Discussie n.a.v. Hoe kom je tot Christus

[Afgewezen]

Bedoelen we het zo? Je mag in geloof pleiten op je doop. Met duidelijke begripsbepaling van wat geloof is en wat de ware aard van het geloof is.
Dan ben je gelijk van de hele discussie over wel of niet pleiten op je doop af.

Ik denk dat sacramenten helemaal niet bedoeld zijn om op te pleiten.

In de sacramenten wordt de inhoud van de beloften uitgebeeld. Het lichaam en bloed van Christus en het afwassen van de zonden. Men mag met die beloften, waarvan men de inhoud uitgebeeld ziet, tot God vluchten. Vervul o Heere, die beloften ook aan mij. Geef dat ik mag delen, in hetgeen ik voor mijn ogen uitgebeeld zie, in hetgeen mij door uw beloften beloofd wordt. Dát noem ik pleiten op de beloften, dát noem ik pleiten op de doop.

En doe je dat dan ook als je aan het Avondmaal deelneemt??

[memento]

Bedoelen we het zo? Je mag in geloof pleiten op je doop. Met duidelijke begripsbepaling van wat geloof is en wat de ware aard van het geloof is.
Dan ben je gelijk van de hele discussie over wel of niet pleiten op je doop af.

Ik denk dat sacramenten helemaal niet bedoeld zijn om op te pleiten.

In de sacramenten wordt de inhoud van de beloften uitgebeeld. Het lichaam en bloed van Christus en het afwassen van de zonden. Men mag met die beloften, waarvan men de inhoud uitgebeeld ziet, tot God vluchten. Vervul o Heere, die beloften ook aan mij. Geef dat ik mag delen, in hetgeen ik voor mijn ogen uitgebeeld zie, in hetgeen mij door uw beloften beloofd wordt. Dát noem ik pleiten op de beloften, dát noem ik pleiten op de doop.

En doe je dat dan ook als je aan het Avondmaal deelneemt??

Het avondmaal is voor de deelnemer primair een gedachtenismaaltijd. Waarin hij terugdenkt aan Christus werk. Ik zou daarom niet zozeer spreken over pleiten op het avondmaal.

[Fjodor]

In de sacramenten wordt de inhoud van de beloften uitgebeeld. Het lichaam en bloed van Christus en het afwassen van de zonden. Men mag met die beloften, waarvan men de inhoud uitgebeeld ziet, tot God vluchten. Vervul o Heere, die beloften ook aan mij. Geef dat ik mag delen, in hetgeen ik voor mijn ogen uitgebeeld zie, in hetgeen mij door uw beloften beloofd wordt. Dát noem ik pleiten op de beloften, dát noem ik pleiten op de doop.

Het avondmaal is voor de deelnemer primair een gedachtenismaaltijd. Waarin hij terugdenkt aan Christus werk. Ik zou daarom niet zozeer spreken over pleiten op het avondmaal.

In de doop wordt niet de belofte uitgebeeld maar de vervulling van de belofte.
In het avondmaal wordt dan nog eerder de belofte uitgebeeld.

[Willem]

Dag Willem,

Het voorbeeld dat ik gebruikte staat inderdaad niet in de Bijbel, en natuurlijk is het waar dat het dan ook niet vergeleken mag en kan worden met het Woord. Dat is ook absoluut niet de bedoeling. Het was slechts ter verheldering. We mogen natuurlijk aardse voorbeelden gebruiken om geestelijke zaken te verhelderen. Ik kan me niet voorstellen dat je dat afwijst. Onze oudvaders en huidige predikanten doen dat ook met grote regelmaat..

Je mag het uiteraard oneens zijn met mijn ponering dat jouw eerdere voorbeeld onbijbels is. Maar - wederom - je ook hier beroepen op oudvaders zonder! citeren is niet zo netjes. Memento heeft 1 citaat van Luther gegeven. Daarvan is al aangetoont dat het iets totaal anders is dan het voorbeeld wat jij gebruikte. De oudvaders doen dat dus niet met grote regelmaat.

