Columns

[Luther]

Daarop heb ik gezegd: Ik denk dat kinderen van 7, 10 of 13 zó niet denken. (Die doen gewoon wel een beroep op hun vader, en als hij geen tijd heeft, zijn ze ook gewoon boos en gefrustreerd, net als ieder ander kind.)

Hier was ik het dus niet met je eens, vanuit eigen ervaring.

Dit lijkt het tegenovergestelde te zijn van wat je hieronder schrijft...

Ik weet niet of alleen ervaringsdeskundigen dat kunnen invoelen. Je kunt ook verhalen gehoord hebben van pastoriekinderen. Mijn eigen ervaring is wel bevestigd door anderen. "Mijn vader was altijd aan het werk", en "Mijn kinderen zeggen wel eens tegen me: je was er nooit".

[Luther]

Ik vind beide brieven iets hebben van 'zo is het in de pastorie' en de tweede heeft ook nog een ondertoon van 'en als het zo niet is, zou het zo moeten zijn'. Dat je je vader als kind aanspreekt dat hij niet genoeg tijd aan zijn gezin besteedt, vind ik niet voor de hand liggen, niet geloofwaardig. Papa moet met mij gaan zwemmen/naar de bieb/knutselen vanmiddag, jammer dan van die drie oude mensen die hij in die tijd had kunnen bezoeken. Als kind ben je je er juist zo van bewust dat hij voor God werkt, dus daar vallen jouw kleine wensen wel een beetje bij weg.

Misschien kan Dodo deze posting nog een keer uitleggen.
Ik heb dit gelezen alsof kinderen hun wensen wegcijferen, omdat ze weten dat vader in dienst van God is, en ze hem dus niet mogen 'claimen' als vader.
Daarop heb ik gezegd: Ik denk dat kinderen van 7, 10 of 13 zó niet denken. (Die doen gewoon wel een beroep op hun vader, en als hij geen tijd heeft, zijn ze ook gewoon boos en gefrustreerd, net als ieder ander kind.)
Daarop zei WimA: Ik denk dat die kinderen wél zo denken.

Hier begint het verdraaien al. Ik zei enkel dat je niet zo stellig kunt beweren dat kinderen niet zo denken als @Dodo beweerd.
Ik heb het niet gehad over "die kinderen", laat staan de suggestie gewekt dat het voor allemaal wel geldt. Overigens corrigeert @Dodo je ook in je stelligheid dat kinderen zo niet denken.

Nee, Dodo bevestigt juist mijn lezing, namelijk dat domineeskinderen (of ambtsdragers of zendingswerkers) echt niet vanzelfsprekend getekend worden door een grote mate van volgzaamheid en instemming.

Volgens mij snap je het echt niet?

Edit:
Ik lees nu dat je een post hieronder hebt aangepast en nu de zin hebt getypt: @Luther vat dit op alsdat @Dode zegt dat een kind "ingewonnen" is voor het ambt en daarom zijn eigen wensen terzijde schuift. Kinderlijke levensheiliging zullen we maar zeggen suggereert @Dodo. En daar is @Luther het niet mee eens. Terecht denk ik, dat zal niet vaak voorkomen.

Let op de vetgedrukte zin. In deze post zeg je het tegenovergestelde: http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... 32#p666532 Daar zei je m.a.w.: niet terecht.

[Dodo]

Daarop heb ik gezegd: Ik denk dat kinderen van 7, 10 of 13 zó niet denken. (Die doen gewoon wel een beroep op hun vader, en als hij geen tijd heeft, zijn ze ook gewoon boos en gefrustreerd, net als ieder ander kind.)

Hier was ik het dus niet met je eens, vanuit eigen ervaring.

Dit lijkt het tegenovergestelde te zijn van wat je hieronder schrijft...

Ik weet niet of alleen ervaringsdeskundigen dat kunnen invoelen. Je kunt ook verhalen gehoord hebben van pastoriekinderen. Mijn eigen ervaring is wel bevestigd door anderen. "Mijn vader was altijd aan het werk", en "Mijn kinderen zeggen wel eens tegen me: je was er nooit".

Er wordt wel een enorme exegese beoefend op wat simpele zinnetjes hoor.

Ik zeg dat ik (en ik denk anderen ook trouwens) als kind prima beseften dat het werk in de gemeente heel belangrijk was, en dat dat werk voorging. Jij stelde dat kinderen zulke dingen niet doordenken en gewoon willen dat papa er voor hen is. Mijn ervaring is niet zo, en ik denk dat je het begrip van kinderen onderschat.

