Gelezen, gedacht, gehoord... [1]

[MarthaMartha]

Een kleine jongen zat op een bankje in het park. Op zijn schoot lag een geopende Bijbel. Hij las in het boek over de machtige werken van God.
Even later schreeuwde hij door het park: ‘Hallelujah, God is groot!’, hij bekommerde zich er niet om dat mensen hem raar aankeken, en bleef doorgaan met het prijzen van God.
Na een tijdje liep er een man langs het jongetje, een man die net zijn studie had afgerond. De man voelde zich slim, en dacht alles te weten. Toen hij het jongetje zag zitten met een open Bijbel, wilde hij de ogen openen van de jongen. Hij wist wel dat God niet bestond, en dat alles maar verzinsels waren.
Hij ging naast de jongen op de bank zitten, de jongen keek hem aan met een lach en zei: ‘Hoi, weet jij wel hoe groot God is? Ik las net dat God het volk Israël door de Rode Zee leidde. Hij had gewoon de golven stop gezet!’.
De man, verheugd omdat hij de jongen wat kon vertellen, zei tegen de knul: ‘Dat was ook niet moeilijk, wetenschappelijke feiten wijzen uit dat de Rode Zee toen maar 30 centimer diep was.’
De jongen keek verrast. Zijn ogen dwaalden van de man af naar de geopende Bijbel. De man was blij dat hij de ogen van de jongeman geopend had, en wilde vertrekken.
Nauwelijks had hij twee stappen gezet, of de jongen begon God te loven, harder dat ooit. ‘Halleluja Halleluja God is zo groot!’. De man draaide zich om en vroeg aan de jongen waarom hij zo verheugd was.
‘Wow’, antwoorde de jongen blij, ‘God is nog groter dan ik dacht! Hij heeft niet alleen het volk van Israël door de Rode Zee geleid, Hij heeft ook nog eens het hele Egyptische leger doen laten verdrinken in 30 cm water!

Aah... deze kende ik zo:

De hippie en de theoloog

In het rumoer'ge Amsterdam,
zat eens een hippie op de Dam,
zijn bijbeltje te lezen,
toen hij iets wonderlijks vernam.
en terwijl er een theoloog langs kwam,
werd God luidkeels geprezen.

De theoloog liep haastig voort,
maar toen hij d'uitroep had gehoord
- Hij schuwde fanatieken -
keek hij opeens geheel verstoord,
want hij verwachtte zulk een woord
niet van zo'n excentrieke.

Hij zag hem zitten op een tree
en zei: "Zeg vriend, deel mij eens mee,
wat is er zo bijzonder ?"
"Nu", zei de hippie, "het idee.....
dat er een pad kwam door de zee,
dat vind ik echt een wonder !"

"Ik moet je zeggen tot mijn spijt",
zei d'ander vol schijnheiligheid,
"dat is gewoonweg larie....
Het is al lang 'n bewezen feit:
't Was heel, ondiep toen in die tijd.
maak dus niet zo'n bombarie...."

De hippie was zichtbaar ontdaan,
en d'ander, die was heengegaan,
dacht hem te overtuigen.
Hij had er niet bij stil gestaan,
wat hij die knaap had aangedaan....
toen hij hem hoorde juichen !

Hij was al bijna bij de brug,
maar keerde op z'n schreden terug,
wel enigszins nieuwsgierig.
En heel verbaasd en ietwat stug
vroeg hij" "Vertel mij nu eens vlug:
Wat is er zo plezierig ?"

"Wel, als dat werkelijk zo is,
dan vind ik die gebeurtenis",
zei d'hippie met een schater,
"Nog van veel meer betekenis,
dat Farao verdronken is
in zo'n klein laagje water".

