Rechtvaardiging van eeuwigheid

[Zonderling]

Hoe kan een mens -dood in zonden en misdaden- toch geloven? Je zult zegen: door de verdiensten van Christus. Welnu, dan wordt dat hem toch toegerekend, alvorens de mens gelooft? Dat is dan toch de zaak van de rechtvaardiging voor het geloof (als je term dan perse wilt verwerpen). Is dat nu werkelijk zo ingewikkeld?

Beste vragensteller,

Ik ben verwonderd waar je dit toch vandaan haalt: "dat wordt hem toegerekend alvorens de mens gelooft". Vind je dit in de Schrift? Ik niet. Vind je het bij de Reformatoren? Ik niet. Vind je het bij de puriteinen? Ik niet. Vind je het bij de oudvaders? Ik niet.

Je stelt dat aan een mens die dood is in zonden en misdaden toch al de gerechtigheid van Christus is toegerekend. Dat is immers een loutere tegenstrijdigheid. Dat is onmogelijk: iemand aan wie de gerechtigheid van Christus is toegerekend is niet dood, maar leeft.

En ter beantwoording op je 'hoe'-vraag: Een mens kan geloven door de levendmakende kracht van de Heilige Geest die de dode opwekt en een waarachtig geloof schenkt. DAN leeft hij in Christus. DAN is hij ook gerechtvaardigd in Christus.

[huisman]

Ter verdieping een citaat van een tegenstander van de rechtvaardiging van eeuwigheid. Het gaat me erom, dat hij wel de zaak erkent, maar de term afwijst. Voor de tegenstanders van de term, zijn jullie het nu wel of niet eens met de zaak?

6. De rechtvaardigmaking voor het geloof verworpen
Antinomista: Mijnheer, vergun mij in het voorbijgaan ook iets te vragen. Was hij niet al tevoren
gerechtvaardigd ?
Evangelista: Indien hij tevoren niet in Christus geloofd heeft zoals ik denk dat hij niet gedaan heeft,
dan is hij ook zeker tevoren niet gerechtvaardigd geweest.
Antinomista: Maar, mijnheer, u weet dat het God is Die rechtvaardigt, zoals de apostel zegt. Maar God
is eeuwig; en zoals u zei, mag van Christus gezegd worden, dat Hij van eeuwigheid het Verbond der
Werken vervuld heeft. Indien hij nu Christus toebehoort, dan is hij de Zijne geweest van eeuwigheid.
En daarom is hij, volgens mijn gedachte, van eeuwigheid gerechtvaardigd.
Evangelista: Het is waar, God is eeuwig.
En aangezien God de onderneming van Christus, om in de
tijd het Verbond der Werken te vervullen, aangenomen heeft, mogen wij ook zeggen dat Hij dat van
eeuwigheid heeft vervuld.
Ook is waar dat hij ten aanzien van Gods verkiezing van eeuwigheid Christus heeft toebehoord, en
daarom ook in Gods besluit van eeuwigheid gerechtvaardigd is. Ook ten aanzien van de verdienste is
hij gerechtvaardigd geworden in de dood en de opstanding van Christus. Maar toch is hij dan nog niet
dadelijk gerechtvaardigd voordat hij metterdaad in Christus gelooft. Want, zo zegt de apostel, door
Hem wordt gerechtvaardigd een iegelijk die gelooft (Hand 13:39). Zodat in de daad van de
rechtvaardigmaking het geloof en Christus een onderlinge betrekking moeten hebben, en altijd samen
moeten komen: het geloof als de daad die aangrijpt, en Christus als het Voorwerp dat aangegrepen
wordt.

Hij zegt dus dat er geen rechtvaardiging voor het geloof is, maar erkent wel de zaak, die Comrie met de term "rechtvaardiging van eeuwigheid" aanduidde. Nml dat de zondaar t.a.v. Gods verkiezing van eeuwigheid Christus heeft toebehoord.

Ik volg het topic niet echt, maar wil wel even reageren op dit citaat.
Want Fisher is niet de auteur van een flink gedeelte van het laatste antwoord van Evangelista.
De auteur is de vertaler Comrie die hier een forse aanpassing gemaakt heeft in het werk van Fisher.
In het Engelstalige boek (het Merg) is het zo niet te vinden, maar luidt deze passage anders.
Ook bij Boston en de Erskines ('Marrow-men) zul je de term rechtvaardigmaking van eeuwigheid niet vinden.
Men beschouwde dit als een antinomiaanse dwaling.

