Zoekende zondaar reeds behouden?

[huisman]

Of aan Bileam..

Waar lees je van zijn droefheid naar God?

Lees ik 'droefheid' in jouw laatste vraag?

Nee, maar je moet alles in zijn verband lezen.
Moet ik echt in elke post alles gaan herhalen?
Huisman leert: droefheid naar God = werk van de Geest voor de wedergeboorte.

Dat leert huisman niet. huisman leert dat de droefheid naar God niet kan bestaan buiten de kennis van Christus. Als wij de Zoon niet kennen kennen wij de Vader niet.

[Bert Mulder]

Dat leert huisman niet. huisman leert dat de droefheid naar God niet kan bestaan buiten de kennis van Christus. Als wij de Zoon niet kennen kennen wij de Vader niet.

Daar zijn we het over eens dus.

[Johann Gottfried Walther]

Vragensteller,
zo onduidelijk is het toch niet, wat Christuskennis in Gereformeerde zin is?

Zie Heidelberger catechismus en andere belijdenisgeschriften.

Christuskennis, omhelzing van Christus uit genade door het geloof.
De toerekening van de gerechtigheid van Christus die Hij verdiende voor Zijn Volk, die de gelovige uit genade wordt toegerekend.

Of wel geloofskennis van Christus.

En Huisman heeft al teksten genoemd dat het daarom draait, wie Christus niet kent, is dood, heeft het leven niet, is verloren ect.

[Bazuin]

Ik heb hier nog twee citaten over de kennis van Christus:

Allereerst Theodorus á Brakel in "Trappen van het geestelijk leven", waarin hij een samenspraak heeft met zijn vader. De woorden van zijn vader zijn hieronder weergegeven.

Waarin bijzonder de rechte gelukzaligheid en troost van het geweten gelegen is?

't Is alles hierin gelegen: dat wij gemeenschap hebben met God en Jezus Christus. Dit begeerde onze Heere Jezus Christus voor de zijn, Joh. 17: 21, dat ook zij in ons een zijn. Hier besluit de apostel Johannes het alles, 1 Joh. 1: 3, alwaar hij, verhalende het einde van zijn schrijven en prediken, zei: opdat ook gij met ons gemeenschap zoudt hebben, en onze gemeenschap ook zij met de Vader, en met zijn Zoon Jezus Christus, dat is de hoogste gelukzaligheid. Daar deze gemeenschap voorgewend, gevoeld of geloofd werd, daaruit vloeit dan voort de ware godzaligheid, de oefening van die gemeenschap, de oprechte liefde, de hartelijke begeerte, en dat ongeveinsd trachten naar nog klaarder en meer vereniging, naar meer herstelling van dat beeld Gods, en gelijkheid met Hem in kennis, gerechtigheid en heiligheid, en naar meer bekwaamheid om die heerlijke en algenoegzame God te verheerlijken. Dit toont dezelfde apostel in hetzelfde hoofdstuk vers 6 en 7 zeggende: indien wij zeggen dat wij gemeenschap met Hem hebben, en wij in de duisternis wandelen, zo liegen wij en doen de waarheid niet, maar indien wij in het licht wandelen, gelijk Hij in het licht is, zo hebben wij gemeenschap met elkaar. Tracht dan naar gemeenschap met God en Christus, dan zal de oprechte godzaligheid, de vrede des gewetens, en de vreugde des gemoeds volgen.

[…]

