Belijdenis doen

[PvS]

Stel ik heb op verkeerde gronden BdG afgelegd.
Maar nu ben ik overtuigd wel op geloofsgrond en zekerheid belijdenis af te kunnen leggen.
Moet ik het dan weer overdoen?

Persoon in kwestie zal zichzelf in de eerste plaats hebben te onderzoeken naar 1 Korinthe 13: 5; “Onderzoekt uzelven, of gij in het geloof zijt, beproeft uzelven. Of kent gij uzelven niet, dat Jezus Christus in u is? tenzij dat gij enigszins verwerpelijk zijt.

Een kerkenraad heeft de plicht om diegene die openbare geloofsbelijdenis wil afleggen te onderzoeken door eenvoudig de vraag te stellen of de persoon kennis heeft ontvangen aan de Drie-enige God in de weg van geloof en bekering.
Waar deze vraag ontbreekt, vrees ik dat er een menselijke invulling/uitleg aan het belijdenis afleggen gegeven is/wordt.
Dit hebben wij te verwerpen.
Wanneer de mens de kerk in stand wil houden, is zij gedoemd om te vergaan.
Wij zien dat dit in onze dagen aan het voltrekken is.
Belijdenis des Geloofs is een vrijmoedige daad, gewerkt door Gods Geest (zie de blindgeborene; Joh. 9).
Ik zeg ulieden, dat, zo deze zwijgen, de stenen haast roepen zullen (Luk. 19: 40).

Wanneer wij niet aan de voeten van de Heere Jezus zijn gebracht, en Hem als de van God gezonden Profeet, Priester en Koning niet hebben leren kennen in de vergeving van onze zonden, dan hebben wij een inhoudsloze belijdenis.
Dan mag men geen belijdenis af leggen.
Wij moeten de inhoud van onze belijdenis kennen.
En deze inhoud te kennen betekent: “verzoend te zijn met een Drie-enige God”.

[Marnix]

Hier gaat het inderdaad mis, omdat je dat pas achteraf kan concluderen. Van de moordenaar kon niemand tijdens zijn leven zeggen, dat hij op de smalle weg wandelde. Integendeel, op grond van Gods Woord moest men zijn levenswandel scherp veroordelen en wandelde hij, evenals iedereen in zijn eertijds, op de brede weg naar het verderf.
Terwijl men van de dwaze maagden, evenals bijvoorbeeld van Judas, Demas en anderen, tijdens hun leven goede verwachtingen kon koesteren.
Waar ik steeds tegen ageeer, is de houding dat alleen uitverkorenen belijdenis af mogen leggen, zodat je in labadistische vaarwateren komt.

Het afleggen van de openbare geloofsbelijdenis is daarom zeker niet de toegangspoort om op de smalle weg te komen. Het is er geen voorwaarde voor, maar een vrucht van.

Maar Tiberius, ik snap niet hoe je dan ook kan zeggen dat mensen die van zichzelf weten niet op de smalle weg te zijn belijdenis kunnen doen. Je zegt nu zelf dat het er een vrucht van is.
En vind je het dan wel goed dat er labadistische vaarwateren zijn met betrekking tot het avondmaal? Dat het dan wel alleen uitverkorenen zijn die aan mogen gaan?
En zo ja, wat is dan volgens jou de verhouding tussen belijdenis en avondmaal?

Precies... dat vind ik ook het vreemde aan "belijdenis van de leer afleggen". Hoe kan je nou zeggen: Ik geloof het evangelie, de Bijbel. Ik geloof dat het waar is wat hier in de kerk wordt geleerd... en vervolgens rustig op de brede weg doorwandelen? Als je de leer van de Bijbel gelooft dat er verlossing is in Jezus Christus kan het toch niet anders zijn dan dat je ook van die brede weg afgaat? Hoe geloofwaardig is het anders dat je belijdt het evangelie te geloven? Ik geloof dat er een smalle weg is, maar ik ga hem niet lopen? De Bijbel laat volgens mij geen ruimte voor zo'n scheiding van leer en leven. Als je er niet naar leeft is "leergeloof" betekenisloos en ben je ongelovig. Het "niet kunnen" is ook geen Bijbels excuus, de leer waar men mee instemt houdt namelijk in dat we het zelf niet kunnen en we daarom naar Hem toe moeten vluchten.

