Wat te zeggen tegen een lijdelijke afwachtend christen?

[Julian Brasser]

Beste forummers,

Stel: je bent bij iemand op visite, en al roerend in de koffie komt het gespreksonderwerp op geloofszaken. Nadat je je eigen geestelijke leven uit de doeken hebt gedaan, vraag je: "en hoe zit dat bij jou?". "tja" zegt die ander "God moet het doen hé?".
Hoe zou u reageren? Gaat u mee in het gevoel van hem/haar dat God het moet doen, en zelf niet veel meer kan doen dan afwachten?
Mattheüs 9 vers 13: Doch gaat heen en leert, wat het zij: Ik wil barmhartigheid, en niet offerande; want Ik ben niet gekomen om te roepen rechtvaardigen, maar zondaars tot bekering.
Ikzelf zou zeggen dat Jezus Christus barmhartigheid aan je wil betonen, en daar moet je naar toewerken, door biddend tot God, en ziende op het verzoenend bloed van Jezus Christus, waar gerechtigheid, vrede en liefde elkaar kussen, te zien op je vele zonden. Als je dat niet doet, hoor je bij de vele mensen waarvan er in Openbaringen 3 vers 16 staat: "Zo dan, omdat gij lauw zijt, en noch koud noch heet, Ik zal u uit Mijn mond spuwen". Vier verzen verder staat: "Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop; indien iemand Mijn stem zal horen en de deur opendoen, Ik zal tot hem inkomen, en Ik zal met hem avondmaal houden, en hij met Mij".
Dus ik zou zeggen tegen diegene: werk naar die barmhartigheid toe, en zeg niet dat de Heilige Geest dat moet doen, want de Bijbel spoort je aan, en nadat je de deur voor Hem hebt opengedaan kun je pas volmondig zeggen wat in Psalm 39 vers 8 staat: "En nu, wat verwacht ik, o Heere! Mijn hoop, die is op U".

Wat zou u zeggen tegen een christen die maar wat lijdelijk zit af te wachten?
Ik ben benieuwd,

Julian Brasser

[Curatorium]

Zoals in de Bijbel staat: wie zoekt die vindt. Natuurlijk moet de Heere het doen, maar als wij niet willen zoeken naar Hem dan zal het de eigen schuld zijn van deze persoon (al is het altijd onze schuld). Achter de geraniums blijven zitten en wachten op een Paulusbekering is erg passief, erg gevaarlijk.

[PvS]

...en nadat je de deur voor Hem hebt opengedaan...

@Julian Brasser: Lees eens wat de kanntekeningen ons leren bij Openbaring 3:16.

Dit wordt niet gesteld in den vrijen wil des mensen, maar deze vermaning is een middel waardoor Christus de deur van onze harten opent, dewijl Hij hier spreekt tot leden van Zijn gemeente, waarvan velen alrede den Geest van Christus deelachtig waren, welke gave door zulke vermaningen meer en meer verwekt wordt, gelijk Paulus tot Timotheüs spreekt, 2 Tim. 1:6, 7; want niemand komt tot Christus dan die het van den Vader gehoord en geleerd heeft, dien de Vader trekt en dien het van den Vader gegeven is, Joh. 6:44, 45, 65. Zodat niemand voor Christus' vermaningen zijn hart opendoet, dan dien God Zelf het hart eerst opent om op Zijn Woord acht te nemen, gelijk David bidt, Ps. 119:18, en van Lydia betuigd wordt, Hand. 16:14, en van alle gelovigen, Filipp. 2:13.

[-DIA-]

We moeten wel tijd en wijze weten.
Maar er wordt niet ten onrechte gezegd dat we elkaar zo makkelijk verloren kunnen laten gaan. Dan hebben nog geen zuur gezicht over om ons vrij te maken van onze naaste.
Ik weet dat ik daarin echt schromelijk tekort schiet, en dan werpen op je onbekwaamheid zal geen verontschuldiging zijn.
Weet je wat de vrijmoedigheid wel eens helemaal weg kan nemen? Als je ziet wie en wat je zelf bent en wat he behoorde te zijn.
Dan mogen we wel bidden of Gods Naam om onzentwil niet onteerd, gelasterd hoeft te worden. Want zowel met stilzwijgen als met praten kunnen we de schuld ook nog groter maken.

Maar ook: Je kan soms beter zwijgen, en dat je leven een getuigenis mag zijn naar je naaste. Ook dat kan verkeerd vallen, want de mens van nature is in hoogmoed gevallen.
En dat speelt zo parten zowel bij zwijgers als sprekers. Tenzij dat de ere Gods nauw op het hart is gebonden.

