Oudvaders over het onvoorwaardelijk aanbod van genade

[memento]

Tegelijkertijd hoeft men maar om zich heen te kijken om te zien dat niet een ieder die in de kerk heeft gebeden behouden is. Die heeft dus niet zo tot hem gewend. Dat Augustinus de spanning aanvoelde met zijn beroemde citaat "Geef Heere, wat gij beveelt, en beveel dan wat Gij wilt" staat buiten kijf. Maar dit is wel een gebed en niet de feitelijke constatering: "Als ik vraag, geeft U". Om dat te weten is nu juist geloof nodig. Deze uitspraak is door een gelovige gedaan. Net zoals het Onze Vader een gebed is. En niet iedereen die maar zegt: "Geef ons heden ons dagelijks brood" heeft op grond van dit bidden reden om te beweren: God heeft, door mijn gebed, nu belooft dat ik vandaag brood zal hebben. Want de Hebreeën zegt nu juist dat het zonder geloof onmogelijk Gode te behagen. Heb 11 vs 6 Maar zonder geloof is het onmogelijk Gode te behagen. Want die tot God komt, moet geloven, dat Hij is, en een Beloner is dergenen, die Hem zoeken.

Als God iets belooft, staat het vast. Als Hij zegt: "Bidt en u zal gegeven worden" dan betekend dat ook: "Als ik bidt, zal mij gegeven worden". Dat is een werkelijkheid. Gods werkelijkheid. Die werkelijkheid ontkennen, is het ontkennen van de Schrift.

Daarmee ontken ik niet dat wij zulks slechts door het geloof, vernieuwd door de Geest, kunnen doen. Ik benoem slechts iets, wat de Schrift ook benoem, en wat jij (zie geciteerde posting) expliciet ontkent.

Ezau bad ook. Heb 12 vs 17. Want gij weet, dat hij ook daarna, de zegening willende beërven, verworpen werd; want hij vond geen plaats des berouws, hoewel hij dezelve met tranen zocht.
Dat wij volledig afhankelijk zijn van God, dat alleen Zijn "Ik zal" beloften ervoor zorg dragen dat er mensen gezaligd worden is bijbels. Dit impliceert echter niet dat men beloften - met een persoonlijke, particuliere bestemming - aan de ongelovige hoorders kan prediken. En dat zie ik hier Memento doen. Maar het is niet aan de prediker om ongelovigen iets te beloven. De Heiligen Geest maakt van ongelovigen gelovigen en dan zijn de beloften - door het geloof - ja en amen. De ongelovigen predikt men: Gelooft in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden. De Heiligen Geest werkt het geloof. En zonder deze werkingen van de Heiligen Geest is alle prediking - hoezeer ook naar het Woord - een reuke ten dode.

Willem, je redeneert puur vanuit de mens. Vanuit "de gelovige" en "de prediker"
1. Niet de prediker, maar God belooft. De prediker geeft slechts Gods beloften door zoals deze in de Schrift staan, hij belooft zelf niets.
2. Wanneer de Schrift een belofte tot het gehele volk Israël doet komen (zoals ook vele "onvoorwaardelijke" beloften exact, woordelijk, hetzelfde adres hebben als voorwaardelijke beloften), kan je niet spreken van een "persoonlijke, particuliere bestemming". Wie de context van veel beloften leest, zal zien dat ze juist aan een ongelovig en afdwalend volk gedaan zijn, waarvan helaas velen in hun afkeer van God volhard hebben en zo verloren gegaan zijn. Wat jij voorstelt is om het adres van die beloften aan te passen, zodat ze ipv tot het gehele volk slechts tot de bekeerden komen. M.i. pas je dan de Schrift aan aan je theologie. Als de Schrift beloften tot het hele volk geeft, moet m.i. de prediker dat ook doen. Ook al is het een werkelijkheid, dat ze slechts in hen die gelovig geworden zijn in vervulling gaan.
3. Ik zelf volg Calvijns onderscheiden tussen aanbod en vervulling. De beloften komen tot allen, maar worden in de gelovigen vervuld. Ik denk dat dit de Schrift het meest recht doet. Zo hoeven we niet krampachtig in allerlei beloften het "adres" aan te passen, maar kunnen we het adres tot allen rustig laten staan, zonder af te doen aan de betrouwbaarheid van God en de werkelijkheid dat niet aan allen aan wie de belofte is aangeboden ook de vervulling ervan smaken.