[Fjodor]

Hier gaat het inderdaad mis, omdat je dat pas achteraf kan concluderen. Van de moordenaar kon niemand tijdens zijn leven zeggen, dat hij op de smalle weg wandelde. Integendeel, op grond van Gods Woord moest men zijn levenswandel scherp veroordelen en wandelde hij, evenals iedereen in zijn eertijds, op de brede weg naar het verderf.
Terwijl men van de dwaze maagden, evenals bijvoorbeeld van Judas, Demas en anderen, tijdens hun leven goede verwachtingen kon koesteren.
Waar ik steeds tegen ageeer, is de houding dat alleen uitverkorenen belijdenis af mogen leggen, zodat je in labadistische vaarwateren komt.

Het afleggen van de openbare geloofsbelijdenis is daarom zeker niet de toegangspoort om op de smalle weg te komen. Het is er geen voorwaarde voor, maar een vrucht van.

Maar Tiberius, ik snap niet hoe je dan ook kan zeggen dat mensen die van zichzelf weten niet op de smalle weg te zijn belijdenis kunnen doen. Je zegt nu zelf dat het er een vrucht van is.

Mensen die niet op de smalle weg willen wandelen, kunnen geen geloofsbelijdenis afleggen. Want dan komen ze in tegenspraak met de derde vraag, waarop ze ja antwoorden/hebben geantwoord.

En vind je het dan wel goed dat er labadistische vaarwateren zijn met betrekking tot het avondmaal? Dat het dan wel alleen uitverkorenen zijn die aan mogen gaan?

Niet "uitverkorenen", maar "gelovigen".
Het gaat er niet om wat ik goed vind, maar wat de Bijbelse gegevens dienomtrent zijn. Die zijn helder, dacht ik zo.

En zo ja, wat is dan volgens jou de verhouding tussen belijdenis en avondmaal?

Wat bedoel je precies?

Mensen die wel op de smalle weg willen wandelen maar er nog niet op wandelen mogen volgens jou dus belijdenis doen. Bestaan deze mensen überhaupt? Als iemand wil, en ik zeg diegene 'bekeer je en geloof het evangelie', dan zal diegene dat ook doen, want hij wil het al. Dus is diegene bekeerd. Dus ik denk eigenlijk dat deze situatie van mensen die wel wel wandelen op de smalle weg maar het niet doen niet bestaat. Blijft voor mij staan dat iemand die weet onbekeerd te zijn ook onbekeerd is en ook niet bekeerd wil zijn en dan ook geen belijdenis kan doen.

Als jouw maatstaven met betrekking tot de belijdenis zijn dat iemand die wel wil wandelen op de smalle weg maar er nog niet op wandelt belijdenis mag doen, is dat dan ook zo met het avondmaal? Mag iemand die wel op de smalle weg wil wandelen maar die er niet daadwerkelijk op wandelt (naar eigen overtuiging van die persoon natuurlijk) aan het avondmaal gaan?

[GJdeBruijn]

Ik verbaas me over de stelligheid van sommigen ten aanzien van het belijdenis doen en de vanzelfsprekendheid waarmee verondersteld wordt dat er een zekere zekerheid moet zijn (en er kennelijk ook is) van het beleden geloof. Het geloof lijkt wel de zaak zelf te zijn, in plaats van Christus. Geloof is geen werk, geen zaak, maar een instrument!
Er is door onze oudvaders veel over geschreven, en heel uitvoerig omdat niet alles geloof is wat verondersteld wordt dat wel te zijn.
Geloof is een gave dat in de tijd gewerkt wordt door de Heilige Geest; De Heilige Geest leidt daarin altijd langs een weg van ellende (ontdekking van schuld). Zonder persoonlijk ondervonden noodzaak van een Borg en Zaligmaker zal er geen belijdenis van Hem mogelijk zijn.

Tegelijk is Belijdenis doen altijd een zaak van het hart. God Woord zegt over ons hart Arglistig is het hart, meer dan enig ding, ja, dodelijk is het, wie zal het kennen?

