Het is altijd aan het begin van de dienst, tenminste, tot nu toe.Mannetje schreef:Een persoonlijk stukje op een begrafenis kan zeker zijn meerwaarde hebben, maar ik zou het niet in de dienst plaatsen. In de dienst komt de Heere tot ons met Zijn woord. Dat is wat de predikant (of evt. ouderling) mag brengen aan de rouwende familie.Mara schreef:W.b. de trouwdienst, tegenwoordig zie ik ook vaker een persoonlijke toevoeging in een rouwdienst.
Bijvoorbeeld een dochter of kleinzoon, die iets vertelt uit het leven van moeder of opa.
De eerste maal was het even wennen, maar ik vind het inmiddels wel een meerwaarde hebben.
Je begraaft tenslotte niet zo maar iemand, maar een geliefde.
Maar deze toevoeging zie ik dus nog lang niet in alle kerken.
Misschien komt het omdat in bepaalde kerken de kist niet mee naar binnen gaat?
Of heeft dat er niets mee te maken?
Er is heel lang een cultuur geweest: dominee praat en verder houdt iedereen zijn mond en luistert.
Ik zou dus zeggen: kies een ander moment.
Het wordt door veel mensen als prettiger ervaren, ipv die toespraken bij het open graf.
Zeker als het slecht weer is en het geluid van de micro is slecht te verstaan. Dat gebeurt nl. ook. Dan hoor je niet of amper wat er gezegd wordt.
Het valt mij op dat steeds meer predikanten het kort(er) houden bij de teraardebestelling.
Daar was eerder ook een discussie over. En dan is er ook nog een verschil van een dienst in het kerkgebouw of in de aula/rouwcentrum.ZWP schreef:lopt, maar een rouwsamenkomst is toch geen officiële kerkdienst?
Als dat laatste is gebeurd, wordt er soms nog rouw in de kerk gebracht, de eerstvolgende zondag.
Dat zie je hier in de omgeving dus niet of nauwelijks nog.
