De ondertitel kan zijn: 'De onbewuste wedergeboorte weerlegd?'
Velen in onze tijd willen dan wel niet direkt spreken over een onbewuste wedergeboorte maar wel menen zij dat een mens zonder de 'zekerheid des geloofs' wederomgeboren kan zijn. Dus zegt men dan, dan valt men 'met schrik in de hemel.'
Dit is toch geheel in tegenspraak met wat de kerk belijdt in de DL 3/4-11:
'hun verstand krachtiglijk door den Heiligen Geest verlicht'
en evenverder in DL 3/4-12:
'Maar het is (de wedergeboorte) een gans bovennatuurlijke, een zeer krachtige, en tegelijk zeer zoete, wonderlijke, verborgen, en onuitsprekelijke werking, dewelke, naar het getuigenis der Schrift (die van den Auteur van deze werking is ingegeven), in haar kracht niet minder noch geringer is dan de schepping of de opwekking der doden; alzo dat al diegenen, in wier harten God op deze wonderbaarlijke wijze werkt, zekerlijk, onfeilbaar en krachtiglijk wedergeboren worden en daadwerkelijk geloven. En alsdan wordt de wil, zijnde nu vernieuwd, niet alleen van God gedreven en bewogen, maar, van God bewogen zijnde, werkt hij ook zelf. Waarom ook terecht gezegd wordt dat de mens, door de genade die hij ontvangen heeft, gelooft en zich bekeert.
Zet de 'onbewuste' wedergeboorte niet aan tot een evengrote dwaling als de 'veronderstelde' wedergeboorte.
Aanvulling op de vraag van dhr. Paape
Veronderstelde wedergeboorte: Ieder gedoopt kind is wedergeboren tenzij (op latere leeftijd) het tegendeel blijkt.
Onbewuste wedergeboorte: Wedergeboren zijn zonder de bewuste Christuskennis.
[Veranderd op 2/4/02 door ndonselaar]
Met schrik in de hemel vallen
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
-
Lecram
-
P.Paape
-
thomas
-
limosa
Dit hoor ik ook nog wel eens . . .
Aan de ene kant geloof ik dat wedergeboorte niet onopgemerkt voorbij kan gaan en zeker niet kan zonder Christus te kennen. Aan de andere kant denk ik dat er zijn die wel wedergeboren zijn maar door een prediking die zoveel kenmerken van een bekeerde vermeld het niet van zichzelf kunnen geloven en blijven twijfelen (da's dus iets anders dan Christus niet kennen). Zij kunnen wellicht "met schrik in de hemel vallen".
Wedergeboorte kan niet zonder Christus te kennen maar wel zonder zekerheid bij de wedergeborene over zijn staat. Er zijn kringen (zeg ik voorzichtig) waarin deze staat hoger gewaardeerd lijkt te worden dan die van zekerheid over de wedergeboorte.
limosa
Aan de ene kant geloof ik dat wedergeboorte niet onopgemerkt voorbij kan gaan en zeker niet kan zonder Christus te kennen. Aan de andere kant denk ik dat er zijn die wel wedergeboren zijn maar door een prediking die zoveel kenmerken van een bekeerde vermeld het niet van zichzelf kunnen geloven en blijven twijfelen (da's dus iets anders dan Christus niet kennen). Zij kunnen wellicht "met schrik in de hemel vallen".
Wedergeboorte kan niet zonder Christus te kennen maar wel zonder zekerheid bij de wedergeborene over zijn staat. Er zijn kringen (zeg ik voorzichtig) waarin deze staat hoger gewaardeerd lijkt te worden dan die van zekerheid over de wedergeboorte.
limosa
-
Jan Steen
Beste Thomas,
Je hoeft uiteraard niet zeggen hoe je predikant heet, maar bij mij rijst de vraag of deze predikant wel zuiver preekt. Gods volk valt niet met schrik in de hemel. Dit is onbijbels.
Hij voegt daaraan toe dat datzelfde volk altijd twijfelt. Niks zekerheid.
Ook dit is onbijbels: het geloof is een vaste grond der zaken die men hoopt en een bewijs der zaken die men niet ziet.
Twijfel is ongeloof. De grootste zonde!
