eilander schreef:
Maar toch: ik geloof zeker dat er ook hele grote veranderingen plaats vinden bij zo iemand. Als je uiterlijke levensstijl niet verandert en kermis- en cafébezoek blijft gewoon voortgaan, kan dat niet bestaan met de tere vreze Gods, ik kan het niet anders zeggen.
Dat ben ik met je eens. Toch is het zo dat de bioscoop voor mij - vanwege mijn opvoeding - een plaats van het verderf is en voor mijn man niet. Hij gaat er niet meer naar toe, dat niet, maar het is voor mij anders dan voor hem.
Als iets met de paplepel ingegoten is - wat is goed en wat is zonde? - raak je dat nooit meer kwijt, ook al keer je het geloof de rug toe.
Mensen weten nog haarfijn te benoemen dat ze dit niet mochten en dat moesten, alleen schroeit bij hen het geweten toe.
Dan kom je op het punt van zondekennis en geweten, ik zie dat hier net zo goed. Wat voor de één onoverkomelijk is, is voor de ander niet eens een drempeltje.
Hoe kan ik dan mijn man precies vertellen wat wel of niet zondig is en kwaad is in de ogen van de Heere als hij in mijn familie al die verschillen ziet?
Geloof is een persoonlijke zaak, ook voor mensen die later in hun leven pas in aanraking komen met God en de kerk.
Ik merk (in r.l.) eigenlijk 2 soorten reacties. De heel positieve (joh, wat bijzonder dat jij dan door je vrouw in de kerk terecht bent gekomen, dat is niet toevallig en heeft God een bedoeling mee) en de wat achterdochtige, "is het wel echt?"
Terwijl hij heel veel affiniteit heeft met en voorkeur heeft voor de rechts reformatorische prediking.
In een "gemengd" huwelijk is het dus zo dat je de ander vrijlaat in hetgeen er gezegd wordt, hoe het geloof beleefd wordt en wat zondekennis is.
In een refohuwelijk zijn die verschillen er niet of nauwelijks, zeker als partners uit dezelfde kerkelijke richting komen.
