De wedergeboorte en het ware geloof

[refo]

Ik las pas ergens:
Vaak wordt gezegd, dat al is Christus honderd maal in Bethelehem geboren en niet in mijn hart, dan is het nog verloren.
Het is echter precies omgekeerd. Al is Hij honderd maal in het hart geboren en niet in Bethlehem, dan is alles verloren.

De heilsfeiten zijn concrete feiten en dus niet zozeer Geestelijke gebeurtenissen in de huidige betekenis van dat woord.
En daar hebben alle gelovigen wereldwijd nog steeds de vrucht van. Dat is zeker waar. Maar daar kan nu alleen nog van gelezen en gehoord worden. Zoals in de brieven van het NT nogal eens staat: wij hebben Hem gezien en aangeraakt. Jullie niet, lezers, maar jullie kunnen het geloven en zullen later aanschouwen. Nergens iets dat het nu 'gezien' wordt. Nee, dat is later. Het 'zien' is het zien van het geloof. In het geschreven en gepredikte Woord. En niet een bepaalde gebeurtenis in het hoofd. Al noemt men dat 'hart'. Want dat hart is beeldspraak.

[Tiberius]

En nogmaals, het voorbeeld van Thomas snijdt geen hout. Niemand hier opteert voor een lichamelijk zien van de Heere Jezus. Het is dan ook niet ter zake om daar steeds weer mee aan te komen. Het gaat om een GEESTELIJK zien en dat IS GELOVEN.

Refo, kennelijk overtuigt dit tegenargument jou niet, omdat je steeds weer met het voorbeeld van Thomas komt. Misschien kun je aangeven waaróm je je niet laat overtuigen en waarom de notie 'geestelijk zien' volgens jou niet Bijbels is?
Mij laten praten, en gewoon de volgende keer wéér met dit argument komen, vind ik een zwaktebod. Dat lijkt meer op populisme dan op discussie.

Kan je hier nog eens op ingaan, Refo? In plaats van weer hetzelfde doen.

[Luther]

Dan heb jij een verkeerd zicht op wat men noemt de beleving van de heilsfeiten (daar was ik al bang voor). De heilsfeiten an sich hebben grote waarde in het leven van een christen; dat is immers het werk van de Heere Jezus, wat het hem gekost heeft om zondaren te zaligen. wat men in de bevindelijke kerken echter de beleving van de heilsfeiten noemt is dat men geestelijke ervaringen benoemt met de benamingen van de heilsfeiten omdat er lijnen te trekken zijn (als een persoon ontdekt wordt aan de wet, noemt men dat goede vrijdag, omdat toen Christus onder Gods Wet moest doorgaan). Ook Paulus trekt onbekommerd een analogie met deze heilsfeiten (met Christus gestorven, met Christus opgestaan). Als een persoon in Christus het leven mag vinden, trekt men de analogie met pasen: opgestaan uit het graf en dood en hel overwonnen. etc.

Beste Erasmiaan,
Wat mij betreft ga je niet weg van deze discussie. Ik snap niet dat je alles zo persoonlijk opvat???
Je legt hierboven e.e.a. uit, alsof ik dat niet zou weten. Dat weet ik zeer wel, maar dat is nu net waar ik de vinger bijleg. Het is ten enemale verwarrend als je zegt van een persoon die ontdekt wordt aan de Wet dat hij Goede Vrijdag beleefd. Dan trek je een analogie die geheel los staat van de geestelijke vrucht van het heilsfeit Goede Vrijdag.
Misschien voor de duidelijkheid: Iemand die ontdekt wordt aan zijn schuld voor God, maar die nog niet door het geloof heeft mogen zien op de rijkdom van het Evangelie in Christus en de schatten die in zijn offer liggen, die heeft dan toch nog helemaal niets ervaren van de vrucht van Goede Vrijdag? Die vrucht wordt in de Heidelbergse Catechismus immers omschreven als: Dat door Christus' kracht mijn oude mens met Hem gekruisigd, gedood en begraven is. En dat met het heerlijke doel, dat de boze lusten van mijn vlees niet meer in mij zullen regeren. Tevens dat ik mezelf aan Hem als een offer van dankbaarheid opoffer.
Dat is dus heel iets anders dan de ontdekking aan de schuld die we hebben aan de Wet.

