De geloofskeuze van Ruth

[DDD]

@Gerson: allegorisch is volgens veel van deze uitleggers wel iets anders dan typologisch. Ik denk niet dat ds. Van Voorden een allegorische bijbeluitleg van Ruth voorstaat. Ik heb het idee dat je dat eigenlijk alleen bij Hooglied tegenkomt, en misschien bij psalm 45. Ik kan me niet voorstellen dat dominee Van Voorden van het boek Ruth zou zeggen dat het wel waar is, maar niet echt gebeurd.

@DIA: Ik begrijp dat je het dan niet hebt over de Kerk van alle tijden en plaatsen, maar alleen over de laatste 150 jaar van de wereldgeschiedenis in Nederland? Het heeft in ieder geval helemaal niets te maken met de leer van de Reformatie, en bij mijn weten ook niet met de leer van de Nadere Reformatie, maar ik houd me natuurlijk aanbevolen voor voorbeelden die het tegendeel bewijzen.

Je hoeft echt geen andere verklaring te zoeken, die ligt namelijk stukken meer voor de hand.

Overigens vind ik dat er wel iets voor te zeggen is dat er iets van de standen in het genadeleven in welke bijbelse geschiedenis dan ook gezien wordt. Dat lijkt me logisch.

Maar een gereformeerde uitleg van het boek Ruth is natuurlijk niet rechtstreeks te relateren aan de duivel als briesende leeuw.

[Zeemeeuw]

Misschien kunnen we wat dit onderwerp betreft nog iets leren uit onderstaand citaat van ds. G. van Reenen:
"Het is, mijn geliefde toehoorders! een heerlijke en leerrijke historie de
levensgeschiedenis van de man, wiens naam we u daar noemden: "Mefiboseth." Reeds
zijn naam: doet het hart dergenen, die de inhoud des Bijbels kennen, opspringen van
innige aandoening.
Mefiboseth, hoe in-, indroevig was zijn jeugdig leven, waar hij als een banneling in
benauwdheid en angst vertoeven moest ten huize van een zekere Machir, de zoon van
Ammiël te Lodebar. Waarlijk, dat leven zijner jeugd moet wel iedereen vervullen met
deernis en medelijden, Maar dan springt ook het hart van vreugde en blijdschap op, als
wij verder horen, hoe hij daarna, als een van de meest begunstigden des konings, zijn
dagen mag slijten in de koningstad Jeruzalem.
En wat voor ons deze geschiedenis allerbelangrijkst maakt, is dit dat ze voor ons zulk
een rijke lering bevat. Of zouden we mistasten, als wij hetgeen we aangaande
Mefiboseth hier beschreven vinden, rekenen onder de dingen, die, volgens de apostel
Paulus, tevoren tot onze lering geschreven zijn? (Rom. 15:4).
Zeker kunnen wij het verstaan, dat er zijn die bang zijn, om geestelijke leringen te
trekken uit de historiën, die de Bijbel vermeldt; ach, er wordt dikwijls zoveel "uit de
Bijbel gehaald", wat er niet in zit. Men kan "over"geestelijk zijn, zoals men ook
"over"-gereformeerd kan zijn. Maar, omdat dit geschiedt, nu botweg te verklaren, dat
de historiën des Bijbels geen geestelijke achtergrond kunnen hebben, dat is ons te
machtig. Zou, om eens iets te noemen, de Heilige Geest, die altijd zo sober is in Zijn
woorden, die de grootste heilswaarheden, zoals de opstanding en hemelvaart van
Christus, met een paar woorden vermeldt, zou diezelfde Heilige Geest aan Mozes een
hoofdstuk des Bijbels van 67 verzen inspireren, enkel en alleen, opdat wij zouden
weten, hoe Izak aan zijn vrouw is gekomen?
De gedachte, dat Genesis 24 daarom in de Bijbel staat, is mij te arm. Het wil ons
toeschijnen, dat de apostel Paulus een andere mening was toegedaan omtrent de
verklaring van het Oude Testament. Als men toch Galaten 4 leest, daar vergeestelijkt
de apostel Sara en Hagar; Izak en Ismaël; Jeruzalem en de berg in Arabië, Sinaï
geheten. Hij zegt in vers 24, dat dit dingen zijn die een andere beduiding hebben. En
welk een geestelijke leringen trekt hij alleen uit de naam van "Melchizedek koning
van Salem!" En Paulus had de Heilige Geest! Ja, wat meer is, zegt Christus niet van
de boeken des Ouden Testament, dat die van Hem getuigen? Welnu, onder de dingen
die van Hem en van Zijn volk getuigen, rekenen we ook de historie, die we in ons
tekstkapittel vermeld vinden, aangaande Mefiboseth en David."

