Ad hominemhuisman schreef: Nee Hoeksema pardon ik bedoel bertIk ben bang dat jij alles met de Dogmatische bril van eerder vernoemde leest en daar ga je niet scherper van zien.
Welke preken mogen er gelezen worden?
-
Bert Mulder
- Berichten: 9103
- Lid geworden op: 28 aug 2006, 22:07
- Locatie: Grace URC Leduc Alberta Canada
- Contacteer:
Re: Welke preken mogen er gelezen worden?
Mijn enige troost is, dat ik niet mijn, maar Jezus Christus eigen ben, Die voor mijn zonden betaald heeft, en zo bewaart, dat alles tot mijn zaligheid dienen moet; waarom Hij mij ook door Zijn Heilige Geest van eeuwig leven verzekert, en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt.
Re: Welke preken mogen er gelezen worden?
Nu maak jij een dualiteit in het verbond. Als iets voor mij geldt in het meervoud, dan geldt het toch ook in het enkelvoud?Bert Mulder schreef:En daarin ga je dus fout. Je wil het doopformulier anders lezen dan wat zoals de Schrift ook gelezen wordt, en leert. Namelijk, het formulier spreekt over kinderen MEERVOUD. Net zoals in de Schrift ook telkens over Gods kerk in MEERVOUD gesproken wordt, hetwelk betekend dat dit in de organische zin verstaan moet worden, en niet iedereen hoofd voor hoofd.
Want anders zou er een dualiteit in God wezen, en dan zou God ophouden God te zijn.
-
Bert Mulder
- Berichten: 9103
- Lid geworden op: 28 aug 2006, 22:07
- Locatie: Grace URC Leduc Alberta Canada
- Contacteer:
Re: Welke preken mogen er gelezen worden?
Verder over Amyraldus, en de drie verbondenleer, hetwelk 1 en dezelfde hypotetische alverzoening is:
Sorry for my english:
However that may be, this was the motivation behind the teachings of Cameron and Amyraut.
Cameron proceeded from a covenantal position, so he claimed, and taught that God established a twofold covenant: one, an absolute covenant, unconditional and rooted in antecedent love; the other a hypothetical covenant, dependent upon man's condition of love. The latter was the important covenant because it was the covenant of experience. However, the power of man's love is always God's antecedent love.
This was the basis of the distinction that Amyraut developed in his hypothetical universalism.
Moise Amyraut was born in 1596 and died in 1664. He followed Cameron in his views of the covenant and agreed that the hypothetical covenant was the important one because it is the covenant of revelation and experience. Within this covenant the essential elements are obligation and promised reward, the latter conditioned by the former.
An important distinction must be made, according to Amyraut, between the Mosaic covenant that was legal and the gracious covenant of the promise. In connection with the latter, all mankind are the contracting parties, the condition for its fulfillment is faith, the promise is eternal life, the Mediator is Christ, and the efficacy is God's work of mercy.
From this idea of the covenant followed Amyraut's views of predestination. These views were developed especially in his Treatise on Predestination that was published in 1634 --fifteen years after Dort had adjourned. In this book he developed his idea of two wills in God: one a particular and unconditional will and the other a universal and conditional will. These two wills of God, so he said, were basically irreconcilable and part of the hidden mystery of God's decree.
This double-will idea, Amyraut claimed, was taught already by Calvin and was in fact fundamental to Calvin's teaching. We may note in passing, for we have already discussed this question in connection with Calvin's teachings on the free offer, that it is true that Calvin made a distinction between the will of God's decree and the will of God's precept; but it is also true that Calvin specifically repudiated the idea that these two wills stand in contradiction with each other something which Amyraut insisted was true.
On the basis of the distinction between God's particular and God's universal will, Amyraut went on to teach that predestination as universal and conditional was a part of providence. It was a part of what are really “two counsels" in God that He took because of the fall. According to this universal and conditional will, God wills the salvation of all men and promises salvation to all upon the condition of faith. It is only because God knows that man is not able of himself to believe that God also wills particularly and unconditionally to save the elect.