Wel schrik ik van je reactie "En zo worden mensen bedrogen." Want daarmee zeg je nogal wat. Het vluchten tot Jezus Christus is namelijk echt de enige manier waardoor een verloren zondaar tot behoud kan komen.
De bijbel wijst geen andere weg aan. Die is er ook niet. Alleen Jezus Christus en dien gekruisigd.
En als jij deze weg afwijst betekent dat heel veel. Ik hoop echt van harte dat ik en anderen je verkeerd begrijpen.
Graag zou ik een nadere toelichting van je lezen.

De toelichting is herhaalde malen gegeven. Uitgaan van het feit dat een mens bekeerd wil worden is onbijbels. Daarmee bedrieg je jezelf en anderen.

[Willem]

Voorbeeld voor Willem.

Ten tweede is er een praktisch tegenstaan van Hem, wat ook zonde is. Dit kan voorkomen in de vorm van totale onbekendheid met Christus en de fundamentele waarheden van het Evangelie. Onverschillige onwetende personen zijn ongetwijfeld ongelovigen. Want hoe kunnen zij geloven, die niet weten wat geloven is? Hoe kunnen zij die geen kennis van Hem hebben, in Christus geloven? Zij die de middelen hebben, en Hem toch niet kennen omdat zij de middelen niet willen gebruiken om met Hem bekend te worden, zijn verachters van Christus. Zij zeggen tot God: "Wijk van ons, aan de kennis Uwer wegen hebben wij geen lust" (Job 21 : 14).
En velen tonen op deze wijze hun zielverdervend ongeloof. Ze minachten de middelen en instellingen en trekken er geen lering uit. Als er in dit land een bekwaam geneesheer was, die middelen kon verschaffen tegen vele ziekten en kwalen, maar de mensen namen de moeite niet om tot hem te gaan, zouden zulke personen dan tot hun eigen nadeel geen verachters van hem zijn? Veel mensen hebben op grond van een dodelijke gerustheid geen behoefte aan Christus. Hij komt in het Evangelie en biedt Zichzelf aan; aan ieder die het hoort. Waarom doet Hij dat, anders dan omdat zij zonder Hem verloren moeten gaan en dat zij Hem nodig hebben? Maar het grootste deel van de mensen heeft geen werkelijke behoefte aan Hem en komt daarom nooit tot Hem. Dat is Hem minachten met een getuigenis: "Omdat gij zegt: Ik ben rijk, en ben verrijkt geworden, en heb geen ding gebrek; en gij weet niet, dat gij zijt ellendig, en jammerlijk, en arm, en blind, en naakt" (Openb. : 17).
De wet wordt gepreekt en hun ellende buiten Hem wordt hen aangezegd. Ze zijn echter nooit zo zeer overtuigd dat zij in het hart geraakt worden. Zij hebben niet méér met Hem van doen dan een gezond mens met een dokter. Velen geloven niet de leer van het Evangelie, het getuigenis dat God gegeven heeft van Zijn Zoon (1 Joh. 5: 10, 11).

Het Evangelie is voor ons een getuigenis uit de hemel. Alleen Christus is de grote Gave Gods tot het leven en de zaligheid voor arme zondaars. Het getuigt dat God Hem het leven gegeven heeft, en ons dat leven in en met Hem aanbiedt. Dit is de leer van het Evangelie, maar wie gelooft het?

Tegenwerping: wie gelooft het niet?
Antwoord: helaas! Dat is de nu de aard van de ziekte. Dominees kunnen de hoorders van het Evangelie overtuigen van de zonden van moord en overspel. Maar als de Geest van God er niet in mee komt, zullen zij hen nooit kunnen overtuigen van hun zonde van ongeloof (Joh. 16:8, 9). Maar om u te overtuigen (moge de Geest het u persoonlijk leren) zal ik u aan de hand van de geschiedenis in 1 Samuël 10:24-27 zeggen welke bejegening Christus van de meeste mensen krijgt: "Toen sprak Samuël tot het hele volk: ziet gij, dien de Heere verkoren heeft?" Maar de kinderen Belials zeiden: "Wat, zou ons deze verlossen? en zij verachtten hem".