Ik denk ook niet dat alleen de ervaringsdeskundigen kunnen weten van het hoe en wat van het pastorieleven. Iedereen kent toch wel domineeskinderen, en hoort verhalen? Dat geeft toch begrip voor hoe zij opgroeiden? Ik zie niet zo goed hoe dat strijdig is met wat ik hierboven schrijf.

[Luther]

Ik zeg dat ik (en ik denk anderen ook trouwens) als kind prima beseften dat het werk in de gemeente heel belangrijk was, en dat dat werk voorging. Jij stelde dat kinderen zulke dingen niet doordenken en gewoon willen dat papa er voor hen is. Mijn ervaring is niet zo, en ik denk dat je het begrip van kinderen onderschat.

Dat heb ik ook niet bestreden, zeker niet. Ik stelde alleen dat kinderen - ondanks dat ze dit begrijpen - het echt niet vanzelfsprekend leuk vinden dat die werkelijkheid zo is. (Dat bedoelde ik met: Zo denken kinderen van 7, 10, 13 niet.)

Je schreef ook nog:

Mijn eigen ervaring is wel bevestigd door anderen. "Mijn vader was altijd aan het werk", en "Mijn kinderen zeggen wel eens tegen me: je was er nooit".

Daarin zie ik een bevestiging van mijn reactie hierboven. Maar het gekke was, dat je dat ontkende.

[WimA]

Laat maar @Luther.
Ik hoop dat velen die menen hun gedrag door een "goddelijke roeping" te moeten legitimeren niet al te veel schade veroorzaken aan kinderen en anderen.

De columnist van het tweede bedrijf heeft er in ieder geval ervoor gezorgd dat een kind die moeite heeft met de afwezigheid van Pappa het niet (meer) zal uitten. Misschien achteraf een keer. Als de schade is toegebracht.

[Luther]

Laat maar @Luther.
Ik hoop dat velen die menen hun gedrag door een "goddelijke roeping" te moeten legitimeren niet al te veel schade veroorzaken aan kinderen en anderen.

De columnist van het tweede bedrijf heeft er in ieder geval ervoor gezorgd dat een kind die moeite heeft met de afwezigheid van Pappa het niet (meer) zal uitten. Misschien achteraf een keer. Als de schade is toegebracht.

Dit vind ik de meest geestige opmerking.
Juist omdat ik het hier helemaal mee eens ben, ben ik tegen je ingegaan.... (omdat je de indruk wekte precies het tegenovergestelde te willen beweren, namelijk dat een kind in grote onderworpenheid en kinderlijke heiligmaking geen enkele kritiek zal uiten.)

[Auto]

Dit stuk stond op FB bij refdag:

Beste collega-domineesdochter. Naar alle waarschijnlijkheid is het dom dat ik hierop reageer, maar ik kan het toch niet laten. Ergens begrijp ik je wel. Elke domineesdochter/zoon zal bepaalde dingen in je stuk herkennen. Ook ik vind er eigenlijk niks aan dat ik op dit moment in m'n eentje mijn vrije dag zit te vieren omdat mijn ouders - uiteraard - weer op bezoek moesten. Ook ik vind er niks aan dat ik alleen vanochtend al honderdtwintig telefoontjes binnenkreeg voor mensen die allemaal m'n vader nodig hadden. En ik vind er al helemaal niks aan dat m'n vader op onze verjaardagen gerust schittert in afwezigheid omdat er dingen waren die inderdaad even belangrijker waren. Ondanks dat en heel veel voorbeelden meer begrijp ik niet goed waarom je de situatie nu zo schetst dat domineesgezinnen het eigenlijk maar erg 'slecht' hebben. Ik weet niet wie je bent, uit welk dorp, gemeente, gezin je komt en hoe de mensen daar voor jullie gezin zorgen, maar het lijkt me stug dat die zorg in jullie en ons gezin nou zo gigantisch van elkaar verschillen. En daarmee doel ik op alle kaarten, telefoontjes, en héél veel giften meer waarin de mensen van de gemeente ons op handen gedragen hebben en nog steeds dragen. Een van onze gezinsleden merkte in vaders studententijd zelfs op; 'volgens mij hebben wij het nog nooit zo goed gehad als nu'. Ook mijn vader verdwijnt veel te vaak naar onze zin z'n studeerkamer in. Tijd heeft hij nooit genoeg. Maar als ik zie wat voor werk hij in Gods gemeente mag verrichten en met hoeveel liefde en toewijding hij dat in mijn ogen mag doen, is het misschien onze taak om op deze manier bij te dragen aan Gods wil. 5 Jaar geleden, toen wij net hoorden dat onze vader was toegelaten op de Theologische School, heb ik tranen met tuiten gehuild, ik wilde echt niet. Ik wilde niet weg uit ons huis en niet weg uit onze veilige bekende omgeving, waarin je gewoon Familie van Ruitenburg was. Maar Gods zorgen in al die jaren zijn voor ons zo verwonderlijk geweest, dat ik persoonlijk niet geloof dat ik boos op de gemeente, of - misschien eerlijker - op God mag zijn, dat God mijn vader meer nodig heeft dan dat ik dat heb. God heeft jou vader uitgekozen om het woord van God te brengen! Wie zijn wij dan om te beslissen over Zijn keuzes? Nee ik ben niet vroom, ik ben maar een heel gewoon iemand. Mikpunt van kritiek en glazen-huis-taferelen zullen er altijd zijn. Maar ik wens je van harte toe dat je het doel van God niet onderschat en dat je je vader in alle liefde zult 'afstaan' aan de dienst van God.

