Angst voor de dood

[Mara]

Beproevingen, verzoekingen, verdrukkingen, kastijdingen. Misschien dat Jolanda dat bedoelt?
Onze leden doden die op de aarde zijn.
Kruis dragen.
Zijn lijdende Beeld gelijkvormig gemaakt te worden.
Allemaal geen zaken van vreugde als ze tegenwoordig zijn.
Als we altijd in het Licht van Zijn vriendelijk Aangezicht mogen wandelen is er vrolijk en licht maar dat is niet dagelijks beste SecorDabar.
Het is hier een strijdend leven.

Juist Coosje. Het komt mij nu een beetje over dat voor velen hier het leven een groot feest is. Natuurlijk zijn er mooie momenten, maar we moeten ons blijven realiseren dat het leven helemaal niet zo "mooi" is.
Behalve als je weet wat je troost in leven en sterven is! Dan valt de angst voor beiden weg!

Ik ervaar het leven ook niet als een groot feest. Maar als een geschenk, door God gegeven.
Er zijn tijden van zeer moeizaam ploeteren en ploegen, op een door stenen bezaaide akker, maar er zijn ook tijden van vlak water, windje mee. Even in een lagune mogen rusten.
Ik heb bij tijden wel angst voor de dood. Vroeger heb ik een dominee vaak horen bidden: bewaar ons voor een onvoorbereide dood. We moeten bereid zijn, maar kunnen wij dat wel zijn?
Ik denk dat veel mensen bang zijn voor een smartelijk ziekbed. Ze ontlopen ziekenhuisbezoek, blijkbaar te confronterend.
Of de zieke wordt op zijn sterfbed verstoken van bezoek.
Terwijl dat heel aangename uurtjes kunnen zijn!

Mijn moeder stierf heel onverwachts, toen ik bij haar op bezoek was. Dat is heel ingrijpend.
Ik herinner me dat ik het verschrikkelijk koud kreeg, ondanks dat het bloedheet in dat kamertje was.

[Bona Fide]

Natuurlijk zijn er mooie momenten, maar we moeten ons blijven realiseren dat het leven helemaal niet zo "mooi" is.
Behalve als je weet wat je troost in leven en sterven is! Dan valt de angst voor beiden weg!

Dat laatste is alleen zo als het geloof in beoefening is, als ik het hier zo mag zeggen.

Dat ligt eraan wat je onder "in beoefening" verstaat.
Een gelovig vertrouwen noem ik ook in beoefening bijvoorbeeld.

Dat noem ik het ook. Het punt is: dat is er niet altijd, elk moment van de dag. Dat wordt bestreden. Daarom kan er op zulke momenten ook een vrees voor de dood zijn bij Gods kinderen. Of denk jij van niet?

[ejvl]

Dat noem ik het ook. Het punt is: dat is er niet altijd, elk moment van de dag. Dat wordt bestreden. Daarom kan er op zulke momenten ook een vrees voor de dood zijn bij Gods kinderen. Of denk jij van niet?

O zeker wel, zeker in aanvechting en beproeving wat zo heftig kan zijn dat het vertrouwen weg is.

[-DIA-]

De levenden weten dat zij sterven zullen.
(Prediker 9:5)

Bovenstaand kopje lijkt me goed om boven dit stukje te zetten.
Het lijkt me dan ook niet verkeerd om een stukje uit het leven van
Maaten Luther te citeren, wat dhr. C. van Rijswijk voor de kinderen
schreef:

Citaat C. van Rijswijk:
Maarten Luther studeert aan de universiteit van Erfurt. Hij volgt daar een rechtenstudie en
zijn vader Hans is maar wat trots op zijn knappe zoon.
Maar er gebeurt iets in het leven van deze jonge student. De Heere komt in zijn leven.
In de bibliotheek komt hij in aanraking met de volledige Bijbel. Dat was voor die tijd iets
vreemds, want de roomse kerk liet maar bepaalde gedeelten van de Bijbel lezen, geschreven
in de Latijnse taal.
Maar Luther kreeg de hele Bijbel te zien en de leergierige student gaat er ijverig in lezen.
Als hij de woorden leest: Hij verheft de geringe uit het stof (1 Samuel 2:8), roept hij uit:
O God, ook voor arme studenten als ik er een ben, zijn deze vertroostingen geschreven.
Voortaan is het met de rust van de student gedaan.
De angst om te sterven grijpt hem aan. Maarten wordt bang voor de dood.
Bang voor God.
Een hevig onweer en de plotselinge dood van een vriend verergert de angst. Stel je eens voor
dat het onweer hem had gedood! of dat hij in de plaats van zijn vriend was gestorven!
Waar zou hij dan geweest zijn? Als hij daaraan denkt, weet hij geen raad. De bange vraag
houdt hem dag en nacht bezig.
In de hoop dat de angst zou overgaan door vroom te leven, besluit hij de universiteit te
Erfurt te verlaten en die in het jaar 1505 te verwisselen het strenge Augustijner klooster in
die plaats.
Wat hij doet, is weliswaar tegen de zin van zijn vader, maar Maarten denkt een goede daad
te doen. Hij wil proberen om door bidden en goede werken vrede met God te krijgen.
Maar ook in het klooster blijven de onrust en de angst hem achtervolgen. Dag en nacht.
De fel begeerde vrede komt maar niet. Hoe hij die ook probeert te zoeken door middel van
allerlei goede werken.
Later zegt hij over deze moeilijke tijd:
“Ik weet wat het is helse straffen te lijden. Weliswaar slechts gedurende korte tijden,
maar zo verschrikkelijk en hels, dat geen tong het kan uitspreken. Dat geen pen het
kan beschrijven. Niemand kan het geloven die het zelf niet heeft meegemaakt. Als zulk
een verschrikking een half uur, ja zelfs maar een tiende deel van een uur duurde, zou
een mens sterven!”
Einde citaat.

We lezen zo opmerkelijk: De levenden weten dat zij sterven zullen. Wie niet in aanraking
is geweest met de dood ken de doodschrik niet en wie niet weet van een hel en een
rechtvaardig God die leeft er ook overheen, en verdringt de angst. Niet beseffend dat die
angst zeer reëel is, en dat juist hierdoor de ogen open gaan voor de realiteit.
Wij hebben gezondigd en derven de heerlijkheid Gods. Dat weten we van nature niet,
hooguit verstandelijk.
Maar dat in te leven, zoals Luther, dat is wel een grote genade. En dit zeg ik niet om
naar zwaarheid te staan, maar wel om ons op te wekken wakende te zijn. De Schriften
te onderzoeken. Want ik geloof toch dat elk van Gods kinderen wel iets weet van
'de angsten der hel'. De eigengerechtigde godsdienst zal daar geen last van hebben,
die wordt wel met rust gelaten.

[SecorDabar]

De levenden weten dat zij sterven zullen.
(Prediker 9:5)

We lezen zo opmerkelijk: De levenden weten dat zij sterven zullen. Wie niet in aanraking
is geweest met de dood ken de doodschrik niet en wie niet weet van een hel en een
rechtvaardig God die leeft er ook overheen, en verdringt de angst. Niet beseffend dat die
angst zeer reëel is, en dat juist hierdoor de ogen open gaan voor de realiteit.
Wij hebben gezondigd en derven de heerlijkheid Gods. Dat weten we van nature niet,
hooguit verstandelijk.
Maar dat in te leven, zoals Luther, dat is wel een grote genade. En dit zeg ik niet om
naar zwaarheid te staan, maar wel om ons op te wekken wakende te zijn. De Schriften
te onderzoeken. Want ik geloof toch dat elk van Gods kinderen wel iets weet van
'de angsten der hel'. De eigengerechtigde godsdienst zal daar geen last van hebben,
die wordt wel met rust gelaten.

Angst voor de hel kan wel behoren tot de wel-stand van het geloof, niet tot het wezen van het geloof.
Angst voor de hel kunnen voorkomen als: bestrijdingen en aanvechtingen in het geloofsleven.
Bij de één zal dat meer zijn, dan bij de ander, het is ook weer geen voorwaarde tot het wezen van het geloof.
( het wezen van het geloof vinden we o.a. verklaard in Zondag 7 van de Heidelbergse Catechismus.)

Maar angst voor de hel kan ook uit eigenliefde en zelfbehoud voorkomen, zowel in de gelovige als ongelovige.
Bileam zei: laat mij sterven de dood des oprechten.
Meer uit angst voor de straf en voor de hel, dan dat hij ingestorte liefde van de Heere kreeg,
om het godzalige leven van de oprechten te begeren.
Niemad zal echter ontkennen dat een gelovige geen zelfliefde en zelfbehoud zou hebben.
Laten we ons eigen leven maar na gaan in dit opzicht.