Paulus doet iets heel anders: hij zegt wat we aan geestelijke vruchten in Christus hebben.

Maar goed, dit is mijn laatste bijdrage aan deze discussie. De discussie hangt van misverstanden aan elkaar omdat men niet naar elkaar luistert, er lopen zeer veel onderwerpen door elkaar, er zijn geen twee verschillende meningen maar wel vijf verschillende meningen, op argumenten wordt niet echt ingegaan maar men komt gewoon met een nieuw citaat, enz. Terwijl dit zeer tere, heilige zaken zijn (zie bijv. post Helma). Daarom is dit voorlopig mijn laatste bijdrage aan deze discussie.

Dat vind ik wel erg jammer; want je vertegenwoordigt een bepaalde visie. Er zijn veel mensen die in geestelijke nood zitten rond deze zaken. (Denk alleen al aan hetgeen @helma schreef.) Voor hen - wellicht lezen ze mee - is het wel goed om tot een bijbels antwoord te komen.

[Luther]

Ik las pas ergens:
Vaak wordt gezegd, dat al is Christus honderd maal in Bethelehem geboren en niet in mijn hart, dan is het nog verloren.
Het is echter precies omgekeerd. Al is Hij honderd maal in het hart geboren en niet in Bethlehem, dan is alles verloren.

Hier heb ik moeite mee: Christus is geboren in Bethlehem. Maar uiteindelijk moet wel de verbinding gelegd worden door de werking van Gods Geest tussen het heilsfeit en mijn hart. Dat wil zeggen: Wat in de Schrift als feiten staat, moet persoonlijk geloofd en omhelsd worden. Dat noemt men ook wel 'bevinding'.

De heilsfeiten zijn concrete feiten en dus niet zozeer Geestelijke gebeurtenissen in de huidige betekenis van dat woord. En daar hebben alle gelovigen wereldwijd nog steeds de vrucht van. Dat is zeker waar. Maar daar kan nu alleen nog van gelezen en gehoord worden. Zoals in de brieven van het NT nogal eens staat: wij hebben Hem gezien en aangeraakt. Jullie niet, lezers, maar jullie kunnen het geloven en zullen later aanschouwen. Nergens iets dat het nu 'gezien' wordt. Nee, dat is later. Het 'zien' is het zien van het geloof. In het geschreven en gepredikte Woord. En niet een bepaalde gebeurtenis in het hoofd. Al noemt men dat 'hart'. Want dat hart is beeldspraak.

Maar nu ben ik wel geneigd om te zeggen: het is meer dan een verstandconclusie.

[Afgewezen]

En nogmaals, het voorbeeld van Thomas snijdt geen hout. Niemand hier opteert voor een lichamelijk zien van de Heere Jezus. Het is dan ook niet ter zake om daar steeds weer mee aan te komen. Het gaat om een GEESTELIJK zien en dat IS GELOVEN.

Refo, kennelijk overtuigt dit tegenargument jou niet, omdat je steeds weer met het voorbeeld van Thomas komt. Misschien kun je aangeven waaróm je je niet laat overtuigen en waarom de notie 'geestelijk zien' volgens jou niet Bijbels is?
Mij laten praten, en gewoon de volgende keer wéér met dit argument komen, vind ik een zwaktebod. Dat lijkt meer op populisme dan op discussie.

Kan je hier nog eens op ingaan, Refo? In plaats van weer hetzelfde doen.

We zijn in zoverre gevorderd, dat Refo nu toch inziet dat geloven 'geestelijk zien' is.

[ejvl]

Dat vind ik wel erg jammer; want je vertegenwoordigt een bepaalde visie. Er zijn veel mensen die in geestelijke nood zitten rond deze zaken. (Denk alleen al aan hetgeen @helma schreef.) Voor hen - wellicht lezen ze mee - is het wel goed om tot een bijbels antwoord te komen.

