Zie de post van Auto. De auteur berijdt een stokpaardje en gaat niet in op de argumenten van Van Kooten en Baars. Hij noemt ze slechts en pakt de verbondslijn op en verklaart dat die zich in het OT slechts via de vleselijke weg voortzette. De auteur vraagt er dan bijna om om niet serieus genomen te worden. Alleen al met de vraag: Hoe werd de verbondslijn dan doorgegeven aan de meisjes? loop je al vast met die vooronderstelling. Bovendien onderbouwt hij zijn uitgangspunt helemaal niet. Daarnaast weerlegt hij nergens de m.i. ijzersterke argumenten van de eenheid van het oude en nieuwe verbond. Hij noemt de besnijdenis van het hart als argument voor het feit dat de verbondslijn in het NT een geestelijke dimensie krijgt. Maar volgens mij waren het reeds de profeten van het Oude Verbond die Israël opriepen om het hart en niet de klederen te scheuren.Posthoorn schreef:Geweldig, al die inhoudsvolle en respectvolle reacties!![]()
Maar misschien was het ook wel een beetje gemeen van me om er een lachende smiley bij te zetten.
Hoewel ik daar nog steeds achter sta: ik ben blij dat de andere kant nu ook eens aan het woord komt.
In feite zegt de auteur: het verbondsteken kan alleen aangebracht worden als het ook iets kan zeggen over de geestelijke staat van de bondeling. Dat was echter in het OT ook niet zo. Het sacrament zegt in die zin helemaal niet zoveel over de bondeling, maar over de Verbondsgod en over Zijn belofte en de vastheid daarvan.