[parel]

Pasen:

Er was een rabbijn. Hij vertelde zijn leerlingen het volgende: "Jullie kennen allemaal het verhaal waarom wij pasen vieren. Nu waren er in Egypte twee gezinnen, die vlak bij elkaar woonde. In beide huizen woonde een gezin. De oudste jongen van het eerste gezin was ziek. Telkens kwam hij overeind en vroeg zijn vader: "heeft u nu al gedaan wat Mozes heeft gezegd? Is het bloed aan de dorpel?" "Ja, mijn jongen, alles is klaar" zei zijn vader. De jongen ging dan rustig liggen om even later weer overeind te schieten. In het andere huis ging het gezin aan het pascha. "Vader" vroeg daar ook de oudste zoon, Samuël, zijn vader "heeft u alles gedaan wat God tot Mozes zei? "Ja mijn jongen, alles is klaar". Samuël knikte en hij at rustig verder." "Wel" zei vroeg rabbijn toen aan zijn leerlingen, "wie van die jongens is gered, denk je?" De jongens hoefde niet na te denken. "Samuël natuurlijk." "Nee", zei de rabbijn, "zowel Samuël als de zieke jongen schuilde achter het bloed, en allebei de jongens zijn behouden."

Kern: Of je nu een Christen bent met veel zekerheid of een Christen die telkens weer twijfelt of God ook voor jouw kwam, als je schuilt achter het bloed ben je gered!

[jakobmarin]

God wrijft de zonden niet in, maar wist ze uit, als je ze belijdt en er afstand van neemt
(John Piper, Vechten voor vreugde).

[henriët]

Goed stuk in het RD:

Dr. C. A. van der Sluijs: Reformatie ter discussie bij links en rechts
10-08-2012 12:21 | Klaas van der Zwaag

VEENENDAAL – Dr. C. A. van der Sluijs pleit voor kanselruil, en nog meer voor „kanselopening.” „De gebroken kerk kan alleen van binnenuit genezen worden: eerst de inhoud dan de vorm!” Foto RD, Anton Dommerholt
VEENENDAAL – Het belijden der Reformatie staat op het spel, zo stelt dr. C. A. van der Sluijs, door enerzijds een leerstellig en vormelijk orthodoxisme en anderzijds een evangelicalisme dat het karakter aanneemt van een nieuw doperdom.

De hervormde emeritus predikant uit Veenendaal betoogt dit in zijn boek ”Marginaal of gereformeerd”, met als ondertitel ”Over streven, sterven, werven en erven. Een gereformeerde satire” (uitg. Boekscout.nl, Soest).

Dr. Van der Sluijs reageert in zijn jongste publicatie op de problematiek van de afwezigheid van God, zoals dr. W. Dekker die aan de orde stelt in zijn boeken ”Marginaal en missionair” en ”Afwezigheid van God”. Volgens dr. Van der Sluijs slaat de secularisatie ook in reformatorische kring toe, zichtbaar in de vele „verborgen Franca Treurs.” Hij stelt dat de ontkerstening van Nederland aan de kerk te wijten is, omdat deze geen zoutend zout meer is. De Veenendaalse emeritus roept op tot een terugkeer naar het belijden van de Reformatie, met zijn nadruk op de rechtvaardiging door het geloof, de nauwe band tussen Woord en Geest en de prediking als de bediening der verzoening.

Het terrein van het reformatorisch kerkelijk leven wordt volgens dr. Van der Sluijs grotendeels beheerst door orthodoxisme en evangelicalisme. Met orthodoxisme doelt hij op een dode rechtzinnigheid en leerstelligheid, die zich zijns inziens uiten in een „voorspelbare prediking” en het steriel vastleggen van de werkingen van de Geest in vaste patronen. „Het houdt allerlei vormen vast zonder leven, als een platform in de algemene genade waarop de Geest zou moeten landen. Het lijkt heel wat, maar verspreidt de doodslucht van een lijk dat op den duur de algehele ontbinding en verdwijning nabij is. Het klinkt scherp, maar het is een verkapt arminianisme dat zich als rechtzinnig manifesteert. Niets minder dan de mijns inziens vervloekte derde weg in de gereformeerde gezindte, terwijl er toch maar twee wegen zijn.”