Inderdaad, ik loop al geruime tijd met vraagtekens hieromtrent.
De visie die bijvoorbeeld bij ons word geleerd:

1. Sinai, een mens komt in de ellende terecht, hij gaat roepen tot God, overtuigingen der wet en dergelijke.
2. Advent word in het hart geboren, een uitkijken naar Christus vanuit de ellende.
3. Kerst, het tijdstip wanneer de persoon op Christus komt te zien, de zonden zijn bedekt, er is een volheid, dan komt de ellende weer terug vanwege de onvergeven schuld. (dit is de beleving van zondag 7 van de HC)
4. Goede vrijdag, het tijdstip dat de persoon krijgt te zien dat Christus voor zijn zonden gestorven is.
5. Pasen, Christus heeft de dood overwonnen, ook voor die persoon, die persoon mag nu geloven dat Christus zijn zonden vergeven heeft. (zondag 23 van de HC)
6. Pinksteren, de toepassing van God de Vader, de persoon mag God nu zijn Vader noemen.

En de OGG waar ik heen ga is echt niet de enige die het zo leert, op Ds Kort na, leren alle OGG predikanten zo'n weg naar mijn weten en naar wat ik er van gehoord/gelezen heb.

En het is inderdaad zo dat velen, waaronder ik, alles ga toetsen aan deze heilsorde, heb ik dit of dat wel beleefd en dergelijke, is het wel genoeg waarin ongeloof de boventoon voert.

[Wilhelm]

Ds. van Aalst schrijf een stukje over het Adventsvolk.
Vanuit Gods Woord vind ik dit moeilijk te onderbouwen, maar weet iemand hoe de oudvaders hier over schreven? Spraken die ook over een "Adventsvolk"?

Adventsvolk

Rijke schat
Op de titel pagina van één van de eerste drukken van onze Heidelbergse Catechismus in het Nederlands staat een tekening met daaromheen afgedrukt de woorden: het koninkrijk der hemelen is als een schat, in de akker verborgen.’ Waarmee gezegd wil zijn dat de enige troost in leven en sterven - zoals die in de Zaligmaker verklaard ligt - een schat is waarop men nooit uitgekeken komt.
Nooit uitgeleerd, zo rijk en zo vol! Dat bedoelt Johannes in de inleiding op het vierde evangelie: het Woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond en wij hebben Zijn heerlijkheid aanschouwd, een heerlijkheid als van de Eniggeborene van de Vader, vol van genade en waarheid’ (1:14).
Kijk, dat bedoelt ds. A. Hellenbroek in zijn bekende vragenboekje onder hoofdstuk 12 ‘de Middelaar des verbonds’ wanneer hij ons voorhoudt: ‘waarin moet de Middelaar al gekend worden? In Zijn namen, ambten, naturen, staten en weldaden.’
In Hem is namelijk zo’n onuitsprekelijke rijkdom!
Deze rijke schat steel je niet, die grijp je niet, daar loop je niet zelf naar toe.
Maar daarvoor moet plaats gemaakt worden door de Geest van Immanuël, Die niets liever doet dan dit. ‘Die zal Mij verheerlijken’, zegt de Christus immers Zelf daarover.

Het zogenaamde kerkelijk jaar is weer begonnen: van de vier rustdagen voor de Kerstdagen
tot enkele rustdagen na Pinksteren.
Dan volgen we in de overdenking de Middelaar in Zijn ‘staten zoals ds. Hellenbroek dat bedoelt. Namelijk de staat van Zijn vernedering - in vijf trappen - en vervolgens de staat van Zijn verhoging, in vier trappen. Dit kerkelijk jaar kan ook bijzonder van nut zijn om de Middelaar in Zijn veelvoudige heerlijkheid te benodigen: in Zijn staten kunnen ook Zijn naturen - God en mens - zo inhoudsvol voor het heilbegerige hart worden. Om maar een voorbeeld te noemen. Herderlijk wordt dan meerder onderwijs gegeven aangaande de zalige geloofskennis van Immanuël.
Want wat Christus voor Zijn Kerk deed dat doet Hij ook in de Zijnen.
De Middelaar van verdienste is Dezelfde als de Middelaar van toepassing.