Maar vroeg of laat zal het bij de gelovige (als deze op zijn plaats is), gaan,
zoals het bijvoorbeeld was zoals bij Esther: kom ik om, dan kom ik om.
Of als de toestand van de moordenaar aan het kruis: Ik hang hier rechtvaardig vanwege mijn zonden aan het kruis,
en als moordenaar heb ik de hel verdiend.
Maar daar blijft het bij deze moordenaar en bij de gelovige niet bij:
deze leert het rechtvaardig oordeel toevallen (=gelijk geven, wat de rechter heeft uitgesproken)
en omhelzen (= hartelijk eenswillends worden met het uitvoeren van het vonnis),
om de vrijspraak alleen op grond van de borggerechtigheid van de Heere Jezus Christus te verwachten,
net als bij de moordenaar werd toegezegd: Heden zult gij met Mij in het paradijs zijn..

[-DIA-]

De levenden weten dat zij sterven zullen.
(Prediker 9:5)

We lezen zo opmerkelijk: De levenden weten dat zij sterven zullen. Wie niet in aanraking
is geweest met de dood ken de doodschrik niet en wie niet weet van een hel en een
rechtvaardig God die leeft er ook overheen, en verdringt de angst. Niet beseffend dat die
angst zeer reëel is, en dat juist hierdoor de ogen open gaan voor de realiteit.
Wij hebben gezondigd en derven de heerlijkheid Gods. Dat weten we van nature niet,
hooguit verstandelijk.
Maar dat in te leven, zoals Luther, dat is wel een grote genade. En dit zeg ik niet om
naar zwaarheid te staan, maar wel om ons op te wekken wakende te zijn. De Schriften
te onderzoeken. Want ik geloof toch dat elk van Gods kinderen wel iets weet van
'de angsten der hel'. De eigengerechtigde godsdienst zal daar geen last van hebben,
die wordt wel met rust gelaten.

Angst voor de hel kan wel behoren tot de wel-stand van het geloof, niet tot het wezen van het geloof.
Angst voor de hel kunnen voorkomen als: bestrijdingen en aanvechtingen in het geloofsleven.
Bij de één zal dat meer zijn, dan bij de ander, het is ook weer geen voorwaarde tot het wezen van het geloof.
( het wezen van het geloof vinden we o.a. verklaard in Zondag 7 van de Heidelbergse Catechismus.)

Maar angst voor de hel kan ook uit eigenliefde en zelfbehoud voorkomen, zowel in de gelovige als ongelovige.
Bileam zei: laat mij sterven de dood des oprechten.
Meer uit angst voor de straf en voor de hel, dan dat hij ingestorte liefde van de Heere kreeg,
om het godzalige leven van de oprechten te begeren.
Niemad zal echter ontkennen dat een gelovige geen zelfliefde en zelfbehoud zou hebben.
Laten we ons eigen leven maar na gaan in dit opzicht.

Maar vroeg of laat zal het bij de gelovige (als deze op zijn plaats is), gaan,
zoals het bijvoorbeeld was zoals bij Esther: kom ik om, dan kom ik om.
Of als de toestand van de moordenaar aan het kruis: Ik hang hier rechtvaardig vanwege mijn zonden aan het kruis,
en als moordenaar heb ik de hel verdiend.
Maar daar blijft het bij deze moordenaar en bij de gelovige niet bij:
deze leert het rechtvaardig oordeel toevallen (=gelijk geven, wat de rechter heeft uitgesproken)
en omhelzen (= hartelijk eenswillends worden met het uitvoeren van het vonnis),
om de vrijspraak alleen op grond van de borggerechtigheid van de Heere Jezus Christus te verwachten,
net als bij de moordenaar werd toegezegd: Heden zult gij met Mij in het paradijs zijn..

Het komt er maar op aan dat het geen 'slaafse vrees' is. De hel is wel een realiteit die we toch
zullen leren kennen. Maar niet enkel de 'angst der hel', maar als het wél is, dan is het toch:
"Ik vond benauwdheid en droefenis". Dat is meer als enkel een angst voor de hel, maar tevens
een missen van de Borg. Een Borg die niet gekend wordt. Maar waar toch de uitgangen der
ziel naartoe getrokken worden.
En dat bedoelde ik met dat "dat elk van Gods kinderen wel iets weet van 'de angsten der hel'"

[SecorDabar]

Ja, DIA, daar kunnen we van harte mee instemmen.
In het geloofsleven, is er sprake van een "komende" en "gaande" Heere Jezus Christus.
Als we ons eigen geloofsleven zien dan is het een diep afhankelijk zijn van de de Heilige Geest, de Trooster.
Door de inwoning van de Heilige Geest leert ik, met de apostel Petrus zeggen:
Heere, tot wie zouden we heengaan? GIJ hebt de woorden des eeuwigen levens!
Dan is de Heere Jezus tot ons "gekomen", door de Heilige Geest.
Maar de Heilige Geest heeft ook alwijze bedoelingen om de Heere Jezus voor ons verborgen te houden.
Dan is er sprake van een "gaande" Heere Jezus Christus.
En dan is er inderdaad benauwdheid en droefenis in ons geloofsleven.
Dan zegt de bruid in het Hooglied: Zeg mij aan, waar Hij (de bruidegom Christus) is, die mijn ziel liefheeft.
Hooglied 5:8 indien gij mijn Liefste vindt, wat zult gij Hem aanzeggen? Dat ik krank ben van liefde.