[-DIA-]

Misschien kunnen we wat dit onderwerp betreft nog iets leren uit onderstaand citaat van ds. G. van Reenen:
"Het is, mijn geliefde toehoorders! een heerlijke en leerrijke historie de
levensgeschiedenis van de man, wiens naam we u daar noemden: "Mefiboseth." Reeds
zijn naam: doet het hart dergenen, die de inhoud des Bijbels kennen, opspringen van
innige aandoening.
Mefiboseth, hoe in-, indroevig was zijn jeugdig leven, waar hij als een banneling in
benauwdheid en angst vertoeven moest ten huize van een zekere Machir, de zoon van
Ammiël te Lodebar. Waarlijk, dat leven zijner jeugd moet wel iedereen vervullen met
deernis en medelijden, Maar dan springt ook het hart van vreugde en blijdschap op, als
wij verder horen, hoe hij daarna, als een van de meest begunstigden des konings, zijn
dagen mag slijten in de koningstad Jeruzalem.
En wat voor ons deze geschiedenis allerbelangrijkst maakt, is dit dat ze voor ons zulk
een rijke lering bevat. Of zouden we mistasten, als wij hetgeen we aangaande
Mefiboseth hier beschreven vinden, rekenen onder de dingen, die, volgens de apostel
Paulus, tevoren tot onze lering geschreven zijn? (Rom. 15:4).
Zeker kunnen wij het verstaan, dat er zijn die bang zijn, om geestelijke leringen te
trekken uit de historiën, die de Bijbel vermeldt; ach, er wordt dikwijls zoveel "uit de
Bijbel gehaald", wat er niet in zit. Men kan "over"geestelijk zijn, zoals men ook
"over"-gereformeerd kan zijn. Maar, omdat dit geschiedt, nu botweg te verklaren, dat
de historiën des Bijbels geen geestelijke achtergrond kunnen hebben, dat is ons te
machtig. Zou, om eens iets te noemen, de Heilige Geest, die altijd zo sober is in Zijn
woorden, die de grootste heilswaarheden, zoals de opstanding en hemelvaart van
Christus, met een paar woorden vermeldt, zou diezelfde Heilige Geest aan Mozes een
hoofdstuk des Bijbels van 67 verzen inspireren, enkel en alleen, opdat wij zouden
weten, hoe Izak aan zijn vrouw is gekomen?
De gedachte, dat Genesis 24 daarom in de Bijbel staat, is mij te arm. Het wil ons
toeschijnen, dat de apostel Paulus een andere mening was toegedaan omtrent de
verklaring van het Oude Testament. Als men toch Galaten 4 leest, daar vergeestelijkt
de apostel Sara en Hagar; Izak en Ismaël; Jeruzalem en de berg in Arabië, Sinaï
geheten. Hij zegt in vers 24, dat dit dingen zijn die een andere beduiding hebben. En
welk een geestelijke leringen trekt hij alleen uit de naam van "Melchizedek koning
van Salem!" En Paulus had de Heilige Geest! Ja, wat meer is, zegt Christus niet van
de boeken des Ouden Testament, dat die van Hem getuigen? Welnu, onder de dingen
die van Hem en van Zijn volk getuigen, rekenen we ook de historie, die we in ons
tekstkapittel vermeld vinden, aangaande Mefiboseth en David."