Vr. Groet,
Jan
Je hoeft uiteraard niet zeggen hoe je predikant heet, maar bij mij rijst de vraag of deze predikant wel zuiver preekt. Gods volk valt niet met schrik in de hemel. Dit is onbijbels.
Hij voegt daaraan toe dat datzelfde volk altijd twijfelt. Niks zekerheid.
Ook dit is onbijbels: het geloof is een vaste grond der zaken die men hoopt en een bewijs der zaken die men niet ziet.
Twijfel is ongeloof. De grootste zonde!
Vr. Groet,
Jan
-
Refojongere
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Een klein geloof of een zwak geloof of beter gezegd het geloof wat niet in oefening is, is niet de grootste zonde. Hierin heeft RJ gelijk. We mogen uiteraard het geloof of twijfelende geloof niet bevestigen.
Toch iets over die twijfel. Het lijkt wel of steeds meer roomse dwalingen weer terugkeren in de kerk. Er staat immers in de DL 5-9 Van deze bewaring der uitverkorenen tot de zaligheid, en van de volharding der ware gelovigen in het geloof, kunnen de gelovigen zelven verzekerd zijn, en zij zijn het ook, naar de mate des geloofs, waarmede zij zekerlijk geloven dat zij zijn en altijd blijven zullen ware en levende leden der Kerk, dat zij hebben vergeving der zonden en het eeuwige leven.
en vervolgens weerleggen ze de volgende dwaling:
Die leren: Dat de leer van de verzekerdheid der volharding en der zaligheid uit haar eigen aard en natuur een oorkussen des vleses is, en voor de godvruchtigheid, goede zeden, gebeden en andere heilige oefeningen schadelijk; maar dat het daarentegen prijselijk is daaraan te twijfelen.
Want dezen betonen dat zij de kracht der Goddelijke genade en de werking des inwonenden Heiligen Geestes niet kennen. En zij wederspreken den apostel Johannes, die het tegendeel met uitgedrukte woorden leert in zijn eersten Zendbrief: Geliefden, nu zijn wij kinderen Gods, en het is nog niet geopenbaard wat wij zijn zullen. Maar wij weten, dat als Hij zal geopenbaard zijn, wij Hem zullen gelijk wezen; want wij zullen Hem zien gelijk Hij is. En een iegelijk die deze hoop op Hem heeft, die reinigt zichzelven, gelijk Hij rein is. (1 Joh. 3:2, 3). Daarenboven worden dezen wederlegd door de voorbeelden van de heiligen, zo des Ouden als des Nieuwen Testaments, dewelke, alhoewel zij van hun volharding en zaligheid zeker waren, nochtans in de gebeden en andere oefeningen der godzaligheid volhardende zijn geweest.
Dus twijfel is geen kenmerk van een waar geloof. Wel is het zeker zo dat waar het vuur van het geloof is, daar is ook de rook van de twijfel.
Toch iets over die twijfel. Het lijkt wel of steeds meer roomse dwalingen weer terugkeren in de kerk. Er staat immers in de DL 5-9 Van deze bewaring der uitverkorenen tot de zaligheid, en van de volharding der ware gelovigen in het geloof, kunnen de gelovigen zelven verzekerd zijn, en zij zijn het ook, naar de mate des geloofs, waarmede zij zekerlijk geloven dat zij zijn en altijd blijven zullen ware en levende leden der Kerk, dat zij hebben vergeving der zonden en het eeuwige leven.
en vervolgens weerleggen ze de volgende dwaling:
Die leren: Dat de leer van de verzekerdheid der volharding en der zaligheid uit haar eigen aard en natuur een oorkussen des vleses is, en voor de godvruchtigheid, goede zeden, gebeden en andere heilige oefeningen schadelijk; maar dat het daarentegen prijselijk is daaraan te twijfelen.
