In een zoektocht naar Toplady's "vertaling" (lees: bewerking) van het werk van Zanchi, kwam ik onverwacht het volgende tegen in Dogmatic Theology van Shedd (Shedd citeert Toplady), waarin hij de redenen voor een universeel aanbod van genade opsomt (helaas in het Engels, bij mijn weten is Shedd nooit naar het Nederlands vertaald)
Universal Offer of the Atonement
The question arises: If the atonement of Christ is not intended to be universally applied, why should it be universally offered?
The gospel offer is to be made to every man because …
1. It is the divine command (Matt. 16:5). God has forbidden his ministers to except any man in the offer.
2. No offer of the atonement is possible but a universal offer. In order to be offered at all, Christ’s sacrifice must be offered indiscriminately. A limited offer of the atonement to the elect only would require a revelation from God informing the preacher who they are. As there is no such revelation and the herald is in ignorance on this point, he cannot offer the gospel to some and refuse it to others. In this state of things there is no alternative but to preach Christ to everybody or to nobody.
3. The atonement is sufficient in value to expiate the sin of all men indiscriminately; and this fact should be stated because it is a fact. There are no claims of justice not yet satisfied; there is no sin of man for which an infinite atonement has not been provided: “All things are now ready.” Therefore the call to “come” is universal. It is plain that the offer of the atonement should be regulated by its intrinsic nature and sufficiency, not by the obstacles that prevent its efficacy. The extent to which a medicine is offered is not limited by the number of persons favorably disposed to buy it and use it. Its adaptation to disease is the sole consideration in selling it, and consequently it is offered to everybody.
4. God opposes no obstacle to the efficacy of the atonement in the instance of the nonelect. (a) He exerts no direct efficiency to prevent the nonelect from trusting in the atonement. The decree of reprobation is permissive. God leaves the nonelect to do as he likes. (b) There is no compulsion from the external circumstances in which the providence of God has placed the nonelect. On the contrary, the outward circumstances, especially in Christendom, favor instead of hindering trust in Christ’s atonement. And so, in a less degree, do the outward circumstances in heathendom: “The goodness, forbearance, and long-suffering of God [tend to] lead to repentance” (Rom. 2:4; Acts 14:17; 17:26–30). (c) The special grace which God bestows upon the elect does not prevent the nonelect from believing; neither does it render faith any more difficult for him. The nonelect receives common grace, and common grace would incline the human will if it were not defeated by the human will. If the sinner should make no hostile opposition, common grace would be equivalent to saving grace: “You stiff-necked and uncircumcised in heart and ears, you do always resist the Holy Spirit” (Acts 7:51); “as Jannes and Jambres withstood Moses, so do these also withstand the truth” (2 Tim. 3:8). See Howe’s remarks on common grace (Oracles 2.2.5).
5. The atonement of Christ is to be offered indiscriminately because God desires that every man would believe in it. “God,” says Turretin (4.17.33), “delights in the conversion and eternal life of the sinner, as a thing pleasing in itself and congruous with his infinitely compassionate nature, and therefore demands from man as a duty due from him (tanquam officium debitum) to turn if he would live.” Substitute in this passage “faith and repentance” for “conversion and eternal life,” and it is equally true. It is the divine delight in faith and repentance and the divine desire for its exercise that warrants the offer of the benefits of Christ’s atonement to the nonelect. Plainly, the offer of the atonement ought to be regulated by divine desire and not by the aversion of the nonelect. God in offering his own atonement should be guided by his own feeling and not by that of sinful man. Because the nonelect does not take delight in faith and repentance is surely no reason why God, who does take delight in it, should be debarred from saying to him, “Turn, turn, for why will you die?” May not God express his sincere feeling and desire to any except those who are in sympathy with him and have the same species of feeling? If a man has a kind and compassionate nature, it is unreasonable to require that he suppress its promptings in case he sees a proud and surly person who is unwilling to accept a gift. The benevolent nature is unlimited in its desire. It wishes well-being to everybody, and hence its offers are universal. They may be made to a churlish and ill-natured man and be rejected, but they are good and kind offers nevertheless, and they are nonetheless sincere, though they accomplish nothing. (See supplement 6.2.11.)
The universal offer of the benefits of Christ’s atonement springs out of God’s will of complacency: “I have no pleasure in the death of the wicked, but that the wicked turn from his evil way and live” (Ezek. 33:11). God may properly call upon the nonelect to do a thing that God delights in, simply because he does delight in it. Divine desire is not altered by the divine decree of preterition. Though God decides not to overcome by special grace the obstinate aversion which resists common grace, yet his delight in faith and repentance remains the same. His desire for the sinner’s faith and repentance is not diminished in the least by the resistance which it meets from the nonelect nor by the fact that for reasons sufficient he does not decide to overcome this resistance.
6. It is the nonelect himself, not God, who prevents the efficacy of the atonement. For the real reason of the inefficacy of Christ’s blood is impenitence and unbelief. Consequently, the author of impenitence and unbelief is the author of limited redemption. God is not the cause of a sinner’s impenitence and unbelief, merely because he does not overcome his impenitence and unbelief. If a man flings himself into the water and drowns, a spectator upon the bank cannot be called the cause of that man’s death. Nonprevention is not causation. The efficient and responsible cause of the suicide is the suicide’s free will. In like manner, the nonelect himself, by his impenitence and unbelief, is the responsible cause of the inefficacy of Christ’s expiation. God is blameless in respect to the limitation of redemption; man is guilty in respect to it. God is only the indirect and occasional cause of it; man is the immediate and efficient cause of it. This being the state of the case, there is nothing self-contradictory in the universal offer of the atonement upon the part of God. If any of the following suppositions were true, it would be fatal to the universal offer: (a) If at the time of offering Christ’s atonement God was actively preventing the nonelect from believing, the offer would be inconsistent. (b) If at the time of offering it God were working upon the will of the nonelect to strengthen his aversion to the atonement, the offer would be inconsistent. (c) If God were the efficient author of that apostasy and sinfulness which enslaves the human will and renders it unable to believe in Christ without special grace, then the offer of the atonement unaccompanied with the offer of special grace would be inconsistent. But none of these suppositions are true.
7. The offer of the atonement is universal because, when God calls upon men universally to believe, he does not call upon them to believe that they are elected or that Christ died for them in particular. He calls upon them to believe that Christ died for sin, for sinners, for the world; that there is no other name under heaven given among men whereby they must be saved; that the blood of Christ cleanses from all sin; and that there is no condemnation to them that are in Christ Jesus. The atonement is not offered to an individual either as an elect man or as a nonelect man; but as a man and a sinner, simply. Men are commanded to believe in the sufficiency of the atonement, not in its predestinated application to themselves as individuals. The belief that Christ died for the individual himself is the assurance of faith and is more than saving faith. It is the end, not the beginning of the process of salvation. God does not demand assurance of faith as the first act of faith: “Assurance of grace and salvation not being of the essence of faith, true believers may wait long before they obtain it” (Westminster Larger Catechism 81); “in whom, after you believed, you were sealed with that Holy Spirit of promise” (Eph. 1:13).