Geld precies hetzelfde voor als geschreven bij het citaat van Luther wat Memento citeerde. Ik heb niet zoveel zin om ook hier de verschillende zinnen te gaan cursiveren die het verschil aangeven. Een ieder kan lezen. Je mag het oneens zijn met mijn ponering dat het eerdere citaat van Dennis onbijbels is. Je daarvoor beroepen op dit citaat van Boston is echter feitelijk onjuist.

[Afgewezen]

Het avondmaal is voor de deelnemer primair een gedachtenismaaltijd. Waarin hij terugdenkt aan Christus werk. Ik zou daarom niet zozeer spreken over pleiten op het avondmaal.

Wat een onbevredigend antwoord! Het gaat in beide gevallen om een sacrament, maar in het ene geval pleit je er wel op en in het andere geval niet. Een volstrekt willekeurige keuze dus. En naar alle waarschijnlijkheid ligt hier een verkeerde visie op de doop aan ten grondslag. Want ook de doop wijst op Christus' werk! De doop verzegelt dat de dopeling met Christus één geworden is, dat zijn zonden zijn afgewassen door Zijn bloed. In het avondmaal gedenkt hij in principe hetzelfde: dat Christus Zijn lichaam heeft laten verbreken en Zijn bloed heeft vergoten voor zijn zonden.
Het is daarom totaal niet aan de orde op een sacrament te gaan 'pleiten'. Ik vind dat niet in de Bijbel terug en ook niet in de belijdenis. Beide sacramenten hebben dezelfde 'functie':

Heid. Catechismus:
Vr.66. Wat zijn Sacramenten?
Antw. De Sacramenten zijn heilige zichtbare waartekenen en zegelen, van God ingezet, opdat Hij ons door het gebruik daarvan de belofte des Evangelies des te beter te verstaan geve en verzegele; namelijk, dat Hij ons vanwege het enige slachtoffer van Christus, aan het kruis volbracht, vergeving der zonden en het eeuwige leven uit genade schenkt

Vr.67. Zijn dan beide, het Woord en de Sacramenten, daarheen gericht of daartoe verordend, dat zij ons geloof op de offerande van Jezus Christus aan het kruis, als op den enigen grond onzer zaligheid wijzen?
Antw. Ja zij toch; want de Heilige Geest leert ons in het Evangelie en verzekert ons door de Sacramenten, dat onze volkomen zaligheid in de enige offerande van Christus staat, die voor ons aan het kruis geschied is.

[GJdeBruijn]

Uitgaan van het feit dat een mens bekeerd wil worden is onbijbels. Daarmee bedrieg je jezelf en anderen.

Willem, Want vind je hiervan?
Inmiddels ontkennen wij niet, dat volkomen juist is, wat Augustinus leert, dat de wil door
de genade niet vernietigd, maar veelmeer hersteld wordt; want deze
beide uitspraken stemmen uitstekend overeen: dat er gezegd wordt,
dat de wil van de mens vernieuwd wordt, wanneer hij door
verbetering van de verdorvenheid en verkeerdheid gericht wordt naar
het ware richtsnoer der gerechtigheid, en dat er tegelijk gezegd wordt,
dat in de mens een nieuwe wil wordt geschapen, omdat hij zo
verdorven en misvormd is, dat hij nodig heeft een geheel nieuwe aard
aan te doen. Niets staat er dan meer in de weg, dat er van ons terecht
gezegd wordt, dat wij werken, wat de Geest Gods in ons werkt, ook
al brengt onze wil van zichzelf niets met zich, dat van zijn genade
gescheiden zou kunnen worden. En daarom moeten wij in
herinnering houden, wat we elders uit Augustinus hebben
aangehaald, dat sommigen zich tevergeefs inspannen, om in 's
mensen wil enig goed van hemzelf te vinden; want alle vermenging,
die de mensen pogen te maken uit de vrije wil en de genade Gods, is
niet anders dan verderving van deze genade: even alsof men wijn
mengde met drabbig en bitter water. Ofschoon echter al wat er aan
goeds is in de wil, alleen uit de ingeving des Geestes voortkomt, zegt
men toch, omdat ons het willen van nature ingeboren is, niet ten
onrechte, dat wij die dingen doen, waarvan God met recht zich de lof
toekent; in de eerste plaats, omdat al wat Hij door zijn milddadigheid
in ons werkt het onze is, mits wij maar begrijpen, dat het niet van ons
afkomstig is; vervolgens omdat het ons verstand, onze wil en onze
ijver is, die door Hem ten goede gericht worden.

