Pleiten op je doop

[albion]

Het grote probleem is, dat de meesten hier uitverkiezing en verbond gelijktrekken. Dan moet je wel tot het semi-baptistische standpunt komen (iets wat Calvijn goed gezien heeft in het stukje wat ik citeerde, en waar hij dus terecht sterk tegen waarschuwde), dat uiteindelijk het verbond alleen waarde heeft voor de uitverkoreren. De Bijbelse gegevens uit het OT wijzen echter niet die kant op. Daar zijn we:
1. God verkiest 1 volk, en sluit met hen een verbond
2. Dat verbond staat open naar buitenaf, het is naar buiten toe niet absoluut dichtgetimmerd (hoewel de deur maar op een kier staat). Wie zich aansluit bij het volk Israel wordt besneden. Dienstknechten en dienstmaagden. Maar ook de buitenlander die bij Israel wonen gaat wordt ingelijfd.
3. Alle kinderen (jongetjes) moesten besneden worden. Het geloof van de ouders speelt hierbij geen rol. Ja, in de late profeten zien we dat God zelfs mensen uit een volk wat al generaties lang is afgedwaald (sommigen zelfs onbesneden?) aanspreekt in termen als "mijn vrouw".
4. Ondanks termen als "mijn vrouw", is niet alles Israel wat Israel genoemd wordt, wordt niet een ieder behouden die in het verbond is.

Nu zijn er een aantal mogelijkheden om die spanningen die deze teksten opleveren op te lossen:
1. Uitverkiezing en verbond gelijktrekken, namelijk: het verbond is alleen voor de uitverkorerenen, de overigen worden wel gedoopt maar zijn niet echt in het verbond en hebben er dus ook niets aan. Het gevolg is dat de doop ondergewaardeerd wordt: de doop betekend voor de ongelovigen niets. Het bezwaar hier tegen is, dat het geen recht doet aan de teksten waarin God juist afhoererenden (waarvan sommigen de dienst des Heeren niet meer gekend hebben, maar in afgoderij waren opgegroeid) aanspreekt als "mijn vrouw" en soortgelijke sterke verbondstermen.
2. Uitverkiezing en verbond kan nog op een andere manier gelijkgetrokken worden, namelijk: het verbond is alleen voor de uitverkorenen, dus iedereen die gedoopt wordt is in het verbond en dus uitverkoren. Dit is een overschatting van het verbond. Het bezwaar hiertegen is, dat het geen recht doet aan de werkelijkheid dat niet alles Israel was wat Israel genoemd werd.
3. Het verbond is breder dan de uitverkiezing. God gebruikt het verbond als middel om Zijn uitverkiezing te verwerkelijken. En wel op zo'n manier dat niet iedereen die in het verbond opgenomen wordt, uitverkoren is, maar ook weer zo, dat het verbond toch grote zekerheid heeft en niets afdoet aan Gods betrouwbaarheid. In het verbond worden de beloften aangeboden aan allen, hetgeen onder de werking van de Geest geloofd en gehoorzaamd wordt en zo tot vervulling komt in degenen die van eeuwigheid uitverkoren zijn.

En zo zijn er nog meer oplossingen te bedenken. Maar de eerste 2 wil ik duidelijk afwijzen, omdat zulks respectievelijk een onderschatting of overschatting van het verbond inhoudt. Waarmee dus heel duidelijk 1 van de 2 Bijbelse lijnen genegeerd wordt.

Tja..
*Punt 3 geeft meteen al de moeilijkheid voor iemand met jouw standpunt aan. Als je deze Oud Testamentische situatie wilt overzetten naar het nieuwe verbond dan moet je dat eigenlijk ook met dit punt 3 doen. En wanneer je dat doet, dan wijk je overduidelijk af van onze gereformeerde vaderen.. Tenminste, voorzover ik weet. En anders ben ik benieuwd waar dat over de nieuw testamentische kerk geleerd wordt. Het lijkt me stug dat iemand als Calvijn zo ver gaat.
*Punt 4 geeft al aan dat God die Zijn vrouw aanspreekt als niet Zijn vrouw. Zie hiervoor bijvoorbeeld heel duidelijk Hosea 2. Daar geeft God al onder het OT aan dat de ongelovigen eigenlijk helemaal geen vrouw zijn, ook al noemt Hij ze misschien zo op andere plaatsen. Ik denk dat dat bij de gratie van gelovige voorgaande generaties is.