Ter linkerzijde, zo stelt de auteur, maakt de kerk gebruik van „het zachtjes glijdend bootje van het vroegere doperdom.” Hij doelt hiermee op de geestelijke ‘outfit’ van vele evangelische bewegingen, in en buiten de kerk, met hun „geloofsactivisme en heiligingsdeterminisme.” Het huidige Nederlandse evangelicalisme lijkt volgens dr. Van der Sluijs op een dopers vooruitgrijpen op de toekomst, en daarmee op een miskenning van Gods hand in de geschiedenis.

Kenmerkend voor de leer van de Reformatie was een nauwe eenheid tussen Woord en Geest, aldus de predikant. In een groot deel van de reformatorische kerken in Nederland wordt volgens hem het Woord te veel losgemaakt van de Geest. „Het grote gevaar bestaat dan dat men de beloften van God verstandelijk aanneemt zonder het werk van de Geest. Het gevolg is een geesteloos activisme. En daarvoor ben ik niet minder beducht dan voor de lijdelijkheid.”

Evangelischen, aan de andere kant, leggen de nadruk op de Geest. Met alle mogelijke vormen van „geestdrijverij”, zoals het opnieuw aandacht vragen voor de Geestesgaven, worden volgens dr. Van der Sluijs alleen de doodsheid en ingezonkenheid van veel gemeenteleven bevestigd. „Omdat we uitgaan van een ongelofelijke gearriveerdheid: we zijn in Christus en nu verder!”

Het arminianisme maakt zich op grote schaal breed, schrijft de predikant, zowel bij links als bij rechts. Hij verwijst naar ontmoetings- en jongerendagen in evangelische stijl. „Opwekkingsliederen en nagebootst opwekkingsleven blijven niet zonder effect. Men beseft niet meer dat een en ander vaak op arminiaanse leest is geschoeid. Men kent de geschiedenis van de kerk niet meer. En wat niet weet wat niet deert. Hier en daar en overal rijzen ”sing-ins” als paddenstoelen uit de grond. Zonder dat men het beseft, gaan ze functioneren als alternatieve kerkdiensten of evangelische gemeenten in wording.”

In zijn boek benadrukt dr. Van der Sluijs de nauwe band tussen rechtvaardiging en heiliging. Op heel subtiele wijze worden deze twee echter weer uit elkaar gehaald, zoals destijds gebeurde bij Rome en het doperdom. „Dan gaat het om de beide fronten waarop de Reformatie streed. Fronten die vandaag weer uiterst actueel zijn. De rechtvaardiging is volgens Luther het leerstuk waarmee de kerk staat of valt. Ik vrees dat de kerk met rasse schreden wordt teruggevoerd in de slavernij van het diensthuis van de Wet.”

De evangelische beweging hoeft volgens hem de Reformatie ook niet aan te vullen, want wat zij aan waardevols zou mogen hebben, is in de Reformatie allang gegeven en daar evenwichtig geïntegreerd. „Als gereformeerden kunnen wij niets leren van de evangelischen, maar we hebben samen opnieuw in de leer te gaan bij de Reformatie. Dit zou niets minder betekenen dan een hernieuwde Reformatie voor gereformeerden én evangelischen.” Een terugkeer tot de grondnoties van de Reformatie mag echter niet op „de simpele en steriele wijze” gebeuren, schrijft hij.

Dr. Van der Sluijs betreurt de versplintering van de kerk. De kerk van de Hervorming is opgesplitst in vele delen. Er is een zondige en schuldige gebrokenheid, maar die wordt erger zo gauw mensen een kerk gaan formeren. „Alle maakwerk leidt tot breekwerk”, zo verwijst hij naar de scheuring binnen de Nederlandse Hervormde Kerk in 2004.