Bovengenoemd citaat is van Calvijn. Hij refereert naar de wedergeboorte in engere zin. Daaruit komt de wil voort om te staan naar boetvaardigheid en heiligheid. Jouw visie was kennelijk al bekend bij Calvijn, hij gaat er expliciet op in. Let wel: Het gaat om vruchten die voortvloeien uit de wedergeboorte waarbij bekering de bekering in ruimere zin is. Misschien dat daar een begripsverwarring een rol speelt? Het maakt een groot verschil of je bekering en wedergeboorte in engere dan wel ruimere zin bedoelt.

[Fjodor]

Uitgaan van het feit dat een mens bekeerd wil worden is onbijbels. Daarmee bedrieg je jezelf en anderen.

Willem, Want vind je hiervan?
Inmiddels ontkennen wij niet, dat volkomen juist is, wat Augustinus leert, dat de wil door
de genade niet vernietigd, maar veelmeer hersteld wordt; want deze
beide uitspraken stemmen uitstekend overeen: dat er gezegd wordt,
dat de wil van de mens vernieuwd wordt, wanneer hij door
verbetering van de verdorvenheid en verkeerdheid gericht wordt naar
het ware richtsnoer der gerechtigheid, en dat er tegelijk gezegd wordt,
dat in de mens een nieuwe wil wordt geschapen, omdat hij zo
verdorven en misvormd is, dat hij nodig heeft een geheel nieuwe aard
aan te doen. Niets staat er dan meer in de weg, dat er van ons terecht
gezegd wordt, dat wij werken, wat de Geest Gods in ons werkt, ook
al brengt onze wil van zichzelf niets met zich, dat van zijn genade
gescheiden zou kunnen worden. En daarom moeten wij in
herinnering houden, wat we elders uit Augustinus hebben
aangehaald, dat sommigen zich tevergeefs inspannen, om in 's
mensen wil enig goed van hemzelf te vinden; want alle vermenging,
die de mensen pogen te maken uit de vrije wil en de genade Gods, is
niet anders dan verderving van deze genade: even alsof men wijn
mengde met drabbig en bitter water. Ofschoon echter al wat er aan
goeds is in de wil, alleen uit de ingeving des Geestes voortkomt, zegt
men toch, omdat ons het willen van nature ingeboren is, niet ten
onrechte, dat wij die dingen doen, waarvan God met recht zich de lof
toekent; in de eerste plaats, omdat al wat Hij door zijn milddadigheid
in ons werkt het onze is, mits wij maar begrijpen, dat het niet van ons
afkomstig is; vervolgens omdat het ons verstand, onze wil en onze
ijver is, die door Hem ten goede gericht worden.

Bovengenoemd citaat is van Calvijn. Hij refereert naar de wedergeboorte in engere zin. Daaruit komt de wil voort om te staan naar boetvaardigheid en heiligheid. Jouw visie was kennelijk al bekend bij Calvijn, hij gaat er expliciet op in. Let wel: Het gaat om vruchten die voortvloeien uit de wedergeboorte waarbij bekering de bekering in ruimere zin is. Misschien dat daar een begripsverwarring een rol speelt? Het maakt een groot verschil of je bekering en wedergeboorte in engere dan wel ruimere zin bedoelt.