*Punt 1 kan ook nog anders weergegeven worden. Dan is de doop voor de ongelovigen nog steeds een aanbod van genade. Zie Romeinen 2:25-3:2. Dan is het meteen niet meer zo ondergewaardeerd als jij het noemen wilt. Zo geeft het de mogelijkheid voor de uiterlijke benaming 'Mijn vrouw', maar ook voor de innerlijke benaming 'niet Mijn vrouw'. (Hoewel je je kan afvragen of de uiterlijke benaming 'Mijn vrouw' onder het nieuwe verbond nog bestaat voor mensen die tot het verstand gekomen zijn).
*Punt 2 verdedigt niemand hier. Er wordt enkel gezegd dat de gedoopten allen in de positie van gelovigen staan, of voor gelovigen gehouden worden.
*Punt 3 maakt van het verbond een aanbod van genade. Punt 1 heeft die mogelijkheid ook. Maar punt 1 doet ook recht aan teksten als Hebreeën 8 en 10 waar het verbond duidelijk als meer dan een aanbod van genade gezien wordt. Denk ook aan Galaten 3 en 4.

Zo kunnen we denk ik de drie punten gewoon samen nemen:
1. In wezen is het verbond (en dus de doop) enkel voor de uitverkorenen (Heb 8 en 10, Rom 9).
2. De kinderen van gelovigen moeten voor gelovigen gehouden worden.
3. Zij die niet geloven, en dus de eigenlijke betekenis van het verbond en de doop mislopen, hebben met de doop nog steeds de Woorden Gods ontvangen. Hun ongeloof doet het geloof van God (aanbod van genade) niet teniet.

Ik kan het wel eens zijn met die drie punten van je samenvatting (en dan versta ik onder de gelovigen die gelovigen die het zaligmakend geloof ontvangen hebben).

Daarom, als je je niet bekeerd zal de doop zeer tegen je getuigen.

[huisman]

Misschien helpt dit om het genadeverbond in het juiste perspectief te zien.

Dit Genadeverbond is in wezen één Voor Oud- en Nieuw-
Testament, doch onderscheiden in bedeelingen.
a. Van Adam-Abraham.
In deze bedeeling wordt de naam Verbond nog niet
genoemd, maar het ligt in de moederbelofte (Gen.
3 : 15) besloten. God maakte aan Adam de zegening
van het Verbond der Genade bekend en deed hem aanvankelijk
er in deelen. De bijzondere openbaring kwam
in deze bedeeling tot heel de menschheid.
b. Van Abraham-Mozes.
In deze bedeeling vond de eigenlijke sluiting van het
Verbond op ceremonieele wijze plaats. Tot Abraham
en zijn zaad werd het Verbond beperkt en al blijft
God vrij, wien Hij in het Verbond wil opnemen, dan
is het evenwel toch zoo, dat, in 't algemeen gesproken,
de heiden alleen door het volk Israëls heen zalig kon
worden.
c. van Mozes-Christus,
Met Mozes vloeit de aartsvaderlijke bedeeling over in
de Sinaitische. Deze bedeeling noemen wij het Sinaïtische
Verbond en het kenmerkende er van is, dat de genade
Gods tijdelijk tot Israël beperkt bleef.
d. De Nieuw- Testamentische bedeeling.
Dan gaat de genade uitvloeien tot aan de einden der
aarde. Hierin worden de grenzen heerlijk uitgebreid.