Om genoemde aspecten gelijktijdig invulling te geven is het onmogelijk een sluitende belijdenisformule te geven voor een kleingelovige, een pas wedergeborene, een bestreden ziel enz. Het lijkt me geen vreemde opvatting te veronderstellen dat met name jongeren die belijdenis wensen te doen, nog niet zo gegrond zijn, laat staan de verzekering kennen, die de oudvaders ons leerden. De oudvaders maakten allemaal onderscheid op het punt zekerheid van het geloof, en de zekerheid van het gevoel waarbij het laatste in tijd later werd ervaren en waarbij het laatste vooral de persoonlijke toeeigening van Christus betrof in de wetenschap: Hij is voor mij persoonlijk gestorven.
Heel de nadere reformatie vanaf eind 16e eeuw maakt onderscheid tussen de mens die Jezus als zijn of haar Zaligmaker wil, maar niet weet of Jezus hem of haar persoonlijk liefheeft.
Denk alleen maar eens aan al die geschriften die hierover geschreven zijn door Teelinck, Koelman, Immens, Comrie, Van der Groe en vele anderen.

Mijn persoonlijke overtuiging is dat ieder dooplid rekenschap moet afleggen van zijn doop en de betekenis daarvan, als hij tot zijn verstand gekomen is. Rekenschap van het leven onder het evangelie. Om te komen tot een persoonlijke keuze om niet meer als kind maar als volwassene de verantwoordelijkheid te erkennen (niet te nemen) van de eis van het evangelie en de noodzaak van het belijden van de Zaligmaker van Wiens gemeente hij wenst deel uit te maken.
Dan is een geloof dat Hem wil hebben als persoonlijke Zaligmaker voldoende, ook al mist een stuk zekerheid ten aanzien van persoonlijk delen in het heil. Theologisch is het niet te scheiden, maar wel te onderscheiden. Net als in de beleving in de tijd.

De beleving richt zich op Gods Woord. Dit zegt Gods Woord:
Jozua 24:19 Toen zeide Jozua tot het volk: Gij zult den HEERE niet kunnen dienen, want Hij is een heilig God; Hij is een ijverig God; Hij zal uw overtredingen en uw zonden niet vergeven.
20 Indien gij den HEERE verlaten en vreemde goden dienen zult, zo zal Hij Zich omkeren, en Hij zal u kwaad doen, en Hij zal u verdoen, naar dat Hij u goed gedaan zal hebben.
21 Toen zeide het volk tot Jozua: Neen, maar wij zullen den HEERE dienen.
22 Jozua nu zeide tot het volk: Gij zijt getuigen over uzelven, dat gij u den HEERE verkoren hebt, om Hem te dienen. En zij zeiden: Wij zijn getuigen.
Wel kiezen, niet kunnen. En toch zal een zuigeling in de genade hier een nochtans leren. Maar niet alles in eens. Belijdenis doen mag met een bezwaard gemoed dat hoewel ongelovig en twijfelmoedig over eigen geloof, toch gelooft in de Zaligmaker en het van Hem verwacht.

[GJdeBruijn]

Mag iemand die wel op de smalle weg wil wandelen maar die er niet daadwerkelijk op wandelt (naar eigen overtuiging van die persoon natuurlijk) aan het avondmaal gaan?