8. The atonement is to be offered to all because the preacher is to hope and expect from God the best and not the worst for every man. He is consequently to expect the election of his hearer, rather than his reprobation. The fact of the external call favors election, not reprobation. The external call embraces the following particulars: (a) hearing the word, (b) religious education by parents and friends, and (c) common grace, experienced in conviction of sin, fear of death and judgment, general anxiety, and dissatisfaction with this life. Upon such grounds as these, the individual is to be encouraged to believe that God’s purpose is to elect him rather than to reprobate him. If a person fears that he is of the nonelect, he should be assured rather that he is mistaken in this fear than that he is correct in it; because God has done more for him that tends to his salvation than to his perdition.
9. The atonement is to be offered to all men because even those who shall prove in the day of judgment to be nonelect do yet receive benefits and blessings from it. Turretin (16.14.11) mentions the following benefits: (a) the preaching of the gospel, whereby paganism with its idolatry, superstition, and wretchedness is abolished; (b) the extremes of human depravity are restrained; (c) many temporal blessings and gifts of providence are bestowed (Rom. 2:4; Acts 14:17); (d) punishment is postponed and delayed (Acts 17:30; Rom. 3:25). Says Bates (Eternal Judgment, 2):
The grace of the Redeemer is so far universal that upon his account the indulgent providence of God invited the heathen to repentance. His renewed benefits that sweetened their lives (Rom. 2:4) and his powerful patience in forbearing so long to cut them off, when their impurities were so provoking, was a testimony of his inclination to clemency upon their reformation (Acts 14:17). And for their abusing his favors and resisting the methods of his goodness, they will be inexcusable to themselves, and their condemnation righteous to their own conscience. (See supplement 6.2.12.)
The reasons for the universal offer of the atonement, thus far, have had reference to God’s relation to the offer. They go to show that the act upon his part is neither self-contradictory nor insincere. But there is another class of reasons that have reference to man’s relation to the offer. And these we now proceed to mention:
1. The atonement is to be offered to every man because it is the duty of every man to trust in it. The atonement is in this particular like the Decalogue. The moral law is to be preached to every man because it is every man’s duty to obey it. The question whether every man will obey it has nothing to do with the universal proclamation of the law. It is a fact that the law will have been preached in vain to many persons, but this is no reason why it should not have been preached to them. They were under obligation to obey it, and this justified its proclamation to them. Still more than this, the moral law should be preached to every man even though no man is able to keep it perfectly in his own strength. The slavery of the human will to sin is no reason why the primary and original duty which the human will owes to God should not be stated and enjoined, because this slavery has been produced by man, not by God. In like manner faith in Christ’s atonement should be required as a duty from every man, notwithstanding the fact that “no man can come unto Christ except the Father draw him” (John 6:44); that “faith is not of ourselves, but is the gift of God” (Eph. 2:8); and that Christ is “the author and finisher of faith” (Heb. 12:2). Man’s inability without the grace of God to penitently trust in Christ’s atonement, being self-caused like his inability to perfectly keep the moral law without the same grace, still leaves his duty in the case binding upon him. The purpose of God to bestow grace is not the measure of man’s duty. Neither is the power that man has as fallen the measure of man’s duty. Only the power that man had as unfallen and by creation is the measure of it.
2. The offer of Christ’s atonement for sin should be universal because it is the most impressive mode of preaching the law. In exhibiting the nature of Christ’s sacrifice and its sufficiency to atone for all sin, and especially in showing the necessity of it in order to the remission of any sin whatever, the spirituality and extent of the divine law are presented more powerfully than they can be in any other manner. The offer of the atonement is consequently a direct means of producing a sense of guilt and condemnation, without which faith in Christ is impossible.
3. The offer of the atonement to an unbeliever is adapted to disclose the aversion and obstinacy of his own will. This method of forgiving sin displeases him. It is humbling. If he were invited to make a personal atonement, this would fall in with his inclination. But to do no atoning work at all and simply to trust in the atoning work of another is the most unwelcome act that human pride can be summoned to perform. Belief in vicarious atonement is distasteful and repulsive to the natural man because he is a proud man. When, therefore, a man is informed that there is no forgiveness of sin but through Christ’s atonement, that this atonement is ample for the forgiveness of every man, and that nothing but unbelief will prevent any man’s forgiveness, his attention is immediately directed to his own disinclination to trust in this atonement and aversion to this method of forgiveness. But this experience is highly useful. It causes him to know his helplessness, even in respect to so fundamental an act as faith. The consequence is that he betakes himself to God in prayer that he may be inclined and enabled to believe (Westminster Larger Catechism 59, 67).
Shedd, W. G. T., & Gomes, A. W. (2003). Dogmatic theology (3rd ed.) (750–754). Phillipsburg, N.J.: P & R Pub.
Shedd en het aanbod van genade
Re: Shedd en het aanbod van genade
Voor mensen zoals ik... 
Universele Aanbod van de verzoening
De vraag rijst: Als de verzoening van Christus is niet bedoeld om overal te worden toegepast, waarom zou het universeel worden aangeboden?
Het evangelie bod wordt gedaan aan ieder mens, omdat ...
1. Het is de goddelijke opdracht (Matt. 16:5). God verboden heeft zijn ministers aan enig mens, behalve in de aanbieding.
2. Geen aanbieding van de verzoening is mogelijk, maar een universele bieden. Om ten allen aangeboden, moet het offer van Christus klakkeloos worden aangeboden. Een beperkt aanbod van de verzoening aan de uitverkorenen alleen zou een openbaring van God het informeren van de prediker die ze zijn. Aangezien er geen openbaring en de heraut is in onwetendheid op dit punt, kan hij niet bieden het evangelie te delen en weigert het aan anderen. In deze stand van zaken is er geen alternatief, maar om Christus te prediken aan iedereen of voor niemand.
3. De verzoening is voldoende waarde aan de zonde van alle mensen zonder onderscheid te boeten, en dit feit moet worden vermeld, omdat het is een feit. Er zijn nog geen claims van justitie nog niet tevreden, er is geen zonde van de mens waarvoor een oneindige verzoening niet is voorzien: Daarom de oproep om "kom" is universeel "Alle dingen zijn nu klaar.". Het is duidelijk dat het aanbod van de verzoening moet worden gereguleerd door zijn intrinsieke aard en de toereikendheid, niet door de obstakels die de werkzaamheid te voorkomen. De mate waarin een geneesmiddel wordt aangeboden is niet beperkt door het aantal personen welwillend om het te kopen en te gebruiken. De aanpassing aan de ziekte is de enige tegenprestatie in de verkoop, en bijgevolg wordt aangeboden aan iedereen.