Amyraut admits that he emphasized Calvin's conditional will more than Calvin himself did, but that this was necessary because orthodox and scholastic theologians repudiated it altogether and he could restore the true balance of pure Calvinism only by emphasizing that which was so sorely neglected. He writes: "These words, 'God wills the salvation of all men,' necessarily meets with this limitation, 'provided that they believe.' If they do not believe, He does not will it, this will of making the grace of salvation universal and common to all men being in such a way conditional that without the accomplishment of the conditional it is completely inefficacious." Or again, "God wills all men to be saved…He invites them to repent . . .. He extends His arms to them . . .. He goes before them and calls them with a lively voice."
Here we have the essence of the free offer of the gospel as proposed by Amyraut. As we have had occasion to notice, the essential idea of the free offer is the idea that God desires the salvation of all men without exception, or, if that is too broad, God desires the salvation of all who hear the gospel and expresses that desire in the gospel. Amyraut proposed exactly that idea with his hypothetical universalism.
Hence, because the gospel expresses the universal will of God to save all men, it comes to men as an offer to all. At the Synod of Alencon, before which Amyraut was called to appear and answer for his views, he said:
So that those who are called by the preaching of the Gospel to participate by faith in the effects and fruits of His death, being invited seriously, and God vouchsafing them all external means needful for their coming to Him, and showing them in good earnest, and with the greatest sincerity by His Word, what would be well--pleasing to Him: if they should not believe in the Lord Jesus Christ, but perish in their obstinacy and unbelief; this cometh not from any defect or virtue or sufficiency in the sacrifice of Jesus Christ, nor yet for want of summons or serious invitation unto faith and repentance, but only from their own fault.
The external call of the gospel, according to Amyraut, speaks of a sufficiency of salvation for all, a universal will of God to save all, and an objective grace for all which is needful for their coming to Christ. The subjective grace of' salvation is dependent and conditioned upon faith. The objective grace is an offer of pardon to all while the subjective grace or salvation is conditional and only for those who come to Christ. These two graces correspond to the double will of God. The universal grace objectively given corresponds to God's universal will to save all, while the subjective grace flows forth from God's particular will to save only the elect.
All of this is rooted in the atonement. The atonement is universal in sufficiency, in intention, and in scope, and merits the grace that is objectively for all, but is subjectively given only to those who fulfill the condition of faith.
In his book, The Extent of the Atonement, F. Turretin quotes Testardus, a disciple of' Amyraut as follows:
Some of our ministers teach that by Christ's atonement a new covenant was established with all, their salvation rendered possible and an offer of it made to them in the gospel.” 22
He quotes Amyraut himself as saying:
Since the misery of the human family is equal and universal, and the desire which God has to free them from it by the Redeemer, proceeds from the mercy which He exercises towards us as His creatures, fallen into destruction, in which we are all equal; the grace of redemption, which He has procured for us and offers to us, should be equal and universal, provided we are equally disposed to its reception. 23
Such are the views of Amyraut.
http://www.prca.org/pamphlets/Free%20Offer/chapter4.htm
Zal even kijken of ik iets in Nederlands vinden kan.
Sorry for my english:
However that may be, this was the motivation behind the teachings of Cameron and Amyraut.
Cameron proceeded from a covenantal position, so he claimed, and taught that God established a twofold covenant: one, an absolute covenant, unconditional and rooted in antecedent love; the other a hypothetical covenant, dependent upon man's condition of love. The latter was the important covenant because it was the covenant of experience. However, the power of man's love is always God's antecedent love.
This was the basis of the distinction that Amyraut developed in his hypothetical universalism.
Moise Amyraut was born in 1596 and died in 1664. He followed Cameron in his views of the covenant and agreed that the hypothetical covenant was the important one because it is the covenant of revelation and experience. Within this covenant the essential elements are obligation and promised reward, the latter conditioned by the former.
An important distinction must be made, according to Amyraut, between the Mosaic covenant that was legal and the gracious covenant of the promise. In connection with the latter, all mankind are the contracting parties, the condition for its fulfillment is faith, the promise is eternal life, the Mediator is Christ, and the efficacy is God's work of mercy.
From this idea of the covenant followed Amyraut's views of predestination. These views were developed especially in his Treatise on Predestination that was published in 1634 --fifteen years after Dort had adjourned. In this book he developed his idea of two wills in God: one a particular and unconditional will and the other a universal and conditional will. These two wills of God, so he said, were basically irreconcilable and part of the hidden mystery of God's decree.