Wie denkt er van zichzelf een keurige wandelaar op de smalle weg te zijn?
Een gelovige denkt niet aan de smalle weg voor zichzelf, maar aan de Zaligmaker en houdt zijn inzettingen uit dankbaarheid, zonder daar voor zichzelf te bedenken: "Nu moet ik op de smalle weg lopen en erop letten dat ik geloof". Misschien wat plastisch uitgedrukt, maar het gaat mij om het verschil tussen een bepaald beeld en welke rol dat speelt in de beleving.
De smalle weg is geen wet maar een beeld van het leven van een ware christen, die uit liefde tot zijn Zaligmaker en zijn Schepper wenst te leven overeenkomstig de wil van God.
De beleving van de ware gelovige is niet alleen "Ik heb Jezus hartelijk lief maar ook " Alles in mijzelf is tekort en ik ben geneigd tot alles wat tot de brede weg behoort"!
Geloofsbeleving en theologische beeldvorming moet je goed onderscheiden. Mijns inziens gaat deze discussie vooral om de geloofsbeleving waarin een keuze voor doen van belijdenis uit voortkomt. Niet op basis van een theologisch model, maar op basis van persoonlijke keuze van het hart. En dat persoonlijke beleven van het geloof is een beleven van tekort in geloof en een tekort in leven naar Gods inzettingen. De aard van de ware gelovige is juist dat het niet zomaar even makkelijk de conclusie trekt van het geloof te hebben. En daarom gaat bijvoorbeeld de GG om met de belijdenis op de wijze als ze doen en wat hier kennelijk niet door iedereen begrepen wordt. Het heeft uiteindelijk te maken met de visie op de geloofsbeleving (bevinding).
En daarbij ben ik zeker mening dat wie belijdenis doet, ook ten avondmaal zou moeten gaan.

[vogeltje]

De manier waarop iemand belijdenis doet heeft dus uiteindelijk te maken met visie op de geloofsbeleving.

Ik ben het met de Bruijn eens dat er in persoonlijk geloofsbeleven tekorten zijn, ook tekorten in het leven naar Gods inzettingen. Maar ik ben ik niet eens met zijn/haar stelling dat het bij de aard van de ware gelovige hoort dat men 'niet zomaar even gemakkelijk een conclusie trekt of men het ware geloof heeft: ja of nee.'

Misschien heeft die stelling te maken met zijn/haar visie op de geloofsbeleving? Of misschien begrijp ik het verkeerd?

[Tiberius]

Hier gaat het inderdaad mis, omdat je dat pas achteraf kan concluderen. Van de moordenaar kon niemand tijdens zijn leven zeggen, dat hij op de smalle weg wandelde. Integendeel, op grond van Gods Woord moest men zijn levenswandel scherp veroordelen en wandelde hij, evenals iedereen in zijn eertijds, op de brede weg naar het verderf.
Terwijl men van de dwaze maagden, evenals bijvoorbeeld van Judas, Demas en anderen, tijdens hun leven goede verwachtingen kon koesteren.
Waar ik steeds tegen ageeer, is de houding dat alleen uitverkorenen belijdenis af mogen leggen, zodat je in labadistische vaarwateren komt.

Het afleggen van de openbare geloofsbelijdenis is daarom zeker niet de toegangspoort om op de smalle weg te komen. Het is er geen voorwaarde voor, maar een vrucht van.

Maar Tiberius, ik snap niet hoe je dan ook kan zeggen dat mensen die van zichzelf weten niet op de smalle weg te zijn belijdenis kunnen doen. Je zegt nu zelf dat het er een vrucht van is.
En vind je het dan wel goed dat er labadistische vaarwateren zijn met betrekking tot het avondmaal? Dat het dan wel alleen uitverkorenen zijn die aan mogen gaan?
En zo ja, wat is dan volgens jou de verhouding tussen belijdenis en avondmaal?

Precies... dat vind ik ook het vreemde aan "belijdenis van de leer afleggen". Hoe kan je nou zeggen: Ik geloof het evangelie, de Bijbel. Ik geloof dat het waar is wat hier in de kerk wordt geleerd... en vervolgens rustig op de brede weg doorwandelen? Als je de leer van de Bijbel gelooft dat er verlossing is in Jezus Christus kan het toch niet anders zijn dan dat je ook van die brede weg afgaat? Hoe geloofwaardig is het anders dat je belijdt het evangelie te geloven? Ik geloof dat er een smalle weg is, maar ik ga hem niet lopen? De Bijbel laat volgens mij geen ruimte voor zo'n scheiding van leer en leven. Als je er niet naar leeft is "leergeloof" betekenisloos en ben je ongelovig. Het "niet kunnen" is ook geen Bijbels excuus, de leer waar men mee instemt houdt namelijk in dat we het zelf niet kunnen en we daarom naar Hem toe moeten vluchten.

