Wedergeboorte

[Joannah]

... de geestelijke verklaring van Rom. 6. (...) ik je al eerder schreef over de geestelijke doop. Lees mijn vorige postings in dit TOPIC nog eens na vanaf het begin, om het verband niet kwijt te raken.

Beste DWW, je maakt er werkelijk soep van. Het gaat in Rom. 6 niet over een geestelijke doop, maar over de geestelijk betekenis van de doop. Dat zijn twee verschillende dingen. In Paulus dagen werden mensen volwassen gedoopt, het was immers de tijd van de eerste gemeenten. Paulus heeft het over gedoopt in Christus Jezus. Dat was de letterlijke doop, anders kan ik het tweede deel van de zin in Rom. 6:3 niet volgen. Ik wil hier helemaal geen discussie over kinder- versus grootdoop, maar je moet niet de Bijbel andere dingen laten zeggen.

DWW is ook een grootdoper.

Dat klinkt bijna als een beschuldiging.

[theoloog]

Nee. Je weet niet wat je zegt. Want je weet niet wat het is om voor eeuwig verdoemd te worden.

Kan jij ons dan vertellen wat er ervaren wordt als een ziel het moet uitroepen in dat dood'lijkst tijdsgwricht: Verloren, verloren, voor eeuwig verloren...!?

Nee, want zó'n dood'lijkst tijdsgewricht heb ik zelf nooit meegemaakt. Daar was nooit wanhoop aan Gods genade.
Maar ook iemand die uitroept 'verloren, verloren, voor eeuwig verloren' weet in feite niet wat hij zegt. Want hij zou het niet overleven...

Daarom geschiedt het dodelijkst tijdsgewricht als in een punt des tijds, als in een oogwenk zeiden sommige puriteinen weleens. Wanneer dit langer zou duren, dan zou een ziel dit geestelijk niet overleven. Want wie kan er leven bij de toorn en gramschap Gods? Wanneer Gods volk in het uur der minne zijn verlorenheid voor God inleeft, dat is wanneer God Zijn Beeld van heiligheid en gerechtigheid in hen opeist waarin Hij hen geschapen heeft, daar worden zij Adam voor God, en moeten zij verdrinken in hun ongerechtigheden en onheiligheden voor God, dan gevoelen zij in die stonde slechts de sprankelen van de toorn en gramschap Gods over hun bedreven zonden die Christus ten volle op Golgotha heeft weggedragen. Dat is in het uur der minnen wanneer God de Vader een verkoren zondaar trekt tot de geloofsgemeenschap met Zijn lieve Zoon, dwars door de weg van Zijn verdoemend en verzoenend recht. In het het verdoemende recht schenkt de Geest der dienstbaarheid hem het geloof in Gods heilige wet ten dode. Dit doet hem beven voor de heilige Majesteit Gods. Dit doet hem gevoelen en inleven dat God buiten Christus Jezus een verterend Vuur is, bij Wie niemand wonen kan. In die stonde verdoemt de wet die zondaar ten dode, en gaat hij middels een hartverscheurend berouw al wenende verloren voor God, niets meer hebbende tot betalen, als in een punt des tijds. Met een laatste noodschreeuw om redding tot behoudenis, Heere wees mij zondaar genadig, gaat die zondaar overboord en valt als in een mum van tijd in de golven van Gods toorn, alwaar God hem een Vis zend die hem opslokt tot zijn behoudenis, waardoor die zondaar één Lichaam wordt met die Vis en zijn overtreding veroordeeld wordt in het Lichaam van die Meerdere Vis, Jezus Christus Gods Zoon Zaligmaker. Daar is de zondaar zichzelf kwijt en ligt hij opgelost in God, (dit is wat ik bedoelde met die moeder die haar gebaarde kind op haar borst kreeg gelegd), en daalt de hemelse vrede en de blijdschap die alle verstand te boven gaat af in zijn geredde ziel, werkende door de ingestorte Liefde Gods in Christus. Dit is een verbrijzelende liefde. Daar dalen de beloftenissen Gods door het geloof af in zijn ziel tot behoudenis, gewerkt door de Geest der aanneming tot kinderen.