De emeritus predikant heeft zijn twijfels bij een institutionele vorm van eenwording. „Waarschijnlijk heeft dit onbewust te maken met een vorm van compensatie vanuit een gemeenschappelijk onbewust kerkelijk schuldcomplex. Kerkelijke romantici vergeten doorgaans dat er nooit één reformatorische kerk in Nederland is geweest in de geestelijke zin van het woord. Vanaf het begin zijn er dwaalgeesten geweest en was er het verschil tussen de ”rekkelijken” en de ”preciesen”.”

Dr. Van der Sluijs gelooft dat het Woord van God in de bediening van de verzoening de ware kerk schept overal waar het op de rechte wijze bediend wordt. Zo is er herkenning over kerkmuren heen. Daarom pleit hij voor kanselruil, en nog meer voor „kanselopening.” „De gebroken kerk kan alleen van binnenuit genezen worden: eerst de inhoud, dan de vorm! W. Dekker wijst er terecht op dat de kerkelijke marges in onze geseculariseerde samenleving smal zijn geworden. Maar ik vraag me af hoe gereformeerd deze marges zelf nog zijn.”

[Tiberius]

Wat vind je er goed aan? Zijn barokke woordenschat?

[henriët]

Wat vind je er goed aan? Zijn barokke woordenschat?

Nee Tiberius, ik vind het persoonlijk een heldere analyse.

[Cees]

Wat vind je er goed aan? Zijn barokke woordenschat?

Nee Tiberius, ik vind het persoonlijk een heldere analyse.

Helder? Ik vind het meer een open deur intrappen.

En of ds Vd Sluijs daar nou de geschiktste persoon voor is ..........

[Mara]

Een brief

Hoe zou God in de Hemel de tranen van uw ogen afwissen, als gij op aarde nooit tranen geschreid had?
Hoe zou de Hemel een plaats van rust zijn, als gij op aarde rust had kunnen vinden?
Hoe zou gij naar huis kunnen verlangen, als op reis geen smart uw deel was?
Hoe zou gij dikwijls God moeten aanroepen om met Hem te spreken, als uw vijand de ganse dag sliep?
Hoe anders zoudt gij Christus worden gelijkgemaakt, ik meen in blijdschap, als gij niet met Hem weent in droefheid?
Als vreugde en gelukzaligheid uw deel zullen zijn, dan moeten ook droefheid en ellende uw deel zijn.
Als gij naar de Hemel wilt gaan, dan moet gij de hel doorklieven.
Als gij Christus in Zijn staatsiemantel wilt omhelzen, moet gij Hem niet versmaden in Zijn lompen.
Als gij aan Christus' tafel in Zijn Koninkrijk wilt aanzitten, moet gij eerst bij Hem blijven in Zijn verzoekingen.
Als gij deel wilt hebben aan Zijn heerlijkheid, onttrekt u niet aan Zijn beker van oneer.....

John Bradford

[Johann Gottfried Walther]

Gehoord in een preek:

Tekening van de lauwen in Laodicea. Door Ds. J.W. Kersten.

