Onze Vader
-
Christina
We lezen in Maleachi 2:10 'Hebben wij niet allen een Vader? Heeft niet een God ons geschapen? Waarom handelen wij dan trouwelooslijk de een tegen den ander, ontheiligende het verbond onzer vaderen?'
Ik zou deze tekst vanuit een heel ander, Nieuw Testamentisch, gezichtspunt benaderen. In de eerste plaats, is God pas onze "Abba Vader" als je een kind van Hem bent en dat door Zijn Heilige Geest kan zeggen. Galaten 4:6 En overmits gij kinderen zijt, zo heeft God den Geest Zijns Zoons uitgezonden in uw harten, Die roept: Abba, Vader! Dat beperkt dus het "Hebben we niet allen een vader" tot diegenen die door de Geest dat zeggen kunnen. "Heeft niet een God ons geschapen?" heeft in het N.T. te maken met herschepping of wedergeboorte. 2 Corinthe 5:17 Zo dan, indien iemand in Christus is, die is een nieuw schepsel; het oude is voorbijgegaan, ziet, het is alles nieuw geworden. Om deze zaken vanuit een verbondsvisie op te nemen gaat lijnrecht tegen de boodschap van het NT in: Galaten 6:15 Want in Christus Jezus heeft noch besnijdenis enige kracht, noch voorhuid, maar een nieuw schepsel. Het recht om God vader te noemen hangt dus niet af van het feit dat je in het verbond opgenomen bent, of niet....maar van je relatie met Hem. Is Hij echt je Vader?
Of iedereen die in de kerk zit zomaar psalmen mag zingen is ook een interessante vraag en een die opkomt uit een beeld van de gemeente als zendingsveld ipv het lichaam van Christus.
Ik zou deze tekst vanuit een heel ander, Nieuw Testamentisch, gezichtspunt benaderen. In de eerste plaats, is God pas onze "Abba Vader" als je een kind van Hem bent en dat door Zijn Heilige Geest kan zeggen. Galaten 4:6 En overmits gij kinderen zijt, zo heeft God den Geest Zijns Zoons uitgezonden in uw harten, Die roept: Abba, Vader! Dat beperkt dus het "Hebben we niet allen een vader" tot diegenen die door de Geest dat zeggen kunnen. "Heeft niet een God ons geschapen?" heeft in het N.T. te maken met herschepping of wedergeboorte. 2 Corinthe 5:17 Zo dan, indien iemand in Christus is, die is een nieuw schepsel; het oude is voorbijgegaan, ziet, het is alles nieuw geworden. Om deze zaken vanuit een verbondsvisie op te nemen gaat lijnrecht tegen de boodschap van het NT in: Galaten 6:15 Want in Christus Jezus heeft noch besnijdenis enige kracht, noch voorhuid, maar een nieuw schepsel. Het recht om God vader te noemen hangt dus niet af van het feit dat je in het verbond opgenomen bent, of niet....maar van je relatie met Hem. Is Hij echt je Vader?
Of iedereen die in de kerk zit zomaar psalmen mag zingen is ook een interessante vraag en een die opkomt uit een beeld van de gemeente als zendingsveld ipv het lichaam van Christus.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Eerst tot Leo, ik weet zeer zeker wel dat dit van Calvijn was en niet van jouw, alhoewel je het wel het gereformeerde gedachtengoed noemt.
Nou Leo, ik blijf grote moeite houden om enig zaligmakende grond in de doop te leggen. Ik zie het als een uiterlijk verbond wat zonder de zaligmakende kennis geen kracht heeft. Dit bedoelde ik met Mijn volk en niet Mijn volk. Beiden zijn begrepen in het verbond wat God met Abraham sloot, maar en dan komen we op Christina's opmerking aangaande Galaten 6:15, namelijk dat de besnijdenis maar ook de doop geen kracht heeft tot zaligheid maar alleen een nieuw schepsel heeft enige kracht in Christus Jezus.