Het gevoelen van de toorn en gramschap over zijn bedreven zonden in deze onhoudbare zielenood, is de helse verdoemenis. We moeten deze dingen geestelijk en niet visionair voorstellen. Want God is een Geest en niemand kan God zien, ook niet wanneer Hij als Rechter Zijn gerechtigheid en heiligheid opeist in het hart van een verkoren zondaar. Daarnaast zijn deze zaken beter te beleven, dan na te vertellen. Maar wanneer een zondaar nu niet weet en/of beseft wat hij zegt wanneer hij met een laatste noodschreeuw om redding verloren gaat voor God, daar heeft men te vrezen dat hem nimmer het geloof in Gods heilige wet geschonken is tot doding en afsnijding. Want in die stonde is die zondaar het namelijk met God eens geworden, zijn wil in Gods wil overgebogen, en God is het eens geworden met die zondaar. Nogmaals de trap en mate van deze doorleving kan verschillen. Maar ieder waar kind van God weet het heel zeker hoe hij/zij verloren ging, maar ook heel zeker hoe zij behouden werden in en door het zaligmakende geloof in Jezus Christus. Anders moeten we (nog) niet spreken van geloof en genade. Dit wordt op dit forum weleens veel te vaak te onpas gebruikt. Want genade wordt alleen door een Rechter geschonken. Wij dan, gerechtvaardigd zijnde uit het geloof, hebben vrede bij God, door onzen Heere Jezus Christus; Door Welken wij ook de toeleiding hebben door het geloof tot deze genade, in welke wij staan, en roemen in de hoop der heerlijkheid Gods, Rom. 5:1-2.

Het is wat anders wanneer er schuchtere zielen zijn die deze zaak doorleeft hebben, maar het niet voor hun verlossing durven houden. Dat zijn zielen die hebben de zaken van de woorden, maar missen de woorden van de zaken om zichzelf te kunnen verklaren. Hiervan zegt de apostel dat het Koninkrijk Gods niet gelegen is in opgeblazen woorden, maar in kracht. Dat kan zijn door dwalingen waarin ze verstrikt zitten, door pure onkunde, of door verkeerde onderwijzers die zelf geen kennis hebben aan deze zaken. Deze zielen worden op Gods tijd door God Zelf of in de middelijke weg door andere kinderen Gods opgeluisterd en verklaard, waardoor ze bij vernieuwing in de vrijheid durven te staan waarmee Christus hen in de vrijheid heeft doen staan, lees Gal. 5. Ik heb nog wel enkele vrienden die deze zaken alzo doorleefd hebben. Een ieder ging verloren en werd behouden, maar de trap en mate kon weleens verschillen. En ook ikzelf ben hier geen vreemdeling van.

Zou je dit alles nu ook aan een willekeurige Chinese of Noord-Koreaanse vervolgde christen kunnen uitleggen. Het is echt ingewikkeld geworden Ik struikel als theoloog van de ene naar de andere zin. En steeds weer vraag ik me af waarom je alles zo "letterlijk" neemt. Als je dit werkelijk meent, loop je het grote gevaar het overgrote deel van Gods kinderen als ongelovigen te zien. Het is nl. zo'n stramien geworden waar je in zit. Ik heb een aantal postings van je geprobeerd te doorgronden, maar ik volg het meestentijds echt niet.

Neem nu zo'n zin "wanneer Hij als Rechter Zijn gerechtigheid en heiligheid opeist in het hart van een verkoren zondaar". Wat bedoel je ermee? Dat we letterlijk of figuurlijk voor Gods rechterstoel staan? Eist God gerechtigheid van ons? Of eist Hij geloof in Christus? Volgens mij ga je hier overboord. Je probeert er volgens tussen te komen wat er gebeurt is aan het kruis op Golgotha tussen Jezus en Zijn Vader. Daar mogen wij niet inkomen! Dat is verborgen.