[Afgewezen]

Het grote probleem is, dat de meesten hier uitverkiezing en verbond gelijktrekken. Dan moet je wel tot het semi-baptistische standpunt komen (iets wat Calvijn goed gezien heeft in het stukje wat ik citeerde, en waar hij dus terecht sterk tegen waarschuwde), dat uiteindelijk het verbond alleen waarde heeft voor de uitverkoreren. De Bijbelse gegevens uit het OT wijzen echter niet die kant op. Daar zijn we:
1. God verkiest 1 volk, en sluit met hen een verbond
2. Dat verbond staat open naar buitenaf, het is naar buiten toe niet absoluut dichtgetimmerd (hoewel de deur maar op een kier staat). Wie zich aansluit bij het volk Israel wordt besneden. Dienstknechten en dienstmaagden. Maar ook de buitenlander die bij Israel wonen gaat wordt ingelijfd.
3. Alle kinderen (jongetjes) moesten besneden worden. Het geloof van de ouders speelt hierbij geen rol. Ja, in de late profeten zien we dat God zelfs mensen uit een volk wat al generaties lang is afgedwaald (sommigen zelfs onbesneden?) aanspreekt in termen als "mijn vrouw".
4. Ondanks termen als "mijn vrouw", is niet alles Israel wat Israel genoemd wordt, wordt niet een ieder behouden die in het verbond is.

Nu zijn er een aantal mogelijkheden om die spanningen die deze teksten opleveren op te lossen:
1. Uitverkiezing en verbond gelijktrekken, namelijk: het verbond is alleen voor de uitverkorerenen, de overigen worden wel gedoopt maar zijn niet echt in het verbond en hebben er dus ook niets aan. Het gevolg is dat de doop ondergewaardeerd wordt: de doop betekend voor de ongelovigen niets. Het bezwaar hier tegen is, dat het geen recht doet aan de teksten waarin God juist afhoererenden (waarvan sommigen de dienst des Heeren niet meer gekend hebben, maar in afgoderij waren opgegroeid) aanspreekt als "mijn vrouw" en soortgelijke sterke verbondstermen.
2. Uitverkiezing en verbond kan nog op een andere manier gelijkgetrokken worden, namelijk: het verbond is alleen voor de uitverkorenen, dus iedereen die gedoopt wordt is in het verbond en dus uitverkoren. Dit is een overschatting van het verbond. Het bezwaar hiertegen is, dat het geen recht doet aan de werkelijkheid dat niet alles Israel was wat Israel genoemd werd.
3. Het verbond is breder dan de uitverkiezing. God gebruikt het verbond als middel om Zijn uitverkiezing te verwerkelijken. En wel op zo'n manier dat niet iedereen die in het verbond opgenomen wordt, uitverkoren is, maar ook weer zo, dat het verbond toch grote zekerheid heeft en niets afdoet aan Gods betrouwbaarheid. In het verbond worden de beloften aangeboden aan allen, hetgeen onder de werking van de Geest geloofd en gehoorzaamd wordt en zo tot vervulling komt in degenen die van eeuwigheid uitverkoren zijn.

En zo zijn er nog meer oplossingen te bedenken. Maar de eerste 2 wil ik duidelijk afwijzen, omdat zulks respectievelijk een onderschatting of overschatting van het verbond inhoudt. Waarmee dus heel duidelijk 1 van de 2 Bijbelse lijnen genegeerd wordt.

Tja..
*Punt 3 geeft meteen al de moeilijkheid voor iemand met jouw standpunt aan. Als je deze Oud Testamentische situatie wilt overzetten naar het nieuwe verbond dan moet je dat eigenlijk ook met dit punt 3 doen. En wanneer je dat doet, dan wijk je overduidelijk af van onze gereformeerde vaderen.. Tenminste, voorzover ik weet. En anders ben ik benieuwd waar dat over de nieuw testamentische kerk geleerd wordt. Het lijkt me stug dat iemand als Calvijn zo ver gaat.

Ik denk dat dit inderdaad een situatie is die specifiek is voor het volk Israël. Laten we niet vergeten dat er bij Israël ook een heel stuk ‘natuurlijke zaken’ bij kwam: het land, het vaderlijk erfdeel, de bescherming tegen letterlijke vijanden. Hoe gaan we dit overzetten naar de situatie van het NT? Daar ontbreekt dat stuk ‘natuur’, in feite ‘schaduw’. Hoe je het ook wendt of keert, je ontkomt er niet aan om verschil te zien tussen de situatie van Israël en ons.
Dat blijkt ook nog uit het gegeven dat God van Israël zegt dat de genadegiften en roeping Gods onberouwelijk zijn, maar dat zegt Hij bijv. níét van de zeven gemeenten in Klein-Azië. Voor deze gemeenten geldt kennelijk niet een soort ‘eeuwigdurende verbondstrouw tot in de geslachten’.