En dan hoorde ik nog een opmerking die veronderstelde alsof de discipelen pas met Pinksteren tot het geloof zijn gekomen. Nou, hierover kunnen we kort zijn. Inderdaad zei Jezus, gijleiden zijt rein om het Woord. Maar ook Petrus beleed, Gij zijt de Christus, de Zoon des levenden Gods. Dit kon nog een naambelijdenis zijn, maar Christus bekrachtigt deze belijdenis met: Vlees en bloed heeft u dat niet geopenbaard, maar Mijn Vader die in de hemelen is.
Kijk Simeon toen hij in de tempel was, kwam in het geloof! Hij geloofde zeker dat de belofte hem gedaan vervuld zou worden, doch hij gevoelde de vervulling van de belofte pas toen hij Jezus in zijn armen hield.
Ik voel de vraag die hierachter zit wel, namelijk je mag pas 'Onze Vader' bidden als je in 'de ruimte' staat. Dus als je ahw een vierschaarbeleving hebt meegemaakt. En natuurlijk zijn er mensen die gelijk er staat in Jesaja 'Komt en laat ons tezamen richten, al waren uw zonden zwart gelijk de sneeuw Ik zal ze maken als witte wol.....' meegemaakt hebben. Kostelijk is het als Gods Woord dan kracht doet. Na te mogen stamelen met de bruid in het Hooglied 'Ik ben zwart, doch lieflijk'. Maar en nu komt het dat behoort allemaal tot het geestelijk leven met de bijbehorende groei. Veel mensen wachten op zo'n bijzondere openbaring. Deze spreken echter rechtstreeks onze vaderen tegen in de DL, die immers betuigen in Hoofdstuk 5 dat diegenen dwalen die belijden dat de zekerheid afhangt van een bijzondere openbaring.
Laten we daarom vasthouden aan Gods Woord, dat zelfs het kleinste kind in de genade een kind is en krachtens dit kindschap mag belijden 'Abba Vader'
Wel blijf ik vasthouden, en hierin ben ik niet oudgereformeerd', dat het alleen kan op de roststeen Christus Jezus. Alles wat enige grond, als klinkt het nog zo gereformeerd, buiten die Rots legt, dwaalt!
Nou Leo, ik blijf grote moeite houden om enig zaligmakende grond in de doop te leggen. Ik zie het als een uiterlijk verbond wat zonder de zaligmakende kennis geen kracht heeft. Dit bedoelde ik met Mijn volk en niet Mijn volk. Beiden zijn begrepen in het verbond wat God met Abraham sloot, maar en dan komen we op Christina's opmerking aangaande Galaten 6:15, namelijk dat de besnijdenis maar ook de doop geen kracht heeft tot zaligheid maar alleen een nieuw schepsel heeft enige kracht in Christus Jezus.
En dan hoorde ik nog een opmerking die veronderstelde alsof de discipelen pas met Pinksteren tot het geloof zijn gekomen. Nou, hierover kunnen we kort zijn. Inderdaad zei Jezus, gijleiden zijt rein om het Woord. Maar ook Petrus beleed, Gij zijt de Christus, de Zoon des levenden Gods. Dit kon nog een naambelijdenis zijn, maar Christus bekrachtigt deze belijdenis met: Vlees en bloed heeft u dat niet geopenbaard, maar Mijn Vader die in de hemelen is.
Kijk Simeon toen hij in de tempel was, kwam in het geloof! Hij geloofde zeker dat de belofte hem gedaan vervuld zou worden, doch hij gevoelde de vervulling van de belofte pas toen hij Jezus in zijn armen hield.
Ik voel de vraag die hierachter zit wel, namelijk je mag pas 'Onze Vader' bidden als je in 'de ruimte' staat. Dus als je ahw een vierschaarbeleving hebt meegemaakt. En natuurlijk zijn er mensen die gelijk er staat in Jesaja 'Komt en laat ons tezamen richten, al waren uw zonden zwart gelijk de sneeuw Ik zal ze maken als witte wol.....' meegemaakt hebben. Kostelijk is het als Gods Woord dan kracht doet. Na te mogen stamelen met de bruid in het Hooglied 'Ik ben zwart, doch lieflijk'. Maar en nu komt het dat behoort allemaal tot het geestelijk leven met de bijbehorende groei. Veel mensen wachten op zo'n bijzondere openbaring. Deze spreken echter rechtstreeks onze vaderen tegen in de DL, die immers betuigen in Hoofdstuk 5 dat diegenen dwalen die belijden dat de zekerheid afhangt van een bijzondere openbaring.