De verkiezing is van eeuwigheid, maar de 'rechtvaardigmaking van eeuwigheid' is m.i. een begrip dat alleen maar tot verwarring kan leiden. Laten we eraan vasthouden dat niemand gerechtvaardigd is dan die Christus door een waar geloof heeft aangenomen. Het welbehagen Gods is de bewegende oorzaak, de gerechtigheid van Christus is de verdienende oorzaak, de prediking van het Evangelie is de middel-oorzaak en het geloof is het instrument. Maar vóór en zonder het geloof is er geen rechtvaardigmaking. Dat is altijd de leer geweest van de reformatoren, oudvaders en puriteinen.

Bedankt voor deze heldere posting. Wat mij in tientallen pagina's niet is gelukt lukt jou hopelijk wel in deze ene duidelijke posting.

[Afgewezen]

(Ik heb trouwens Afgewezen erg gemist in dit topic....Afgewezen waar zit je? )

3 feb. 09.35 u

[vragensteller]

Hoe kan een mens -dood in zonden en misdaden- toch geloven? Je zult zegen: door de verdiensten van Christus. Welnu, dan wordt dat hem toch toegerekend, alvorens de mens gelooft? Dat is dan toch de zaak van de rechtvaardiging voor het geloof (als je term dan perse wilt verwerpen). Is dat nu werkelijk zo ingewikkeld?

Beste vragensteller,

Ik ben verwonderd waar je dit toch vandaan haalt: "dat wordt hem toegerekend alvorens de mens gelooft". Vind je dit in de Schrift? Ik niet. Vind je het bij de Reformatoren? Ik niet. Vind je het bij de puriteinen? Ik niet. Vind je het bij de oudvaders? Ik niet.

Je stelt dat aan een mens die dood is in zonden en misdaden toch al de gerechtigheid van Christus is toegerekend. Dat is immers een loutere tegenstrijdigheid. Dat is onmogelijk: iemand aan wie de gerechtigheid van Christus is toegerekend is niet dood, maar leeft.

En ter beantwoording op je 'hoe'-vraag: Een mens kan geloven door de levendmakende kracht van de Heilige Geest die de dode opwekt en een waarachtig geloof schenkt. DAN leeft hij in Christus. DAN is hij ook gerechtvaardigd in Christus.

Weet je, ik kan allerlei antwoorden gaan geven op je vragen, maar ik denk niet dat dit verstandig is.
Ik moet denken aan het gebed uit Psalm 25:2: "Maak mij Uw wegen, door Uw Woord en Geest bekend ..."
Dus: niet door de Reformatoren, niet door de puriteinen en niet door de oudvaders, hoewel ze natuurlijk wel een middel kunnen zijn in Gods hand, maar ken er niet meer gewicht aan toe dan dat.

Als je het niet erg vindt, zou ik het hierbij willen laten.

[Zonderling]

Hoe kan een mens -dood in zonden en misdaden- toch geloven? Je zult zegen: door de verdiensten van Christus. Welnu, dan wordt dat hem toch toegerekend, alvorens de mens gelooft? Dat is dan toch de zaak van de rechtvaardiging voor het geloof (als je term dan perse wilt verwerpen). Is dat nu werkelijk zo ingewikkeld?

Beste vragensteller,

Ik ben verwonderd waar je dit toch vandaan haalt: "dat wordt hem toegerekend alvorens de mens gelooft". Vind je dit in de Schrift? Ik niet. Vind je het bij de Reformatoren? Ik niet. Vind je het bij de puriteinen? Ik niet. Vind je het bij de oudvaders? Ik niet.

Je stelt dat aan een mens die dood is in zonden en misdaden toch al de gerechtigheid van Christus is toegerekend. Dat is immers een loutere tegenstrijdigheid. Dat is onmogelijk: iemand aan wie de gerechtigheid van Christus is toegerekend is niet dood, maar leeft.

En ter beantwoording op je 'hoe'-vraag: Een mens kan geloven door de levendmakende kracht van de Heilige Geest die de dode opwekt en een waarachtig geloof schenkt. DAN leeft hij in Christus. DAN is hij ook gerechtvaardigd in Christus.