Ik geloof niet dat Calvijn hier over wedergeboorte in engere zin spreekt. Ik snapte ook al niet wat je met dit citaat wilde zeggen, maar nu je deze laatste alinea hebt toegevoegd begrijp ik het. Maar nee, Calvijn spreekt haast nergens over de wedergeboorte in engere zin.

[GJdeBruijn]

Calvijn spreekt haast nergens over de wedergeboorte in engere zin.

Zeer zeker wel! Alleen je moet rekenen dat de benamingen wedergeboorte en bekering later op een andere wijze gebruikt werden.

[Fjodor]

Calvijn spreekt haast nergens over de wedergeboorte in engere zin.

Zeer zeker wel! Alleen je moet rekenen dat de benamingen wedergeboorte en bekering later op een andere wijze gebruikt werden.

Ik weet niet precies wat je met later bedoelt, maar Calvijn noemt het pas wedergeboorte als het met geloof gepaard gaat. En dat doet hij heus niet zonder dat bewust te doen. Anders zou je hem tekort doen.
Maar blijft staan dat ik niet zie waarom ik dit citaat zou moeten interpreteren als gaande over de wedergeboorte in engere zin.
Zie ook het stukje wat ik in mijn vorige post vet heb gedrukt. Ik wilde daar toen al op ingaan maar had het toch na gelaten. Maar daar zie je dat die nieuwe wil bij Calvijn volledig passief verkregen wordt, maar dat heb op zichzelf niet iets passiefs is. Het is dus een actief willen. En dat willen gaat bij Calvijn nooit buiten het geloof om.

[refo]

Dat een mens van nature niet wil is op zich wel een bijbels gegeven.
Maar als een mens op de hoogte wordt gesteld van de waarheid van het Evangelie wordt alles anders.

Sommige mensen willen dan tóch en God rekent Zich (aldus Calvijn die de bijbel naspreekt) de lof daarvoor toe.

Het is daarom weinig zinvol om elkaar voor te houden dat we niet willen. Overigens ook weinig zinvol om te zeggen dat we wel willen. Het één nog het ander is een probleem als God het evangelie laat verkondigen.

[dennis]

Wel schrik ik van je reactie "En zo worden mensen bedrogen." Want daarmee zeg je nogal wat. Het vluchten tot Jezus Christus is namelijk echt de enige manier waardoor een verloren zondaar tot behoud kan komen.
De bijbel wijst geen andere weg aan. Die is er ook niet. Alleen Jezus Christus en dien gekruisigd.
En als jij deze weg afwijst betekent dat heel veel. Ik hoop echt van harte dat ik en anderen je verkeerd begrijpen.
Graag zou ik een nadere toelichting van je lezen.

De toelichting is herhaalde malen gegeven. Uitgaan van het feit dat een mens bekeerd wil worden is onbijbels. Daarmee bedrieg je jezelf en anderen.[/quote]

Maar ik ga er helemaal niet van uit dat een mens bekeerd wil worden.. Dat schrijf ik toch ook nergens. Waar baseer je dat toch op? Een mens wil van nature juist absoluut niet bekeerd worden. En toch komt de Schrift met de oproep tot bekering. Die oproep is bedoelt om ons zondaren in de klem te brengen. Niet te kunnen, niet te willen, en toch te moeten.. Om ons zo, terwijl we onze zonden en vijandschap voelen branden, toch tot de Heere Jezus Christus te wenden. Nogmaals, alleen als we de toevlucht tot Hem leren nemen in ons leven is er verwachting. En anders echt niet. En ik hoop Willem (en anderen die dit lezen) dat je daar iets van kent, want daar gaat het om. Je moet zalig worden. Ik ken je niet, dus misschien mag de de Christus kennen zoals hij gekend moet worden, maar als dat niet zo is, wens ik je dat van harte toe!