Laten we daarom vasthouden aan Gods Woord, dat zelfs het kleinste kind in de genade een kind is en krachtens dit kindschap mag belijden 'Abba Vader'
Wel blijf ik vasthouden, en hierin ben ik niet oudgereformeerd', dat het alleen kan op de roststeen Christus Jezus. Alles wat enige grond, als klinkt het nog zo gereformeerd, buiten die Rots legt, dwaalt!
Gaat het in Maleachi wel over God als Vader? Zou hier vader ook niet met een kleine letter geschreven kunnen worden als verwijzend naar Adam of Abraham (vanwege de verbonden die zijn gesloten).
God is van een totaal andere orde dan de mens. Wij kunnen God alleen Vader noemen uit genade en omdat Hij dat toestaat. Er is niets in ons wat ons in die relatie tot God plaatst (En ik denk ook mijn geschapenheid niet, vandaar dat ik wat moeite heb met de uitleg die hier aan Vader gegeven wordt).
Verder is wel mijn vraag, in hoeverre wij God nog als Vader erkennen. We noemen Hem in het gebed zo, maar leeft dit ook voor ons? (deze vraag stel ik ook wel aan mezelf.) Als wij zonden vallen zijn we dan beschaamd of bang voor straf? Durven we echt alles te vragen aan onze Vader? Of is Hij daarvoor toch te ver verwijderd?
Wat betreft de doop. Ik denk niet dat door de doop beloften van zaligheid aan een kind worden gedaan. Wel geloof ik dat er door het geloof van de ouders zeer grote beloften aan een kind worden gedaan, die misschien een stuk verder gaan dan wat wij onder het woord verbond verstaan. Lees Handelingen 16:31 eens. En kijk ook naar de laatste vier woorden van dit vers. Dan te bedenken dat het bevel: "geloof in de Heere Jezus Christus" tot maar een persoon is gericht.
Over dit onderwerp kijk ook eens op http://utopia.ision.nl/users/keesslij/d ... t/0021.htm
Heel leerzaam, ook om kinderdoop te verdedigen zonder een 1 op 1 relatie tussen besnijdenis en doop.
Vaya con Dios,
parsifal
God is van een totaal andere orde dan de mens. Wij kunnen God alleen Vader noemen uit genade en omdat Hij dat toestaat. Er is niets in ons wat ons in die relatie tot God plaatst (En ik denk ook mijn geschapenheid niet, vandaar dat ik wat moeite heb met de uitleg die hier aan Vader gegeven wordt).
Verder is wel mijn vraag, in hoeverre wij God nog als Vader erkennen. We noemen Hem in het gebed zo, maar leeft dit ook voor ons? (deze vraag stel ik ook wel aan mezelf.) Als wij zonden vallen zijn we dan beschaamd of bang voor straf? Durven we echt alles te vragen aan onze Vader? Of is Hij daarvoor toch te ver verwijderd?
Wat betreft de doop. Ik denk niet dat door de doop beloften van zaligheid aan een kind worden gedaan. Wel geloof ik dat er door het geloof van de ouders zeer grote beloften aan een kind worden gedaan, die misschien een stuk verder gaan dan wat wij onder het woord verbond verstaan. Lees Handelingen 16:31 eens. En kijk ook naar de laatste vier woorden van dit vers. Dan te bedenken dat het bevel: "geloof in de Heere Jezus Christus" tot maar een persoon is gericht.
Over dit onderwerp kijk ook eens op http://utopia.ision.nl/users/keesslij/d ... t/0021.htm
Heel leerzaam, ook om kinderdoop te verdedigen zonder een 1 op 1 relatie tussen besnijdenis en doop.
