De zaken liggen teer..

[Marco]

Het is het reform gedachtegoed ook niet, dat je je alles toe-eigent. Je hebt het juist NIET in jezelf, van jezelf, dus zul je altijd met schroom over je innerlijke gedachten praten. Op gezelschappen ging het vroeger ook wel eens mis, dan viel iemand "open" en ging er een ander met stalpoten overheen.
Of iemand bleek zijn verhaal uit een boekje te hebben.
Je kunt wel in zijn algemeniteit over het geloof en bijbel met elkaar spreken, maar wat er leeft in jou ? Moeilijk.

Waarom niet? Waarom zou je niet zonder schroom over 'Gods grote daden' kunnen praten? Het uit kunnen zingen?

[Fjodor]

Het is het reform gedachtegoed ook niet, dat je je alles toe-eigent. Je hebt het juist NIET in jezelf, van jezelf, dus zul je altijd met schroom over je innerlijke gedachten praten. Op gezelschappen ging het vroeger ook wel eens mis, dan viel iemand "open" en ging er een ander met stalpoten overheen.
Of iemand bleek zijn verhaal uit een boekje te hebben.
Je kunt wel in zijn algemeniteit over het geloof en bijbel met elkaar spreken, maar wat er leeft in jou ? Moeilijk.

Waarom niet? Waarom zou je niet zonder schroom over 'Gods grote daden' kunnen praten? Het uit kunnen zingen?

Dat zal de Heilige Geest moeten geven dat we daar zonder schroom over gaan leren praten. Maar Hij wil het ons dan ook leren! Is vrijmoedigheid niet een vrucht van de Geest? Lijkt me wel eigenlijk. In ieder geval wordt er in de bijbel zeer positief over vrijmoedigheid gesproken.

[jvdg]

Het is het reform gedachtegoed ook niet, dat je je alles toe-eigent. Je hebt het juist NIET in jezelf, van jezelf, dus zul je altijd met schroom over je innerlijke gedachten praten. Op gezelschappen ging het vroeger ook wel eens mis, dan viel iemand "open" en ging er een ander met stalpoten overheen.
Of iemand bleek zijn verhaal uit een boekje te hebben.
Je kunt wel in zijn algemeniteit over het geloof en bijbel met elkaar spreken, maar wat er leeft in jou ? Moeilijk.

Waarom niet? Waarom zou je niet zonder schroom over 'Gods grote daden' kunnen praten? Het uit kunnen zingen?

Dat zal de Heilige Geest moeten geven dat we daar zonder schroom over gaan leren praten. Maar Hij wil het ons dan ook leren! Is vrijmoedigheid niet een vrucht van de Geest? Lijkt me wel eigenlijk. In ieder geval wordt er in de bijbel zeer positief over vrijmoedigheid gesproken.

Maar het is een stuk "makkelijker" als de "ervaring" nog vers is en je er vol van bent.
Als het vat vol is, loopt het makkelijker over.
Desnoods gaan de stenen spreken....

[Marnix]

Het is het reform gedachtegoed ook niet, dat je je alles toe-eigent. Je hebt het juist NIET in jezelf, van jezelf, dus zul je altijd met schroom over je innerlijke gedachten praten. Op gezelschappen ging het vroeger ook wel eens mis, dan viel iemand "open" en ging er een ander met stalpoten overheen.
Of iemand bleek zijn verhaal uit een boekje te hebben.
Je kunt wel in zijn algemeniteit over het geloof en bijbel met elkaar spreken, maar wat er leeft in jou ? Moeilijk.

Ik snap je redenering niet. Ik stel ook niet dat we het van onszelf hebben. Dat hebben we het juist niet, maar ondanks dat hebben we het gekregen. Dat maakt het juist zo wonderlijk en bijzonder en over bijzondere dingen praten we toch wel? Natuurlijk moet dat bescheiden en vooral: Op God wijzend. Je praat niet over jou verdiensten maar over wat Hij geeft... en over worstelingen die je hebt. We moeten zwak durven zijn in plaats van sterk... want dat zijn we geen van allen. Anders gaan we inderdaad de fout in. Dat gaat in beide voorbeelden fout. En daar moeten we juist van af, van dat ons groot houden en niet onze problemen durven te bespreken uit angst voor gezichtsverlies... dat betekent "de zaken liggen teer" vaak. Ik durf daar niet over te praten... niet omdat we bang zijn onszelf teveel krediet te geven en God te weinig... maar omdat we bang zijn ons kwetsbaar op te stellen, gezichtsverlies te lijden ofzo.