Zijn er nog op- of aanmerkingen?
Anders kunnen we overgaan om deze vergadering te sluiten.

[DDD]

Ik geloof niet dat al is ingegaan op de aangedragen punten...

[Gerson]

@Gerson: allegorisch is volgens veel van deze uitleggers wel iets anders dan typologisch. Ik denk niet dat ds. Van Voorden een allegorische bijbeluitleg van Ruth voorstaat. Ik heb het idee dat je dat eigenlijk alleen bij Hooglied tegenkomt, en misschien bij psalm 45. Ik kan me niet voorstellen dat dominee Van Voorden van het boek Ruth zou zeggen dat het wel waar is, maar niet echt gebeurd.

@DIA: Ik begrijp dat je het dan niet hebt over de Kerk van alle tijden en plaatsen, maar alleen over de laatste 150 jaar van de wereldgeschiedenis in Nederland? Het heeft in ieder geval helemaal niets te maken met de leer van de Reformatie, en bij mijn weten ook niet met de leer van de Nadere Reformatie, maar ik houd me natuurlijk aanbevolen voor voorbeelden die het tegendeel bewijzen.

Je hoeft echt geen andere verklaring te zoeken, die ligt namelijk stukken meer voor de hand.

Overigens vind ik dat er wel iets voor te zeggen is dat er iets van de standen in het genadeleven in welke bijbelse geschiedenis dan ook gezien wordt. Dat lijkt me logisch.

Maar een gereformeerde uitleg van het boek Ruth is natuurlijk niet rechtstreeks te relateren aan de duivel als briesende leeuw.

@ddd je hebt gelijk, ik schreef allegorisch, ik bedoelde typologisch . ik zal het veranderen.

[GJdeBruijn]

Ds. Van Voorden sprak verder over het boek Ruth, dat hij een parel van vrije genade noemde. „Ruth mocht een keus doen. Tegenwoordig worden mensen met die keus zalig gesproken, maar Ruth werd niet bekeerd in de poort. Eerst op de akker maakte Boaz zich bekend. Ruth werd daar aan zijn voeten gebracht. Op die plaats verkreeg ze genade.”

De predikant zegt niet dat Ruth niet onbekeerd was toen ze die keuze maakte maar gebruikt deze uitdrukking in het beeld wat hij daaruit afleidt. Hij zegt hiermee zoiets als dat een keuze op zichzelf nog geen bewijs is dat iemand zalig gesproken moet worden. De keuze zal moeten voortkomen uit een geloof van een zondaar die ermee aan de voeten van de Zaligmaker ligt. En: daarbij weet zoiemand voor zichzelf nog niet direct dat hij daarmee 'gelost' is.
Als een zondaar niet bij Christus is gekomen als bedelaar, die niets van zichzelf heeft en kan, is de keuze voor Jezus nog niet de keuze die voortkomt uit een verslagen en verbroken geest, laat staan dat zoiemand de vrijspraak in Christus kent. Dát is wat de predikant aansnijdt, als ik het goed begrijp uit het korte verslag in het RD.
Het is vooral zaak om hier Ruths bekering niet te verwarren met het beeld dat haar levensloop hier vormt.
Ruth was een kind van God! In het geestelijke leven kan een keuze van Ruth voor de God van Israël niet zonder het daadwerkelijk komen tot de Zaligmaker van het Volk Israël. Ik denk ds. Van Voorden niets verkeerd gezegd heeft, maar dat het verkeerd wordt opgevat door de topic-starter waar de bekering van Ruth (geestelijk leven) wordt verbonden met haar ontmoeting met Boaz (BEELD van het geestelijk leven).
De uitdrukking "Ruth werd niet bekeerd in de poort" wijst op de geestelijke, de bevindelijke toestand van Gods kind dat ALS Ruth zichzelf niet zalig rekent met alleen een eigen keuze. Het wijst dus niet op de historische Ruth. Deze wijze van uitdrukken is gebruikelijk in de bevindelijke prediking en is niets nieuws.