This double-will idea, Amyraut claimed, was taught already by Calvin and was in fact fundamental to Calvin's teaching. We may note in passing, for we have already discussed this question in connection with Calvin's teachings on the free offer, that it is true that Calvin made a distinction between the will of God's decree and the will of God's precept; but it is also true that Calvin specifically repudiated the idea that these two wills stand in contradiction with each other something which Amyraut insisted was true.
On the basis of the distinction between God's particular and God's universal will, Amyraut went on to teach that predestination as universal and conditional was a part of providence. It was a part of what are really “two counsels" in God that He took because of the fall. According to this universal and conditional will, God wills the salvation of all men and promises salvation to all upon the condition of faith. It is only because God knows that man is not able of himself to believe that God also wills particularly and unconditionally to save the elect.
Amyraut admits that he emphasized Calvin's conditional will more than Calvin himself did, but that this was necessary because orthodox and scholastic theologians repudiated it altogether and he could restore the true balance of pure Calvinism only by emphasizing that which was so sorely neglected. He writes: "These words, 'God wills the salvation of all men,' necessarily meets with this limitation, 'provided that they believe.' If they do not believe, He does not will it, this will of making the grace of salvation universal and common to all men being in such a way conditional that without the accomplishment of the conditional it is completely inefficacious." Or again, "God wills all men to be saved…He invites them to repent . . .. He extends His arms to them . . .. He goes before them and calls them with a lively voice."
Here we have the essence of the free offer of the gospel as proposed by Amyraut. As we have had occasion to notice, the essential idea of the free offer is the idea that God desires the salvation of all men without exception, or, if that is too broad, God desires the salvation of all who hear the gospel and expresses that desire in the gospel. Amyraut proposed exactly that idea with his hypothetical universalism.
Hence, because the gospel expresses the universal will of God to save all men, it comes to men as an offer to all. At the Synod of Alencon, before which Amyraut was called to appear and answer for his views, he said:
So that those who are called by the preaching of the Gospel to participate by faith in the effects and fruits of His death, being invited seriously, and God vouchsafing them all external means needful for their coming to Him, and showing them in good earnest, and with the greatest sincerity by His Word, what would be well--pleasing to Him: if they should not believe in the Lord Jesus Christ, but perish in their obstinacy and unbelief; this cometh not from any defect or virtue or sufficiency in the sacrifice of Jesus Christ, nor yet for want of summons or serious invitation unto faith and repentance, but only from their own fault.
The external call of the gospel, according to Amyraut, speaks of a sufficiency of salvation for all, a universal will of God to save all, and an objective grace for all which is needful for their coming to Christ. The subjective grace of' salvation is dependent and conditioned upon faith. The objective grace is an offer of pardon to all while the subjective grace or salvation is conditional and only for those who come to Christ. These two graces correspond to the double will of God. The universal grace objectively given corresponds to God's universal will to save all, while the subjective grace flows forth from God's particular will to save only the elect.
All of this is rooted in the atonement. The atonement is universal in sufficiency, in intention, and in scope, and merits the grace that is objectively for all, but is subjectively given only to those who fulfill the condition of faith.
In his book, The Extent of the Atonement, F. Turretin quotes Testardus, a disciple of' Amyraut as follows:
Some of our ministers teach that by Christ's atonement a new covenant was established with all, their salvation rendered possible and an offer of it made to them in the gospel.” 22
He quotes Amyraut himself as saying:
Since the misery of the human family is equal and universal, and the desire which God has to free them from it by the Redeemer, proceeds from the mercy which He exercises towards us as His creatures, fallen into destruction, in which we are all equal; the grace of redemption, which He has procured for us and offers to us, should be equal and universal, provided we are equally disposed to its reception. 23
Such are the views of Amyraut.
http://www.prca.org/pamphlets/Free%20Offer/chapter4.htm
Zal even kijken of ik iets in Nederlands vinden kan.
Mijn enige troost is, dat ik niet mijn, maar Jezus Christus eigen ben, Die voor mijn zonden betaald heeft, en zo bewaart, dat alles tot mijn zaligheid dienen moet; waarom Hij mij ook door Zijn Heilige Geest van eeuwig leven verzekert, en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt.
Re: Welke preken mogen er gelezen worden?
Ik ken het amyraldisme voornamelijk uit de studies van dr. C. Graafland. Je kunt het ermee oneens zijn, maar zo verschrikkelijk kan ik het allemaal niet vinden.
