Helemaal mee eens, ik denk dat er zeker een tijd moet komen waarin men instemt met God, en eigen onwaardigheid ziet, maar ook dat er een moment (of periode of wat dan ook, niet iedereen kent het exacte moment) waarop men ziet wie Christus is, en wat Hij gedaan heeft, en is er een vast vertrouwen op wat Hij gedaan heeft voor hen persoonlijk, zie die tekst in Romans 8.
Maar sommige mensen willen hier een bijzondere gebeurtenis aan verbinden, waarin men zichzelf ziet staan in een rechtbank etc. Ik denk niet dat dat is wat Calvijn bedoelde, het is iets dat zich binnen iemand afspeelt, maar is het een bepaalde gebeurtenis, of zoals bij Timotheus, iets wat door de tijd versterkt wordt? Hoe zit dat dan met de dagelijkse bekering...elke dag naar de rechtbank? Mensen die zo vast geloven in een vierschaar der conscientie, hoe leven die van dag tot dag, moeten ze elke dag opnieuw door die ervaring heen?
Follow no man further than he follows Christ...dat geldt zelfs voor Calvijn...
Ik denk dat Calvijn de meest mis-gequoteerde persoon is....