Dat God iets eist wat wij niet meer kunnen, dat druist tegen Zijn rechtvaardigheid in! Daarmee wil ik niet zeggen dat Gods wet niet goed is. Maar God heeft niet voor niets Zijn Zoon gegeven voor onze zonden. Mijn vraag aan je is de volgende: zullen we door God verdoemt worden omdat we zondigden tegen Zijn wet of omdat we niet geloofden in Christus Jezus? Ik weet dat het voor je een hele nieuwe kijk op de zaak is, maar laat dat eens tot je doordringen. Ik heb het daarbij niet over hen die nooit van Christus hebben gehoord, ik heb het nu over kerkmensen die iedere zondag weer horen dat er redding is in Christus Jezus!

Wat betreft het nieuwe leven, daarin is geen wet meer nodig, lees het einde van Gal. 5. Als je de vrucht van de Geest hebt dan is de wet niet meer tegen je! Je houdt je als vanzelf aan Gods liefdeswet. Dat wil niet zeggen dat een kind van God nooit zondigt, maar dat ligt niet aan de Geest die in ons woont. Dat ligt er aan dat wij Gods Geest op dat moment niet gehoorzamen. Dan zondigen we en missen we ons doel. Dat lichaam der zonde dragen we mee zoals veroordeelden onder het Romeinse recht wel werden gestraft. Ze kregen dan een dood iemand op hun rug gebonden. Dat was vanzelfsprekend niet alleen loodzwaar, maar dat lichaam verging ook langzaamaan. Het was een walgelijke stank die je met je meedroeg. Dat is Paulus' beeld in Rom. 7. Gelukkig zegt hij, dat hijzelf wel degelijk levend is en met zijn geest God dient. En stukje bij beetje verliest dat oude leven gewicht als er weer een stukje "afrot".

[Fjodor]

... de geestelijke verklaring van Rom. 6. (...) ik je al eerder schreef over de geestelijke doop. Lees mijn vorige postings in dit TOPIC nog eens na vanaf het begin, om het verband niet kwijt te raken.

Beste DWW, je maakt er werkelijk soep van. Het gaat in Rom. 6 niet over een geestelijke doop, maar over de geestelijk betekenis van de doop. Dat zijn twee verschillende dingen. In Paulus dagen werden mensen volwassen gedoopt, het was immers de tijd van de eerste gemeenten. Paulus heeft het over gedoopt in Christus Jezus. Dat was de letterlijke doop, anders kan ik het tweede deel van de zin in Rom. 6:3 niet volgen. Ik wil hier helemaal geen discussie over kinder- versus grootdoop, maar je moet niet de Bijbel andere dingen laten zeggen.

DWW is ook een grootdoper.

Dat klinkt bijna als een beschuldiging.

Maar dat is het niet.

[Fjodor]

Volgens mij ga je hier overboord.

Je begint al aan de terminologie te wennen :)

[theoloog]

... de geestelijke verklaring van Rom. 6. (...) ik je al eerder schreef over de geestelijke doop. Lees mijn vorige postings in dit TOPIC nog eens na vanaf het begin, om het verband niet kwijt te raken.

Beste DWW, je maakt er werkelijk soep van. Het gaat in Rom. 6 niet over een geestelijke doop, maar over de geestelijk betekenis van de doop. Dat zijn twee verschillende dingen. In Paulus dagen werden mensen volwassen gedoopt, het was immers de tijd van de eerste gemeenten. Paulus heeft het over gedoopt in Christus Jezus. Dat was de letterlijke doop, anders kan ik het tweede deel van de zin in Rom. 6:3 niet volgen. Ik wil hier helemaal geen discussie over kinder- versus grootdoop, maar je moet niet de Bijbel andere dingen laten zeggen.

DWW is ook een grootdoper.

Des te verbazingwekkender!

[theoloog]

Volgens mij ga je hier overboord.