Ten tweede: in de staat der genade. Zo heeft God zich ontfermd over de zijn, en enkel uitliefde en barmhartigheid naar zijn eeuwige wijsheid zijn enige Zoon verordineerd, 1 Pet. 1, welke de mens wederom verzoenen en met God verenigen zou, Ef. 1: 10, en heeft zulks aan onze voorouders Adam en Eva beloofd, en doorgaans door de profeten voorzegd, totdat de volheid des tijd kwam, toen heeft God zijn Zoon gezonden, geworden uit een vrouw, geworden onder de wet, opdat Hij diegenen die onder de wet waren verlossen zou, Gal. 4: 4, 5. Deze heeft door zijn diepe vernedering aan lichaam en ziel, onze zonden en straffen, die wij verdiend hadden, weggenomen, Jes. 53, en Gods gerechtigheid voldaan, 1 Kor. 5: 2 1, en de mens alzo wederom in de gemeenschap met God gebracht. Jezus Christus, die Eén is met de Vader, Joh. 10: 30, is de grond van onze vereniging met God. Welke vereniging en gemeenschap de kinderen Gods deelachtig worden, uitwendig door het Woord Jak. 1: 18, en inwendig door zijn Geest, 1 Joh. 4: 24. En aan onze zijde, door het geloof, waardoor wij Christus aannemen en alzo met Hem verenigd worden; want door het geloof woont Christus in onze harten, Ef. 2: 17. Gal. 2: 20, en door Hem krijgen wij wederom gemeenschap met God, 1 Pet. 1: 21, doch deze gemeenschap is in dit leven nooit volkomen, 1 Kor. 13: 9, 12.

Als ik nu zeg, dat alle vreugde en ware gelukzaligheid gelegen is, in met God en de Heere Jezus Christus gemeenschap, te hebben, zo spreek ik van die gemeenschap, die de gelovigen hier op aarde in de staat der genade genieten. Welke niet is een lichamelijke gemeenschap, maar een geestelijke. En daarin is gelegen, dat wij weten dat God ons bij name kent, en wij genade gevonden hebben in zijn ogen, als God de Heere tot Mozes zei, Exod. 33: 12, dat Hij ons liefgehad heeft van alle eeuwigheid, Ef. 1: 4, ons verlost heeft door zijn enige Zoon, Rom. 8: 32, dat hij ons deelachtig gemaakt heeft zijn liefde en goedheid, 2 Thess. 1: 11 gerechtvaardigd van onze zonden, Rom. 8: 32, ons bewaard en liefhebben zal tot in alle eeuwigheid, dat wij deze zijn gemeenschap vertrouwen door het geloof, gevoelen in onze harten, Rom. 5: 5, Rom. 8: 16. En dat wij hem kennen, en zien met een geestelijk gezicht, met de ogen der zielen, hem omhelzen door het geloof en de liefde, hem gevoelen door een innerlijke genade, en vergenoeging, vreugde en gerustheid, en zijn liefde smaken en alzo in hem leven en in hem wandelen. Ziet daarin, zeg ik, is alle vreugde en gelukzaligheid gelegen: de ziel zo met God en Christus verenigd zijnde, en gemeenschap hebbende door een verborgen vereniging, wordt te geestelijker, omdat zij met God, die een volmaakte Geest is, verenigd is, en zijn volheid en genoegzaamheid in haar vloeit, zodat zij met smeer en vettigheid verzadigd wordt, Ps. 36: 6, en hoe de ziel deze gemeenschap en vereniging meer geniet, hoe zij al hoger wordt opgetogen in dezelfde gemeenschap, en nog al meer wil genieten; en dikwijls met een zonderlinge geestelijke vreugde en gerustheid overgoten wordt in God, in Christus en zijn liefde en genade, dat zij roemt als met vrolijk zingende lippen, Ps. 63: 6. En die ziel wil niet als God en Christus lief hebben, en gehoorzamen. En kan noch wil niet zondigen naar de vernieuwden geest, 1 Joh. 3: 9, daarin bestaat de rechte gelukzaligheid.

Verder wil ik graag Jacobus Koelman citeren uit zijn boekje "Drieërlei Catechismus":

: V: Wat gelooft gij van de toepassing van die verkregen verlossing door Christus?
A: Gods Geest past die verkregen verlossing de uitverkorenen toe, door hen inwendig en krachtdadig te roepen, overtuigende hen van hun zonde en ellende, verlichtende hun verstand met de kennis van Christus en vernieuwende hun wil, zodat ze genegen en bekwaam worden om Jezus Christus te omhelzen, zoals Hij hun vrij in het Evangelie aangeboden wordt, zodat ze, door in Hem te geloven, verenigd worden met Hem en deelgenoten worden van de vruchten van de verlossing. Joh. 6 : 44, 45: Niemand kan tot Mij komen, tenzij de Vader Die Mij gezonden heeft hem trekke en Ik zal hem opwekken ten uitersten dage; daar is geschreven in de Profeten: "Zij zullen allen van God geleerd zijn". Een iegelijk dan die het van den Vader gehoord en geleerd heeft, die komt tot Mij. Ef. 2 : 8: Uit genade zijt gij zalig geworden, door het geloof en dat niet uit u; het is Gods gave. Fil. 2 : 13: Het is God die in u werkt, beide het willen en het werken naar Zijn welbehagen.

