Mara schreef:Bookreader schreef:Zo te zien hebben we dan wat verschillends in gedachten.
Jij denkt (bijvoorbeeld) aan de niet-gelovige collega, die op zich best zou willen geloven, maar die dat niet kan, vanwege het gemis aan een solide argumentatie daarvoor.
Ik zag meer het beeld voor me van gelovige kerkgangers, die denken dat er heel wat met ze moet gebeuren, en die tevens de overtuiging hebben dat er maar weinige ware kinderen Gods zijn, en dat voor hen de kans statistisch gezien dan wel heel klein moet zijn om het ware geloof deelachtig te worden en behouden te worden. En dat is iets, waar ik me graag zo nadrukkelijk mogelijk van distantieer, omdat het ketterij van een zeer verwerpelijk soort is.
Beste Bookreader, jij redeneert zoals velen, vanuit de mens, dat wij rechthebbenden zijn. Waarom zou de Heere ons willen verwerpen, we leven toch vroom en netjes?
Zo kunnen wij ons in een geruste slaap sussen.
Dat wij doemwaardige schepsels zijn, wil men niet aan.
We hebben het er al eerder over gehad. Het zal een schare zijn die niemand tellen kan.
Maar ook: ik zal me doen overblijven, een arm en ellendig volk.
Lijkt met elkaar in tegenspraak he?
Uitverkiezing is geen loterij. Het is juist een troost dat het nu van onze kant onmogelijk is, maar bij God niet.
Die eerste twee zinnen vind ik wel typisch. Het komt op mij over alsof je meteen in de reactie schiet, en daardoor niet in staat bent tot nauwkeurig lezen. Alsof er een gevoelig punt wordt geraakt, die de rationaliteit uitschakelt.
Overigens vind ik je laatste zin wel weer erg mooi.
Zijn wij rechthebbend in onszelf? Dat beweer ik nergens. Ik zou wel willen zeggen: Christus heeft voor ons het recht verworven op het heil. Zie bijvoorbeeld
Hebreeën 4:
14-16.
Ik vraag me wel eens af: hebben we het wel eens moeilijk gehad met het idee van de verdoemenis? Of zijn we daarin zo afgestompt, dat we er helemaal aan gewend zijn, en dat we ons niet realiseren over welk een tragedie dat gaat? We praten dan quasi-pro-God, terwijl we er ondertussen misschien onbewust en min of meer noodgedwongen niet zo heel erg zitten met het idee dat een ander verloren kan gaan. Je zal het maar zijn, de niet-gelovige wiens leven op een dag compleet op zijn kop wordt gezet, en die ineens er achter komt dat hij voor eeuwig de verdoemenis in gaat! Dat idee heeft mij wel eens doen huiveren. Al is dat dan misschien een typisch westerse moeite, terwijl het idee van Gods wraak juist een troost is voor de mishandelden en vervolgden.
Ik wil de verdoemenis niet gaan ontkennen, maar het heeft mij wel eens in de moeite en de worsteling gebracht. Je probeert het geloof immers te begrijpen, en je moet het een plek geven. En ja, toen heb ik ook ontdekt dat er ook genoeg kwaad is aangericht om Gods wraak te rechtvaardigen.
Yad Vashem in Jeruzalem is daar een goede plek voor om dat te zien: daar staan de wreedheden van de nazi's uitgestald tegen de mensheid. En dat is dan nog maar gedurende een beperkte tijd in de geschiedenis. Er is nog veel meer vergelijkbaar kwaad aangericht door de tijd heen. Dan wordt je wel duidelijk: alverzoening is helemaal zo'n goed idee niet, vanuit een naïef westers beeld van de brave mens.