Je begint al aan de terminologie te wennen

Ach ik probeer ook tale Kanaäns te bezigen Moet me trouwens van het hart dat de gezelschappen bij mijn schoonouders vaak wel goed verlopen. Het ligt er wel aan wie er overigens de leiding heeft. Het kan ook de hele avond gaan over "onze tekorten". Ik heb mijn schoonmoeder daar na afloop wel eens op bevraagd en dan geeft ze dat grif toe. Zij spreekt zelf wel met veel eenvoud over het volbrachte werk van Christus. Hoewel we verschillende geestelijke taal spreken, verstaan we elkaar wel! Mijn schoonvader is zelf heel depressief van aard en bij hem merk ik wel dat hij gevoelsmatig meer moeite heeft met het eigenen van het werk van Christus. Hij zit van zichzelf vaak de zwarte kant van het leven en dat merk je ook in zijn geestelijk leven terug.

[Joannah]

... de geestelijke verklaring van Rom. 6. (...) ik je al eerder schreef over de geestelijke doop. Lees mijn vorige postings in dit TOPIC nog eens na vanaf het begin, om het verband niet kwijt te raken.

Beste DWW, je maakt er werkelijk soep van. Het gaat in Rom. 6 niet over een geestelijke doop, maar over de geestelijk betekenis van de doop. Dat zijn twee verschillende dingen. In Paulus dagen werden mensen volwassen gedoopt, het was immers de tijd van de eerste gemeenten. Paulus heeft het over gedoopt in Christus Jezus. Dat was de letterlijke doop, anders kan ik het tweede deel van de zin in Rom. 6:3 niet volgen. Ik wil hier helemaal geen discussie over kinder- versus grootdoop, maar je moet niet de Bijbel andere dingen laten zeggen.

DWW is ook een grootdoper.

Je doet de betekenis wat meer eer aan als je het gewoon geloofsdoop noemt.

[helma]

Er is in dit topic heel wat geknipt en gesnoeid; we gaan het weer proberen met wederzijds (!) respect voor elkaar en zonder veroordelingen.

[Fjodor]

Al onze eigen gemaakte kerkjes zullen straks allemaal verrotten, Fjodor. Toch zijn we van nature van dezelfde kerk, wist je dat? Weet je wat er boven die kerk staat, Fjodor...?? Namelijk dit: "Want zovelen als er uit de werken der wet zijn, die zijn onder den vloek; want er is geschreven: Vervloekt is een iegelijk, die niet blijft in al hetgeen geschreven is in het boek der wet, om dat te doen, Gal. 3:10."

Wij allen moeten de oorzaak van onze geestelijke doodstaat afsterven, hier aan deze zijde van het graf, of straks voor eeuwig in de helse verdoemenis, Fjodor. Want de ziel die zondigt zal zekerlijk sterven. Dat kan alleen door de kruisdood, en de opstanding van Christus. Zijn vloekdood tot verzoening en Zijn heerlijke opstanding tot rechtvaardigmaking en heiligmaking krachtens toerekening. Ik ben zwart, doch liefelijk, zegt de Bruid in het Hooglied.

Ja, hier ben ik het mee eens. Of? Maak je hier nu bewust een onderscheid tussen verzoening door vloekdood en opstanding tot rechtvaardigmaking? Want volgens mij klopt dat niet en staan verzoening en rechtvaardigmaking precies op één punt.
Maar ik vind het wel treurig dat je continu weigert in te gaan op dat wat ik over Romeinen 6 zeg.

Beste Fjodor, wat jij me wezenlijk vraagt is of ik het heilgeheim dat God alleen aan Zijn verkorenen in en door het volbrachte werk van Jezus Christus wil openbaren, aan jou uit de doeken wil en/of kan doen vanuit de geestelijke verklaring van Rom. 6. Wel, dat kan ik jou niet openbaren. Ik kan je slechts wijzen op hetgeen ik je al eerder schreef over de geestelijke doop. Lees mijn vorige postings in dit TOPIC nog eens na vanaf het begin, om het verband niet kwijt te raken.