Koelman beschrijft dus werken des Geestes voorafgaande aan de omhelzing van Christus! Het is, aldus Koelman, pas bij de omhelzing van Christus waardoor ze door waarlijk in Hem te geloven verenigd worden met Hem en deelgenoten worden van de vruchten van de verlossing!

[vragensteller]

Verder wil ik graag Jacobus Koelman citeren uit zijn boekje "Drieërlei Catechismus":

: V: Wat gelooft gij van de toepassing van die verkregen verlossing door Christus?
A: Gods Geest past die verkregen verlossing de uitverkorenen toe, door hen inwendig en krachtdadig te roepen, overtuigende hen van hun zonde en ellende, verlichtende hun verstand met de kennis van Christus en vernieuwende hun wil, zodat ze genegen en bekwaam worden om Jezus Christus te omhelzen, zoals Hij hun vrij in het Evangelie aangeboden wordt, zodat ze, door in Hem te geloven, verenigd worden met Hem en deelgenoten worden van de vruchten van de verlossing. Joh. 6 : 44, 45: Niemand kan tot Mij komen, tenzij de Vader Die Mij gezonden heeft hem trekke en Ik zal hem opwekken ten uitersten dage; daar is geschreven in de Profeten: "Zij zullen allen van God geleerd zijn". Een iegelijk dan die het van den Vader gehoord en geleerd heeft, die komt tot Mij. Ef. 2 : 8: Uit genade zijt gij zalig geworden, door het geloof en dat niet uit u; het is Gods gave. Fil. 2 : 13: Het is God die in u werkt, beide het willen en het werken naar Zijn welbehagen.

Koelman beschrijft dus werken des Geestes voorafgaande aan de omhelzing van Christus! Het is, aldus Koelman, pas bij de omhelzing van Christus waardoor ze door waarlijk in Hem te geloven verenigd worden met Hem en deelgenoten worden van de vruchten van de verlossing!

Met alle respect: maar je zegt iets anders dan je citaat! Hij noemt dat de toepassing van de verlossing en heeft het over de inwendige roeping. Dat is wedergeboorte.

Vervolgens zegt hij dat ze dus al kennis van Christus krijgen (@ JGW: hier even opletten!) en dan pas gaan ze Christus omhelzen.

Bij de omhelzing van Christus krijg je deel aan de vruchten van de verlossing.

Bedankt voor dit citaat, ik vind het verhelderend!

[Wilhelm]

Als we toch aan het citeren zijn, ik las dit afgelopen week nog bij W a Brakel:


Wij laten het geloof op de wedergeboorte volgen. Niet dat de mens eerst levend en wedergeboren is, en daarna het geloof verkrijgt. Integendeel: Het geloof gaat vóór de wedergeboorte, wel niet in tijd, maar in volgorde der natuur; want het Woord is het zaad der wedergeboorte (1 Petrus 1:23), en het Woord kan geen nut doen dan door het geloof, Hebr. 4:2.
Met het eerste aanneming en vereniging met Jezus wordt de mens levend. Nu, door het geloof neemt men aan, en wordt men verenigd, en door de oefening van het geloof neemt de mens toe in dat leven. Kol. 2:6, 7. Gelijk gij dan Christus Jezus, de Heere, hebt aangenomen, wandelt alzo in Hem; geworteld en opgebouwd in Hem, en bevestigd in het geloof.

