Eed leidt af van persoonlijke verantwoordelijkheid?

[freek]

Alvorens een raadslid geïnstalleerd wordt moet hij/zij de eed of de belofte afleggen. De burgemeester leest 'een' tekst voor die door ieder raadslid gevolgd wordt door 'Zo waarlijk helpe mij God almachtig' of door 'Dat verklaar en beloof ik'.
Ik zat daar van de week nog eens over na te denken en kon niet anders dan tot de conclusie komen dat er iets niet klopt. Degene die uitspreekt: 'Dat verklaar en beloof ik', is zelf verantwoordelijk voor zijn of haar daden en dus aanspreekbaar op zijn/haar belofte. Degene echter die "Zo waarlijk helpe mij God almachtig" uitspreekt, is echter niet verantwoordelijk. Die vertrouwt erop dat God hem of haar bijstaat. Maar wat als dat niet het geval is? Of wat als diegene de gegeven hulp naast zich neerlegt?
Of zie ik iets over het hoofd?

Aldus de weblog van een lokale politica bij mij in de buurt. Wat zou jullie weerwoord zijn. Is de eed afleggen een vorm van afschuifgedrag?

Zelf dacht ik wel: de eed is 'God als getuige roepen' en daarmee juist kenbaar maken dat je de volle verantwoordelijkheid wilt nemen. Maar dat aspect komt in deze eedsformule niet echt uit de verf. Hoe zien jullie dat?


Misschien plaats ik dan nog wel een reactie...

[eilander]

Wie in één van onze kerken een dienst heeft bijgewoond waar over de eed (n.a.v. 3e gebod) werd gepreekt, die weet wel beter!
Dan is een belofte van veel minder inhoud, dan de eed. Hoewel ook ons ja ja moet zijn.

Maar ik besef dat dit niet helemaal antwoord op je vraag is. Die ging nl. over de onder ons gebruikelijke eedsformule. Ik weet het ook niet precies, maar het zou goed geweest zijn als de politica eerst wat onderzoek had gedaan (nagevraagd bij de SGP-collega's bijvoorbeeld).

[Erasmiaan]

Alvorens een raadslid geïnstalleerd wordt moet hij/zij de eed of de belofte afleggen. De burgemeester leest 'een' tekst voor die door ieder raadslid gevolgd wordt door 'Zo waarlijk helpe mij God almachtig' of door 'Dat verklaar en beloof ik'.
Ik zat daar van de week nog eens over na te denken en kon niet anders dan tot de conclusie komen dat er iets niet klopt. Degene die uitspreekt: 'Dat verklaar en beloof ik', is zelf verantwoordelijk voor zijn of haar daden en dus aanspreekbaar op zijn/haar belofte. Degene echter die "Zo waarlijk helpe mij God almachtig" uitspreekt, is echter niet verantwoordelijk. Die vertrouwt erop dat God hem of haar bijstaat. Maar wat als dat niet het geval is? Of wat als diegene de gegeven hulp naast zich neerlegt?
Of zie ik iets over het hoofd?

Aldus de weblog van een lokale politica bij mij in de buurt. Wat zou jullie weerwoord zijn. Is de eed afleggen een vorm van afschuifgedrag?

Zelf dacht ik wel: de eed is 'God als getuige roepen' en daarmee juist kenbaar maken dat je de volle verantwoordelijkheid wilt nemen. Maar dat aspect komt in deze eedsformule niet echt uit de verf. Hoe zien jullie dat?


Misschien plaats ik dan nog wel een reactie...

Met het naspreken van deze woorden roep je Gods hulp in. Eigenlijk is het "zo waarlijk helpe mij God almachtig" een belijdenis van je mens-zijn, een belijdenis dat je het niet in eigen krachten kunt. Je zegt eigenlijk: met Gods hulp zal ik het doen. Wat? Datgene wat je net gezworen hebt. Want de burgemeester leest de eigenlijke eed voor die zo begint: Ik zweer... etc.

[Tiberius]

Het lijkt erop, alsof de lokale politica niet precies weet wat de eed is.

In Nederland wordt de eed afgelegd met de woorden: "Ik zweer dat ik..." of "Zweert u dat u...". De beëdigde bekrachtigt ten slotte de eed door het opsteken van de twee voorste vingers van de rechterhand waarbij hij zegt: "Zo waarlijk helpe mij God almachtig".

Als men in plaats van de eed kiest voor de belofte of voor de verklaring, begint men met: "Ik beloof/verklaar dat ik..." en bekrachtigt men met "Dat beloof ik" of "Dat verklaar ik". In dat geval is het niet nodig de twee voorste vingers van de rechterhand op te steken. Dit is zo geregeld in de Wet vorm van de eed van 17 juli 1911.

bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Eed