Ad Anker schreef:TSD schreef:Lilian1975 schreef:
Een of de enige reden waarom men wedergeboorte voor geloof plaatst is dat men niet gelooft dat doden geroepen kunnen worden. Ik denk dat je dan te klein van God denkt. En ik kom die veronderstelling in de Schrift niet tegen. Wel andersom. Doden die tot leven worden gewekt. JEZUS Die tegen doden zegt; Sta op!.
Misschien moet je jezelf eerst eens meer verdiepen in wat er geleerd wordt, voordat je allerlei stellige uitspraken doet hierover.
Dit is gewoon compleet onjuist. De door jou genoemde reden is niet een reden, laat staan de enige.
Daarbij wordt wedergeboorte en geloof helemaal niet gescheiden. Wel wordt er onderscheid gemaakt tussen geloof en geloven. Tussen de gave en de oefeningen van het geloof.
Eigenlijk is zo'n citaat van ds. Moerkerken gericht aan bijv. Lilian. Ik word van zulke uitspraken ook verdrietig. Alsof er een kerkgemeenschap is dat leert dat God levendgemaakten roept. Hoe vreselijk om dat de ander te verwijten.
Of een kerkgenootschap dat leert, zeg ik niet. Wel dat dit woorden zijn die ook op dit forum ooit tegen mij gezegd is.
Wanneer je zegt wedergeboren te kunnen zijn zonder Christus te kennen (citaat ds van As Anker) kan je de woorden
Ik ben het Leven, de Waarheid.
(Dat zijn Zijn woorden), wel uit de Bijbel schrappen. Want het feit dat er zondekennis is, geestelijk leven, men bep. gevoelens kent zou misschien een teken zijn van wedergeboorte. Maar weten doe je het nooit.
Niet de gevoelens van berouw, of ons denken dat God met ons bezig is, geven ons het Leven.
Niemand kan het koninkrijk van God ingaan, tenzij hij wederomgeboren wordt. Tegen wie werd dit gezegd? Nicodemus. Een vrome jood. Die wist van zonde en noodzaak verzoening. Die dagelijks offerde, een gelovige Jood die heel goed wist waar de offers heenwezen. die stilletjes tot Jezus ging. Zei Jezus, je bent al wedergeboren nu moet het nog tot kennis van Mij komen?
Achteraf dan zal een wedergeboren gelovige zeggen. Ja toen en toen was God al met mij bezig.
Maar
Wanneer tegen de intens luie aartsvijanden van God. En dat zijn zondaren buiten Christus...
Wanneer tegen hen gezegd wordt je kunt wedergeboren zijn zonder Christus te kennen, zijn ze daar tevreden mee. Dan zijn we tevreden met wat gevoelens. Maar men zal niet niet bidden, zoeken, kloppen. (En zo leefde het voortijds ook bij mij hoor..)
Want je bent misschien wel wedergeboren. Zeker weten doe je het niet. Maar waar in de Schrift vind je zulke taal?
En wbt het stuk van ds Moerkerken. Geen een Bijbels citaat. Verdachtmakingen dat wel.
In een pastoraal gesprek kan je op een andere manier spreken dan in een preek.
Ik vraag mij ook best vaak af. Welk beeld hebben we van God? En God die je gewoonlijk je zonden en ellende laat zien en de doodstaat waar we in leven om dan misschien ooit jaren later tot de vreugde van vergeving van zonden te komen? Die je jarenlang laat tobben? Waar in het NT wordt er zo over geloof gesproken?