[Bazuin]

Verder wil ik graag Jacobus Koelman citeren uit zijn boekje "Drieërlei Catechismus":

: V: Wat gelooft gij van de toepassing van die verkregen verlossing door Christus?
A: Gods Geest past die verkregen verlossing de uitverkorenen toe, door hen inwendig en krachtdadig te roepen, overtuigende hen van hun zonde en ellende, verlichtende hun verstand met de kennis van Christus en vernieuwende hun wil, zodat ze genegen en bekwaam worden om Jezus Christus te omhelzen, zoals Hij hun vrij in het Evangelie aangeboden wordt, zodat ze, door in Hem te geloven, verenigd worden met Hem en deelgenoten worden van de vruchten van de verlossing. Joh. 6 : 44, 45: Niemand kan tot Mij komen, tenzij de Vader Die Mij gezonden heeft hem trekke en Ik zal hem opwekken ten uitersten dage; daar is geschreven in de Profeten: "Zij zullen allen van God geleerd zijn". Een iegelijk dan die het van den Vader gehoord en geleerd heeft, die komt tot Mij. Ef. 2 : 8: Uit genade zijt gij zalig geworden, door het geloof en dat niet uit u; het is Gods gave. Fil. 2 : 13: Het is God die in u werkt, beide het willen en het werken naar Zijn welbehagen.

Koelman beschrijft dus werken des Geestes voorafgaande aan de omhelzing van Christus! Het is, aldus Koelman, pas bij de omhelzing van Christus waardoor ze door waarlijk in Hem te geloven verenigd worden met Hem en deelgenoten worden van de vruchten van de verlossing!

Met alle respect: maar je zegt iets anders dan je citaat! Hij noemt dat de toepassing van de verlossing en heeft het over de inwendige roeping. Dat is wedergeboorte.

Vervolgens zegt hij dat ze dus al kennis van Christus krijgen (@ JGW: hier even opletten!) en dan pas gaan ze Christus omhelzen.

Bij de omhelzing van Christus krijg je deel aan de vruchten van de verlossing.

Bedankt voor dit citaat, ik vind het verhelderend!

Doe ik Koelman's woorden echt onrecht? Bij de omhelzing van Christus én door het geloven in Hem worden ze met hem verenigd. Toch niet al bij de overtuiging van zonde en ellende?

Die vereniging is toch noodzakelijk?

[Bert Mulder]

Doe ik Koelman's woorden echt onrecht? Bij de omhelzing van Christus én door het geloven in Hem worden ze met hem verenigd. Toch niet al bij de overtuiging van zonde en ellende?

Die vereniging is toch noodzakelijk?

En gaan we het nu weer helemaal over doen?

Het is toch duidelijk in de Schrift, dat als iemand levend gemaakt is, hij Christus ZAL omhelsen? En in Hem ZAL geloven?

Deze discussie sticht allang niet meer. Hebben jullie niks beters te doen???

[vragensteller]

Verder wil ik graag Jacobus Koelman citeren uit zijn boekje "Drieërlei Catechismus":

: V: Wat gelooft gij van de toepassing van die verkregen verlossing door Christus?
A: Gods Geest past die verkregen verlossing de uitverkorenen toe, door hen inwendig en krachtdadig te roepen, overtuigende hen van hun zonde en ellende, verlichtende hun verstand met de kennis van Christus en vernieuwende hun wil, zodat ze genegen en bekwaam worden om Jezus Christus te omhelzen, zoals Hij hun vrij in het Evangelie aangeboden wordt, zodat ze, door in Hem te geloven, verenigd worden met Hem en deelgenoten worden van de vruchten van de verlossing. Joh. 6 : 44, 45: Niemand kan tot Mij komen, tenzij de Vader Die Mij gezonden heeft hem trekke en Ik zal hem opwekken ten uitersten dage; daar is geschreven in de Profeten: "Zij zullen allen van God geleerd zijn". Een iegelijk dan die het van den Vader gehoord en geleerd heeft, die komt tot Mij. Ef. 2 : 8: Uit genade zijt gij zalig geworden, door het geloof en dat niet uit u; het is Gods gave. Fil. 2 : 13: Het is God die in u werkt, beide het willen en het werken naar Zijn welbehagen.