*Punt 4 geeft al aan dat God die Zijn vrouw aanspreekt als niet Zijn vrouw. Zie hiervoor bijvoorbeeld heel duidelijk Hosea 2. Daar geeft God al onder het OT aan dat de ongelovigen eigenlijk helemaal geen vrouw zijn, ook al noemt Hij ze misschien zo op andere plaatsen. Ik denk dat dat bij de gratie van gelovige voorgaande generaties is.

Ja, zie Romeinen 11: om der vaderen wil. Kun je dit zomaar overzetten op de NT gemeente? Daar komt nog eens bij dat Israël ook als volk collectief een verbond met God gesloten heeft: bij de Sinaï en later bij het beloofde land. Hoe wil je dit overzetten naar de situatie van het NT?
In het NT gaat het juist om het persoonlijk tot geloof komen: zó is de gemeente ontstaan. De gemeente begon met de discipelen die persoonlijk door Jezus geroepen zijn en Hem volgden (daar zat ook een huichelaar bij, maar dat doet aan het principe niets af). Je ziet het ook weer in Handelingen 2: Hoewel de belofte álle aanwezigen en hun kinderen toekwam, waren ze daarmee niet allemaal ineens NT gemeente, nee, daar was een persoonlijke geloofsdaad, gevolgd door de doop, voor nodig. Zo is de NT gemeente dus ontstaan. Je kunt dan ook beter terugkoppelen naar de situatie van Abraham en zijn huisgezin.

Zo kunnen we denk ik de drie punten gewoon samen nemen:
1. In wezen is het verbond (en dus de doop) enkel voor de uitverkorenen (Heb 8 en 10, Rom 9).
2. De kinderen van gelovigen moeten voor gelovigen gehouden worden.
3. Zij die niet geloven, en dus de eigenlijke betekenis van het verbond en de doop mislopen, hebben met de doop nog steeds de Woorden Gods ontvangen. Hun ongeloof doet het geloof van God (aanbod van genade) niet teniet.

M.i. een goede samenvatting.

[Neeltje Jans]

Het is niet een pleiten op iets van jezelf maar op Gods beloften die je in de doop zijn toegezegd. Zie Hand 2:38 en 39

38 En Petrus zeide tot hen: Bekeert u, en een iegelijk van u worde gedoopt in den Naam van Jezus Christus , tot vergeving der zonden; en gij zult de gave des Heiligen Geestes ontvangen.
39 Want u komt de belofte toe, en uw kinderen, en allen, die daar verre zijn, zo velen als er de Heere, onze God, toe roepen zal.

Denk je eens in dat jij daar met je hele gezin had gestaan en je hoorde Petrus door de Heilige Geest deze woorden uitspreken. Je dacht vol verwondering mij komt de belofte toe en je keek naar je kinderen en dacht en ook mijn kinderen komen de beloften toe. Wat een wonder want wij hebben de Heiland overgeven aan de kruisdood . Het waren immers de joden niet dichtte Revius.

't En zijn de Joden niet, Heer Jesu, die u cruysten,
...

Zou je dan niet om vervulling smeken en zeggen tot de HEERE : U heeft het immers gezegd dat mij en mijn kinderen de belofte toekomen.

Huisman, bedankt om dit nog eens helder voor mijn ogen te stellen! en kippenvel!

[Luther]

Op zichzelf kan ik begrijpen als mensen in het woord 'pleiten' iets rechtshebbends bespeuren.

Vandaag waren er echter twee momenten, waarop ik dacht: Is dat niet te voorzichtig gedacht.
Eerste moment was toen we vanmorgen zongen: "Denk aan 't vaderlijk meedogen, Heer', waarop ik biddend pleit."
Het tweede moment was toen de dominee zei dat Maarten Luther in grote vertwijfelingen pleitte op Gods Woord en zei: "Als het mij bang te moede is, probeer ik God te laten struikelen over Zijn eigen Woord."