Nee DWW, het enige waar ik het eigenlijk met je over wil hebben is Romeinen 6. Maar blijkbaar mag ik je niet op je exegese daarvan bevragen.
Ik begrijp jouw verband heel goed, het is alleen niet het verband van de schrift. Jij zegt dat het sterven met Christus en het met Hem gedoopt worden gebeurt door het geloof in de wet. Als dat geschiedt, als in een dodelijkst tijdsgewricht, dan wordt de zondaar één met Christus en gaat hij voor God verloren. En wanneer een mens eenmaal met Christus sterft, dan zal hij ook met Hem opstaan. Dan ontvangt hij de rechtvaardigmaking door het zaligmakende geloof in Christus.

Maar ik heb nu net weer een fout opgemerkt. Aan de ene kant zeg je dat de wedergeboorte van Johannes gelijk is aan de rechtvaardiging door het geloof van Paulus. Maar in wat ik net heb samengevat laat je zien dat de wedergeboorte éérder begint dan de rechtvaardigmaking, want het sterven met Christus is volgens jou al wedergeboorte, maar het is volgens jou nog geen rechtvaardiging.

Verder heb ik al zo vaak gezegd dat een zondaar volgens jou dus door middel van het geloof in de wet wedergeboren wordt (begint wedergeboren te zijn). Want door het geloof in de wet sterft een zondaar volgens jou met Christus.
Volgens jou komt de rechtvaardigmaking en de vergeving der zonden echter pas later (maar wel in hetzelfde moment :fi ), namelijk als de zondaar door het zaligmakend geloof Christus omarmt. Dat onderscheid gaat weer in tegen de kanttekening 8, want die zet de vergeving der zonden meteen op het punt van het begin van de wedergeboorte.

Al met al een hutspot.

DWW, wil je hier nog op reageren?

[Afgewezen]

Daarom geschiedt het dodelijkst tijdsgewricht als in een punt des tijds, als in een oogwenk zeiden sommige puriteinen weleens. Wanneer dit langer zou duren, dan zou een ziel dit geestelijk niet overleven. Want wie kan er leven bij de toorn en gramschap Gods? Wanneer Gods volk in het uur der minne zijn verlorenheid voor God inleeft, dat is wanneer God Zijn Beeld van heiligheid en gerechtigheid in hen opeist waarin Hij hen geschapen heeft, daar worden zij Adam voor God, en moeten zij verdrinken in hun ongerechtigheden en onheiligheden voor God, dan gevoelen zij in die stonde slechts de sprankelen van de toorn en gramschap Gods over hun bedreven zonden die Christus ten volle op Golgotha heeft weggedragen. Dat is in het uur der minnen wanneer God de Vader een verkoren zondaar trekt tot de geloofsgemeenschap met Zijn lieve Zoon, dwars door de weg van Zijn verdoemend en verzoenend recht. In het het verdoemende recht schenkt de Geest der dienstbaarheid hem het geloof in Gods heilige wet ten dode. Dit doet hem beven voor de heilige Majesteit Gods. Dit doet hem gevoelen en inleven dat God buiten Christus Jezus een verterend Vuur is, bij Wie niemand wonen kan. In die stonde verdoemt de wet die zondaar ten dode, en gaat hij middels een hartverscheurend berouw al wenende verloren voor God, niets meer hebbende tot betalen, als in een punt des tijds. Met een laatste noodschreeuw om redding tot behoudenis, Heere wees mij zondaar genadig, gaat die zondaar overboord en valt als in een mum van tijd in de golven van Gods toorn, alwaar God hem een Vis zend die hem opslokt tot zijn behoudenis, waardoor die zondaar één Lichaam wordt met die Vis en zijn overtreding veroordeeld wordt in het Lichaam van die Meerdere Vis, Jezus Christus Gods Zoon Zaligmaker. Daar is de zondaar zichzelf kwijt en ligt hij opgelost in God, (dit is wat ik bedoelde met die moeder die haar gebaarde kind op haar borst kreeg gelegd), en daalt de hemelse vrede en de blijdschap die alle verstand te boven gaat af in zijn geredde ziel, werkende door de ingestorte Liefde Gods in Christus. Dit is een verbrijzelende liefde. Daar dalen de beloftenissen Gods door het geloof af in zijn ziel tot behoudenis, gewerkt door de Geest der aanneming tot kinderen.