[Ander]

In dit licht is het interessant wat ik gisteren las in een meditatie van een landelijk kerkblad, wat mij bij geval onder ogen kwam. Het gaat in die meditatie om de woorden "indien Gij wilt" uit de geschiedenis van de genezing van de melaatse in Matt. 8, direct na het uitspreken van de Bergrede:

Nu de toepassing: Indien U wilt. Hebt u door dat de man dit spreekt in verband met zijn lichamelijke ziekte? Er zijn er die dit bidden met betrekking tot de redding van hun ziel. Velen bidden met meer verwachting als het gaat om genezing van een ziekte dan wanneer zij bidden voor de redding van hun ziel. bij het eerste bidden ze niet: 'Indien U wilt', nee, de Heere móet het doen. Als de gebeden niet helpen, is er sprake van teleurstelling. 'Ik heb er zo om gebeden'. En hoe zit het als het gaat om de waarachtige bekering en verlossing van de zonde? Dan worden de gebeden heel voorwaardelijk: 'Indien het in Uw raad kan bestaan'. Net omgekeerd. Indien U wilt. Ik formuleer het heel scherp. Als wij, als het gaat om onze eeuwige redding, bidden: 'Indien U wilt', dan vloeken wij! Hoezo? Omdat we dan nog denken vanuit de leugen van de satan in Genesis 3, namelijk dat God niet ons eeuwig heil op het oog heeft. Daarmee begon de zondeval, namelijk met vraagtekens te zetten achter de waarachtigheid van Gods goedheid. Dat Hij het goede wil jegens ons. 'Ik weet niet of God mij redden wil.' En dat terwijl de Schriften het ons verkondigen. Ja, in Zijn Woord komt God zelfs met een eed daartussen: 'Zo waarachtig als Ik leef, Ik heb geen lust in de dood van de zondaar, maar in zijn bekering en leven' (Ez. 33:11). Lees ook de prediking van de apostelen in de Handelingen. Het is nu de dag van de zaligheid. Wie de naam van de Heere aanroept, zal zalig worden. De Vader, de Zoon en de Heilige Geest hebben het ons verzekerd in het uur van onze doop.

Kunnen we dan komen als rechthebbenden? O nee, vanuit onszelf geen enkel recht dan recht op onze verdoemenis. Maar vanuit de Heere? Vanuit Hem is er een genaderecht in de genadige beloften van het Evangelie die in Jezus Christus ja en amen zijn. En vanuit dit geheim is het vloeken als we bidden 'Indien U wilt'. De Heere wil. Maar wat is dan het probleem? De melaatsheid van onze verdenking, ons niet geloven van Gods goedheid. Dat is het echte probleem. Daarom moeten we tot de Heere gaan om deze verderfelijke nood voor Hem te belijden om bevrijd te worden van ons vervloekte ongeloof.

't is aardig gevonden maar het roept wel veel vraagtekens op. Wat moet een mens nu vragen? Indien U wilt, dat is geen goede vraag, dat is vloeken. Er wordt dan veel gevloekt in de gereformeerde gezindte. Bekeer mij, want ik heb er recht op? Hoe kom ik op de plek om mijn verderfelijke nood de Heere te klagen?
Ik vind het ingrijpend hoe mensen op deze wijze de weg worden gewezen. Een weg die ik in Gods Woord niet tegenkom. Ik mis de notie van Gods soevereiniteit, ik mis de notie van Gods verkiezend welbehagen. Juist vanuit de onwaarde gaat de mens roepen: Heere, indien Gij wilt, Gij kunt mij reinigen van mijn melaatsheid, en dat kan geestelijk overgezet worden.