Ik geef het maar door...

[Luther]

In dit topic is al verschillende malen Mozes genoemd, die voor het volk bij de Heere pleitte. Daarover las ik onlangs het volgende stukje. (Ik laat om discussie te voorkomen, maar even weg van wie het geschrevene is.)

Bij het lezen van de het Oude Testament valt één persoon bijzonder op als man van gebed: Mozes. Hij is bemiddelaar tussen God en Israël; hij ziet God en spreekt met Hem van aangezicht tot aangezicht, zoals een mens met zijn medemens spreekt (Ex 33:11).

Ook toen het volk Aäron vroeg een gouden kalf te maken, bleef Mozes bidden als middelaar van het oude verbond. Het volk van Israël bevond zich aan de voet van de Sinaï, terwijl Mozes op de berg de tafels van de Wet verwachtte door veertig dagen en nachten te vasten (Ex. 24:18; Deut. 9:9). Terwijl de Heere aan Mozes de Wet geeft, begint het ongedurige volk te morren. Ze zijn moe van een weg met een 'onzichtbare God' en daarom eisen de Israëlieten van Aäron: 'Sta op, maak ons goden, die voor ons aangezicht gaan; want dezen Mozes, dien man, die ons uit Egypteland uitgevoerd heeft, wij weten niet, wat hem geschied zij.' (Ex. 32:1). En in het door Aäron uit metaal gegoten kalf vindt het volk een zichtbare god.

Als het gaat om geloof is daar steeds weer de verleiding: het goddelijke wonder te willen ontwijken door zichzelf een god te construeren, die overeenkomt met onze eigen denkbeelden. De Heere openbaart aan Mozes waar het volk op dat moment mee bezig is en besluit met de woorden: 'En nu, laat Mij toe, dat Mijn toorn tegen hen ontsteke, en hen vertere; zo zal Ik u tot een groot volk maken.' (Ex. 32:10).
Net zoals aan Abraham inzake Sodom en Gomorra, openbaart God nu aan Mozes wat Hij gaat doen, alsof Hij niet wilde handelen zonder zijn instemming. Hij zegt: Laat Mij toe... Dit wordt juist gezegd opdat Mozes God zal smeken om het niet te doen, en ook om te openbaren dat Gods ondanks het volk haar redding op het oog heeft.

Mozes' smeekgebed richt zich op de trouw en de genade van de Heere. Hij bewerkte het heil door zijn volk te bevrijden uit de Egyptische slavernij; dus waarom – zo vraagt Mozes – moeten de Egyptenaren zeggen: 'Waarom zouden de Egyptenaars spreken, zeggende: In kwaadheid heeft Hij hen uitgevoerd, opdat Hij hen doodde op de bergen, en opdat Hij hen vernielde van den aardbodem?' (Ex. 32:12). Als God Zijn volk zou laten omkomen, zouden heidenvolken dat kunnen uitleggen als een teken van goddelijke onbekwaamheid om heil te bewerken. Dat kan God niet toelaten: Hij is toch de Heere Die redt? Zo doet Mozes een beroep op het innerlijk leven van God tegen zijn uiterlijk oordeel. Hij wil dat Israël wordt gered. Niet alleen omdat het gaat om de aan hem toevertrouwde kudde, maar ook omdat zich in deze redding het hart van God zich openbaart.

Mozes doet een beroep op Gods trouw: 'Gedenk aan Abraham, aan Izak en aan Israël, Uw knechten, aan welke Gij bij Uzelven gezworen hebt, en hebt tot hen gesproken: Ik zal uw zaad vermenigvuldigen als de sterren des hemels; en dit gehele land, waarvan Ik gezegd heb, zal Ik aan ulieder zaad geven, dat zij het erfelijk bezitten in eeuwigheid.' (Ex. 32:13). Hij herinnert aan het begin, aan de volkomen onverdiende uitverkiezing. Niet op grond van hun verdiensten ontvingen zij de beloften, maar uit vrije genade van God en omdat Hij hen liefhad (Deut. 10:15). Mozes brengt als middelaar geen verontschuldiging naar voren, maar doet alleen een beroep op Gods genade.

