Natuurrampen
Re: Natuurrampen
Vandaag in het RD, mooi artikel van de hand van Dr H. van den Belt
http://www.refdag.nl/opinie/toegespitst ... d_1_540761
http://www.refdag.nl/opinie/toegespitst ... d_1_540761
-
MarthaMartha
- Berichten: 13043
- Lid geworden op: 21 nov 2007, 21:04
- Locatie: Linquenda
Re: Natuurrampen
realistisch... (denk ik)Wilhelm schreef:Vandaag in het RD, mooi artikel van de hand van Dr H. van den Belt
http://www.refdag.nl/opinie/toegespitst ... d_1_540761
Als de moed je in de schoenen zinkt, ga dan eens op je kop staan!
Re: Natuurrampen
Weer een aardbeving van 7.0 Richterscalehelma schreef:Er staat ook: "Gij zult horen van......"dennis schreef:Een aantal reacties hier gaan over het nadere einde der tijden..
Hebben de zich opeenvolgende natuurrampen ons wat te zeggen?
Ja natuurlijk, ben je geneigd te denken. Maar een ander zegt dan: rampen zijn er altijd al geweest. Al duizenden jaren lang zijn er aardbevingingen, ziektes ( denk aan de pest die relatief veel meer slachtoffers eiste dan nu aids), oorlogen (vroeger had je veel meer kans om in een oorlog om te komen dan nu).
Ik denk dat daar wat in zit, maar volgens bedoelt de Bijbel ons niet zozeer te zeggen dat er aan het einde van de wereldgeschiedenis meer rampen zijn dan daarvoor. Als je goed leest staat er wat anders. Gods woord spreekt heel nadrukkelijk over "Geruchten." Geruchten van oorlogen, van ....
En zou daar niet mee bedoeld worden dat we nu - overal op de wereld -weten van alles wat er gebeurd. Dat we nu weten van de ramp in Japan, terwijl die - als hij vijfhonderd jaar geleden was gebeurd - zeer waarschijnlijk volkomen aan ons voorbij was gegaan.
Moeten we daar niet juist bij stilstaan. Nog maar sinds minder dan honderd jaar hebben we allerlei communicatiemiddelen die ons de "geruchten" heel snel laten horen..
http://www.iris.edu/seismon/
Re: Natuurrampen
Artikel uit De Wekker
Japan en de vele, vele vragen …
120e jaargang, 18 maart 2011, nummer 6
2011-03-18
door C.C. den Hertog
Kijkend naar de beelden die sinds vorige week vrijdag vanuit Japan komen, moest ik terugdenken aan een interview dat Knevel en Van den Brink afgelopen zomer hadden met de bekende pianist Wibi Soerjadi. Soerjadi was juist hersteld van wat men noemt sudden deafness (plotselinge doofheid). Dat is een aandoening aan de oren, waarbij het gehoor wegvalt. Het kan overgaan, maar het kan ook blijvend zijn. Bij Soerjadi was het overgegaan en hij was in de studio om te vertellen wat de ziekte met hem gedaan had. Daarbij kwam ter sprake dat deze plotselinge doofheid hem ook grote geloofsvragen had opgeleverd.
Dat was het moment waarop de bekende misdaadjournalist Peter R. de Vries die ook aan de tafel zat, inbrak in het gesprek. Op de hem kenmerkende rechtstreekse wijze sprak hij zijn verbazing uit over hoe het bij christenen vaak gaat als er verdriet of ziekte in hun leven komt. Waar ze weinig aanvechting kennen zolang het hun goed gaat, slaat de twijfel toe als er in hun leven iets gebeurt. Anderen moeten alles maar aanvaarden wat hen overkomt, maar op het moment dat hen zelf iets overkomt, wankelt hun geloof.
De vraag was wat erg rechtsreeks aan de pianist geadresseerd. De angst voor de doofheid en de depressies die de ziekte met zich mee had gebracht werden al te gemakkelijk genegeerd door De Vries. Bovendien werd de vraag nogal ontactisch geformuleerd, maar ontegenzeggelijk had De Vries een punt. En ik vond het jammer dat Knevel en Van den Brink daar niet op doorgingen: kennelijk is dit hoe dingen op anderen overkomen. Het is toch wel een vraag: hoe staat de kerk bekend? Wat zien niet-christenen ervan? Is de kerk niet soms veel te rustig bij wat er gebeurt in deze wereld? Teveel gericht op persoonlijk heil en te weinig hunkerend naar de komst van het Koninkrijk – en daarmee de Bijbelse samenhang tussen die twee scheef trekkend?
