Pimpelmees schreef:Mara schreef:De gereformeerden, van Agnes Amelink.
Vlot geschreven, fascinerend, herkenning ook, schokkend soms.
Net als in De eeuw van mijn vader, lees je hier ook over de glijdende schaal.
Oma is godvruchtig, schrijft daar over, haar kleindochter laat haar kinderen niet meer dopen.
Soms doet de kerkverlating er een generatie korter over.
Wat ik bijvoorbeeld niet wist was dat kinderen al in de jaren 70 aan het H.A. mochten deelnemen, op sommige plaatsen in Nederland.
Ik dacht dat dit begin jaren 80 in opkomst kwam, toen hoorde ik er voor het eerst van bij gereformeerde familieleden (die er toen fel op tegen waren, later waren hun argumenten uit handen geslagen blijkbaar)
Klinkt interessant. De secularisatie binnen de Gereformeerde Kerken is zo snel gegaan! Gaat het trouwens specifiek over de "gewone" gereformeerden of komen de bevindelijk-gereformeerden ook aan bod?
Als je de inleiding leest:
Velen denken als ze over gereformeerden horen aan manesen die op zondag uren in de kerk zitten, op die dag niet mogen zwemmen, breien of schaatsen en die zich vanwege hun geloof niet laten inenten.
gaat dit slechts over "gewone" gereformeerden.
Aan het begin van de vorige eeuw, viel dat ook nog onder het bevindelijk gedachtegoed.
Het begint met aantekeningen van een jonge moeder. (Moge de vreze des Heeren vroeg in je harten wonen waar het kwade reeds van de vroege jeugd in woont en zo spoedig tot openbaring komt.
Neen, kinderen zijn geen onschuldige engeltjes, maar verloren en doemwaardig in zichzelve en geneigd tot alle kwaad. )
Voorts gaat het over Hendrik de Cock, Abraham Kuyper, K. Schilder, de jongelingsverenigingen komen aan bod.
Het is leerzaam, veel wist ik niet, af en toe komen herinneringen boven terwijl je leest.
Maar wat is er dan in een eeuw veel veranderd in kerkelijk Nederland.