Koelman beschrijft dus werken des Geestes voorafgaande aan de omhelzing van Christus! Het is, aldus Koelman, pas bij de omhelzing van Christus waardoor ze door waarlijk in Hem te geloven verenigd worden met Hem en deelgenoten worden van de vruchten van de verlossing!

Met alle respect: maar je zegt iets anders dan je citaat! Hij noemt dat de toepassing van de verlossing en heeft het over de inwendige roeping. Dat is wedergeboorte.

Vervolgens zegt hij dat ze dus al kennis van Christus krijgen (@ JGW: hier even opletten!) en dan pas gaan ze Christus omhelzen.

Bij de omhelzing van Christus krijg je deel aan de vruchten van de verlossing.

Bedankt voor dit citaat, ik vind het verhelderend!

Doe ik Koelman's woorden echt onrecht? Bij de omhelzing van Christus én door het geloven in Hem worden ze met hem verenigd. Toch niet al bij de overtuiging van zonde en ellende?

Die vereniging is toch noodzakelijk?

Ja, wbt je laatste vraag.

En toch wordt de verlossing al toegepast in de wedergeboorte, zoals Koelman zegt. Dan volgt ook de overtuiging van zonde en ellende.
Op dat moment is strikt genomen de verlossing van Gods kant al toegepast en is er al enige Christuskennis.

[Bazuin]

Doe ik Koelman's woorden echt onrecht? Bij de omhelzing van Christus én door het geloven in Hem worden ze met hem verenigd. Toch niet al bij de overtuiging van zonde en ellende?

Die vereniging is toch noodzakelijk?

En gaan we het nu weer helemaal over doen?

Het is toch duidelijk in de Schrift, dat als iemand levend gemaakt is, hij Christus ZAL omhelsen? En in Hem ZAL geloven?

Deze discussie sticht allang niet meer. Hebben jullie niks beters te doen???

Deze geagiteerde reactie begrijp ik niet zo goed, ik probeer de discussie niet overnieuw te voeren. Ik meende, inmiddels enkele pagina's terug, te lezen dat mensen van mening waren dat er een wandelen op de weg kan zijn zonder Christuskennis. Ik probeer dit vanuit de Schrift, belijdenisgeschriften en aan de hand van oudvaders te weerleggen. Daar ben ik toch vrij in?

Dat wordt nu afgeserveerd als een onstichtelijke discussie. Als het echt onstichtelijk is heb ik, om je vraag te beantwoorden, inderdaad wel wat beters te doen.

[Zonderling]

IK ben het geheel met Huisman eens dat de ontdekking door de Wet voorafgaat aan zowel wedergeboorte als geloof.
De Heilige Geest werkt inderdaad ook al in dode zondaren, maar nog niet zaligmakend.

Nee, de werking van de Geest is levendmakend, waardoor een droefheid naar God gewerkt wordt, zijnde een vrucht van wedergeboorte en levendmaking. Niet het werk van een dode zondaar. De bevindelijke ellendekennis is wezenlijk onderdeel van de 3 stukken, die gekend moeten worden om getroost te kunnen leven en sterven.

Onze belijdenisgeschriften laten daarin heel duidelijk de Bijbel spreken; ook vind je in de Acta van de Dordtse synode verschillende citaten van godgeleerden die stellen dat hongeren en dorsten vruchten van de wedergeboorte zijn. Zie ook het citaat van Witsius, dat Erasmiaan geeft.

Er is vandaag heel veel gepost, maar ik pak even de draad op waar ik gisteren was.

@Tiberius, wanneer je mijn postings goed gelezen had, had je gezien dat ik erken dat de ware droefheid, de droefheid naar God een vrucht is van wedergeboorte. Het ware hongeren en dorsten is dat ook. Hierin verschil ik dus niet van jou, Erasmiaan, vragensteller en anderen.

Waar ik wel in verschil met sommigen (m.n. reageerde ik op vragensteller) is de vraag of deze ware droefheid, de droefheid naar God kan gaan vóór het waarachtig geloof en geloven en de inlijving in Christus volgens zondag 7. Daarop zeg ik met Huisman en Joh.G.Walther en Bazuin: nee, dat kan niet.

