huisman schreef:-DIA- schreef:Ik merk meer op, als je van je hart geen moordkuil maakt, open er eerlijk de waarheid zegt, dat kunnen veel mensen (ook hier, ervaring) niet meer verdragen. Dan geloof ik toch dat er ergens wat tussen zit wat er niet hoort.
Maar dat zegt mijn boerenverstand. Dat zal de geleerdheid wel niet onderschrijven en nog minder bevinden.
Als predikant ben je niet geroepen om jouw waarheid te zeggen maar om de Waarheid te verkondigen.. Als ik mij niet vergis zit daar nog wel eens wat licht tussen.
Schuilen achter en buigen onder het Woord is de roeping van een predikant.
Een predikant is niet feilloos. Ik weet wel, zover ken ik ds. Verschuure wel, dat hij dit hartelijk zal onderschrijven. Maar er is wat anders. Over het algemeen wil men het persoonlijke niet horen. Men zegt al snel: Hij preekt zichzelf, maar laten we hier ook onderscheid maken en niet alles over een kam scheren. Een predikant moet het Woord verkondigen, maar de praktijk: Niet alleen hoe het moet, maar ook hoe de Heere in de praktijk werkt. Altijd door het onmogelijke heen.
Het hoeft echt geen struikelblok te zijn. Paulus vertelde ook enkele malen zijn bekering wat een man tot de uitspraak bracht: Gij beweegt mij bijna een christen te worden. Let op! zoals ds. Verschure zijn komst naar Capelle a/d IJssel verwoorde gebeurde dat vroeger algemeen bij afscheid en intrede. Neem me alstublieft niet kwalijk, maar dat je tegenwoordig niet meer zoveel hoort van de Goddelijke roeping vind ik een gemis. Zo wordt ook de gemeente niet meer bekend met de wonderlijke wegen des Heeren, en gaat men zich daar zelfs aan stoten. De ouderen onder ons (uit de GG en verwante kerken) zullen dit kunnen beamen.