[DDD]

Juist. Het is dus wel waar, maar niet echt gebeurd. Zo raken de uitersten elkaar.

[GJdeBruijn]

Juist. Het is dus wel waar, maar niet echt gebeurd. Zo raken de uitersten elkaar.

Wat bedoel je precies?

[DDD]

Dit:

De uitdrukking "Ruth werd niet bekeerd in de poort" wijst op de geestelijke, de bevindelijke toestand van Gods kind dat ALS Ruth zichzelf niet zalig rekent met alleen een eigen keuze. Het wijst dus niet op de historische Ruth. Deze wijze van uitdrukken is gebruikelijk in de bevindelijke prediking en is niets nieuws.

[GJdeBruijn]

Dit:

De uitdrukking "Ruth werd niet bekeerd in de poort" wijst op de geestelijke, de bevindelijke toestand van Gods kind dat ALS Ruth zichzelf niet zalig rekent met alleen een eigen keuze. Het wijst dus niet op de historische Ruth. Deze wijze van uitdrukken is gebruikelijk in de bevindelijke prediking en is niets nieuws.

Zijn dat uitersten? Het is kenmerkend voor de Nadere Reformatie dat dit soort lijnen betrokken worden op de toepassing van het heil en wat daarbij ervaren wordt (toepassing heilsorde in relatie tot bevinding).

[DDD]

Nee, maar Nico ter Linden en ds. Van Voorden gelden toch wel als uitersten binnen het christelijk spectrum.

Maar vrijzinnigen zijn natuurlijk bij uitstek bevindelijk, dus heel gek is het ook weer niet.

[GJdeBruijn]

Nee, maar Nico ter Linden en ds. Van Voorden gelden toch wel als uitersten binnen het christelijk spectrum.

Maar vrijzinnigen zijn natuurlijk bij uitstek bevindelijk, dus heel gek is het ook weer niet.

Lees nog eens rustig wat ik schreef. Mijns inziens gaat dit vergelijk niet op. Waar ds. Van Voorden het heeft over het werkelijke geestelijke leven zonder de historische feiten te ontkennen, ontkennen vrijzinnige predikanten het geestelijk leven en zien ze de historische feiten vaak als soort fabels met een 'mooie betekenis'. Het gaat hier over het toepassend werk van de Heilige Geest wat aan de hand van de geschiedenis van Ruth wordt typologisch wordt uitgelegd. Waar Ruth een losser nodig had om als heidense een rechtsstatus te hebben in Israël, hebben Gods kinderen een Losser nodig om voor God te kunnen bestaan.

[DDD]

Iets dat niet wijst op de historische Ruth kan niet typologisch zijn. En aangezien je dat zelf schreef ...

[MarthaMartha]

De veroordelingen komen trouwens, opvallend genoeg, van één kant....

Mag ik vragen wat je bedoelt? welke veroordelingen? en van welke kant komen ze?

Kijk, als je het boek Ruth geestelijk overbrengt, dan kom je tot de bevindelijke zaken
die de Kerk leert. Deze zaken kan men niet om heen, als boek Ruth geestelijk wordt
verklaard. Want dan komt men bij de leer der Reformatie, en de (veelal) gehate leer
van de Nadere Reformatie. Dus dan is het te begrijpen dat men dat niet op deze wijze
wil lezen. Dan zoeken we een andere verklaring, waar deze gangen niet noodzakelijkerwijs
op deze wijze verklaard en toegepast worden. En zo je het wilt aannemen, hier zal
de natuurlijke mens alles in mee hebben, behalve God. De duivel doet zeker zijn best om
de rijke lering uit het boek Ruth weg te nemen. Of geloven we niet dat de satan rond gaat
als een briesende leeuw, en dat hij, zo het mogelijk ware, ook zelfs de uitverkorenen
zou verleiden.

dat was niet echt mijn vraag.