[Fjodor]

Tegelijkertijd hoeft men maar om zich heen te kijken om te zien dat niet een ieder die in de kerk heeft gebeden behouden is. Die heeft dus niet zo tot hem gewend. Dat Augustinus de spanning aanvoelde met zijn beroemde citaat "Geef Heere, wat gij beveelt, en beveel dan wat Gij wilt" staat buiten kijf. Maar dit is wel een gebed en niet de feitelijke constatering: "Als ik vraag, geeft U". Om dat te weten is nu juist geloof nodig. Deze uitspraak is door een gelovige gedaan. Net zoals het Onze Vader een gebed is. En niet iedereen die maar zegt: "Geef ons heden ons dagelijks brood" heeft op grond van dit bidden reden om te beweren: God heeft, door mijn gebed, nu belooft dat ik vandaag brood zal hebben. Want de Hebreeën zegt nu juist dat het zonder geloof onmogelijk Gode te behagen. Heb 11 vs 6 Maar zonder geloof is het onmogelijk Gode te behagen. Want die tot God komt, moet geloven, dat Hij is, en een Beloner is dergenen, die Hem zoeken.

Als God iets belooft, staat het vast. Als Hij zegt: "Bidt en u zal gegeven worden" dan betekend dat ook: "Als ik bidt, zal mij gegeven worden". Dat is een werkelijkheid. Gods werkelijkheid. Die werkelijkheid ontkennen, is het ontkennen van de Schrift.

Daarmee ontken ik niet dat wij zulks slechts door het geloof, vernieuwd door de Geest, kunnen doen. Ik benoem slechts iets, wat de Schrift ook benoem, en wat jij (zie geciteerde posting) expliciet ontkent.

Ezau bad ook. Heb 12 vs 17. Want gij weet, dat hij ook daarna, de zegening willende beërven, verworpen werd; want hij vond geen plaats des berouws, hoewel hij dezelve met tranen zocht.
Dat wij volledig afhankelijk zijn van God, dat alleen Zijn "Ik zal" beloften ervoor zorg dragen dat er mensen gezaligd worden is bijbels. Dit impliceert echter niet dat men beloften - met een persoonlijke, particuliere bestemming - aan de ongelovige hoorders kan prediken. En dat zie ik hier Memento doen. Maar het is niet aan de prediker om ongelovigen iets te beloven. De Heiligen Geest maakt van ongelovigen gelovigen en dan zijn de beloften - door het geloof - ja en amen. De ongelovigen predikt men: Gelooft in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden. De Heiligen Geest werkt het geloof. En zonder deze werkingen van de Heiligen Geest is alle prediking - hoezeer ook naar het Woord - een reuke ten dode.

Willem, je redeneert puur vanuit de mens. Vanuit "de gelovige" en "de prediker"
1. Niet de prediker, maar God belooft. De prediker geeft slechts Gods beloften door zoals deze in de Schrift staan, hij belooft zelf niets.
2. Wanneer de Schrift een belofte tot het gehele volk Israël doet komen (zoals ook vele "onvoorwaardelijke" beloften exact, woordelijk, hetzelfde adres hebben als voorwaardelijke beloften), kan je niet spreken van een "persoonlijke, particuliere bestemming". Wie de context van veel beloften leest, zal zien dat ze juist aan een ongelovig en afdwalend volk gedaan zijn, waarvan helaas velen in hun afkeer van God volhard hebben en zo verloren gegaan zijn. Wat jij voorstelt is om het adres van die beloften aan te passen, zodat ze ipv tot het gehele volk slechts tot de bekeerden komen. M.i. pas je dan de Schrift aan aan je theologie. Als de Schrift beloften tot het hele volk geeft, moet m.i. de prediker dat ook doen. Ook al is het een werkelijkheid, dat ze slechts in hen die gelovig geworden zijn in vervulling gaan.
3. Ik zelf volg Calvijns onderscheiden tussen aanbod en vervulling. De beloften komen tot allen, maar worden in de gelovigen vervuld. Ik denk dat dit de Schrift het meest recht doet. Zo hoeven we niet krampachtig in allerlei beloften het "adres" aan te passen, maar kunnen we het adres tot allen rustig laten staan, zonder af te doen aan de betrouwbaarheid van God en de werkelijkheid dat niet aan allen aan wie de belofte is aangeboden ook de vervulling ervan smaken.