Rustig?
In 1934 publiceerde dr. K.H. Miskotte een beroemd geworden opstel onder de titel: Het Jodendom als vraag aan de kerk. In dit opstel bespreekt hij zeven vragen die hij de synagoge aan de kerk hoort stellen. Het is een indringend stuk en de eerste vraag die hij vanuit de synagoge in de richting van de kerk hoort, luidt: ‘Waarom zijt gij zo rustig? Hoe kunt gij vrede hebben met deze wereld, met uw eigen ratio, met het lot der volkeren, met uw eigen zelfgenoegzaam bestaan? Hebt gij een ànder antwoord ontvangen van dezelfde God (want gij zegt, dat onze God de uwe is) of hebt gij het òpgegeven te vragen?’ Een rake vraag. Israël heeft van de profeten Gods geleerd om niet te berusten in wat er nu is, om niet te berusten in wat hun overkwam, maar om te vragen, om met de nood tot God te gaan en Hem zijn beloften voor te houden. In de Psalmen lezen we keer op keer de roep en de hunkering naar het openbaar worden van Gods beloften. Hoe lang nog, Here? In het Nieuwe Testament klinkt die roep overigens even hard, denk alleen maar aan het smeken van de zielen onder het altaar in Openbaring 6. Daar is ook alle reden toe, want de vervulling van de beloften door Jezus Christus verhevigt het verlangen naar het openbaar komen van Gods rijk. Het is immers begonnen!
En toch heeft in de kerk – zeker in ons deel van de wereld – het woord berusting een
behoorlijke carrière weten te maken. Verschillende theologen hebben er op gewezen dat daar een rest van het heidendom zichtbaar wordt dat vóór de komst van het evangelie naar ons werelddeel de kijk op het leven bepaalde. En ik vermoed dat daar wel iets inzit. Onze heidense voorouders leefden met de gedachte dat hun leven bepaald was door het lot. Daar kon je niets aan veranderen, daar had je je in te voegen. Je onderging als mens het leven en protesteren had geen enkele zin. Een figuur als Job is in het heidens levensgevoel ondenkbaar. En het is maar zeer de vraag of in ons westerse Christendom dat heidendom ooit helemaal overwonnen is. Het leven bleek vaak sterker dan de leer en de ‘spiritualiteit’ kon op sommige punten bijna ongewijzigd verder: waar vroeger Wodan gezegd werd, werd nu God de Here gezegd. Maar het bleef zaak om je te voegen in je lot.
Wat heeft het ons in dit verband te zeggen dat de Psalmen vandaag nog maar slecht begrepen worden? Heeft de opmars van evangelische liederen waarin juist het aspect van aanvechting en vertwijfeling systematisch ontbreekt misschien veel te maken met het feit dat veel christenen weinig van de heilige onrust in zich voelen? Als deze liederen ons vertellen dat God zo dichtbij is en dat Hij altijd bij mij is – waar is dan de ruimte voor de ervaring van het missen van God? De verbijstering over natuurgeweld, kindsoldaten en wat er verder zich voor gruwelijks afspeelt in Gods schepping? In veel van de liederen gaat het er zo harmonieus aan toe tussen God en mens dat het wel moet gaan schuren op het moment dat pijn en ziekte zich manifesteren. En dan komt De Vries met zijn terechte vraag: waarom heb ik je daar eerder niet over gehoord? Waarom nu pas, nu het jou treft?
Beloften
We doen er goed aan het beloftekarakter van het heil grondig voor ogen te hebben. Een christen ‘heeft’ niet zoveel. Hij leeft bij beloften. Beloften die aangevochten worden tot en met. En dat moeten we ook maar eerlijk zeggen. De beelden uit Japan, al die mensen die in één klap weggerukt zijn uit het leven – het wringt, het doet pijn. En daar kunnen we toch geen vrede mee hebben? Iedere verklaring van zo’n ramp die er een zin in denkt te kunnen zien, miskent het absurde ervan. Hier hebben we niet veel woorden. Laten we als kerk dan niet net doen alsof we zakken vol zekerheid hebben als we ze niet hebben en als ook niet van ons gevráágd wordt dat we ze hebben. Dat zou een onaangedaanheid suggereren die nergens op stoelt. Het getuigenis van de kerk zal alleen maar sterker klinken wanneer de vragen die de beelden uit Japan oproepen niet weggestopt worden, maar in het gebed aan de Here gezegd worden – met daarbij het beroep op zijn eigen beloften. We hoeven niet te menen dat het vroom is vrede te hebben met de pijn en de gebrokenheid van deze wereld. Immers: waarom zouden wij vrede hebben met iets, waarmee de Here zelf – getuige zijn beloften! – geen vrede heeft.