4. God keert zich tegen geen belemmering om de werkzaamheid van de verzoening in de aanleg van de nonelect. (A) Hij oefent geen directe rendement op de nonelect voorkomen dat het vertrouwen in de verzoening. Het decreet van afkeuring is vrijblijvend. God laat de nonelect om te doen wat hij wil. (B) Er is geen dwang uit de externe omstandigheden waarin de voorzienigheid van God heeft gebracht van de nonelect. Integendeel, de uiterlijke omstandigheden, met name in het christendom, gunst in plaats van belemmeren vertrouwen in verzoening van Christus. En ja, in mindere mate, niet de uiterlijke omstandigheden in het heidendom: "De goedheid, verdraagzaamheid, en lankmoedigheid van God [de neiging om] tot bekering te leiden" (Rom. 2:4; Handelingen 14:17; 17:26 -30). (C) De bijzondere genade die God schenkt aan de uitverkorenen heeft de nonelect niet beletten te geloven, noch heeft het te maken geloof niet meer moeilijk voor hem. De nonelect ontvangt algemene genade, en gemeenschappelijke genade zou de menselijke wil helling als het niet verslagen door de menselijke wil. Als de zondaar mag geen vijandige oppositie te maken, zou algemene genade is gelijk aan reddende genade: "Je hardnekkigen en onbesnedenen van hart en oren, je altijd tegen de heilige Geest" (Hand. 7:51); "als Jannes en Jambres weerstaan Mozes, dus doe deze ook bestand is tegen de waarheid "(2 Tim. 3:8). Zie Howe's opmerkingen over algemene genade (Orakels 2.2.5).
5. De verzoening van Christus is die zonder onderscheid aangeboden omdat God wil dat ieder mens zou er in geloven. "God," zegt Turretin (4.17.33), "verheugt zich in de conversie en het eeuwige leven van de zondaar, als een ding prettig in zichzelf en congruent met zijn oneindig barmhartige aard, en daarom eisen van de mens als een plicht door hem ( tanquam Officium debitum) in te schakelen als hij zou leven. "Plaatsvervanger in deze passage" geloof en bekering "voor" conversie en het eeuwige leven, "en het is even waar. Het is de goddelijke vreugde in geloof en bekering en de goddelijke wil voor de uitoefening warrants dat het aanbod van de voordelen van de verzoening van Christus aan de nonelect. Duidelijk, het aanbod van de verzoening gereguleerd zou moeten worden door goddelijke wil en niet door de afkeer van de nonelect. God in het aanbieden van zijn eigen boetedoening moet worden geleid door zijn eigen gevoel en niet door die van de zondige mens. Omdat de nonelect geen rekening vreugde in het geloof en bekering is zeker geen reden waarom God, die vergt wel tevreden mee, moet worden uitgesloten van tegen hem zei: "Turn, turn, want waarom zal je sterven?" Moge God niet uiting geven aan zijn oprecht gevoel en de wens om alle, behalve degenen die in sympathie met hem en hebben dezelfde soort van gevoel? Als een man heeft een vriendelijke en barmhartige aard, het is onredelijk om te eisen dat hij zijn ingevingen te onderdrukken in het geval ziet hij een trotse en nors persoon die niet bereid is om een geschenk te aanvaarden. De welwillende natuur is onbeperkt in zijn verlangen. Zij wil het welzijn voor iedereen, en dus ook de aanbiedingen zijn universeel. Ze kunnen worden gemaakt om een lomp en slecht gehumeurd mens en worden afgewezen, maar ze zijn goed en vriendelijk biedt toch, en toch zijn ze oprecht zijn, hoewel ze niets bereiken. (Zie aanvulling op 6.2.11.)
De universele aanbod van de voordelen van de verzoening van Christus springt uit de wil van God van zelfgenoegzaamheid: "Ik heb geen behagen in de dood van de goddeloze, maar dat de goddeloze zich bekeert van zijn boze weg en leeft" (Ezechiël 33:11). God kan goed een beroep doen op de nonelect om een ding te doen dat God behagen schept in, simpelweg omdat hij plezier in het doet. Goddelijk verlangen is niet veranderd door de goddelijke decreet van preterition. Hoewel God beslist niet te overwinnen door bijzondere genade van de hardnekkige afkeer die algemene genade weerstand, maar zijn vreugde in het geloof en bekering blijft hetzelfde. Zijn verlangen naar het geloof van de zondaar en bekering is niet verminderd in het minst door de weerstand die zij ontmoet bij de nonelect noch door het feit dat om redenen voldoende hij niet besluiten om deze weerstand te overwinnen.
6. Het is de nonelect zelf, en niet God, die voorkomt dat de werkzaamheid van de verzoening. Voor de echte reden van de ondoelmatigheid van het bloed van Christus is onboetvaardigheid en ongeloof. Bijgevolg is de auteur van onboetvaardigheid en ongeloof is de auteur van beperkte verlossing. God is niet de oorzaak van onboetvaardigheid een zondaar en ongeloof, alleen maar omdat hij niet te overwinnen zijn onboetvaardigheid en ongeloof. Als een man werpt zich in het water en verdrinkt, kan een toeschouwer op de bank niet worden genoemd de oorzaak van de dood van die man. Nonprevention is niet causaliteit. De efficiënte en verantwoorde oorzaak van de zelfmoord is de zelfmoord van de vrije wil. Op gelijke wijze, de nonelect zelf, door zijn onboetvaardigheid en ongeloof, is de verantwoordelijke oorzaak van de ineffectiviteit van de boetedoening van Christus. God is onberispelijk in betrekking tot de beperking van de verlossing, de mens schuldig is met betrekking tot het. God is alleen de indirecte en incidentele oorzaak van is; de mens is de onmiddellijke en efficiënte oorzaak van. Dit is de stand van de zaak, is er niets met zichzelf in tegenspraak in de universele aanbod van de verzoening op het deel van God. Als een van de volgende veronderstellingen waar was, zou het fataal zijn voor de universele bieden: (a) Indien op het moment van aanbieden van de boetedoening van Christus God was actief de nonelect belet te geloven, het aanbod zou in strijd zijn. (B) Indien op het moment van aanbieden van het God het werk waren op de wil van de nonelect om zijn afkeer van de verzoening te versterken, zou het aanbod in strijd zijn. (C) Als God de efficiënte auteur van dat afval en zondigheid, die de menselijke wil en maakt het niet in staat om in Christus te geloven zonder bijzondere genade slaaf, dan is het aanbod van de verzoening niet-begeleide met het aanbod van bijzondere genade onverenigbaar zouden zijn. Maar geen van deze veronderstellingen waar zijn.