Vaya con Dios,
parsifal
"Then he isn't safe?" said Lucy.
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Beste Parsifal, inderdaad zijn er sommigen die menen dat we moeten lezen, onze aartsvader. In de discussie van 'Onze Vader' heeft dan deze tekst weinig zeggingskracht meer, integenstelling tot 'de kinderdoop'. Hoewel het zeker niet altijd nodig is om 1 op 1 de kinderdoop te bewijzen of juist niet, zijn voor mij het OT en het NT onlosmakelijk met elkaar verbonden. Daarom trek ik ook de lijn vanuit de besnijdenis naar de doop.
-
Lecram
Om je eigen voorbeeld aan te halen: kan jij je herinneren dat je geboren bent? De wedergeboorte is per definitie niet een gebeurtenis die je bewust meemaakt (uitzonderingen daargelaten). Met de vierschaarbeleving wordt dan ook wat anders bedoeld. Dat zou plaats moeten hebben als je volledig aan het einde bent gekomen met alles en gedurende een bepaalde tijd als het ware in totale godsverlating leeft. Zo beschrijft ds. Moerkerken dat ongeveer in zijn boek Bethel en Pniel.Origineel geplaatst door voorbijganger
Tsja, dan is het maar net wat je een bijzondere openbaring noemt. Om kind te zijn, moet je geboren zijn! Dus die bijzondere gebeurtenis moet er zijn. En of je dat openbaring noemt, vierschaar beleving, of iets anders, maakt me niet zoveel uit. Maar er blijft staan dat op enig moment er een zekere toepassing moet zijn; het bad der wedergeboorte.
Dat dit een onbijbelse uitleg is, heeft ds. Harinck al voldoende bewezen. Dat iemand die beleving zo meemaakt, komt veelal vanuit een bepaalde gedachte die men daarover heeft. Het is misschien een wat riskante gedachte, maar ik vraag me af in hoeverre dat met de psychische toestand en emoties te maken heeft.
Het aanroepen van God de Vader staat volledig los van welke groei je in je geloofsleven hebt. Zodra een kind leert praten, zal die eerst papa of mama zeggen. Als vader weet ik hoe mooi dat klinkt uit een kindermond! Ik zou het vreselijk vinden als mijn kinderen 'mijnheer' of 'heer' tegen mij zouden zeggen. Dat schept een afstand die er niet is. Vandaar dat Jezus ons het 'Onze Vader' heeft geleerd.
-
Refojongere
Ik ben het van harte met je eens dat een bewuste bekering zoals van Saulus vaker bij openbaar goddelozen gebeurt, dan bij kerkmensen. Het is een uitzondering.De wedergeboorte is per definitie niet een gebeurtenis die je bewust meemaakt (uitzonderingen daargelaten).
Alleen wat te zeggen van dit, dat de Dordtse Leerregels spreken van de wedergeboorte: Het is een gans bovennatuurlijke, een zeer krachtige, en tegelijk zeer zoete, wonderbare verborgene en onuitsprekelijke werking, die, naar het getuigenis van de Schrift, in haar kracht niet minder is dan de schepping of de opwekking van de doden; alzo dat al diegenen, in wier harten God op deze wonderbaarlijke wijze werkt, zekerlijk, onfeilbaar en krachtig wedergeboren worden en metterdaad geloven.
Dit kan toch onmogelijk onbewust gebeuren? Als je hier niets van kent of over kunt spreken, moet je dan gaan twijfelen aan je wedergeboorte?
-
Lecram
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Jullie zijn waarschijnlijk allemaal Moerkerkiaans:)
Jullie maken een onderscheiding tussen rechtvaardigmaking en bewuste rechtvaardigmaking.
Onze vaderen leren inderdaad dat de wedergeboorte of rechtvaardigmaking een gans bovennatuurlijke, een zeer krachtige, en tegelijk zeer zoete, wonderlijke, verborgen, en onuitsprekelijke werking is.