Marnix, lees even dit topic als je wilt weten waar het over gaat.
Hier gaat het niet over.

[Tiberius]

Zeg mij eens, wat is het nut van een "openbare geloofsbelijdenis" zoals hier op dit forum door velen voorgestaan wordt, door geen belijdenis te doen van het geloof (want dat moet er dan al zijn), maar het 'instemmen' van de leer. En dan beloven om daar in zijn leven en sterven bij te blijven.

Dit is mij een raadsel.

Dat hoeft geen raadsel te zijn, daarover spreekt Gods Woord duidelijk.
Wat nut het een onbekeerde om de sacramenten te gebruiken? De doop en het avondmaal?
Wat nut het een onbekeerde, dat hij zondag aan zondag in Gods huis opgaat?
Wat nut het hem als hij lang genadetijd krijgt?
Niets immers. Integendeel: in de dag des oordeels zal het tegen hem getuigen.

[Marnix]

Mag iemand die wel op de smalle weg wil wandelen maar die er niet daadwerkelijk op wandelt (naar eigen overtuiging van die persoon natuurlijk) aan het avondmaal gaan?

Wie denkt er van zichzelf een keurige wandelaar op de smalle weg te zijn?
Een gelovige denkt niet aan de smalle weg voor zichzelf, maar aan de Zaligmaker en houdt zijn inzettingen uit dankbaarheid, zonder daar voor zichzelf te bedenken: "Nu moet ik op de smalle weg lopen en erop letten dat ik geloof". Misschien wat plastisch uitgedrukt, maar het gaat mij om het verschil tussen een bepaald beeld en welke rol dat speelt in de beleving.
De smalle weg is geen wet maar een beeld van het leven van een ware christen, die uit liefde tot zijn Zaligmaker en zijn Schepper wenst te leven overeenkomstig de wil van God.
De beleving van de ware gelovige is niet alleen "Ik heb Jezus hartelijk lief maar ook " Alles in mijzelf is tekort en ik ben geneigd tot alles wat tot de brede weg behoort"!
Geloofsbeleving en theologische beeldvorming moet je goed onderscheiden. Mijns inziens gaat deze discussie vooral om de geloofsbeleving waarin een keuze voor doen van belijdenis uit voortkomt. Niet op basis van een theologisch model, maar op basis van persoonlijke keuze van het hart. En dat persoonlijke beleven van het geloof is een beleven van tekort in geloof en een tekort in leven naar Gods inzettingen. De aard van de ware gelovige is juist dat het niet zomaar even makkelijk de conclusie trekt van het geloof te hebben. En daarom gaat bijvoorbeeld de GG om met de belijdenis op de wijze als ze doen en wat hier kennelijk niet door iedereen begrepen wordt. Het heeft uiteindelijk te maken met de visie op de geloofsbeleving (bevinding).
En daarbij ben ik zeker mening dat wie belijdenis doet, ook ten avondmaal zou moeten gaan.

Op zich mee eens. De aard is niet dat je het zelf niet, maar dat je het zelf niet kan en daarom op Christus ziet. Dat is de essentie van het evangelie, die ook bij het vieren van het Avondmaal zichtbaar is. Niet een logisch "ach ik heb het geloof" maar een verwonderd: Wat ik niet verdien heb ik in Christus die het verdiende... En zijn Geest werkt en woont in mij. De smalle weg is de weg van zelfverloochening, waarbij we ons eigen ik loslaten, kruisigen zelfs... en met Hem opstaan en achter Hem aangaan, op Hem zien en het van Hem verwachten. En dat is een levenslange strijd.

[Marco]

Mag iemand die wel op de smalle weg wil wandelen maar die er niet daadwerkelijk op wandelt (naar eigen overtuiging van die persoon natuurlijk) aan het avondmaal gaan?

