Welk boek ben jij nu aan het lezen? [5]

[eilander]

De discussie krijgt een wat oneigenlijk karakter. Waar het bij fictie om gaat, is uiteindelijk de 'geest' van de auteur die door het werk heen klinkt. Wat vindt de auteur zélf van een aantal zaken, dat is het criterium.
Helaas is het zo dat er veel, ook mooie boeken geschreven worden door auteurs met wie we als christen niet eensgeestes kunnen zijn. Dat betekent echter niet dat deze boeken niet een bepaalde culturele waarde kunnen hebben. Daarom moet je per boek de afweging maken of het lezen wilt (en kunt). Dat zal per persoon verschillend uitvallen. Wie veel van (literaire) fictie houdt, zal minder snel iets opzij leggen dan iemand die niet veel om romans geeft en denkt: waarom lees je zo'n boek als het toch maar verkeerd is?

Ik begrijp wat je bedoelt. Maar er is nog een ander aspect. Er wordt hier verschillend gedacht over het lezen van het boek "Tonio". Eén van de motivaties (ik meen van Jongere, ik geef het in eigen woorden weer) is: je krijgt op deze manier inzicht in het denken van de mens die met God geen rekening houdt. Of bedoel je dat ook met "een bepaalde culturele waarde"?

[Afgewezen]

Ook dan is er sprake van 'culturele waarde'.
Er is ooit een heel aardige brochure verschenen van de Jeugdbond van de GG, Lezen is kiezen. Een kritische beschouwing van de moderne literatuur. Ik heb de 2e druk (1986).
Daar worden vier 'niveau's' in de literatuur onderscheiden, ik beschrijf het min of meer in eigen woorden:
1. Geschreven tot eer van God
2. Geschreven door algemene genade, God blijft buiten het gezichtsveld. Dr. Tazelaar wordt geciteerd: "Wonderveel hebben zij [de schrijvers] in het leven gezien en het meesterlijk weergegeven, wat wij zeker waarderen - maar Hem zagen ze niet en daarom blijft onze waardering begrensd."
3. Authentiek, echt, oprecht, niettemin problematisch. De auteur geeft op een integere wijze zijn worstelingen, zijn gevoelens weer.
4. Niet authentiek, niet oprecht, zoals literaire pornografie. Als voorbeeld wordt gegeven: thema is de eenzaamheid (de vlag), de werkelijke inhoud is vuilspuiterij (de lading). Dit soort boeken kunnen linea recta de prullenbak in (hoewel ik het boekje 'Gala' van Ronald Giphart toch maar op mijn boekenplank houd).

[eilander]

Wel een beetje lastig, deze indeling. Het lijkt nu bij punt 3 alsof schrijvers altijd hun eigen gevoelens en worstelingen moeten weergeven. Dat lijkt mij niet het geval. Of lees ik het verkeerd?

Ook punt 4 is daarom wat lastig. En waar zit nu dat punt wat jij de "culturele waarde" noemde? (Terecht punt, denk ik. Maar of het bij deze indeling ook zo er uit komt, weet ik niet).

[refo]

Het is of-of, niet en-en.

[Afgewezen]

Wel een beetje lastig, deze indeling. Het lijkt nu bij punt 3 alsof schrijvers altijd hun eigen gevoelens en worstelingen moeten weergeven. Dat lijkt mij niet het geval. Of lees ik het verkeerd?

Ik snap niet wat je bedoelt.

Ook punt 4 is daarom wat lastig. En waar zit nu dat punt wat jij de "culturele waarde" noemde? (Terecht punt, denk ik. Maar of het bij deze indeling ook zo er uit komt, weet ik niet).

Bij deze indeling ga je uit van de culturele waarde van een boek, die is voorgegeven. Als een verhaal niet aan niveau I voldoet, is het dát wat overblijft.

[eilander]

Wel een beetje lastig, deze indeling. Het lijkt nu bij punt 3 alsof schrijvers altijd hun eigen gevoelens en worstelingen moeten weergeven. Dat lijkt mij niet het geval. Of lees ik het verkeerd?

Ik snap niet wat je bedoelt.

Het gaat over deze:

3. Authentiek, echt, oprecht, niettemin problematisch. De auteur geeft op een integere wijze zijn worstelingen, zijn gevoelens weer.

Ik neem aan dat een boek niet altijd over de worstelingen van een schrijver zelf gaat. Even goed verplaats je je als auteur wel in de gevoelens van de persoon in je boek. Dat kan op zo'n manier gebeuren dat je denkt: hij is het zelf.
Maar is het daarmee wel authentiek?