Want dezen betonen dat zij de kracht der Goddelijke genade en de werking des inwonenden Heiligen Geestes niet kennen. En zij wederspreken den apostel Johannes, die het tegendeel met uitgedrukte woorden leert in zijn eersten Zendbrief: Geliefden, nu zijn wij kinderen Gods, en het is nog niet geopenbaard wat wij zijn zullen. Maar wij weten, dat als Hij zal geopenbaard zijn, wij Hem zullen gelijk wezen; want wij zullen Hem zien gelijk Hij is. En een iegelijk die deze hoop op Hem heeft, die reinigt zichzelven, gelijk Hij rein is. (1 Joh. 3:2, 3). Daarenboven worden dezen wederlegd door de voorbeelden van de heiligen, zo des Ouden als des Nieuwen Testaments, dewelke, alhoewel zij van hun volharding en zaligheid zeker waren, nochtans in de gebeden en andere oefeningen der godzaligheid volhardende zijn geweest.
Dus twijfel is geen kenmerk van een waar geloof. Wel is het zeker zo dat waar het vuur van het geloof is, daar is ook de rook van de twijfel.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Beste Zeeuw,
Laat ik beginnen om het aangehaalde bijbelgedeelte uit Mattheüs van harte te onderschrijven.
Zeer zeker mag op dezen de uitdrukking 'met de schrik in de hemel vallen' op van toepassing zijn. Het zal een eeuwig wonder zijn voor 'de allergrootste der zondaren'.
Hierover gaat de discussie echter niet!
De zekerheid van het gevoel of de geloofsoefening kan soms zo gemist worden. Allemaal waar al mogen we dat nooit prijzen of bevestigen. Daarom spreken de DL zeer zeker over de mate des geloofs.
Ook hierover gaat mijn posting niet!
Waarover dan wel? Wel, Zeeuw helpt me al als hij spreekt over Zondag 7 (kennis, toestemmen en vertrouwen). Dit behoort tot het wezen van het geloof.
Kan het dan zo zijn dat iemand zonder de kennis van Christus (ik spreek niet over de mate) met de schrik in de hemel valt?
Mijn vaste overtuiging is, en ik meen mezelf op de Schrift te kunnen beroepen, dat er zonder Christus kennis geen zaligmakende kennis is.
Als Zeeuw zijn ogen wil sluiten voor een breed geaccepteerde visie binnen ons en ook jouw kerkverband, dat mag. Door Wet en Evangelie te scheiden sluipt er een dwaling in de kerk die zijn duizenden zal verslaan. Hiermee bedoel ik niet een wettische prediking, nee een prediking die de nadruk legt op het 'plaatsmakende' werk van de Wet. Mijn bange vrees is dat mensen als Kaïn al plaats krijgen aan het Avondmaal. Deze mensen zouden dan met 'schrik in de hemel' vallen, zonder ooit de wederliefde die geboren wordt uit de liefde vanuit Christus, te hebben gekend.
Buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf. Buiten Christus is God een verterend vuur! Mozes hoorde bij de brandende braambos dat hij zijn schoenen uit moest want de plaats waar hij stond was heilig. In deze braambos was de Malak JHWH, de IK BEN DIE IK BEN. Als God tot ons zal spreken: Komt dan, en laat ons tezamen rechten, zegt de HEERE, dan zou een mens voor eeuwig omkomen, doch als er volgt: 'al waren uw zonden als scharlaken, zij zullen wit worden als sneeuw, al waren zij rood als karmozijn, zij zullen worden als witte wol', dan zakt een mens weer op beloften Gods die in Christus Jezus, ja en amen zijn. Nogmaals ik spreek hierover niet over de mate, maar wel over enigerlei kennis! Als we hierover spreken dan hebben we 'een harde godsdienst'.
Mijn vrees is dat deze mensen die altijd zo uit de twijfel willen spreken, zelf de zaligmakende kennis missen!
Laat ik beginnen om het aangehaalde bijbelgedeelte uit Mattheüs van harte te onderschrijven.
Zeer zeker mag op dezen de uitdrukking 'met de schrik in de hemel vallen' op van toepassing zijn. Het zal een eeuwig wonder zijn voor 'de allergrootste der zondaren'.
Hierover gaat de discussie echter niet!
De zekerheid van het gevoel of de geloofsoefening kan soms zo gemist worden. Allemaal waar al mogen we dat nooit prijzen of bevestigen. Daarom spreken de DL zeer zeker over de mate des geloofs.
Ook hierover gaat mijn posting niet!
Waarover dan wel? Wel, Zeeuw helpt me al als hij spreekt over Zondag 7 (kennis, toestemmen en vertrouwen). Dit behoort tot het wezen van het geloof.