Wie denkt er van zichzelf een keurige wandelaar op de smalle weg te zijn?
Een gelovige denkt niet aan de smalle weg voor zichzelf, maar aan de Zaligmaker en houdt zijn inzettingen uit dankbaarheid, zonder daar voor zichzelf te bedenken: "Nu moet ik op de smalle weg lopen en erop letten dat ik geloof". Misschien wat plastisch uitgedrukt, maar het gaat mij om het verschil tussen een bepaald beeld en welke rol dat speelt in de beleving.
De smalle weg is geen wet maar een beeld van het leven van een ware christen, die uit liefde tot zijn Zaligmaker en zijn Schepper wenst te leven overeenkomstig de wil van God.
De beleving van de ware gelovige is niet alleen "Ik heb Jezus hartelijk lief maar ook " Alles in mijzelf is tekort en ik ben geneigd tot alles wat tot de brede weg behoort"!
Geloofsbeleving en theologische beeldvorming moet je goed onderscheiden. Mijns inziens gaat deze discussie vooral om de geloofsbeleving waarin een keuze voor doen van belijdenis uit voortkomt. Niet op basis van een theologisch model, maar op basis van persoonlijke keuze van het hart. En dat persoonlijke beleven van het geloof is een beleven van tekort in geloof en een tekort in leven naar Gods inzettingen. De aard van de ware gelovige is juist dat het niet zomaar even makkelijk de conclusie trekt van het geloof te hebben. En daarom gaat bijvoorbeeld de GG om met de belijdenis op de wijze als ze doen en wat hier kennelijk niet door iedereen begrepen wordt. Het heeft uiteindelijk te maken met de visie op de geloofsbeleving (bevinding).
En daarbij ben ik zeker mening dat wie belijdenis doet, ook ten avondmaal zou moeten gaan.

Als dat zo is (die onderstreepte regel) dan zijn we het niet eens zoveel oneens.. Er spelen hier volgens mij twee discussies door elkaar:
1. over gelovigen die zich heel zwak voelen die belijdenis willen doen
2. over gelovigen die niet geloven (dat het voor hun óók is)

Als het over categorie 1 gaat dan ben ik het met je eens dat die vooral belijdenis moeten doen en aan moeten gaan. Met de manier waarop: belijden dat de leer de juiste is, en geen persoonlijke uitspraak van geloof heb ik wel moeite: Waarom niet gewoon uitspreken hoe het zit: Ik geloof, maar ben daar erg zwak in; ik weet dat ik dat geloof niet van mijzelf heb of kan krijgen? Waarom zou je dingen ingewikkelder maken dan nodig is?

Als het over categorie 2 gaat, en een deel van deze discussie gaat daarover, ben ik van mening dat die geen belijdenis moeten doen, zoals ik eerder al aangaf.

[Marco]

Zeg mij eens, wat is het nut van een "openbare geloofsbelijdenis" zoals hier op dit forum door velen voorgestaan wordt, door geen belijdenis te doen van het geloof (want dat moet er dan al zijn), maar het 'instemmen' van de leer. En dan beloven om daar in zijn leven en sterven bij te blijven.

Dit is mij een raadsel.

Dat hoeft geen raadsel te zijn, daarover spreekt Gods Woord duidelijk.
Wat nut het een onbekeerde om de sacramenten te gebruiken? De doop en het avondmaal?
Wat nut het een onbekeerde, dat hij zondag aan zondag in Gods huis opgaat?
Wat nut het hem als hij lang genadetijd krijgt?
Niets immers. Integendeel: in de dag des oordeels zal het tegen hem getuigen.

Waarom dan zo moeilijk doen?

[Tiberius]

Stel ik heb op verkeerde gronden BdG afgelegd.
Maar nu ben ik overtuigd wel op geloofsgrond en zekerheid belijdenis af te kunnen leggen.
Moet ik het dan weer overdoen?

Persoon in kwestie zal zichzelf in de eerste plaats hebben te onderzoeken naar 1 Korinthe 13: 5; “Onderzoekt uzelven, of gij in het geloof zijt, beproeft uzelven. Of kent gij uzelven niet, dat Jezus Christus in u is? tenzij dat gij enigszins verwerpelijk zijt.