7. Het aanbod van de verzoening is universeel, want als God roept mensen wereldwijd te geloven, hij doet geen beroep op hen om te geloven dat ze zijn gekozen of dat Christus stierf voor hen in het bijzonder. Hij roept hen op om te geloven dat Christus stierf voor de zonde, voor zondaren, voor de wereld, dat er geen andere Naam onder de hemel onder de mensen gegeven waardoor ze gered moeten worden, dat het bloed van Christus reinigt van alle zonden, en dat er sprake is geen veroordeling voor hen die in Christus Jezus. De verzoening is niet aangeboden aan een natuurlijke persoon, hetzij als een uitverkoren mens of als een nonelect man, maar als een man en een zondaar, gewoon. Mannen zijn bevolen om te geloven in de toereikendheid van de verzoening, niet in zijn voorbestemd verzoek om zichzelf als individu. De overtuiging dat Christus gestorven is voor het individu zelf is de zekerheid van het geloof en is meer dan een reddend geloof. Het is het einde, niet het begin van het proces van verlossing. God doet zekerheid van het geloof niet de vraag als de eerste daad van het geloof: "Assurance van genade en verlossing niet van de essentie van het geloof, de ware gelovigen kan lang wachten voordat ze verkrijgen" (Westminster Catechismus Grote 81); "bij wie, na je geloofde, je was verzegeld met de Heilige Geest der belofte "(Ef. 1:13).
8. De verzoening wordt aangeboden aan alle, omdat de prediker is te hopen en van God verwachten dat de beste en niet de slechtste voor elke man. Hij is derhalve de verkiezing van zijn toehoorder verwachten, in plaats van zijn afkeuring. Het feit van de externe oproep gunsten verkiezingen, niet afkeuring. Het externe gesprek omvat de volgende gegevens: (a) horen van het woord, (b) religieus onderwijs door ouders en vrienden, en (c) de gemeenschappelijke genade, die ervaring heeft met overtuiging van zonde, angst voor de dood en oordeel, algemene angst en ontevredenheid met dit leven. Op dergelijke gronden als deze, het individu dient te worden aangemoedigd te geloven dat Gods doel is om hem te kiezen in plaats van hem te verworpenen. Als een persoon vreest dat hij van de nonelect, moet hij in plaats van er zeker van zijn dat hij zich vergist in deze angst dan dat hij juist in te voeren; want God heeft meer gedaan voor hem die de neiging heeft om zijn heil dan zijn verderf.
9. De verzoening wordt aangeboden aan alle mensen, want zelfs degenen die moeten aantonen in de dag des oordeels te nonelect daar nog de voordelen en zegeningen ontvangen van het zijn. Turretin (16.14.11) noemt de volgende voordelen: (a) de prediking van het evangelie, waarbij het heidendom met zijn afgoderij, bijgeloof en ellende is afgeschaft; (b) de uitersten van de menselijke verdorvenheid ingetogen zijn; (c) veel tijdelijke zegeningen en giften van de voorzienigheid zijn verleend (Rom. 2:4; Handelingen 14:17), (d) straf is uitgesteld en uitgesteld (Handelingen 17:30;. Rom 3:25). Zegt Bates (Eeuwige Arrest, 2):
De genade van de Verlosser is zo ver universeel dat op zijn gehouden met de toegeeflijke voorzienigheid van God de heidenen tot bekering uitgenodigd. Zijn hernieuwde voordelen die hun leven (Rom. 2:4) en zijn krachtige geduld verzoet verdraagzaam zo lang om ze af te snijden, wanneer hun onzuiverheden waren zo provoceren, was een getuigenis van zijn neiging om clementie op hun reformatie (Handelingen 14:17 ). En voor hun misbruik van zijn gunsten en verzet tegen de methoden van zijn goedheid, zullen zij niet te verontschuldigen voor zichzelf, en hun veroordeling rechtvaardig om hun eigen geweten. (Zie aanvulling op 6.2.12.)
De redenen voor de universele aanbod van de verzoening, tot nu toe hebben gehad verwijzing naar Gods relatie tot het aanbod. Ze gaan om aan te tonen dat het handelen van zijn kant is niet met zichzelf in tegenspraak, noch onoprecht. Maar er is nog een klasse van de redenen dat de verwijzing naar verhouding van de mens om het aanbod te hebben. En deze hebben we nu verder te noemen:
1. De verzoening wordt aangeboden aan ieder mens, omdat het de plicht is van ieder mens te vertrouwen in. De verzoening is in dit bijzondere, zoals de Tien Geboden. De morele wet te worden gepredikt aan ieder mens, omdat het ieder mens heeft de plicht om te gehoorzamen. De vraag of ieder mens zal gehoorzamen heeft niets te maken met de universele verkondiging van de wet. Het is een feit dat de wet zal zijn gepredikt tevergeefs veel mensen, maar dit is geen reden waarom het niet had moeten worden verkondigd. Ze werden verplicht om te gehoorzamen, en dit rechtvaardigde zijn proclamatie voor hen. Nog meer dan dit, moet de morele wet gepredikt worden aan ieder mens, ook al geen mens is in staat om perfect te houden in zijn eigen kracht. De slavernij van de menselijke wil om te zondigen is geen reden waarom de primaire en oorspronkelijke recht waarop de menselijke wil te danken heeft aan God niet dienen te worden vermeld en bevolen, omdat deze slavernij is geproduceerd door de mens, niet door God. Op dezelfde wijze het geloof in de verzoening van Christus moet worden geëist als een plicht van elke man, ondanks het feit dat "niemand kan tot Christus te komen tenzij de Vader hem trekke" (Johannes 6:44), dat "geloof is niet van onszelf, maar is het geschenk van God "(Ef. 2:8), en dat Christus is" de auteur en finisher van het geloof "(Hebr. 12:2). Man niet in staat zonder de genade van God om berouwvol vertrouwen in de verzoening van Christus, die zichzelf te wijten als zijn onvermogen om de morele wet volmaakt te houden zonder dat dezelfde genade, laat nog zijn plicht in het geval bindend voor hem. Het doel van God om genade schenken is niet de maat van de rechten van de mens. Noch is de kracht die de mens als de maatregel heeft van het recht van de mens afgenomen. Alleen het vermogen dat de mens als had unfallen en door de schepping is de maatregel van.