Na de vernieling van het gouden kalf zal Mozes terugkeren naar de berg en zegt hij tot de Heere: 'Nu dan, indien Gij hun zonden vergeven zult! doch zo niet, zo delg mij nu uit Uw boek, hetwelk Gij geschreven hebt.' (Ex. 32:32). Mozes staat op de top van de berg van aangezicht tot aangezicht met God, maakt zich tot voorspreker van zijn volk en biedt zichzelf aan (delg mij uit Uw boek). In hem hebben de Kerkvaders een afschaduwing van Christus gezien. Christus Die in Gethsemane en aan het kruis werkelijk voor God staat, niet alleen als Vriend van zondaren, maar ook als Zoon. Hij biedt zich niet alleen aan – delg Mij dan maar uit – maar zich met zijn doorboord hart laat schrappen om zelf tot zonde te worden, zoals Paulus zegt. Hij laadt een onmetelijke zondenlast op Zich om te redden en om vergeving te schenken, om te vernieuwen en geheel om te vormen.

[huisman]

Ds J Driessen in "Jongeren en de Sacramenten" uitgave JBGG 1994

Maar dan zeg ik toch: strijk eens over je voorhoofd. Dan is je hand nat. Want doopwater droogt nooit op. Dat blijft altijd geldig,je leven lang! Onze NGB zegt daarvan: onze Doop is niet alleen van nut, zolang het doopwater op ons is, maar ook al de tijd van ons leven. Vraag ootmoedig daarop pleitend,bedelend als een arme zondaar, aan de HEERE, of Hij met Zijn Heilige Geest wil binnendringen in je leven en je leven nieuw wil maken.

[Ander]

Op zichzelf kan ik begrijpen als mensen in het woord 'pleiten' iets rechtshebbends bespeuren.

Vandaag waren er echter twee momenten, waarop ik dacht: Is dat niet te voorzichtig gedacht.
Eerste moment was toen we vanmorgen zongen: "Denk aan 't vaderlijk meedogen, Heer', waarop ik biddend pleit."
Het tweede moment was toen de dominee zei dat Maarten Luther in grote vertwijfelingen pleitte op Gods Woord en zei: "Als het mij bang te moede is, probeer ik God te laten struikelen over Zijn eigen Woord."

Ik geef het maar door...

Een gelovige mag pleiten.

[Luther]

Op zichzelf kan ik begrijpen als mensen in het woord 'pleiten' iets rechtshebbends bespeuren.

Vandaag waren er echter twee momenten, waarop ik dacht: Is dat niet te voorzichtig gedacht.
Eerste moment was toen we vanmorgen zongen: "Denk aan 't vaderlijk meedogen, Heer', waarop ik biddend pleit."
Het tweede moment was toen de dominee zei dat Maarten Luther in grote vertwijfelingen pleitte op Gods Woord en zei: "Als het mij bang te moede is, probeer ik God te laten struikelen over Zijn eigen Woord."

Ik geef het maar door...

Een gelovige mag pleiten.

En een ongelovige kan het niet maar moet het wel?

[Ander]

Op zichzelf kan ik begrijpen als mensen in het woord 'pleiten' iets rechtshebbends bespeuren.

Vandaag waren er echter twee momenten, waarop ik dacht: Is dat niet te voorzichtig gedacht.
Eerste moment was toen we vanmorgen zongen: "Denk aan 't vaderlijk meedogen, Heer', waarop ik biddend pleit."
Het tweede moment was toen de dominee zei dat Maarten Luther in grote vertwijfelingen pleitte op Gods Woord en zei: "Als het mij bang te moede is, probeer ik God te laten struikelen over Zijn eigen Woord."

Ik geef het maar door...

Een gelovige mag pleiten.

En een ongelovige kan het niet maar moet het wel?