[Zacheüs]

Ik las onlangs in 'de Godvruchtige Avondmaalganger' van P. Immens het volgende:
Leg uw hart voor verstandeige godvruchtigen open, die ervaring en bekwaamheid hebben om u te besturen. Maar aan allen, al zijn het godvruchtigen, moet het niet geschieden. Dat zou nadelig kunnen zijn. Men moet niet ieder tot zijn hartvriend maken. Velen zijn meer bekwaam om u verder in de put te helpen dan u op te beuren, óf door onwetendheid, óf door onvoorzichtigheid, óf door een meesterachtig oordeel en liefdeloosheid. Maar zoekt zulken, die in staat zijn om u de weg Gods bescheiden uit te leggen en die met liefde en getrouwheid u behandelen

Het is ook een verschil of je verteld wie de Heere is, óf wie de Heere voor jou (geworden) is.
Op het laatste krijg je meer reactie die je persoonlijk in de put kunnen praten dan het eerste.
Altans dat is míjn ervaring....
Zachea

[Mara]

Het is het reform gedachtegoed ook niet, dat je je alles toe-eigent. Je hebt het juist NIET in jezelf, van jezelf, dus zul je altijd met schroom over je innerlijke gedachten praten. Op gezelschappen ging het vroeger ook wel eens mis, dan viel iemand "open" en ging er een ander met stalpoten overheen.
Of iemand bleek zijn verhaal uit een boekje te hebben.
Je kunt wel in zijn algemeniteit over het geloof en bijbel met elkaar spreken, maar wat er leeft in jou ? Moeilijk.

Ik snap je redenering niet. Ik stel ook niet dat we het van onszelf hebben. Dat hebben we het juist niet, maar ondanks dat hebben we het gekregen. Dat maakt het juist zo wonderlijk en bijzonder en over bijzondere dingen praten we toch wel? Natuurlijk moet dat bescheiden en vooral: Op God wijzend. Je praat niet over jou verdiensten maar over wat Hij geeft... en over worstelingen die je hebt. We moeten zwak durven zijn in plaats van sterk... want dat zijn we geen van allen. Anders gaan we inderdaad de fout in. Dat gaat in beide voorbeelden fout. En daar moeten we juist van af, van dat ons groot houden en niet onze problemen durven te bespreken uit angst voor gezichtsverlies... dat betekent "de zaken liggen teer" vaak. Ik durf daar niet over te praten... niet omdat we bang zijn onszelf teveel krediet te geven en God te weinig... maar omdat we bang zijn ons kwetsbaar op te stellen, gezichtsverlies te lijden ofzo.

Of wellicht bang zijn voor al te kritische vragen, vast te lopen in ons eigen verhaal ?
Wat is van onszelf en wat is verkregen ?

[Fjodor]

Het is het reform gedachtegoed ook niet, dat je je alles toe-eigent. Je hebt het juist NIET in jezelf, van jezelf, dus zul je altijd met schroom over je innerlijke gedachten praten. Op gezelschappen ging het vroeger ook wel eens mis, dan viel iemand "open" en ging er een ander met stalpoten overheen.
Of iemand bleek zijn verhaal uit een boekje te hebben.
Je kunt wel in zijn algemeniteit over het geloof en bijbel met elkaar spreken, maar wat er leeft in jou ? Moeilijk.

Ik snap je redenering niet. Ik stel ook niet dat we het van onszelf hebben. Dat hebben we het juist niet, maar ondanks dat hebben we het gekregen. Dat maakt het juist zo wonderlijk en bijzonder en over bijzondere dingen praten we toch wel? Natuurlijk moet dat bescheiden en vooral: Op God wijzend. Je praat niet over jou verdiensten maar over wat Hij geeft... en over worstelingen die je hebt. We moeten zwak durven zijn in plaats van sterk... want dat zijn we geen van allen. Anders gaan we inderdaad de fout in. Dat gaat in beide voorbeelden fout. En daar moeten we juist van af, van dat ons groot houden en niet onze problemen durven te bespreken uit angst voor gezichtsverlies... dat betekent "de zaken liggen teer" vaak. Ik durf daar niet over te praten... niet omdat we bang zijn onszelf teveel krediet te geven en God te weinig... maar omdat we bang zijn ons kwetsbaar op te stellen, gezichtsverlies te lijden ofzo.

Of wellicht bang zijn voor al te kritische vragen, vast te lopen in ons eigen verhaal ?
Wat is van onszelf en wat is verkregen ?

Dat kan goed lastig zijn om vrijmoedig te spreken. Maar daar hoeven we niet voor af te schrikken.
Wij lopen altijd vast in ons eigen verhaal. Is het niet door woorden dan wel door daden.
Maar Christus maakt ons vast lopen tot gesmeerd lopen. Hij heeft het al volbracht en geeft nu Zijn Geest om ons te sterken.

[Fjodor]

Het is het reform gedachtegoed ook niet, dat je je alles toe-eigent. Je hebt het juist NIET in jezelf, van jezelf, dus zul je altijd met schroom over je innerlijke gedachten praten. Op gezelschappen ging het vroeger ook wel eens mis, dan viel iemand "open" en ging er een ander met stalpoten overheen.
Of iemand bleek zijn verhaal uit een boekje te hebben.
Je kunt wel in zijn algemeniteit over het geloof en bijbel met elkaar spreken, maar wat er leeft in jou ? Moeilijk.

Waarom niet? Waarom zou je niet zonder schroom over 'Gods grote daden' kunnen praten? Het uit kunnen zingen?

