Orgaandonatie

[Mara]

Met stamcellen kweken zijn ze inmiddels ook een eindje op weg. Alleen kunnen daar ethische bezwaren aan kleven.
Elke transplantatie is ook een leerproces voor de artsen.
Deze discussie kun je op 2 manieren voeren, rationeel (omdat je er zelf helemaal niets mee te maken hebt, NOG niet) of met emotie, omdat het je raakt. Je broer die een nieuw hart kreeg, je kind die een nieuwe nier kreeg, of ze liggen te wachten op een orgaan. Dan wordt het toch anders hoor.

[Luther]

Ik zag dat de laatste reactie op deze draad alweer van een tijdje terug was, maar kan het toch niet laten om te reageren. Persoonlijk ben ik groot voorstander van donatie bij leven (bloed/plasma, nier, beenmerg, lever/longkwab etc.) maar donatie na overlijden sta ik toch (heel) terughoudend tegenover.

Zo sta ik er persoonlijk ook in, hoewel ik me haast om te zeggen dat ik niet weet wat het is om in levensgevaar te zijn en 'gered' te kunnen worden door een donororgaan. Dat maakt me terughoudend in een oordeel en al te stevige uitspraken.
Wat mij persoonlijk aan het denken heeft gezet, is een gesprek met een oud-collega hierover. Hij zei: Als je met lichaam en ziel het eigendom van Jezus Christus bent (HC Zondag 1) kun je dan beslissen om na het sterven een deel van dat lichaam weg te laten halen?

[helma]

Aan ieder die wel in zijn leven donor wil zijn....

een jonge knul hier in Veenendaal wacht dringend op een donornier.
Bij oprechte interesse (lees: overwegen van donorschap) kan ik je zijn noodkreet laten lezen


(ik verwacht wel reacties.....of toch niet?)

[vlinder]

Ik zag dat de laatste reactie op deze draad alweer van een tijdje terug was, maar kan het toch niet laten om te reageren. Persoonlijk ben ik groot voorstander van donatie bij leven (bloed/plasma, nier, beenmerg, lever/longkwab etc.) maar donatie na overlijden sta ik toch (heel) terughoudend tegenover.

Zo sta ik er persoonlijk ook in, hoewel ik me haast om te zeggen dat ik niet weet wat het is om in levensgevaar te zijn en 'gered' te kunnen worden door een donororgaan. Dat maakt me terughoudend in een oordeel en al te stevige uitspraken.
Wat mij persoonlijk aan het denken heeft gezet, is een gesprek met een oud-collega hierover. Hij zei: Als je met lichaam en ziel het eigendom van Jezus Christus bent (HC Zondag 1) kun je dan beslissen om na het sterven een deel van dat lichaam weg te laten halen?

Wat ik me afvraag: is het niet gevaarlijk om op basis van emotie een beslissing te maken? Bij Mara proefde ik gister ook zoiets: 'wacht maar tot je ervoor staat, of je hebt het nog niet meegemaakt'.
Maar dat mag toch geen criteria zijn? Ik denk dat je juist in je gezonde jaren beslissingen moet nemen voor later, zodat je niet onder emotionele omstandigheden bezwijkt. Zo is dat ook in het geloofsleven, maar ook bij andere dingen.
Zo hadden wij vóór we naar de gyneacoloog gingen al besproken en biddend voor de Heere neergelegd welke keuzes we wel en niet voor God konden verantwoorden. Dit heeft ons voor overrompeling bewaard toen de gynaecoloog met opties kwam waar we niet achter stonden.
Zo zie ik het ook met orgaandonatie. Stel dat je man/vrouw morgen in coma ligt en multi-orgaanfalen krijgt. Hij/zij heeft een nieuwe lever en een long nodig. Zeg je dan: nee, het is goed zo, we zijn principieel tegen donatie van longen, of zwicht je voor je principes omdat het toevallig wel jouw man/vrouw is?
En het moet toch zeker niet zo zijn dat we wel organen willen ontvangen en niet willen doneren?

