Exegese en tekstgebruik in de prediking

[avisser]

Dit gaat mij te ver, een prediker kan geen geloof geven. Het is wel de plicht van hem het woord recht te preken en hem of haar te dringen tot geloof. Deze manier van preken kan leiden tot geloof. Het lijkt er dan op de de oorzaak daarvan de prediker is maar het is de Geest geweest. Echter het wordt niet aangedurft dit te belijden daar het geloof traceerbaar lijkt te zijn, het lijkt te herleiden te zijn naar de prediker of de persoonlijke opvatting terwijl het idee is dat men er helemaal moet buiten vallen en dat het je gegeven moet worden. Deze waarheden worden vaak geheel in dit verband verkeerd gebruikt. De belijdenis en het geloof dat de H. Geest dit doet wordt niet gevonden. De verhouding Geest en persoonlijke aanname komt dus om de hoek kijken en daar ligt het probleem en heeft gevolgen voor de opvatting voor de hele keten van tekst/interpretatie/uitleg/prediking/persoonlijk geloof. Heel essentieel dus.

Als de visie is als de geciteerde Dr. vd. Sluis, is een exegese die aansluit bij de tekst niet nodig. In diverse stromingen wil men de spanning weghalen tussen het persoonlijk aannemen van het woord op grond van het woord de werking van de H. Geest. Al heel erg snel wordt het voor eigen werk gezien terwijl het een persoonlijke reaktie is op de beloften. Daarmee haal je dus de spanning weg en zal men niet snel een geloof uit de beloften preken. Echter, de Engelse predikers en de Reformatoren, die zich door ook van bewust zijn, laten dat staan. Een preek wordt al vrij snel als te ruim geduid. Want in dat geval zou men zich te snel de zaligheid zelf toeigenen. Toch is het geloof uit het gehoor, een prediker heeft dus wel degelijk invloed. Alleen wil men deze spanning niet accepteren en sluit men de ogen er voor en vindt er verkeerd gebruik plaats van de werking van de Geest. Als iemand tot geloof komt gaat men niet uit van de belofte dat de Geest dat gedaan heeft maar zoekt men naar concrete duidingen daarvan die tot uitdrukking zouden komen in een bepaalde weg. Daar gaat het mis, dan wordt het een optelsom van gebeurenissen i.p.v. een vertrouwend geloven.

[Erasmiaan]

Dit gaat mij te ver, een prediker kan geen geloof geven. Het is wel de plicht van hem het woord recht te preken en hem of haar te dringen tot geloof. Deze manier van preken kan leiden tot geloof. Het lijkt er dan op de de oorzaak daarvan de prediker is maar het is de Geest geweest. Echter het wordt niet aangedurft dit te belijden daar het geloof traceerbaar lijkt te zijn, het lijkt te herleiden te zijn naar de prediker of de persoonlijke opvatting terwijl het idee is dat men er helemaal moet buiten vallen en dat het je gegeven moet worden. Deze waarheden worden vaak geheel in dit verband verkeerd gebruikt. De belijdenis en het geloof dat de H. Geest dit doet wordt niet gevonden. De verhouding Geest en persoonlijke aanname komt dus om de hoek kijken en daar ligt het probleem en heeft gevolgen voor de opvatting voor de hele keten van tekst/interpretatie/uitleg/prediking/persoonlijk geloof. Heel essentieel dus.

Als de visie is als de geciteerde Dr. vd. Sluis, is een exegese die aansluit bij de tekst niet nodig. In diverse stromingen wil men de spanning weghalen tussen het persoonlijk aannemen van het woord op grond van het woord de werking van de H. Geest. Al heel erg snel wordt het voor eigen werk gezien terwijl het een persoonlijke reaktie is op de beloften. Daarmee haal je dus de spanning weg en zal men niet snel een geloof uit de beloften preken. Echter, de Engelse predikers en de Reformatoren, die zich door ook van bewust zijn, laten dat staan. Een preek wordt al vrij snel als te ruim geduid. Want in dat geval zou men zich te snel de zaligheid zelf toeigenen. Toch is het geloof uit het gehoor, een prediker heeft dus wel degelijk invloed. Alleen wil men deze spanning niet accepteren en sluit men de ogen er voor en vindt er verkeerd gebruik plaats van de werking van de Geest. Als iemand tot geloof komt gaat men niet uit van de belofte dat de Geest dat gedaan heeft maar zoekt men naar concrete duidingen daarvan die tot uitdrukking zouden komen in een bepaalde weg. Daar gaat het mis, dan wordt het een optelsom van gebeurenissen i.p.v. een vertrouwend geloven.