Er kunnen zoveel oorzaken zijn van dat gemis.
Door een verachteren in de genade.
Door de strijd met de "oude mens".
Maar ook dat de Heilige Geest ons wil beproeven en doorlouteren:
Opdat ik telkens als een straatarme bedelaar en dode zondaar in mijzelf,
me diep en steil afhankelijk mag weten door Zijn Geest:
Trek mij!, en wij zullen U nalopen! (Hooglied 1:4)
Om in al mijn benauwdheid en droefenis door de Heilige Geest getrokken te worden tot Zijn wonderbaar Licht.
Want in Uw licht, zien wij het Licht.

[Mara]

Afgelopen week overleed een goede bekende van me. Hij was ernstig ziek. Er traden complicaties op en hij moest worden opgenomen in het ziekenhuis.
De dokter zei dat er geen herstel meer mogelijk was en zei dat hij alles wilde doen om het lijden te verkorten.
Dat bedoelde hij dus letterlijk.
De man in kwestie zei dat het dan genoeg geweest is, euthanasieverklaring was al aangevraagd immers.
En dan gebeurt het zo in een uurtje, op een middag.
Misschien naief van mij, maar ik wist niet dat levensbeëindiging zo snel te regelen is.
Meneer is inmiddels gecremeerd.
Ik was 2 dagen tevoren nog bij hem, toen zei hij tegen me dat hij geen angst had voor het sterven, maar wel voor het lijden.
De dokter heeft dit lijden nu voorkomen.
Ik had hem gevraagd of hij het goed vond dat ik voor hem en zijn vrouw zou bidden.
Hij vond dat goed, lief van mij, maar het hielp niets, daar was hij inmiddels achter.
Wat is dit toch verdrietig.

[Terri]

Iets soortgelijks gisteren ook meegemaakt.
Waar ik erg mee worstel is, dat het lijkt of er totaal geen angst meer voor de dood is.
Net of er geen besef meer is dat het toch zou kunnen dat je God ga zien/ontmoeten en dat dat ook consequenties kan hebben.
Ook het definitieve lijkt niets meer te zeggen.

[-DIA-]

Gisteren een zus van een vriendin plotseling in de eeuwigheid.
Hartstilstand.
We moeten elk moment toch bereid zijn.
Zo gij alleenlijk vertrouwt in een land van vrede, hoe zult gij het dan maken
in de verheffing van de Jordaan?

[Mara]

En een uurtje geleden krijg ik het bericht dat de lievelingstante van mijn vriendin zeer ernstig ziek is. Ze heeft afgelopen week de boodschap gekregen en is nu al te zwak en ziek voor bezoek e.d. Zo snel kan het gaan!
Ik ging vroeger heel vaak met mijn vriendinnetje mee, het was zo'n warm en gastvrij gezin.
En nu begrijp ik van mijn vriendin, dat ze de God van hun vaderen niet meer willen kennen.
@Terri, en ook hier geen angst. Men is alles al aan het regelen voor haar uitvaart, ze heeft zelf, voorzover mogelijk, de regie in handen.
Ik heb die opa en oma ook nog gekend, zulke eenvoudige mensjes, maar ze leefden zo dichtbij de Heere.
En hoe ver dwaalt dan het volgende geslacht af.
Mijn man had deze week één van zijn donkere kostuums een keer nodig voor een feestelijke gelegenheid. Maar in het afgelopen jaar moest ik zo aan mijn vader denken. Hij zei, toen men hem vroeg waarom hij nu toch zo altijd in donkere kleding liep, "omdat ik meer op een begrafenis sta dan op een bruiloft".
En het lijkt wel of wij ook in zo'n fase zijn beland.
Maar weet je, dan komen de feestelijkheden ook in een ander licht te staan, heb jij dat ook?