Dan komt de Heere die zegt, je zegt dat je rijk bent, dat zeg je niet alleen dat denk je zelf, en je hebt alles. En je bent bekeert, en het is zo en zo gegaan, je hebt een kast vol met oude schrijvers, en je bent degelijk doorkneed enzovoort enzovoort. En je spreekt erover, en je hebt een plaats onder Gods volk en een plaats in Zijn huis. Rijk en verijkt en geen gebrek, zo rijk dat als je gebrek hebt je het over hebt. Geestelijk ook: als er eens een beetje gebrek komt, de slagschaduwen van de dood is een keer gezien worden, dan worden ze nog jaloers, maar wacht eens even terug naar mijn bekering, maar o dat ligt er hoor, en dat is gebeurt , nee mijn ziel wees niet zo ongelovig, wees niet zo ongerust mijn ziel. Kijk dat is Gods werk zie je, kijk eens al Gods kinderen worden geschud en geslingerd, en o de majesteit van de dood. Dus een bewijs te meer dat ik ook een kind van God ben. En aan die angsten en benauwdheden halen ze hun hart op. Des te beter en des te meer en des te vaster geloven ze dat het dan goed ligt. Omdat ze strijd hebben en ook wel eens bang zijn.
Maar dan drijven ze dat van zich af. Want ze hebben o zoveel betaalmiddelen. Want ze betalen de duivel uit en ze betalen de dood uit, en ze betalen voor hun zonden, en ze zeggen ik neem een wissel op de eeuwigheid en een … op de genade. Want daar moet je maar op hopen is het niet? Want dat heb ik beleefd en dat kan alleen van de Heere zijn, want dat leert je natuur je niet. ..
En dat heb ik meegemaakt, en trouwens mijn hele leven heb ik daarin gestaan, zou ik dan nog verloren gaan, nee dat geloof ik niet. Zo ligt dat vanbinnen. Dat is de grootste arglist. Waaraan duizenden aan verloren gaan. Gij zegt ik ben rijk en verrijkt, en geen dings gebrek. Zo rijk dat ziet eigenlijk op een zekere geestelijke vadsigheid, iemand die niet alleen lekker maar ook te veel heeft gegeten. Die is verrijkt en die zakt in zaad. Hier heb je een geestesgesteldheid zulk een meer dan normale zelfgenoegzaamheid , zulk een verzekerdheid, zo verrijkt zijn ze, ze zijn eigenlijk overladen.
En ze zijn niet vatbaar meer voor een waarschuwing, want o die ziet het niet goed. Ze zijn niet vatbaar voor een onderwijzing, want ah wat zouden die, ze zijn niet vatbaar voor een prik of een steek, want ooh arme mensen ze zien het helaas niet zoals ik het zie. Daar moet je medelijden mee hebben, ik zie het goed ! En zoals ik het zie, dat krijgt geen mens meer van me af. Daar leef ik bij en daar sterf ik bij. En al degene die mij er vanaf willen trekken, aah de arme stakkers. Jammer genoeg zijn ze niet tot die hoogte geklommen. Zoals ik. Maar dan had men zich toch een paar keer vergist, (toen had hij hetgeen voor een ander bedoeld was op eigen rekening geschreven, want dat ging toch zo gemakkelijk).
(…)
Je voelt je zo heerlijk in de loren van je bevinding, en je gestalten je loopt ermee te pronken.

(Samengevat: De lauwen kunnen zonder Christus, ze hebben Christus niet nodig, ze hebben alles zelf, ze missen de doorleving en het ware geloof)

[Schemerlichtje]

Om Hem te kennen en vervolgen te kennen...
De oefeningen van het geloof vinden vaak plaats in de woestijn. In de huilende wildernis waar alles wordt afgebroken en waar ze zo vaak zeggen: "Maar Heere..."

[jakobmarin]

Geloven is tot aan God vasthouden, ook als alles, zelfs de toekomst, zelfs het woord van God Zelf, daarmee in strijd lijkt te zijn. (...) Geloven is de beweging van alles loslaten om alles opnieuw te ontvangen. (...) Gelovigen hebben niet alleen te strijden met de massa (wereld), maar meer nog met God en met zichzelf.
(WM Dekker, Provocatie)

[Mara]

Ik vond een meditatie die juist nu van toepassing is:

"De wereld kan u niet haten, maar Mij haat zij, omdat ik van haar getuig dat haar werken boos zijn." (Joh. 7: 7)

Het zijn woorden van de Heere Jezus tot zijn broers. Zij hebben Hem aangespoord om tijdens het Loofhuttenfeest ervoor te zorgen op tijd in Jeruzalem te zijn. Ze genoten op zichzelf genomen ook wel weer van zo’n ‘broer’.
In de aandacht die Hij kreeg, deelden zij ook op een bepaalde manier.
Maar onder hun woorden klinkt ook de twijfel door of het wel ooit echt wat worden zal met Hem als Messias. Immers velen in Galiléa hebben Hem verlaten. Daarom een broederlijk advies: ‘Timmer eens wat meer aan de weg, zodat Uw populariteit vergroot kan worden.’