Ik begrijp er geen snars van.

[Joannah]

Dit gaat mij te ver, een prediker kan geen geloof geven. Het is wel de plicht van hem het woord recht te preken en hem of haar te dringen tot geloof. Deze manier van preken kan leiden tot geloof. Het lijkt er dan op de de oorzaak daarvan de prediker is maar het is de Geest geweest. Echter het wordt niet aangedurft dit te belijden daar het geloof traceerbaar lijkt te zijn, het lijkt te herleiden te zijn naar de prediker of de persoonlijke opvatting terwijl het idee is dat men er helemaal moet buiten vallen en dat het je gegeven moet worden. Deze waarheden worden vaak geheel in dit verband verkeerd gebruikt. De belijdenis en het geloof dat de H. Geest dit doet wordt niet gevonden. De verhouding Geest en persoonlijke aanname komt dus om de hoek kijken en daar ligt het probleem en heeft gevolgen voor de opvatting voor de hele keten van tekst/interpretatie/uitleg/prediking/persoonlijk geloof. Heel essentieel dus.

Als de visie is als de geciteerde Dr. vd. Sluis, is een exegese die aansluit bij de tekst niet nodig. In diverse stromingen wil men de spanning weghalen tussen het persoonlijk aannemen van het woord op grond van het woord de werking van de H. Geest. Al heel erg snel wordt het voor eigen werk gezien terwijl het een persoonlijke reaktie is op de beloften. Daarmee haal je dus de spanning weg en zal men niet snel een geloof uit de beloften preken. Echter, de Engelse predikers en de Reformatoren, die zich door ook van bewust zijn, laten dat staan. Een preek wordt al vrij snel als te ruim geduid. Want in dat geval zou men zich te snel de zaligheid zelf toeigenen. Toch is het geloof uit het gehoor, een prediker heeft dus wel degelijk invloed. Alleen wil men deze spanning niet accepteren en sluit men de ogen er voor en vindt er verkeerd gebruik plaats van de werking van de Geest. Als iemand tot geloof komt gaat men niet uit van de belofte dat de Geest dat gedaan heeft maar zoekt men naar concrete duidingen daarvan die tot uitdrukking zouden komen in een bepaalde weg. Daar gaat het mis, dan wordt het een optelsom van gebeurenissen i.p.v. een vertrouwend geloven.

Ik begrijp er geen snars van.

Rustig nog eens lezen dan, zo moeilijk is het niet.

[Willem]

Dit gaat mij te ver, een prediker kan geen geloof geven. Het is wel de plicht van hem het woord recht te preken en hem of haar te dringen tot geloof. Deze manier van preken kan leiden tot geloof. Het lijkt er dan op de de oorzaak daarvan de prediker is maar het is de Geest geweest. Echter het wordt niet aangedurft dit te belijden daar het geloof traceerbaar lijkt te zijn, het lijkt te herleiden te zijn naar de prediker of de persoonlijke opvatting terwijl het idee is dat men er helemaal moet buiten vallen en dat het je gegeven moet worden. Deze waarheden worden vaak geheel in dit verband verkeerd gebruikt. De belijdenis en het geloof dat de H. Geest dit doet wordt niet gevonden. De verhouding Geest en persoonlijke aanname komt dus om de hoek kijken en daar ligt het probleem en heeft gevolgen voor de opvatting voor de hele keten van tekst/interpretatie/uitleg/prediking/persoonlijk geloof. Heel essentieel dus.