Hoe houd je het dan vol bij die beloften? Me dunkt dat daar de zondag binnen beeld komt. Gezang 318 zingt het prachtig: ‘Hoe goed o Heer, is ’t hier zijn, bij woord en water, brood en wijn, waar alles ons een dag voorspelt dat hel en dood zijn neergeveld’. Die christen die niet zoveel ‘heeft’ mag week in week uit naar de kerk komen, waar de Geest van Christus werkt door het Woord. Om opnieuw te horen dat Christus leeft en regeert. Om samen te bidden voor een wereld in nood. Om de beloften van onze goede God te spellen. Om samen met de dichter van Psalm 130 te zingen: ‘Ik heb mijn hoop gevestigd, op God den Heer die hoort. Mijn hart, hoezeer onrustig, wacht zijn verlossend woord. Nog meer dan in de nachten, wachters het morgenlicht, blijf ik o Heer verwachten uw lichtend aangezicht.’ Op die zondag moeten we zuinig zijn. In de diensten zullen we trouw aanwezig zijn, want daar wordt het ons steeds opnieuw voorgehouden. Dat ene graf dat al geopend is – dat geeft ons hoop. Christus leeft en Hij heeft beloofd dat Hij zijn Rijk zal vestigen. Juist omdat die belofte zo wordt aangevochten in onze wereld, heb ik het steeds weer nodig daar te zijn, ‘waar alles ons een dag voorspelt dat hel en dood zijn neergeveld.’
Ds. C.C. den Hertog is predikant te Surhuisterveen
Japan en de vele, vele vragen …
120e jaargang, 18 maart 2011, nummer 6
2011-03-18
door C.C. den Hertog
Kijkend naar de beelden die sinds vorige week vrijdag vanuit Japan komen, moest ik terugdenken aan een interview dat Knevel en Van den Brink afgelopen zomer hadden met de bekende pianist Wibi Soerjadi. Soerjadi was juist hersteld van wat men noemt sudden deafness (plotselinge doofheid). Dat is een aandoening aan de oren, waarbij het gehoor wegvalt. Het kan overgaan, maar het kan ook blijvend zijn. Bij Soerjadi was het overgegaan en hij was in de studio om te vertellen wat de ziekte met hem gedaan had. Daarbij kwam ter sprake dat deze plotselinge doofheid hem ook grote geloofsvragen had opgeleverd.
Dat was het moment waarop de bekende misdaadjournalist Peter R. de Vries die ook aan de tafel zat, inbrak in het gesprek. Op de hem kenmerkende rechtstreekse wijze sprak hij zijn verbazing uit over hoe het bij christenen vaak gaat als er verdriet of ziekte in hun leven komt. Waar ze weinig aanvechting kennen zolang het hun goed gaat, slaat de twijfel toe als er in hun leven iets gebeurt. Anderen moeten alles maar aanvaarden wat hen overkomt, maar op het moment dat hen zelf iets overkomt, wankelt hun geloof.
De vraag was wat erg rechtsreeks aan de pianist geadresseerd. De angst voor de doofheid en de depressies die de ziekte met zich mee had gebracht werden al te gemakkelijk genegeerd door De Vries. Bovendien werd de vraag nogal ontactisch geformuleerd, maar ontegenzeggelijk had De Vries een punt. En ik vond het jammer dat Knevel en Van den Brink daar niet op doorgingen: kennelijk is dit hoe dingen op anderen overkomen. Het is toch wel een vraag: hoe staat de kerk bekend? Wat zien niet-christenen ervan? Is de kerk niet soms veel te rustig bij wat er gebeurt in deze wereld? Teveel gericht op persoonlijk heil en te weinig hunkerend naar de komst van het Koninkrijk – en daarmee de Bijbelse samenhang tussen die twee scheef trekkend?
Rustig?