En met al deze aardige, meelevende raadgevingen geldt van hen: ‘Want ook Zijn broers geloofden niet in Hem.’ En dáárom kan de wereld hen niet haten. Waarom haat de wereld u of jou niet? De wereld is hier symbool voor de vijandschap tegen God en Zijn Christus. Niet de haat van de brute, openlijk goddeloze wereld, maar de haat vanuit de godsdienstige, maar niet minder goddeloze wereld.
Zou dit voor christenen in het Westen waar zijn als een aanklacht: zij haten u niet om Mijnentwil, want de wereld kan u niet haten? De wereld haat haar eigen vrienden niet. De scheidslijn loopt daar waar een mens ‘over de streep’ getrokken wordt om zich met z’n hele zondige en verzondigde bestaan aan de Heere Jezus Christus toe te vertrouwen.

Je kunt meeleven met vervolgde christenen, goede adviezen geven om de populariteit van het christelijk geloof te vergroten en het werk van allerlei stichtingen steunen, en toch...? ‘De wereld kan u niet haten’. Of is dat anders geworden?!

Hoe anders is dat gelegen ten opzichte van Hem! Immers Hij behoort niet tot deze wereld, is ook niet ván deze wereld, maar kwam wel tót deze wereld.
En wat kwam Hij doen?

Onder andere dit: om over haar iets aan het licht te brengen als een getuige van de waarheid. En dat roept Hij op door Zijn aanwezigheid, Zijn woorden en daden.
Jezus als de ‘Getuige voor de waarheid’ als een ‘Getuige tegen de wereld’. Zijn goedheid ontdekt haar verdorvenheid; Zijn waarheid haar leugen; Zijn licht haar duisternis.
En de wereld? Schúwt het licht, desnoods door het licht te doven oftewel te doden. De wereld ontkent de waarheid met grote woorden, fijnzinnige dwaalleer of grof geweld.
In dát opzicht wordt Hij nog dagelijks gekruisigd in deze wereld en deelt Gods vervolgde kerk in de haat die Hem trof en treft.

Ontroerende gedachte. Deel hebben aan Christus is deel hebben aan ál Zijn schatten en gaven. En dus ook...? Delen in Zijn haat en Zijn smaad , dat wil zeggen de haat en smaad die op Hem gericht was én is.
Hij is het immers Die in hen woont door Zijn Geest?
Enkele dagen later verheft Hij Zijn stem: ‘Zo iemand dorst, die kome tot Mij en drinke’. Dan mogen ze drinken uit de heilsfontein die nooit opdroogt, zelfs niet daar in gevangenissen, in strafbarakken, containers of martelkamers waar de tong van Gods kinderen verschroeid van dorst. Immers: ‘...Mij haat zij...’.
Bidden voor Gods vervolgde kerk is bidden met het oog op Hem! Bidden met het oog op Gods verleide kerk is niet minder bidden met het oog op Hem!

‘Want hiertoe zijt gij geroepen, omdat Christus voor ons geleden heeft, ons een voorbeeld nalatende, opdat gij in Zijn voetstappen zou navolgen.
Die geen zonde gedaan heeft, en er is geen bedrog in Zijn mond gevonden. Die als Hij gescholden werd, niet wederschold, en als Hij leed niet dreigde, maar gaf het over aan Hem, Die rechtvaardig oordeelt...’ (1 Petrus 2: 21-25)

Uiteindelijk vind een mens alleen daarin rust temidden van allerlei onrecht – grof en verfijnd – dat hem ten deel valt. God zal eens de zaken recht zetten! Maar wat is het dan ook nodig zelf ‘recht voor God’ te staan. En dat is alleen hij die met z’n hele onrechtvaardige zondaarsbestaan leerde vluchten tot de gerechtigheid van Christus.