Als de visie is als de geciteerde Dr. vd. Sluis, is een exegese die aansluit bij de tekst niet nodig. In diverse stromingen wil men de spanning weghalen tussen het persoonlijk aannemen van het woord op grond van het woord de werking van de H. Geest. Al heel erg snel wordt het voor eigen werk gezien terwijl het een persoonlijke reaktie is op de beloften. Daarmee haal je dus de spanning weg en zal men niet snel een geloof uit de beloften preken. Echter, de Engelse predikers en de Reformatoren, die zich door ook van bewust zijn, laten dat staan. Een preek wordt al vrij snel als te ruim geduid. Want in dat geval zou men zich te snel de zaligheid zelf toeigenen. Toch is het geloof uit het gehoor, een prediker heeft dus wel degelijk invloed. Alleen wil men deze spanning niet accepteren en sluit men de ogen er voor en vindt er verkeerd gebruik plaats van de werking van de Geest. Als iemand tot geloof komt gaat men niet uit van de belofte dat de Geest dat gedaan heeft maar zoekt men naar concrete duidingen daarvan die tot uitdrukking zouden komen in een bepaalde weg. Daar gaat het mis, dan wordt het een optelsom van gebeurenissen i.p.v. een vertrouwend geloven.

Ik heb veel moeite met deze vorm van argumenteren. Als je - zoals hier gebeurd - poneert dat men tegenwoordig preekt in tegenspraak met de reformatoren en de Engelse predikers (de Puriteinen?) dan moet je concreet worden.

[MarthaMartha]

Dit gaat mij te ver, een prediker kan geen geloof geven. Het is wel de plicht van hem het woord recht te preken en hem of haar te dringen tot geloof. Deze manier van preken kan leiden tot geloof. Het lijkt er dan op de de oorzaak daarvan de prediker is maar het is de Geest geweest. Echter het wordt niet aangedurft dit te belijden daar het geloof traceerbaar lijkt te zijn, het lijkt te herleiden te zijn naar de prediker of de persoonlijke opvatting terwijl het idee is dat men er helemaal moet buiten vallen en dat het je gegeven moet worden. Deze waarheden worden vaak geheel in dit verband verkeerd gebruikt. De belijdenis en het geloof dat de H. Geest dit doet wordt niet gevonden. De verhouding Geest en persoonlijke aanname komt dus om de hoek kijken en daar ligt het probleem en heeft gevolgen voor de opvatting voor de hele keten van tekst/interpretatie/uitleg/prediking/persoonlijk geloof. Heel essentieel dus.

Als de visie is als de geciteerde Dr. vd. Sluis, is een exegese die aansluit bij de tekst niet nodig. In diverse stromingen wil men de spanning weghalen tussen het persoonlijk aannemen van het woord op grond van het woord de werking van de H. Geest. Al heel erg snel wordt het voor eigen werk gezien terwijl het een persoonlijke reaktie is op de beloften. Daarmee haal je dus de spanning weg en zal men niet snel een geloof uit de beloften preken. Echter, de Engelse predikers en de Reformatoren, die zich door ook van bewust zijn, laten dat staan. Een preek wordt al vrij snel als te ruim geduid. Want in dat geval zou men zich te snel de zaligheid zelf toeigenen. Toch is het geloof uit het gehoor, een prediker heeft dus wel degelijk invloed. Alleen wil men deze spanning niet accepteren en sluit men de ogen er voor en vindt er verkeerd gebruik plaats van de werking van de Geest. Als iemand tot geloof komt gaat men niet uit van de belofte dat de Geest dat gedaan heeft maar zoekt men naar concrete duidingen daarvan die tot uitdrukking zouden komen in een bepaalde weg. Daar gaat het mis, dan wordt het een optelsom van gebeurenissen i.p.v. een vertrouwend geloven.

Ik begrijp er geen snars van.

Het is inderdaad niet makkelijk geformuleerd, maar dat is met oudvaders ook vaak zo, gewoon nog een keertje lezen, vooral dat tweede stuk is dan goed te volgen.

[Democritus]

Ik heb veel moeite met deze vorm van argumenteren. Als je - zoals hier gebeurd - poneert dat men tegenwoordig preekt in tegenspraak met de reformatoren en de Engelse predikers (de Puriteinen?) dan moet je concreet worden.

Tja ik heb de laatste tijd veel moeite met het feit dat zo gemakkelijk het woord Remonstrant of Arminiaan ergens op geplakt wordt.