Weet je, ik kan allerlei antwoorden gaan geven op je vragen, maar ik denk niet dat dit verstandig is.
Ik moet denken aan het gebed uit Psalm 25:2: "Maak mij Uw wegen, door Uw Woord en Geest bekend ..."
Dus: niet door de Reformatoren, niet door de puriteinen en niet door de oudvaders, hoewel ze natuurlijk wel een middel kunnen zijn in Gods hand, maar ken er niet meer gewicht aan toe dan dat.

Als je het niet erg vindt, zou ik het hierbij willen laten.

Vragensteller, prima hoor, dat je het er bij laat.
Ik begon overigens bij de Schrift, niet bij de Reformatoren.
Maar mag ik dan toch nog vragen om op het WOORD acht te geven?
Want de Geest werkt altijd overeenkomstig het WOORD en nooit zonder.
De Geest leert ons geen dingen die in de Schrift niet te vinden zijn.
Overigens zeg ik daarmee niet dat ware gelovigen niet kunnen dwalen ten aanzien van hun eigen ondervinding.

[huisman]

Hoe kan een mens -dood in zonden en misdaden- toch geloven? Je zult zegen: door de verdiensten van Christus. Welnu, dan wordt dat hem toch toegerekend, alvorens de mens gelooft? Dat is dan toch de zaak van de rechtvaardiging voor het geloof (als je term dan perse wilt verwerpen). Is dat nu werkelijk zo ingewikkeld?

Beste vragensteller,

Ik ben verwonderd waar je dit toch vandaan haalt: "dat wordt hem toegerekend alvorens de mens gelooft". Vind je dit in de Schrift? Ik niet. Vind je het bij de Reformatoren? Ik niet. Vind je het bij de puriteinen? Ik niet. Vind je het bij de oudvaders? Ik niet.

Je stelt dat aan een mens die dood is in zonden en misdaden toch al de gerechtigheid van Christus is toegerekend. Dat is immers een loutere tegenstrijdigheid. Dat is onmogelijk: iemand aan wie de gerechtigheid van Christus is toegerekend is niet dood, maar leeft.

En ter beantwoording op je 'hoe'-vraag: Een mens kan geloven door de levendmakende kracht van de Heilige Geest die de dode opwekt en een waarachtig geloof schenkt. DAN leeft hij in Christus. DAN is hij ook gerechtvaardigd in Christus.

Ik denk dat waar sommigen mee zitten als wij reformatorisch en naar mijn overtuiging ook naar de Schrift spreken hoe het dan zit met diegenen die niet daadwerkelijk kunnen geloven.Hoe krijgen zij deel aan de rechtvaardiging die immers elk mens nodig heeft? Denk aan b.v. vroeggestorven kinderen, mensen met een zware verstandelijke beperking. De troost die de Schrift dan biedt ligt m.i. in het verbond en in de verkiezing en voor die troost hoef je geen rechtvaardiging van eeuwigheid te leren. Het geloof is immers de grond niet maar Christus is de grond van de rechtvaardiging.

[Zonderling]

Hoe kan een mens -dood in zonden en misdaden- toch geloven? Je zult zegen: door de verdiensten van Christus. Welnu, dan wordt dat hem toch toegerekend, alvorens de mens gelooft? Dat is dan toch de zaak van de rechtvaardiging voor het geloof (als je term dan perse wilt verwerpen). Is dat nu werkelijk zo ingewikkeld?

Beste vragensteller,

Ik ben verwonderd waar je dit toch vandaan haalt: "dat wordt hem toegerekend alvorens de mens gelooft". Vind je dit in de Schrift? Ik niet. Vind je het bij de Reformatoren? Ik niet. Vind je het bij de puriteinen? Ik niet. Vind je het bij de oudvaders? Ik niet.

Je stelt dat aan een mens die dood is in zonden en misdaden toch al de gerechtigheid van Christus is toegerekend. Dat is immers een loutere tegenstrijdigheid. Dat is onmogelijk: iemand aan wie de gerechtigheid van Christus is toegerekend is niet dood, maar leeft.

En ter beantwoording op je 'hoe'-vraag: Een mens kan geloven door de levendmakende kracht van de Heilige Geest die de dode opwekt en een waarachtig geloof schenkt. DAN leeft hij in Christus. DAN is hij ook gerechtvaardigd in Christus.