Kan het dan zo zijn dat iemand zonder de kennis van Christus (ik spreek niet over de mate) met de schrik in de hemel valt?
Mijn vaste overtuiging is, en ik meen mezelf op de Schrift te kunnen beroepen, dat er zonder Christus kennis geen zaligmakende kennis is.
Als Zeeuw zijn ogen wil sluiten voor een breed geaccepteerde visie binnen ons en ook jouw kerkverband, dat mag. Door Wet en Evangelie te scheiden sluipt er een dwaling in de kerk die zijn duizenden zal verslaan. Hiermee bedoel ik niet een wettische prediking, nee een prediking die de nadruk legt op het 'plaatsmakende' werk van de Wet. Mijn bange vrees is dat mensen als Kaïn al plaats krijgen aan het Avondmaal. Deze mensen zouden dan met 'schrik in de hemel' vallen, zonder ooit de wederliefde die geboren wordt uit de liefde vanuit Christus, te hebben gekend.
Buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf. Buiten Christus is God een verterend vuur! Mozes hoorde bij de brandende braambos dat hij zijn schoenen uit moest want de plaats waar hij stond was heilig. In deze braambos was de Malak JHWH, de IK BEN DIE IK BEN. Als God tot ons zal spreken: Komt dan, en laat ons tezamen rechten, zegt de HEERE, dan zou een mens voor eeuwig omkomen, doch als er volgt: 'al waren uw zonden als scharlaken, zij zullen wit worden als sneeuw, al waren zij rood als karmozijn, zij zullen worden als witte wol', dan zakt een mens weer op beloften Gods die in Christus Jezus, ja en amen zijn. Nogmaals ik spreek hierover niet over de mate, maar wel over enigerlei kennis! Als we hierover spreken dan hebben we 'een harde godsdienst'.
Mijn vrees is dat deze mensen die altijd zo uit de twijfel willen spreken, zelf de zaligmakende kennis missen!
-
Jan Steen
Beste mensen,
ndonselaar heeft gelijk met hetgeen hij zegt in zijn postings. Wel wil ik er het een en ander aan toevoegen.
Een wedergeboren mens die het waarzaligmakend geloof ingestort heeft gekregen, zal bij tijden - als het geloof sterk is - verlangen 'ontbonden en met Christus te zijn'. Zij weten waar ze naar toe reizen. Dit weet al Gods kinderen. Ze zullen dan ook nooit met 'schrik' in de hemel vallen. Eigenlijk is dit min of meer banaal. Het betekent immers hetzelfde als 'het niet weten wat me overkomt'.
Een andere uitdrukking, waar ik net zo op tegen ben, is deze: "Gods volk vertrekt weleens met de nachtschuit." Met deze uitdrukking kan ik ook niets mee.
Tenslotte: een klein geloof is een geloof dat veel bestreden wordt. Zo'n mens wordt dikwijls aangevallen met twijfel en ongeloof. Desondanks zal er altijd, al is het een kruimel, geloof overblijven. Tijdens de omwandeling van Jezus op aarde, bestrafte Hij menigmaal de 'kleingelovigen'. Hij dringt er herhaaldelijk op aan niet ongelovig, maar gelovig te zijn. Laten we aan Jezus' woorden spiegelen en niet aan 'gezelschapstaal' als ik dit woord gebruiken mag.
Met vriendelijke groet,
Jan
ndonselaar heeft gelijk met hetgeen hij zegt in zijn postings. Wel wil ik er het een en ander aan toevoegen.
Een wedergeboren mens die het waarzaligmakend geloof ingestort heeft gekregen, zal bij tijden - als het geloof sterk is - verlangen 'ontbonden en met Christus te zijn'. Zij weten waar ze naar toe reizen. Dit weet al Gods kinderen. Ze zullen dan ook nooit met 'schrik' in de hemel vallen. Eigenlijk is dit min of meer banaal. Het betekent immers hetzelfde als 'het niet weten wat me overkomt'.
Een andere uitdrukking, waar ik net zo op tegen ben, is deze: "Gods volk vertrekt weleens met de nachtschuit." Met deze uitdrukking kan ik ook niets mee.