Voorbeeld: een auteur kan zelf in het verzet gezeten hebben en toch een boek schrijven vanuit de optiek van een NSB-er. Ik zou zeggen: knap gedaan. Maar je kunt dit toch niet authentiek of oprecht noemen?

[Afgewezen]

Voorbeeld: een auteur kan zelf in het verzet gezeten hebben en toch een boek schrijven vanuit de optiek van een NSB-er. Ik zou zeggen: knap gedaan. Maar je kunt dit toch niet authentiek of oprecht noemen?

Authentiek betekent niet dat je het zelf moet hebben meegemaakt!
Authentiek is dat een schrijver op een integere manier probeert iets goeds te maken. Een schrijver die routinematig een aardig verhaal in elkaar timmert omdat het 'goed verkoopt', is bijvoorbeeld niet authentiek. Maar een schrijver die zijn best doet om zijn gevoelens, zijn worstelingen etc. weer te geven, en zo iets van zichzelf in het verhaal legt, díé is authentiek.

[eilander]

Voorbeeld: een auteur kan zelf in het verzet gezeten hebben en toch een boek schrijven vanuit de optiek van een NSB-er. Ik zou zeggen: knap gedaan. Maar je kunt dit toch niet authentiek of oprecht noemen?

Authentiek betekent niet dat je het zelf moet hebben meegemaakt!
Authentiek is dat een schrijver op een integere manier probeert iets goeds te maken. Een schrijver die routinematig een aardig verhaal in elkaar timmert omdat het 'goed verkoopt', is bijvoorbeeld niet authentiek. Maar een schrijver die zijn best doet om zijn gevoelens, zijn worstelingen etc. weer te geven, en zo iets van zichzelf in het verhaal legt, díé is authentiek.

Het gaat mij om dat "iets van zichzelf". Als verzetsman kun je dus iets schrijven over een verrader en dan zeggen dat hij iets van zichzelf in het verhaal legt?

[Afgewezen]

Voorbeeld: een auteur kan zelf in het verzet gezeten hebben en toch een boek schrijven vanuit de optiek van een NSB-er. Ik zou zeggen: knap gedaan. Maar je kunt dit toch niet authentiek of oprecht noemen?

Authentiek betekent niet dat je het zelf moet hebben meegemaakt!
Authentiek is dat een schrijver op een integere manier probeert iets goeds te maken. Een schrijver die routinematig een aardig verhaal in elkaar timmert omdat het 'goed verkoopt', is bijvoorbeeld niet authentiek. Maar een schrijver die zijn best doet om zijn gevoelens, zijn worstelingen etc. weer te geven, en zo iets van zichzelf in het verhaal legt, díé is authentiek.

Het gaat mij om dat "iets van zichzelf". Als verzetsman kun je dus iets schrijven over een verrader en dan zeggen dat hij iets van zichzelf in het verhaal legt?

We praten voortdurend langs elkaar heen.
Volgens mij ben jij organist. Wanneer leg je iets van jezelf in je spel?

[dennis]

Als we ons op de Bijbel baseren, en dat lijkt me altijd verstandig, zien we daar o.a. het voorbeeld van Paulus die in Athene laat merken dat hij de gedichten van twee heidense auteurs kent. Die komen naar alle waarschijnlijkheid uit lofliederen op Zeus, en toch gebruikt hij ze zonder schroom of kanttekening.
Ook Augustinus, Calvijn en vele puriteinen etc. putten regelmatig uit heidense bronnen.

Conclusie: we kunnen (soms) iets leren van wat deze niet gelovige schrijvers hebben te melden.

Waarmee ik natuurlijk niet beweer dat we maar klakkeloos alles zouden moeten lezen...

[jakobmarin]

Als we ons op de Bijbel baseren, en dat lijkt me altijd verstandig, zien we daar o.a. het voorbeeld van Paulus die in Athene laat merken dat hij de gedichten van twee heidense auteurs kent. Die komen naar alle waarschijnlijkheid uit lofliederen op Zeus, en toch gebruikt hij ze zonder schroom of kanttekening.
Ook Augustinus, Calvijn en vele puriteinen etc. putten regelmatig uit heidense bronnen.

Conclusie: we kunnen (soms) iets leren van wat deze niet gelovige schrijvers hebben te melden.

Waarmee ik natuurlijk niet beweer dat we maar klakkeloos alles zouden moeten lezen...

Mee eens!

Calvijn spreekt zelfs met grote waardering over heidense schrijvers en wetenschappers, dat je die met "grote bewondering" mag lezen, dat ook via hen iets "uit God komt".
Ze zijn "scherpzinnig en rijk aan inzicht geweest" dat we "uit zulke voorbeelden leren, hoeveel goederen de Heere aan de menselijke natuur gelaten heeft, nadat zij van het ware goed beroofd is". (Institutie 2.2.16).

uiteraard in onderscheid, altijd toetsend aan de bijbel.