2. Het aanbod van de verzoening van Christus voor de zonde moet universeel zijn, omdat het de meest indrukwekkende wijze van de prediking van het recht. In het tentoonstellen van de aard van het offer van Christus en de toereikendheid om te boeten voor alle zonde, en vooral in die de noodzaak ervan in om de kwijtschelding van enige zonde dan ook, de spiritualiteit en de omvang van de goddelijke wet worden krachtiger gepresenteerd dan ze kunnen worden op enige andere wijze. Het aanbod van de verzoening is dus een directe middel van het produceren van een gevoel van schuld en veroordeling, zonder welke het geloof in Christus is onmogelijk.
3. Het aanbod van de verzoening aan een ongelovige is aangepast aan de afkeer en de koppigheid van zijn eigen wil onthullen. Deze methode van vergeven zonde mishaagt hem. Het is vernederend. Als hij uitgenodigd om een persoonlijke verzoening te doen, zou dit najaar in met zijn neiging. Maar zonder verzoenende werk te doen op alle en alleen te vertrouwen op het verzoenende werk van een ander is de meest vervelende handeling die de menselijke hoogmoed kan worden opgeroepen om te presteren. Geloof in plaatsvervangende verzoening is smakeloos en weerzinwekkend voor de natuurlijke mens, want hij is een trots man. Wanneer dus, een man in kennis wordt gesteld dat er geen vergeving van zonde, maar door de verzoening van Christus, dat deze verzoening is ruim voldoende voor de vergeving van ieder mens, en dat niets, maar het ongeloof zal elke man om vergeving te voorkomen, wordt zijn aandacht direct gericht zijn eigen onwil om het vertrouwen in deze verzoening en afkeer van deze methode van vergeving. Maar deze ervaring is zeer nuttig. Het zorgt ervoor dat hij zijn hulpeloosheid weten, zelfs met betrekking tot zo fundamenteel een handeling als geloof. Het gevolg is dat hij zich begeeft in gebed tot God dat hij geneigd kunnen zijn en ingeschakeld om te geloven (Westminster Catechismus Grotere 59, 67).
Universele Aanbod van de verzoening
De vraag rijst: Als de verzoening van Christus is niet bedoeld om overal te worden toegepast, waarom zou het universeel worden aangeboden?
Het evangelie bod wordt gedaan aan ieder mens, omdat ...
1. Het is de goddelijke opdracht (Matt. 16:5). God verboden heeft zijn ministers aan enig mens, behalve in de aanbieding.
2. Geen aanbieding van de verzoening is mogelijk, maar een universele bieden. Om ten allen aangeboden, moet het offer van Christus klakkeloos worden aangeboden. Een beperkt aanbod van de verzoening aan de uitverkorenen alleen zou een openbaring van God het informeren van de prediker die ze zijn. Aangezien er geen openbaring en de heraut is in onwetendheid op dit punt, kan hij niet bieden het evangelie te delen en weigert het aan anderen. In deze stand van zaken is er geen alternatief, maar om Christus te prediken aan iedereen of voor niemand.
3. De verzoening is voldoende waarde aan de zonde van alle mensen zonder onderscheid te boeten, en dit feit moet worden vermeld, omdat het is een feit. Er zijn nog geen claims van justitie nog niet tevreden, er is geen zonde van de mens waarvoor een oneindige verzoening niet is voorzien: Daarom de oproep om "kom" is universeel "Alle dingen zijn nu klaar.". Het is duidelijk dat het aanbod van de verzoening moet worden gereguleerd door zijn intrinsieke aard en de toereikendheid, niet door de obstakels die de werkzaamheid te voorkomen. De mate waarin een geneesmiddel wordt aangeboden is niet beperkt door het aantal personen welwillend om het te kopen en te gebruiken. De aanpassing aan de ziekte is de enige tegenprestatie in de verkoop, en bijgevolg wordt aangeboden aan iedereen.
4. God keert zich tegen geen belemmering om de werkzaamheid van de verzoening in de aanleg van de nonelect. (A) Hij oefent geen directe rendement op de nonelect voorkomen dat het vertrouwen in de verzoening. Het decreet van afkeuring is vrijblijvend. God laat de nonelect om te doen wat hij wil. (B) Er is geen dwang uit de externe omstandigheden waarin de voorzienigheid van God heeft gebracht van de nonelect. Integendeel, de uiterlijke omstandigheden, met name in het christendom, gunst in plaats van belemmeren vertrouwen in verzoening van Christus. En ja, in mindere mate, niet de uiterlijke omstandigheden in het heidendom: "De goedheid, verdraagzaamheid, en lankmoedigheid van God [de neiging om] tot bekering te leiden" (Rom. 2:4; Handelingen 14:17; 17:26 -30). (C) De bijzondere genade die God schenkt aan de uitverkorenen heeft de nonelect niet beletten te geloven, noch heeft het te maken geloof niet meer moeilijk voor hem. De nonelect ontvangt algemene genade, en gemeenschappelijke genade zou de menselijke wil helling als het niet verslagen door de menselijke wil. Als de zondaar mag geen vijandige oppositie te maken, zou algemene genade is gelijk aan reddende genade: "Je hardnekkigen en onbesnedenen van hart en oren, je altijd tegen de heilige Geest" (Hand. 7:51); "als Jannes en Jambres weerstaan Mozes, dus doe deze ook bestand is tegen de waarheid "(2 Tim. 3:8). Zie Howe's opmerkingen over algemene genade (Orakels 2.2.5).
5. De verzoening van Christus is die zonder onderscheid aangeboden omdat God wil dat ieder mens zou er in geloven. "God," zegt Turretin (4.17.33), "verheugt zich in de conversie en het eeuwige leven van de zondaar, als een ding prettig in zichzelf en congruent met zijn oneindig barmhartige aard, en daarom eisen van de mens als een plicht door hem ( tanquam Officium debitum) in te schakelen als hij zou leven. "Plaatsvervanger in deze passage" geloof en bekering "voor" conversie en het eeuwige leven, "en het is even waar. Het is de goddelijke vreugde in geloof en bekering en de goddelijke wil voor de uitoefening warrants dat het aanbod van de voordelen van de verzoening van Christus aan de nonelect. Duidelijk, het aanbod van de verzoening gereguleerd zou moeten worden door goddelijke wil en niet door de afkeer van de nonelect. God in het aanbieden van zijn eigen boetedoening moet worden geleid door zijn eigen gevoel en niet door die van de zondige mens. Omdat de nonelect geen rekening vreugde in het geloof en bekering is zeker geen reden waarom God, die vergt wel tevreden mee, moet worden uitgesloten van tegen hem zei: "Turn, turn, want waarom zal je sterven?" Moge God niet uiting geven aan zijn oprecht gevoel en de wens om alle, behalve degenen die in sympathie met hem en hebben dezelfde soort van gevoel? Als een man heeft een vriendelijke en barmhartige aard, het is onredelijk om te eisen dat hij zijn ingevingen te onderdrukken in het geval ziet hij een trotse en nors persoon die niet bereid is om een geschenk te aanvaarden. De welwillende natuur is onbeperkt in zijn verlangen. Zij wil het welzijn voor iedereen, en dus ook de aanbiedingen zijn universeel. Ze kunnen worden gemaakt om een lomp en slecht gehumeurd mens en worden afgewezen, maar ze zijn goed en vriendelijk biedt toch, en toch zijn ze oprecht zijn, hoewel ze niets bereiken. (Zie aanvulling op 6.2.11.)