Ik denk dat waar sommigen mee zitten als wij reformatorisch en naar mijn overtuiging ook naar de Schrift spreken hoe het dan zit met diegenen die niet daadwerkelijk kunnen geloven.Hoe krijgen zij deel aan de rechtvaardiging die immers elk mens nodig heeft? Denk aan b.v. vroeggestorven kinderen, mensen met een zware verstandelijke beperking. De troost die de Schrift dan biedt ligt m.i. in het verbond en in de verkiezing en voor die troost hoef je geen rechtvaardiging van eeuwigheid te leren. Het geloof is immers de grond niet maar Christus is de grond van de rechtvaardiging.

Ja, dit is waar, daar ben ik het ook hartelijk mee eens. Maar ook de jonggestorvenen zijn dadelijk verenigd met Christus - zeker in het ogenblik van hun sterven - al is het niet op de wijze waarin het plaatsvindt in de volwassenen in de inwendige roeping.

[Tiberius]

Wat een mooie, heldere citaten!
Daar kan - me dunkt - niemand toch wat tegin brengen?

Dat weet ik niet. Heb je ze wel gelezen, Luther?
Het citaat van dr. De Vries heeft geen enkele onderbouwing en de twee andere vind ik juist heel erg mistig.

Ja, ik heb ze gegeven.

Fijn, maar ik vroeg "gelezen".

En wederom: als jij het ergens niet mee eens bent, vind je het opeens mistig...
Soms kunnen dingen ook heel helder zijn, maar kun je gewoon zeggen dat je het er niet mee eens bent. Toch?

Ik ben het er wel mee eens, hoor. Alleen vind ik het niet helder verwoord. Temeer daar iets essentieels wordt weggelaten (later door Vragensteller erbij gezet).

[huisman]

Wat een mooie, heldere citaten!
Daar kan - me dunkt - niemand toch wat tegin brengen?

Dat weet ik niet. Heb je ze wel gelezen, Luther?
Het citaat van dr. De Vries heeft geen enkele onderbouwing en de twee andere vind ik juist heel erg mistig.

Ja, ik heb ze gegeven.

Fijn, maar ik vroeg "gelezen".

En wederom: als jij het ergens niet mee eens bent, vind je het opeens mistig...
Soms kunnen dingen ook heel helder zijn, maar kun je gewoon zeggen dat je het er niet mee eens bent. Toch?

Ik ben het er wel mee eens, hoor. Alleen vind ik het niet helder verwoord. Temeer daar iets essentieels wordt weggelaten (later door Vragensteller erbij gezet).

Gelukkig ben je het wel eens met deze citaten.
Er was niets essentieels weggelaten. Ik heb dat deel van het artikel geplaatst wat ging over (de verwerping van) de rechtvaardiging van eeuwigheid. vragensteller voegde een deel toe wat ik natuurlijk geheel onderschrijf en ook steeds hier heb verdedigd .
Helder blijft dat de rechtvaardiging van eeuwigheid een ongelukkige term is die noch in de Schrift noch door verreweg de meeste van onze gereformeerde vaderen geleerd wordt. Comrie en Kersten zijn met deze leer gelukkig wel de nadruk blijven leggen op de rechtvaardiging van de goddeloze door het geloof in Christus. Dan is voor mij het gevaar voor een groot deel weg uit deze leer. Blijft er nog maar één bezwaar over....het is niet in de Schrift te vinden.

[vragensteller]

Hoe kan een mens -dood in zonden en misdaden- toch geloven? Je zult zegen: door de verdiensten van Christus. Welnu, dan wordt dat hem toch toegerekend, alvorens de mens gelooft? Dat is dan toch de zaak van de rechtvaardiging voor het geloof (als je term dan perse wilt verwerpen). Is dat nu werkelijk zo ingewikkeld?

Beste vragensteller,

Ik ben verwonderd waar je dit toch vandaan haalt: "dat wordt hem toegerekend alvorens de mens gelooft". Vind je dit in de Schrift? Ik niet. Vind je het bij de Reformatoren? Ik niet. Vind je het bij de puriteinen? Ik niet. Vind je het bij de oudvaders? Ik niet.

Je stelt dat aan een mens die dood is in zonden en misdaden toch al de gerechtigheid van Christus is toegerekend. Dat is immers een loutere tegenstrijdigheid. Dat is onmogelijk: iemand aan wie de gerechtigheid van Christus is toegerekend is niet dood, maar leeft.