Dat gepluis op de millimeter...
Dat gepluis op de millimeter...
-
Bert Mulder
- Berichten: 9103
- Lid geworden op: 28 aug 2006, 22:07
- Locatie: Grace URC Leduc Alberta Canada
- Contacteer:
Re: Welke preken mogen er gelezen worden?
Hypothetisch universalisme en verkiezing.
Dit synergisme werd voor het eerst geleerd ten tijde van de Dordtse Synode door John Cameron in Frankrijk en Engeland, en zowel toen als later door zijn vooraanstaande leerlingen, Amyrauld in Frankrijk, en Davenant, een Britse afgevaardigde op de Synode van Dordrecht. In de oorspronkelijke vorm was het een poging om de gereformeerde en de remonstrantse leer van verkiezing te combineren door de leer dat er twee verschillende besluiten van verkiezing zijn: een remonstrants besluit, dat God besloten heeft allen en iedereen zalig te maken op voorwaarde van geloof, en een semi-calvinistisch besluit, dat God besloten heeft de voorwaarden te vervullen, en slechts aan sommigen geloof te geven. Om het kort en bondig te zeggen, het is de gedachte dat God iedereen zalig wil maken, maar besloten heeft om slechts sommigen zalig te maken. Het is een tegenstrijdende dualisme, dubbel-spoor theologie. Haar algemene verkiezing is voorwaardelijk en remonstrants, en in het licht van een particulier besluit om sommigen zalig te maken, is het ook niet meer dan hypothetisch. Deze beschouwing werd tegengestaan door de Synode van Dordrecht, als ze in de Leerregels waar Gods voornemen genoemd wordt, slechts spreken van een voornemen en plan om de uitverkorenen te redden.
Toen Amyrauld en zijn volgelingen na de Synode doorgingen deze visie te leren, werden zijn beschouwingen veroordeeld onder leiding van Francis Turretin, in de Zwitserse Formula Consensus, als remonstrants en tegenstrijdig met Dordrecht. Evenzo, toen de beschouwingen van Davenant en zijn volgelingen werden uitgedragen in Engeland, werden ze tegengestaan door John Owen in zijn boek The Death of Death in the Death of Christ.
Het is vooral op het gebied van de verbondsleer, in verband met de prediking zowel als de doop, dat deze Amyraldische dwaling nog telkens zijn kop op steekt. Dit neemt gewoonlijk de vorm aan van een algemene voorwaardelijke belofte, de zogenaamde Heynsische beschouwing. In deze beschouwing komt er meer kijken dan alleen een algemene voorwaardelijke belofte; er komt ook een scheiding in het verbond en verkiezing en het werk van Christus bij te pas. In de gereformeerde theologie zijn al Gods werken gegrondvest in Zijn besluiten van eeuwigheid. Wie leert dat Gods verbond is opgericht met de uitverkorenen en verworpenen op voorwaardelijke beloften, als een voorwerpelijke schenking aan allen die gedoopt of onder de prediking gebracht zijn, zegt vooreerst iets over Gods eeuwig besluit van dat verbond. Al Gods werken zijn van eeuwigheid, hun verwezenlijking in de tijd is hun uitwendige uitwerking (ad extra) van wat Hij in Zichzelf inwendig bestemd heeft (ad intra). Leuzen, zoals dit principe "scholastisch en rationalistisch, enzovoort" te noemen, vermijden het geschilpunt eenvoudig.
Deze scheiding van verbond en verkiezing gaat noodzakelijkerwijs samen met een soortgelijke dispensationele ontaarding van de leer van de Middelaar. Degenen die vast houden aan deze scheiding leren, dat “Christus de Middelaar des verbonds” is, maar het “Hoofd der uitverkoren”. Dit is niet slechts bedoeld als een subtiele onderscheiding tussen de termen Middelaar en Hoofd, maar als een daadwerkelijke scheiden. Volgens deze beschouwing is dit verbond, waarvan Christus de Middelaar is, opgericht met een voorwaardelijke belofte aan uitverkorenen en verworpenen, met allen die uiterlijk in de kerk besloten zijn. Christus is dus de Middelaar van God’s verbond met Esau.