[Luther]

Ik zag dat de laatste reactie op deze draad alweer van een tijdje terug was, maar kan het toch niet laten om te reageren. Persoonlijk ben ik groot voorstander van donatie bij leven (bloed/plasma, nier, beenmerg, lever/longkwab etc.) maar donatie na overlijden sta ik toch (heel) terughoudend tegenover.

Zo sta ik er persoonlijk ook in, hoewel ik me haast om te zeggen dat ik niet weet wat het is om in levensgevaar te zijn en 'gered' te kunnen worden door een donororgaan. Dat maakt me terughoudend in een oordeel en al te stevige uitspraken.
Wat mij persoonlijk aan het denken heeft gezet, is een gesprek met een oud-collega hierover. Hij zei: Als je met lichaam en ziel het eigendom van Jezus Christus bent (HC Zondag 1) kun je dan beslissen om na het sterven een deel van dat lichaam weg te laten halen?

Wat ik me afvraag: is het niet gevaarlijk om op basis van emotie een beslissing te maken? Bij Mara proefde ik gister ook zoiets: 'wacht maar tot je ervoor staat, of je hebt het nog niet meegemaakt'.
Maar dat mag toch geen criteria zijn? Ik denk dat je juist in je gezonde jaren beslissingen moet nemen voor later, zodat je niet onder emotionele omstandigheden bezwijkt. Zo is dat ook in het geloofsleven, maar ook bij andere dingen.
Zo hadden wij vóór we naar de gyneacoloog gingen al besproken en biddend voor de Heere neergelegd welke keuzes we wel en niet voor God konden verantwoorden. Dit heeft ons voor overrompeling bewaard toen de gynaecoloog met opties kwam waar we niet achter stonden.
Zo zie ik het ook met orgaandonatie. Stel dat je man/vrouw morgen in coma ligt en multi-orgaanfalen krijgt. Hij/zij heeft een nieuwe lever en een long nodig. Zeg je dan: nee, het is goed zo, we zijn principieel tegen donatie van longen, of zwicht je voor je principes omdat het toevallig wel jouw man/vrouw is?
En het moet toch zeker niet zo zijn dat we wel organen willen ontvangen en niet willen doneren?

Dat laatste zou inderdaad inconsequent zijn.

[Jvslooten]

*knip*

*knip*

Wat ik me afvraag: is het niet gevaarlijk om op basis van emotie een beslissing te maken? Bij Mara proefde ik gister ook zoiets: 'wacht maar tot je ervoor staat, of je hebt het nog niet meegemaakt'.
Maar dat mag toch geen criteria zijn? Ik denk dat je juist in je gezonde jaren beslissingen moet nemen voor later, zodat je niet onder emotionele omstandigheden bezwijkt. Zo is dat ook in het geloofsleven, maar ook bij andere dingen.

*knip*

Inderdaad kan en mag emotie geen argument zijn om (bijbelse) principes aan de kant te schuiven. Anderzijds is het te gemakkelijk om een oordeel te geven over dingen die je persoonlijk niet raken.

Los hiervan zit ik ook nog met de volgende vraag: ´´Stel dat orgaandonatie na overlijden inderdaad Bijbels geoorloofd is, mag je dan als Christen -gezien de schaarste in het ´´organencircuit´´- wel een donororgaan aannemen, wetende dat je naaste het harder nodig heeft dan jezelf?

[J.C. Philpot]

[Los hiervan zit ik ook nog met de volgende vraag: ´´Stel dat orgaandonatie na overlijden inderdaad Bijbels geoorloofd is, mag je dan als Christen -gezien de schaarste in het ´´organencircuit´´- wel een donororgaan aannemen, wetende dat je naaste het harder nodig heeft dan jezelf?

Waarom is het per definitie zo dat je naaste het betreffende orgaan harder nodig heeft?