En ter beantwoording op je 'hoe'-vraag: Een mens kan geloven door de levendmakende kracht van de Heilige Geest die de dode opwekt en een waarachtig geloof schenkt. DAN leeft hij in Christus. DAN is hij ook gerechtvaardigd in Christus.

Ik denk dat waar sommigen mee zitten als wij reformatorisch en naar mijn overtuiging ook naar de Schrift spreken hoe het dan zit met diegenen die niet daadwerkelijk kunnen geloven.Hoe krijgen zij deel aan de rechtvaardiging die immers elk mens nodig heeft? Denk aan b.v. vroeggestorven kinderen, mensen met een zware verstandelijke beperking. De troost die de Schrift dan biedt ligt m.i. in het verbond en in de verkiezing en voor die troost hoef je geen rechtvaardiging van eeuwigheid te leren. Het geloof is immers de grond niet maar Christus is de grond van de rechtvaardiging.

Sorry, ben ik toch weer. Maar ik blijf er gewoon over nadenken. Zat bijv. gisteren Brakel te lezen hoofdstukken over Gods besluit, verkiezing, genadeverbond etc. Bij het genadeverbond zegt hij heel vergelijkbare dingen met wat ds. Kersten noemt bij de rechtvaardiging van eeuwigheid. Hij noemde daar ook de teksten die wij hier aangehaald hebben voor de rechtvaardiging van eeuwigheid. Al lezende dacht ik: de argumenten tegen een rechtv van eeuwigheid kun je ook inbrengen tegen het genadeverbond van eeuwigheid. Wanneer ds. Kersten Brakel aanhaalt in zijn hoofdstuk rechtv van eeuwigheid zegt hij ook min of meer dat Brakel de term verwerpt, maar de zaak wel leert. Ook wbt genadeverbond is er dezelfde tweedeling als bij de rechtv van eeuwigheid: nml: (1) in Gods besluit van eeuwigheid (2) in de tijd de dadelijke uitwerking. Als uitverkorenen ben je van eeuwigheid in het genadeverbond begrepen, maar in de tijd moet je wel wezenlijk in het genadeverbond worden ingelijfd!

Mijn concrete vraag is (nogmaals) deze:
Als je zegt nav jonggestorven kinderen (voor de geboorte overleden) de troost ligt in het verbond, wat bedoel je dan precies? En wat is dit anders dan: de troost ligt in de rechtvaardiging van eeuwigheid?

=====
(Ps. wijziging Comrie in stuk Fisher betrof de passage over de dadelijke rechtvaardiging, niet het stukje over de eeuwige besluiten, maar dat is in mijn citaat alweer aangepast aan de Engelse uitgave. Zie boek, uitgave 2000, voorwoord H. Folmer, opmerking Zonderling deed dus niet ter zake voor deze discussie)

[Tiberius]

Helder blijft dat de rechtvaardiging van eeuwigheid een ongelukkige term is die noch in de Schrift noch door verreweg de meeste van onze gereformeerde vaderen geleerd wordt.

Kennelijk geven Luther en jij een andere betekenis aan het woordje "helder" dan VanDale.

[refo]

Hoe kan een mens -dood in zonden en misdaden- toch geloven? Je zult zegen: door de verdiensten van Christus. Welnu, dan wordt dat hem toch toegerekend, alvorens de mens gelooft? Dat is dan toch de zaak van de rechtvaardiging voor het geloof (als je term dan perse wilt verwerpen). Is dat nu werkelijk zo ingewikkeld?

Beste vragensteller,

Ik ben verwonderd waar je dit toch vandaan haalt: "dat wordt hem toegerekend alvorens de mens gelooft". Vind je dit in de Schrift? Ik niet. Vind je het bij de Reformatoren? Ik niet. Vind je het bij de puriteinen? Ik niet. Vind je het bij de oudvaders? Ik niet.

Je stelt dat aan een mens die dood is in zonden en misdaden toch al de gerechtigheid van Christus is toegerekend. Dat is immers een loutere tegenstrijdigheid. Dat is onmogelijk: iemand aan wie de gerechtigheid van Christus is toegerekend is niet dood, maar leeft.