Een kerkenraad heeft de plicht om diegene die openbare geloofsbelijdenis wil afleggen te onderzoeken door eenvoudig de vraag te stellen of de persoon kennis heeft ontvangen aan de Drie-enige God in de weg van geloof en bekering.
Waar deze vraag ontbreekt, vrees ik dat er een menselijke invulling/uitleg aan het belijdenis afleggen gegeven is/wordt.
Dit hebben wij te verwerpen.
Wanneer de mens de kerk in stand wil houden, is zij gedoemd om te vergaan.
Wij zien dat dit in onze dagen aan het voltrekken is.
Belijdenis des Geloofs is een vrijmoedige daad, gewerkt door Gods Geest (zie de blindgeborene; Joh. 9).
Ik zeg ulieden, dat, zo deze zwijgen, de stenen haast roepen zullen (Luk. 19: 40).

Wanneer wij niet aan de voeten van de Heere Jezus zijn gebracht, en Hem als de van God gezonden Profeet, Priester en Koning niet hebben leren kennen in de vergeving van onze zonden, dan hebben wij een inhoudsloze belijdenis.
Dan mag men geen belijdenis af leggen.
Wij moeten de inhoud van onze belijdenis kennen.
En deze inhoud te kennen betekent: “verzoend te zijn met een Drie-enige God”.

Grotendeels mee eens. Echter dit is niet de grond voor de openbare geloofsbelijdenis, omdat dan de zichzelf gelovig vindende mens in het middelpunt komt te staan.

Gisteren las ik een zeer interessant artikel over de doop bij Luther.
Luther had in zijn tijd te maken met een zware strijd tegen de wederdopers. Ook bij hen zie je de gelovige mens zichzelf als fundering van hun doop. Luther schrijft dan op zijn eigen plastische wijze, dat deze wederdopers niet consistent zijn. Want we weten uit Gods, dat mensen leugenachtig zijn en we op prinsen geen betrouwen moeten stellen.
Luther zegt dan, als de wederdopers hun redenering consequent willen toepassen, wanneer zo'n gedoopte weer in twfijfel en ongeloof valt, en later het geloof weer hervindt, dan zou hij weer opnieuw gedoopt moeten worden. Valt hij daarna weer in ongeloof en vervolgens mag hij weer geloven, dan wordt hij voor een derde keer dopen.

Iets dergelijks zou je bij de openbare geloofsbelijdenis ook kunnen stellen, wanneer de mens in al zijn geloof de grond wordt gemaakt voor die belijdenis.

[Tiberius]

Mag iemand die wel op de smalle weg wil wandelen maar die er niet daadwerkelijk op wandelt (naar eigen overtuiging van die persoon natuurlijk) aan het avondmaal gaan?

Wie denkt er van zichzelf een keurige wandelaar op de smalle weg te zijn?
Een gelovige denkt niet aan de smalle weg voor zichzelf, maar aan de Zaligmaker en houdt zijn inzettingen uit dankbaarheid, zonder daar voor zichzelf te bedenken: "Nu moet ik op de smalle weg lopen en erop letten dat ik geloof". Misschien wat plastisch uitgedrukt, maar het gaat mij om het verschil tussen een bepaald beeld en welke rol dat speelt in de beleving.
De smalle weg is geen wet maar een beeld van het leven van een ware christen, die uit liefde tot zijn Zaligmaker en zijn Schepper wenst te leven overeenkomstig de wil van God.
De beleving van de ware gelovige is niet alleen "Ik heb Jezus hartelijk lief maar ook " Alles in mijzelf is tekort en ik ben geneigd tot alles wat tot de brede weg behoort"!
Geloofsbeleving en theologische beeldvorming moet je goed onderscheiden. Mijns inziens gaat deze discussie vooral om de geloofsbeleving waarin een keuze voor doen van belijdenis uit voortkomt. Niet op basis van een theologisch model, maar op basis van persoonlijke keuze van het hart. En dat persoonlijke beleven van het geloof is een beleven van tekort in geloof en een tekort in leven naar Gods inzettingen. De aard van de ware gelovige is juist dat het niet zomaar even makkelijk de conclusie trekt van het geloof te hebben. En daarom gaat bijvoorbeeld de GG om met de belijdenis op de wijze als ze doen en wat hier kennelijk niet door iedereen begrepen wordt. Het heeft uiteindelijk te maken met de visie op de geloofsbeleving (bevinding).
En daarbij ben ik zeker mening dat wie belijdenis doet, ook ten avondmaal zou moeten gaan.