Het gevoelen van de toorn en gramschap over zijn bedreven zonden in deze onhoudbare zielenood, is de helse verdoemenis. We moeten deze dingen geestelijk en niet visionair voorstellen. Want God is een Geest en niemand kan God zien, ook niet wanneer Hij als Rechter Zijn gerechtigheid en heiligheid opeist in het hart van een verkoren zondaar. Daarnaast zijn deze zaken beter te beleven, dan na te vertellen. Maar wanneer een zondaar nu niet weet en/of beseft wat hij zegt wanneer hij met een laatste noodschreeuw om redding verloren gaat voor God, daar heeft men te vrezen dat hem nimmer het geloof in Gods heilige wet geschonken is tot doding en afsnijding. Want in die stonde is die zondaar het namelijk met God eens geworden, zijn wil in Gods wil overgebogen, en God is het eens geworden met die zondaar. Nogmaals de trap en mate van deze doorleving kan verschillen. Maar ieder waar kind van God weet het heel zeker hoe hij/zij verloren ging, maar ook heel zeker hoe zij behouden werden in en door het zaligmakende geloof in Jezus Christus. Anders moeten we (nog) niet spreken van geloof en genade. Dit wordt op dit forum weleens veel te vaak te onpas gebruikt. Want genade wordt alleen door een Rechter geschonken. Wij dan, gerechtvaardigd zijnde uit het geloof, hebben vrede bij God, door onzen Heere Jezus Christus; Door Welken wij ook de toeleiding hebben door het geloof tot deze genade, in welke wij staan, en roemen in de hoop der heerlijkheid Gods, Rom. 5:1-2.

Het is wat anders wanneer er schuchtere zielen zijn die deze zaak doorleeft hebben, maar het niet voor hun verlossing durven houden. Dat zijn zielen die hebben de zaken van de woorden, maar missen de woorden van de zaken om zichzelf te kunnen verklaren. Hiervan zegt de apostel dat het Koninkrijk Gods niet gelegen is in opgeblazen woorden, maar in kracht. Dat kan zijn door dwalingen waarin ze verstrikt zitten, door pure onkunde, of door verkeerde onderwijzers die zelf geen kennis hebben aan deze zaken. Deze zielen worden op Gods tijd door God Zelf of in de middelijke weg door andere kinderen Gods opgeluisterd en verklaard, waardoor ze bij vernieuwing in de vrijheid durven te staan waarmee Christus hen in de vrijheid heeft doen staan, lees Gal. 5. Ik heb nog wel enkele vrienden die deze zaken alzo doorleefd hebben. Een ieder ging verloren en werd behouden, maar de trap en mate kon weleens verschillen. En ook ikzelf ben hier geen vreemdeling van.

Volgens mij kun je dit ook in drie zinnen zeggen, en dat wat minder ingewikkeld. Over opslokken door een vis en opgelost worden in God, nee... dat vind ik ongezond en onbijbels taalgebruik. Ik kan het niet anders zien.

[Fjodor]

Ik las gisteren nog bij ds Paauwe over de beproeving van het geloof (1 Pet 1:7) het volgende:
Dit zet ik hier neer als reactie op dingen die ik wel eens hoor en die erop lijken te wijzen dat mijn zekerheid ligt in het moment van mijn bekering. Laten we niet de beproeving van het geloof over het hoofd zien.
En daarbij weer dat het geloof in Christus de eerste genade is van de Kerk. Dus niet, zoals DWW zegt, het geloof in de wet.