[Joannah]

Ik heb veel moeite met deze vorm van argumenteren. Als je - zoals hier gebeurd - poneert dat men tegenwoordig preekt in tegenspraak met de reformatoren en de Engelse predikers (de Puriteinen?) dan moet je concreet worden.

Tja ik heb de laatste tijd veel moeite met het feit dat zo gemakkelijk het woord Remonstrant of Arminiaan ergens op geplakt wordt.

Ik denk dat dat die nederlandse volksgeest is, die alles en iedereen maar in wil delen.
apartheid is niet voor niets een nederlands woord.

[refo]

Dit gaat mij te ver, een prediker kan geen geloof geven. Het is wel de plicht van hem het woord recht te preken en hem of haar te dringen tot geloof. Deze manier van preken kan leiden tot geloof. Het lijkt er dan op de de oorzaak daarvan de prediker is maar het is de Geest geweest. Echter het wordt niet aangedurft dit te belijden daar het geloof traceerbaar lijkt te zijn, het lijkt te herleiden te zijn naar de prediker of de persoonlijke opvatting terwijl het idee is dat men er helemaal moet buiten vallen en dat het je gegeven moet worden. Deze waarheden worden vaak geheel in dit verband verkeerd gebruikt. De belijdenis en het geloof dat de H. Geest dit doet wordt niet gevonden. De verhouding Geest en persoonlijke aanname komt dus om de hoek kijken en daar ligt het probleem en heeft gevolgen voor de opvatting voor de hele keten van tekst/interpretatie/uitleg/prediking/persoonlijk geloof. Heel essentieel dus.

Als de visie is als de geciteerde Dr. vd. Sluis, is een exegese die aansluit bij de tekst niet nodig. In diverse stromingen wil men de spanning weghalen tussen het persoonlijk aannemen van het woord op grond van het woord de werking van de H. Geest. Al heel erg snel wordt het voor eigen werk gezien terwijl het een persoonlijke reaktie is op de beloften. Daarmee haal je dus de spanning weg en zal men niet snel een geloof uit de beloften preken. Echter, de Engelse predikers en de Reformatoren, die zich door ook van bewust zijn, laten dat staan. Een preek wordt al vrij snel als te ruim geduid. Want in dat geval zou men zich te snel de zaligheid zelf toeigenen. Toch is het geloof uit het gehoor, een prediker heeft dus wel degelijk invloed. Alleen wil men deze spanning niet accepteren en sluit men de ogen er voor en vindt er verkeerd gebruik plaats van de werking van de Geest. Als iemand tot geloof komt gaat men niet uit van de belofte dat de Geest dat gedaan heeft maar zoekt men naar concrete duidingen daarvan die tot uitdrukking zouden komen in een bepaalde weg. Daar gaat het mis, dan wordt het een optelsom van gebeurenissen i.p.v. een vertrouwend geloven.

Ik begrijp er geen snars van.

Het is inderdaad niet makkelijk geformuleerd, maar dat is met oudvaders ook vaak zo, gewoon nog een keertje lezen, vooral dat tweede stuk is dan goed te volgen.

Klopt.
Verder is 'uitdeler van menigerlei genade' een uitdrukking van de Apostel Petrus.

[avisser]

Aan de hand van het onderstaande voorbeeld hoop ik duidelijk te kunnen maken waar ik op doel.

Er stond van de predikant dat hij onderwijs van de hemelse Academie ontvangen had en dus dat ‘dodelijkst tijdsgewricht’ ingeleefd had, nadat de Heere hem eerst zijn zonde had laten zien. Hij geloofde dat hij ‘als een vuurbrand uit het vuur was gerukt’. Als bijbelse bewijsvoering voor zijn ervaring gebruikte hij hiervoor Ps. 116. Aan de hand van zijn individuele ervaring heeft hij de moed gehad om deze individuele opvatting te generaliseren en wees hij er met klem op dat deze ervaring beleefd moet worden. Hij staafde dat dus met Ps. 116. Nu is de vraag. Kan je dat in deze psalm terug vinden?