Dit houdt een fundamentele ontaarding in van het werk van Christus als Middelaar. Het is juist doordat Hij het wettig vertegenwoordigend Hoofd der uitverkoren is, de Christus, dat Hij in Zijn middelaarswerk het nieuwe verbond in Zijn bloed opricht en bevestigt, als de Heere onze Gerechtigheid. Dit wordt duidelijk geleerd in de Dordtse Leerregels, waar het middelaarsambt van Christus en zijn wezen als Hoofd uitdrukkelijk aan elkaar verbonden zijn en het duidelijk wordt gemaakt dat Hij alleen de Middelaar van de uitverkorenen is. Dus lezen we, “Deze verkiezing is een onveranderlijk voornemen Gods, door hetwelk Hij voor de grondlegging der wereld een zekere menigte van mensen, niet beter of waardiger zijnde dan anderen, maar in de gemene ellende met anderen liggende, uit het gehele menselijke geslacht, van de eerste rechtheid door hun eigen schuld vervallen in de zonde en het verderf, naar het vrije welbehagen van Zijn wil, tot de zaligheid, louter uit genade, uitverkoren heeft in Christus, Denwelken Hij ook van eeuwigheid tot een Middelaar en Hoofd van alle uitverkorenen, en tot een Fundament der zaligheid gesteld heeft.” (DL I,7 – cursivering van mij). Dat Christus dus de “Middelaar en Hoofd van de uitverkorenen” is, kan niet duidelijker gesteld worden. Hetzelfde blijkt uit hetgeen we lezen, “... God heeft gewild, dat Christus door het bloed zijns kruises (waarmede Hij het nieuwe Verbond bevestigd heeft), uit alle volken, stammen, geslachten en tongen, diegenen allen, en die alleen, krachtiglijk zou verlossen, die van eeuwigheid tot zaligheid verkoren, en van den Vader Hem gegeven zijn; ...” (DL II,8). Weer verbinden de Leerregels het bloed des verbonds en Gods voornemen daarin uitdrukkelijk met het Middelaars werk van Christus en uitverkiezing.
http://www.prca.org/current/Aanbod.htm
Dit synergisme werd voor het eerst geleerd ten tijde van de Dordtse Synode door John Cameron in Frankrijk en Engeland, en zowel toen als later door zijn vooraanstaande leerlingen, Amyrauld in Frankrijk, en Davenant, een Britse afgevaardigde op de Synode van Dordrecht. In de oorspronkelijke vorm was het een poging om de gereformeerde en de remonstrantse leer van verkiezing te combineren door de leer dat er twee verschillende besluiten van verkiezing zijn: een remonstrants besluit, dat God besloten heeft allen en iedereen zalig te maken op voorwaarde van geloof, en een semi-calvinistisch besluit, dat God besloten heeft de voorwaarden te vervullen, en slechts aan sommigen geloof te geven. Om het kort en bondig te zeggen, het is de gedachte dat God iedereen zalig wil maken, maar besloten heeft om slechts sommigen zalig te maken. Het is een tegenstrijdende dualisme, dubbel-spoor theologie. Haar algemene verkiezing is voorwaardelijk en remonstrants, en in het licht van een particulier besluit om sommigen zalig te maken, is het ook niet meer dan hypothetisch. Deze beschouwing werd tegengestaan door de Synode van Dordrecht, als ze in de Leerregels waar Gods voornemen genoemd wordt, slechts spreken van een voornemen en plan om de uitverkorenen te redden.
Toen Amyrauld en zijn volgelingen na de Synode doorgingen deze visie te leren, werden zijn beschouwingen veroordeeld onder leiding van Francis Turretin, in de Zwitserse Formula Consensus, als remonstrants en tegenstrijdig met Dordrecht. Evenzo, toen de beschouwingen van Davenant en zijn volgelingen werden uitgedragen in Engeland, werden ze tegengestaan door John Owen in zijn boek The Death of Death in the Death of Christ.
