GJdeBruijn schreef:Tiberius schreef:1931 zegt juist dat belofte en vervulling één is.
Dat klopt toch niet? Of hoe zie je dat?
Als het niet zou kloppen wat is dan de reden voor het opstellen van deze regels geweest?
Ik kan nl. geen enkele andere theologische motivatie bedenken die in die tijd een antwoord had kunnen zijn op de leer van de CGK.
Is het Schriftuurlijk om te zeggen belofte en vervulling één zijn? Als Petrus op de pinksterdag zegt U komt de belofte toe en uw kinderen is die belofte dan ook daadwerkelijk vervuld bij al die kinderen ?
Ook vr en antw 74 spreekt heel fijnzinnig over toezegging van de beloften en niet over vervulling omdat dat twee zaken zijn.
Tot slot: Het volk Israël had de belofte om het beloofde land in te gaan maar zij zijn gestorven in de woestijn vanwege hun ongeloof (belofte maar geen vervulling) en dit wordt ons door de Hebreënschrijver tot afschrikkend voorbeeld gegeven.
19 En wij zien, dat zij niet hebben kunnen ingaan vanwege hun ongeloof .
1 Laat ons dan vrezen, dat niet te eniger tijd, de belofte van in Zijn rust in te gaan nagelaten zijnde, iemand van u schijne achtergebleven te zijn.
2 Want ook ons is het Evangelie verkondigd , gelijk als hun; maar het woord der prediking deed hun geen nut, dewijl het met het geloof niet gemengd was in degenen, die het gehoord hebben.
Tussen belofte en vervulling zit het werk van Gods Geest in de weg van levendmaking,wedergeboorte en geloof en dat is geen automatisme.
Er gaan er met twee verbonden verloren en met drie en er worden er met twee verbonden behouden en met drie. Prof. G. Wisse.