De Bijbel gebruikt het ‘dodelijkst tijdsgewricht’ niet.
Het komt wel voor in de berijmde Psalm 116 daar staat:
Gij hebt, o Heer', in 't doodlijkst tijdsgewricht
Mijn ziel gered, mijn tranen willen drogen,
Mijn voet geschraagd; dies zal ik, voor Gods ogen,
Steeds wandelen in 't vrolijk levenslicht.

Dat wat we zien staan in de berijmde versie van Psalm 116, staat er in de Statenvertaling als volgt:
De banden des doods hadden mij omvangen, en de angsten der hel hadden mij getroffen; ik vond benauwdheid en droefenis.
Het staat niet boven Psalm 116, maar ik kan je wel vertellen wie de dichter is: David.

Wat de eerste betekenis betreft, denk ik dan toch vooral aan de doodsangsten die David uitgestaan zal hebben, toen hij door Saul vervolgd werd. Maar ook vanwege de vervolging door andere vijanden. Wat dacht je bijvoorbeeld van Absalom, de zoon van de Gesurietische vrouw (2 Samuël 3:3). (Mogelijk geworden door de nalatigheid van Israël, door de Gesurieten niet te verdrijven, tegen het gebod van Deuteronomium 7 in, zie Jozua 13:13.)
Het lijkt mij wel duidelijk, dat het hier dus niet gegaan is over zomaar wat angsten op klaarlichte dag, zonder aanwijsbare reden. David werd vervolgd, zijn leven werd bedreigd. Dat veroorzaakte deze angsten.

Het heeft dus niets te maken met hetgeen deze dominee meende ingeleefd te hebben. Echter dit soort bewijsvoering wordt door veel mensen zonder enige vorm van argwaan aangenomen ondanks dat men in het moeras van het “subjectief geestelijke” wordt gestuurd en komen er niet meer uit omdat het niet terug te vinden is. De bijbellezer een bril opgezet waardoor de objectieve waarheid wordt verduistert waardoor men nooit tot ruimte kan komen. Verkrampt worden er hierdoor betekenissen in teksten gezocht die er niet zijn en ze niet vinden zullen. Hierdoor wordt de onzekerheid van hun redding gevoed en haast kunstmatig in stand gehouden.

[avisser]

De optie zou bijvoorbeeld kunnen bestaan dat het de gewoonte is in een kerkverband om voor een bepaalde lijn in de exegese te kiezen.

De lijn van de exegese is juist essentieel. Kan je zegen verwachten van een exegese die een eigen leven leidt, dus los van de context staat? Hoe kan er hierdoor een vertrouwen op het woord groeien als men niet zelf de boodschap kan terug vinden? Zou de H. Geest zich willen verbinden aan verdraaide woorden?

[huisman]

De optie zou bijvoorbeeld kunnen bestaan dat het de gewoonte is in een kerkverband om voor een bepaalde lijn in de exegese te kiezen.

De lijn van de exegese is juist essentieel. Kan je zegen verwachten van een exegese die een eigen leven leidt, dus los van de context staat? Hoe kan er hierdoor een vertrouwen op het woord groeien als men niet zelf de boodschap kan terug vinden? Zou de H. Geest zich willen verbinden aan verdraaide woorden?

Nee de Heilige Geest werkt door het gepredikte woord wat Gods Woord getrouw doorgeeft. Dat is ook de opdracht van predikanten , verdraaid een predikant Gods woord dan zijn er opzieners die hem daar op moeten wijzen. En idd de lijn van de exegese is essentieel.

[refo]

Aan de hand van het onderstaande voorbeeld hoop ik duidelijk te kunnen maken waar ik op doel.

Er stond van de predikant dat hij onderwijs van de hemelse Academie ontvangen had en dus dat ‘dodelijkst tijdsgewricht’ ingeleefd had, nadat de Heere hem eerst zijn zonde had laten zien. Hij geloofde dat hij ‘als een vuurbrand uit het vuur was gerukt’. Als bijbelse bewijsvoering voor zijn ervaring gebruikte hij hiervoor Ps. 116. Aan de hand van zijn individuele ervaring heeft hij de moed gehad om deze individuele opvatting te generaliseren en wees hij er met klem op dat deze ervaring beleefd moet worden. Hij staafde dat dus met Ps. 116. Nu is de vraag. Kan je dat in deze psalm terug vinden?

