) zijn dat zo'n constructie niet haalbaar is.

Ik denk aan een vorm van autisme waar zo'n constructie misschien niet uit te leggen is. Of dat je zelf binnen je huwelijk hier niet hetzelfde over denkt. Er spelen altijd meer factoren mee die beslissingen kunnen beïnvloeden

Allereerst: het was allemaal al eerder besproken hier. Ik bewonder echter het geduld en de duidelijke uitleg van Helma.

De reden waarom ik dit onderscheid maakte (als keuze die ik vermoedelijk persoonlijk zou maken), is dat ik de relatie niet erken. Dat heeft ook de consequentie dat ik de vriend van mijn zoon of de vriendin van mijn dochter niet beschouw als hun 'partner'. En wanneer ik voor mijn eigen verjaardag of bv. 25-jarige of 40-jarige bruiloft naast mijn kinderen alleen hun partners uitnodig, en geen andere vrienden, dan is het toch niet vreemd dat ik ook de vriend van mijn zoon of de vriendin van mijn dochter niet uitnodig?

Nogmaals, dat is een persoonlijke keuze. Maar wat ik niet begrijp is dat dit door sommigen zo 'bijzonder' gevonden wordt. M.i. komt dat doordat een homofiele relatie feitelijk reeds als 'normaal' beschouwd wordt. Dan wordt ook niet begrepen dat anderen principieel andere keuzes maken.

Nogmaals: ik laat ieder daarin vrij, bv. in de voorbeelden die Helma noemt. Maar ik verwonder mij er wel over dat mijn persoonlijke keuze aanleiding is voor zoveel 'tegenstand'.

Ik begrijp je punt, en ik denk dat ik er deels achter sta. Maar hoe kijk je dan naar de gescheiden en hertrouwde zoon of dochter als je weet dat zij de oorzaak van de scheiding zijn? Of spreek je bijvoorbeeld bij mevrouw Macron of Trump over first ladies?

Bij kinderen of broers/zussen die hertrouwd zijn waarbij dat niet had gemogen, heb ik voor een belangrijk deel dezelfde moeite. Ik ken ook een situatie dat de ouders en broers en zussen het tweede huwelijk van hun gescheiden zoon en broer niet hebben bijgewoond (geen van allen bij mijn weten). Dat vond ik in die situatie ook heel begrijpelijk. Terwijl de verdere persoonlijke relatie toch (heel) goed bleef.

Maar ik erken dat het niet altijd vol te houden is. Op de duur kan de situatie ontstaan dat je het neemt zoals het is, zonder het goed te keuren. Dat heb ik ook al in mijn eerste post in dit topic geschreven.

[Ambtenaar]

Heb je wel respect voor mensen die met pijn in hun hart een andere keuze maken hierin? Het zinnetje 'en zo hoort het ook' laat niet direct ruimte voor de mening van een ander.

Ik kan daar weinig begrip voor opbrengen. Met name omdat er onderscheid wordt gemaakt in zonden, wat tot gevolg kan hebben dat persoonlijke relaties langdurig ontwricht raken.