Christusgemis
Nu dus de dagen van advent. Het woord advent betekent ‘komen’. Wanneer er pastoraal gesproken wordt over een adventsvolk in deze weken dan bedoelen we daarmee dat er een volk is - levend gemaakt door Woord en Geest - dat uitziet naar de komst van de Zaligmaker in hun hart. Die kennen niet alleen een Godsgemis, maar vervolgens ook een Christusgemis in hun leven. Dat is niet hetzelfde!
Door levendmakende genade zijn de ogen geopend voor zonden en schuld en worden we gebracht tot de doorleving van twee zaken, kort gezegd: verdiend en verlangen.
Twee woorden die vraag 12 van onze HC samenvatten: ‘aangezien wij dan . . .verdiend... is er...?’ En zo wordt een uitzien geboren naar ‘een Ander’ (HC slot antwoord 12). Niet meer en niet minder. Deze Ander wordt in de Schrift zo rijk getekend en in de prediking voor ogen geschilderd. Naar Hém gaat hun ziel uit! De weg van beneden naar Boven loopt zo dood. Uitgezien wordt naar het scheuren van de hemel, van boven naar beneden. God wordt namelijk gekend in Zijn algenoegzaamheid, waarin Hij blijft eisen in Zijn gerechtigheid. En onszelf leren we dan meer en meer kennen in onze vloekwaardigheid. In deze ontdekking aan schuld, verlorenheid en doem wordt bemoediging ontvangen door de beloftewoorden van de komende Zaligmaker. De kloof wordt echter dieper, de onmogelijkheid groter: ‘hoe moet het toch? kan het voor mij nog? Wie is Hij Heere, opdat ik in Hem geloven moge (Joh 9:36)? Ik ken Hem niet en ik kan Hem toch niet missen’. Hongeren en dorsten noemt de Heiland dat in Mat 5:6.

Niet slechts hongeren en dorsten naar gerechtigheid, de rechte verhouding met God, naar een gerechtigheid, wat ook in eigen gerechtigheid geprobeerd wordt, maar naar dé gerechtigheid. Dat is niet iets, maar Iemand. Iemand Die verklaard moet worden. Iemand die toegepast moet worden. Daarom is hun thuisblijven met de oude Anna weinig (Luk. 2:37). Daarom kun je ze veel vinden in de eenzaamheid met Nathanaël (Joh. 1:49). Daarom zingen ze Psalm 130 - helemaal - zo graag. Gaande gemaakt door het Woord der belofte. Een levend Christusgemis, dat kenmerkt het adventvolk. En wat het dan is als ze Filippus horen uitroepen tegen Nathanaël:’wij hebben Dien gevonden van Welken Mozes in de wet geschreven heeft, en de profeten, namelijk Jezus...’ Dan is Hij dichtbij! Hij kan Jozef zich niet langer bedwingen. Dan zal het niet lang meer duren voor dit adventsvolk, of Hij zal Zich openbaren. In hun Christusgemis zal worden voorzien, in deze weg. Dan zal het Kerstgetuigenis van Johannes zielsinnig worden nagesproken: ‘en we hebben Zijn heerlijkheid aanschouwd.’
Wat een rijke schat. Ja zeker, de Parel van grote waarde. Niet alleen voor anderen maar ook voor mij. Gekomen om te zoeken en om zalig te maken. Gekomen om te betalen. Niet alleen voor anderen maar ook voor mij! Want om deze persoonlijke toepassing gaat het toch?
Klaaswaal, ds. G.J. van Aalst

[henriët]

adventsvolk?
Die term kom ik niet tegen in de Bijbel.
Als je altijd verwachtend bent..
en het is niet vervuld..
ga je dan verloren?