[Mara]

Ik zag dat de laatste reactie op deze draad alweer van een tijdje terug was, maar kan het toch niet laten om te reageren. Persoonlijk ben ik groot voorstander van donatie bij leven (bloed/plasma, nier, beenmerg, lever/longkwab etc.) maar donatie na overlijden sta ik toch (heel) terughoudend tegenover.

Zo sta ik er persoonlijk ook in, hoewel ik me haast om te zeggen dat ik niet weet wat het is om in levensgevaar te zijn en 'gered' te kunnen worden door een donororgaan. Dat maakt me terughoudend in een oordeel en al te stevige uitspraken.
Wat mij persoonlijk aan het denken heeft gezet, is een gesprek met een oud-collega hierover. Hij zei: Als je met lichaam en ziel het eigendom van Jezus Christus bent (HC Zondag 1) kun je dan beslissen om na het sterven een deel van dat lichaam weg te laten halen?

Wat ik me afvraag: is het niet gevaarlijk om op basis van emotie een beslissing te maken? Bij Mara proefde ik gister ook zoiets: 'wacht maar tot je ervoor staat, of je hebt het nog niet meegemaakt'.
Maar dat mag toch geen criteria zijn? Ik denk dat je juist in je gezonde jaren beslissingen moet nemen voor later, zodat je niet onder emotionele omstandigheden bezwijkt. Zo is dat ook in het geloofsleven, maar ook bij andere dingen.
Zo hadden wij vóór we naar de gyneacoloog gingen al besproken en biddend voor de Heere neergelegd welke keuzes we wel en niet voor God konden verantwoorden. Dit heeft ons voor overrompeling bewaard toen de gynaecoloog met opties kwam waar we niet achter stonden.
Zo zie ik het ook met orgaandonatie. Stel dat je man/vrouw morgen in coma ligt en multi-orgaanfalen krijgt. Hij/zij heeft een nieuwe lever en een long nodig. Zeg je dan: nee, het is goed zo, we zijn principieel tegen donatie van longen, of zwicht je voor je principes omdat het toevallig wel jouw man/vrouw is?
En het moet toch zeker niet zo zijn dat we wel organen willen ontvangen en niet willen doneren?

Voor de goede orde, ik pleit er niet voor om het voor je uit te schuiven en te wachten tot idd die vraag gesteld wordt. Maar er nu tijdens je gezonde jaren over na te denken. Maar dat is wel wat ik om me heen hoor: ik zie het tegen die tijd wel, mijn nabestaanden mogen beslissen als ik hersendood verklaard word.
Ik vind dat je er in het gezin over moet praten, zonder een vaststaande mening te forceren. En het ook aan de Heere voor te leggen!
Want niet iedereen blijft staande in tijden van grote nood en angst.

In het AD stond een interview van een man en zijn echtgenote, die aan een erfelijke nierziekte lijdt. Hij staat nu zijn gezonde nier aan haar af. Lukt dat niet is haar bejaarde moeder bereid om haar nier af te staan, zij heeft die ziekte niet. Maar er is ook nog een zus! Wat een dilemma, voor alle 3! Inmiddels waren 2 andere uit het gezin al overleden aan deze ziekte.
Maar ook zij hebben e.e.a. beschreven, voor wanneer één van de 2 overlijdt. Want voor beiden is deze operatie een risico. Ze willen bewust niet in hetzelfde kamertje liggen, want ze zijn bang dat de één zich voor de ander groot gaat liggen houden, bij pijn bijv.
Ik vind het een daad van grote liefde.

[Jvslooten]

[Los hiervan zit ik ook nog met de volgende vraag: ´´Stel dat orgaandonatie na overlijden inderdaad Bijbels geoorloofd is, mag je dan als Christen -gezien de schaarste in het ´´organencircuit´´- wel een donororgaan aannemen, wetende dat je naaste het harder nodig heeft dan jezelf?

Waarom is het per definitie zo dat je naaste het betreffende orgaan harder nodig heeft?