In 1934 publiceerde dr. K.H. Miskotte een beroemd geworden opstel onder de titel: Het Jodendom als vraag aan de kerk. In dit opstel bespreekt hij zeven vragen die hij de synagoge aan de kerk hoort stellen. Het is een indringend stuk en de eerste vraag die hij vanuit de synagoge in de richting van de kerk hoort, luidt: ‘Waarom zijt gij zo rustig? Hoe kunt gij vrede hebben met deze wereld, met uw eigen ratio, met het lot der volkeren, met uw eigen zelfgenoegzaam bestaan? Hebt gij een ànder antwoord ontvangen van dezelfde God (want gij zegt, dat onze God de uwe is) of hebt gij het òpgegeven te vragen?’ Een rake vraag. Israël heeft van de profeten Gods geleerd om niet te berusten in wat er nu is, om niet te berusten in wat hun overkwam, maar om te vragen, om met de nood tot God te gaan en Hem zijn beloften voor te houden. In de Psalmen lezen we keer op keer de roep en de hunkering naar het openbaar worden van Gods beloften. Hoe lang nog, Here? In het Nieuwe Testament klinkt die roep overigens even hard, denk alleen maar aan het smeken van de zielen onder het altaar in Openbaring 6. Daar is ook alle reden toe, want de vervulling van de beloften door Jezus Christus verhevigt het verlangen naar het openbaar komen van Gods rijk. Het is immers begonnen!
En toch heeft in de kerk – zeker in ons deel van de wereld – het woord berusting een
behoorlijke carrière weten te maken. Verschillende theologen hebben er op gewezen dat daar een rest van het heidendom zichtbaar wordt dat vóór de komst van het evangelie naar ons werelddeel de kijk op het leven bepaalde. En ik vermoed dat daar wel iets inzit. Onze heidense voorouders leefden met de gedachte dat hun leven bepaald was door het lot. Daar kon je niets aan veranderen, daar had je je in te voegen. Je onderging als mens het leven en protesteren had geen enkele zin. Een figuur als Job is in het heidens levensgevoel ondenkbaar. En het is maar zeer de vraag of in ons westerse Christendom dat heidendom ooit helemaal overwonnen is. Het leven bleek vaak sterker dan de leer en de ‘spiritualiteit’ kon op sommige punten bijna ongewijzigd verder: waar vroeger Wodan gezegd werd, werd nu God de Here gezegd. Maar het bleef zaak om je te voegen in je lot.
Wat heeft het ons in dit verband te zeggen dat de Psalmen vandaag nog maar slecht begrepen worden? Heeft de opmars van evangelische liederen waarin juist het aspect van aanvechting en vertwijfeling systematisch ontbreekt misschien veel te maken met het feit dat veel christenen weinig van de heilige onrust in zich voelen? Als deze liederen ons vertellen dat God zo dichtbij is en dat Hij altijd bij mij is – waar is dan de ruimte voor de ervaring van het missen van God? De verbijstering over natuurgeweld, kindsoldaten en wat er verder zich voor gruwelijks afspeelt in Gods schepping? In veel van de liederen gaat het er zo harmonieus aan toe tussen God en mens dat het wel moet gaan schuren op het moment dat pijn en ziekte zich manifesteren. En dan komt De Vries met zijn terechte vraag: waarom heb ik je daar eerder niet over gehoord? Waarom nu pas, nu het jou treft?
Beloften
We doen er goed aan het beloftekarakter van het heil grondig voor ogen te hebben. Een christen ‘heeft’ niet zoveel. Hij leeft bij beloften. Beloften die aangevochten worden tot en met. En dat moeten we ook maar eerlijk zeggen. De beelden uit Japan, al die mensen die in één klap weggerukt zijn uit het leven – het wringt, het doet pijn. En daar kunnen we toch geen vrede mee hebben? Iedere verklaring van zo’n ramp die er een zin in denkt te kunnen zien, miskent het absurde ervan. Hier hebben we niet veel woorden. Laten we als kerk dan niet net doen alsof we zakken vol zekerheid hebben als we ze niet hebben en als ook niet van ons gevráágd wordt dat we ze hebben. Dat zou een onaangedaanheid suggereren die nergens op stoelt. Het getuigenis van de kerk zal alleen maar sterker klinken wanneer de vragen die de beelden uit Japan oproepen niet weggestopt worden, maar in het gebed aan de Here gezegd worden – met daarbij het beroep op zijn eigen beloften. We hoeven niet te menen dat het vroom is vrede te hebben met de pijn en de gebrokenheid van deze wereld. Immers: waarom zouden wij vrede hebben met iets, waarmee de Here zelf – getuige zijn beloften! – geen vrede heeft.