[GJdeBruijn]

Wanneer er pastoraal gesproken wordt over een adventsvolk in deze weken dan bedoelen we daarmee dat er een volk is - levend gemaakt door Woord en Geest - dat uitziet naar de komst van de Zaligmaker in hun hart. Die kennen niet alleen een Godsgemis, maar vervolgens ook een Christusgemis in hun leven. Dat is niet hetzelfde!
Door levendmakende genade zijn de ogen geopend voor zonden en schuld en worden we gebracht tot de doorleving van twee zaken, kort gezegd: verdiend en verlangen.
Twee woorden die vraag 12 van onze HC samenvatten: ‘aangezien wij dan

Een volk dat: Leeft, mist, uitziet, geen schuldvergeving.
Is dat wel dezelfde 'wij' uit HC vraag 12? Mijns inziens is dit artikel teveel vanuit subjectieve gestaltes en gevoelens samengesteld en kan niemand zich op goede gronden tot dat volk rekenen zolang er geen sprake is van enige mate van toeëigening van de verzoening in Christus Jezus.
Pastoraal ligt hier een dilemma: dogmatisch levend, gestaltelijk dood. Wie moet zich hier aangesproken weten als adventsvolk, als levendgemaakt volk dat in beleving buiten Christus leeft?

[helma]

als je een Christusgemis hebt, moet je toch al wat van Hem kennen toch?
Hóe kan je iemand missen die je niet kent?
Je hebt van Hem gehoord; je hart gaat naar Hem uit. Tot wie zou je anders heengaan? Hij heeft de woorden van het eeuwige leven.
Dan heeft de Heilige Geest toch al iets van Hem laten zien?
Ds J Koster noemde dat 'Christuskennis vanuit het gemis'.
De eerste tintelingen van liefde.
Het kan dan door onkunde en kleingeloof dat je de armen van het geloof niet om Hem heen durft te slaan.
Of dat je het er niet voor houdt.

Zulke personen moeten niet bevestigd worden in hun kleingeloof; alsof dit Gods normale weg is dat een ziel jarenlang in deze toestand kan verkeren. Advent is vérwachten en niet afwachten.
Het moet nood worden. Echt nood. Zodat ze niet anders meer kunnen dan vluchten tot Christus.
Er is alleen veiligheid in de vrijstad; niet op weg ernaar toe.

[Marieke]

Verder ervaar ik de discussie als heel verwarrend. Ik zie veel mensen ageren tegen het feit dat er gezegd wordt dat het eerst goede vrijdag moet zijn geweest voordat het pasen kan worden (en dat daar meestal advent/kerst aan vooraf gaat). Het is toch wat al te gek om hier vraagtekens bij te zetten op een reformatorisch forum dat de Drie formulieren van enigheid onderschrijft? Een van de grondwaarheden van Gods Woord is toch dat de wet voor het evangelie gaat, de dood voor het leven, de kennis van de zonden voor de kennis van de verlossing, enz.?

Nu haal je wel heel veel door elkaar. Daar gaat het in deze discussie niet om. Alle heilsfeiten staan bijvoorbeeld in de Heid. Cat. in het stuk der verlossing. Elk heilsfeit is een zijde van de heilsdiamant, en elke keer licht er weer een andere zijde op en mag je meer van Christus en Zijn werk leren. Maar waar zit het begin van de diamant? Dat is er helemaal niet.
Dat is ook het antwoord op de vraag van Marieke: Zie het hele borgwerk van Christus als een diamant met vele zijden. In de catechismus wordt van elke zijde iets genoemd van de troost; maar nergens wordt aangegeven dat dat in volgorde ervaren wordt. En als je het gehele werk van Christus als één geheel gaat zien, dat is het ook niet nodig om je af te vragen,m welke zijde van de diamant eerst geleerd wordt en welke daarna.

Ik vind dat een prachtig antwoord Luther, maar nog steeds geen antwoord op mijn vraag. Nog een keer mijn vraag:
Tenslotte blijft mijn vraag toch nog open staan. Als jullie nu allemaal stellen dat Kerst en Pasen ineen vallen, dan kan het toch niet zo zijn dat je eerst de vrucht van Pasen kunt beleven en daarna Kerst? Dat zegt Huisman namelijk in een eerdere discussie. En dat is gewoon mijn vraag. Ik wil niet alles beredeneerd zien, echt niet. Maar jullie zeggen wat, vervolgens stel ik er een vraag over en dan krijg ik het verwijt dat ik alles uit elkaar wil trekken.
Ik post hieronder nog even wat Huisman zegt:

Kan het eerst "Pasen voor de ziel" worden en daarna "Kerst voor de ziel"?