Omdat ik er van uitga dat als je jezelf christen noemt, je klaar bent om in te gaan. Iets wat je niet over (al) je naasten kan zeggen.

Voor de duidelijkheid, ik zeg niet dat het precies zo is; het is een vraag die bij mij speelt.

[refo]

*knip*

*knip*

Wat ik me afvraag: is het niet gevaarlijk om op basis van emotie een beslissing te maken? Bij Mara proefde ik gister ook zoiets: 'wacht maar tot je ervoor staat, of je hebt het nog niet meegemaakt'.
Maar dat mag toch geen criteria zijn? Ik denk dat je juist in je gezonde jaren beslissingen moet nemen voor later, zodat je niet onder emotionele omstandigheden bezwijkt. Zo is dat ook in het geloofsleven, maar ook bij andere dingen.

*knip*

Inderdaad kan en mag emotie geen argument zijn om (bijbelse) principes aan de kant te schuiven. Anderzijds is het te gemakkelijk om een oordeel te geven over dingen die je persoonlijk niet raken.

Los hiervan zit ik ook nog met de volgende vraag: ´´Stel dat orgaandonatie na overlijden inderdaad Bijbels geoorloofd is, mag je dan als Christen -gezien de schaarste in het ´´organencircuit´´- wel een donororgaan aannemen, wetende dat je naaste het harder nodig heeft dan jezelf?

Ingewikkeld allemaal.
Je 'moet' nu beslissen voor later, zodat je in tijden van nood je checklistje kunt pakken.
Ik zie het helemaal voor me. *not*

Je moet het aan God voorleggen? Meestal is het antwoord datgene waarbij je je goed voelt.
En uiteindelijk is dat dan ook weer op basis van een emotie, alleen misschien niet zo'n heftige.

[parsifal]

Los van bovenstaande vind ik de hele gang van zaken in Nederland absurd. Er worden miljoenen (zo niet meer) uitgegeven om orgaandonoren te werven en orgaandonatie mogelijk te maken, terwijl het onomstotelijk bewezen is dat zelfs als iedereen donor zou zijn, er te weinig organen beschikbaar zijn. Beter worden deze geldelijke middelen aangewend om meer onderzoek te verrichten naar protheses (kunst- nieren, harten en longen etc.). Hier zit zeker potentie in en bied wél een structurele oplossing die afdoende is om het donortekort op te lossen.

Dit is een wat vreemde redenering. Je zou ook kunnen zeggen dat investeren in kankermedicatie niet meer nodig is omdat het heel duidelijk is dat het niet iedereen met kanker kan genezen. Meer donororganen zouden zomaar sommige levens kunnen redden.

En verder is het in deze ook niet of/of. Het geld dat naar overheidscampagnes gaat is weinig t.o.v. het geld wat gestoken wordt in onderzoek naar kunstorganen.

[helma]

hier is een jongen van een jaar of 20 (tweedejaars theolgiestudent) die zit te wachten op een donornier.
Anders moet hij binnenkort dialyseren.

Voor meer info kan je contact opnemen

[vlinder]

hier is een jongen van een jaar of 20 (tweedejaars theolgiestudent) die zit te wachten op een donornier.
Anders moet hij binnenkort dialyseren.

Voor meer info kan je contact opnemen

Als hij nog moet gaan beginnen met dialyseren staat hij voorlopig nog niet bovenaan de lijst voor een nieuwe nier....

[Jvslooten]

Los van bovenstaande vind ik de hele gang van zaken in Nederland absurd. Er worden miljoenen (zo niet meer) uitgegeven om orgaandonoren te werven en orgaandonatie mogelijk te maken, terwijl het onomstotelijk bewezen is dat zelfs als iedereen donor zou zijn, er te weinig organen beschikbaar zijn. Beter worden deze geldelijke middelen aangewend om meer onderzoek te verrichten naar protheses (kunst- nieren, harten en longen etc.). Hier zit zeker potentie in en bied wél een structurele oplossing die afdoende is om het donortekort op te lossen.