Het geloof in de Zone Gods is niet de eenige genade, die de Heere voor Zijne Kerk heeft verworven, maar zij is wel de eerste en voornaamste genade. Het geloof in den Heere Jezus Christus is de eerste genade. God roept den mensch. Het goede antwoord op deze roeping is het geloof.
...
De verdere weldaden: rechtvaardigmaking, heiligmaking en aanneming zijn de vruchten, de gezegende vruchten en noodzakelijke gevolgen van het geloof. Geloof in Jezus Christus is dus de eerste genade. Hierom staat er: "Die geloofd zal hebben en gedoopt zal zijn, zal zalig worden, maar die niet zal geloofd hebben, zal verdoemd worden."
...
Met een onbeproefd geloof moet men altijd wat voorzichtig zijn. Verstandig doet men, wanneer men iemand ontmoet, die sedert eenige weken of maanden het geloof belijdt, hem wat aan zijn plaats te laten. Vroeger zei men, dat men het moest laten overzomeren en overwinteren.
...
De menschen weten niet wat het wezen des geloofs is. Men verstaat dit doorgaans eerst vrij langen tijd nadat men het geloof deelachtig geworden is en nadat men verlei verzoekingen onderworpen geweest is. In de verzoekingen leeren wij door de genade Gods: welke krachten er in het geloof schuilen. Om dit te weten, om te weten wat er in het geloof schuilt, moet men onder allerlei kruisen, bezwaren, aanvechtingen en strijd gebracht zijn. Er staat in Ps 81: 8 "In de benauwdheid riept gij en Ik hielp u uit"
...
Men moet - zoo hoorde ik vroeger de menschen dikwijls zeggen - den dag der kleine dingen niet verachten." (Zach 4:10) Ik had echter van een dergelijken tekst een geheel ander begrip, want , toehoorders, om in staat te zijn "den dag er kleine dingen niet te verachten," moet men in den smeltkroes der ellende (Jes 48:10) leeren verstaan, welk een diepe vreugde de mensch smaakt, die als een uitgestootene ondervindt, dat God met hem is (ps 56:10) Door de verzoekingen leert men verstaan welk een zeldzame zaak het geloof is. Alleen door de verzoekingen, d.i. als het blijkt, dat het geloof stand houdt als het blijkt , dat men op een wortel zich bevindt, die in de diepste diepte onbewogen is - als dat blijkt , dan verstaat men hoe zeldzaam het waarachtig geloof gevonden wordt.
...
Als een mensch meent, dat hij het geloof heeft, dan moet hij een beproefd geloof hebben en met het oog hierop, heb ik straks gezegd, dat men met een onbeproefd geloof altijd voorzichtig moet zijn. God neemt doorgaans niet maanden, maar haren, om het geloof te beproeven. Een beproefd geloof moeten we hebben en dat heeft men van God! En als wij meenen, dat wij het geloof ontvangen hebben, dan moeten wij een beproefd geloof hebben ontvangen van God.

[DWW]

... de geestelijke verklaring van Rom. 6. (...) ik je al eerder schreef over de geestelijke doop. Lees mijn vorige postings in dit TOPIC nog eens na vanaf het begin, om het verband niet kwijt te raken.

Beste DWW, je maakt er werkelijk soep van. Het gaat in Rom. 6 niet over een geestelijke doop, maar over de geestelijk betekenis van de doop. Dat zijn twee verschillende dingen. In Paulus dagen werden mensen volwassen gedoopt, het was immers de tijd van de eerste gemeenten. Paulus heeft het over gedoopt in Christus Jezus. Dat was de letterlijke doop, anders kan ik het tweede deel van de zin in Rom. 6:3 niet volgen. Ik wil hier helemaal geen discussie over kinder- versus grootdoop, maar je moet niet de Bijbel andere dingen laten zeggen.

DWW is ook een grootdoper.

Je doet de betekenis wat meer eer aan als je het gewoon geloofsdoop noemt.

Van harte mee eens.

[Joannah]

Overwinteren en overzomeren..., maar waarom dan toch die haast in de Schrift om Paulus, Cornelius , de Kamerling, Lydia etc zo snel mogelijk te dopen, als teken van hun wedergeboorte ?

(deze opmerking / vraag kort en begrijpelijk genoeg om te beantwoorden ?