[dennis]

Beste forummers,

Stel: je bent bij iemand op visite, en al roerend in de koffie komt het gespreksonderwerp op geloofszaken. Nadat je je eigen geestelijke leven uit de doeken hebt gedaan, vraag je: "en hoe zit dat bij jou?". "tja" zegt die ander "God moet het doen hé?".
Hoe zou u reageren? Gaat u mee in het gevoel van hem/haar dat God het moet doen, en zelf niet veel meer kan doen dan afwachten?
Mattheüs 9 vers 13: Doch gaat heen en leert, wat het zij: Ik wil barmhartigheid, en niet offerande; want Ik ben niet gekomen om te roepen rechtvaardigen, maar zondaars tot bekering.
Ikzelf zou zeggen dat Jezus Christus barmhartigheid aan je wil betonen, en daar moet je naar toewerken, door biddend tot God, en ziende op het verzoenend bloed van Jezus Christus, waar gerechtigheid, vrede en liefde elkaar kussen, te zien op je vele zonden. Als je dat niet doet, hoor je bij de vele mensen waarvan er in Openbaringen 3 vers 16 staat: "Zo dan, omdat gij lauw zijt, en noch koud noch heet, Ik zal u uit Mijn mond spuwen". Vier verzen verder staat: "Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop; indien iemand Mijn stem zal horen en de deur opendoen, Ik zal tot hem inkomen, en Ik zal met hem avondmaal houden, en hij met Mij".
Dus ik zou zeggen tegen diegene: werk naar die barmhartigheid toe, en zeg niet dat de Heilige Geest dat moet doen, want de Bijbel spoort je aan, en nadat je de deur voor Hem hebt opengedaan kun je pas volmondig zeggen wat in Psalm 39 vers 8 staat: "En nu, wat verwacht ik, o Heere! Mijn hoop, die is op U".

Wat zou u zeggen tegen een christen die maar wat lijdelijk zit af te wachten?
Ik ben benieuwd,

Julian Brasser

Ik zou aan deze persoon vragen. Wat als je wist dat je vannacht ging sterven? Zou je dan nog zo praten? Of zou je dan gaan roepen en smeken om redding? Want op dat laatste zit het (vaak) vast: we kunnen zo gemakkelijk onbekeerd blijven.

[SecorDabar]

...en nadat je de deur voor Hem hebt opengedaan...

@Julian Brasser: Lees eens wat de kanntekeningen ons leren bij Openbaring 3:16.

Dit wordt niet gesteld in den vrijen wil des mensen, maar deze vermaning is een middel waardoor Christus de deur van onze harten opent, dewijl Hij hier spreekt tot leden van Zijn gemeente, waarvan velen alrede den Geest van Christus deelachtig waren, welke gave door zulke vermaningen meer en meer verwekt wordt, gelijk Paulus tot Timotheüs spreekt, 2 Tim. 1:6, 7; want niemand komt tot Christus dan die het van den Vader gehoord en geleerd heeft, dien de Vader trekt en dien het van den Vader gegeven is, Joh. 6:44, 45, 65. Zodat niemand voor Christus' vermaningen zijn hart opendoet, dan dien God Zelf het hart eerst opent om op Zijn Woord acht te nemen, gelijk David bidt, Ps. 119:18, en van Lydia betuigd wordt, Hand. 16:14, en van alle gelovigen, Filipp. 2:13.

Julian Brasser schreef: en zeg niet dat de Heilige Geest dat moet doen...
(ik denk dat ik wel begrijp wat hij bedoeld, maar dat dit een beetje uit onkunde is geschreven, omdat zo'n gezegde dan een eigen leven kan gaan leiden, namelijk de vrije wil drijven.)

Waarom dan de zegenbede: O, Geest zend uwen troost ons neer.
Drieënig God, U alleen zij de eer?

De ware Lijdzaamheid in tegenstelling tot de valse lijdelijkheid is:
Ps.62: 2 Immers is mijn ziel stil tot God; van Hem is mijn heil.
en vers 3 Immers is Hij mijn Rotssteen en mijn Heil, mijn Hoog Vertrek, ik zal niet grotelijks wankelen.


De Heere Jezus heeft gezegd in de dagen van Zijn omwandeling op aarde: “Want zonder Mij kunt gij niets doen” (Joh. 15:5). Van Hem is niet alleen het begin, maar ook de voortzetting. Het is de mens geheel uit de hand genomen. Het is de Heilige Geest aan Wie het werk is opgedragen. Daarom staat er: “Want zovelen als er door den Geest Gods geleid worden, die zijn kinderen Gods” (Rom. 8:14). En we vinden ook dit: “Maar zo iemand den Geest van Christus niet heeft, die komt Hem niet toe” (Rom. 8:9). En ook dit: “En niemand kan zeggen Jezus den Heere te zijn, dan door den Heilige Geest” (1 Kor. 12:3). Ik weet ook wel dat de valse lijdelijkheid deze bijbelteksten misbruikt,
maar het is ondanks dit wel het Woord des Heeren.