Dit is een wat vreemde redenering. Je zou ook kunnen zeggen dat investeren in kankermedicatie niet meer nodig is omdat het heel duidelijk is dat het niet iedereen met kanker kan genezen. Meer donororganen zouden zomaar sommige levens kunnen redden.

En verder is het in deze ook niet of/of. Het geld dat naar overheidscampagnes gaat is weinig t.o.v. het geld wat gestoken wordt in onderzoek naar kunstorganen.

Dit is helemaal geen vreemde redenering lijkt mij, en bovendien gaat je vergelijking met kankermedicijn volledig mank. Ik zal proberen het puntsgewijs te verduidelijken:

a) De overheid dwingt ons bijna tot orgaandonatie, wetende dat:
b) Er medische bezwaren aan kleven;
c) principiële en/of religieuze bezwaren aan kleven;
d) orgaandonatie nooit in een volledige, structurele oplossing kan voorzien.

Verder zeg ik ook niet dat het of/of is, maar dat de juiste prioriteiten duidelijk moeten zijn en die de boventoon moeten voeren. Op dit moment voert donatie de boventoon, en dit is mijn inziens niet juist. Verder wijs ik niet alleen op de kosten van overheidscampagne, ook de kosten van het donorregistratiesysteem, politieke en ambtelijke inzet. Ik denk -vooral gezien de punten a,b,c&d- dat de overheid zich op het gebied van orgaandonatie grensoverschrijdend bezig is, wat ik hen daarom ook bijzonder kwalijk neem.

[parsifal]

Dit is helemaal geen vreemde redenering lijkt mij, en bovendien gaat je vergelijking met kankermedicijn volledig mank. Ik zal proberen het puntsgewijs te verduidelijken:

a) De overheid dwingt ons bijna tot orgaandonatie, wetende dat:
b) Er medische bezwaren aan kleven;
c) principiële en/of religieuze bezwaren aan kleven;
d) orgaandonatie nooit in een volledige, structurele oplossing kan voorzien.

Verder zeg ik ook niet dat het of/of is, maar dat de juiste prioriteiten duidelijk moeten zijn en die de boventoon moeten voeren. Op dit moment voert donatie de boventoon, en dit is mijn inziens niet juist. Verder wijs ik niet alleen op de kosten van overheidscampagne, ook de kosten van het donorregistratiesysteem, politieke en ambtelijke inzet. Ik denk -vooral gezien de punten a,b,c&d- dat de overheid zich op het gebied van orgaandonatie grensoverschrijdend bezig is, wat ik hen daarom ook bijzonder kwalijk neem.

Ik denk dat punt d volledig irrelevant is. Om de reden die genoemd is. Meer donororganen zal er waarschijnlijk voor zorgen dat structureel levens verlengd worden. Maar mensen zullen inderdaad nog steeds sterven. Een volledige oplossing ligt op het moment buiten het bereik.

a) is gelukkig nog niet waar. Als er een "ja, tenzij" wetgeving komt dan heb je reden tot klagen en ik zal dat ook doen. Op het moment is het nog vragen/zeuren en dat is vrij ook.

b) is ook wat onzinnig. Ja natuurlijk zijn er medische bezwaren, dat is er ook bij chemotherapie, een openhart operatie en een malariaprik. Het punt is dat de levensverwachting behoorlijk verlengd wordt door het gebruik van donororganen.

c) De bezwaren deel ik niet zozeer, maar ik erken ze en ben daarom heel sterk tegen een "ja, tenzij" optie. Pas als dit ingevoerd wordt is er echt sprake van grenzen die overschreden worden.

Verder zijn op het moment dieren en kunstorganen nog behoorlijk inferieur aan donororganen en de mensen die nu op een orgaan wachten hebben meer aan meer donoren nu, dan meer geld in onderzoek. Dat meer geld in onderzoek is goed en moedig ik alleen maar aan, maar het is gewoon niet terecht om het tegenover elkaar te zetten.