De universele aanbod van de voordelen van de verzoening van Christus springt uit de wil van God van zelfgenoegzaamheid: "Ik heb geen behagen in de dood van de goddeloze, maar dat de goddeloze zich bekeert van zijn boze weg en leeft" (Ezechiël 33:11). God kan goed een beroep doen op de nonelect om een ding te doen dat God behagen schept in, simpelweg omdat hij plezier in het doet. Goddelijk verlangen is niet veranderd door de goddelijke decreet van preterition. Hoewel God beslist niet te overwinnen door bijzondere genade van de hardnekkige afkeer die algemene genade weerstand, maar zijn vreugde in het geloof en bekering blijft hetzelfde. Zijn verlangen naar het geloof van de zondaar en bekering is niet verminderd in het minst door de weerstand die zij ontmoet bij de nonelect noch door het feit dat om redenen voldoende hij niet besluiten om deze weerstand te overwinnen.
6. Het is de nonelect zelf, en niet God, die voorkomt dat de werkzaamheid van de verzoening. Voor de echte reden van de ondoelmatigheid van het bloed van Christus is onboetvaardigheid en ongeloof. Bijgevolg is de auteur van onboetvaardigheid en ongeloof is de auteur van beperkte verlossing. God is niet de oorzaak van onboetvaardigheid een zondaar en ongeloof, alleen maar omdat hij niet te overwinnen zijn onboetvaardigheid en ongeloof. Als een man werpt zich in het water en verdrinkt, kan een toeschouwer op de bank niet worden genoemd de oorzaak van de dood van die man. Nonprevention is niet causaliteit. De efficiënte en verantwoorde oorzaak van de zelfmoord is de zelfmoord van de vrije wil. Op gelijke wijze, de nonelect zelf, door zijn onboetvaardigheid en ongeloof, is de verantwoordelijke oorzaak van de ineffectiviteit van de boetedoening van Christus. God is onberispelijk in betrekking tot de beperking van de verlossing, de mens schuldig is met betrekking tot het. God is alleen de indirecte en incidentele oorzaak van is; de mens is de onmiddellijke en efficiënte oorzaak van. Dit is de stand van de zaak, is er niets met zichzelf in tegenspraak in de universele aanbod van de verzoening op het deel van God. Als een van de volgende veronderstellingen waar was, zou het fataal zijn voor de universele bieden: (a) Indien op het moment van aanbieden van de boetedoening van Christus God was actief de nonelect belet te geloven, het aanbod zou in strijd zijn. (B) Indien op het moment van aanbieden van het God het werk waren op de wil van de nonelect om zijn afkeer van de verzoening te versterken, zou het aanbod in strijd zijn. (C) Als God de efficiënte auteur van dat afval en zondigheid, die de menselijke wil en maakt het niet in staat om in Christus te geloven zonder bijzondere genade slaaf, dan is het aanbod van de verzoening niet-begeleide met het aanbod van bijzondere genade onverenigbaar zouden zijn. Maar geen van deze veronderstellingen waar zijn.
7. Het aanbod van de verzoening is universeel, want als God roept mensen wereldwijd te geloven, hij doet geen beroep op hen om te geloven dat ze zijn gekozen of dat Christus stierf voor hen in het bijzonder. Hij roept hen op om te geloven dat Christus stierf voor de zonde, voor zondaren, voor de wereld, dat er geen andere Naam onder de hemel onder de mensen gegeven waardoor ze gered moeten worden, dat het bloed van Christus reinigt van alle zonden, en dat er sprake is geen veroordeling voor hen die in Christus Jezus. De verzoening is niet aangeboden aan een natuurlijke persoon, hetzij als een uitverkoren mens of als een nonelect man, maar als een man en een zondaar, gewoon. Mannen zijn bevolen om te geloven in de toereikendheid van de verzoening, niet in zijn voorbestemd verzoek om zichzelf als individu. De overtuiging dat Christus gestorven is voor het individu zelf is de zekerheid van het geloof en is meer dan een reddend geloof. Het is het einde, niet het begin van het proces van verlossing. God doet zekerheid van het geloof niet de vraag als de eerste daad van het geloof: "Assurance van genade en verlossing niet van de essentie van het geloof, de ware gelovigen kan lang wachten voordat ze verkrijgen" (Westminster Catechismus Grote 81); "bij wie, na je geloofde, je was verzegeld met de Heilige Geest der belofte "(Ef. 1:13).
8. De verzoening wordt aangeboden aan alle, omdat de prediker is te hopen en van God verwachten dat de beste en niet de slechtste voor elke man. Hij is derhalve de verkiezing van zijn toehoorder verwachten, in plaats van zijn afkeuring. Het feit van de externe oproep gunsten verkiezingen, niet afkeuring. Het externe gesprek omvat de volgende gegevens: (a) horen van het woord, (b) religieus onderwijs door ouders en vrienden, en (c) de gemeenschappelijke genade, die ervaring heeft met overtuiging van zonde, angst voor de dood en oordeel, algemene angst en ontevredenheid met dit leven. Op dergelijke gronden als deze, het individu dient te worden aangemoedigd te geloven dat Gods doel is om hem te kiezen in plaats van hem te verworpenen. Als een persoon vreest dat hij van de nonelect, moet hij in plaats van er zeker van zijn dat hij zich vergist in deze angst dan dat hij juist in te voeren; want God heeft meer gedaan voor hem die de neiging heeft om zijn heil dan zijn verderf.