Dit moeten we ook vasthouden. Hier ligt het wezen van het geloof. Hier ligt de bodem van de zekerheid. Dit slaat alles weg wat meent wedergeboren te zijn zonder enige Christuskennis.
In deze wedergeboorte wordt eveneens de heiliging of heiligmaking geboren. Dan gaat die mens groeien of opwassen in de genade. Hoe? Wel lees dit artikel van Prof. Dr. A. de Reuver eens:
Groei
Paradoxaal
Nu zou je denken dat de kerk deze vorm van wereldgelijkvormigheid doorzag; dat ze cultuurkritischer zou zijn en dwars ging liggen. Want zemoet toch beter weten. Maar hoe bedreven met name de gereformeerde gezindte ook is om er een eigen stijl op na te houden, in dit opzicht is ze veelal net als de rest. Argeloos en kritiekloos voegt ze zich in het patroon van de wereld.
Een schrijnend symptoom daarvan lijkt mij de zo langzamerhand kerkelijk geijkte verordening dat een mens moet groeien in zijn geloof. Laat er geen misverstand zijn: dat een christenmens geroepen wordt om op te wassen in de kennis en in de genade van Christus, staat op gezag van Petrus vast. Maar de mentale dressuur waarmee die groei doorgaans gepropageerd wordt, berust op dwaling. Trouwens, bedoelde men Petrus' opwas in de genade maar! Dan zou men binnen de kortste keren ontdekken dat dit groeiproces paradoxaal verloopt. Zoals Datheen in rijmvorm zei: "Geen meerder goed, Heer, Gij mij geven moogt, dan dat Gij mij vernedert en maakt kleine."Dat was het groeimodel van Johannes de Doper. De begenadigde schilder Grünewald had dat goed begrepen. Toen hij Johannes op het Isenheimer-veelluik afbeeldde met die onevenredig lange wijsvinger gericht op het Lam, tekende hij met kapitale letters op de achtergrond: "Hij moet wassen, maar ik minder worden." Over déze opwas hoor je niet zo veel. Ze is er wel. Maar ondergronds. Ze is per definitie wars van luidruchtigheid en opzichtigheid. Ze etaleert zichzelf niet. Over vooruitgang in de heiliging hoor je zoveel temeer. Niet als genadegave, maar als werkopgave. Precies zoals in de economische dictatuur van onze democratie. Je hoort zelfs van resultáten in de heiliging. Alsof het wapenfeiten waren. Dat begrijp ik niet.
Kreupelstraat
Is er van groei in heiliging naar bijbelse maatstaf dan geen sprake? Het is maar wat men daaronder verstaat. Groeien doen de vruchten. Aan een rank die in de Wijnstok is. De heilige zelf blijft dus louter in Christus, Die hem tot heiliging geworden is. Dat heeft Luther bedoeld toen hij poneerde: "Voortgaan is telkens opnieuw beginnen." Vrucht dragen is blijven bij Hem Die bron, begin en geheim van de heiliging is. Niet ik groei in de heiliging, maar de vrucht van de Geest gedijt. De Wijnstok staat garant. Mijn aandeel is blijven in Hem. Zijn aandeel is de vruchtzetting in mij. Over vordering in eigen heiliging kun je dan ook nooit hoog opgeven. Je moet die zelfs niet willen taxeren. Laat dat over aan Hem Die ertoe bevoegd is. Geloven is geen praatje, maar praktijk.We hebben Intussen het oog niet taxerend gericht op onze daden, maar biddend op Gods gebod en genade. Heiligen zijn zij die elk gebod omzetten in gebed. Ze worden niets, behalve minder. Ze zijn in de Kreupelstraat geboren. Zo bezien is groeien slechts armer worden, en stilstaan juist vooruitgaan, al weet men zelf niet hoe.
