Verzekeren, wel of niet verantwoord?

[Wandelende]

Ik zit vol verbazing te lezen hoe zo'n open en oprechte discussie, waarbij beide kanten eens een keer niet fel tegenover elkaar staan, kan ontsporen in harde woorden en stevige stellingnames.

[windorgel]

Het raakt mij heel erg hoe er hier gesproken wordt over onverzekerden. Hoewel ik zelf verzekerd ben, kan ik jaloers worden op het Godsvertrouwen dat de onverzekerden die ik ken of gekend heb mogen en mochten hebben.
Hoe zij in afhankelijkheid de trouwe zorg van hun goede Heere God mochten ervaren, ook wanneer zij zelf geen uitkomst zagen. En dat ze zich daarom niet kónden verzekeren omdat zij dat zelf ervaarden als een verloochening van hun Heere.


Verstuurd vanaf mijn SM-A510F met Tapatalk

[Orchidee]

Het raakt mij heel erg hoe er hier gesproken wordt over onverzekerden. Hoewel ik zelf verzekerd ben, kan ik jaloers worden op het Godsvertrouwen dat de onverzekerden die ik ken of gekend heb mogen en mochten hebben.
Hoe zij in afhankelijkheid de trouwe zorg van hun goede Heere God mochten ervaren, ook wanneer zij zelf geen uitkomst zagen. En dat ze zich daarom niet kónden verzekeren omdat zij dat zelf ervaarden als een verloochening van hun Heere.


Verstuurd vanaf mijn SM-A510F met Tapatalk

Hoe apart, dat bedoel ik nou
Of ik niet afhankelijk ben van alleen de Heere Jezus Christus.
En hij heeft mij ook doorgeholpen in tijden waarin ik er zelf geen zicht meer op had!
Heeft echt niets met een zorgverzekering te maken hoor!

[Ambtenaar]

Het raakt mij heel erg hoe er hier gesproken wordt over onverzekerden. Hoewel ik zelf verzekerd ben, kan ik jaloers worden op het Godsvertrouwen dat de onverzekerden die ik ken of gekend heb mogen en mochten hebben.
Hoe zij in afhankelijkheid de trouwe zorg van hun goede Heere God mochten ervaren, ook wanneer zij zelf geen uitkomst zagen. En dat ze zich daarom niet kónden verzekeren omdat zij dat zelf ervaarden als een verloochening van hun Heere.


Verstuurd vanaf mijn SM-A510F met Tapatalk

Met dergelijke uitspraken diskwalificeer je mensen die verzekerd zijn.

Ik vind niet verzekeren zeer onverstandig, omdat je dan financiële risico's neemt die je niet zelf kunt dragen.

[Wandelende]

(...) omdat je dan financiële risico's neemt die je niet zelf kunt dragen.

Dat geldt niet voor iedereen. Wel vaak.

[merel]

Ik denk voor iedereen, ik denk namelijk dat je de bij ziekte of ongeval de kosten niet kan voorzien.

@ toonzetting
ik verbaas mij, net zoals Wandelende, ook enorm over de toonzetting en de nijd in dit topic. Iemands keuze hoef je niet te delen, maar fatsoenlijk met elkaar omgaan is toch niet teveel gevraagd?

[merel]

Zijn hier voorbeelden van? Het zou me verbazen als dit waar is, dit raakt namelijk het principe van het Waarborgfonds: dat is er juist om te voorkomen dat de tegenpartij de dupe wordt.

Als de aansprakelijke partij de schade niet kan vergoeden, zal de schade wel vergoed worden door het Waarborfonds. Dus in dat kader is het slechtoffer niet de dupe. Het waarborgfonds is echter een stichting die gefinancierd wordt door de overige verzekeraars ( dus indirect door de verzekerden die wel maandelijks afdragen) en een deel door de staat. Aangezien de schade, indien sprake is van ernstig letsel, behoorlijk kan oplopen, zal de aansprakelijke partij dit vaak niet kunnen opbrengen.
Wie betaalt de schade dan? De overige verzekerden.