Het is vooral op het gebied van de verbondsleer, in verband met de prediking zowel als de doop, dat deze Amyraldische dwaling nog telkens zijn kop op steekt. Dit neemt gewoonlijk de vorm aan van een algemene voorwaardelijke belofte, de zogenaamde Heynsische beschouwing. In deze beschouwing komt er meer kijken dan alleen een algemene voorwaardelijke belofte; er komt ook een scheiding in het verbond en verkiezing en het werk van Christus bij te pas. In de gereformeerde theologie zijn al Gods werken gegrondvest in Zijn besluiten van eeuwigheid. Wie leert dat Gods verbond is opgericht met de uitverkorenen en verworpenen op voorwaardelijke beloften, als een voorwerpelijke schenking aan allen die gedoopt of onder de prediking gebracht zijn, zegt vooreerst iets over Gods eeuwig besluit van dat verbond. Al Gods werken zijn van eeuwigheid, hun verwezenlijking in de tijd is hun uitwendige uitwerking (ad extra) van wat Hij in Zichzelf inwendig bestemd heeft (ad intra). Leuzen, zoals dit principe "scholastisch en rationalistisch, enzovoort" te noemen, vermijden het geschilpunt eenvoudig.
Deze scheiding van verbond en verkiezing gaat noodzakelijkerwijs samen met een soortgelijke dispensationele ontaarding van de leer van de Middelaar. Degenen die vast houden aan deze scheiding leren, dat “Christus de Middelaar des verbonds” is, maar het “Hoofd der uitverkoren”. Dit is niet slechts bedoeld als een subtiele onderscheiding tussen de termen Middelaar en Hoofd, maar als een daadwerkelijke scheiden. Volgens deze beschouwing is dit verbond, waarvan Christus de Middelaar is, opgericht met een voorwaardelijke belofte aan uitverkorenen en verworpenen, met allen die uiterlijk in de kerk besloten zijn. Christus is dus de Middelaar van God’s verbond met Esau.
Dit houdt een fundamentele ontaarding in van het werk van Christus als Middelaar. Het is juist doordat Hij het wettig vertegenwoordigend Hoofd der uitverkoren is, de Christus, dat Hij in Zijn middelaarswerk het nieuwe verbond in Zijn bloed opricht en bevestigt, als de Heere onze Gerechtigheid. Dit wordt duidelijk geleerd in de Dordtse Leerregels, waar het middelaarsambt van Christus en zijn wezen als Hoofd uitdrukkelijk aan elkaar verbonden zijn en het duidelijk wordt gemaakt dat Hij alleen de Middelaar van de uitverkorenen is. Dus lezen we, “Deze verkiezing is een onveranderlijk voornemen Gods, door hetwelk Hij voor de grondlegging der wereld een zekere menigte van mensen, niet beter of waardiger zijnde dan anderen, maar in de gemene ellende met anderen liggende, uit het gehele menselijke geslacht, van de eerste rechtheid door hun eigen schuld vervallen in de zonde en het verderf, naar het vrije welbehagen van Zijn wil, tot de zaligheid, louter uit genade, uitverkoren heeft in Christus, Denwelken Hij ook van eeuwigheid tot een Middelaar en Hoofd van alle uitverkorenen, en tot een Fundament der zaligheid gesteld heeft.” (DL I,7 – cursivering van mij). Dat Christus dus de “Middelaar en Hoofd van de uitverkorenen” is, kan niet duidelijker gesteld worden. Hetzelfde blijkt uit hetgeen we lezen, “... God heeft gewild, dat Christus door het bloed zijns kruises (waarmede Hij het nieuwe Verbond bevestigd heeft), uit alle volken, stammen, geslachten en tongen, diegenen allen, en die alleen, krachtiglijk zou verlossen, die van eeuwigheid tot zaligheid verkoren, en van den Vader Hem gegeven zijn; ...” (DL II,8). Weer verbinden de Leerregels het bloed des verbonds en Gods voornemen daarin uitdrukkelijk met het Middelaars werk van Christus en uitverkiezing.
http://www.prca.org/current/Aanbod.htm
Mijn enige troost is, dat ik niet mijn, maar Jezus Christus eigen ben, Die voor mijn zonden betaald heeft, en zo bewaart, dat alles tot mijn zaligheid dienen moet; waarom Hij mij ook door Zijn Heilige Geest van eeuwig leven verzekert, en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt.
Re: Welke preken mogen er gelezen worden?
Volgens mij is de Christelijke gereformeerde ds. F. Bakker ook een dominee die over alle kerkmuren geliefd is... Hij wordt ook in de GG wel gelezen...
© -DIA- 33.965 || ©Dianthus »since 03.10.2008«
Re: Welke preken mogen er gelezen worden?