Bijzonder hoogleraar vanwege de Ger. Bond in de Herv. Kerk, Prof. Dr. A. de Reuver[]/i]
Als we deze bijbelse groei voorstaan dan is er geen plaats voor een verkrampte onbijbelse groei en ook geen plaats voor een zogeheten Bethel-Pniël leer die na de wedergeboorte nog iets bijzonders verlangt. Een bevestiging en dan in de zin van een vierschaarbeleving. Hierop hebben onze vaderen het volgende geschreven:
De rechtzinnige leer verklaard zijnde, verwerpt de Synode de dwalingen dergenen die leren: Dat men geen zekerheid van de toekomende volharding in dit leven kan hebben zonder bijzondere openbaring. Want door deze leer wordt de vaste troost der ware gelovigen in dit leven weggenomen, en de twijfeling der pausgezinden in de Kerk weder ingevoerd; terwijl de Heilige Schrift deze zekerheid telkens afleidt, niet uit een bijzondere en buitengewone openbaring, maar uit de eigen merktekenen der kinderen Gods, en uit de zeer standvastige beloften Gods. Inzonderheid de apostel Paulus: Geen schepsel zal ons kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onzen Heere (Rom. 8:39). En Johannes: Die Zijn geboden bewaart, blijft in Hem, en Hij in denzelven. En hieraan kennen wij dat Hij in ons blijft, namelijk uit den Geest, Dien Hij ons gegeven heeft (1 Joh. 3:24).
Jullie maken een onderscheiding tussen rechtvaardigmaking en bewuste rechtvaardigmaking.
Onze vaderen leren inderdaad dat de wedergeboorte of rechtvaardigmaking een gans bovennatuurlijke, een zeer krachtige, en tegelijk zeer zoete, wonderlijke, verborgen, en onuitsprekelijke werking is.
Dit moeten we ook vasthouden. Hier ligt het wezen van het geloof. Hier ligt de bodem van de zekerheid. Dit slaat alles weg wat meent wedergeboren te zijn zonder enige Christuskennis.
In deze wedergeboorte wordt eveneens de heiliging of heiligmaking geboren. Dan gaat die mens groeien of opwassen in de genade. Hoe? Wel lees dit artikel van Prof. Dr. A. de Reuver eens:
Groei
Paradoxaal
Nu zou je denken dat de kerk deze vorm van wereldgelijkvormigheid doorzag; dat ze cultuurkritischer zou zijn en dwars ging liggen. Want zemoet toch beter weten. Maar hoe bedreven met name de gereformeerde gezindte ook is om er een eigen stijl op na te houden, in dit opzicht is ze veelal net als de rest. Argeloos en kritiekloos voegt ze zich in het patroon van de wereld.
Een schrijnend symptoom daarvan lijkt mij de zo langzamerhand kerkelijk geijkte verordening dat een mens moet groeien in zijn geloof. Laat er geen misverstand zijn: dat een christenmens geroepen wordt om op te wassen in de kennis en in de genade van Christus, staat op gezag van Petrus vast. Maar de mentale dressuur waarmee die groei doorgaans gepropageerd wordt, berust op dwaling. Trouwens, bedoelde men Petrus' opwas in de genade maar! Dan zou men binnen de kortste keren ontdekken dat dit groeiproces paradoxaal verloopt. Zoals Datheen in rijmvorm zei: "Geen meerder goed, Heer, Gij mij geven moogt, dan dat Gij mij vernedert en maakt kleine."Dat was het groeimodel van Johannes de Doper. De begenadigde schilder Grünewald had dat goed begrepen. Toen hij Johannes op het Isenheimer-veelluik afbeeldde met die onevenredig lange wijsvinger gericht op het Lam, tekende hij met kapitale letters op de achtergrond: "Hij moet wassen, maar ik minder worden." Over déze opwas hoor je niet zo veel. Ze is er wel. Maar ondergronds. Ze is per definitie wars van luidruchtigheid en opzichtigheid. Ze etaleert zichzelf niet. Over vooruitgang in de heiliging hoor je zoveel temeer. Niet als genadegave, maar als werkopgave. Precies zoals in de economische dictatuur van onze democratie. Je hoort zelfs van resultáten in de heiliging. Alsof het wapenfeiten waren. Dat begrijp ik niet.