9. De verzoening wordt aangeboden aan alle mensen, want zelfs degenen die moeten aantonen in de dag des oordeels te nonelect daar nog de voordelen en zegeningen ontvangen van het zijn. Turretin (16.14.11) noemt de volgende voordelen: (a) de prediking van het evangelie, waarbij het heidendom met zijn afgoderij, bijgeloof en ellende is afgeschaft; (b) de uitersten van de menselijke verdorvenheid ingetogen zijn; (c) veel tijdelijke zegeningen en giften van de voorzienigheid zijn verleend (Rom. 2:4; Handelingen 14:17), (d) straf is uitgesteld en uitgesteld (Handelingen 17:30;. Rom 3:25). Zegt Bates (Eeuwige Arrest, 2):
De genade van de Verlosser is zo ver universeel dat op zijn gehouden met de toegeeflijke voorzienigheid van God de heidenen tot bekering uitgenodigd. Zijn hernieuwde voordelen die hun leven (Rom. 2:4) en zijn krachtige geduld verzoet verdraagzaam zo lang om ze af te snijden, wanneer hun onzuiverheden waren zo provoceren, was een getuigenis van zijn neiging om clementie op hun reformatie (Handelingen 14:17 ). En voor hun misbruik van zijn gunsten en verzet tegen de methoden van zijn goedheid, zullen zij niet te verontschuldigen voor zichzelf, en hun veroordeling rechtvaardig om hun eigen geweten. (Zie aanvulling op 6.2.12.)
De redenen voor de universele aanbod van de verzoening, tot nu toe hebben gehad verwijzing naar Gods relatie tot het aanbod. Ze gaan om aan te tonen dat het handelen van zijn kant is niet met zichzelf in tegenspraak, noch onoprecht. Maar er is nog een klasse van de redenen dat de verwijzing naar verhouding van de mens om het aanbod te hebben. En deze hebben we nu verder te noemen:
1. De verzoening wordt aangeboden aan ieder mens, omdat het de plicht is van ieder mens te vertrouwen in. De verzoening is in dit bijzondere, zoals de Tien Geboden. De morele wet te worden gepredikt aan ieder mens, omdat het ieder mens heeft de plicht om te gehoorzamen. De vraag of ieder mens zal gehoorzamen heeft niets te maken met de universele verkondiging van de wet. Het is een feit dat de wet zal zijn gepredikt tevergeefs veel mensen, maar dit is geen reden waarom het niet had moeten worden verkondigd. Ze werden verplicht om te gehoorzamen, en dit rechtvaardigde zijn proclamatie voor hen. Nog meer dan dit, moet de morele wet gepredikt worden aan ieder mens, ook al geen mens is in staat om perfect te houden in zijn eigen kracht. De slavernij van de menselijke wil om te zondigen is geen reden waarom de primaire en oorspronkelijke recht waarop de menselijke wil te danken heeft aan God niet dienen te worden vermeld en bevolen, omdat deze slavernij is geproduceerd door de mens, niet door God. Op dezelfde wijze het geloof in de verzoening van Christus moet worden geëist als een plicht van elke man, ondanks het feit dat "niemand kan tot Christus te komen tenzij de Vader hem trekke" (Johannes 6:44), dat "geloof is niet van onszelf, maar is het geschenk van God "(Ef. 2:8), en dat Christus is" de auteur en finisher van het geloof "(Hebr. 12:2). Man niet in staat zonder de genade van God om berouwvol vertrouwen in de verzoening van Christus, die zichzelf te wijten als zijn onvermogen om de morele wet volmaakt te houden zonder dat dezelfde genade, laat nog zijn plicht in het geval bindend voor hem. Het doel van God om genade schenken is niet de maat van de rechten van de mens. Noch is de kracht die de mens als de maatregel heeft van het recht van de mens afgenomen. Alleen het vermogen dat de mens als had unfallen en door de schepping is de maatregel van.
2. Het aanbod van de verzoening van Christus voor de zonde moet universeel zijn, omdat het de meest indrukwekkende wijze van de prediking van het recht. In het tentoonstellen van de aard van het offer van Christus en de toereikendheid om te boeten voor alle zonde, en vooral in die de noodzaak ervan in om de kwijtschelding van enige zonde dan ook, de spiritualiteit en de omvang van de goddelijke wet worden krachtiger gepresenteerd dan ze kunnen worden op enige andere wijze. Het aanbod van de verzoening is dus een directe middel van het produceren van een gevoel van schuld en veroordeling, zonder welke het geloof in Christus is onmogelijk.
3. Het aanbod van de verzoening aan een ongelovige is aangepast aan de afkeer en de koppigheid van zijn eigen wil onthullen. Deze methode van vergeven zonde mishaagt hem. Het is vernederend. Als hij uitgenodigd om een persoonlijke verzoening te doen, zou dit najaar in met zijn neiging. Maar zonder verzoenende werk te doen op alle en alleen te vertrouwen op het verzoenende werk van een ander is de meest vervelende handeling die de menselijke hoogmoed kan worden opgeroepen om te presteren. Geloof in plaatsvervangende verzoening is smakeloos en weerzinwekkend voor de natuurlijke mens, want hij is een trots man. Wanneer dus, een man in kennis wordt gesteld dat er geen vergeving van zonde, maar door de verzoening van Christus, dat deze verzoening is ruim voldoende voor de vergeving van ieder mens, en dat niets, maar het ongeloof zal elke man om vergeving te voorkomen, wordt zijn aandacht direct gericht zijn eigen onwil om het vertrouwen in deze verzoening en afkeer van deze methode van vergeving. Maar deze ervaring is zeer nuttig. Het zorgt ervoor dat hij zijn hulpeloosheid weten, zelfs met betrekking tot zo fundamenteel een handeling als geloof. Het gevolg is dat hij zich begeeft in gebed tot God dat hij geneigd kunnen zijn en ingeschakeld om te geloven (Westminster Catechismus Grotere 59, 67).
Re: Shedd en het aanbod van genade
punt 7 is wel mooi: (hopelijk heb ik het aardig vertaald 
)
)
Het aanbod van de verzoening is universeel, want als God mensen wereldwijd roept te geloven, doet Hij geen beroep op hen om te geloven dat ze zijn gekozen of dat Christus stierf voor hen in het bijzonder. Hij roept hen op om te geloven dat Christus stierf voor de zonde, voor zondaren, voor de wereld, dat er geen andere Naam onder de hemel onder de mensen gegeven is, waardoor ze gered moeten worden, dat het bloed van Christus reinigt van alle zonden, en dat er geen sprake is van veroordeling voor hen die in Christus Jezus zijn. De verzoening is niet aangeboden aan een natuurlijke persoon, hetzij als een uitverkoren mens of als een niet-intellectuele man, maar als een gewoon mens en een zondaar. De mensen zijn bevolen om te geloven in de toereikendheid van de verzoening, niet in zijn voorbestemming. De overtuiging dat Christus gestorven is voor het individu zelf is de zekerheid van het geloof en is meer dan een reddend geloof. Het is het einde, niet het begin van het proces van verlossing. God doet zekerheid van het geloof niet de vraag als de eerste daad van het geloof: "Verzekering van genade en verlossing is niet van de essentie van het geloof, de ware gelovigen kan lang wachten voordat ze dat verkrijgen" (Westminster Catechismus Grote 81); "In Welken Gij ook, nadat gij geloofd hebt, zijt verzegeld geworden met den Heiligen Geest der belofte."(Ef. 1:13).