Hoe houd je het dan vol bij die beloften? Me dunkt dat daar de zondag binnen beeld komt. Gezang 318 zingt het prachtig: ‘Hoe goed o Heer, is ’t hier zijn, bij woord en water, brood en wijn, waar alles ons een dag voorspelt dat hel en dood zijn neergeveld’. Die christen die niet zoveel ‘heeft’ mag week in week uit naar de kerk komen, waar de Geest van Christus werkt door het Woord. Om opnieuw te horen dat Christus leeft en regeert. Om samen te bidden voor een wereld in nood. Om de beloften van onze goede God te spellen. Om samen met de dichter van Psalm 130 te zingen: ‘Ik heb mijn hoop gevestigd, op God den Heer die hoort. Mijn hart, hoezeer onrustig, wacht zijn verlossend woord. Nog meer dan in de nachten, wachters het morgenlicht, blijf ik o Heer verwachten uw lichtend aangezicht.’ Op die zondag moeten we zuinig zijn. In de diensten zullen we trouw aanwezig zijn, want daar wordt het ons steeds opnieuw voorgehouden. Dat ene graf dat al geopend is – dat geeft ons hoop. Christus leeft en Hij heeft beloofd dat Hij zijn Rijk zal vestigen. Juist omdat die belofte zo wordt aangevochten in onze wereld, heb ik het steeds weer nodig daar te zijn, ‘waar alles ons een dag voorspelt dat hel en dood zijn neergeveld.’
Ds. C.C. den Hertog is predikant te Surhuisterveen
Re: Natuurrampen
Dan heeft Soerjadi opnieuw zijn vragen denk ik, want hij is nu getroffen door een acute hernia en schijnt ontzettend veel pijn te hebben.
En dat doorvragen doen K & v.d. B. zelden.
En dat doorvragen doen K & v.d. B. zelden.
Als er schaduw is, dan moet er ook licht zijn ~ Spurgeon
Re: Natuurrampen
Hedendaagse bijbelstudie is voor een belangrijk deel het elimineren van theologische contradicties.
-
Johann Gottfried Walther
- Berichten: 5209
- Lid geworden op: 05 feb 2008, 15:49
Re: Natuurrampen
http://www.nu.nl/economie/2563111/2011- ... ampen.html
En dan zijn er nog mensen die zeggen dat het wel meevalt met de rampen.
En dan zijn er nog mensen die zeggen dat het wel meevalt met de rampen.
"Zie, de Heere is gekomen met Zijn vele duizenden heiligen, om gericht te houden tegen allen, en te straffen alle goddelozen onder hen, vanwege al hun goddeloze werken, die zij goddelooslijk gedaan hebben, en vanwege alle harde woorden, die de goddeloze zondaars tegen Hem gesproken hebben"
Re: Natuurrampen
Aardbeving aan de oostkust van Amerika, kracht 6.
Re: Natuurrampen
zie hier http://news.blogs.cnn.com/2011/08/23/qu ... ngton-d-c/refo schreef:Aardbeving aan de oostkust van Amerika, kracht 6.
-
Johann Gottfried Walther
- Berichten: 5209
- Lid geworden op: 05 feb 2008, 15:49
Re: Natuurrampen
En een orkaan koerst op de Oostkust van de V.S. af.
"Zie, de Heere is gekomen met Zijn vele duizenden heiligen, om gericht te houden tegen allen, en te straffen alle goddelozen onder hen, vanwege al hun goddeloze werken, die zij goddelooslijk gedaan hebben, en vanwege alle harde woorden, die de goddeloze zondaars tegen Hem gesproken hebben"
Re: Natuurrampen
Sommige bomen staat een stevige omhelzing te wachten .refo schreef:Ja, Irene.
Irene.
Re: Natuurrampen
Volgens mij mis je een bijbelcitaat nu.Hansie schreef:Sommige bomen staat een stevige omhelzing te wachten .refo schreef:Ja, Irene.
Irene.
Ik hoop en bid dat de orkaan inderdaad aan land komt in een niet al te dicht bevolkt gebied.
"Then he isn't safe?" said Lucy.
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."