En ter beantwoording op je 'hoe'-vraag: Een mens kan geloven door de levendmakende kracht van de Heilige Geest die de dode opwekt en een waarachtig geloof schenkt. DAN leeft hij in Christus. DAN is hij ook gerechtvaardigd in Christus.

Ik denk dat waar sommigen mee zitten als wij reformatorisch en naar mijn overtuiging ook naar de Schrift spreken hoe het dan zit met diegenen die niet daadwerkelijk kunnen geloven.Hoe krijgen zij deel aan de rechtvaardiging die immers elk mens nodig heeft? Denk aan b.v. vroeggestorven kinderen, mensen met een zware verstandelijke beperking. De troost die de Schrift dan biedt ligt m.i. in het verbond en in de verkiezing en voor die troost hoef je geen rechtvaardiging van eeuwigheid te leren. Het geloof is immers de grond niet maar Christus is de grond van de rechtvaardiging.

Sorry, ben ik toch weer. Maar ik blijf er gewoon over nadenken. Zat bijv. gisteren Brakel te lezen hoofdstukken over Gods besluit, verkiezing, genadeverbond etc. Bij het genadeverbond zegt hij heel vergelijkbare dingen met wat ds. Kersten noemt bij de rechtvaardiging van eeuwigheid. Hij noemde daar ook de teksten die wij hier aangehaald hebben voor de rechtvaardiging van eeuwigheid. Al lezende dacht ik: de argumenten tegen een rechtv van eeuwigheid kun je ook inbrengen tegen het genadeverbond van eeuwigheid. Wanneer ds. Kersten Brakel aanhaalt in zijn hoofdstuk rechtv van eeuwigheid zegt hij ook min of meer dat Brakel de term verwerpt, maar de zaak wel leert. Ook wbt genadeverbond is er dezelfde tweedeling als bij de rechtv van eeuwigheid: nml: (1) in Gods besluit van eeuwigheid (2) in de tijd de dadelijke uitwerking. Als uitverkorenen ben je van eeuwigheid in het genadeverbond begrepen, maar in de tijd moet je wel wezenlijk in het genadeverbond worden ingelijfd!

Mijn concrete vraag is (nogmaals) deze:
Als je zegt nav jonggestorven kinderen (voor de geboorte overleden) de troost ligt in het verbond, wat bedoel je dan precies? En wat is dit anders dan: de troost ligt in de rechtvaardiging van eeuwigheid?

=====
(Ps. wijziging Comrie in stuk Fisher betrof de passage over de dadelijke rechtvaardiging, niet het stukje over de eeuwige besluiten, maar dat is in mijn citaat alweer aangepast aan de Engelse uitgave. Zie boek, uitgave 2000, voorwoord H. Folmer, opmerking Zonderling deed dus niet ter zake voor deze discussie)

Die hoofdstukken van Brakel kun je het beste maar overslaan. Goed bedoeld, maar boordevol speculatie. Het aantal bewijsteksten is in die gedeelten af en toe ook minimaal, dat zegt imo voldoende.

[huisman]

Helder blijft dat de rechtvaardiging van eeuwigheid een ongelukkige term is die noch in de Schrift noch door verreweg de meeste van onze gereformeerde vaderen geleerd wordt.

Kennelijk geven Luther en jij een andere betekenis aan het woordje "helder" dan VanDale.

I.p.v. helder kun je beter het woord Feit invoegen (Feit =bewering waar van de werkelijkheid vaststaat)

[Tiberius]

Helder blijft dat de rechtvaardiging van eeuwigheid een ongelukkige term is die noch in de Schrift noch door verreweg de meeste van onze gereformeerde vaderen geleerd wordt.

Kennelijk geven Luther en jij een andere betekenis aan het woordje "helder" dan VanDale.

I.p.v. helder kun je beter het woord Feit invoegen (Feit =bewering waar van de werkelijkheid vaststaat)

Zo dus: Kennelijk geven Luther en jij een andere betekenis aan het woordje "feit" dan VanDale.
Mij ook prima.

[huisman]

Mijn concrete vraag is (nogmaals) deze:
Als je zegt nav jonggestorven kinderen (voor de geboorte overleden) de troost ligt in het verbond, wat bedoel je dan precies? En wat is dit anders dan: de troost ligt in de rechtvaardiging van eeuwigheid?

Hier is een heel topic over op dit forum na aanleiding van dit boek. (Dit boek is zeer de moeite waard trouwens)



http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... 96&start=0