[memento]

In dit licht is het interessant wat ik gisteren las in een meditatie van een landelijk kerkblad, wat mij bij geval onder ogen kwam. Het gaat in die meditatie om de woorden "indien Gij wilt" uit de geschiedenis van de genezing van de melaatse in Matt. 8, direct na het uitspreken van de Bergrede:

Nu de toepassing: Indien U wilt. Hebt u door dat de man dit spreekt in verband met zijn lichamelijke ziekte? Er zijn er die dit bidden met betrekking tot de redding van hun ziel. Velen bidden met meer verwachting als het gaat om genezing van een ziekte dan wanneer zij bidden voor de redding van hun ziel. bij het eerste bidden ze niet: 'Indien U wilt', nee, de Heere móet het doen. Als de gebeden niet helpen, is er sprake van teleurstelling. 'Ik heb er zo om gebeden'. En hoe zit het als het gaat om de waarachtige bekering en verlossing van de zonde? Dan worden de gebeden heel voorwaardelijk: 'Indien het in Uw raad kan bestaan'. Net omgekeerd. Indien U wilt. Ik formuleer het heel scherp. Als wij, als het gaat om onze eeuwige redding, bidden: 'Indien U wilt', dan vloeken wij! Hoezo? Omdat we dan nog denken vanuit de leugen van de satan in Genesis 3, namelijk dat God niet ons eeuwig heil op het oog heeft. Daarmee begon de zondeval, namelijk met vraagtekens te zetten achter de waarachtigheid van Gods goedheid. Dat Hij het goede wil jegens ons. 'Ik weet niet of God mij redden wil.' En dat terwijl de Schriften het ons verkondigen. Ja, in Zijn Woord komt God zelfs met een eed daartussen: 'Zo waarachtig als Ik leef, Ik heb geen lust in de dood van de zondaar, maar in zijn bekering en leven' (Ez. 33:11). Lees ook de prediking van de apostelen in de Handelingen. Het is nu de dag van de zaligheid. Wie de naam van de Heere aanroept, zal zalig worden. De Vader, de Zoon en de Heilige Geest hebben het ons verzekerd in het uur van onze doop.

Kunnen we dan komen als rechthebbenden? O nee, vanuit onszelf geen enkel recht dan recht op onze verdoemenis. Maar vanuit de Heere? Vanuit Hem is er een genaderecht in de genadige beloften van het Evangelie die in Jezus Christus ja en amen zijn. En vanuit dit geheim is het vloeken als we bidden 'Indien U wilt'. De Heere wil. Maar wat is dan het probleem? De melaatsheid van onze verdenking, ons niet geloven van Gods goedheid. Dat is het echte probleem. Daarom moeten we tot de Heere gaan om deze verderfelijke nood voor Hem te belijden om bevrijd te worden van ons vervloekte ongeloof.

't is aardig gevonden maar het roept wel veel vraagtekens op. Wat moet een mens nu vragen? Indien U wilt, dat is geen goede vraag, dat is vloeken. Er wordt dan veel gevloekt in de gereformeerde gezindte. Bekeer mij, want ik heb er recht op? Hoe kom ik op de plek om mijn verderfelijke nood de Heere te klagen?
Ik vind het ingrijpend hoe mensen op deze wijze de weg worden gewezen. Een weg die ik in Gods Woord niet tegenkom. Ik mis de notie van Gods soevereiniteit, ik mis de notie van Gods verkiezend welbehagen. Juist vanuit de onwaarde gaat de mens roepen: Heere, indien Gij wilt, Gij kunt mij reinigen van mijn melaatsheid, en dan geestelijk bedoeld.

Ik vindt het juist een mooie en evenwichtige weergave van ds. van Kooten. Enerzijds wijzen op onze doodstaat en onmacht. Anderzijds op Gods goedwilligheid. Een helder geluid!

Zie ook de opmerking van Calvijn bij deze tekst: True, he speaks conditionally, if thou art willing, thou art able. But this is not inconsistent with that certainty of faith, which God demands in our prayers: for men ought not to expect more than God promises. The leper had not learned by any inspired communication, or any promise of God, what Christ would do. It would have been improper in him, therefore, to go beyond these limits: for though we sometimes read that certain persons prayed without any condition, we ought to believe that they were guided by special movements of the Spirit, which must not be taken for a general rule.