Oké, dat is al iets duidelijker. In elk geval is dus niet het slachtoffer de dupe.
Ik begrijp niet helemaal welk probleem je hiermee als verzekerde kunt hebben. Schade wordt altijd door overige verzekerden betaald, met als enige verschil dan het (relatief gezien uiterst geringe) premiebedrag dat je mist van de onverzekerde in dit geval. Dus dat anderen opdraaien voor een schade, kan door een verzekerde moeilijk als probleem worden gezien, denk ik.
En - belangrijker - daar staat tegenover dat de claim op de onverzekerde niet zal vervallen (en terecht). En dat natuurlijk heel veel schades die door het Waarborgfonds worden verhaald, wél worden betaald.

Ik denk ook dat het probleem van het niet betalen van de schade grotendeels bij de onverzekerden ligt die er gewoon geen zin in hebben en niet bij de gemoedsbezwaarden. Wel denk ik dat een gemoedsbezwaarde de schade die veroorzaakt wordt bij bv een ongeval niet kan voorzien. Het is namelijk niet alleen de schade aan het slachtoffer, wat in de tienduizenden kan lopen, maar ook daaruit volgend de regresschade van het UWV en de ziektekosten van het slachtoffer. Die kosten zijn gewoon niet te overzien. De kans is zeer reëel dat je die schade gewoon kan voldoen , ook al vervalt de claim ( fictief) niet. En dan wordt alsnog het risico, hoe gering dit ook is, op de overige verzekerden verhaald.

[helma]

Ik denk voor iedereen, ik denk namelijk dat je de bij ziekte of ongeval de kosten niet kan voorzien.

Ja dat realiseren de onverzekerden zich echt wel.
Maar de Heere zegt: Mij is het zilver en het goud en het vee op duizend bergen.
Het maakt voor de Heere niet uit of Hij voorziet in €10 of €10.000 of meer nullen erachter.

Ik ken wel een gezin waar een ongeval plaatsvond met weken ziekenhuis. De mensen namen geen geld van de verzekering van de (schuldige)tegenpartij omdat ze niet wilden profiteren van iets waar ze zelf uit principe niet aan mee konden doen. (Dat hoor ik nou trouwens nooit meer....)
Het geld kwam er; en niet van de diaconie.
Later kreeg in datzelfde gezin een van de kinderen kanker. Ook toen bleef God voorzien (ook niet door de diaconie).

Wat Orchidee beschrijft herken ik ook wel in mijn omgeving. Dat kinderen niet altijd de nodige medische zorg (of tandzorg) krijgen omdat dat geld kost. Ik kan me goed voorstellen dat als je dat voorbeeld veel gezien hebt je er anders tegen aan kijkt.
Maar het verkeerd gebruik wat mensen ervan maken zegt niet alles natuurlijk.

[helma]

Stel dat er in je omgeving mensen zijn waarvan je weet (denkt) dat ze niet verzekerd zijn; voelen jullie dan ook een stukje verantwoordelijkheid om (anoniem) te helpen bij ziekte o.i.d?
Ik denk wel dat je als medechristen daarin een 'taak' hebt. Niet alleen de diaconie.

[merel]

Eerlijk gezegd voel ik die verantwoordelijkheid niet. Al zou ik bij bv brandschade wel materieel ( kleding, spullen) willen helpen, maar zal niet snel financieel bijspringen . Daar is immers de ziektekosten verzekering voor.

[windorgel]

Het raakt mij heel erg hoe er hier gesproken wordt over onverzekerden. Hoewel ik zelf verzekerd ben, kan ik jaloers worden op het Godsvertrouwen dat de onverzekerden die ik ken of gekend heb mogen en mochten hebben.
Hoe zij in afhankelijkheid de trouwe zorg van hun goede Heere God mochten ervaren, ook wanneer zij zelf geen uitkomst zagen. En dat ze zich daarom niet kónden verzekeren omdat zij dat zelf ervaarden als een verloochening van hun Heere.


Verstuurd vanaf mijn SM-A510F met Tapatalk

Hoe apart, dat bedoel ik nou
Of ik niet afhankelijk ben van alleen de Heere Jezus Christus.
En hij heeft mij ook doorgeholpen in tijden waarin ik er zelf geen zicht meer op had!
Heeft echt niets met een zorgverzekering te maken hoor!