Eigenlijk spreek jij nu ook over voorwaardelijke beloften.
Namelijk door te zeggen: "Ook al is het een werkelijkheid, dat ze slechts in hen die gelovig geworden zijn in vervulling gaan."
En maakt de schrift het adres zelf niet vaak genoeg duidelijk als er zo vaak over 'het overblijfsel' gesproken wordt?
Of juist door teksten die lijken op een onvoorwaardelijke belofte naast teksten te zetten als 'bid en u zal gegeven worden' maakt toch duidelijk dat de belofte slechts aan de gelovigen gedaan wordt? De Israëlieten wisten heus wel dat ze zonder geloof en bekering niets van de Heere hoefden te verwachten, ondanks dat sommige beloften die noodzakelijkheid buiten beschouwing laten.
Bijvoorbeeld een tekst over de opwekking van de dorre doodsbeenderen.
Ez 37:16 Gij nu, mensenkind! neem u een hout, en schrijf daarop: Voor Juda, en voor de kinderen Israëls, zijn metgezellen; en neem een ander hout, en schrijf daarop: Voor Jozef, het hout van Efraïm, en van het ganse huis Israëls, zijn metgezellen.

23 En zij zullen zich niet meer verontreinigen met hun drekgoden, en met hun verfoeiselen, en met al hun overtredingen; en Ik zal ze verlossen uit al hun woonplaatsen, in dewelke zij gezondigd hebben, en zal ze reinigen; zo zullen zij Mij tot een volk zijn, en Ik zal hun tot een God zijn.

Denk je dat de Israëlieten niet wisten dat ze zich hiervoor wél moesten bekeren en moesten geloven? Natuurlijk wel, ze hadden genoeg profeten horen spreken. Deze tekst laat alleen ook zien dat de Israëlieten in wezen niets zelf hieraan konden doen. Het was de Heere die het allemaal werken moest.
Ik denk dat het vele spreken over 'het overblijfsel' door de profeten aan de Israëlieten wel duidelijk heeft gemaakt dat deze belofte niet zomaar tot elk individu kwam.

En zo is het in de prediking nu trouwens nog. Als er vanaf de kansel gesproken wordt over dat wat de Heere Jezus gedaan wordt, of over dat wat de doop voor mij betekent dan wordt er echt niet elke keer bij gezegd dat dat enkel voor de gelovigen geldt. Maar denk je dat dat niet duidelijk is? Ik denk van wel.

[Willem]

Als God iets belooft, staat het vast. Als Hij zegt: "Bidt en u zal gegeven worden" dan betekend dat ook: "Als ik bidt, zal mij gegeven worden". Dat is een werkelijkheid. Gods werkelijkheid. Die werkelijkheid ontkennen, is het ontkennen van de Schrift.

Daarmee ontken ik niet dat wij zulks slechts door het geloof, vernieuwd door de Geest, kunnen doen. Ik benoem slechts iets, wat de Schrift ook benoem, en wat jij (zie geciteerde posting) expliciet ontkent.

Oke, dan maar iets praktischer vragen om de praktische uitwerking van deze "voorstelling".
Een ongelovige hoorder in de kerk die de prediking hoort en zich verhard:

1. Wat kan hij dan (en wat zijn zijn mogelijkheden), in jouw optiek?
2. Wat wil hij dan (of welke keuzen heeft hij), in jouw optiek?
3. Wat doet hij dan (en wat zou hij kunnen doen) in jouw optiek?