Kreupelstraat
Is er van groei in heiliging naar bijbelse maatstaf dan geen sprake? Het is maar wat men daaronder verstaat. Groeien doen de vruchten. Aan een rank die in de Wijnstok is. De heilige zelf blijft dus louter in Christus, Die hem tot heiliging geworden is. Dat heeft Luther bedoeld toen hij poneerde: "Voortgaan is telkens opnieuw beginnen." Vrucht dragen is blijven bij Hem Die bron, begin en geheim van de heiliging is. Niet ik groei in de heiliging, maar de vrucht van de Geest gedijt. De Wijnstok staat garant. Mijn aandeel is blijven in Hem. Zijn aandeel is de vruchtzetting in mij. Over vordering in eigen heiliging kun je dan ook nooit hoog opgeven. Je moet die zelfs niet willen taxeren. Laat dat over aan Hem Die ertoe bevoegd is. Geloven is geen praatje, maar praktijk.We hebben Intussen het oog niet taxerend gericht op onze daden, maar biddend op Gods gebod en genade. Heiligen zijn zij die elk gebod omzetten in gebed. Ze worden niets, behalve minder. Ze zijn in de Kreupelstraat geboren. Zo bezien is groeien slechts armer worden, en stilstaan juist vooruitgaan, al weet men zelf niet hoe.
Bijzonder hoogleraar vanwege de Ger. Bond in de Herv. Kerk, Prof. Dr. A. de Reuver[]/i]
Als we deze bijbelse groei voorstaan dan is er geen plaats voor een verkrampte onbijbelse groei en ook geen plaats voor een zogeheten Bethel-Pniël leer die na de wedergeboorte nog iets bijzonders verlangt. Een bevestiging en dan in de zin van een vierschaarbeleving. Hierop hebben onze vaderen het volgende geschreven:
De rechtzinnige leer verklaard zijnde, verwerpt de Synode de dwalingen dergenen die leren: Dat men geen zekerheid van de toekomende volharding in dit leven kan hebben zonder bijzondere openbaring. Want door deze leer wordt de vaste troost der ware gelovigen in dit leven weggenomen, en de twijfeling der pausgezinden in de Kerk weder ingevoerd; terwijl de Heilige Schrift deze zekerheid telkens afleidt, niet uit een bijzondere en buitengewone openbaring, maar uit de eigen merktekenen der kinderen Gods, en uit de zeer standvastige beloften Gods. Inzonderheid de apostel Paulus: Geen schepsel zal ons kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onzen Heere (Rom. 8:39). En Johannes: Die Zijn geboden bewaart, blijft in Hem, en Hij in denzelven. En hieraan kennen wij dat Hij in ons blijft, namelijk uit den Geest, Dien Hij ons gegeven heeft (1 Joh. 3:24).
-
The Critical Brother
Zomaar even een losse opmerking:
Zou God er ook "trappen van genade" op na houden en gebruik maken van "onze toeleidende wegen"?
The Critical Brother staat op dit forum nog al eens perplex van de snelheid in het opzoeken van stichtelijke boekjes, oudvaders etc. om vooral "het gelijk" te bewijzen...............
The Critical Brother houdt het maar eenvoudig bij de enige "REISGIDS".
"Laat de kinderen tot Mij komen........."
"Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven...............
The Critical Brother (niet van DE REISGIDS hoor!)
[Veranderd op 24/5/02 door The Critical Brother]
Zou God er ook "trappen van genade" op na houden en gebruik maken van "onze toeleidende wegen"?
The Critical Brother staat op dit forum nog al eens perplex van de snelheid in het opzoeken van stichtelijke boekjes, oudvaders etc. om vooral "het gelijk" te bewijzen...............
The Critical Brother houdt het maar eenvoudig bij de enige "REISGIDS".
"Laat de kinderen tot Mij komen........."
"Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven...............
The Critical Brother (niet van DE REISGIDS hoor!)