Jeanne van Ruitenburg

[Dodo]

Het is een mooi persoonlijk verhaal. Maar niet iedereen kan zo'n zelfde verhaal vertellen.

[WimA]

Laat maar @Luther.
Ik hoop dat velen die menen hun gedrag door een "goddelijke roeping" te moeten legitimeren niet al te veel schade veroorzaken aan kinderen en anderen.

De columnist van het tweede bedrijf heeft er in ieder geval ervoor gezorgd dat een kind die moeite heeft met de afwezigheid van Pappa het niet (meer) zal uitten. Misschien achteraf een keer. Als de schade is toegebracht.

Dit vind ik de meest geestige opmerking.
Juist omdat ik het hier helemaal mee eens ben, ben ik tegen je ingegaan.... (omdat je de indruk wekte precies het tegenovergestelde te willen beweren, namelijk dat een kind in grote onderworpenheid en kinderlijke heiligmaking geen enkele kritiek zal uiten.)

Dat een kind geen kritiek uit doordat hij vervuld is van "grote onderworpenheid en kinderlijke heiligmaking" geloof ik inderdaad niet nee. Wel dat een kind geen kritiek durft te uiten omdat het vele boze blikken en de opmerking: "Daarmee ben je het eigenlijk niet met God eens hoor!" riskeert.
Die kritiek - cynisme - komt pas later. Als het besef doorbreekt dat Gods wil wel wat al te vaak strookte met de hobby's van de predikant.
En dat geld niet alleen voor de predikanten maar voor vele beroepen.

[Luther]

Dat een kind geen kritiek uit doordat hij vervuld is van "grote onderworpenheid en kinderlijke heiligmaking" geloof ik inderdaad niet nee. Wel dat een kind geen kritiek durft te uiten omdat het vele boze blikken en de opmerking: "Daarmee ben je het eigenlijk niet met God eens hoor!" riskeert.
Die kritiek - cynisme - komt pas later. Als het besef doorbreekt dat Gods wil wel wat al te vaak strookte met de hobby's van de predikant.
En dat geldt niet alleen voor de predikanten maar voor vele beroepen.

Eensch!

[Dodo]

Laat maar @Luther.
Ik hoop dat velen die menen hun gedrag door een "goddelijke roeping" te moeten legitimeren niet al te veel schade veroorzaken aan kinderen en anderen.

De columnist van het tweede bedrijf heeft er in ieder geval ervoor gezorgd dat een kind die moeite heeft met de afwezigheid van Pappa het niet (meer) zal uitten. Misschien achteraf een keer. Als de schade is toegebracht.

Dit vind ik de meest geestige opmerking.
Juist omdat ik het hier helemaal mee eens ben, ben ik tegen je ingegaan.... (omdat je de indruk wekte precies het tegenovergestelde te willen beweren, namelijk dat een kind in grote onderworpenheid en kinderlijke heiligmaking geen enkele kritiek zal uiten.)