[Afgewezen]

Ik las gisteren nog bij ds Paauwe over de beproeving van het geloof (1 Pet 1:7) het volgende:
Dit zet ik hier neer als reactie op dingen die ik wel eens hoor en die erop lijken te wijzen dat mijn zekerheid ligt in het moment van mijn bekering. Laten we niet de beproeving van het geloof over het hoofd zien.
En daarbij weer dat het geloof in Christus de eerste genade is van de Kerk. Dus niet, zoals DWW zegt, het geloof in de wet.

Ds. Paauwe was wel de man van het 'punt des tijds'. En al stelt hij wel dat het geloof beproefd moet worden, voor hem ligt de zekerheid toch echt al bij het eerste begin. "Wat dacht u, toen u zich door God begenadigd zag? U hebt gedacht, gezegd; 'dáár is het, dát is de gelukzaligheid waarvan hier wordt gesproken'. De een ondervindt dit op een meer gevoelige wijze dan de ander. (...)"
Dus wel iets wat je bewust meemaakt!
Ik zou nog veel meer citaten van ds. Paauwe kunnen noemen, die dit bevestigen.
Inderdaad zit ik wel met de vraag van Joannah: hoe konden de mensen in het NT zo snel gedoopt worden op hun geloofsbelijdenis als we nu moeten zeggen: laten we het eerste maar eens aankijken?
Als je weet dat iemand een rechte bevatting heeft van het geloof en zo iemand belijdt zijn geloof, dan is er in principe geen reden om dat in twijfel te trekken.

[Fjodor]

Ik las gisteren nog bij ds Paauwe over de beproeving van het geloof (1 Pet 1:7) het volgende:
Dit zet ik hier neer als reactie op dingen die ik wel eens hoor en die erop lijken te wijzen dat mijn zekerheid ligt in het moment van mijn bekering. Laten we niet de beproeving van het geloof over het hoofd zien.
En daarbij weer dat het geloof in Christus de eerste genade is van de Kerk. Dus niet, zoals DWW zegt, het geloof in de wet.

Ds. Paauwe was wel de man van het 'punt des tijds'. En al stelt hij wel dat het geloof beproefd moet worden, voor hem ligt de zekerheid toch echt al bij het eerste begin. "Wat dacht u, toen u zich door God begenadigd zag? U hebt gedacht, gezegd; 'dáár is het, dát is de gelukzaligheid waarvan hier wordt gesproken'. De een ondervindt dit op een meer gevoelige wijze dan de ander. (...)"
Dus wel iets wat je bewust meemaakt!
Ik zou nog veel meer citaten van ds. Paauwe kunnen noemen, die dit bevestigen.
Inderdaad zit ik wel met de vraag van Joannah: hoe konden de mensen in het NT zo snel gedoopt worden op hun geloofsbelijdenis als we nu moeten zeggen: laten we het eerste maar eens aankijken?
Als je weet dat iemand een rechte bevatting heeft van het geloof en zo iemand belijdt zijn geloof, dan is er in principe geen reden om dat in twijfel te trekken.

Ja, daar heb je gelijk in. Hoewel ik ook wel eens gehoord heb dat ds. Paauwe in zijn latere jaren steeds meer nadruk op dat punt is gaan leggen.
Mijn punt is eigenlijk dat ik de zekerheid niet zozeer in het eerste begin wil leggen.
De zekerheid is in het geloof. En niet het geloof van een moment een tijd geleden, maar het geloof op dit moment. Volgens mij is dat ook de reden dat er bijvoorbeeld in de Hebreeën brief zo vaak aangedrongen wordt om het geloof vast te houden. Als we de zekerheid helemaal of voor een groot gedeelte in het verleden leggen, dan is dat aandringen toch moeilijk te verklaren?


En om ook in te gaan op de vraag van Joannah: we moeten mensen ook vertrouwen op hun geloofsbelijdenis, de liefde gelooft alle dingen. Dat betekent niet dat we er niet bij kunnen zeggen dat het geloof ook beproefd moet/zal worden.