En met name de wat modernere seculiere boeken zijn helemaal zo verkeerd niet om te lezen (dus geen Jan Wolkers achtige taferelen bijv) om daarvan te leren.

[refo]

De Rivier heb ik gelezen op verzoek van de uitgever en boekhandel Smit. Er wordt veel van verwacht. De omslag wekt verwachtingen: een verhaal van een jongen die door zijn angsten te overwinnen in het reine komt met de dood van zijn vader. Het zet je als lezer aan het denken: welke angsten weerhouden mij mijn dromen te verwezenlijken?

Het is bepaald geen slecht boek, maar door de gewekte verwachtingen toch wel een teleurstelling. Aan het denken zet het niet.

Het boek is het verhaal van Gabriel Clarke. Hij vertelt dat aan de ik-figuur in de proloog. Gabriel heeft zojuist een wereldreis achter de rug en is op de 10 mooiste wildwater-rivieren ter wereld wezen raften. Hij vertelt zij levensverhaal.

Toen hij vijf was zag hij zijn vader verdrinken tijdens een reddingspoging in De Rivier. De volgende 15 jaar woont hij met zijn moeder in een kleine stad in Kansas. Dan gaat hij na een paar gebeurtenissen werken in een zomerkamp in Colorado om zijn liefde voor De Rivier te herontdekken.

Het boek loopt vreemd. Het moet gaan over Gabriel, maar de eerste hoofdstukken zijn geschreven vanuit de ouders. Gabriel leer je zo niet kennen. Maar zo gaat het in hele boek: In feite leer je niemand kennen, maar worden ze beschreven. In een goed boek ziet de lezer zelf wel hoe iemand is. In goed Nederlands: don’t tell me, show me. De karakters van de romanfiguren zijn allemaal eender. De dialogen zijn erg onrealistisch.

O, ja. De Rivier. Categorisch met 2 kapitalen gespeld. Iedereen vindt de rivier zo geweldig, dat het je een beetje gaat vervelen. Het lijkt erop dat De Rivier een metafoor is van God. Een gevaarlijk experiment als het de lezer gaat vervelen in plaats van er blij van te worden. God speelt verder nauwelijks een rol in het boek.

De romantiek in het boek is onrealistisch. Aan het eind denk je: zou dat goed komen met die twee? Deze verhaallijn past af en toe helemaal niet in het boek. Later erbij verzonnen om toch nog wat ‘liefde’ erin te hebben? Een goed idee, maar niet op deze manier.

Het is goed voor te stellen dat veel lezers dit kopen als vakantie- of ontspanningslectuur, een prima keus, want het leest vlot. Het is best leuk ook en je krijgt zin om ook eens te gaan raften, zo enthousiast wordt dat beschreven. Zo lang de romanfiguren maar niet praten over De Rivier is het best mooi.

Michael Neale is een verhalenverteller en dit is zijn debuutroman. Dat verklaart het: het boek bevat een aantal verhalen en in verhalen worden karakters meest niet zo uitgesponnen omdat daar geen tijd voor is. Door ze achter elkaar te zetten en het een roman te noemen gaat dat teveel opvallen. Maar velen zullen dat niet erg vinden en het mooi vinden. Er bevinden zich ook verrassende knikkers in De Rivier.

[Dodo]

Verrassende knikkers?

Tikfout?

[jakobmarin]

Voor Young Adults die van spannende Fantasy houden:



Futuristisch Chicago. De wereld van de zestienjarige Tris is opgedeeld in vijf zuilen die elk staan voor een bepaalde waarde:
eerlijkheid, onbaatzuchtigheid, dapperheid, perfectie en intelligentie.
Ieder jaar weer moeten alle zestienjarigen kiezen bij welke zuil zij de rest van hun leven willen horen

Lijkt wel wat op De Hongerspelen van Suzanne Collins.

[dennis]

Voor Young Adults die van spannende Fantasy houden:



Futuristisch Chicago. De wereld van de zestienjarige Tris is opgedeeld in vijf zuilen die elk staan voor een bepaalde waarde:
eerlijkheid, onbaatzuchtigheid, dapperheid, perfectie en intelligentie.
Ieder jaar weer moeten alle zestienjarigen kiezen bij welke zuil zij de rest van hun leven willen horen

Lijkt wel wat op De Hongerspelen van Suzanne Collins.

Ik lees op het moment die Hongerspelen, om te weten wat jongeren (ook onze jongeren) hierin zo aanspreekt. Heb deel 1 uit en ben nu in deel twee bezig..
De conclusies bewaar ik nog even. Spannend is het wel.