[Veranderd op 24/5/02 door The Critical Brother]
-
Lecram
Beste Zeeuw,Origineel geplaatst door Zeeuw2
"Het aanroepen van God de Vader staat volledig los van welke groei je in je geloofsleven hebt"
Zo stelt Iecram; daar ben ik het dan nadrukkelijk niet mee eens.
Uit jouw stuk kan ik niet opmaken waarom je het er niet mee eens bent. Misschien ook omdat je mijn opmerking anders interpreteert dan ik bedoel.
Wat ik bedoelde: iedereen die wedergeboren is, mag God de Vader aanroepen als Vader.
Dat staat dus los van je groei in je geestelijk leven. Of je daar de vrijmoedigheid voor hebt, is wat anders. Anderen kunnen namelijk de beginners nogal afschrikken door te stellen dat je er wel heel zeker van moet zijn om God als Vader aan te spreken.
Net als een natuurlijke vader, mag ieder kind van God Hem als Vader aanspreken.
Ben je het nu met me eens???
-
Refojongere
Reactie (Lecram): Uiteraard gaat het niet aan je beleving voorbij, het IS een bovennatuurlijk werk. Alleen het moment kun je nauwelijks precies weten.De wedergeboorte kan toch onmogelijk onbewust gebeuren? Als je hier niets van kent (de zoete werking) of over kunt spreken, moet je dan gaan twijfelen aan je wedergeboorte?
Reactie (Voorbijganger): Het overgaan van de dood naar het leven gaat niet aan de bewustwording voorbij. Soms komt het geheel in een punt des tijds, soms manifesteert het zich zacht in de tijd.
Reactie (ndonselaar): Onze vaderen leren inderdaad dat de wedergeboorte of rechtvaardigmaking een gans bovennatuurlijke, een zeer krachtige, en tegelijk zeer zoete, wonderlijke, verborgen, en onuitsprekelijke werking is.
Dit moeten we ook vasthouden. Hier ligt het wezen van het geloof. Hier ligt de bodem van de zekerheid.
Allemaal zijn jullie het erover eens dat de wedergeboorte bewust wordt ervaren. Daar maak ik uit op dat je, wanneer je daar niets van weet te vertellen of iets van hebt mogen smaken, dat je er dan nog buiten zit. Lecram en Voorbijganger zeggen duidelijk dat de overgang van dood naar levend wel een punt des tijds is vanuit God gezien, maar voor de beleving kan het ervaren worden als wat langer. Het kan ervaren worden als een toeleidende weg tot de verzekerdheid dat men wederom geboren is. Dus je hoeft het moment niet te weten. Maar je moet wel iets kennen van die zoete, verborgen, Godverheerlijkende werk van de Heilige Geest of dat nou plotseling is of gedurende een tijd.
Heb ik dat zo goed verwoord?
Beste ndonselaar, ik heb jouw reactie ook aangehaald. Wat wil je ermee zeggen dat daar het wezen van het geloof zit en de bodem van de zekerheid. Die ligt toch niet in onze ervaring, maar is toch alleen gegrond op Christus?
-
Lecram
RJ,
dat de wedergeboorte plaatsheeft gehad (in engere zin, vgls Kersten) kan onmogelijk aan je waarneming voorbij zijn gegaan. Het is van dood levend worden. Alsof je een andere wereld binnenstapt. Tenminste, wanneer dat niet op hele jonge leeftijd plaatsheeft.
Maar de datum en tijdstip noemen wanneer dat begonnen is, is door de meesten niet aan te wijzen. Maar de liefdesband met God, gaat veel dieper dan welke aardse band dan ook.
dat de wedergeboorte plaatsheeft gehad (in engere zin, vgls Kersten) kan onmogelijk aan je waarneming voorbij zijn gegaan. Het is van dood levend worden. Alsof je een andere wereld binnenstapt. Tenminste, wanneer dat niet op hele jonge leeftijd plaatsheeft.
Maar de datum en tijdstip noemen wanneer dat begonnen is, is door de meesten niet aan te wijzen. Maar de liefdesband met God, gaat veel dieper dan welke aardse band dan ook.