[memento]

Eigenlijk spreek jij nu ook over voorwaardelijke beloften.

De vervulling is voorwaardelijk, het aanbod onvoorwaardelijk.

Ik denk dat het vele spreken over 'het overblijfsel' door de profeten aan de Israëlieten wel duidelijk heeft gemaakt dat deze belofte niet zomaar tot elk individu kwam.

De "overblijfsel-beloften" kwamen tot het hele volk. Met de bedoeling dat het zich zou bekeren. Die beloften kwamen tot allen, maar kwamen tot vervulling in "het overblijfsel". Heel Israël kreeg de belofte dat God een overblijfsel behouden zou, met als doel dat iedere hoorder bij dit "overblijfsel" zou willen behoren, en daartoe zich tot de Heere bekeerde. Kortom: Niet het adres van de belofte was anders, maar het adres van de voorzegde vervulling.

In de Schrift zien we duidelijk dat zulk spreken van Gods een doel heeft. Het is om het volk tot bekering te doen komen. Onbekeerden horen zo wat er bij God te verkrijgen is, wie God zijn wil, opdat zij zich zouden bekeren en alles van Hem zouden verwachten (wat een troost voor hen die zien dat ze het zelf niet kunnen, om dan te horen: Ik zal). Die belofte is ook voor hun oren bestemd, ook al delen zij niet in de vervulling wanneer zij onbekeerd voortleven. Ik geloof dat God dit met een zeer wijs doel gedaan heeft en als middel gebruiken wil om mensen aan Zijn voeten te brengen. Dit middel wordt God ontnomen, wanneer wij dit "adres" gaan aanpassen, en zeggen: Deze belofte is alleen voor Gods volk.

Met Luther hou ik het er verder op, dat elke belofte ook een ontdekkende functie heeft. Door ons te wijzen op wat God ons aanbiedt, wijst het ons er ook op dat wij zulks zelf niet kunnen. Wanneer er klinkt "Bidt en u zal gegeven worden" worden wij erop gewezen dat wij niet bidden kunnen en het ons daarom aan van alles ontbreekt. Wanneer wij horen dat God zegt "Ik zal water gieten op de dorstige", dan betekent dat dat wij in onszelf vruchteloze, dorre grond zijn. Het doel van de belofte dus mede, om ons te ontdekken aan onze onmacht en onwil, om ons vanuit die hopeloze toestand te doen hopen op Gods genade en het alleen van Hem te verwachten. Ook vanuit dit ontdekkende oogpunt is het in mijn optiek belangrijk dat de beloften - zonder aan het adres te rommelen - aan allen gepredikt worden.

Tenslotte: Als God de beloften tot heel het volk Israël spreekt, wie zijn wij dan om het beter te weten dan Hem, en die beloften in adres, in aanspraak, aan te passen?

Als God iets belooft, staat het vast. Als Hij zegt: "Bidt en u zal gegeven worden" dan betekend dat ook: "Als ik bidt, zal mij gegeven worden". Dat is een werkelijkheid. Gods werkelijkheid. Die werkelijkheid ontkennen, is het ontkennen van de Schrift.

Daarmee ontken ik niet dat wij zulks slechts door het geloof, vernieuwd door de Geest, kunnen doen. Ik benoem slechts iets, wat de Schrift ook benoem, en wat jij (zie geciteerde posting) expliciet ontkent.

Oke, dan maar iets praktischer vragen om de praktische uitwerking van deze "voorstelling".
Een ongelovige hoorder in de kerk die de prediking hoort en zich verhard:

1. Wat kan hij dan (en wat zijn zijn mogelijkheden), in jouw optiek?
2. Wat wil hij dan (of welke keuzen heeft hij), in jouw optiek?
3. Wat doet hij dan (en wat zou hij kunnen doen) in jouw optiek?