Ik geef alleen maar aan dat deze mensen zich niet kónden verzekeren (een persoonlijke zaak dus!!) omdat zij dat voor zichzelf(!) ervaarden als een verloochening van de Heere Die hen steeds uitgeholpen had.
Daarmee geef ik totaal geen waardeoordeel over het Godsvertrouwen van verzekerden. Ik weet dat dat er ook onder verzekerden is.

[Ambtenaar]

Stel dat er in je omgeving mensen zijn waarvan je weet (denkt) dat ze niet verzekerd zijn; voelen jullie dan ook een stukje verantwoordelijkheid om (anoniem) te helpen bij ziekte o.i.d?
Ik denk wel dat je als medechristen daarin een 'taak' hebt. Niet alleen de diaconie.

Niet in financiële zin, omdat je je kunt verzekeren voor de financiële risico's.

[eilander]

Ik denk voor iedereen, ik denk namelijk dat je de bij ziekte of ongeval de kosten niet kan voorzien.

Ja dat realiseren de onverzekerden zich echt wel.
Maar de Heere zegt: Mij is het zilver en het goud en het vee op duizend bergen.
Het maakt voor de Heere niet uit of Hij voorziet in €10 of €10.000 of meer nullen erachter.

Zo is het, helma.
Ik zeg dit niet vanuit een makkelijke positie ofzo, ik voel me er heus niet altijd zo sterk bij.
Wij hebben gelukkig nog geen ervaring met kosten die we absoluut niet konden betalen, maar ook een spaarrekening richting het nulpunt zien lopen in verband met ziektekosten e.d. is al geen fijne ervaring.
Ondanks dat: ik kan uit eigen ervaring en uit de ervaringen in mijn omgeving niet anders doen dan goed van de Heere spreken, Die altijd - ook in moeilijke tijden - wonderlijk heeft gezorgd. En ik heb ervaring met werkloosheid. Als je dan éénverdiener bent voor een groot gezin, en geen direct uitzicht hebt op een nieuwe baan - en op een wonderlijke manier duurt dat dan toch maar heel kort, dan kun je toch alleen maar verwonderd zijn?
Zou ik dan zeggen: tot hiertoe heeft de Heere geholpen, maar voor de toekomst weet ik het zo net nog niet? Ik zou het niet durven.

[eilander]

Stel dat er in je omgeving mensen zijn waarvan je weet (denkt) dat ze niet verzekerd zijn; voelen jullie dan ook een stukje verantwoordelijkheid om (anoniem) te helpen bij ziekte o.i.d?
Ik denk wel dat je als medechristen daarin een 'taak' hebt. Niet alleen de diaconie.

Niet in financiële zin, omdat je je kunt verzekeren voor de financiële risico's.

Ik schat zo in dat je ook niet veel mensen in je omgeving hebt die onverzekerd zijn, Ambtenaar. Als dat wél zo is, zou ik deze reactie wel teleurstellend vinden. Als andere mensen andere keuzes maken, en je hebt het zelf goed, zou ik niet weten waarom je niet zou helpen. Geef je ook niets aan een stichting die drugsverslaafden helpt, of daklozen?

Het zal je niet verbazen dat ik hier wél een 'taak' zie. Als ik het weet, en we kunnen het zelf missen, proberen we dat wel te doen. Overigens kom ik het weinig tegen, wel proberen we af en toe iets op deze manier te doen voor mensen die het niet zo breed hebben, maar zeer waarschijnlijk wel verzekerd zijn.

[Laag]

Stel dat er in je omgeving mensen zijn waarvan je weet (denkt) dat ze niet verzekerd zijn; voelen jullie dan ook een stukje verantwoordelijkheid om (anoniem) te helpen bij ziekte o.i.d?
Ik denk wel dat je als medechristen daarin een 'taak' hebt. Niet alleen de diaconie.

Ik voel die verantwoordelijkheid wel. En die is er ook! We hebben meerdere malen geholpen in financiële en materiële zin. Als je zelf in moeilijke tijden geholpen bent, dan help je makkelijker anderen, of ze nu gemoedsbezwaarde of verzekerde zijn. Ik vind het eerlijk gezegd verdrietig als je gemoedsbezwaarde broeders en zusters niet zou helpen, met als reden: hadden ze zich maar moeten verzekeren.