Dat een kind geen kritiek uit doordat hij vervuld is van "grote onderworpenheid en kinderlijke heiligmaking" geloof ik inderdaad niet nee. Wel dat een kind geen kritiek durft te uiten omdat het vele boze blikken en de opmerking: "Daarmee ben je het eigenlijk niet met God eens hoor!" riskeert.
Die kritiek - cynisme - komt pas later. Als het besef doorbreekt dat Gods wil wel wat al te vaak strookte met de hobby's van de predikant.
En dat geld niet alleen voor de predikanten maar voor vele beroepen.

Hier distantieer ik me van. Er waren geen boze blikken en niet zulke opmerkingen. Kom nou. En voor de hobby's was geen tijd, want de gemeente etc. Er lag een roeping, en die woog zwaar.
Je wist als kind gewoon dat het werken voor God het belangrijkst was. Dat zag je bijvoorbeeld terug in de beroepen. Er waren beroepen die heel aantrekkelijk leken, maar als het Gods weg niet was, ging het niet door. En een onmogelijk beroep moest aangenomen worden.

[Zita]

Vraagt God van mensen dat zij hun gezin tekort doen in Zijn dienst? (niet persoonlijk richting wie dan ook bedoeld, maar in het algemeen)

[Luther]

Vraagt God van mensen dat zij hun gezin tekort doen in Zijn dienst? (niet persoonlijk richting wie dan ook bedoeld, maar in het algemeen)

Neen.

[Mara]

Dit stuk stond op FB bij refdag:

Beste collega-domineesdochter. Naar alle waarschijnlijkheid is het dom dat ik hierop reageer, maar ik kan het toch niet laten. Ergens begrijp ik je wel. Elke domineesdochter/zoon zal bepaalde dingen in je stuk herkennen. Ook ik vind er eigenlijk niks aan dat ik op dit moment in m'n eentje mijn vrije dag zit te vieren omdat mijn ouders - uiteraard - weer op bezoek moesten. Ook ik vind er niks aan dat ik alleen vanochtend al honderdtwintig telefoontjes binnenkreeg voor mensen die allemaal m'n vader nodig hadden. En ik vind er al helemaal niks aan dat m'n vader op onze verjaardagen gerust schittert in afwezigheid omdat er dingen waren die inderdaad even belangrijker waren. Ondanks dat en heel veel voorbeelden meer begrijp ik niet goed waarom je de situatie nu zo schetst dat domineesgezinnen het eigenlijk maar erg 'slecht' hebben. Ik weet niet wie je bent, uit welk dorp, gemeente, gezin je komt en hoe de mensen daar voor jullie gezin zorgen, maar het lijkt me stug dat die zorg in jullie en ons gezin nou zo gigantisch van elkaar verschillen. En daarmee doel ik op alle kaarten, telefoontjes, en héél veel giften meer waarin de mensen van de gemeente ons op handen gedragen hebben en nog steeds dragen. Een van onze gezinsleden merkte in vaders studententijd zelfs op; 'volgens mij hebben wij het nog nooit zo goed gehad als nu'. Ook mijn vader verdwijnt veel te vaak naar onze zin z'n studeerkamer in. Tijd heeft hij nooit genoeg. Maar als ik zie wat voor werk hij in Gods gemeente mag verrichten en met hoeveel liefde en toewijding hij dat in mijn ogen mag doen, is het misschien onze taak om op deze manier bij te dragen aan Gods wil. 5 Jaar geleden, toen wij net hoorden dat onze vader was toegelaten op de Theologische School, heb ik tranen met tuiten gehuild, ik wilde echt niet. Ik wilde niet weg uit ons huis en niet weg uit onze veilige bekende omgeving, waarin je gewoon Familie van Ruitenburg was. Maar Gods zorgen in al die jaren zijn voor ons zo verwonderlijk geweest, dat ik persoonlijk niet geloof dat ik boos op de gemeente, of - misschien eerlijker - op God mag zijn, dat God mijn vader meer nodig heeft dan dat ik dat heb. God heeft jou vader uitgekozen om het woord van God te brengen! Wie zijn wij dan om te beslissen over Zijn keuzes? Nee ik ben niet vroom, ik ben maar een heel gewoon iemand. Mikpunt van kritiek en glazen-huis-taferelen zullen er altijd zijn. Maar ik wens je van harte toe dat je het doel van God niet onderschat en dat je je vader in alle liefde zult 'afstaan' aan de dienst van God.

Jeanne van Ruitenburg

Wat een mooi persoonlijk verhaal!
Dit raakt mij.

[Ad Anker]

Ik weet het niet, volgens mij is het gewoon een redactionele actie geweest, als ik de artikelen vandaag in de krant zie.