Dat heb ik inderdaad meegemaakt. Alleen werd toen niet gezegd "De gelezen predikatie was van...." - en dat was natuurlijk wel een beetje verdacht. Zelfs toen ik de desbetreffende ouderling er persoonlijk naar vroeg, wilde hij het eerst niet verklappen. Maar 't was zo'n mooie preek, ik wilde het per se weten, zodat ik de preek kon opzoeken en nalezen. En uiteindelijk kreeg ik het ook wel van 'm los. "Vader, ik heb gezondigd..."-DIA- schreef:Volgens mij is de Christelijke gereformeerde ds. F. Bakker ook een dominee die over alle kerkmuren geliefd is... Hij wordt ook in de GG wel gelezen...
~~Soli Deo Gloria~~
Re: Welke preken mogen er gelezen worden?
Bij ons wordt dat wel gewoon gezegd hoor. En niemand heeft daar problemen mee (misschien ds. De Jongste, maar die zit in Tholen).Hendrikus schreef:Dat heb ik inderdaad meegemaakt. Alleen werd toen niet gezegd "De gelezen predikatie was van...." - en dat was natuurlijk wel een beetje verdacht. Zelfs toen ik de desbetreffende ouderling er persoonlijk naar vroeg, wilde hij het eerst niet verklappen. Maar 't was zo'n mooie preek, ik wilde het per se weten, zodat ik de preek kon opzoeken en nalezen. En uiteindelijk kreeg ik het ook wel van 'm los. "Vader, ik heb gezondigd..."-DIA- schreef:Volgens mij is de Christelijke gereformeerde ds. F. Bakker ook een dominee die over alle kerkmuren geliefd is... Hij wordt ook in de GG wel gelezen...
Re: Welke preken mogen er gelezen worden?
Ook bij ons wordt het gewoon gezegd.Erasmiaan schreef:Bij ons wordt dat wel gewoon gezegd hoor. En niemand heeft daar problemen mee (misschien ds. De Jongste, maar die zit in Tholen).Hendrikus schreef:Dat heb ik inderdaad meegemaakt. Alleen werd toen niet gezegd "De gelezen predikatie was van...." - en dat was natuurlijk wel een beetje verdacht. Zelfs toen ik de desbetreffende ouderling er persoonlijk naar vroeg, wilde hij het eerst niet verklappen. Maar 't was zo'n mooie preek, ik wilde het per se weten, zodat ik de preek kon opzoeken en nalezen. En uiteindelijk kreeg ik het ook wel van 'm los. "Vader, ik heb gezondigd..."-DIA- schreef:Volgens mij is de Christelijke gereformeerde ds. F. Bakker ook een dominee die over alle kerkmuren geliefd is... Hij wordt ook in de GG wel gelezen...
En ik geloof nooit, dat ds. De Jongste daar moeite mee heeft: voorop het boekje "U zij al d'eer" staat een foto met een aantal boeken, bijna bovenaan de stapel zie je het boek "Hoort naar Israël", van ds. F. Bakker...
Re: Welke preken mogen er gelezen worden?
Natuurlijk, bij ons ook geen enkel probleem. Ik ben het met DIA eens: de geschriften van ds. F. Bakker worden breed gewaardeerd en gelezen.Tiberius schreef:Ook bij ons wordt het gewoon gezegd.Erasmiaan schreef:Bij ons wordt dat wel gewoon gezegd hoor. En niemand heeft daar problemen mee (misschien ds. De Jongste, maar die zit in Tholen).Hendrikus schreef:Dat heb ik inderdaad meegemaakt. Alleen werd toen niet gezegd "De gelezen predikatie was van...." - en dat was natuurlijk wel een beetje verdacht. Zelfs toen ik de desbetreffende ouderling er persoonlijk naar vroeg, wilde hij het eerst niet verklappen. Maar 't was zo'n mooie preek, ik wilde het per se weten, zodat ik de preek kon opzoeken en nalezen. En uiteindelijk kreeg ik het ook wel van 'm los. "Vader, ik heb gezondigd..."-DIA- schreef:Volgens mij is de Christelijke gereformeerde ds. F. Bakker ook een dominee die over alle kerkmuren geliefd is... Hij wordt ook in de GG wel gelezen...
En ik geloof nooit, dat ds. De Jongste daar moeite mee heeft: voorop het boekje "U zij al d'eer" staat een foto met een aantal boeken, bijna bovenaan de stapel zie je het boek "Hoort naar Israël", van ds. F. Bakker...