Re: Shedd en het aanbod van genade
@Ander, je vertaling (Google translate zo te zien ) zou ik als volgt vertalen:
Engels: 7. The offer of the atonement is universal because, when God calls upon men universally to believe, he does not call upon them to believe that they are elected or that Christ died for them in particular. He calls upon them to believe that Christ died for sin, for sinners, for the world; that there is no other name under heaven given among men whereby they must be saved; that the blood of Christ cleanses from all sin; and that there is no condemnation to them that are in Christ Jesus. The atonement is not offered to an individual either as an elect man or as a nonelect man; but as a man and a sinner, simply. Men are commanded to believe in the sufficiency of the atonement, not in its predestinated application to themselves as individuals. The belief that Christ died for the individual himself is the assurance of faith and is more than saving faith. It is the end, not the beginning of the process of salvation. God does not demand assurance of faith as the first act of faith: “Assurance of grace and salvation not being of the essence of faith, true believers may wait long before they obtain it” (Westminster Larger Catechism 81); “in whom, after you believed, you were sealed with that Holy Spirit of promise” (Eph. 1:13).
Vertaling: Het aanbod van de verzoening is universeel omdat, wanneer God universeel de mensen oproept te geloven, Hij ze niet oproept om te geloven dat zij uitverkoren zijn, of dat Christus voor hen in het bijzonder stierf. Hij roept ze op te geloven dat Christus voor de zonden stierf, voor zondaren, voor de wereld; dat er geen andere naam onder de hemel gegeven is waardoor de mens gered moet worden; dat het bloed van Christus reinigt van alle zonden; dat er geen verdoemenis is voor degenen die in Christus Jezus zijn. De verzoening wordt niet aan uitverkorenen of niet-uitverkorenen aangeboden; maar eenvoudigweg aan een mens, aan een zondaar. De mens wordt geboden te geloven in het genoegzaam zijn van de verzoening, niet in de voorbestemde individuele toepassing daarvan aan zichzelf. Het geloof dat Christus stierf voor het individu zelf is de verzekering van het geloof, en is meer dan zaligmakend geloof. Het is het doel, niet het begin van het proces van zaligworden. God eist geen verzekering van geloof als de eerste daad van geloof: "Verzekering van genade en zaligheid behoort niet tot de kern van het geloof, ware gelovigen moeten soms lang wachten voordat zij het verkrijgen" (Grote Westminster Catechismus); "in dewelke jullie, nadat jullie geloofden, ook zijn verzegeld met de Heilige Geest der belofte (Ef. 1:13)
Het mooie hieraan vindt ik, dat Shedd benadrukt dat het Evangelie tot allen gelijk komt. De mens wordt niet aangesproken als "uitverkorene" en "niet-uitverkorene", maar gewoon als mens, als zondaar. Hij wordt niet opgeroepen om zich de vraag te stellen: ben ik uitverkoren? maar de vraag: behoor ik bij Christus? De vraag naar de uitverkiezing plaatst Shedd, in navolging van de Westminster, bij de verzekering van het geloof, als nadere weldaad. Hoewel je met deze theologische stelling een verkeerde, mens-gerichte, kant op kan geen, werkt het bij Shedd ertoe dat Christus centraal komt te staan. Eerst in Christus zijn, dan pas de vraag naar de uitverkiezing.
) zou ik als volgt vertalen:Engels: 7. The offer of the atonement is universal because, when God calls upon men universally to believe, he does not call upon them to believe that they are elected or that Christ died for them in particular. He calls upon them to believe that Christ died for sin, for sinners, for the world; that there is no other name under heaven given among men whereby they must be saved; that the blood of Christ cleanses from all sin; and that there is no condemnation to them that are in Christ Jesus. The atonement is not offered to an individual either as an elect man or as a nonelect man; but as a man and a sinner, simply. Men are commanded to believe in the sufficiency of the atonement, not in its predestinated application to themselves as individuals. The belief that Christ died for the individual himself is the assurance of faith and is more than saving faith. It is the end, not the beginning of the process of salvation. God does not demand assurance of faith as the first act of faith: “Assurance of grace and salvation not being of the essence of faith, true believers may wait long before they obtain it” (Westminster Larger Catechism 81); “in whom, after you believed, you were sealed with that Holy Spirit of promise” (Eph. 1:13).
Vertaling: Het aanbod van de verzoening is universeel omdat, wanneer God universeel de mensen oproept te geloven, Hij ze niet oproept om te geloven dat zij uitverkoren zijn, of dat Christus voor hen in het bijzonder stierf. Hij roept ze op te geloven dat Christus voor de zonden stierf, voor zondaren, voor de wereld; dat er geen andere naam onder de hemel gegeven is waardoor de mens gered moet worden; dat het bloed van Christus reinigt van alle zonden; dat er geen verdoemenis is voor degenen die in Christus Jezus zijn. De verzoening wordt niet aan uitverkorenen of niet-uitverkorenen aangeboden; maar eenvoudigweg aan een mens, aan een zondaar. De mens wordt geboden te geloven in het genoegzaam zijn van de verzoening, niet in de voorbestemde individuele toepassing daarvan aan zichzelf. Het geloof dat Christus stierf voor het individu zelf is de verzekering van het geloof, en is meer dan zaligmakend geloof. Het is het doel, niet het begin van het proces van zaligworden. God eist geen verzekering van geloof als de eerste daad van geloof: "Verzekering van genade en zaligheid behoort niet tot de kern van het geloof, ware gelovigen moeten soms lang wachten voordat zij het verkrijgen" (Grote Westminster Catechismus); "in dewelke jullie, nadat jullie geloofden, ook zijn verzegeld met de Heilige Geest der belofte (Ef. 1:13)
Het mooie hieraan vindt ik, dat Shedd benadrukt dat het Evangelie tot allen gelijk komt. De mens wordt niet aangesproken als "uitverkorene" en "niet-uitverkorene", maar gewoon als mens, als zondaar. Hij wordt niet opgeroepen om zich de vraag te stellen: ben ik uitverkoren? maar de vraag: behoor ik bij Christus? De vraag naar de uitverkiezing plaatst Shedd, in navolging van de Westminster, bij de verzekering van het geloof, als nadere weldaad. Hoewel je met deze theologische stelling een verkeerde, mens-gerichte, kant op kan geen, werkt het bij Shedd ertoe dat Christus centraal komt te staan. Eerst in Christus zijn, dan pas de vraag naar de uitverkiezing.