[JolandaOudshoorn]

Mijn dochtertje van 5 is erg bezig met sterven. Toen zij anderhalf was, is haar opa (mijn schoonvader) overleden. Dat heeft ze dus niet bewust meegemaakt. De laatste tijd houd het haar echter veel bezig. Wat is sterven, hoe gaat het, wanneer sterft er iemand. Toen ik in het ziekenhuis moest, vroeg ze ook of ik nu ging sterven. Immers, ik was ziek, opa ook. Ik ging naar het ziekenhuis, opa ook.
Vragen als: zal ik opa zien als de Heere Jezus terug komt? (toen ik bevestigend antwoordde een blij "Yes!" erachter aan), kan de Heere Jezus opa niet even terugsturen? Ziet opa de Heere Jezus nu? Gelukkig kunnen we deze vragen positief beantwoorden.
Maar ook opmerkingen als: "ik houd je stevig vast, zodat de Heere Jezus jou niet mee kan nemen!" komen best "hard" aan.
Hoe kan je daar nu het beste mee omgaan? Ik vind haar best jong en het houd haar nu al een jaar bezig, ook een lange periode.
Ik besef dat dit een persoonlijke en kwetsbare posting is en ik hoop dat er integer op gereageerd wordt.

[SecorDabar]

Mijn dochtertje van 5 is erg bezig met sterven. Toen zij anderhalf was, is haar opa (mijn schoonvader) overleden. Dat heeft ze dus niet bewust meegemaakt. De laatste tijd houd het haar echter veel bezig. Wat is sterven, hoe gaat het, wanneer sterft er iemand. Toen ik in het ziekenhuis moest, vroeg ze ook of ik nu ging sterven. Immers, ik was ziek, opa ook. Ik ging naar het ziekenhuis, opa ook.
Vragen als: zal ik opa zien als de Heere Jezus terug komt? (toen ik bevestigend antwoordde een blij "Yes!" erachter aan), kan de Heere Jezus opa niet even terugsturen? Ziet opa de Heere Jezus nu? Gelukkig kunnen we deze vragen positief beantwoorden.
Maar ook opmerkingen als: "ik houd je stevig vast, zodat de Heere Jezus jou niet mee kan nemen!" komen best "hard" aan.
Hoe kan je daar nu het beste mee omgaan? Ik vind haar best jong en het houd haar nu al een jaar bezig, ook een lange periode.
Ik besef dat dit een persoonlijke en kwetsbare posting is en ik hoop dat er integer op gereageerd wordt.

Beste Jolanda Oudshoorn,
Het beste is om vooraf de Heere te vragen wat wijsheid is,
om dan vervolgens op eenvoudige wijze dicht bij Gods Woord te blijven,
wat de oorzaak is waarom wij moeten sterven.
Dat antwoord zult u zelf wel weten.
Toch is dit niet voldoende.
Naast het "memento mori" gedenkt te sterven, is daar ook het: gedenkt te leven.
1 Johannes 5: 12 die de Zoon heeft, die heeft het leven, die de Zoon van God niet heeft,
die heeft het leven niet.
Laat ons hart vervuld zijn om onze kinderen te wijzen op de Heere Jezus Christus,
om Zijn voetstappen te mogen navolgen in Zijn kracht en sterkte, Die de dood heeft overwonnen.
Ja, dat Zijn onuitsprekelijke hartveroverende liefde sterker is dan de dood.
Dat een leven met de Heere meerder is, dan alle rijkdommen en schatten
van deze wereld die spoedig voorbij gaat, zoals ook ons aardse leven.
Dat de Heere het zo waardig is om door verloren zondaren aan Zijn gezegende voeten gediend te worden.
Er zou denk ik, nog meer over te schrijven zijn, maar ik laat het hier maar bij.

[DDD]

Zou het niet het beste zijn om eerlijk en eenvoudig te vertellen wat je denkt? En zeker niet over de indrukken van de eeuwigheid heen te laten leven. Als je wat ouder bent lijkt het soms waar: hoe ouder hoe kouder. Maar het voornaamste is wat mij betreft dat haar wordt verteld dat iedereen die in de Heere Jezus gelooft en Hem dient ook het eeuwige leven heeft. Want de dood is immers voor de gelovigen een doorgang tot het eeuwige leven. Dat zijn zaken die vaak voor verstandigen verborgen blijven, maar die juist aan kinderen worden geopenbaard. En als je dan grotendeels tot je verstand gekomen bent en je merkt dat het allemaal steeds meer met raadsels omgeven is, dan kun je terugdenken aan wat de Heere je in je jeugd heeft geopenbaard. Want dat vergeet je nooit meer.

[Eppo Gremdaat]

Hallo Jolanda!
Jouw dochtertje, 5 jaar, zit w.s. in groep 1 van de Basisschool en wellicht op een kinderclub c.q. zondagsschool. Ik denk - als het goed is - dat men daar ook wel over leven en dood praat op een voorzichtige manier.