Ds. M.J. Kater

[jakobmarin]

wormgeworden God
"Aan het kruis wordt duidelijk wat het betekent, dat God mens wilde worden. Vanuit Bethlehem gezien kan dat nog mooi lijken. Een mens, een pasgeboren kind, is een plaatje, een wonder, aantrekkelijk.
Maar deze Jezus is niet aantrekkelijk meer. De dichter van Psalm 22, die Hij al stervende citeert, zegt: 'Ik ben een worm, geen man'.
Ik ben zo vertrapt, verlaten, veroordeeld, ik sta niet meer overeind zoals een man overeind staat, maar ik kronkel zoals een worm die je in tweeën gehakt heb, kronkelt.
Die kronkelende worm is de mensgeworden God. De wormgeworden God. Jezus' doodschreeuw is de kronkeling van een wormgeworden God."
(WM Dekker, Provocatie)

[Mara]

"De matroos op de Mississippi"".
Op een zondag in februari 1830 verlangde de kapitein van de op de Mississippi varende stoomboot "Helen M'Gregor",
dat één zijner matrozen bij het laden van vrachtgoederen zou helpen. De matroos verklaarde dat het tegen zijn geweten
was op zondag onnodige arbeid te doen. De kapitein meende, dat zo ver van de westoever vandaan die zondagsregel
niet gold. De matroos evenwel herhaalde dat hij zich allerwege aan die regel gebonden achtte. "Zo ga dan op het land en
zoek een plaatsvervanger", sprak de kapitein. "Ook dat strijdt tegen mijn geweten", zei de matroos. "Zo kunt u dadelijk
uw dienst verlaten", riep hem de kapitein verbitterd toe en gaf hem zijn loon. Wat zou de arme matroos doen? Hij ging
heen en dacht, waarom heeft de Heere het zover laten komen? Maar ziet! De Heere regeert. Na enige dagen, op de
24e februari 1830 barstte de ketel van de stoomboot en de meeste bemanningsleden die zich op de boot bevonden,
kwamen in de golven om.

Uit: Een lied op den sabbatdag, deel 3
uitgave van de Ned. Ver. tot bevordering van de Zondagsrust en de Zondagsheiliging

[Simon]

"De matroos op de Mississippi"".
Op een zondag in februari 1830 verlangde de kapitein van de op de Mississippi varende stoomboot "Helen M'Gregor",
dat één zijner matrozen bij het laden van vrachtgoederen zou helpen. De matroos verklaarde dat het tegen zijn geweten
was op zondag onnodige arbeid te doen. De kapitein meende, dat zo ver van de westoever vandaan die zondagsregel
niet gold. De matroos evenwel herhaalde dat hij zich allerwege aan die regel gebonden achtte. "Zo ga dan op het land en
zoek een plaatsvervanger", sprak de kapitein. "Ook dat strijdt tegen mijn geweten", zei de matroos. "Zo kunt u dadelijk
uw dienst verlaten", riep hem de kapitein verbitterd toe en gaf hem zijn loon. Wat zou de arme matroos doen? Hij ging
heen en dacht, waarom heeft de Heere het zover laten komen? Maar ziet! De Heere regeert. Na enige dagen, op de
24e februari 1830 barstte de ketel van de stoomboot en de meeste bemanningsleden die zich op de boot bevonden,
kwamen in de golven om.

Uit: Een lied op den sabbatdag, deel 3
uitgave van de Ned. Ver. tot bevordering van de Zondagsrust en de Zondagsheiliging

Uit alle bijbelse voorbeelden van God die straft, voltrekt de straf zich ter plekke, nooit een paar dagen later.
Denk maar aan Ananias en Safirah.
Bovendien zou God de kapitein gestraft hebben, niet alle aan hem onderhorige bemanningsleden, waaronder ook een kind van 12 of 13.
De kapitein was slechts licht gewond.