Wat ik zou dan zou zeggen tegen valse lijdelijkheid?

Leid een biddend leven, nacht en dag. Als u wakker bent geworden, bid. Als u naar bed gaat, vraag de Heere of Hij, wanneer u opstaat, met u wil wezen. Leid een zoekend, onderzoekend, doorzoekend leven. Verwonder u veel. Een gelukkig mens is hij die zich verwonderen kan, zich verwonderen kan over de grootheid en de heerlijkheid Gods. Leid een dankend leven. Dank God iedere dag dat Hij u niet wilde overlaten aan uzelf, dat Hij u getrokken heeft en trekt met mensenzelen en koorden der liefde (Hos. 11:4). En hang de Heere aan, ook in een weg waar eigenlijk geen weg is. Dit zijn doorgaans de beste wegen. Denk aan Psalm 68: “U zullen, wanneer uw pad loopt door de zee, geen golven overstromen” (vs. 11 ber.). Waag het daarom altijd met God, en niet met uzelf.

[Desiree]

Dia's woorden zouden de mijne geweest kunnen zijn. En daarna ook precies Dennis.

En bidden voor die persoon.. maar als het geen familie of erg goede bekende is, zwakt dat vaak weer af, helaas.

[learsi]

Van belang is om te onderzoeken in hoever de aanwezige lijdelijkheid scoort op de schaal van valse............tot moedeloze lijdelijkheid.
Valse lijdelijkheid vraagt een andere reactie dan moedeloze lijdelijkheid.
Moedeloze afwachtende lijdelijkheid vraagt om liefdevolle hulp vanuit Gods Woord, opdat het tot een verwachten(van Gods werk) wordt.

Bij valse lijdelijkheid ligt dat anders.

Valse lijdelijkheid.
Vals........dus wordt er iets bepaalds nagestreefd door lijdelijk te zijn.
Vals........een slechte bedoeling dus. Ten opzichte van de Heere, Die een belovend God is.
Vals dus.........Omdat men een waarheid uit Gods Woord naar voren haalt(ik kan geen schrapsel tot mijn eigen zaligheid toedoen) om de rest van het Woord teniet te doen........onoprechte omgang met het Woord dus. Geen geloof in de beloften. Dus ongeloof.
Vals........niet oprecht dus.
Het "waarlijk een mens in wie geen bedrog is geldt hier niet"(Joh1:46...Psalm 36:11)


Lijdelijkheid betekent dan:....passief, niet handelend.
Dan doet die mens niets. Ook dat niet wat hij gewoon kan doen (kerkgang, lezen).
Dan zegt hij dus......ik wil niet.
Passief.........geen notie van de ernst van de zaak.
Een bepaalde overtuiging ontbreekt.
Het Woord wordt dan benadert vanuit de natuur van de mens(zoals hij geboren wordt).
De eerste geboorte heeft plaatsgehad, de noodzaak van de tweede geboorte wordt niet onderkent, nog niet gezien.


Wat te doen.......
Wat te zeggen.....
Gods Woord, daar moet uiteindelijk een ieder het van hebben. Dat werkt kracht uit tot zaligheid.
De Heere zegt niet voor niets ......''zoekt en gij zult vinden''.
Bij een die niet wil, is een hard (liefde!) woord op zijn plaats.......wat mij betreft letterlijk uit Gods Woord.

Tegen sommigen die zich onder Zij gehoor bevinden zei de Heere Jezus...."Gij wilt tot Mij niet komen opdat gij het leven moogt hebben".....

h.g. Learsi

[Julian Brasser]

Julian Brasser schreef: en zeg niet dat de Heilige Geest dat moet doen...
(ik denk dat ik wel begrijp wat hij bedoeld, maar dat dit een beetje uit onkunde is geschreven, omdat zo'n gezegde dan een eigen leven kan gaan leiden, namelijk de vrije wil drijven.)

Waarom dan de zegenbede: O, Geest zend uwen troost ons neer.
Drieënig God, U alleen zij de eer?

De ware Lijdzaamheid in tegenstelling tot de valse lijdelijkheid is:
Ps.62: 2 Immers is mijn ziel stil tot God; van Hem is mijn heil.
en vers 3 Immers is Hij mijn Rotssteen en mijn Heil, mijn Hoog Vertrek, ik zal niet grotelijks wankelen.