Alle 3 de vragen zijn eenvoudig te beantwoorden: De natuurlijke mens verzet zich tegen het Woord van God, weigert werkelijk en hartelijk te accepteren dat hij het nodig heeft dat God hem geeft, is niet in staat hartelijk en oprecht te bidden op een Gode welbehaaglijke wijze, in gaat zo in zijn vijandschap verloren.

Echter, op wonderlijke wijze zien we dat God ingrijpt, en Zijn Woord (ook Zijn beloftewoorden) aangrijpt om de mens zijn verloren toestand in zichzelf aan te wijzen, hem ervan te doordringen dat hij totaal afhankelijk is van Gods genade in Christus, en brengt Hij hem zo aan Zijn voeten. Zo krijgen de beloften hun vervulling, namelijk dat zij door deze weg van ontdekking de zondaar werpen op de genade die God in Zijn beloften beloofd heeft. In het zien van eigen dood zich vastgrijpen aan de God die doden levend maakt. In het zien van eigen dorheid zich vastgrijpen aan de God die belooft: "Ik zal water gieten op de dorstige" (letterlijk: dorre aarde).

Aangezien dit een middel is wat God gebruiken wil, acht ik het een beroving van dit middel, wanneer in de prediking deze beloften krachteloos gemaakt worden door het adres niet meer aan geheel het volk te doen zijn (zoals de profeten deden), maar slechts aan Gods kinderen.

[Afgewezen]

Als God iets belooft, staat het vast. Als Hij zegt: "Bidt en u zal gegeven worden" dan betekend dat ook: "Als ik bidt, zal mij gegeven worden". Dat is een werkelijkheid. Gods werkelijkheid. Die werkelijkheid ontkennen, is het ontkennen van de Schrift.

Daarmee ontken ik niet dat wij zulks slechts door het geloof, vernieuwd door de Geest, kunnen doen. Ik benoem slechts iets, wat de Schrift ook benoem, en wat jij (zie geciteerde posting) expliciet ontkent.

Maar daar ging in het in deze discussie nu (ook) juist om: dat het geloof noodzakelijk is. Je kunt dus niet in zijn algemeenheid zeggen: wie om geloof bidt, krijgt het, want God heeft beloofd 'bidt, en u zal gegeven worden'. Want het is waar wat Willem zegt: hoevelen hebben niet gebeden en hebben toch niet ontvangen wat ze vroegen!

[memento]

Als God iets belooft, staat het vast. Als Hij zegt: "Bidt en u zal gegeven worden" dan betekend dat ook: "Als ik bidt, zal mij gegeven worden". Dat is een werkelijkheid. Gods werkelijkheid. Die werkelijkheid ontkennen, is het ontkennen van de Schrift.

Daarmee ontken ik niet dat wij zulks slechts door het geloof, vernieuwd door de Geest, kunnen doen. Ik benoem slechts iets, wat de Schrift ook benoem, en wat jij (zie geciteerde posting) expliciet ontkent.

Maar daar ging in het in deze discussie nu (ook) juist om: dat het geloof noodzakelijk is. Je kunt dus niet in zijn algemeenheid zeggen: wie om geloof bidt, krijgt het, want God heeft beloofd 'bidt, en u zal gegeven worden'. Want het is waar wat Willem zegt: hoevelen hebben niet gebeden en hebben toch niet ontvangen wat ze vroegen!

Hetwelk dan wel schuld is, namelijk dat zij niet op een Gode welbehaaglijke wijze gebeden hebben, en daarom niet ontvangen hebben. Die schuld lijkt Willem weg te willen moffelen, met een verwijzing naar de erfzonde en uitverkiezing.

[Afgewezen]

Maar daar ging in het in deze discussie nu (ook) juist om: dat het geloof noodzakelijk is. Je kunt dus niet in zijn algemeenheid zeggen: wie om geloof bidt, krijgt het, want God heeft beloofd 'bidt, en u zal gegeven worden'. Want het is waar wat Willem zegt: hoevelen hebben niet gebeden en hebben toch niet ontvangen wat ze vroegen!