De Bijbel gebruikt het ‘dodelijkst tijdsgewricht’ niet.
Het komt wel voor in de berijmde Psalm 116 daar staat:
Gij hebt, o Heer', in 't doodlijkst tijdsgewricht
Mijn ziel gered, mijn tranen willen drogen,
Mijn voet geschraagd; dies zal ik, voor Gods ogen,
Steeds wandelen in 't vrolijk levenslicht.

Dat wat we zien staan in de berijmde versie van Psalm 116, staat er in de Statenvertaling als volgt:
De banden des doods hadden mij omvangen, en de angsten der hel hadden mij getroffen; ik vond benauwdheid en droefenis.
Het staat niet boven Psalm 116, maar ik kan je wel vertellen wie de dichter is: David.

Wat de eerste betekenis betreft, denk ik dan toch vooral aan de doodsangsten die David uitgestaan zal hebben, toen hij door Saul vervolgd werd. Maar ook vanwege de vervolging door andere vijanden. Wat dacht je bijvoorbeeld van Absalom, de zoon van de Gesurietische vrouw (2 Samuël 3:3). (Mogelijk geworden door de nalatigheid van Israël, door de Gesurieten niet te verdrijven, tegen het gebod van Deuteronomium 7 in, zie Jozua 13:13.)
Het lijkt mij wel duidelijk, dat het hier dus niet gegaan is over zomaar wat angsten op klaarlichte dag, zonder aanwijsbare reden. David werd vervolgd, zijn leven werd bedreigd. Dat veroorzaakte deze angsten.

Het heeft dus niets te maken met hetgeen deze dominee meende ingeleefd te hebben. Echter dit soort bewijsvoering wordt door veel mensen zonder enige vorm van argwaan aangenomen ondanks dat men in het moeras van het “subjectief geestelijke” wordt gestuurd en komen er niet meer uit omdat het niet terug te vinden is. De bijbellezer een bril opgezet waardoor de objectieve waarheid wordt verduistert waardoor men nooit tot ruimte kan komen. Verkrampt worden er hierdoor betekenissen in teksten gezocht die er niet zijn en ze niet vinden zullen. Hierdoor wordt de onzekerheid van hun redding gevoed en haast kunstmatig in stand gehouden.

We hebben het er op dit forum al een (fi)x aantal keren over gehad.
Er zijn mensen die deze klank-exegese verafschuwen.
Er zijn mensen die dit geweldig vinden.
Ze herkennen zichzelf erin. Dat zou juist achterdochtig moeten maken, maar nee.

De berijmde psalmen worden enerzijds veroordeeld door de Verlichting, waarmee deze doorspekt is.
Anderzijds zijn hele theologieën gebouwd op losse regels.

Ai zoek uw knecht schoon hij Uw wetten schond (staat niet in de Bijbel, het staat er precies andersom)
Gods verborgen omgang vinden zielen waar Zijn vrees in woont (staat er niet)
Daar d'angst der hel mij alle troost deed missen (idem, althans 't betekent wat anders)

[Willem]

Aan de hand van het onderstaande voorbeeld hoop ik duidelijk te kunnen maken waar ik op doel.

Er stond van de predikant dat hij onderwijs van de hemelse Academie ontvangen had en dus dat ‘dodelijkst tijdsgewricht’ ingeleefd had, nadat de Heere hem eerst zijn zonde had laten zien. Hij geloofde dat hij ‘als een vuurbrand uit het vuur was gerukt’. Als bijbelse bewijsvoering voor zijn ervaring gebruikte hij hiervoor Ps. 116. Aan de hand van zijn individuele ervaring heeft hij de moed gehad om deze individuele opvatting te generaliseren en wees hij er met klem op dat deze ervaring beleefd moet worden. Hij staafde dat dus met Ps. 116. Nu is de vraag. Kan je dat in deze psalm terug vinden?

