Op zich klopt dat. Mag ik daar op doorvragen?memento schreef:Dat zei ik ook niet. Maar het feit dat juist nú deze onderwerpen steeds populairder worden, is wél een teken van onze tijd.helma schreef:Ik heb vorige week een begin gemaakt met die preken; maar nog niet aan toegekomen om ze af te luisteren.
Maar ik heb van ds van Campen eigenlijk helemaal niet de indruk dat hij niet genoeg heeft aan Gods Woord.
1. Is het verkeerd dat dit in deze tijd weer gaat leven? Ik ben het met je eens dat als men het als vervanging van de Bijbel ziet of iets extra's wat we er bij nodig hebben, dat een slechte zaak ik. Maar ik zie in deze zoektocht vaak dat er geen ongeloof of puur gevoelsgeloof oorzaak van de zoektocht is... maar juist geloof dat de Bijbel Gods Woord is, waar is en volmaakt is... en juist op basis daarvan men de Bijbelteksten over de gaven van de Geest, serieus wil nemen. Het is dan niet dat men zegt: Naast de Bijbel hebben we gevoel nodig, daar gaan we naar streven. Men zegt juist: We lezen in de Bijbel over dingen waar we ons nauwelijks mee bezig houden, die er niet zijn, die zijn weggeredeneerd. Maar de Bijbel leert dat ze er wel zijn, en daarom willen we daar nar streven, ons er weer in verdiepen. Dat lijkt me toch een gezonde, bijbelvaste houding?
2. Dat het een teken van deze tijd is klopt, ik heb me afgevraagd of dat verkeerd is. Daarnaast, is de klassieke gereformeerde houding ten opzichte van de gaven van de Geest niet net zo goed bepaald door tijdsgeest, waarbij de visie op de gaven van de Geest is gebaseerd op de praktijk, het niet aanwezig zijn van de gaven van de Geest, die wel in de Bijbel staan... en men dat heeft geprobeerd te verklaren?
3. Op vraag 2 volgend: In hoeverre heeft dat te maken gehad met de houding richting de gaven, het concluderen dat ze er niet zijn en dat Bijbels willen verklaren, waar de Bijbel ons oproept om naar de gaven van de Geest te streven?
4. Wordt de manier waarop we de Bijbel op dit vlak lezen, niet sterk door die historie (en dus onze gereformeerde cultuur) bepaald? Dan zijn we bijvoorbeeld heel erg geneigd om 1 Kor 12 en 13 zo te lezen dat we er uit afleiden: Die gaven zijn niet zo belangrijk, liefde is de hoogste weg. Laten we ons daar maar mee bezig houden. We zijn snel geneigd een tegenstelling te creeeren tussen die gaven en liefde, en als het al geen tegenstelling is, dan op zijn minst een gradatie, op basis waarvan we het een nastreven en het ander loslaten omdat het minder belangrijk is. Maar Paulus zegt: Er zijn verschilllende gaven, die van genezing, profetie, klanktaal, leiding geven, leraar zijn etc. Streef dan naar de hoogste gaven (gaven = meervoud en doelt op die eerder genoemde gaven) EN ik wijs een weg die nog veel hoger voert. Beseffen we de invloed van onze cultuur, dat we Bijbelteksten over gaven van de Geest door een cultuurbepaalde, gekleurde bril lezen?