Ja. Dat kan echt, ik heb het van zeer dichtbij meegemaakt dat een zeer goede vriend die meer dan 25 jaar ouderling was in de GG op zijn sterfbed tegen mij zei: Het is toch echt bij mij anders gegaan dan nu wordt voorgeschreven, Pasen is in mijn leven voorop gegaan. Deze ouderling en vriend is ruim gestorven en alle strijd te boven.

Het hoeft niet altijd allemaal tegelijk ervaren te worden maar het hoeft niet chronologisch. Eenvoudig omdat de Schrift dat niet voorschrijft. Natuurlijk spelen de heilsfeiten een belangrijke rol in het onderwijs van de Heilge Geest aan de ziel. Maar altijd vanuit de volheid van Christus volbrachte werk. Er staat nog één Heilsfeit uit "de wederkomst" kan die ook "beleeft" worden?

Okay Huisman, dat wist ik dat je er zo over dacht, maar ik stel er een vraag bij. Daar krijg ik maar geen antwoord op.

[GJdeBruijn]

Advent is vérwachten en niet afwachten.

Precies! Net als Anna en Simeon verwachten op grond van de toezegging van de Heere in de belofte. Die belofte, daarop steunen en leunen, zelfs als je er bevindelijk niet bij kunt.
Geloven is iets zien wat er nog niet is. Die geloofsdaad, die hoort er bij en dan is er toch zeker sprake van een volk dat ondanks missen, toch tegelijkertijd alles heeft in de belofte: Vertrouwen op God in Christus. In Hem zijn alle BELOFTEN ja en amen. In Hem ligt alles tot zaligheid. En in de kennis met betrekking tot die zaligheid gaat het over de opwas van de kennis. Maar dat is wat anders dan een analogie met Anna en Simeon. Mijns inziens gaat daar iets mis in het artikel. De heilsgeschiedenis rondom advent is geen model voor de beleving in de ziel. Dat zou namelijk betekenen dat Anna en Simeon bevindelijk gelijk op zouden lopen met de heilsgeschiedenis. Daar geeft de Schrift mijns inziens nergens grond voor.
Overigens is het woord 'advent' een kerkordelijke term voor de indeling van het kerkelijke jaar. De analogie gaat alleen daar op waar men bekend is met deze invulling van het woord. In bijbelse zin is alles voor Lukas 2 advent. Abraham is ons als voorbeeld gesteld in zijn geloof. En als iemand tot het adventsvolk behoorde was hij het wel!

[Luther]

als je een Christusgemis hebt, moet je toch al wat van Hem kennen toch?
Hóe kan je iemand missen die je niet kent?
Je hebt van Hem gehoord; je hart gaat naar Hem uit. Tot wie zou je anders heengaan? Hij heeft de woorden van het eeuwige leven.
Dan heeft de Heilige Geest toch al iets van Hem laten zien?
Ds J Koster noemde dat 'Christuskennis vanuit het gemis'.
De eerste tintelingen van liefde.
Het kan dan door onkunde en kleingeloof dat je de armen van het geloof niet om Hem heen durft te slaan.
Of dat je het er niet voor houdt.

Mooi verwoord. Als je dit een adventsvolk noemt, vind ik dat prima. Maar het kan ook heel verkeerd uitwerken, namelijk - je zegt het zelf al - ..............

Zulke personen moeten niet bevestigd worden in hun kleingeloof; alsof dit Gods normale weg is dat een ziel jarenlang in deze toestand kan verkeren. Advent is vérwachten en niet afwachten.
Het moet nood worden. Echt nood. Zodat ze niet anders meer kunnen dan vluchten tot Christus.
Er is alleen veiligheid in de vrijstad; niet op weg ernaar toe.

En in die vrijstad Christus worden de geestelijke vruchten van alle heilsfeiten geleerd.

Maar met name dat 'bevestigd worden in kleingeloof' zie ik als een groot gevaar en ook manco, als je de chronologische beleving van de heilsfeiten (zoals door ejvl verwoord) krijgt 'opgelegd', terwijl de Heere zo veelkleuriger werkt. Ik wil het ds. M.J. van Gelder graag naspreken: 'Daarvoor vindt u geen grond in de Schrift!'