[hervormde]

Uit het RD van 29 april:

Ds. Van Voorden sprak verder over het boek Ruth, dat hij een parel van vrije genade noemde. „Ruth mocht een keus doen. Tegenwoordig worden mensen met die keus zalig gesproken, maar Ruth werd niet bekeerd in de poort. Eerst op de akker maakte Boaz zich bekend. Ruth werd daar aan zijn voeten gebracht. Op die plaats verkreeg ze genade.”

Ruth spreekt diepere geloofstaal dan haar schoonmoeder Naomi. Ruth spreekt over de HEERE en Naomi over de Almachtige.

Ruth werd niet bekeerd door haar keuze in de poort, maar al daarvoor. De keuze van Ruth was een gevolg van haar bekering.

Wie Ruth zalig spreekt op Boaz, die evenaart Rome die in Maria een medeverlosseres ziet. Is Boaz dat ook? Nergens spreekt de Schrift over 'de meerdere Boaz'. Ook zegt Christus niet: meer dan Boaz is hier. Hoe durft men Ruth zalig te spreken op grond van het liggen aan de voeten van Boaz!

Zelf was ik afgelopen zaterdag op de zendingsdag. Het verslag in het rd was uiteraard wat summier. Om daar dan bovenstaande conclusies aan te verbinden vind ik wel erg kort door de bocht. Zeker van iemand die het zo hartelijk met het boek van ds Kort eens is ergens elders op dit forum.
Het boek Ruth is door de oudvaders altijd uitgelegd geschiedkundig, in de lijn waaruit Christus geboren is. (In de lijn van Juda en Tamar, Rachab de hoer, Ruth de Moabietische enz.
Latere predikanten legden het boek Ruth meer typologisch uit , Ruth als type van de kerk.
Volgens mij behelzen beide uitleggingen waardevolle elementen.
Als je zelf op de zendingsdag geweest was had je kunnen horen dat ds van Voorden zei naar aanleiding van het boek Ruth: ''Wat een armoede als de standen in het genadeleven niet meer gepreekt mogen worden, als men daar niet meer van weten wil''
De standen vind je volgens hem zo duidelijk terug in het boek Ruth. En in dat verband kwam hij tot de uitspraak die in het rd geciteerd werd dat het preken van de standen niet inhoud dat je met een keuze bekeerd kan zijn. ''Er zal geloofskennis moeten zijn van de Persoon des Middelaars'' ander heeft "de bekering geen grond"
Typologisch uitleg van het boek Ruth, ziet in Boaz een type van Christus. Wat dat met Maria als medeverlosseres te maken heeft ontgaat mij ten enen male,
of neigt naar een ''naar laster riekende vertekening van andermans standpunt" (ds Moerkerken)

Ds. van Voorden gebruikt een oneigenlijk argument voor de standen in het genadeleven. Omdat het moeilijk is om 'bepaalde' standen te preken, gebruikt men - dus oneigenlijk - de historische Schrift. Men schuift in feite de heilsgeschiedenis aan de kant, om het heilsordelijk in te vullen.

Wat heeft dat met Maria te maken? Wel gewoon lezen wat er gezegd / geschreven wordt. Ruth wordt zalig aan de voeten van Boaz. Alleen door het boek Ruth te onthistoriseren kan je tot deze uitspraak komen. Boaz was een mens als ieder ander. Ook hij moest van genade leven. God heeft Zijn heilsplan uitgewerkt dwars door de dwaasheid van mensen als Elimelech en Naomi.

Ruth wordt niet zalig aan de voeten van Boaz, maar het is haar geloof geweest die haar tot de geloofsbelijdenis bracht aan de grenzen van Israël.

En ja, nu zijn we volgens velen weer een vijand van de bevinding. Dat zijn de standaard woorden die elke keer weer gezongen worden. Wie de Schrift geweld aandoet door ze op deze manier te lezen en voorbij gaat aan de werkelijk schitterende gouden draad die door het boekje Ruth loopt, is een vijand van deze bevinding.