Hetwelk dan wel schuld is, namelijk dat zij niet op een Gode welbehaaglijke wijze gebeden hebben, en daarom niet ontvangen hebben. Die schuld lijkt Willem weg te willen moffelen, met een verwijzing naar de erfzonde en uitverkiezing.

Of Willem dit weg wil moffelen, weet ik niet. Wel weet ik dat jij te gemakkelijk de link legde van ons gebed naar Gods verhoring.
Overigens is het wel zo dat God de smekingen van iemand die het waarlijk om Hem te doen is, verhoort. Ook al is zo iemand nog niet echt een gelovige. Ook dát wordt in de Schrift beloofd.

[Erasmiaan]

Uiteindelijk kom je toch weer uit op wat voor geloofsbegrip je hebt. Memento is zo ver (nog) niet, maar er zijn zeker mensen die zeggen dat als je bidt, je ook ontvangt. Die kennen geen mensen die het niet grepen/kregen na het bidden. Al naar gelang er meer mensen zijn die geloven zal men makkelijker zeggen dat als je bidt, je ook ontvangt (als ongelovige!).

[Willem]

Hetwelk dan wel schuld is, namelijk dat zij niet op een Gode welbehaaglijke wijze gebeden hebben, en daarom niet ontvangen hebben. Die schuld lijkt Willem weg te willen moffelen, met een verwijzing naar de erfzonde en uitverkiezing.

Zo kunnen we idd aan de gang blijven.
Maar ik ben blij dat het nu heel wat genuanceerder - en bijbelser - wordt verwoord dan dat citaten van enkele dagen geleden mij deden vermoeden.

En of jij verder nu denkt dat ik schuld "wegmoffel" omdat ik geen leerstukken "weg wil moffelen" of dat ik nu denk dat jij een paar leerstukken "wegmoffelt" om niet de indruk te wekken de schuld te willen "wegmoffelen" vind ik verder niet meer zo'n hele belangrijke discussie.

[memento]

Uiteindelijk kom je toch weer uit op wat voor geloofsbegrip je hebt. Memento is zo ver (nog) niet, maar er zijn zeker mensen die zeggen dat als je bidt, je ook ontvangt. Die kennen geen mensen die het niet grepen/kregen na het bidden. Al naar gelang er meer mensen zijn die geloven zal men makkelijker zeggen dat als je bidt, je ook ontvangt (als ongelovige!).

De insinuatie van het woordeke "nog" betreur ik. Ik bepleit het voluit laten staan van de Bijbelse realiteit. Dus enerzijds onverkort de beloften aan allen (in mijn verbondsvisie verbondskinderen, leden der gemeente), anderzijds ook de realiteit dat velen die die belofte aangeboden hebben gekregen niet komen tot een waar geloof en ware bekering en zo verloren gaan.

Jij wijst de ene kant op om te ontsporen. Anderzijds zijn er helaas ook velen, die met een "het moet je gegeven worden, ik kan er nu eenmaal zelf niets aan doen, zolang ik niet door God bekeerd wordt hebben die beloften mij niets te zeggen" openlijk de goedwilligheid van God en de betrouwbaarheid van Zijn beloften betwijfelen, en de schuld weigeren te gevoelen van hun afwijzen van God, Zijn beloften en Zijn Christus, noch de noodzaak gevoelen om gered te worden. Zulks is evengoed een ontsporing.

[huisman]

Uiteindelijk kom je toch weer uit op wat voor geloofsbegrip je hebt. Memento is zo ver (nog) niet, maar er zijn zeker mensen die zeggen dat als je bidt, je ook ontvangt. Die kennen geen mensen die het niet grepen/kregen na het bidden. Al naar gelang er meer mensen zijn die geloven zal men makkelijker zeggen dat als je bidt, je ook ontvangt (als ongelovige!).

De Heere Jezus zegt het.

7 ¶ Bidt, en u zal gegeven worden; zoekt, en gij zult vinden; klopt , en u zal opengedaan worden.
8 Want een iegelijk, die bidt, die ontvangt ; en die zoekt, die vindt; en die klopt, dien zal opengedaan worden.