De Heere Jezus heeft gezegd in de dagen van Zijn omwandeling op aarde: “Want zonder Mij kunt gij niets doen” (Joh. 15:5). Van Hem is niet alleen het begin, maar ook de voortzetting. Het is de mens geheel uit de hand genomen. Het is de Heilige Geest aan Wie het werk is opgedragen. Daarom staat er: “Want zovelen als er door den Geest Gods geleid worden, die zijn kinderen Gods” (Rom. 8:14). En we vinden ook dit: “Maar zo iemand den Geest van Christus niet heeft, die komt Hem niet toe” (Rom. 8:9). En ook dit: “En niemand kan zeggen Jezus den Heere te zijn, dan door den Heilige Geest” (1 Kor. 12:3). Ik weet ook wel dat de valse lijdelijkheid deze bijbelteksten misbruikt,
maar het is ondanks dit wel het Woord des Heeren.

Wat ik zou dan zou zeggen tegen valse lijdelijkheid?

Leid een biddend leven, nacht en dag. Als u wakker bent geworden, bid. Als u naar bed gaat, vraag de Heere of Hij, wanneer u opstaat, met u wil wezen. Leid een zoekend, onderzoekend, doorzoekend leven. Verwonder u veel. Een gelukkig mens is hij die zich verwonderen kan, zich verwonderen kan over de grootheid en de heerlijkheid Gods. Leid een dankend leven. Dank God iedere dag dat Hij u niet wilde overlaten aan uzelf, dat Hij u getrokken heeft en trekt met mensenzelen en koorden der liefde (Hos. 11:4). En hang de Heere aan, ook in een weg waar eigenlijk geen weg is. Dit zijn doorgaans de beste wegen. Denk aan Psalm 68: “U zullen, wanneer uw pad loopt door de zee, geen golven overstromen” (vs. 11 ber.). Waag het daarom altijd met God, en niet met uzelf.

Van belang is om te onderzoeken in hoever de aanwezige lijdelijkheid scoort op de schaal van valse............tot moedeloze lijdelijkheid.
Valse lijdelijkheid vraagt een andere reactie dan moedeloze lijdelijkheid.
Moedeloze afwachtende lijdelijkheid vraagt om liefdevolle hulp vanuit Gods Woord, opdat het tot een verwachten(van Gods werk) wordt.

Bij valse lijdelijkheid ligt dat anders.

Valse lijdelijkheid.
Vals........dus wordt er iets bepaalds nagestreefd door lijdelijk te zijn.
Vals........een slechte bedoeling dus. Ten opzichte van de Heere, Die een belovend God is.
Vals dus.........Omdat men een waarheid uit Gods Woord naar voren haalt(ik kan geen schrapsel tot mijn eigen zaligheid toedoen) om de rest van het Woord teniet te doen........onoprechte omgang met het Woord dus. Geen geloof in de beloften. Dus ongeloof.
Vals........niet oprecht dus.
Het "waarlijk een mens in wie geen bedrog is geldt hier niet"(Joh1:46...Psalm 36:11)


Lijdelijkheid betekent dan:....passief, niet handelend.
Dan doet die mens niets. Ook dat niet wat hij gewoon kan doen (kerkgang, lezen).
Dan zegt hij dus......ik wil niet.
Passief.........geen notie van de ernst van de zaak.
Een bepaalde overtuiging ontbreekt.
Het Woord wordt dan benadert vanuit de natuur van de mens(zoals hij geboren wordt).
De eerste geboorte heeft plaatsgehad, de noodzaak van de tweede geboorte wordt niet onderkent, nog niet gezien.


Wat te doen.......
Wat te zeggen.....
Gods Woord, daar moet uiteindelijk een ieder het van hebben. Dat werkt kracht uit tot zaligheid.
De Heere zegt niet voor niets ......''zoekt en gij zult vinden''.
Bij een die niet wil, is een hard (liefde!) woord op zijn plaats.......wat mij betreft letterlijk uit Gods Woord.

Tegen sommigen die zich onder Zij gehoor bevinden zei de Heere Jezus...."Gij wilt tot Mij niet komen opdat gij het leven moogt hebben".....

h.g. Learsi

Helemaal mee eens; als je ziet op de Vader, dan vertrouw je in lijdzaamheid op Hem, dat Hij het zaligmakend geloof zal geven aan wie Hij wil, naar Zijn eeuwige Wijsheid, Die niet te doorgronden is. Het is zalig om daarop te vertrouwen.
Als je ziet op de Zoon, dan zie je een weg tot behoud, namelijk door in Hem te geloven, en te zien op Zijn verzoenend bloed, waar gerechtigheid, vrede en liefde elkaar kussen. Dan luister je naar Zijn woorden en verwacht je Hem als Koning.
Als je ziet op de Heilige Geest, dan mag je weten dat Hij je in alle geduldigheid wil overtuigen dat je van God bent afgeweken en een Zaligmaker nodig hebt, en je wil begeleiden en troosten op de weg die je gaan moet.
Dát moet tot jaloersmaking van een ieder gezegd worden, en het activeert om in Hem te geloven. Voilá, het juiste medicijn tegen valse lijdelijkheid.