Wanneer we dus spreken over het levendmakende werk van de Heilige Geest mogen we dat nooit ontkoppelen van het ware zaligmakende geloof en de vereniging met Christus. DAT is het wat ik bestrijd. Dat betekent overigens niet dat ik spreek van een verzekerd geloof, maar van waar, zaligmakend GELOOF! Dat mag van de wedergeboorte nooit en te nimmer worden gescheiden. De Heilige Geest maakt alleen levend in Christus, en dat leven is het leven des geloofs, en ook een leven van rechtvaardigmaking en heiligmaking. Zonder dat spreekt de Schrift nooit van een wedergeboorte of levendmaking.

[Zonderling]

IK ben het geheel met Huisman eens dat de ontdekking door de Wet voorafgaat aan zowel wedergeboorte als geloof.
De Heilige Geest werkt inderdaad ook al in dode zondaren, maar nog niet zaligmakend.

Nee, de werking van de Geest is levendmakend, waardoor een droefheid naar God gewerkt wordt, zijnde een vrucht van wedergeboorte en levendmaking. Niet het werk van een dode zondaar. De bevindelijke ellendekennis is wezenlijk onderdeel van de 3 stukken, die gekend moeten worden om getroost te kunnen leven en sterven.

Onze belijdenisgeschriften laten daarin heel duidelijk de Bijbel spreken; ook vind je in de Acta van de Dordtse synode verschillende citaten van godgeleerden die stellen dat hongeren en dorsten vruchten van de wedergeboorte zijn. Zie ook het citaat van Witsius, dat Erasmiaan geeft.

Uit de Acta van de Dordtse Synode, namelijk het "oordeel uit naam der rechtzinnige Nassausche en Wetteravische Kerken. Van het derde en vierde artikel":

Daarna, wat aangaat die dingen, die voor de wedergeboorte gaan, 'tzij dat ze uitwendig, of inwendig zijn, als daar is droefheid om de zonde, begeerte der genade en diergelijke, diezelve zijn in de geveinsden niet heilzaam, in de uitverkorenen heilzaam, en verschillen derhalve in wezen.

Dit citaat is overigens gemakkelijk aan te vullen met andere citaten.

Ook zijn er gemakkelijk (zoals Tiberius al zei) vele te vinden die hier anders over spreken, namelijk als vruchten van de wedergeboorte, zoals het ook is neergelegd in de Dordtse Leerregels, hoofdstuk 3 en 4, de verwerping der dwalingen. Indien je zo goed thuis bent in de Acta zul je die citaten ook wel kennen. Waarom kon men elkaar toen wel die ruimte laten en nu niet meer?

De ware droefheid over de zonde en het ware hongeren en dorsten is vrucht van de wedergeboorte EN van geloof. Dat leren m.i. alle citaten uit de Acta en uit de Dordtse Leerregels.

Daarom, Erasmiaan, vraag ik mij af of je de Acta en D.L. toch niet verkeerd leest !?

[Zonderling]

Ook zijn er gemakkelijk (zoals Tiberius al zei) vele te vinden die hier anders over spreken, namelijk als vruchten van de wedergeboorte, zoals het ook is neergelegd in de Dordtse Leerregels, hoofdstuk 3 en 4, de verwerping der dwalingen. Indien je zo goed thuis bent in de Acta zul je die citaten ook wel kennen. Waarom kon men elkaar toen wel die ruimte laten en nu niet meer?

Nergens heb ik beweerd goed thuis te zijn in de Acta en dat zal ik ook nooit doen. Sterker nog, als ik het zou doen zou het niet terecht zijn. Beide zienswijzen komen in de Acta voor, ik probeerde enkel aan te geven dat niet alle theologen op de Dordtse Synode over dit onderwerp hetzelfde dachten.

Zeker zijn er nuanceverschillen tussen de uitspraken in de Acta.
Maar dat is iets anders om AL het werk van overtuiging van zonde door de Wet reeds te plaatsen NA de wedergeboorte en VOOR het geloof. Dat is iets wat ik in de Acta en D.L. m.i. niet vindt.
(N.B. dit is geen reactie op Bazuin overigens!)