Tenslotte: een klein geloof is een geloof dat veel bestreden wordt. Zo'n mens wordt dikwijls aangevallen met twijfel en ongeloof. Desondanks zal er altijd, al is het een kruimel, geloof overblijven. Tijdens de omwandeling van Jezus op aarde, bestrafte Hij menigmaal de 'kleingelovigen'. Hij dringt er herhaaldelijk op aan niet ongelovig, maar gelovig te zijn. Laten we aan Jezus' woorden spiegelen en niet aan 'gezelschapstaal' als ik dit woord gebruiken mag.
Met vriendelijke groet,
Jan
-
Refojongere
Ik geloof zeer zeker dat wanneer het geloof beoefend mag worden, dat dan het verlangen om eeuwig bij Jezus te zijn versterkt wordt.
Toch moeten we denk ik niet vergeten dat er vele aangevochten christenen zijn die van zichzelf niet durven zeggen dat ze bekeerd zijn. Temeer moeten we hen daarom ook wijzen op het onderzoek of ze wel in het geloof zijn om zo troost uit Gods Woord te putten.
Ndonselaar, doel jij met je onderwerp niet op 'christenen' die maar hopen of een misschientje hebben dat ze in de hemel komen? Als je op reis bent naar de eeuwigheid kun je niet met zo'n twijfel leven, maar zul je er alles aan doen om niet onverzoend met God te blijven. Ware christenen zijn worstelaars die toch op Christus rusten mogen en niet anders meer kunnen. En dan mogen ook zij vol verwondering en ontzag en heilige vreugde het aanhoren wanneer ze de Heere Jezus horen zeggen: Treedt binnen gezegenden Mijns Vaders!
Moeten we in die zin niet spreken over het verschil tussen 'schrik' (mazzel, misschientjes) en 'verwondering' (mensen die het weten dat het alles uit genade is geschonken en uitstamelen: "Maar Heere, wanneer hebben wij U dan hongerig gezien, naakt?"??
Sterk wil ik er ook op wijzen dat niet iedereen met verzekerdheid weet of hij bekeerd is en zalig wordt, maar dan is het zeker aangevochten, dan is het zeker voor de Heere neergelegd in het gebed, dan is er toch die geloofskennis en het rusten in Christus.
Toch moeten we denk ik niet vergeten dat er vele aangevochten christenen zijn die van zichzelf niet durven zeggen dat ze bekeerd zijn. Temeer moeten we hen daarom ook wijzen op het onderzoek of ze wel in het geloof zijn om zo troost uit Gods Woord te putten.
Ndonselaar, doel jij met je onderwerp niet op 'christenen' die maar hopen of een misschientje hebben dat ze in de hemel komen? Als je op reis bent naar de eeuwigheid kun je niet met zo'n twijfel leven, maar zul je er alles aan doen om niet onverzoend met God te blijven. Ware christenen zijn worstelaars die toch op Christus rusten mogen en niet anders meer kunnen. En dan mogen ook zij vol verwondering en ontzag en heilige vreugde het aanhoren wanneer ze de Heere Jezus horen zeggen: Treedt binnen gezegenden Mijns Vaders!
Moeten we in die zin niet spreken over het verschil tussen 'schrik' (mazzel, misschientjes) en 'verwondering' (mensen die het weten dat het alles uit genade is geschonken en uitstamelen: "Maar Heere, wanneer hebben wij U dan hongerig gezien, naakt?"??
Sterk wil ik er ook op wijzen dat niet iedereen met verzekerdheid weet of hij bekeerd is en zalig wordt, maar dan is het zeker aangevochten, dan is het zeker voor de Heere neergelegd in het gebed, dan is er toch die geloofskennis en het rusten in Christus.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Zeeuw bedoelt dit artikel:
Arminius sluipt de Ger. Gezindte binnen, ontmoetingsdag Bewaar het Pand CGK
Beste Zeeuw en ook anderen laat het vooralsnog duidelijk zijn dat het nooit mijn bedoeling is om kleinen in de genade te minachten! Dezen hebben zeker leiding nodig, zoals we allen dagelijks Gods Geest nodig hebben.
Het artikel spreekt weer over de standen der genade en ook daar gaat deze discussie niet om. Dat er misschien dwarsverbanden zijn ontken ik niet.