Een ongelovige mag zoeken, smeken, roepen etc. Pleiten doe je op iets wat je toegezegd is, waar je recht op hebt.

[GJdeBruijn]

Een gelovige mag pleiten.

Om wat? Als het al een gelovige is, is het dan geen mosterd na de maaltijd?

[Luther]

Op zichzelf kan ik begrijpen als mensen in het woord 'pleiten' iets rechtshebbends bespeuren.

Vandaag waren er echter twee momenten, waarop ik dacht: Is dat niet te voorzichtig gedacht.
Eerste moment was toen we vanmorgen zongen: "Denk aan 't vaderlijk meedogen, Heer', waarop ik biddend pleit."
Het tweede moment was toen de dominee zei dat Maarten Luther in grote vertwijfelingen pleitte op Gods Woord en zei: "Als het mij bang te moede is, probeer ik God te laten struikelen over Zijn eigen Woord."

Ik geef het maar door...

Een gelovige mag pleiten.

En een ongelovige kan het niet maar moet het wel?

Een ongelovige mag zoeken, smeken, roepen etc. Pleiten doe je op iets wat je toegezegd is, waar je recht op hebt.

Maar ook een gelovige wordt weer rechteloos door alle zonden tussen belofte en vervulling.

[Erasmiaan]

[dubbel]

[huisman]

Op zichzelf kan ik begrijpen als mensen in het woord 'pleiten' iets rechtshebbends bespeuren.

Vandaag waren er echter twee momenten, waarop ik dacht: Is dat niet te voorzichtig gedacht.
Eerste moment was toen we vanmorgen zongen: "Denk aan 't vaderlijk meedogen, Heer', waarop ik biddend pleit."
Het tweede moment was toen de dominee zei dat Maarten Luther in grote vertwijfelingen pleitte op Gods Woord en zei: "Als het mij bang te moede is, probeer ik God te laten struikelen over Zijn eigen Woord."

Ik geef het maar door...

Een gelovige mag pleiten.

En een ongelovige kan het niet maar moet het wel?

Een ongelovige mag zoeken, smeken, roepen etc. Pleiten doe je op iets wat je toegezegd is, waar je recht op hebt.

En in de doop is je niets toegezegd? Helemaal niets? De Namen van de drie-enige God zijn genoemd samen met jouw naam. En toen ? Zweeg de HEERE of kwam Hij met Zijn beloften? Hand 2:39

[Erasmiaan]

Het is niet een pleiten op iets van jezelf maar op Gods beloften die je in de doop zijn toegezegd. Zie Hand 2:38 en 39

38 En Petrus zeide tot hen: Bekeert u, en een iegelijk van u worde gedoopt in den Naam van Jezus Christus , tot vergeving der zonden; en gij zult de gave des Heiligen Geestes ontvangen.
39 Want u komt de belofte toe, en uw kinderen, en allen, die daar verre zijn, zo velen als er de Heere, onze God, toe roepen zal.

Denk je eens in dat jij daar met je hele gezin had gestaan en je hoorde Petrus door de Heilige Geest deze woorden uitspreken. Je dacht vol verwondering mij komt de belofte toe en je keek naar je kinderen en dacht en ook mijn kinderen komen de beloften toe. Wat een wonder want wij hebben de Heiland overgeven aan de kruisdood . Het waren immers de joden niet dichtte Revius.

't En zijn de Joden niet, Heer Jesu, die u cruysten,
...

Zou je dan niet om vervulling smeken en zeggen tot de HEERE : U heeft het immers gezegd dat mij en mijn kinderen de belofte toekomen.

Huisman, bedankt om dit nog eens helder voor mijn ogen te stellen! en kippenvel!

Ze dachten (volgens jou dan): "wat een wonder" en vervolgens riepen ze uit "Wat moeten we doen , mannenbroeders!" Wat klopt er hier niet...?

Om wat? Als het al een gelovige is, is het dan geen mosterd na de maaltijd?

Als je denkt dat gelovigen niets te pleiten hebben, dan kun je je halve Bijbel wel leeg scheuren. Lees bijv. de Psalmen eens, daar zijn gelovigen aan het woord!