De Dordtse Leerregels leert uitdrukkelijk dat wedergeboorte en geloof & geloven samengaan c.q. samenvallen.

[Zonderling]

Dordtse Leerregels III-IV, 12:

En dit is die wedergeboorte, die vernieuwing, nieuwe schepping, opwekking van de doden en levendmaking, waarvan zo heerlijk in de Schrift gesproken wordt, dewelke God zonder ons in ons werkt. En deze wordt in ons niet teweeggebracht door middel van de uiterlijke prediking alleen, noch door aanrading, of zulke manier van werking, dat, wanneer nu God Zijn werk volbracht heeft, het alsdan nog in de macht des mensen zou staan wedergeboren te worden of niet wedergeboren te worden, bekeerd te worden of niet bekeerd te worden. Maar het is een gans bovennatuurlijke, een zeer krachtige, en tegelijk zeer zoete, wonderlijke, verborgen, en onuitsprekelijke werking, dewelke, naar het getuigenis der Schrift (die van den Auteur van deze werking is ingegeven), in haar kracht niet minder noch geringer is dan de schepping of de opwekking der doden; alzo dat al diegenen in wier harten God op deze wonderbaarlijke wijze werkt, zekerlijk, onfeilbaar en krachtiglijk wedergeboren worden en dadelijk (Latijn: actu) geloven. En alsdan wordt de wil, zijnde nu vernieuwd, niet alleen van God gedreven en bewogen, maar, van God bewogen zijnde, werkt hij ook zelf. Waarom ook terecht gezegd wordt dat de mens, door de genade die hij ontvangen heeft, gelooft en zich bekeert.

De Dordtse Leerregels kennen dus echt geen tijdsruimte tussen wedergeboorte en geloven.
Het zaligmakend 'hongeren en dorsten' was voor onze Dordtse vaderen vrucht van wedergeboorte, maar ook vrucht van het geloof!

[vragensteller]

Dordtse Leerregels III-IV, 12:

En dit is die wedergeboorte, die vernieuwing, nieuwe schepping, opwekking van de doden en levendmaking, waarvan zo heerlijk in de Schrift gesproken wordt, dewelke God zonder ons in ons werkt. En deze wordt in ons niet teweeggebracht door middel van de uiterlijke prediking alleen, noch door aanrading, of zulke manier van werking, dat, wanneer nu God Zijn werk volbracht heeft, het alsdan nog in de macht des mensen zou staan wedergeboren te worden of niet wedergeboren te worden, bekeerd te worden of niet bekeerd te worden. Maar het is een gans bovennatuurlijke, een zeer krachtige, en tegelijk zeer zoete, wonderlijke, verborgen, en onuitsprekelijke werking, dewelke, naar het getuigenis der Schrift (die van den Auteur van deze werking is ingegeven), in haar kracht niet minder noch geringer is dan de schepping of de opwekking der doden; alzo dat al diegenen in wier harten God op deze wonderbaarlijke wijze werkt, zekerlijk, onfeilbaar en krachtiglijk wedergeboren worden en dadelijk (Latijn: actu) geloven. En alsdan wordt de wil, zijnde nu vernieuwd, niet alleen van God gedreven en bewogen, maar, van God bewogen zijnde, werkt hij ook zelf. Waarom ook terecht gezegd wordt dat de mens, door de genade die hij ontvangen heeft, gelooft en zich bekeert.

De Dordtse Leerregels kennen dus echt geen tijdsruimte tussen wedergeboorte en geloven.
Het zaligmakend 'hongeren en dorsten' was voor onze Dordtse vaderen vrucht van wedergeboorte, maar ook vrucht van het geloof!

Eens met je laatste zin.

Maar je zegt hiermee niet dat gelovEN gelijk valt met de wedergeboorte. Dat zegt dat 'actu' ook niet en je onderstreepte zin al helemaal niet. En ook niet dat dat een bewuste Christusomhelzing is (als Borg zoals Huisman suggereert, maar niet zegt).