[GJdeBruijn]

Maar met name dat 'bevestigd worden in kleingeloof' zie ik als een groot gevaar en ook manco,

Waarbij de kanttekening te plaatsen is dat een missende ziel die niet eerst op Christus heeft gezien vanuit zijn ellende, pastoraal gezien zelfs geen kleingelovige kan en mag genoemd worden. Daarnaast: advent ziet uit naar de Christus, zoals Hij in en door het Woord is geopenbaard. Advent ziet niet uit naar de werking van Gods Geest alsof dat iets anders zou zijn dan 'maar' het gelovige uitzien naar Christus. Theologisch geformuleerd: Het middel van toepassing (Gods Geest die het Woord gebruikt om in de mens te werken) en het doel (verheerlijken van de Christus der Schriften die de zondaar buiten zichzelf weet te vinden) worden dan op een verwarrende wijze verwisseld.
Niet de werking van Gods Geest in de ziel is object van geloof voor een missende ziel, maar de gepredikte Christus buiten ons.
Christus zit aan de rechterhand des Vaders. Als overwinnaar wordt Hij gepredikt. Allereerst(!) is Christus als verhoogde Christus het object, het fundament van ons geloof. Daar stelt een zondaar in zijn ellende zijn hoop op. Dat daarna wordt geleerd wat kerst, goede vrijdag, pasen, pinksteren en hemelvaart inhoudt zal een zondaar meer in zichzelf afbreken (vernederen) maar dan gaat het over evangelische ellendekennis waarin het 'nochtans' van het geloof alleen maar meer zal doorklinken.
Daarin worden niet de heilsfeiten zelf toegepast, maar de kennis met betrekking tot de heilsfeiten door Gods Geest tot geestelijke kennis gemaakt (Ef.2). Dat is meer een toepassen in de zin van 'opwas in kennis der genade' en niet in 'opwas in genade'.
Ebenezer Erskine schrijft hierover dat er altijd sprake moet zijn van enige mate van toeëigening. Dat vereist Christuskennis waarbij Christus wordt gezien als Koning, Priester en Profeet.

[Luther]

Maar met name dat 'bevestigd worden in kleingeloof' zie ik als een groot gevaar en ook manco,

Waarbij de kanttekening te plaatsen is dat een missende ziel die niet eerst op Christus heeft gezien vanuit zijn ellende, pastoraal gezien zelfs geen kleingelovige kan en mag genoemd worden. Daarnaast: advent ziet uit naar de Christus, zoals Hij in en door het Woord is geopenbaard. Advent ziet niet uit naar de werking van Gods Geest alsof dat iets anders zou zijn dan 'maar' het gelovige uitzien naar Christus. Theologisch geformuleerd: Het middel van toepassing (Gods Geest die het Woord gebruikt om in de mens te werken) en het doel (verheerlijken van de Christus der Schriften die de zondaar buiten zichzelf weet te vinden) worden dan op een verwarrende wijze verwisseld.
Niet de werking van Gods Geest in de ziel is object van geloof voor een missende ziel, maar de gepredikte Christus buiten ons.
Christus zit aan de rechterhand des Vaders. Als overwinnaar wordt Hij gepredikt. Allereerst(!) is Christus als verhoogde Christus het object, het fundament van ons geloof. Daar stelt een zondaar in zijn ellende zijn hoop op. Dat daarna wordt geleerd wat kerst, goede vrijdag, pasen, pinksteren en hemelvaart inhoudt zal een zondaar meer in zichzelf afbreken (vernederen) maar dan gaat het over evangelische ellendekennis waarin het 'nochtans' van het geloof alleen maar meer zal doorklinken.
Daarin worden niet de heilsfeiten zelf toegepast, maar de kennis met betrekking tot de heilsfeiten door Gods Geest tot geestelijke kennis gemaakt (Ef.2). Dat is meer een toepassen in de zin van 'opwas in kennis der genade' en niet in 'opwas in genade'.
Ebenezer Erskine schrijft hierover dat er altijd sprake moet zijn van enige mate van toeëigening. Dat vereist Christuskennis waarbij Christus wordt gezien als Koning, Priester en Profeet.

Geheel mee eens!