Dat zal de Heilige Geest moeten geven dat we daar zonder schroom over gaan leren praten. Maar Hij wil het ons dan ook leren! Is vrijmoedigheid niet een vrucht van de Geest? Lijkt me wel eigenlijk. In ieder geval wordt er in de bijbel zeer positief over vrijmoedigheid gesproken.

Maar het is een stuk "makkelijker" als de "ervaring" nog vers is en je er vol van bent.
Als het vat vol is, loopt het makkelijker over.
Desnoods gaan de stenen spreken....

Mm, ik hoop dat dat per persoon verschilt...

[Marnix]

Het is het reform gedachtegoed ook niet, dat je je alles toe-eigent. Je hebt het juist NIET in jezelf, van jezelf, dus zul je altijd met schroom over je innerlijke gedachten praten. Op gezelschappen ging het vroeger ook wel eens mis, dan viel iemand "open" en ging er een ander met stalpoten overheen.
Of iemand bleek zijn verhaal uit een boekje te hebben.
Je kunt wel in zijn algemeniteit over het geloof en bijbel met elkaar spreken, maar wat er leeft in jou ? Moeilijk.

Ik snap je redenering niet. Ik stel ook niet dat we het van onszelf hebben. Dat hebben we het juist niet, maar ondanks dat hebben we het gekregen. Dat maakt het juist zo wonderlijk en bijzonder en over bijzondere dingen praten we toch wel? Natuurlijk moet dat bescheiden en vooral: Op God wijzend. Je praat niet over jou verdiensten maar over wat Hij geeft... en over worstelingen die je hebt. We moeten zwak durven zijn in plaats van sterk... want dat zijn we geen van allen. Anders gaan we inderdaad de fout in. Dat gaat in beide voorbeelden fout. En daar moeten we juist van af, van dat ons groot houden en niet onze problemen durven te bespreken uit angst voor gezichtsverlies... dat betekent "de zaken liggen teer" vaak. Ik durf daar niet over te praten... niet omdat we bang zijn onszelf teveel krediet te geven en God te weinig... maar omdat we bang zijn ons kwetsbaar op te stellen, gezichtsverlies te lijden ofzo.

Of wellicht bang zijn voor al te kritische vragen, vast te lopen in ons eigen verhaal ?
Wat is van onszelf en wat is verkregen ?

Dat is het zelfde... dan is het namelijk "ons verhaal" en staan wij centraal en dan gaat er een hoop mis. Als God centraal staat zorgt dat voor vrijmoedigheid omdat het niet gaat om wat wij hebben en waar wij moeite mee hebben etc.

[oesterschelpje]

Mee eens Marnix!

Maar is het niet zo dat we onszelve zeer nauw moeten onderzoeken?
Hoe vaak is het toch niet zo, dat we toch, al is het ongewild en ongedacht onszelf ergens in prijzen?
Ik weet het van diverse predikanten die met zichzelf op de preekstoel hebben gestaan, waar de Heere later op terug is gekomen.
Ook recent van een bevriende ambstbroeder, die over zijn eigen leven vertelde tijdens een cathecesatieles.
In de eerste groep kwamen de woorden uit zijn hart, in de tweede uit zijn verstand.
Het was het zelfde verhaal, alleen de Geest kwam er niet in mee.
Die man heeft zo een smart gehad, achteraf, want hij was "iets" met zijn eigen bekering.

[jochanan]

Wij moeten allemaal (hoofd voor hoofd) voor die Rechter verschijnen. Zal het dan goed zijn als Hij u
zal onderzoeken, werd aan Job gevraagd.
Is de hitte van Gods gramschap voor MIJ PERSOONLIJK geblust?

Huh? Waartoe diende dan het offer van Jezus Christus?
Zie Hebr 10:14-17.

[Marnix]

Mee eens Marnix!

Maar is het niet zo dat we onszelve zeer nauw moeten onderzoeken?
Hoe vaak is het toch niet zo, dat we toch, al is het ongewild en ongedacht onszelf ergens in prijzen?
Ik weet het van diverse predikanten die met zichzelf op de preekstoel hebben gestaan, waar de Heere later op terug is gekomen.
Ook recent van een bevriende ambstbroeder, die over zijn eigen leven vertelde tijdens een cathecesatieles.
In de eerste groep kwamen de woorden uit zijn hart, in de tweede uit zijn verstand.
Het was het zelfde verhaal, alleen de Geest kwam er niet in mee.
Die man heeft zo een smart gehad, achteraf, want hij was "iets" met zijn eigen bekering.

Klopt. Dat is ook zo. We moeten niet in onszelf roemen maar in Hem. En dan moeten we inderdaad ook telkens onderzoeken of onze gedachten en daden tot Gods eer zijn of de onze. (Daarom waarschuw ik ook geregeld voor focus uiterlijkheden, dat leidt zo snel tot status, eigen eer, zelf dingen doen, kijk eens hoe die er bij loopt, ik loop er veel beter bij enzovoorts.