Re: Welke preken mogen er gelezen worden?
Dingen gaan hier wel eens wat anders dan elders, zo blijkt maar weer.Erasmiaan schreef:Bij ons wordt dat wel gewoon gezegd hoor. En niemand heeft daar problemen mee (misschien ds. De Jongste, maar die zit in Tholen).Hendrikus schreef:Dat heb ik inderdaad meegemaakt. Alleen werd toen niet gezegd "De gelezen predikatie was van...." - en dat was natuurlijk wel een beetje verdacht. Zelfs toen ik de desbetreffende ouderling er persoonlijk naar vroeg, wilde hij het eerst niet verklappen. Maar 't was zo'n mooie preek, ik wilde het per se weten, zodat ik de preek kon opzoeken en nalezen. En uiteindelijk kreeg ik het ook wel van 'm los. "Vader, ik heb gezondigd..."-DIA- schreef:Volgens mij is de Christelijke gereformeerde ds. F. Bakker ook een dominee die over alle kerkmuren geliefd is... Hij wordt ook in de GG wel gelezen...
En da's maar goed ook
~~Soli Deo Gloria~~
Re: Welke preken mogen er gelezen worden?
Nou, zo ervoer ik dat niet, toen ik pas eens een dienst bijwoonde in de Noorderkerk.Hendrikus schreef:Dingen gaan hier wel eens wat anders dan elders, zo blijkt maar weer.Erasmiaan schreef:Bij ons wordt dat wel gewoon gezegd hoor. En niemand heeft daar problemen mee (misschien ds. De Jongste, maar die zit in Tholen).Hendrikus schreef:Dat heb ik inderdaad meegemaakt. Alleen werd toen niet gezegd "De gelezen predikatie was van...." - en dat was natuurlijk wel een beetje verdacht. Zelfs toen ik de desbetreffende ouderling er persoonlijk naar vroeg, wilde hij het eerst niet verklappen. Maar 't was zo'n mooie preek, ik wilde het per se weten, zodat ik de preek kon opzoeken en nalezen. En uiteindelijk kreeg ik het ook wel van 'm los. "Vader, ik heb gezondigd..."-DIA- schreef:Volgens mij is de Christelijke gereformeerde ds. F. Bakker ook een dominee die over alle kerkmuren geliefd is... Hij wordt ook in de GG wel gelezen...
Re: Welke preken mogen er gelezen worden?
Bij ons worden er nooit preken gelezen. Dat komt denk ik omdat er altijd een dominee is.
Lijkt me heel apart, als een preek gelezen wordt...
Wordt het dan gewoon voor gelezen, of is het net gewoon een echte preek...
Ik weet het niet...
Lijkt me heel apart, als een preek gelezen wordt...
Wordt het dan gewoon voor gelezen, of is het net gewoon een echte preek...
Ik weet het niet...
Genade: niet goedkoop maar wel gratis.
Re: Welke preken mogen er gelezen worden?
Er wordt dan een preek voorgelezen, een echte preek, maar t is wel wat anders dan een levende preek zeg maar die op dat moment gehouden wordt. Het kan wat moeilijker zijn je aandacht er bij te houden, ligt ook aan de preeklezer.judith schreef:Bij ons worden er nooit preken gelezen. Dat komt denk ik omdat er altijd een dominee is.
Lijkt me heel apart, als een preek gelezen wordt...
Wordt het dan gewoon voor gelezen, of is het net gewoon een echte preek...
Ik weet het niet...
Een vriendelijk woord hoeft niet veel tijd te kosten maar de echo ervan duurt eindeloos....
Re: Welke preken mogen er gelezen worden?
Het bijwonen van één dienst geeft natuurlijk geen beeld van het gemeenteleven, dat weet jij ook wel.Erasmiaan schreef:Nou, zo ervoer ik dat niet, toen ik pas eens een dienst bijwoonde in de Noorderkerk.Hendrikus schreef:Dingen gaan hier wel eens wat anders dan elders, zo blijkt maar weer.Erasmiaan schreef: Bij ons wordt dat wel gewoon gezegd hoor. En niemand heeft daar problemen mee (misschien ds. De Jongste, maar die zit in Tholen).
~~Soli Deo Gloria~~