De melaatse kon niet onvoorwaardelijk bidden, omdat hem nergens beloofd was dat God hem van zijn melaatsheid genezen zou. Zoals Calvijn zegt: Men behoort niet meer te verwachten dan wat God beloofd. Maar wij hebben wel van God de beloften tot zaligheid ontvangen. Gods beloften zijn zeker. Wij hoeven niet te vertwijfelen, of God wel goedwillig is tot onze zaligheid. Hij heeft geen lust in de dood van de zondaar, maar daarin dat hij zich bekeerd en leeft.

Kortom, voor wie de goedwilligheid van God niet ontkent, schrijft ds. van Kooten een prachtig stukje. Hoewel het wel verzet zal oproepen. Want het legt het ongeloof als zonde bloot. Wijst scherp aan, dat onze twijfel in de goedwilligheid van God en Zijn beloften, in wezen vijandschap is tegen God. Zonde in plaats van rechtzinnig.

[Ander]

Ik heb bewust geen naam van een predikant genoemd. Je meent het wel te moeten doen, ik laat dat voor jouw rekening, al vind ik dat jammer.

Ik vindt het juist een mooie en evenwichtige weergave van ds. van Kooten. Enerzijds wijzen op onze doodstaat en onmacht. Anderzijds op Gods goedwilligheid. Een helder geluid!

Zie ook de opmerking van Calvijn bij deze tekst: True, he speaks conditionally, if thou art willing, thou art able. But this is not inconsistent with that certainty of faith, which God demands in our prayers: for men ought not to expect more than God promises. The leper had not learned by any inspired communication, or any promise of God, what Christ would do. It would have been improper in him, therefore, to go beyond these limits: for though we sometimes read that certain persons prayed without any condition, we ought to believe that they were guided by special movements of the Spirit, which must not be taken for a general rule.

De melaatse kon niet onvoorwaardelijk bidden, omdat hem nergens beloofd was dat God hem van zijn melaatsheid genezen zou. Zoals Calvijn zegt: Men behoort niet meer te verwachten dan wat God beloofd. Maar wij hebben wel van God de beloften tot zaligheid ontvangen. Gods beloften zijn zeker. Wij hoeven niet te vertwijfelen, of God wel goedwillig is tot onze zaligheid. Hij heeft geen lust in de dood van de zondaar, maar daarin dat hij zich bekeerd en leeft.

Dat eerste stukje kan ik ook uit het engels ontcijferen. Maar zegt Calvijn het door mij onderstreepte ook in jouw citaat? Wie zijn die wij dan? Wie hebben de beloften tot zaligheid ontvangen? Overigens is het dan nog niet zo dat wanneer je vraagtekens zet bij dit stukje, wat mijns inziens een verkeerde uitleg van het Woord is, je de goedwilligheid van God ontkent.

Kortom, voor wie de goedwilligheid van God niet ontkent, schrijft ds. van Kooten een prachtig stukje. Hoewel het wel verzet zal oproepen. Want het legt het ongeloof als zonde bloot. Wijst scherp aan, dat onze twijfel in de goedwilligheid van God en Zijn beloften, in wezen vijandschap is tegen God. Zonde in plaats van rechtzinnig.

Dus als ik jou goed begrijp moet een niet wedergeboren zondaar pleiten op de beloften tot zaligheid als hij bidt om reiniging, om genezing. Als we het geestelijk overbrengen, en zo spreekt Matthew Henry er ook over, dan hoeven we niet te twijfelen of Christus kan ons reinigen, maar, zo zegt Henry, wij moeten ons aan Zijn barmhartigheid aanbevelen. We kunnen het niet eisen als een schuld, maar we moeten het vragen als een gunst: "Heere, indien Gij wilt. Ik werp me aan Uwe voeten, en zoo ik omkom, dan wil ik dáár omkomen". En dat is Bijbels evenwichtig. Met zo'n stukje als boven stuur je mensen met een kluitje in het riet.