Op zich mee eens. De aard is niet dat je het zelf niet, maar dat je het zelf niet kan en daarom op Christus ziet. Dat is de essentie van het evangelie, die ook bij het vieren van het Avondmaal zichtbaar is. Niet een logisch "ach ik heb het geloof" maar een verwonderd: Wat ik niet verdien heb ik in Christus die het verdiende... En zijn Geest werkt en woont in mij. De smalle weg is de weg van zelfverloochening, waarbij we ons eigen ik loslaten, kruisigen zelfs... en met Hem opstaan en achter Hem aangaan, op Hem zien en het van Hem verwachten. En dat is een levenslange strijd.

Daar ben ik het absoluut mee eens.

[GJdeBruijn]

Gisteren las ik een zeer interessant artikel over de doop bij Luther.

SB?

[Tiberius]

Hier gaat het inderdaad mis, omdat je dat pas achteraf kan concluderen. Van de moordenaar kon niemand tijdens zijn leven zeggen, dat hij op de smalle weg wandelde. Integendeel, op grond van Gods Woord moest men zijn levenswandel scherp veroordelen en wandelde hij, evenals iedereen in zijn eertijds, op de brede weg naar het verderf.
Terwijl men van de dwaze maagden, evenals bijvoorbeeld van Judas, Demas en anderen, tijdens hun leven goede verwachtingen kon koesteren.
Waar ik steeds tegen ageeer, is de houding dat alleen uitverkorenen belijdenis af mogen leggen, zodat je in labadistische vaarwateren komt.

Het afleggen van de openbare geloofsbelijdenis is daarom zeker niet de toegangspoort om op de smalle weg te komen. Het is er geen voorwaarde voor, maar een vrucht van.

Maar Tiberius, ik snap niet hoe je dan ook kan zeggen dat mensen die van zichzelf weten niet op de smalle weg te zijn belijdenis kunnen doen. Je zegt nu zelf dat het er een vrucht van is.

Mensen die niet op de smalle weg willen wandelen, kunnen geen geloofsbelijdenis afleggen. Want dan komen ze in tegenspraak met de derde vraag, waarop ze ja antwoorden/hebben geantwoord.

En vind je het dan wel goed dat er labadistische vaarwateren zijn met betrekking tot het avondmaal? Dat het dan wel alleen uitverkorenen zijn die aan mogen gaan?

Niet "uitverkorenen", maar "gelovigen".
Het gaat er niet om wat ik goed vind, maar wat de Bijbelse gegevens dienomtrent zijn. Die zijn helder, dacht ik zo.

En zo ja, wat is dan volgens jou de verhouding tussen belijdenis en avondmaal?

Wat bedoel je precies?

Mensen die wel op de smalle weg willen wandelen maar er nog niet op wandelen mogen volgens jou dus belijdenis doen. Bestaan deze mensen überhaupt? Als iemand wil, en ik zeg diegene 'bekeer je en geloof het evangelie', dan zal diegene dat ook doen, want hij wil het al. Dus is diegene bekeerd. Dus ik denk eigenlijk dat deze situatie van mensen die wel wel wandelen op de smalle weg maar het niet doen niet bestaat. Blijft voor mij staan dat iemand die weet onbekeerd te zijn ook onbekeerd is en ook niet bekeerd wil zijn en dan ook geen belijdenis kan doen.

Als jouw maatstaven met betrekking tot de belijdenis zijn dat iemand die wel wil wandelen op de smalle weg maar er nog niet op wandelt belijdenis mag doen, is dat dan ook zo met het avondmaal? Mag iemand die wel op de smalle weg wil wandelen maar die er niet daadwerkelijk op wandelt (naar eigen overtuiging van die persoon natuurlijk) aan het avondmaal gaan?

Nee, openbare geloofsbelijdenis is alleen voor hen die van harte op de smalle weg wandelen. Daarnaar dient zich ook het onderzoek van de kerkenraad te richten. Wanneer dat niet het geval is, mag iemand geen openbare geloofsbelijdenis afleggen.