Als wij niet ontvangen komt dat omdat wij kwalijk bidden. Jacobus 4:3

3 Gij bidt, en gij ontvangt niet, omdat gij kwalijk bidt, opdat gij het in uw wellusten doorbrengen zoudt.

Lees het allemaal in het mooie boekje Gebedsgestalten van Ds F. Bakker.

[huisman]

Wij kunnen nog leren van een berichtje uit 1937 in een kerkelijk orgaan.

Sommige oude theologen, sprekende van een uitwendige en inwendige roeping, waarschuwden er tegen, dat men deze onderscheiding niet mocht opvatten als een verdeeling in soorten, waardoor men twee roepingen kreeg, maar slechts als een verdeeling van het geheel in zijn deelen, zoodat de uitwendige en inwendige roeping bedoeld zijn als twee zijden van een en dezelfde roeping. Deze waarschuwing heeft men echter langzamerhand geheel vergeten, waardoor het gevaar van dergelijke onderscheidingen des te duidelijker aan den dag treedt.

[Ander]

Wij kunnen nog leren van een berichtje uit 1937 in een kerkelijk orgaan.

Sommige oude theologen, sprekende van een uitwendige en inwendige roeping, waarschuwden er tegen, dat men deze onderscheiding niet mocht opvatten als een verdeeling in soorten, waardoor men twee roepingen kreeg, maar slechts als een verdeeling van het geheel in zijn deelen, zoodat de uitwendige en inwendige roeping bedoeld zijn als twee zijden van een en dezelfde roeping. Deze waarschuwing heeft men echter langzamerhand geheel vergeten, waardoor het gevaar van dergelijke onderscheidingen des te duidelijker aan den dag treedt.

2 september 1938 in de Waarheidsvriend, als voetnoot bij een heus bekvechtartikel.

Ds. C.A. van Dieren zegt in zijn "leerboek": Nimmer werkt God deze inwendige roeping zonder de uitwendige roeping, want het geloof is door het gehoor en het gehoor door de prediking. Daarom beveelt God de uitwendige roeping en schenkt die als het gezegende middel tot de inwendige roeping.

[huisman]

Wij kunnen nog leren van een berichtje uit 1937 in een kerkelijk orgaan.

Sommige oude theologen, sprekende van een uitwendige en inwendige roeping, waarschuwden er tegen, dat men deze onderscheiding niet mocht opvatten als een verdeeling in soorten, waardoor men twee roepingen kreeg, maar slechts als een verdeeling van het geheel in zijn deelen, zoodat de uitwendige en inwendige roeping bedoeld zijn als twee zijden van een en dezelfde roeping. Deze waarschuwing heeft men echter langzamerhand geheel vergeten, waardoor het gevaar van dergelijke onderscheidingen des te duidelijker aan den dag treedt.

2 september 1938 in de Waarheidsvriend, als voetnoot bij een heus bekvechtartikel.

Ds. C.A. van Dieren zegt in zijn "leerboek": Nimmer werkt God deze inwendige roeping zonder de uitwendige roeping, want het geloof is door het gehoor en het gehoor door de prediking. Daarom beveelt God de uitwendige roeping en schenkt die als het gezegende middel tot de inwendige roeping.

Met deze uitleg van Ds van Dieren kan ik instemmen. Hij scheidt de roepingen dus niet in inwendig en "maar "uitwendig maar zegt d.m.v de (uitwendige) roeping die God beveelt wil God die uitwendige roeping inwendig zegenen. Hoe langer ik naar dit citaat van Ds van Dieren kijk hoe mooier ik hem vind.

[Luther]

Met deze uitleg van Ds van Dieren kan ik instemmen. Hij scheidt de roepingen dus niet in inwendig en "maar "uitwendig maar zegt d.m.v de (uitwendige) roeping die God beveelt wil God die uitwendige roeping inwendig zegenen. Hoe langer ik naar dit citaat van Ds van Dieren kijk hoe mooier ik hem vind.

Hij is wel twee-verbonder.........

(Sorry, ik kon het even niet laten....)