Toch omdat Zeeuw het aanhaalt wil ik er wat van zeggen. Is het bijbels of schriftuurlijk om 1 Johannes 2 te gebruiken voor de standen in het genadeleven?
Wel wordt hier gesproken over 'kinderen en vaders'.
Onze kanttekenaren schrijven hierover:
kinderkens: 'Dit woord gebruikt hij om zijn vriendelijkheid tegen hen te betonen, gelijk Christus, Joh. 13:33; en noemt
de gelovigen met dezen naam, niet alleen omdat hij velen van hen door de prediking van het Evangelie gelijk als gebaard had, 1 Cor. 4:15; Filem.:10; maar ook om zijn hogen ouderdom.
en vaders: Dat is, oude lieden, die door uwe jaren grote kennis hebt verkregen.
Het opmerkelijkste is dat niet onze kanttekenaren maar Gods Woord zegt in het 13e vers:"Ik schrijf u, kinderen, want gij hebt den Vader gekend." Dit is toch wel geheel in tegenstelling met de onderscheiden kennis die men in sommige gemeenten leert over de kennis van God de Vader. Let wel ik zeg niet dat er geen standen zijn, echter alleen bijbelse standen. Opmerkelijk dat men bepaalde puriteinen of oudvaders wil gebruiken om hun gelijk te halen. Dit gebeurde zelfs door een predikant (Ds. Hogchem) en een ouderling (GGiN) bij de advertentie van Ds. Costerus 'De geestelijke mens'. Maar goed genoeg hierover.
Ik ben dan ook blij dat Ds. van der Zwan besluit met: „Focus u op Christus. Direct en niet via de genade die in u in zichzelf mag opmerken. Verwacht niet van uw gebeden en uw tranen dat ze u in de liefde Gods zullen doen delen. Zie op Jezus en verwacht het ook voor uw geestelijke groei alleen van Hem.â€
Arminius sluipt de Ger. Gezindte binnen, ontmoetingsdag Bewaar het Pand CGK
Beste Zeeuw en ook anderen laat het vooralsnog duidelijk zijn dat het nooit mijn bedoeling is om kleinen in de genade te minachten! Dezen hebben zeker leiding nodig, zoals we allen dagelijks Gods Geest nodig hebben.
Het artikel spreekt weer over de standen der genade en ook daar gaat deze discussie niet om. Dat er misschien dwarsverbanden zijn ontken ik niet.
Toch omdat Zeeuw het aanhaalt wil ik er wat van zeggen. Is het bijbels of schriftuurlijk om 1 Johannes 2 te gebruiken voor de standen in het genadeleven?
Wel wordt hier gesproken over 'kinderen en vaders'.
Onze kanttekenaren schrijven hierover:
kinderkens: 'Dit woord gebruikt hij om zijn vriendelijkheid tegen hen te betonen, gelijk Christus, Joh. 13:33; en noemt
de gelovigen met dezen naam, niet alleen omdat hij velen van hen door de prediking van het Evangelie gelijk als gebaard had, 1 Cor. 4:15; Filem.:10; maar ook om zijn hogen ouderdom.
en vaders: Dat is, oude lieden, die door uwe jaren grote kennis hebt verkregen.
Het opmerkelijkste is dat niet onze kanttekenaren maar Gods Woord zegt in het 13e vers:"Ik schrijf u, kinderen, want gij hebt den Vader gekend." Dit is toch wel geheel in tegenstelling met de onderscheiden kennis die men in sommige gemeenten leert over de kennis van God de Vader. Let wel ik zeg niet dat er geen standen zijn, echter alleen bijbelse standen. Opmerkelijk dat men bepaalde puriteinen of oudvaders wil gebruiken om hun gelijk te halen. Dit gebeurde zelfs door een predikant (Ds. Hogchem) en een ouderling (GGiN) bij de advertentie van Ds. Costerus 'De geestelijke mens'. Maar goed genoeg hierover.
Ik ben dan ook blij dat Ds. van der Zwan besluit met: „Focus u op Christus. Direct en niet via de genade die in u in zichzelf mag opmerken. Verwacht niet van uw gebeden en uw tranen dat ze u in de liefde Gods zullen doen delen. Zie op Jezus en verwacht het ook voor uw geestelijke groei alleen van Hem.â€