Jongere goed punt wat je aan de orde stelt. Het kerkelijk gezag is inderdaad wat tanende en "de kerkmens" is wat mondiger.Jongere schreef:Al een tijdje loop ik over dit onderwerp na te denken, naar aanleiding van een aantal recente discussies. Toch aarzelde ik telkens bij het betreffende onderwerp om het aan de orde te stellen, omdat de discussie zich dan direct op dat specifieke geval zou richten. Het gaat mij eigenlijk vooral om de achterliggende vraag, even los van concrete casuïstiek.
De vraag betreft het gezag van (meerdere) kerkelijke vergaderingen. Ik krijg het idee dat dit gezag niet langer uitgangspunt is, maar 'verdiend' moet worden. En vaak zelfs omgekeerd: de besluiten van een meerdere vergadering zijn dan eigenlijk bij voorbaat al verdacht, want er zullen wel allerlei redenen achter zitten die wij niet kennen maar wel vermoeden. Een wantrouwen dat misschien te vergelijken is met de steeds breder levende complotideeën richting onze eigen overheden.
Een paar concrete recente voorbeelden waarbij ik me deze vraag gesteld heb:
- de zaak Ridderkerk (GG).
- de zaak Kruiningen (GG).
- de zaak Opheusden (GGiN).
- de kwestie rond de synodale besluiten, zoals vandaag in een ander topic ter sprake gekomen (CGK).
Totaal verschillende gevallen, waarbij ik in dit topic niet op deze zaken inhoudelijk wil ingaan. Daar zijn voldoende andere plaatsen voor. Evenmin wil ik een pleidooi voeren alsof meerdere vergaderingen onfeilbaar zouden zijn. Dat is niet het geval en er kan m.i. ook open over de besluitvorming gesproken worden. (Wat overigens iets anders is dan als niet-betrokkene op een forum allerlei persoonlijke details breed willen uitmeten.)
Waar het mij hier wél om gaat, is dat in alle genoemde voorbeelden de besluiten en uitspraken van een meerdere vergadering in zichzelf eigenlijk vrij weinig gezag meer lijken te hebben. Soms, zoals ik al schreef, bij voorbaat verdacht worden gehouden. Een uitspraak wordt voor kennisgeving aangenomen, maar vervolgens wordt er verder gediscussieerd en wordt de meerdere vergadering vrijwel automatisch "partij" in de discussie, waarmee we het grif eens of oneens kunnen zijn. Zo zijn zulke vergaderingen en de uitspraken daarvan uiteraard niet bedoeld, maar die zijn bedoeld om in zichzelf zeggingskracht en gezag te dragen.
Consequentie hiervan is dat uitspraken van meerdere vergaderingen krachteloos worden, en dat er eigenlijk maar een paar opties overblijven: óf je blijft omdat je het ermee eens bent, óf je vertrekt omdat je het er niet mee eens bent. Óf je blijft en negeert de uitspraken / handelt er direct in strijd mee.
Mijn vragen voor dit topic:
- herkennen anderen deze 'ontwikkeling' dat besluiten/uitspraken van kerkelijke vergaderingen niet meer als gezaghebbend worden erkend?
- wat kunnen hier oorzaken van zijn?
- in hoeverre is dit problematisch?
Deze discussie lijkt mij het meest waardevol als het lukt om de recente voorbeelden alleen ter illustratie aan te voeren, zonder de inhoudelijke discussie daarvan hier voort te zetten.
1. Ja ik herken het.
2. 1 van de oorzaken is zeker het mondiger worden van "de kerkmens" en het "krijg ik geen gelijk, dan ga ik toch"... dat zie je veelvuldig voorkomen. Een zorgelijke ontwikkeling. Een andere oorzaak is zeker ook wat Luther noemt, ook in kerken wordt kerkpolitiek bedreven. Het "gevoel" (of: ervaring) dat predikanten en ambtsdragers elkaar praktisch altijd de hand boven het hoofd lijken te houden of milder uitgedrukt: ze willen elkaar niet afvallen en het lijkt er vaak op wat onlangs in een landelijk kerkblad stond: predikanten lijken het kerkrecht soms meer in hun buik te hebben dan in hun hoofd.
Dat meer en meer de burgerlijke rechter nodig is om het kerkelijk recht te "vermanen" is een kwalijke zaak.
3. In zoverre problematisch dat wat mij betreft de kerkmens meer vertrouwen moet hebben in de kerkelijke vergadering maar dat kan alleen teruggewonnen worden als de kerkelijke vergadering écht onafhankelijke objectieve beslissingen neemt.