bekering vanuit de niet-Christelijke achtergrond

[parsifal]

In een verwijzing naar Francis Schaeffer verwees ik al naar dit onderwerp.

Veel van ons zijn opgegroeid in een Christelijk gezin, waarbij er vaak wel een besef van God is geweest en ook een besef van een absolute wet. Op de een of andere manier is er een vast referentie punt. Er kan dan ook een besef zijn van de zonde. In deze context is de vraag wat moet je bij Christus als je je zonde niet eens kent of ervaart waarschijnlijk terecht? Ook als je kijkt naar de reformatoren en oudvaders zie je dat hier wel nadruk op is, zij leefden ook in een tijd waarin vrijwel iedereen een opvoeding had gehad waarin God aanwezig is, waarin iedereen min of meer in Zijn bestaan geloofde en waar zelfs bij de meest vrijzinigge geesten nog het geloof in een absolute moraal er was.

Nu leven we in een tijd waarin post-modernisme heerst, een absolute moraal wordt niet meer geleerd, goed en kwaad hangt voor een groot deel van gevoel af, en van direct begrip. Mensen zonder Christelijke achtergrond kunnen het begrip zonde vaak niet meer begrijpen. Bij bekenden die vanuit zo'n achtergrond tot God gekomen zijn, zie ik ook wel dat het zondebesef een veel latere plaats in neemt. Hier lijkt men tot Christus te komen, vanuit eerst een besef van het ontbreken van zin en doel in het eigen leven (Wat de ellende is) en het ontbreken van een doel in de hele wereld. Dan komt de zoektocht naar waarheid en het besef dat God God is en Christus de Waarheid. De kennis van zonde krijgt pas verdieping als de wetenschap van vergeving er al is. De vreugde komt dan eerst met het vinden van het doel van het leven, met de erkenning van de echte Waarheid.

Dit is wat ik bij een paar mensen heb gezien. Het zal niet opgaan voor iedereen die van buiten een Christelijke achtergrond tot de Heere komt.

Vaya con Dios,

Parsifal

[memento]

Kán en mooi áls het gebeurt. Je ziet heel vaak dat heel veel vanuit de wereld bekeerde mensen terecht komen in evangelische/charismatische gemeenten. De oorzaak ligt 'm m.i. veelal aan de aandacht en onderlinge bewogenheid en aandacht die men daar heeft jegens mekaar, ook tegen nieuwkomers. Daarbij valt binnen die gemeenten meestal meer te doen.

Is dat negatief? Nee. Wel moeten we er voorzichtig mee zijn. Een bekering naar de kerk is nog geen bekering van het hart. We kunnen de onrust die in ons hart is wegduwen door hart te werken in onze gemeente, of rust vinden in de onderlinge liefde en genegenheid binnen de gemeente. Maar zelfs als dat laatste het geval is, dán nog: elke zondag het evangeliewoord!

Maar, één ding is zeker: God blijft mensen trekken, ook uit de wereld. Het maakt niet uit wát ons drijft tot Christus, als we maar bij Hem terecht komen! Laten we blij zijn en ons verheugen over elke zondaar die zich bekeerd!

[Aangepast op 20/8/2004 door memento]

[gerrit de 2e]

Een mens uit de wereld heeft geen wetje's en traditie's waar hij (door de Geest) vanaf gebracht hoeft de worden. Die mens weet dat het zonder hoop is, die is al uitgeleefd. Dat is ellendekennis, en indirect het gevolg van de ingeschapen moraal (wet).


[Aangepast op 21/8/04 door gerrit de 2e]

[parsifal]

Oorspronkelijk gepost door memento
Kán en mooi áls het gebeurt. Je ziet heel vaak dat heel veel vanuit de wereld bekeerde mensen terecht komen in evangelische/charismatische gemeenten. De oorzaak ligt 'm m.i. veelal aan de aandacht en onderlinge bewogenheid en aandacht die men daar heeft jegens mekaar, ook tegen nieuwkomers. Daarbij valt binnen die gemeenten meestal meer te doen.

Is dat negatief? Nee. Wel moeten we er voorzichtig mee zijn. Een bekering naar de kerk is nog geen bekering van het hart. We kunnen de onrust die in ons hart is wegduwen door hart te werken in onze gemeente, of rust vinden in de onderlinge liefde en genegenheid binnen de gemeente. Maar zelfs als dat laatste het geval is, dán nog: elke zondag het evangeliewoord!

Maar, één ding is zeker: God blijft mensen trekken, ook uit de wereld. Het maakt niet uit wát ons drijft tot Christus, als we maar bij Hem terecht komen! Laten we blij zijn en ons verheugen over elke zondaar die zich bekeerd!

[Aangepast op 20/8/2004 door memento]

Toen ik het mailtje kreeg waarin een meisje over haar bekering schreef (nadat ik door vakantie een tijd niet met haar gesproken had), schreef ze over het begin van haar gaan zoeken:

Er zijn twee dingen leidend bij mijn bekering. Aan de ene kant mijn persoonlijke situatie en aan de andere kant mijn ongenoegen wat de maatschappij betreft. Een jaar geleden was ik daar goed van door de kluts. We lijken in een alles-kan maatschappij te leven waar alles om consumeren schijnt te draaien en om ons persoonlijke belang. Uit een onderzoek is gebleken dat 80 procent van de Nederlandse bevolking “gelukkigâ€