De Bijbel gebruikt het ‘dodelijkst tijdsgewricht’ niet.
Het komt wel voor in de berijmde Psalm 116 daar staat:
Gij hebt, o Heer', in 't doodlijkst tijdsgewricht
Mijn ziel gered, mijn tranen willen drogen,
Mijn voet geschraagd; dies zal ik, voor Gods ogen,
Steeds wandelen in 't vrolijk levenslicht.

Dat wat we zien staan in de berijmde versie van Psalm 116, staat er in de Statenvertaling als volgt:
De banden des doods hadden mij omvangen, en de angsten der hel hadden mij getroffen; ik vond benauwdheid en droefenis.
Het staat niet boven Psalm 116, maar ik kan je wel vertellen wie de dichter is: David.

Wat de eerste betekenis betreft, denk ik dan toch vooral aan de doodsangsten die David uitgestaan zal hebben, toen hij door Saul vervolgd werd. Maar ook vanwege de vervolging door andere vijanden. Wat dacht je bijvoorbeeld van Absalom, de zoon van de Gesurietische vrouw (2 Samuël 3:3). (Mogelijk geworden door de nalatigheid van Israël, door de Gesurieten niet te verdrijven, tegen het gebod van Deuteronomium 7 in, zie Jozua 13:13.)
Het lijkt mij wel duidelijk, dat het hier dus niet gegaan is over zomaar wat angsten op klaarlichte dag, zonder aanwijsbare reden. David werd vervolgd, zijn leven werd bedreigd. Dat veroorzaakte deze angsten.

Het heeft dus niets te maken met hetgeen deze dominee meende ingeleefd te hebben. Echter dit soort bewijsvoering wordt door veel mensen zonder enige vorm van argwaan aangenomen ondanks dat men in het moeras van het “subjectief geestelijke” wordt gestuurd en komen er niet meer uit omdat het niet terug te vinden is. De bijbellezer een bril opgezet waardoor de objectieve waarheid wordt verduistert waardoor men nooit tot ruimte kan komen. Verkrampt worden er hierdoor betekenissen in teksten gezocht die er niet zijn en ze niet vinden zullen. Hierdoor wordt de onzekerheid van hun redding gevoed en haast kunstmatig in stand gehouden.

Alvorens deze verklaring van Psalm 116 diepgaand te analyseren eerst even de volgende vragen. Hoe moet ik jouw overtuiging/ervaring/verklaring plaatsen? Als een individuele opvatting die je nu poogt te generaliseren op het forum en een pogen iedereen deze schriftopvatting te doen overnemen? Globaal gezien volgt Matthey Henri toch wel de verklaring die ook deze dominee uit Psalm 116 haalt. En dat was toch een engelse prediker
Vindt je nu dat naast de letterlijke betekenis er geen achterliggende diepere - geestelijke - betekenis zit in deze psalm? En als je zegt dat het tegenwoordig anders is als de Reformatoren en de "engelse predikers" heb je van hun verklaringen die jouw zienswijze ondersteunen?

[-DIA-]

Ik heb veel moeite met deze vorm van argumenteren. Als je - zoals hier gebeurd - poneert dat men tegenwoordig preekt in tegenspraak met de reformatoren en de Engelse predikers (de Puriteinen?) dan moet je concreet worden.

Tja ik heb de laatste tijd veel moeite met het feit dat zo gemakkelijk het woord Remonstrant of Arminiaan ergens op geplakt wordt.

Afgelopen zondag klonk bij ons van de kansel dat Soconianen, Arminianen, Remonstranten, zich tegenwoordig allemaal
onder de paraplu van REFORMATORISCH aandienen... En het is waar.

[Democritus]

Ik heb veel moeite met deze vorm van argumenteren. Als je - zoals hier gebeurd - poneert dat men tegenwoordig preekt in tegenspraak met de reformatoren en de Engelse predikers (de Puriteinen?) dan moet je concreet worden.

Tja ik heb de laatste tijd veel moeite met het feit dat zo gemakkelijk het woord Remonstrant of Arminiaan ergens op geplakt wordt.

Afgelopen zondag klonk bij ons van de kansel dat Soconianen, Arminianen, Remonstranten, zich tegenwoordig allemaal
onder de paraplu van REFORMATORISCH aandienen... En het is waar.

wat wil je hiermee zeggen?